رفتن به مطلب
ثبت نام/ ورود ×
کارگاه آموزش رمان نویسی(ظرفیت 15 نفر) ×
انجمن نودهشتیا
نصب اپلیکیشن نودهشتیا
کارگاه آموزش رمان نویسی(ظرفیت 15 نفر)
برای دانلود فایل رمان های اختصاصی انجمن کلیک کنید

QAZAL

نویسنده اختصاصی
 نمایش نمایه  مشاهده فعالیت های این کاربر

  • تعداد ارسال ها

    1,077

  • تاریخ عضویت

  • آخرین بازدید

  • روز های برد

    34

  • Donations

    0.00 USD 

 نوع محتوا 

تمامی مطالب نوشته شده توسط QAZAL

  1. QAZAL
    پارت صد و چهارم اشکاشو پاک کرد و گفت: ـ دلم براش تنگ می‌شه اما نمی‌تونم ببخشمش! سامان هم اشکاشو پاک کرد و با لبخند بهش گفت: ـ نگران نباش! کارما نمی‌ذاره تو تنها بشی! بعد از این هم بردیمش سمت پرورشگاهی که سامان می‌رفت و بهش سر میزد، اونا هم با آغوش باز قبولش کردن و بچها از همون اول اینقدر باهاش با مهربونیت رفتار کردن که سریع از فاز غم و غصه بیرون اومد... منو سامان به دیوار حیاط تکیه داده بودیم و مشغول تماشای حرف زدن ارمغان با بقیه بچها بودیم...سامان ازم پرسید: ـ رییس ولی یه چیزی بگم؟ ـ بگو ـ بعد این دیگه فکر نکنم اون زنه به زندگی عادیش برگرده، بنظرم می‌مرد بهتر بود... نگاش کردم و گفتم: ـ خدا هم از تو نظر نمی‌خواد! کارما هر کس و بنا به نقطه ضعفش و چیزایی که برای عزیزن میزنه...برای بعضی از آدما مرگ یه پاداشه. یه چیزی بهت بگم سامان؟ نگام کرد که ادامه دادم: ـ بهشت و جهنم همین دنیاست، همه چیز اینجا جواب داره. چه کار خوبی انجام بدی چه کار بد شاید همون لحظه نه ولی بالاخره سزای کارت و چه خوب یا بد مبینی...اونم بنا به نقطه ضعفت! اینو هیچوقت یادت نره! چشمکی بهم زد و گفت: ـ فکر کن یه درصد یادم بره! رییس من حتی قبل اینکه با تو آشنا بشم، همیشه به کارما اعتقاد داشتم. واسه همین سعی کردم تو زندگیم هیچوقت دل کسی و نشکونم و به کسی بدی نکنم! با لبخند لپشو کشیدم و گفتم: ـ آفرین بهت! سامان دوباره به ارمغان نگاه کرد و گفت: ـ بنظرت خدا مادرشو می‌بخشه؟! آهی کشیدم و گفتم: ـ نمی‌دونم! اگه هم اینکارو کنه، باز به من الهام میشه و میرم سراغش.
  2. QAZAL
    ـ ملکه خواهش می‌کنم منو ببخشین! من فقط می‌خواستم... حرفشو قطع کردم و با عصبانیت گفتم: ـ من به تو اعتماد کردم و معدن پر از طلامو به تو سپردم اما تو به اعتماد من خیانت کردی! لورن با گریه بهم نزدیک شد که رفیق همیشگیم اومد جلوشو گرفت و با غرّش نذاشت نزدیکتر بشه! لورن گفت: ـ ملکه عزیزم طمع کردم! وقتی اون همه طلا رو یجا دیدم، نتونستم طاقت بیارم! باور کنید دست خودم نبود با خشم نگاهش کردم و گفتم: ـ تو قصر من خیانت هیچوقت بدون مجازات باقی نمی‌مونه! اینو خودت هم خوب می‌دونی! با گریه گفت: ـ حتما یه راهی وجود داره تا بتونین منو ببخشین! لطفاً به فرصت دیگه بهم بدین! پوزخندی زدم و گفتم: ـ من قبل از اینکه کسی رو تو حریم قصر خودم نگه دارم اونو امتحان می‌کنم تا ببینم سربلند بیرون میاد یا نه که تو خرابش کردی! و تو قوانین قصر من مجازات سختی در انتظارته! با ترس نگام کرد و با تته پته گفت: ـ می‌‌‌...می‌خواین باهام چیکار کنین؟! نگاش کردم و مشغول نوازش کردن پوست ببر شدم و چوب جادوییم و برداشتم. لورن گریه‌اش شدت گرفته بود اما دیگه فایده‌ایی نداشت. پامو روی پاهام انداختم و با قدرت، چوب جادوییم و توی دستم گرفتم و ورد مخصوصم و خوندم...چوبم رو به طرف لورن گرفتم! نور از پنجره کنارم وارد شد و همزمان گفتم: ـ تو رو به سرنوشتی محکوم می‌کنم تا دیگه نتونی از قدرت دستهات استفاده کنی! لورن فریاد زد: ـ نه! اما جادو اثر خودش را کرده بود!
