QAZAL
-
تعداد ارسال ها
679 -
تاریخ عضویت
-
آخرین بازدید
-
روز های برد
27 -
Donations
0.00 USD
تمامی مطالب نوشته شده توسط QAZAL
-
پارت هشتاد و نهم طبق معمول قبل از اینکه عکاسیو شروع کنم، رفتم پیش درخت آرزوها و آرزو کردم. اینبار تمومه آرزوهایی که برای امسالم میخواستم برآورده بشن و نوشتم و اونایی که برآورده شده بودن و طبق گفته ی عمو ناخدا باز کردم و رهاشون کردم... فردا تولدم بود، خیلی دلم میخواست که پیمان یادش باشه چون این روزا کیش خیلی شلوغ بود و اونم درگیر تنظیم آهنگها بود. آرزوهامو نوشتم و بستمشون تن درخت آرزوها، یهو یکی از پشت بلند داد زد و گفت : ـ آهای خانوم خوشگله...کل این درخت شده آرزوهای تو، بزار یکم شاخه و برگ برای آرزوی بقیه آدما هم بمونه. از لحن حرفش خندم گرفت، برگشتم و گفتم : ـ خب یعنی چی؟؟ الان یعنی آرزو نکنم؟؟ پیمان اومد سمتم و سرم و بوسید و گفت : ـ شوخی میکنم دختر رویاییه من. با خجالت به اطراف نگاه کردم و گفتم: ـ وای پیمان، حالا تو روز روشن میشه اینجوری بغلم نکنی؟ عادی گفت: ـ مگه چیه ؟؟ همه میدونن که منو تو باهمیم. من چیزی پنهون نمیکنم. گفتم: ـ آخه خجالت می‌کشم. دماغمو کشید و با لحن خودم گفت: ـ قربون تو و خجالتت بشم. یکم گونه هام سرخ شد. موهام و گذاشتم پشت گوشم و با یه لحن مظلوم گفتم : ـ پیمان امشب با هم میریم ساحل؟ پیشونیشو خاروند و گفت : ـ والا عزیزم اگه حالت عادی بود ، میدونی که بهت نه نمی‌گفتم اما امشب رستوران خیلی شلوغه، پنج شنبه هم هست و تایم کاریمونم زودتر از ساعت نه شروع میشه. با اینکه خیلی ناراحت شده بودم از اینکه حتی تولدم به ذهنش خطور هم نکرده ولی گفتم : ـ اوه راست میگی، باشه پس یه وقته دیگه. لپمو کشید و گفت: ـ منو ببین، ناراحت که نشدی که؟! می‌تونیم بعد ساعت یک اینا بریم نظرت چیه؟ در هر صورت یادش نبود، بنابراین گفتم: ـ امشب مهلا میخواد بیاد خونمون، دیگه از اونور نمیتونم بیام. خندید و با شیطنت گفت: ـ پس قراره شب دخترونه داشته باشین، کی امشب خستگی منو در کنه؟ از لحنش خندم گرفت و با چشم غره نگاش کردم و با صدای تقریبا بلند گفتم : ـ پیمااااان.
