رفتن به مطلب
ثبت نام/ ورود ×
کارگاه آموزش رمان نویسی(ظرفیت 15 نفر) ×
انجمن نودهشتیا
نصب اپلیکیشن نودهشتیا
کارگاه آموزش رمان نویسی(ظرفیت 15 نفر)
برای دانلود فایل رمان های اختصاصی انجمن کلیک کنید

QAZAL

کاربر حرفه ای
 نمایش نمایه  مشاهده فعالیت های این کاربر

  • تعداد ارسال ها

    686

  • تاریخ عضویت

  • آخرین بازدید

  • روز های برد

    27

  • Donations

    0.00 USD 

 نوع محتوا 

تمامی مطالب نوشته شده توسط QAZAL

  1. QAZAL
    پارت سی‌ام مهسان شونه ای بالا انداخت و رفت زیر پتو و منم رفتم رو بالکن نشستم، با اینکه اونقدر خسته بودم اما اصلا خواب به چشمام نمیاد چون ذهنم واقعا خیلی درگیر بود، نمی‌دونستم که حکمت این اتفاقات چیه؟ نمیدونم چرا خدا یهویی این آدم سر راهم قرار داد؟ نمیدونستم چرا داره با یه همچین اتفاقی با کسی که اینقدر دوسش داشتم امتحان میکنه اما نگاهاش، صداش، بغلش اصلا از ذهنم نمیرفت، خیلی بهم حس خوب تکیه گاه بودن و میداد، حسی که تا همین سن دنبالش بودم و هیچوقت پیداش نکردم. با اخلاق خوبش به محبت هام جواب داد و منو پس نزد. خدایا لطفا لطفااا ازم نگیرش، خیلی دوسش دارم. همینجور تو دلم دعا میکردم، خورشید داشت طلوع میکرد و یه منظره ای توصیف نشدنی جلوی چشمم بوجود اومد. رفتم گوشیمو بیارم تا با گوشیم یه عکس از این صحنه بگیرمکه با یه پیام تو اینستا مواجه شدم. کوهیار بود، حدود نیم ساعت پیش پرسید: ـ سلام بیداری؟ منظورت از این حرکت امشب چی بود؟ گوشیو بستم و گفتم: ـ وقتی همه حقیقتو گفتم میفهمی منظورم چی بود. یکم روی تخت دراز کشیدم که کم کم چشام گرم شد، شاید نیم ساعت نگذشت که با تکون دادن های مهسان از خواب بیدار شدم: ـ غزل گوشیت خودشو کشت. همونجور که چشمام بسته بود گفتم: ـ الو. ـ سلام غزل جان چطوری؟ از رو صداش نشناختمش، صفحه گوشیمو با چشمای نیمه باز نگاه کردم و دیدم آقای پناهیه. سریع نشستم رو تخت و گفتم: ـ سلام خوبین؟ خندید و گفت: ـ ساعت خواب!
  2. QAZAL
    پارت بیست و نهم اشکام بیشتر شدت گرفت، مهسان گفت: ـ مگه اینکه سریع گفتم: ـ مگه اینکه چی؟ ادامه داد: ـ از اول اول بشینی خودت براش تعریف کنی. قبل از اینکه کوهیار حرفی بزنه یا اینکه با کوهیار حرف بزنی.بگی که منظوری از اون همه پیام دادن بهش نداشتی. گفتم: ـ آخه چجوری بشینم اینا رو برای پیمان تعریف کنم؟ حتی داشتم با جزییات هم تعریف میکردم قیافش یجوری بود که با خودم میگفتم اگه بیشتر بگم، همون لحظه همه چی تموم میشه. مهسان گفت: ـ پس باید بری به کوهیار بگی که دهن مبارکشو ببنده. گفتم: ـ آخه از اونورم نمیخوام به اون عوضی باج بدم، انگار که کار اشتباهی کردم. مهسان با کلافگی گفت: ـ چاره ی دیگه ای نیست غزل. با ناراحتی سرمو کردم رو به بالا و گفتم: ـ خدایا چرا منو عاشق یکی کردی که به اون عوضی ربط داره؟ مهسان اومد کنارم نشست و گفت: ـ خیلی خب حالا!! گوش بده، اگه اون واقعا واقعا دوستت داشته باشه میشینه به حرفات گوش میده و سعی میکنه که درک کنه و تحت هیچ شرایطی تنهات نمیزاره. گفتم: ـ مثل تو خوابم. گفت: ـ آره دیگه دقیقا عین خوابی که دیدی. اینبار از روی تخت مصمم بلند شدم و گفتم: ـ ترجیح میدم حقیقتو از زبون خودم بشنوه، نمیخوام به کوهیار باج بدم. مهسان گفت: ـ آره بنظر منم اینجوری بهتره، راستشو بخوای اون پسر تو چشماش یچیزی داره که منو هم اذیت میکنه، نمیشه اصلا بهش اعتماد کرد. گفتم: ـ دقیقا. مهسان گفت: ـ حالا بیا یه دو ساعت بخوابیم، صبح شد دیگه. گفتم: ـ اصلا خوابم نمیاد، تو بخواب.
  3. QAZAL
    پارت بیست و هشتم مهسان همونطور که ولو شد رو تخت، چشاشو بست و با حالت خواب آلودگی گفت: ـ چیشده؟ با کلافگی پتو رو از تنش کشیدم کنار و گفتم: ـ الان وقته خوابه؟ بیا بگو من چه خاکی به سرم بریزم؟! با اخم گفت: ـ دهنت سرویس، بنال. تمام قضیه رو از ساحل تا لحظه ی آخر تعریف کردم. مهسان که دیگه مشخص بود خواب از سرش پریده گفت: ـ یعنی غزل، تو این لحظه فقط این چیزایی که تعریف کردی میتونه خواب و از سرم بپرونه، دختر تو جدی جدی از اون مرد خوشت اومده؟ با عصبانیت بهش گفتم: ـ من باهات شوخی دارم الان؟ بهم بگو با اون کوهیار چیکار کنم؟ اگه بدونی از کنارمون داشت رد میشد چجوری نگامون می‌کرد؟ مهسان که از تعجب زبونش بند اومده بود گفت: ـ والا من اصلا هنگم کاملا، این پسری که امشب من دیدم ساکت نمیمونه غزل و فکر کن اگه بره به طرف بگه این قبلا با من حرف میزد الان اومده سمت تو. سرمو گرفتم تو دستم و گفتم: ـ بابا من همون موقعشم هیچ فازی نداشتم روش فقط حس کردم شاید آدم تنهاییه خواستم در حد دوستم باشه نه چیزه دیگه. مهسان گفت: ـ بنظر خودت این برای پیمان این مدلی تعریف میکنه؟ اشکم درومده بود، گفتم: ـ باید چیکار کنم؟ من خیلی این آدمو دوست دارم. مهسان بدون هیچ حرفی اومد کنارم نشست و گفت: ـ تو این سه ساعت چه اتفاقها که نیفتاد!! جزیره؛ میذاشتی حداقل ما مستقر بشیم بعد اتفاقات و برامون رقم میزدی! تو اوج گریه کردن یهو با این حرفش خندم گرفت. مهسان منو کشوند تو بغلش و گفت: ـ آخه اینکه اینم خوشش اومده مثل تو یکم عجیبه اما خب تو میگی تو رفتارش دروغ نبوده و عجیب تر از اون چطور یه آدم تو این سن گوشی نداره؟! اینو باید بفهمیم. غزل نمیخوام نا امیدت کنم اما اگه کوهیار دهنشو وا کنه، فکر نکنم دیگه این آدم بهت نگاه کنه.