  3. QAZAL
    پارت صد و سوم نگاش کردم! اصلا دلم براش نسوخت...گفتم: ـ متاسفم دیگه فایده‌ایی نداره! به سختی پلک می‌زد و می‌گفت: ـ من...منظورت چیه؟ ـ دیگه بچهاتو نمی‌بینی! هیچکدومشونو! اشک می‌ریخت و می‌گفت: ـ من بدون اونا نمی‌تونم...ارمغان...ارمغان و نجات بدین! پوزخند زدم و گفتم: ـ الان ارمغان یادت اومده؟ فایده‌ایی نداره. تو زنده می‌مونی و یاد میگیری که از این به بعد تو حسرت بچه هات زندگی کنی! اینم مجازات توئه! دیگه به حرفاش گوش ندادم و همین لحظه آمبولانس و آتش نشانی رسیدن! بدون اینکه به بقیه حرفاش گوش بدم، بلند شدم و رفتم پیش سامان اینا...ارمغان خیلی گریه می‌کرد...تا منو دید، دوید سمتم و گفت: ـ خانوم، توروخدا مادرمو نجات بدین! خواهش می‌کنم... اشکاشو پاک کردم و گفتم: ـ نگران نباش؛ نجات پیدا می‌کنه! به ماشین نگاه کرد و گفت: ـ خواهرام چی؟ همین لحظه پرستارا بچه ها رو از تو ماشین کشیدن بیرون و رو سرشون پارچه سفید کشیدن! گفتم: ـ اونا رفتن به جای دیگه! شاید اگه مادرت درست رفتار می‌کرد، اینجوری نمی‌شد...وقتی قلب تو به درد اومد، انگار که قلب خدا به درد اومد... گفت: ـ اما من... پریدم وسط حرفش و گفتم: ـ نگران نباش! این تقصیر تو نیست! مجازات مادرته...دیگه باید با این عذاب زندگی کنه با این تفاوت که این‌بار تو هم پیشش نیستی! همین لحظه مادرشم جابجا کردن و گذاشتنش توی آمبولانس و با گریه گفت: ـ ولی خیلی دلم براش تنگ می‌شه... ازش پرسیدم: ـ دلت می‌خواد برگردی؟
  4. QAZAL
    پارت صد و دوم تو خیابون به سامان گفتم: ـ از سمت راست برو... با صدای بلند گفت: ـ چی؟ بلندتر گفتم: ـ میگم از کنار برو! سرعتش و کم کرد و گرفت سمت راست...وقتی که ماشینش داشت سبقت میگرفت، گردنبندمو فعال کردن و زیرلب گفتم: ـ حالا وقتشه! همین لحظه یه مینی بوس از روبرو با سرعت خورد به ماشینش! اینقدر صداش بلند بود که سامان و هر ماشینی که پشتش بودن، از ترس تمرکز کردن. سامان با ترس گفت: ـ یا ابوالفضل! چیزی نگفتم! موتور و کنار پارک کرد و رو بهم گفت: ـ رییس کار تو بود؟ جوابی بهش ندادم و راه افتادم سمت ماشینشون که تقریبا خورد شده بود و کلی آدم دورشون جمع شده بودن... ارمغان و اون زنه زنده بودن چون خدا اینطور می‌خواست! اما دوقلوها نه! به سختی با کمک بقیه ارمغان و بیرون کشیدم! خیلی ترسیده بود...بهش سامان و نشون دادم و گفتم که بره و کنارش وایسته! رفتم کنار پنجره راننده وایستم! رو سر و صورت مادره شیشه ماشین خورد شده بود و پیشونیش شکاف برداشته بود! به سختی نفس می‌کشید که منو دید و گفت: ـ بچهام! کمک...کمک کن!
  5. QAZAL
    پارت صد و یکم سامان همون‌جوری که پشمک و می‌خورد، نگاه منو دنبال کرد و گفت: ـ خب رییس قراره ما اینجا وایستیم و تبعیض این مادره رو ببینم؟ قاطعانه گفتم: ـ نه فقط دارم اجازه میدم آخرین لحظات کنار دوقلوهاشو قشنگ بگذرونه! سامان یهو دست از غذا خوردن کشید و گفت: ـ یعنی چی؟ نگاش کردم و گفتم: ـ وقتی جنبه چیزیو نداشته باشی؛ خدا همون‌جوری که بهت داد، ازت پس میگیره... سکوت کرد که ادامه دادم و گفتم: ـ بعلاوه اینکه آه کسی که یتیمه هیچوقت بی‌جواب نمی‌مونه! اینو تو بهتر از هر کس دیگه‌ایی می‌دونی! سرشو به نشونه تایید تکون داد و چیزی نگفت! اون روز مادره تا جایی که جا داشت با اون دوقلوها بازی کرد و ارمغان همین‌طور با حسرت بهشون نگاه کرد! وقتی کارشون تموم شد، سوار ماشین شدن و به سامان گفتم: ـ بریم؟ سامان گفت: ـ بازم قراره تعقیبشون کنیم؟ گفتم: ـ آره، سریع‌تر بریم!
  6. QAZAL
    پارت صدم ـ همینجوری مثل الان باهام وقت می‌گذروندن هیچوقت بهم نشون ندادن که بچه واقعیشون نیستم تا اینکه بچه‌های خودشون بدنیا اومدن! کامل منو گذاشتن کنار...حتی حس می‌کنم به زور دارن تحملم می‌کنن! گفتم: ـ نگران نباش عزیزم؛ تو برمی‌گردی پیش دوستات.. یهو با ذوق نگام کرد و گفت: ـ جدی میگی؟ لبخندی بهش زدم و گفتم: ـ آره منتها اگه مامور بهزیستی اومد خونتون باید بهشون حقیقت و بگی باشه؟ دوباره ناراحت شد و گفت: ـ اما آخه اینجوری مامان کلی دعوام می‌کنه! اشکاشو پاک کردم و گفتم: ـ تو نگران اون نباش؛ کاری که بهت گفتم و انجام بده! بعدش بهش چشمکی زدم و از کنارش رفتم تا اینکه منو صدا زد و گفت: ـ ببخشید خانوم؟ برگشتم و نگاش کردم که گفت: ـ شما کی هستین؟ لبخندی بهش زدم و گفتم: ـ کارما! بعدش از دیدش نامرئی شدم و رفتم کنار موتور اما سامان و ندیدم. رو موتور نشستم تا اینکه دیدم با دوتا چیز باحال اومد سمتم و گفت: ـ بفرما رییس! خندیدم و گفتم: ـ این چیه؟ همینجور که ازش می‌خورد گفت: ـ این پشمکه رییس، بخور خیلی خوشمزست. و به زور یه تیکه گذاشت تو دهنم. حق باهاش بود؛ مزه خیلی شیرین و خوبی داشت...