-
پارت هشتاد و هشتم حتی من تو اون خونه به این بزرگی نه عکسی از خانوادش ، خواهر، برادر پیدا نکردم. انگار که گذشته خودشو کامل پاک کرده بود، بارها هم سعی کردم از زیر زبون امیرعباس حرف بکشم اما متاسفانه خیلی زرنگ تر از این حرفا بود و نم پس نمیداد. بعضا ناراحت می‌شدم از اینکه اونقدری که من باهاش حرف میزنم اون باهام حرف نمیزنه و فقط شنونده است اما سعی کردم به روی خودم نیارم و دلمو به خودش و عشقش و آینده‌ایی که پیش رومونه خوش کنم و از کار خودمم بخوام بگم اینکه خیلی مشتریامون زیاد شد ، طوری که شهردار اینجا یه مکان تقریبا هشتاد متری اطراف بازار و بهمون اجاره داد که بقیه تایم های عکاسیو اونجا بگذرونیم...خداروشکر که پول خوبی هم در می‌آوردیم . تو این مدت هم یه مسابقه بین المللی تو میکامال با همکاری جشنواره فجر تهران انجام شد که توش تقریبا همه عکاسها با سوژه های مختلف شرکت کرده بودن و به دو برنده اول یه بلیط یه هفته ای به امارات با یه همراه ، جایزه می‌دادن . منو مهسان هم مهلا رو بعنوان مدل انتخاب کردیم و با برقه بعنوان دختر جزیره ، خداییش عکسهای خیلی جذابی ازش گرفتیم و خیلی هم امیدوار بودیم که بعنوان برنده انتخاب بشیم. من راستش خیلی اهل ریسک نبودم اما اینقدر که اطرافیان و خوده پیمان تشویقمون کردن و بهمون امیدواری دادن ، شرکت کردیم . مهسان تو این یک ماه و خورده ای که اومدیم جزیره ، یه سفر چهار روزه رفت شمال پیش خانوادش اما من نرفتم. مامانم خیلی اصرار داشت که برم اما دوباره دلم نمی‌خواست اون درد و رنج و کمبود محبتهایی که تو اون خونه کشیدم بهم یادآوری بشه، من اینجا تو جزیره حالم خوب بود ، اینجا بهم پیمان و داد که برام با ارزش تر از هرچیزی بود. به وقتش هم برام رفیق بود ، هم مثل یه برادر پشتم بود و هم مثل یه پدر ازم حمایت میکرد. وقتی باهاش بودم تازه ارزش خودمو فهمیدم و یاد گرفتم که من چقدر دوست داشتنی هستم.
-
پارت هشتاد و هفتم دستامو گذاشتم دور صورتش، ریشش کف دستمو قلقلک میداد اما حس خیلی خوبی بود. مجاب شد تا بهم نگاه کنه، گفتم : ـ بگو دوستم نداری پیمان، بگو دیگههه. پس منتظر چی هستی؟ از جوابی که میخواست بده واقعا می‌ترسیدم ، چون هنوزم آثار خشم تو چهره اش بود، با تته پته گفت : ـ من...من...دوستت ندارم ، من برات میمیرم...می فهمی دختر ؟؟برات میمیرم و بالاخره تونستم قلبشو نرم کنم. با لبخند نگاش کردم و اونم جواب لبخندمو با جملات عاشقانه داد. (سه ماه بعد ) از اون شب برای من همه چیز تغییر کرده بود ، دیگه زندگی داشت بهم روی خوششو نشون میداد. منو پیمان هر روز بیشتر از دیروز عاشق هم می‌شدیم و بعد از اون قضیه هر اتفاقی که برام می افتاد اول از همه با اون درمیون میذاشتم. دیگه کل آدمای جزیره هم تقریبا از ارتباط منو پیمان باخبر بودن و خیلی هم ابراز خوشحالی میکردن که بالاخره من تونستم این مرد و از لاک تنهاییه خودش دربیارم و باهاش عشق و تجربه کنم خصوصا آقای پناهی و علی معافی چون اونا بیشتر از همه از جیک و پوک زندگی پیمان خبرداشتن و راستش درسته که همه چیز خوب بود اما من دلم میخواست از زندگی پیمان بیشتر بدونم...بفهمم که چرا اینقدر دیر می‌بخشه ؟ چرا موبایل استفاده نمیکنه ؟ چرا از موتور متنفره یا مثلا چرا هیچوقت از جزیره خارج نمیشه؟ اما خب طبق معمول یجوری سعی میکرد سر و ته قضیه رو هم بیاره و منو بپیچونه، فقط یکبار بهم گفت که زمانی که بیست و هشت سالش بود ازدواج کرده که دو سال بعدم جدا شده اما هیچوقت دلیلشو نگفت.