  4. QAZAL
    لپتاپم رو بستم و دستم رو گذاشتم رو شکمم و لبخند زدم، آخر این ماه بالاخره قرار بود پسر کوچولوی خودمون رو بغل کنم. بچه‌ایی‌ که ثمره عشق منو عرشیا بود. به پیشنهاد من قرار شد اسمش رو آرشاویر بذاریم. تو همین فکرت بودم که عرشیا با دوتا لیوان چایی وارد اتاق شد: ـ اجازه هست خانوم خوشگله؟ خندیدم و گفتم: ـ بیا تو. لیوان چایی رو داد دستم و گفت: ـ بالاخره داستانمون رو تموم کردی؟ یه لب از چایی خوردم و گفتم: ـ آره، اینو اینجا ذخیره می‌کنم. هر وقت پسرم ازم پرسید چجوری با پدرش آشنا شدم، میدم بهش تا بخونه. عرشیا دستم رو بوسید و گفت: ـ فکر خیلی خوبی کردی عزیزم. منم حتما باید بخونمش. خندیدم و گفتم: ـ تو که جریان ماجرا بودی! گفت: ـ خوندن با لحن نوشته ی تو، یه حال دیگه ایی داره. کلی با این تعریفاش ذوق می‌کردم. دستش رو دراز کرد و گفت: ـ بیا کمکت کنم، بریم پایین. الان صدای پروانه درمیاد... آرون و مه‌لقا هم برای ناهار دعوت کرد، قراره دور هم فیلم عروسیمون رو ببینیم. خندیدم و همین جور که به سختی از روی صندلی بلند می‌شدم گفتم: ـ چقدر فکر خوبی کرد! اتفاقا فیلم عروسی رو با جمعی که دوسشون داری ببینی واقعا حال میده. عرشیا با سر حرفم رو تایید کرد، داشتیم می‌رفتیم پایین که ازم پرسید: ـ راستی باران اسم داستانمون رو چی گذاشتی؟ لبخندی زدم و گفتم: ـ چرخ گردون. (این رمان حاصل تلاش و ایده بداهه نویسندگان نودهشتیاست، اگه از خوندن این رمان لذت بردید، کارهای دیگه ما رو هم حتما دانلود کنید و بخونید 😍✌️) پایان.
  5. QAZAL
    بنظرم دیگه ناز کردن کافی بود چون دل خودمم برای کنارش بودن لک زده بود، عرشیا با چشمانی پر از عشق دوباره ازم پرسید: ـ باهام ازدواج می‌کنی ؟ با صدای بلند گفتم: ـ بله! صدای سوت و جیغ مه‌لقا و آرون گوشمون رو کر کرد، اما بالاخره آخر قصه‌ی من و عرشیا با شادی تموم شد و درنهایت من کنار کسایی که دوسشون داشتم بودم. *** حدود یکسال بعد از ما هم مه‌لقا و آرون باهم ازدواج کردند و عمو بعد از یه عمر گوش دادن به حرفای اون زن، بالاخره چشماش رو باز کرد و تصمیم گرفت ازش جدا بشه و روز عروسی من و عرشیا از من طلب بخشش کرد و منم چون کینه‌ایی نبودم و می‌دونستم خیلی از حرفاش تحت تأثیر زنعمو بود بخشیدمش اما بازم بابت دلخوری هایی که داشتم، ارتباطم باهاش خیلی خوب نشد‌. الناز هم تا اونجا که من اطلاع داشتم بعد از اینکه پسرداییش قالش گذاشت و با یکی دیگه ازدواج کرد، افسردگی شدید گرفت و یه مدت بیمارستان بستری بود و تو اون مدت فقط زنعمو بهش سر می‌زد، شاید اگه اینقدر بهم ظلم نمی‌کرد منم می‌رفتم و بهش سر می‌زدم اما بابت اینکه آرون ازم خواست که ببخشمش و فکر می‌کرد بابت آه من خواهرش به این روز افتاده، دورادور براش دعا می‌کردم و تصمیم گرفتم ببخشمش. بهرحال تو آشنایی دوباره من با عرشیا، ناخواسته الناز هم تاثیر داشت و مدیونش بودم.
  6. QAZAL
    پارت بیست و هفتم با تعجب گفت: ـ نمیدونم آخه، تو رستوران دستتو گرفت و چیا داشت بهت میگفت حس کردم اذیت شدی یا پریدم وسط حرفش و سریع سعی کردم بحثو ببندم و گفتم: ـ نه نه...من راستش پیجشو تو اینستا داشتم، بعد که اومدیم اینجا کسی رو نمیشناختم بابت جزیره ازش سوال بپرسم، مجبور شدم بهش پیام بدم. پرسید: ـ خب؟ وای هر چقدر من میخواستم سر و ته قضیه رو هم بیارم، انگار مشتاق بود تا با جزییات بشنوه. ادامه دادم: ـ هیچی دیگه اونم چون جوابمو نداد، داشت یجورایی عذرخواهی میکرد. یه نفسی از روی راحتی کشید و گفت: ـ از این به بعد اینجا برات مشکلی پیش اومد یا هر داستان دیگه ای به خودم بگو. یه‌چیز دیگه هم اینکه نمیخوام برات مرز تعیین کنم اما بهتره که با کوهیار خیلی گرم نگیری، یه شخصیت رو مخی داره. چقدر راست میگفت...پرسیدم: ـ مگه شما باهم صمیمی نیستین؟ گفت: ـ نه اصلا، فقط تو یه محیط کار می‌کنیم که البته این بخاطر پارتی داداشش اومده اینجا وگرنه مدیرمون آدمی نیست که هر کس رو استخدام کنه. یکم از اینکه با هم صمیمی نیستن خیالم راحت شد. به ساعت نگاه کردم، تقریبا ساعت سه صبح بود و گفتم: ـ دیگه برم بخوابم، فردا میبینمت. یهو ناخودآگاه سرشو آورد نزدیک گونه امو زیر گوشم گفت: ـ من که فکر نکنم تا صبح خوابم بیاد ولی شبت بخیر. چشمکی بهش زدم و رفتم اونور خط و وارد حیاط هتل کیش شدم. از رسپشن شماره اتاق و پرسیدم و رفتم بالا. باید همه چیز و به مهسان می‌گفتم، باید واسه قضیه کوهیار یه چاره ای پیدا میکردم. در آسانسور باز شد و رفتم سمت اتاق. چون کارت دست مهسان بود چند بار زنگ زدم. مهسان با چهره خواب آلود در و باز کرد و گفت: ـ هیچ معلومه کجایی تو؟ میدونی چندبار زنگ زدم بهت؟ سریع دویدم تو اتاق و رو تخت نشستم، با ترس گفتم: ـ مهسان بدبخت شدم.