  7. QAZAL
    پارت نود و نهم زنه بهش نزدیک شد و با لحن جدی گفت: ـ ارمغان، هنوز خونه رو مرتب نکردی! بعدازظهر مهمون داریم... ارمغان با ناراحتی گفت: ـ اما آخه... پدره از ماشین پیاده شد و رو به زنش گفت: ـ اشکال نداره خانوم، بذار بیاد! من خونه رو مرتب می‌کنم. زنه یه چشم غره‌ایی به ارمغان داد و بهش گفت: ـ بگیر بشین! اونم با ناراحتی رفت صندلی عقب نشست و دوتا دوقلوها جلو نشستن و بعدش رفتن. سوار موتور شدم و رو به سامان گفتم: ـ سریعتر تعقیبشون کن! سامان گاز موتور و گرفت و پشت سرشون راه افتادیم! اولش رفتن شهربازی و زنه با دوتا دوقلوهای رفت و کلی بازی کرد و وسایل و ساک دستی شو داد به ارمغان تا براشون نگه داره! اون دختر هم با حسرت بهشون نگاه می‌کرد! می‌دونستم تو دلش داره چی میگذره...رفتم کنارش وایسادم و گفتم: ـ مثل اینکه خیلی دلت گرفته! با بغض تو چشماش بهم نگاه کرد و گفت: ـ تو هم اگه پدر و مادرت یهویی ولت کنن، دلت میگیره! اونجا رو ببین... بعد با دستش به اون زنه و بچه‌اش اشاره کرد و ادامه داد: ـ می‌بینی؟ من دیگه تو اون تصویر خانوادگی جایی ندارم... بعدش دستشو گرفت جلوی چشماش و با گریه گفت: ـ کاش خدا یه کاری کنه من برگردم پیش دوستام! از اینکه بهم بی توجهی می‌کنن خیلی ناراحت می‌شم! دستی به پشتش کشیدم که ادامه داد و گفت: ـ می‌دونی قبل از اینکه دوقلوها بدنیا بیان، منو مثل اونا دوست داشتن
  8. QAZAL
    پارت نود و هشتم بعد یه راه طولانی رسیدیم دم در خونه طرف. سامان موتور و خاموش کرد و رو به من گفت: ـ رییس نمیری؟ گفتم: ـ نه منتظر میمونم! ـ چرا؟ گفتم: ـ نگاه کن! همین لحظه همشون از دم در خونه اومدم بیرون. پدره دست یکی از قولاشو داشت و مادره هم دست یکی دیگه. اون دختر پونزده ساله هم که اسمش ارمغان بود با ناراحتی کیفشو تو دستش مچاله کرده بود و پشت سرشون راه افتاده بود. سامان با دیدنشون ازم پرسید: ـ این دیگه چه وضعشه! انگار اون دختره بینشون اضافه است! خنده تلخی کردم و گفتم: ـ همین زن و مرد بچه دار نمیشدن، چند سال پیش واسه اینکه این دختر و به سرپرستی قبول کنن خودشونو به آب و آتیش زدن؛ کارشونم خوب انجام دادن تا جایی که بچه‌های خودشون بدنیا اومد و با این بنده خدا مثل یه سربار رفتار کردن، طوریکه دختره هر روز آرزو می‌کنه کاش به همون بهزیستی برگرده! سامان یه اوفی کرد و گفت: ـ دلم برای بغضش سوخت! مصمم گفتم: ـ نسوزه چون تا چند دقیقه دیگه کارما وارد عمل میشه! سامان لپمو کشید و گفت: ـ جون تو فقط وارد عمل شو! خندیدم و به صورت نامرئی بهشون نزدیک شدم..زنه دوتا دو قلوی خودشو سوار ماشین کرد و داشت سوار می‌شد که ارمغان گفت: ـ مامان منو نمی‌بری؟
  9. QAZAL
    پارت نود و هفتم ـ تو چرا این کمبودی‌های صورت و گردنت با اینکه قرص مصرف میکنی و پماد میزنی خوب نمیشه؟ گفتم: ـ خوب میشه به مرور زمان! بعد با دقت به گردنم نگاه کرد و گفت: ـ آخه خیلی عمیقه! میخوای بریم یه دکتره دیگه؟ سینی غذا رو گذاشتم رو میز و از رو تخت اومدم پایین و گفتم: ـ فعلا خیلی کار دارم، باید برم سراغ یه خانواده. سامان سریع بلند شد و گفت: ـ منم میام! گفتم: ـ آخه تو... سریع پرید وسط حرفم و گفت: ـ آخه و اما نداره رییس! من دیگه خوب شدم، می‌خوام باهات بیام. با تردید گفتم: ـ یعنی میتونی پشت موتور بشینی؟ دستمو گرفت و گفت: ـ بزن بریم... پرونده رو از تو کشوی میزم گرفتم و همراه سامان راه افتادیم سراغ این مورد. خانواده ایی که بخاطر بچه دار نشدن، یه بچه رو از بهزیستی به سرپرستی قبول کردن و باهاش خوب بودن تا اینکه بعد ده سال خدا بهشون یه فرزند دوقلو داد اما متأسفانه جنبشو نداشتن و از وقتی اون بچها بدنیا اومدن، با بچه‌ایی که به سرپرستی قبول کردن، بد رفتاری می‌کردن و اون بچه هم که الان ۱۵ سالش بود از رفتارشون خسته شده بود و اسم منو صدا زده بود...