-
پارت هشتاد و ششم همینجور که گریه میکردم گفتم: ـ باشه هرچی دلت میخواد بگو تا آروم شی اما من از اینجا نمیرم. کلافه گفت: ـ غزل لطفا. نمیتونستم ترکش کنم ، اونم خیلی ناراحت بود از من و رفتار بچگانه‌ام و حق داشت. حق داشت که نتونه باور کنه، معلوم نیست ضربه ای که تو گذشته خورده چقدر بزرگ بوده که به این راحتی نمیتونه کسیو ببخشه. وقتی دید مصمم، گفت : ـ باشه پس تو اینجا بمون من میرم. خدایا چیکار باید میکردم تا منو ببخشه؟ دوسش دارم. یهو یه فکری به ذهنم زد که از داخل این فیلم و سریالا دیده بودم، رفتم و از پشت در ورودی، درو قفل کردم و کلید و گرفتم و رفتم نشستم رو مبل. همینجور هم گریه میکردم. بعد از چند دقیقه با یه تیشرت مشکی و یه گرمکن مشکی اومد بیرون و بدون اینکه حتی بهم نگاه کنه رفت سمت در. چند بار درو بالا و پایین کرد و دید در قفله و گفت : ـ غزل این کلید کجاست؟؟ رفتم سمتشو بهش نزدیک شدم و گفتم : ـ پیش منه. دوباره بدون اینکه بهم نگاه کنه گفت : ـ بده به من. گفتم: ـ به یه شرط. دوباره صداشو برد بالا و گفت: ـ دیوونه شدی تو دختر؟ اینبار منم با عصبانیت گفتم: ـ آره دیوونه شدم، دیوونم کردی. فاصلم باهاش حدود دو سانت بود ، طوری که نفساش کامل به صورتم میخورد. سعی میکرد خودشو کنترل کنه. کاملا متوجه این قضیه بودم اما می‌دونستم با وجود تمام این عصبانیت و حرفایی که بهم زد ، هنوزم دوسم داره و میخواد ازم فرار کنه چون چشماش خواهش میکردن که پیشش بمونم. یه نگاه به چشمام کرد و گفت : ـ خب شرطت چیه ؟ بگو زود باش. همونطور که بهش خیره بودم گفتم: ـ تو چشمای من نگاه کن و بگو بهم که دوسم نداری ، بعدش بهت قول میدم یه جوری برم که تو همین جزیره دیدن من برات آرزو بشه پیمان...تو چشمام نگاه کن و بگو دوسم نداری. سرشو به چپ و راست می‌چرخوند و با کلافگی میگفت : ـ خدایا بهم صبر بده..
-
پارت هشتاد و پنجم سریع از فکر اومدم بیرون و گفتم: ـ چرا ولی نمیدونم از کجا باید شروع کنم؟ پیمان من اشتباه کردم، همون شبی که ازم پرسیدی باید حقیقتو بهت میگفتم اما ترسیدم ، واقعا ترسیدم از اینکه از دستت بدم، نمیدونستم کوهیار قراره چه بازی کثیفی راه بندازه. من واقعا یهو با عصبانیت بهم نگاه کرد و گفت : ـ تو هم بجای حرف زدن با من ، تصمیم گرفتی حرف اون روانی و باور کنی؟ با مظلومیت گفتم: ـ خب آخه من چمیدونستم که میخواد دروغ بگه؟!میخواد همه جا پخش کنه من دوست دخترشم در صورتیکه از نگاه کردن بهش ، حالم بهم میخوره. من همون موقعشم اینو به چشم یه دوست میدیدم نه چیزه فراتر. بازم عصبانی تر از قبل گفت: ـ واسه همینم اون روز پریدی تو بغلش؟ بغض راه گلومو بسته بود. از جام بلند شدم و رفتم تو آشپزخونه کنارش و بهش نگاه کردم و گفتم: ـ پیمان من نپریدم تو بغلش ، منو به زور گرفت تو بغلش. گفتم که نقشه داشت. میخواست که تو دقیقا همین صحنه رو ببینی. تو هم که بدون اینکه چیزی بگی، رفتی تو رستوران. واقعا حس کردم برات مهم. با خشم از جاش بلند شد و همونجور که از عصبانیت نفس نفس میزد و منو بین دستاش گرفت و گفت: ـ واقعا حس کردی برام مهم نیستی ؟؟اون شب من تا صبح از هیجان و از احساس تو نتونستم بخوابم. چشمات مدام جلوی چشمم بود، بخاطره تو دوباره امیدوار شدم. سه ساعت اونجا منتظرت بودم تا بیای و باهام حرف بزنی ، بگی برای چی ناراحتی؟ من از موتور متنفرم اما بخاطر تو موتوری که شهردار اینجا بهم هدیه داد و یبار بهش دست نزدم ، رفتم گرفتم تا باهم بریم بهت درخت آرزوی اصلی نشونت بدم. آره لابد برام مهم نبود که اینکارا رو کردم نه؟؟ تو چشمای خودشم اشک جمع شده بود اما سریع نگاهش و ازم دزدید و منو از بین دستاش رها کرد و گفت: ـ غزل برو نزار بیشتر از این دلتو بشکنم، برو..