  7. QAZAL
    پارت بیست و ششم گفتم: ـ خب آخه شاید یکی کاری باهات داشته باشه یا دستشو گذاشت دور شونه ام و همونطور که راه می‌رفتیم گفت: ـ برای همین اومدم جزیره دیگه. اینجا همه همو میشناسن، کسی باهام کاری هم داشته باشه، هم آدرس خونه ام مشخصه و هم محل کارم. با تعجب بهش نگاه کردم و گفتم: ـ چقدرر عجیبی!! گفتم: ـ نگاه کی به من میگه عجیب! یعنی دختری که آرزوشو مینویسه میندازه تو دریا یا میبنده تن درخت عجیب نیست؟ خندیدم و گفتم: ـ نه این اصلا عجیب نیست. اعتقاده منه و بنظرم برام شانس میاره ولی اینکه یکی توی این دوره زمونه گوشی نداره خیلی عجیبه. الان مثلا تو فردا چجوری میخوای پیدام کنی؟ رسیده بودیم سمت خیابون اصلی. منو برگردوند سمت چپ و گفت: ـ اون پاساژ و میبینی؟ ـ آره بعد به ساعتش نگاه کرد و گفت: ـ فردا ساعت دوازده اینجا می‌بینمت. از حرکتش خندم گرفته بود، واقعا آدم عجیبی بود. همین لحظه کوهیار با موتورش از پشت پیمان رد شد و اونم با تعجب بهمون نگاه کرد، میخواست ترمز کنه ولی انگار یه چیزی شد و پشیمون شد و رفت. یهو قیافه پیمان رفت تو هم و گفت: ـ غزل، تو اینو از کجا میشناسی؟ وای الان باید چی میگفتم؟ می‌گفتم که پارسال به این کلی پی ام دادم و آدم حسابم نکرد و تمام اون چیزایی که اتفاق افتاد و الان من چجوری باید می‌گفتم؟ این آدمی که الان تازه 3 ساعته باهاش آشنا شدم، حسی بهم داده که واقعا نمی‌تونم فراموش کنم و نمیخوامم که از دستش بدم، تنها کسی که جواب محبتهام رو داد، آخه خدایا من چجوری باید اینارو بهش بگم؟ اما ...اما دیگه گذشته. این مسئله ماله پارساله، من که هیچوقت به اون احمق به چشم دوست پسرم نگاه نکردم. هرچی بوده تموم شده و رفته. پیمان دوباره پرسید: ـ نمیخوای بگی؟ دستی کشیدم به پیشونیمو با بی میلی گفتم: ـ از پارسال می‌شناسم، چطور مگه؟
  8. QAZAL
    پارت بیست و پنجم بهش لبخند زدم و اشکامو پاک کرد و با لبخند گفت: ـ آها همینه، نبینم چشای قشنگت دیگه اینجوری اشک بریزه ها. خندیدم و سرمو تکون دادم که گفت: ـ خب بریم من برسونمت، کار منم اینجا تموم شده. گفتم: ـ راستش ما امشب و فعلا توی هتل میمونیم، فردا مستقر میشیم خونمون. پرسید: ـ کدوم شهرک میمونین؟ ـ صدف. یهو با تعجب و خنده گفت: ـ خدایا دمت گرم. خندم گرفت از لحنش و گفتم: ـ چرا؟ گفت: ـ خونه منم همونجاست، میخواستم بگم بیشتر ببینمت که ذاتا خودش جور شد. یکم خجالت کشیدم که گفت: ـ باز که سرخ و سفید شدی دختر رویایی. نگاش کردم و پرسیدم: ـ الان یعنی تو واقعا از من اینقدر خوشت اومده؟ چشمکی بهم زد و گفت: ـ بیشتر از این‌حرفا. راستش...یجورایی امشب به عشق در یک نگاه اعتقاد پیدا کردم. لبخندی عمیق بهش زدم. تو تک تک حرفاش صداقت رو میتونستم حس کنم، بنظر نمیومد که هیچکدوم از حرفا یا حرکاتش و بلوف بزنه چون من عمق نگاهشو دیده بودم، نگاه آدما هیچوقت دروغ نمیگن. دوباره گفت: ـ من میخوام فردا ببینمت. در حالی که توی چشمام شادی موج میزد گفتم: ـ اوکیه چرا که نه! من شمارمو الان بهت پرید وسط حرفم و گفت: ـ من از موبایل استفاده نمیکنم. با تعجب پرسیدم: ـ واااا...چرا؟ از تعجبم خندید و گفت: ـ آخه اینجوری راحت‌ترم، ذهنم راحت‌تره.