  10. QAZAL
    پارت نود و ششم آرزوهای قشنگی داره که به نفع خیلی از آدمای دیگست، آدمیه که سرشار از محبته! بنظرم اون باید زندگی کنه... حالا من که خدا نیستم اما اگه بودم واقعا میذاشتم آدمایی مثل سامان جاودانه بشن! یهو انگار یه سنگ از درون وجودم خورد به قفسه سینم که آروم به آخ گفتم...صدای هاروت تو گوشم پیچید که گفت: ـ دیگه هیچوقت جای خدا قضاوت نکن کارما! آروم گفتم: ـ شرمنده! آروم دفتر و بستم و رفتم تو اتاقم و به سختی سعی کردم تا بخوابم... صبح با سر و صدای آهنگ و پارس کردن دکمه از خواب بیدار شدم و با غر گفتم: ـ چه خبره اینجا؟! کش و قوسی به کمرم دادم و نیم خیز شدم که سامان با صدای بلند در اتاق و باز کرد و گفت: ـ صبح بخیر رییس! چشمامو با دستام فشردم و با صدای خواب آلودی گفتم: ـ صبح بخیر! داستان چیه؟ سر صبح عروسی گرفتین؟ دکمه پرید بغلم و سامان یه سینی پر از چیزای خوشمزه رو آورد و گذاشت رو تخت و گفت: ـ بفرمایید... خندیدم و گفتم: ـ چه خبره غذا؟ شما خودتون خوردین؟ سامان گفت: ـ اگه منظورت منم که پایین یچیزایی خوردم اما اگه منظورت سگ باوفاته نه چیز خاصی نخورد... خندیدم و چندتا لقمه گذاشتم تو دهنم و چند تکه نون به دکمه دادم... بعد رو به سامان گفتم: ـ قرصاتو خوردی؟ ـ اوهوم، رییس یه سوال بپرسم؟ ـ بپرس
  11. QAZAL
    پارت نود و پنجم واقعا با خودم چی فکر می‌کردم؟! اون یه انسان بود، من چی؟؟ نکنه واقعا باورم شده بود که می‌تونم با سامان زندگی کنم!! اما امشب برای اولین بار تو دلم آرزو کردم که ای کاش منم انسان بودم و می‌تونستم یه زندگی عادی کنار کسی که عاشقش شدم و داشته باشم...بعد از کلی کلنجار رفتن با خودم رفتم تا به اتاق سامان سر بزنم ببینم خوابیدست یا بیداره؟! آروم رفتم سمت اتاق...دیدم که خوابیده...بدون سر و صدا رفتم کنار تختش نشستم و همینجور زل زدم بهش...می‌تونستم تا سالیان سال به چهره و مژه‌های قشنگش خیره بشم! بنظرم این موجود زیباترین موجودی بود که تو این دنیا دیده بودمش و چه خوب که سر راهم قرار گرفت و تو این مسیر کوتاه من، رفیقم شده بود! همینجور خیره بهش بودم که یهو چشمم به دفتر روی میزش خورد که صفحه باز بود، بلند شدم تا برم ببندمش، یهو دیدم وسط اون همه فرمول های عجیب و غریب، تصویر منو کشیده و زیر عکسم نوشته: ـ کاش مال من بشی! دلم بیشتر آتیش گرفت، در صورتی که خودمم خیلی دوسش داشتم اما نباید بهش امیدواری میدادم! چون نمی‌شد! حتی اگه روحش هم با من به آسمون بیاد اما باز یجا قرار نمی‌گیریم. بعلاوه اینکه سامان آدمی سرشار از انرژی و شوق زندگیه! و زندگی رو خیلی دوست داره.