-
پارت هشتاد و چهارم چشمام و که باز کردم روبروم یه نقاشی بزرگ از ونگوگ به صورت سورئال بود. برقا روشن بود و روم یه ملافه کشیده شده بود. با استرس سریع تو جام نشستم. صدایی بجز شیرآب شنیده نمیشد، کیفمو از رو میز عسلی کنار مبل گرفتم و گوشیمو درآوردم ، ساعت سه و نیم صبح بود. مهسان چهار بار بهم زنگ زده بود، تا رفتم بهش زنگ بزنم ، صدای شیرآب قطع شد. از جام بلند شدم و آروم آروم رفتم سمت راهروی خونه، پیمان با حوله حمام بلند خارج شد و با دیدن من یه کوچولو ترسید و بلند گفت: ـ زهره ترک شدم دختر! دستامو گرفتم جلوی دهنم و ریز ریز خندیدم؛ گفتم : ـ چرا وقتی اومدی منو بیدار نکردی؟؟ همونجور که حوله حمامشو سفت می‌بست از کنارم رد شد و گفت: ـ خیلی عمیق خوابیده بودی ، دلم نیومد بیدارت کنم، در ضمن... رفت داخل آشپزخونه و چرخید سمت من و گفت : ـ چرا به من نگفتی قراره بیای اینجا ؟ با حالت لوس رفتم جلو و گفتم: ـ آخه گفتم شاید اجازه ندی یا پشتشو کرد بهم و همونجور که کتری و پر میکرد ، پرید وسط حرفمو گفت: ـ دیگه لطفا بجای من فکر نکن غزل. اجازه بده خودم تصمیم بگیرم ، باشه؟؟ رفتم رو صندلی کنار اپن نشستم و گفتم: ـ راستش...بخاطر همین اومدم ، چون تو هیچ جوره به حرفام گوش نمیدی، نمیزاری توضیح بدم. بدون توجه به حرفم گفت: ـ چایی میخوری؟ نگاش کردم و گفتم: ـ نه مرسی. میشه بشینی پیمان؟ بدون هیچ حرفی ، اومد روبروی من نشست و زل زد بهم. همینجور بهم نگاه می‌کردیم و من محو چشماش شده بودم، درست مثل اون شب. یهو گفت : ـ خب نمیخوای بگی ؟
-
پارت هشتاد و سوم مهسان سریع گفت: ـ میخوای منم بیام؟ خندیدم و گفتم : ـ تو کجا بیای!! دیوونه شدی؟ مهسان بنظرت برق و از کجا پیدا کنم؟؟ مهسان گفت: ـ خب آی کیو طرف خونه نیستش، معلومه برقا خاموشه. گفتم: ـ اگه سنجاق داشتم در خونشو باز میکردم. مهسان نفس عمیقی کشید و گفت: ـ خب تو زندگیت فقط دزد نشده بودی که اونم شدی. گفتم: ـ چرند نگو مهسان، من فقط از اینکه تو تراس به این تاریکی بشینیم یکم میترسم، ترجیح میدم برم داخل بشینم. مهسان پوزخندی زد و گفت: ـ بابا من تو رو بزرگت کردم! تو الان داری از فضولی میمیری که یه مرده تنها تو این خونه به این درندشتی چیکار میکنه؟ خندیدم از اینکه از ته دلم خبر داشت و گفتم: ـ آره خب اینم هست. مهسان گفت: ـ الان میخوای تا ساعت سه اونجا منتظر بمونی؟ گفتم: ـ آره دیگه. همینجا منتظر میمونم تا برگرده. مهسان: ـ پس هر وقت ترسیدی بگو من بیام. من: ـ اومدی خونه؟ مهسان: ـ آره ، دارم عکسای امروز و تو پیج پست میزارم. من: ـ خوبه پس. مهسان: ـ میبینمت قطع کردم و ترجیح دادم بجای تراس برم رو تاب بشینم که نور برق سر کوچه بهش میخورد و باعث میشد تاریک نباشه، پشت تاب کلی کاکتوس های ریز و گل ها شب بو تن دیوار ردیف شده بود.واقعا برام سوال بود، تو این خونه به این بزرگی ، تنها حوصلش سر نمیرفت ؟؟ شاید برای خودشو زنش گرفته بود. نه مهلا میگفت اون تایمی که اومده بود جزیره، جدا شده بود. حتما از خانواده ثروتمندی بود وگرنه داشتن یه چنین خونه تو کیش ، کار یه ساز زدن تو رستوران نمیتونه باشه. اصلا از خانوادش چیزی نپرسیدم. از فکرای خودم خندم گرفت و تو دلم گفتم وای غزل اول بزار تو روت نگاه کنه ، بعد راجب این چیزا ازش بپرس، متاسفانه هیچوقت نمیتونم جلوی کنجکاویت خودمو بگیرم. تو همین فکرا بودم که روی تاب خوابم برد.
-
پارت هشتاد و دوم مهسان با ناراحتی گفت: ـ ای بابا، چیکار کنیم الان؟؟ بریم خونه؟ گفتم: ـ ببین من میرم بالا وسایل و جمع میکنم تو برو خونه. من باید برم خونه پیمان . مهسان با تعجب نگام کرد و گفت : ـ غزل زده به سرت ؟؟ میخوای یواشکی بری خونه مرده؟؟ با ناچاری گفتم: ـ خب چیکار کنم؟؟ جوره دیگه ای به حرفام گوش نمیده. گفت: ـ اصلا چحوری میخوای بری داخل؟؟ خندیدم و گفتم: ـ از دیوار میپرم دیگه، تازه اگه خونش ویلایی باشه که دیوارش کوتاهه. نگران نباش. مهسان با گله سرشو بالا کرد و گفت : ـ خدایا اگه عشق اینه لطفا منو هیچوقت عاشق نکن. خندیدم و گفتم: ـ من رفتم. مهسان که سعی میکرد خندشو کنترل کنه گفت: ـ باشه برو. برات آرزوی موفقیت میکنم. رفتم بالا و وسایل و جمع کردم و گذاشتم کنار. دوباره همین مسیرو رفتم تا سر خیابون اصلی که تاکسی بگیرم، هوکولانژ تقریبا شلوغ شده بود و همه درگیره اجرا بودن. سوار تاکسی شدم و بعد پنج دقیقه رسیدم شهرک، همون مسیری که مهلا بهم گفته بود و ادامه دادم. تو این کوچه فقط دو تا خونه ویلایی بود که خب طبیعتا طبق گفته مهلا دومیش برای پیمان بود.یه ساختمون مدرن با یه حیاط بزرگ که دوسه تا درخت کاج دم در ورودی کاشته شده بود و یه تاب سفید که وسط حیاطش وصل بود. همونطور که حدس زده بودم ، دیوار کوتاه بود و به راحتی تونستم بپرم داخل. برقای روی چمن روشن بود اما داخل خونه تاریک بود و پرده ها کشیده بود. گوشیم زنگ خورد که باعث شد از جا دو متر بپرم: ـ الو؟؟ صدای مهسان بود: ـ غزل چیکار کردی؟؟ رفتی تو؟؟ همونطور که به اطراف نگاه میکردم گفتم: ـ آره مهسام ولی اینجا خیلی تاریکه، یکم میترسم. پرسید: ـ بزرگه خونش؟ گفتم: ـ آره.