  9. QAZAL
    پارت بیست و چهارم اشکام که شروع به ریزش کرده بودن و آروم پاک کردم، روم نمیشد دیگه بهش نگاه کنم و گفتم: ـ من...من...اممم...من نمیخواستم اینکارو بکنم...متاسفم... داشتم میدوییدم که برم یهو با یه حرکت اومد بازومو محکم گرفت، این‌بار اون سفت بغلم کرد، گفت: ـ چرا متاسفی دختر رویایی؟ گریه نکن. به من نگاه کن... اما نه روم نمیشد که بهش نگاه کنم، حتی دیگه روم نمیشد ببینمش؛ حس میکردم شاید دلش برام سوخته که اونم اینجور محکم بغلم کرد، بدون اینکه حرفی بزنم و همونجور که گریه میکردم، از بغلش اومدم بیرون و بدون اینکه به پشت سرم نگاه کنم، دویدم. اونم همینجور پشتم میدویید و صدام می‌زد، منم انگار یه نیروی بزرگ گرفته باشم، تندتر می‌دوییدم. تایجایی که حس کردم دیگه کسی پشتم نمیدوعه. تقریبا رسیده بودم اول اسکله. یکم وایسادم و چند تا نفس عمیق کشیدم. گوشیم و درآوردم ساعت از یک هم گذشته بود، مهسان حدود صد بار بهم زنگ زده بود. قلبم تند تند میزد. از دست خودم عصبانی بودم، این چه کار احمقانه ای بود که انجام دادم. واقعا چرا هر کس کوچیکترین محبتی بهم میکرد خودمو وا میدادم؟ مهسان گوشیو جواب نمیداد احتمالا خوابیده بود، رسیده بودم پیش هوکالانژ. برای اینکه از جلوش رد نشم، برگشتم و این مسیر و دور زدم تا از پشتش برم. همینجور هم به عقب نگاه میکردم که ببینم اومده یا نه؟ همین لحظه دیدم یکی از جلو دوتا مچ دستم و گرفت و منو کشوند سمت خودش، برگشتم و دیدم خودشه که نفس نفس میزنه و روبروم وایساده. هیچکدوم حرفی نمی‌زدیم، تا اینکه من بریده بریده و بدون اینکه تو چشماش نگاه کنم، گفتم: ـ م...میشه...د.دس...دستامو ول کنی؟ خیلی مصمم گفت: ـ نه نمیشه. بهت گفتم به من نگاه کن. دوباره اشکم دراومد و اینبار با گریه محکم دستامو از دستاش کشیدم بیرون و گفتم: ـ نمیتونم، بفهمم. نمیتونم بهت نگاه کنم، سختمه، نباید اینکارومیکردم، معذرت میخوام واقعا کارم خیلی احمقانه بود. یهویی از خودم... انگشت اشارشو گذاشت رو لبهاش و بعدش اشکامو از رو گونه هام پاک کرد و گفت: ـ چرا آخه عذرخواهی میکنی؟ صرفا چون بغلم کردی؟ چرا فکر میکنی کارت احمقانه بود؟؟ تو احساستو بروز دادی. این خیلی با ارزشه برام که تونستم بهت حس خوبی منتقل کنم. اونقدر که به خودت اجازه دادی بغلم کنی. همینطور اشک می‌ریختم، اومد جلوتر و سرم رو بوسید و منو فشرد تو آغوشش و زیر گوشم گفت: ـ اگه هم تو اینکارو نمی‌کردی من اینکارو می‌کردم و میدونی چیه؟ بهش نگاه کردم که ادامه داد: ـ اصلا هم ازت عذرخواهی نمی‌کردم، چون اون لحظه بهم حسی دادی که با چیزه دیگه قابل جایگزین نبود.
  10. QAZAL
    عرشیا محکم میزد به در و می‌گفت: ـ باران درو باز کن عزیزم، بیا می‌خوام باهات حرف بزنم. وقتی دید جوابی نمیدم، ادامه داد: ـ آره حق داری، خیلی دلت رو شکستم. میدونم، اما باور کن دست خودم نبود. یادم رفت تو همون باران کوچولوی خوش قلب بچگیامی که نگرانمه و میخواد من همیشه با دنیا آشتی کنم، از کسی چیزی به دل نگیرم یا اگه قهر کردم ، زود فراموش کنم. اینا رو از تو یاد گرفتم باران. من نمی‌خوام زا دستت بدم. می‌دونی از همون شبی که رفتی من داغون شدم اما به خودم قول دادم اولین روزی که سرپا شدم بیام و دستان رو بگیرم، باران می‌شنوی صدای منو؟ در رو باز کن ، خواهش می‌کنم. اما من روی تختم نشسته بودم و اشک می‌ریختم، حرفای قشنگی می‌زد اما هنوز اون چیزی که من منتظرش بودم رو نگفته بود. یهو با لگد قفل در شکسته شد و وارد اتاق شد، اصلا نگاهش نکردم. اومد گوشه تختم نشست و دستاشو گذاشت روی دستام و گفت: ـ نگاه قشنگت رو ازم نگیر باران. اینو ببین بعدش یه ورقه رو داد دستم و گفت: ـ دیروز کارای اهدای عضو خانوادم رو انجام دادم، اون شیرینی هم که دستم دیدی، شیرینی خواستگاری بود. برگام ریخت، عرشیا چی داشت میگفت؟ یهو برگشتم سمتش که با لبخند بهم گفت: ـ تو برای من خیلی با ارزشی باران و اگه آسمون بیاد زمین من تو رو از دست نمیدم، چرخ گردون روزگار بعد یه مدت طولانی که دنبالت گشتم بالاخره تو رو گذاشت وسط زندگیم، به همین راحتی ازت نمی‌گذرم. با لبخند نگاهش کردم و پرسیدم: ـ ولی قبلا راحت گذشتی عرشیا. گفت: ـ آدما اشتباه میکنن باران، می‌دونم که خودت هم خوب فهمیدی اون حرفا از ته دلم نیست چونکه... یکم مکث کرد و توی چشمام خیره شد و گفت: ـ چون که من عاشقتم.
  11. QAZAL
    مه‌لقا و پروانه خانوم با دیدن من بلند شدن، پروانه خانوم با لبخند بدون معطلی اومد و بغلم کرد و گفت: ـ خیلی دلم برات تنگ شده بود باران. منم محکم در آغوش کشیدمش و گفتم: ـ منم همینطور پروانه خانوم. دیگه چیزی نگفتم و رفتم روی مبل نشستم. که یهو تبلتش رو از تو کیفش در آورد و داد دستم و با لبخند گفت: ـ ببین، بخاطر تو سرپا شده. وقتی نگاه شاد مه‌لقا رو دیدم، فهمیدم که موضوع عرشیاعه. به تبلت نگاه کردم، باورم نمی‌شد. کلی عکس ازش در حال راه رفتن گرفته شده بود، عرشیا می‌تونست راه بره. با ذوق گفتم: ـ دیگه می‌تونه راه بره؟ پروانه خانوم اشک شوق توی چشماش جمع شد و گفت: ـ آره، واکر هم کنار گذاشته و دوره درمانش تمام شده فقط دکترش گفت که هر شش ماه باید آزمایش بده. با شادی دستاش رو فشردم و گفتم: ـ خیلی خوشحال شدم، هم برای شما هم برای عرشیا. یهو چشماش رو ریز کرد و گفت: ـ خب نمی‌خوای این خوشحالیت رو به خودش بگی؟ با تعجب نگاش کردم که چشمش رو به روبرو دوخت و منم نگاهش رو دنبال کردم، یهو دیدم که از توی راهرو با یه جعبه شیرینی توی دستش اومد بیرون. سرش رو انداخته بود پایین و بهم نگاه نمی‌کرد. دلم براش تنگ شده بود اما هنوزم از دستش دلخور بودم، تو این مدت حتی یکبارم سراغم رو نگرفته بود. تا دیدمش برخلاف انتظار بقیه سریع رفتم توی اتاقم و مثل خودش در رو قفل کردم.