  12. QAZAL
    پارت نود و چهارم داشتم به این فکر می‌کردم که حتی نتیجه درس خوندنش هم به بچه‌ای یتیم ختم می‌شد و چقدر سامان دل بزرگی داره! همینجور بیشتر از قبل تو دلم جا باز می‌کرد و واقعا حس کردم روح این آدمو خدا لمس کرده! با چشمکی بهش گفتم: ـ مطمئنم که یه روز به آرزوت می‌رسی! ـ واقعا میشه؟ ـ اگه باورش داشته باشی، آره! شب بخیر. داشتم می‌رفتم سمت اتاقم که گفت: ـ یچیز دیگه هم هست... برگشتم سمتش که گفت: ـ دلم می‌خواد اون روز، تو هم پیشم باشی! لبخند تلخی زدم و گفتم: ـ قسمت هرچی باشه، همون می‌شه! زیاد بیدار نمون! برام بوس پرتاب کرد و با ذوق گفت: ـ چشم رییس! رفتم تو اتاقم و دراز کشیدم...این روزا فکر و ذکرم شده بود سامان. صداش مدام تو گوشم می‌پیچید! وقتی چشامو می‌بستم، لبخندش میومد جلوی چشمام! فکر کنم وقت اعتراف فرا رسیده بود، منی که عشق برام ممنوعه، عاشق یه آدم از این کره زمین شدم...چیزی که غیر ممکنه در حال اتفاق افتادن بود...دلم می‌خواست سامان برای همیشه پیشم بمونه...از رو تخت بلند شدم و رفتم روی بالکن، زیر لب پرسیدم: ـ اون بعد از مرگش، روحش می‌تونه با من بیاد؟ یهو هاروت توی گوشم گفت: ـ بازم تکرار می‌کنم کارما، اون یک آدمه و تو از جنس نوری...تو دنیای بعدی هم تو نمی‌تونی کنارش باشی! با بغض گفتم: ـ اما آخه من...من دوسش دارم! هاروت گفت: ـ این یه قانونه کارما! متاسفم. تا الآنم خیلی از قوانین این دنیا رو نقض کردی؛ داری بابت اینکه مرگشو به جلو میندازی، از درون خودت عذاب می‌کشی! همون‌طور که گریه می‌کردم گفتم: ـ برام مهم نیست! سامان حالش خوب باشه، همین بسه برام
  13. QAZAL
    پارت نود و سوم برای اولین بار نخواستم حسمو قایم کنم و از صمیم قلبم بهش لبخند زدم، نمی‌دونم تا چقدر بهم خیره موندیم که نگهبان دم در پرورشگاه گفت: ـ سامان جون، می‌خوام درو ببندم،نمی‌خوای بری؟ سامان چشاشو از من گرفت و رو به نگهبان گفت: ـ شرمنده بخدا، شبت بخیر. بعدشم دست منو گرفت و باهم از در پرورشگاه رفتیم بیرون و طبق معمول با گردنبند برگشتیم خونه! دکمه رو مبل خوابیده بود. آروم رفتم سمت آشپزخونه و قرصای قلب سامان و آوردم و با یه لیوان آب بهش دادم و گفتم: ـ امروز دیگه شور هیجان و درآوردی! اینو بخور و برو بخواب! با لبخند شیطونی نگام کرد و گفت: ـ نمی‌شه تا صبح نگات کنم؟؟ اینجوری قلبم زودتر آروم میشه همین‌طور که سعی می‌کردم جلو خندمو بگیرم گفتم: ـ سامان! سریع آب و با قرصش خورد و گفت: ـ عصبی نشو! غلط کردم. خندیدم که بلند شد و گفت: ـ ولی باید از امشب دوباره تست زنی رو شروع کنم؛ خیلی عقب افتادم! منم بلند شدم و همون‌جوری که می‌رفتیم طبقه بالا گفتم: ـ دوست داری چی قبول شی؟ سامان گفت: ـ همیشه دلم می‌خواست بتونم مهندسی قبول شم و در آینده اونقدر پولدار بشم که بتونم ساختمون مدنظر خودمو درست کنم و پدر تمام بچه یتیم های این شهر بشم!
  14. QAZAL
    پارت نود و دوم اون روز بهترین روزی بود که روی زمین سپری کردم! با سامان و اون بچها به قدری وقت گذروندم که زمان از دستم در رفته بود! تمام بچها رو به اتاقاشون برده بودیم و به همشون قول دادیم که بازم بیایم تا باهاشون وقت بگذرونیم، بعلاوه اینکه واقعا وقت گذروندن باهاشون، روحیمو عوض می‌کرد...خانوم مدیر ازمون کلی تشکر کرد و ما رو بدرقه کرد. تو مسیر برگشت، سامان ازم پرسید: ـ چطور بود؟ گفتم: ـ واقعا بهم خیلی خوش گذشت، بازم بیایم. سامان خندید و گفت: ـ خوشحال شدم واقعا... نگاش کردم و گفتم: ـ تو واقعا خیلی آدم خوبی هستی؛ کاش انسانهایی شبیه تو توی این کره خاکی زیاد بشه! یه لحظه وایستا و با تعجب نگام کرد که گفتم: ـ چیه؟ پوزخند زد و گفت: ـ ببینم سرت به جایی خورده رییس؟؟ داری از من تعریف میکنی؟؟ خندیدم و گفتم: ـ من همیشه بهت افتخار میکنم منتها زیاد به زبون نمیارم! یهو اومد سمتم و دستام و گرفت و با ذوق گفت: ـ خیلی خوشحالم کردی کارما!
  15. QAZAL
    پارت نود و یکم زیرلب گفتم: ـ آفرین به سامان! همین لحظه خدمه اونجا، این خانومه رو صدا زد و اونم ازم اجازه خواست و رفت! من با خودم گفتم: ـ حالا خدایا باز بگو چرا قوانینت رو نقض کردم! آخه حیف این آدم نیست به همین زودی زندگیش تموم بشه؟ اینقدر که خوبه و همه عاشقشن! خودشم که عاشق زندگی کردنه...بنظرم بقول خانوم مدیر بذار بمونه تا حداقل این بچها دلشون خوش باشه! یهو صدای سامان و از پشت سر شنیدم که گفت: ـ کی قراره بمونه؟ سراسیمه برگشتم سمتش و گفتم: ـ اومدی؟ خوابید؟ دستی به سر و روش کشید و گفت: ـ آره به سختی! خیلی از دست خودم شاکیم که نتونستم بیام پیشش! کم کاری کردم! زدم به پشتش و با لبخند گفتم: ـ مهم اینه که الان به قولت عمل کردی! تبش پایین اومد؟ سامان یه نفس راحتی کشید و گفت: ـ آره خداروشکر! سریع گفتم: ـ خب بهم یاد بده با تعجب نگام کرد و گفت: ـ چیو؟؟! ـ همون بازیه دیگه! اسمش چی بود؟؟ پا...پا.. خندید و گفت: ـ پانتومیم! ـ آها همون! بعدش که داشتیم می‌رفتیم سمت حیاط، سامان مشغول توضیح دادم راجب بازی شد و منم سریع یاد گرفتم!