-
پارت هشتاد و یکم اشکام دوباره سرازیر شد. رفتم سمت درخت آرزوها و زیرش نشستم و اینبار پیمان و آرزو کردم...آرزو کردم که اون شب دوباره تکرار بشه، دوباره مثل همون شب نگام کنه، دنبالم بدوئه و بگه حسش بهم متقابله. آرزومو بستم تن درخت و داشتم میرفتم که همون مرده که اون شب هم اومده بود با دیدن من بهم گفت : ـ امروز تنها اینجایی. لبخند تلخی زدم و گفتم : ـ متاسفانه. گفت: ـ هر چیزی یه دلیلی داره دخترم. لازم نیست اینقدر ناراحت باشی اگه به صلاحته که حتما پیش میاد. اشکامو پاک کردم و گفتم: ـ خیلی دوسش دارم عمو. لبخندی بهم زد و گفت: ـ پس تلاشتو بکن. ـ بهم گوش نمیده. ـ نباید تسلیم بشی، به همین زودی میخوای جا بزنی؟ خیلی حرفای امیدوارانه میزد ، حرفایی که اون لحظه واقعا برای ادامه دادن، احتیاج داشتم بشنوم. اشکامو پاک کردم و گفتم : ـ نه هیچوقت برای چیزی که میخوام ساده تسلیم نمیشم. همونجور که با لبخند داشت از کنارم رد میشد گفت : - راستی یچیزی. برگشت سمتم و گفت : ـ یادت نره بعدا بازش کنی. با تعجب گفتم: ـ متوجه نشدم، چیو؟؟ گفت: ـ آرزوهاتو میگم. هر وقت برآورده شد، آرزوهاتو رها کن و بزار تو مسیر خودشون قرار بگیرن. لبخندی زدم و گفتم: ـ باشه حتما. و بعدش رفت. این مرد خیلی شخصیت عجیب و پر از آرامشی داشت، این تایما هم همیشه میرفت سمت تاریک‌ترین بخش ساحل و اونجا نی انبون میزد. حرفایی که بهم زد واقعا امیدوارم کرد و دوباره یجورایی از جام بلندم کرد. رفتم سمت ساحل و مهسان رو که تو شن داشت پابرهنه راه میرفت و پیدا کردم و با صدای بلند صداش زدم: ـ مهسان. مهسان نگام کرد و گفت: ـ چیشد؟؟ رفتی پیشش؟؟ گفتم: ـ آره رفتم اما بهم گوش نمیده.
-
پارت هشتاد دستی به پیشونیش کشید و بدون اینکه بهم نگاه کنه گفت : ـ ولی الان خیلی مشغولم غزل. دو سه نفر برای مصاحبه اومدن پیشم بابت گیتار. با مظلومیت گفتم: ـ خب نمیشه یه ساعت دیگه باهاشون مصاحبه کنی؟ بازم بدون اینکه نگام کنه گفت: ـ یه ساعت دیگه اجرا شروع میشه، باشه واسه یه وقت دیگه. کاملا متوجه بودم که داره منو می‌پیچونه. یهو گفت : ـ قرصها و ویتامیناتو میخوری دیگه؟ سرمو با ناراحتی تکون دادم و گفتم: ـ میشه به من نگاه کنی ؟ انگار می‌ترسید از اینکه به چشمام نگاه کنه ، برای یه لحظه بهم نگاه کرد. نزدیکش شدم و گفتم : ـ پیمان من میخوام باهات حرف بزنم. تو نمیزاری اصلا برات توضیح بدم. خندید و گفت: ـ فکر نمیکنی برای حرف زدن با من یکم دیر کردی؟؟ بغض کردم از اینکه اینجوری باهام حرف میزد و گفتم: ـ پیمان میشه دست از این رفتارت برداری؟؟ یکم درکم کن لطفا. موهامو گذاشت پشت گوشم و با لبخند گفت: ـ الان اصلا وقتش نیست غزل. پریدم وسط حرفش و گفتم: ـ اگه به تو باشه که کلا هیچوقت زمانش نمیرسه، همش ازم فرار میکنی. همین لحظه یکی از بچها از پشت صداش کرد: ـ آقا پیمان، آقای معافی کارتون دارن. بهم نگاه کرد و گفت: ـ باید برم، فعلا. چند دقیقه اونجا منتظر وایسادم و رفتنشو نگاه کردم و بعدش با حال خراب و خستگی که تو تنم موند همون مسیر و برگشتم.