  12. QAZAL
    اما امید داشتم که بالاخره اتفاق می‌افتاد، هرچقدر هم که عرشیا منکر قضیه می‌شد اما بازم براش مهم بودم. دو ماه بعد روزا به سرعت سپری شد و تو این مدت من بنا به گفته مه‌لقا هیچ تماسی با پروانه خانوم و عرشیا نداشتم، جالب اینجا بود که حتی پروانه خانوم هم سراغی ازم نگرفت. اوایل برام خیلی سخت می‌گذشت اما بعد از گذشت یه مدت مثل قدیم به نبود عرشیا عادت کردم و دیگه به این باور رسیده بودم که همه چیز تموم شده و فراموشم کرده، باور این قضیه برام مثل مرگ بود اما بنظرم حقیقت این بود. خودم رو با درس و کار مشغول کرده بودم، از اون ترم واحد‌های درسیم رو زیاد برداشتم و از بعدازظهر تا شب تو یه رستورانی که سر همین خیابون بود و یجورایی تنها رستوران اون سمت محسوب می‌شد، کار می‌کردم و اینجوری دیگه وقتی نمی‌موند‌ که بخوام به عرشیا فکر کنم و بیشتر از این عذاب بکشم. فقط بعضا با دیدن مه‌لقا و آرون یا هر زوج دیگه ایی حسرت می‌خوردم و یادش میفتادم. تا اینکه یه روز اتفاق عجیبی افتاد. بعد از اینکه از دانشگاه برگشتم، ماشین پروانه خانوم رو دم در ویلا دیدم، آب دهنم رو قورت دادم و با استرس وارد ویلا شدم.
  13. QAZAL
    به آرون یه نگاهی که کردم که بجاش مه‌لقا گفت: ـ چیه باران خانوم؟ مگه نمی‌خواستم منو با پسرعموت اوکی کنی؟ خب ما حرفامونو باهم زدیم و الان رسماً بهم متعهد شدیم. از لحنش خندم گرفت و با شادی بغلش کردم و زیر گوشش آروم گفتم: ـ تصمیم درستی گرفتی دختر! آرون از اون باتری قلمی خوشتیپ تر هم هست. مه‌لقا ریز خندید و اونم آروم زیر گوشم گفت: ـ اتفاقا منم همین نظرم دارم. خیلی وقت بود که از علی کشیدم بیرون، پسره ی بی لیاقت. یهو آرون اومد داخل اتاق و گفت: ـ چی زیر گوش هم پچ پچ می‌کنین شما دوتا؟ مه‌لقا خندید و گفت: ـ از خوش‌تیپی تو حرف می‌زنیم عزیزم. نگاش کردم و گفتم: ـ اه اه اه...چندش! مه‌لقا خندید و گفت: ـ نگران نباش، بزار عرشیا بیاد پیشت اون موقع چندش بودن جنابعالی هم میبینیم. دوباره با اسم عرشیا رفتم تو فکر. مه لقا همون‌طور که وسایل رو مرتب می‌کرد ازم پرسید: ـ چیزی شده که ازش بیخبرم؟ قضیه زنگ زدنم رو برای جفتشون تعریف کردم و مه‌لقا گفت: ـ باران از امروز دیگه تا خوده پروانه خانوم زنگی نزده بهش زنگ نمیزنی، حالا خوب شد شهربانو گوشی رو گرفت و عرشیا نفهمید.
  14. QAZAL
    پارت بیست و سوم یهو با شنیدن صدای یه مرده، دستامونو کشیدیم بیرون: ـ پیمان، پیمان... پیمان برگشت و گفت: ـ جونم عمو علی؟ مرده با لهجه جنوبی گفت: ـ دوستات توی رستوران دارن دنبالت میگردن. پیمان گفت: ـ باشه چشم، یه چند دقیقه دیگه میرم پیششون. مرده یه نگاهی به من انداخت و با لبخند گفت: ـ از اقوامه؟ ندیده بودمش تابحال اینجا. پیمان با لبخند برگشت سمتم و گفت: ـ نه تازه وارده، امیدوارم که جزیره براش خوش یمن باشه. منم با سر به مرده سلام کردم و بعد از چند دقیقه رفت. پیمان همونطور که رفت سمت درخت و داشت آرزوهامو تن شاخه اش می‌بست گفت: ـ آرزوهام خیلی طولانی شد نه؟ خندیدم و گفتم: ـ خوبه دیگه، یادت اومد آرزو داری. برگشت نگام کرد و گفت: ـ همش بخاطر وجوده خودته دختر رویایی. با ذوق گفتم: ـ مرسیییی. اومد عقب و دستاش از خاک درخت تکوند و گفت: ـ خب اینم از این ، بریم؟ همونجور که نگاهش میکردم، حس کردم اون لحظه تمام چیزی که از این دنیا میخوام این آدمه، تو وجود این آدمه. دلم نمیخواست برم. می‌تونستم تا ابد باشم پیشش و نگاهش کنم، دلم میخواست تو آغوشش محو شم، چقدر نگاهاش چقدر حرفاش دلنشین بود و دوست داشتنی به دور از هر گونه منظور چرتی. یهو جلوی چشمام یه بشکن زد و گفت: ـ کجا غرق شدی دختر؟ کاملا ناگهانی و بی اراده رفتم تو بغلش و سرمو گذاشتم روی قفسه سینش، طوری که دستاش توی هوا معلق موند. چشامو بستم، چقدر حس خوبی میداد، بعد از حدود چند ثانیه تازه فهمیدم که چه حرکت ضایعی انجام دادم و سریع برگشتم کنار و با ترس و ناراحتی نگاش کردم. بغض گلومو فشرد. یهو از شدت اینهمه مهربونی دلم طاقت نیورد و بالاخره کاری رو انجام دادم که ضایع بازی بود و آبروم رفته بود. حالا طرف پیش خودش چه فکری می‌کرد ؟!