  16. QAZAL
    سوال ۱. گزینه ۳ سوال ۲. گزینه ۳ سوال ۳. گزینه ۲ سوال ۴. گزینه ۴ سوال ۵. گزینه ۴
  17. QAZAL
    پارت نود خانومه ادامه داد: ـ آخه آقا سامان مثل چشم و چراغ این خونست و اگه واقعا خدایی نکرده براش مشکلی پیش بیاد؛ این بچها یکی از تکیه گاه های بزرگشونو از دست میدن... یهو رفت تو فکر و بعدش آهی کشید و گفت: ـ بعضی اوقات واقعا تو کار خدا می‌مونم! وقتی یه آدم اینقدر خوبه چرا باید به بیماری بگیره که همه بچها و ماها ترس از دست دادنشو داشته باشیم!؟؟ لبخند تلخی زدم و گفتم: ـ شاید چون این دنیا واسه آدمای خوبی مثل سامان زیادی سم و مضره... آهی کشید و گفت: ـ حق با شماست ولی آدمیه که اگه خدایی نکرده، زبونم لال براش اتفاقی بیفته واقعا خیلی حیف میشه و نه من نه بقیه کارکنانم نمی‌تونیم تا مدتها روحیه این بچها رو جمع کنیم! می‌دونستم که سامان کلا پسر دوست داشتنیه اما فکر نمی‌کردم که اینقدر طرفدار داشته باشه و این زن بابت مریضیش اینقدر غصه بخوره! گفتم: ـ مگه سامان بجز سر زدن به این بچها دیگه چیکارا کرده؟ ـ ببخشید اسم شما چی بود؟ ـ کارما! با تعجب نگام کرد و گفت: ـ چه جالب! نشنیده بودم! ببینین کارما خانوم سامان برای تک تک این بچها هم جای پدره هم برادر. تمام خصوصیات بچها رو می‌شناسه و اونا هم بهش اعتماد دارن و حرفای دلشونو بهش میزنن! با گریه بچها گریه می‌کنه و با خندشون، خوشحال میشه... بدون بغل کردن تک تک این بچها از در پرورشگاه نمیره! میدونین چند نفر از خانواده ها رو تک تک رفته راضی کرده تا سرپرستی یسری از بچها رو قبول کنن؟ تازه هنوز که هنوزم با خیلیاشون در ارتباطه و بهشون سر میزنه!
  18. QAZAL
    پارت هشتاد و نهم سامان رفت تو اتاق و منم پشت بندش دم در وایسادم و منتظر موندم...اینقدر قشنگ با پنیر کوچولو حرف میزد و اون دخترم مثل به پدر بغلش کرده بود، انگار کسی رو که گم کرده؛ برگشته بود! مدیر پرورشگاه هم تو اتاقش بود و داشت پاشویه‌اش می‌کرد و سامان ازش خواست تا خودش اینکار و برای دنیز انجام بده. مدیر پرورشگاه هم بدون چون و چرا قبول کرد و اومد از اتاق بیرون و با دیدن من با لبخند پرسید: ـ شما از دوستانشون هستی؟ منم ناخودآگاه لبخند زدم و گفتم: ـ بله! اومد سمتم و گفت: ـ رفیق خیلی خوبیه سامان؛ قدرشو بدون! می‌دونی خودشم تو همین پرورشگاه بوده. ـ آره بهم گفته بود! ـ جالبه که خیلی آدما یسری چیزا یادشون می‌ره اما سامان و چند نفر دیگه تنها کسایی بودن که هیچوقت یادشون نرفت که از کجا اومدن و همیشه هر چی تو توانشون بود چه از لحاظ روحی چه از لحاظ مادی در اختیار این بچها گذاشتن! ـ بچها هم خیلی دوسش دارن! ـ بله ، خصوصا دنیز که خیلی بهش وابسته است و این اواخر که آقا سامان کمتر میومد واقعا بهونشو می‌گرفت! ـ تقصیر اون نیست؛ درگیر کارهای من بود که وقت نکرد بیاد و بعلاوه اینکه قلبش یه مقدار... یهو با ترس پرید وسط حرفم و گفت: ـ دوباره تشنج کرده؟ سریع گفتم: ـ خداروشکر بخیر گذشت! دستش و گذاشت رو قلبش و گفت: ـ آخیش خداروشکر واقعا...
  19. QAZAL
    پارت هشتاد و هشتم سامان یهو قیافش درهم شد اما بازم لبخند رو صورتش و حفظ کرد و رو به بچها گفت: ـ بچها شما یکم سرگرم شید تا من برم به دنیز کوچولو به سر بزنم و بیام! بعدش رو کرد سمت منو گفت: ـ تو هم میای؟ سرمو به نشونه تایید تکون دادم و همراهش رفتیم داخل ساختمون. سامان خیلی سراسیمه بود و می‌گفت: ـ همش تقصیر منه؛ اینقدر این اواخر کوتاهی کردم که مریض شد... یهو حرفای دکتر یادم اومد که می‌گفت نباید استرس بگیره...همینجور که پله‌ها رو دو تا یکی بالا می‌رفت، دستشو کشیدم و گفتم: ـ خیلی خب حالا! اینقدر نمی‌خواد استرس بگیری! اومدیم دیگه... چیزیش نمیشه... بهم نگاه کرد و با بغضی که توی چشماش بود گفت: ـ کارما من بیشتر از هر کس دیگه می‌دونم منتظر موندم برای یه آدم دیگه چقدر سخته! چون خودمم از دل همینجا اومدم بیرون. هر روز منتظر این بودم یکی بیاد دنبالم و باهام حرف بزنه و دوسم داشته باشه؛ الان نمی‌خوام این حسو کسی دیگه تجربه کنه چون واقعا خیلی سخته! نتونستم حرفی بزنم چون کاملا حق داشت! حتی منم دلم از حرفاش گرفت! احساس کردم بعضی اوقات شاید خدا در حق بعضیا کم کاری کرده اما همین کم کاری باعث شده اون آدم رشد کنه و شکوفا بشه و خدا هواشو داشته باشه مثل سامان.