-
پارت هفتاد و نهم قطع کردم و رفتم پیش مهسان و با کمک هم سعی کردیم از تمام مسافرایی که اومده بودن اونجا عکس بگیریم. تقریبا ساعت پنج بود که بالاخره یکم سرمون خلوت شد و تونستیم یه جا بشینیم. مهسان گفت : ـ وای خیلی خسته شدم. زدم به پاش و با ذوق گفتم: ـ ولی پولش به خستگی می ارزید مهسان. گفت: ـ آره خدایی... همین لحظه یک از کارکنای رستوران میرمهنا برامون دوتا موهیتوی خنک آورد که کلی ازش تشکر کردیم و خواستیم پولشو بدیم گفت : ـ ما از کیشوندای تازه وارد پول نمیگیریم. باز دفعه بعدی . خوبه که اینقدر حواسشون به کیشوندای تازه وارده جزیره بود، هرکجای ایران باشی ، تا همه چیزت رو نگیرن، ولت نمیکنن. بعد اینکه موهیتو رو خوردم گفتم : ـ مهسان من میرم هوکو پیش پیمان. گفت: ـ برو منم یکم برم پاهامو بزارم تو آب، خستگیم دربره... هوا که غروب میشد ، کم کم خنک تر میشد اما بازم به نسبت آذرماه خیلی گرم بود. یه ده دقیقه پیاده رفتم تا رسیدم به هوکو. پیمان با مهدی و دو سه نفر دیگه سر میز نشسته بودن تا منو دید بلند شد و اومد سمتم و گفت : ـ تبریک میگم بچها. می‌گفتن خیلی سرتون امروز شلوغ بود. بغلش کردم و گفتم: ـ مرسی. آره خیلی خسته شدیم ولی وقتی یهو با این حجم از آدم مواجه شدیم. منو از بغل خودش با یه لبخند مصنوعی کشید بیرون و سرشو انداخت پایین و گفت : ـ عادت میکنی ، نگران نباش سعی کردم به روی خودم نیارم که چقدر از این حرکتش ناراحت شدم و بازم با لبخند گفتم: ـ پیمان میشه بریم پیش درخته آرزوها؟
-
پارت هفتاد و هشتم رفتم سر کمد. ریسه ، پارچه های سفید همشونو جمع کردم و داخل ساک گذاشتم. سوسیس تخم مرغ درست کردیم و با عجله خوردیم و حدود ساعت دو و ربع رفتیم سمت ساحل. با کمک دو سه تا از ناخداهای اونجا ریسه ها رو تن درختای نخل وصل کردیم و پایه ها رو هم با پرده های سفید تنشون صل کردیمو سر آخر مهسان قالی دستبافت سنتی که داخلش رگه های سفید و آبی داشت و پهن کرد. یکی از ناخداها گفت: ـ آفرین. چه چیزی درست کردی! امیدوارم موفق باشین. من با لبخند رضایت بخش از منظره ای که ساختیم گفتم : ـ مرسی ، دست شما درد نکنه ، خیلی بهمون کمک کردین واقعا. اون یکی ناخدا گفت : ـ هر وقت چیزی لازم شد دخترم ما همین اطرافیم. بازم هم من هم مهسان کلی تشکر کردیم. از تم ساحل عکس گرفتم و برای مهلا فرستادم و بعد از چند دقیقه بهش زنگ زدم و در کمال تعجب گفت : ـ وااای دمتون گرم غزل. شنیدم که ترکوندین. یکی از دوستام عرشیا داشت میومد هتل از تم شما عکس گرفت بهم نشون داد. خندیدم و گفتم: ـ این بچهای جزیره هم بزارن تا ما خودمون یه خبر و بدیم دیگه. ای بابا. همزمان که داشتم حرف میزدم ، کلی مسافر برای عکس گرفتن اونجا جمع شدن و مهسان ازم خواست که سریع‌تر قطع کنم و بیام. مهلا گفت : ـ غزل قبل اینکه قطع کنم، من یه خبر بهت بدم که برگات بریزه. گفتم: ـ چیشده؟؟ ـ امروز صبح داشتم میرفتم هتل، با پیمان رو در رو شدم. کلی از احوال تو پرسید و ازم خواست این‌روزا بیشتر حواسم بهت باشه البته که کلی ازم خواهش کرد تا بهت نگم که یه چنین چیزی گفته. خندیدم و گفتم : ـ مرسی که گفتی. داشت میرفت رستوران؟ گفت: ـ آره دیگه به احتمال زیاد. الانم چون کوهیار رفته دارن دنبال یکی میگردن که گیتار الکتریک بزنه. ـ باشه دمت گرم. میبینمت ـ میبینمت.