  15. QAZAL
    پارت بیست و دوم خندیدم. تا چند دقیقه به چشمای هم نگاه کردیم که یهو گفت: ـ خب بگو ببینم میدونی داستان این درخت چیه و چرا بهش درخت آرزوها میگن؟ گفتم: ـ آره چونکه شاخه های درختش میتونن بعد از چند سال به صورت برعکس رشد کنن و دوباره تبدیل به یه درخت دیگه بشن و بخاطر انرژی خوبی که داره، مقدسه. پیمان با نگاهی پر از احساس بهم خیره شد و گفت: ـ قربون اون نگاه قشنگت که پر از امیده برم. از اینجا میگذرم که چقدر این حرفش باعث شد که ذوق مرگ بشم. با لبخند ازش پرسیدم: ـ مگه تو امید نداری؟ نگاهش انداخت پایین و گفت: ـ راستشو بخوام بگم، نه. پرسیدم: ـ آخه چرا؟ با خستگی که توی چشماش موج میزد گفت: ـ اتفاقات دیگه، یجورایی آدمو خسته میکنه. این چیزایی که میگی خیلی قشنگه ولی من بنظرم این چیزای قشنگ فقط تو داستانها اتفاق میفته و واقعی نیست. یکم سکوت کرد و یه تیکه از موهامو پشت گوشم گذاشت و گفت: ـ مثل همین درخت آرزوها. سعی کردم حرفشو ندید بگیرم و با لبخند بهش نزدیکتر شدم و گفتم: ـ پس بیا اینبار باهم آرزو کنیم. خندید و گفت: ـ ولکن دختر رویایی، من که گفتم اعتقاد ندارم. ـ حالا شاید این‌بار وایب من باعث شد یکی از آرزوهات برآورده بشه. یکم سکوت کرد و گفت: ـ راستش اونقدر که دیگه آرزو نکردم، حتی آرزوهامم یادم رفته. از داخل کیفم ورقه رو درآوردم و با خودکار دادم دستش و گفتم: ـ بنویس. اون دستم که آرزوی خودم توش بود و توی دستاش گرفت و گفت: ـ رو همین آرزوی تو آرزو میکنم. نیازی به نوشتن نیست. وقتی دستامو گرفت، تمام وجودم گُر گرفته بود، حس می‌کردم اصلا روی زمین نیستم. نه من راضی می‌شدم که دستم رو از دستش بکشم بیرون و نه اون.
  16. QAZAL
    پارت بیست و یکم با خجالت گفتم: ـ آخه...آخه یکم سختمه اینجوری صداتون کنم. خیلی عادی گفت: ـ سختت نباشه، با من راحت باش. بدون اینکه بهش نگاه کنم گفتم: ـ باشه پیمان. یهو از لحن گفتنم بلند خندید و ناخوداگاه منم خندیدم و گفتم: ـ چیشد چرا میخندین؟ همونجور که می‌خندید وایساد و گفت: ـ آخه قیافت دیدنیه، از خجالت گونه هات قرمز شده، خب اگه اینقدر سختته همون شما صدام کن. باد موهامو پخش و پلا میکرد. یهو موهایی که تو صورتم ریخته بود و گذاشت پشت گوشم و گفت: ـ خب چی داشتی میگفتی؟ انگار زبونم قفل شده بود، گوشم از گرما داشت می‌سوخت با تته پته گفتم: -اا...ااا...راستش...نمیدونم اصن...یادم رفت... خندید و دماغمو کشید و گفت: ـ از کی قراره کارتو شروع کنی؟ گفتم: ـ از فردا، چطور مگه؟ لبخندی زد و گفت: ـ پر از انرژی مثبت و قشنگی، حس میکنم برای شروع کردن کار خودم باید یکم از تو انرژی بگیرم. وااای خدایاااا چقدر رک و صریح حرف میزد. نکنه نکنه اونم از من خوشش میاد؟ وقتی دید سکوت کردم گفت: ـ البته که نخوای نمیام. سریع گفتم: ـ نه بابا ، حتما بیاین. شما هم خیلی آدم خوش انرژی هستین، خیلی بهم دلگرمی میدین. گفت: ـ به کسی که لایقشه باید این حرفا رو زد دختر رویایی. بعدش بهم چشمک زد و گفت: ـ اینجاست، رسیدیم. آرزوتو بده. بعدش یه برگ از درخت و کند و با شاخه پایینش آرزومو تن یکی ازشاخه هاش بست و اومد پیشم و گفت: ـ خب تموم شد. به چشماش نگاه کردم و گفتم: ـ مرسی ازت پیمان. با لبخند نگام کرد و گفت: ـ میبینم که دیگه خجالت نمیکشی!
  17. QAZAL
    پارت بیستم موهامو گذاشتم پشت گوشم و گفتم: ـ آرزو کرده بودم برای زندگی بیام جزیره. با خوشحالی و تعجب پرسید: ـ جدی؟ چقدر خوب! پس مسافر نیستی؟ از حالت خوشحال صورتش خندم گرفت و گفتم: ـ نه نیستم... ـ خب پس بریم درخت آرزوها رو منتظر نزاریم. البته یکم پیاده روی داره اگه خسته پریدم وسط حرفش و گفتم: ـ نه خسته نیستم. با لبخند جوابمو داد. نمیدونم اما وقت گذروندن باهاش بینهایت حس خوبی بهم میداد، حتی از حرف زدن باهاش احساس دلگرمی میکردم، از من بزرگتر نشون میداد اما امیدوار بودم متاهل نباشه. به دستاشم دقت کردم، حلقه ای چیزی نبود. دلم میخواست بپرسم ولی خجالت میکشیدم اما ذاتا اگه زن داشت که باهام اینقدر صمیمانه برخورد نمی‌کرد. همینجور تو سکوت کنار هم راه میرفتیم که ازم پرسید: ـ اسمت چیه دختر رویایی؟ از لفظ گفتنش خندم گرفت و گفتم: ـ غزل. با لبخند گفت: ـ چه اسم قشنگی داری، شنیدم که قراره عکاسی کنی. گفتم: ـ آره دقیقا. شغلیه که خیلی دوسش دارم. بهم یه نگاهی کرد و گفت: ـ مطمئنم که موفق میشی. از دلگرمی دادنش ذوق میکردم، از تشویق کردناش واقعا لذت می‌بردم، با لبخند گفتم: ـ شما پرید وسط حرفم و گفت: ـ پیمان. با تعجب پرسیدم: ـ چی؟ گفت: ـ اسمم پیمان.
  18. QAZAL
    پارت نوزدهم مهسان همونجور که بلند میشد گفت: ـ کسی ندونه فکر میکنه از جایی که دریا نداشت، بلند شدی اومدی خندیدم و گفتم: ـ آخه دریای اینجا با شمال خیلی فرق داره. ـ آره بابا قطعا بخاطره دریاعه اصلا بخاطر اون مو جوگندمی نیست! خندیدم و گفتم: ـ برو بابا. مهسان همون‌طور که می‌رفت گفت: ـ پس میبینمت، هر وقت فکر کردنت تموم شد بیا. ـ شماره اتاقو برام اس ام اس کن. ـ حله مهسان رفت و بعد رفتنش، کفشامو دراوردم که برم پایین و پاهامو بزارم داخل آب. چقدر رو شن راه رفتن بهم حس خوبی میداد، یکم داخل آب راه رفتم و بعدش نشستم و دفترچه آرزوهامو دراوردم و از خدا خواستم تا برام بهترین اتفاقات و رقم بزنه. خواستم ورقه رو پرت کنم داخل آب که یهو یکی دستمو از پشت گرفت، برگشتم و دیدم پیمانه، با لبخند بهم نگاه میکرد. در جوابش لبخند زدم که دستمو ول کرد و گفت: ـ ماهی ها فکر میکنن اونی که میندازی غذاست، میخورن و مسموم میشن. به ورق توی دستم نگاه کردم و گفتم: ـ ورقه ی آرزوهامه. باشه پس تا زمانی که یه شیشه پیدا کنم، پیش خودم نگهش میدارم. دستی توی موهای جوگندمیش کشید، باورم نمیشد ولی اونقدر قلبم تند تند میزد به زور صحبت میکردم، حتی به سختی نفس میکشیدم که صدای قلبمو نشنوه. گفت: ـ چقدرر عجیب! ـ چی؟ خندید و گفت: ـ تابحال ندیده بودم که کسی به این چیزا باور داشته باشه. حالا براورده هم میشه؟ با لبخند گفتم: ـ اونایی که به صلاحم بوده آره. گفت: ـ خب پس یکاری کنیم و آرزوتو منتظر نزاریم. این سمت یه درخت آرزوها داره. میتونی آرزوتو ببندی اونجا. راجبش شنیدی؟ خندیدم و گفتم: ـ آره اتفاقا پارسال که اومده بودم یکی از آرزوهامو اونجا بستم که برآورده شد. پرسید: ـ آرزوت چی بود؟ یهو وسط حرفش گفت: ـ البته چون گفتی برآورده شد پرسیدم اگه خصوصی نیست.