  20. QAZAL
    پارت هشتاد و هفتم تک تک بچها رو بغل کرد و مشغول حرف زدن باهاشون شد و من خیره بهش بودم تا اینکه متوجه شدم داره به من اشاره می‌کنه! رفتم کنارش که گفت: ـ خب اینم همون خانوم خوشگل که بهتون گفتم... یکی از دخترا اومد بغلم کرد و گفت: ـ واقعا همون‌جوری که عمو سامان میگه خوشگلی! محکم‌تر از خودش بغلش کردم و گفتم: ـ عین خود تو! بعد از اون تمام بچها اومدن و راجبم سوال پرسیدن و منم طوری که مناسب با درکشون باشه جواب دادم...بعد یه پسره به سامان گفت: ـ عمو پانتومیم بازی نمی‌کنیم؟ اون دفعه بهم قول دادی! سامان زد به پیشونیش و گفت: ـ آفرین خوب شد که یادم آوردی! الان با کارما با همدیگه تیم میشیم و بازی می‌کنیم! همشون جیغ کشیدن و دست زدن و یکصدا گفتن: ـ هورا! آروم زیر گوش سامان گفتم: ـ سامان پانتومیم چیه دیگه؟ بهم یه چشمکی زد و گفت: ـ بهت یاد میدم؛ نگران نباش! بعدش رو کرد به یه دختر کوچولو که پیشش وایساده بود گفت: ـ المیرا جون، دنیز کجاست؟ المیرا گفت: ـ عمو چند وقته نیومدی براش قصه بخونی خیلی بیقراری می‌کرد و از دیشب تب کرده!
  21. QAZAL
    پارت هشتاد و ششم به چشمام نگاه کرد و من تو عمق چشماش اون مکان و دیدم...بعد چند لحظه جلوی در اون پرورشگاه بودیم...یهو سامان گفت: ـ ولی رییس چشات اونقدر قشنگ بود یه لحظه واقعا داشت حواسم پرت می‌شد! خندیدم و گفتم: ـ ولی حواست باشه که اگه پرت بشه، وسط راه می‌مونیم! بعد سامان درجا دستمو گرفت و گفت: ـ خب بریم... دستمو کشیدم و گفتم: ـ صبر کن ببینم! کجا؟؟ هیچی براشون نگرفتیم، دست خالی بریم؟؟ نگام کرد و گفت: ـ اون بچها به تنها چیزی که احتیاج دارم آغوش و محبته؛ این دوتا چیز براشون یه هدیه بزرگه رییس! بهرحال سامان بیشتر از من این بچها رو می‌شناخت و کاملا حق داشت! در نگهبانی و زد و گفت: ـ یکی از بچه‌های اینجا عاشق اینه که من براش قصه بخونم! حتی یکبار بهش گفتم برای تولدت چی کادو بخرم؟ گفت فقط اون روز بیا و برام قصه بخون. بغض گلومو فشرد اما چیزی نگفتم...بعد در زدن سامان، نگهبان اومد بیرون و با دیدن سامان گفت: ـ پسرم تویی؟؟ خوش اومدی، بفرما! سامان بلند گفت: ـ دمت گرم عمو حاجی! بعدش در رو برامون باز کرد و رفتیم داخل...خیلی از این بچها مشغول بازی کردن بودن و با دیدن سامان یهویی همشون هجوم آوردن سمتش و بغلش کردن! اصلا تعجب نکردم چون اونقدر آدم با محبت بود که هر کسی و به سمت خودش جذب می‌کرد...حتی منی که برام ممنوع بود که عاشق یه آدم بشم.
  22. QAZAL
    پارت هشتاد و پنجم سامان گفت: ـ میریم؟ بلند شدم و گفتم: ـ آره حتما. دیدم وایستاد و منو نگاه می‌کنه! گفتم: ـ بریم دیگه! ـ نمی‌شه با گردنبندت بریم؟ خندیدم و گفتم: ـ تو هم خوب عادت کردیا!! قشنگ تنبل شدی رفت! یکم لبخند زد و گفت: ـ آخه راهش طولانیه! می‌ترسم قلبم بگیره! یهو جدی شدم و گفتم: ـ ببینم قرصاتو خوردی؟ صورتت یکم زرد شده... گفت: ـ آره بابا خوردم؛ منتها حرف این زنه راجب این دختر کوچولو از امروز رو دلم سنگینی می‌کرد! گفتم: ـ باشه سریع‌تر بریم اما من آدرس اونجا رو بلد نیستم که بخوام تصورش کنم! سامان گفت: ـ پس باید چیکار کنیم؟ یکم فکر کردم و گفتم: ـ می‌تونی به من نگاه کنی و اونجا رو تصور کنی؟ لبخند شیطونی زد و گفت: ـ اونکه خوراکمه!