  19. QAZAL
    بعد اینکه آرون رفت، دوباره سیلی از غم و ناراحتی و دلتنگی به دلم هجوم آورد. چهره عرشیا از جلوی چشمام کنار نمی‌رفت و دلم براش تنگ شده بود. یه یکساعتی توی خونه راه رفتم و فکر کردم. دلم طاقت نیاورد و به پروانه خانوم زنگ زدم اما بجاش شهربانو جواب داد، با تعجب پرسیدم: ـ شهربانو خانوم تویی؟ پروانه خانوم نیست خونه؟ شهربانو بعد کلی احوالپرسی بهم گفت: ـ والا دخترم، آقا عرشیا بعد رفتن تو دوباره دیوونه شد، رفت تو اتاق موسیقی و کل اتاق رو بهم ریخت. تو دلم یذره خوشحال شدم ولی آخه چرا غرورشو نذاشت کنار و بهم نگفت که بمونم! گفتم: ـ الان حالش خوبه؟ ـ یه مدت طولانی خودشو تو اتاق حبس کرده بود و بالاخره با اصرار پروانه خانوم در رو باز کرد. الآنم داره تو اتاق باهاش حرف میزنه. با ناراحتی گفتم: ـ باشه، پس به پروانه خانوم بگو که زنگ زدم. شهربانو یهو گفت: ـ باران من آقا عرشیا رو از بچگی می‌شناسم. نمی‌خوام امیدوارت کنم اما بعد از پدر و مادرش اولین باره که می‌بینم بابت رفتن به دختر اینجور از هم می‌پاشه. بنظر من که می‌بخشتت دخترم. یکم بهش زمان بده.
  20. QAZAL
    آرون لبخند زد، زنگ زدم به مه‌لقا و تا گوشی و برداشت پرسید: ـ همه چی امن و امانه باران؟ صدامو ناراحت تر از همیشه کردم و گفتم: ـ آره مه‌لقا امن و امانه ولی من اینجا خیلی تنهام و دلم میگیره. مه‌لقا با مسخره بازی گفت: ـ حیف که نمی‌تونم عرشیا رو بیارم اونجا. گفتم: ـ مسخره من منظورم به خودت بود!! مه‌لقا با خنده پرسید: ـ اونجا تنهایی؟؟ مگه آرون پیشت نیست؟ به آرون نگاه کردم و گفتم: ـ اونم بعد یکی دوساعت دیگه می‌ره. مه‌لقا گفت: ـ دهن رفاقت بسوزه، خب لوکیشن بفرست من بیام اونجا. با شادی به آرون نگاه کردم و گفتم: ـ نه تو تنها نیا، اینجا از شهر خیلی فاصله داره، بزار من به آرون بگم بیاد دنبالت. مه‌لقا داشت مخالفت می‌کرد که سریع گفتم: ـ آماده باش، الان میرم آرون و صدا بزنم، خداحافظ و بعدش سریع قطع کردم و رو به آرون گفتم: ـ خب همه چیز حله، برو دنبالش. آرون با شادی نگام کرد و گفت: ـ دمت گرم باران. خیلی خوشحالم کردی. بهش نگاهی کردم و گفتم: ـ انشالا که همیشه مثل الان من خوشحال ببینمت. بعدش سرم رو بوسید و گفت: ـ دارم برمی‌گردم واسه امشب بند و بساط هم میارم که تو حیاط آتیش روشن کنیم و بشینیم.
  21. QAZAL
    پارت هجدهم راستش درست و درمون یادم نمیاداما خیلی ترسیده بودم. یادمه وسط دریا تو قایق بودم...یهو انگار دریا سیاه شد داشت منو میکشید تو خودش. یه دستی منو اینقدر محکم گرفت که تونستن بهش تکیه کنم و منو گذاشت تو قایق اما نتونستم قیافشو ببینم ولی تن دستش یه دستبند مثل یه ربان سبز رنگ بسته بود. مهسان با تعجب گفت: ـ بازم نفهمیدم. اون دست، دست کوهیار بود یعنی؟ گفتم: ـ نه. ببین تو رفتی، من داشتم پشت سرت بلند میشدم که بیام ولی این اومد مچ دستمو محکم گرفت و شروع کرد به چرت و پرت گفتن. بعدش یهو این سرپرست گروهشون و یادته؟ یبار استوریشو برات فرستاده بودم؟ گفت: ـ همون مرده که موهاش جوگندمیه؟ ـ آره آفرین. اون اومد دست اینو گرفت یکمم غیر مستقیم باهاش به تندی حرف زد و باعث شد من دستمو از دست اون ابله بکشم بیرون. مچ دستش یه دستبند سبز رنگ عین همونی که توی خوابم دیدم بسته بود. مهسان یهو گفت: ـ وای برگام!! چقدر عجیب اما غزل یعنی الان ناجیه تو اینه؟ یهو در عین متعجب بودن از این حرفش زدم زیر خنده . مهسان همونطور که میخندید گفت: ـ آخه اون مرده پیره نیست؟ گفتم: ـ نمیدونم والا فکر کنم نهایت تا چهل باشه شایدم یکم کوچیکتر. مهسان با حالت مسخره کردن گفت: ـ واای چقدر کوچیکه. حتی اگه چهل هم نباشه بالای ده سال باهات اختلاف سنی داره! گفتم: ـ وا ی مهسا حالا الان نه به داره نه به باره. تو چی میگی؟ بعدشم سن مگه مهمه؟ با تعجب شونم و برگردوند سمت خودشو گفت: ـ ببینم تو رو؟ مثل اینکه واقعا از این طرف خوشت اومده. با کمی لبخند گفتم: ـ انگاری. تازه امسال لاغرتر از پارسال هم شده بود و خیلی جذابتر از قبل شده. مهسان پرسید: ـ یعنی؟ الان میخوای چیکارکنی؟ ـ هیچی؟ میریم دنبال کار خودمون. ببینیم قراره چی پیش بیاد؟ مهسان خمیازه‌ای کشید و گفت: ـ بخاطر اون اسکل شام هم نخوردیم. میگم اینجا یه هتل کیش بود، بنظرم امشب بریم اونجا. نزدیکم هست تازه...من حوصله ندارم سوار تاکسی بشم دوباره. گفتم: ـ باشه. تو برو من یکم نفسم سرجاش بیاد، میام...
  22. QAZAL
    پارت هفدهم بهم یه نگاهی گذرا انداخت و گفت: ـ سوال اشتباهی پرسیدی. در واقع خودت داری چیکار میکنی؟ کوهیار خیلی طلب کار به من نگاه کرد و برگشت سمتش و گفت: ـ ایشون و از قبل میشناسم، داشتم باهاش صحبت میکردم. پیمان: ـ آخه از نظر من خیلی به صحبت کردن شبیه نبود. کوهیار با حالت شاکی گفت: ـ حالا هرچی. غزل تو اینجا منتظر من پریدم وسط حرفش و همونجور که نگاهم به اون پیمان بود گفتم: ـ لازم نکرده. من حرفی ندارم...خداحافظ... نگاهم رو پیمان مونده بود، انگار دلم نمیخواست رومو برگردونم ازش ولی پاهام منو از اونجا دور میکرد. باد ملایمی میزد و آسمون صاف صاف بود. نزدیک یکی از قایقها مهسان رو دیدم، مهسان تا منو دید گفت: ـ چی شده؟ با هیجان گفتم: ـ مهسان من...من. مهسان که از حالتم ترسیده بود گفت: ـ تو چی؟ گفتم: ـ من فکر کنم اونو دیدم. مهسان: ـ کیو؟ غزل مثل آدم حرف بزن لطفا. کنارش رو صندلی نشستم. همونجور که به دریا نگاه میکردم، دستمو گذاشتم روی قلبم و گفتم: ـ همونکه تو هواپیما خوابشو دیدم، صورتشو ندیدم اما حس کردم خودش بود. مهسان با تعجب گفت: ـ چیو میگی؟ من اصلا نمیفهمم. آها همونکه میگفتی خواب بد دیدی؟ خب چیشد؟ قلبم خیلی تند تند میزد، صورتش از فکرم کنار نمی‌رفت. مهسان زد به پشتم و گفت: ـ غزل؟ نمیخوای بگی؟
  23. QAZAL
    لبخندی زدم و به چشمای پر از امیدش نگاه کردم و گفتم: ـ البته مه‌لقا هم این اواخر بهم می‌گفت که دیگه می‌خواد دورشو خط بکشه، بعدشم من همیشه بهش میگفتم اون پسره بدردش نمیخوره، لیاقتش بالاتر از اینحرفاست. آرون گفت: ـ یعنی من لایقش هستم؟ چشمکی بهش زدم و گفتم: ـ شک نکن. جفتتون رو برای هم تضمین می‌کنم. آرون گفت: ـ ولی وقتی می‌خوام باهاش حرف بزنم، انگار متوجهست. مدام فرار می‌کنه ازم. خندیدم و گفتم: ـ خجالتیه. نگران نباش، عادی میشه. میخوای یه کاری کنیم؟ گفت؛ ـ چیکار؟ گفتم: ـ زنگ بزنیم بهش و بگیم امشب و پیش ما بمونه که منم تنها نباشم مثلا. بعد که اومد تو حرفاتو باهاش بزن تا بدونه که جدی هستی. آرون گفت: ـ خب اومد و قبول نکنه که بیاد. بلند شدم و رفتم سراغ گوشیم و با حالت زیرکی گفتم: ـ نترس، من رفیقمون میشناسم. اونجایی قضیه با من.
  24. QAZAL
    با چشم غره بهش نگاه کردم و با تندی گفتم: ـ باران اگه بازم راجب عرشیاست که من پرید وسط حرفم و گفت: ـ نه بابا توام!! عرشیا کیلویی چنده؟! میخواستم بابت مه‌لقا ازت بپرسم. تا اسم مه‌لقا رو شنیدم با تعجب نگاش کردم، سرشو انداخت پایین، تو دل خودم یه حدسایی میزدم، این اواخر تقریبا باهم بخاطر قضیه من و رفت و آمدای آرون، صمیمی تر از قبل شده بودن. رفتم کنارش نشستم و با لبخند پر از کنجکاوی نگاش کردم. از نگاه من خندش گرفت و گفت: ـ اینجوری نگام نکن، سختم میشه. خندیدم و گفتم: ـ خب تعریف کن. چی میخواستی بپرسی؟ خندید و گفت: ـ اذیت نکن دیگه باران، خودت منظورمو فهمیدی. بنظرم که خیلی هم برازنده هم بودن. آرون که اگه خانوادش رو فاکتور بگیریم، خودش مستقل و مهم تر از همه چیز پسر خوب و مه‌لقا هم که از نظر شخصیت بیسته. آرون پرسید: ـ کسی تو زندگیشه؟ دستام رو گرفتم جلوی بخاری و گفتم: ـ والا این یه دو سالی با یه پسره به اسم علی رفیق بود که پسره بورس شد و رفت آلمان چند ماهه پیش. بعد رفتنشم تا اونجایی که من اطلاع دارم دیگه انگار دور مه‌لقا رو خط کشیده و جواباشو یکی درمیون میده.
  25. QAZAL
    منو آرون وارد خونه شدیم، خونش منو یاد شمال مینداخت اینقدر که دار و درخت داشت و از شهر دور بود. یه باغبون که مشغول کاشتن درختای کاج بود با دیدن ما گفت: ـ خوش اومدید، بفرمایید داخل. آرون دستی تکون داد و گفت: ـ ممنونم حاجی، کسی داخله؟ پیرمرده که خیلی هم مهربون بنظر می‌رسید گفت: ـ نه پسرم، راحت باشین. پروانه خانوم بهم سفارش کرده بود که میاین. سری تکون دادیم و وارد ویلا شدیم‌. ویلاش بزرگ بود اما نه به اندازه خونه خوده پروانه خانوم. آرون کتش رو درآورد و گفت: ـ داخل سرده، باید بخاری رو روشن کنیم. سری تکون دادم و رفتم روی یکی از کاناپه ها نشستم... آرون همون‌طور که داشت با کبریت روی میز ور میرفت، گفت: ـ باران یه چیزی ازت بپرسم؟
×
×
  • اضافه کردن...