  23. QAZAL
    پارت هشتاد و چهارم نگاش کردم و زدم به پشتش و گفتم: ـ تو رو هم دوست دارم الاغ! ـ آره مشخصه! ـ باشه باور نکن! ولی به روز بهتر ثابت می‌شه که چقدر تو رو دوست دارم! همون‌جوری که داشت به گردنم پماد میزد گفت: ـ اگه قلبم تا اون موقع طاقت بیاره... گفتم: ـ قلبت تا زمانی که من پیشتم چیزیش نمیشه؛ نترس! لبخند شیطونی زد و گفت: ـ چشم؛ هر چی تو بگی! زدم رو دستش و گفتم: ـ خب پمادم زدی ، حالا برو اونور...پررو نشو! خندید و رفت رو مبل بغلی نشست و بعد از یکم ور رفتن با گوشیش گفت: ـ رییس امشب کاری نداری؟ نگاش کردم که ادامه داد: ـ منظورم اینه که اگه امشب پرونده‌ایی برای انجام دادن نداری، میشه بریم پرورشگاه؟ گفتم: ـ پرورشگاه؟ ـ آره همون پرورشگاهی که همیشه بهش سر میزنم! امروز نبودی؛ مدیرش زنگ زد و گفت که یه دختر کوچولو خیلی بی‌قراری می‌کنه و ذهنمو خیلی مشغول کرده... نگاش کردم و به این فکر می‌کردم که این پسر چقدر سرشار از محبت و مهربونیه! فکر کنم خدا خاکش و از بقیه آدماش سوا کرده! آخه چجوری امکان داره کسی که خودش طعم محبت نچشیده، اینقدر از صمیم قلبش محبت کنه؟!
  24. QAZAL
    پارت هشتاد و سوم با صدای سامان به خودم اومدم: ـ رییس حواست کجاست؟ با توام.. گفتم: ـ چی میگی؟ ـ میگم چی‌شد که این سوالو پرسیدی؟ گفتم: ـ هیچی همینجوری! میخواستم ببینم زندگیت چقدر برات ارزش داره! شونه ایی بالا انداخت و چیزی نگفت! از رو صندلی بلند شدم و گفتم: ـ خیلی خوشمزه بود! دمت گرم واقعا! سامان همون‌طور که ظرفیت رو جمع می‌کرد گفت: ـ نوش جونت رییس! برو بشین... الان میام پمادتو میزنم. دکمه همش به پر و پای سامان می‌پیچید و سامان بهش می‌گفت: ـ میشه یه لحظه منو ول کنی، ظرفیت رو بشورم؟ رفتم سمتش و با خنده دکمه رو بغل کردم و گفتم: ـ خب دوستت داره بخاطر همین بهت می‌چسبه! سامان همون‌طور که ظرفا رو آب می‌کشید گفت: ـ من می‌خوام تو دوسم داشته باشی! دوست داشتن دکمه به چه دردم می‌خوره آخه؟! خندم گرفته بود! به پا و بدن دکمه نگاه کردم و گفتم: ـ سامان زخماش بهتر شده نه؟ سامان گفت: ـ والا اونجوری که شما اون روز براش اشک ریختی، منم اگه آش و لاش بودم شفا پیدا می‌کردم! رفتم رو مبل نشستم و با صدای بلند خندیدم و گفتم: ـ باورم نمیشه که داری به یه حیوون حسودی می‌کنی!! سامان دستاشو با حوله خشک کرد و از آشپزخونه اومد بیرون و گفت: ـ برای اینکه اونو بیشتر از من دوست داری!
  25. QAZAL
    پارت هشتاد و دوم سامان یکم فکر کرد و گفت: ـ من زندگی و خیلی دوست دارم اما اگه این قلب لعنتی بذاره! خندیدم و گفتم: ـ نگران نباش! تا اینجا که طاقت آورده، از اینجا به بعدشم میاره! کمی با ناراحتی بهم نگاه کرد که گفتم: ـ چی شده؟! گفت: ـ هیچی! فقط...فقط ای کاش تو هم می‌تونستی اینجا بمونی. لبخند تلخی زدم و گفتم: ـ ولی نمیشه! تو متعلق به این دنیایی و من متعلق به یه دنیای دیگه! گفت: ـ یعنی اگه یه روز من مردم، اون دنیا میبینمت؟ خندیدم و گفتم: ـ نه خنگه خدا! من تو اون دنیا اصلا جسمی ندارم سامان. تو فقط جذب جسم من شدی همین! بیخودی برای خودت بزرگش نکن! بهم چشم غره‌ایی داد و گفت: ـ حالا همش منو مسخره کن! من عاشق شخصیتت هم شدم نه فقط این جسمی که دارم میبینم! خندیدم و گفتم: ـ حالا نمی‌خواد اینقدر جدی باشی! ولی می‌خوام یه اعترافی کنم... با هیجان منتظر حرفم شد و گفتم: ـ روزی که ماموریتم اینجا تموم بشه و بخوام برگردم واقعا دلم برات تنگ میشه! فکر نمی‌کردم یه آدم اینقدر ذهنمو مشغول کنه اما تو اینکارو کردی! با ذوق گفت: ـ جدی میگی رییس؟ از ذوقش خندیدم و گفتم: ـ آره! اما این فقط کمی از اعتراف واقعی من بود! حقیقت ماجرا این بود روزی که قرارها از اینجا برم از دلتنگی برای سامان می‌تونم تا مدتها بشینم و گریه کنم! یکاری با قلبم کرد که حتی خوده خدا هم بخواد درمانش کنه، نمیشه‌‌‌...
×
×
  • اضافه کردن...