-
پارت هفتاد و هفتم مهسان: ـ خب الان بگو که خونه ی این آقا پیمان کجاست؟؟چون از این بعد غزل و فکر کنم باید اونجا پیدا کنیم هرسه تا خنیدیدم و مهلا گفت : ـ همین خیابونو صد متر بری جلوتر دست چپ ، دومین خونه ویلایی، خونه ی اینه... پرسیدم : ـ مهلا چرا گوشی نداره ؟؟ مهلا : ـ اتفاقا این موضوعو یبار منم ازش پرسیدم میگفت دلم نمیخواد کسی بهم دسترسی داشته باشه. گفتم شاید کار ضروری باهات داشته باشیم که بهم گفت تو جزیره همه آدرس خونمو میدونن. مهسان: ـ واقعا آدم عجیبیه، غزل کارت سخته‌ها. من با ذوق گفتم : ـ اشکال نداره ، قربونشم میرم. مهسان: ـ اه اه اه ، پیمان ذلیل. بعد سه تاییمون خندیدیم. اون شب دیگه نذاشتیم مهلا بره و ازش خواستیم بمونه و یکم بابت کارمون که قرار بود فردا استارت بزنیم حرف زدیم و اونم آیدیه پیج و رمز و بهمون داد که عکسهایی که از مسافرا می‌گیریمو اونجا آپلود کنیم. ساعت تقریبا شش صبح بود که خوابمون برد و بعدش من با صدای مهسان از خواب بیدار شدم که گفت: ـ بالاخره بیدار شدی زیبای خفته! پاشو باید بریم ، وسایلا رو اونجا ردیف کنیم. خمیازه‌ایی کشیدم و گفتم: ـ بابا این مسکن هایی که میخورم همشون خواب آوره ، ساعت چنده؟ ـ یک و ربع سریع بلند شدم و گفتم: ـ اوه چقدر دیر شد. مهلا رفت ؟ گفت: ـ آره بابا. من دو ساعت پیش بیدار شدم ، رفته بود.
-
پارت هفتاد و ششم مهلا خندید و من گفتم : ـ چجوری منو می‌بخشه ؟ هیچ فکری نداری؟ مهلا : ـ والا راستشو بخوای من تا همین امشب فکر نمیکردم اصن پیمان بتونه کسیو اینقدر دوست داشته باشه که براش ابراز نگرانی کنه. وقتی اینقدر دوستت داره ، با گذر زمان می‌بخشتت نگران نباش، یکم زمان بده مهسان گفت : ـ بنظر آدم کینه ای میاد. مهلا : ـ نه اتفاقا اصلا کینه ای نیست، گفتم که بخاطر اتفاقی که براش افتاده انگار دیر اعتماد میکنه. مهسان: ـ خب تو نمیتونی از زیر زبون داییت بکشی؟ مهلا : ـ عمرا. نمیگه اما اگه با غزل دوباره اوکی بشه مطمئنا بهش میگه. من : ـ آره ولی چجوری؟ مهلا : ـ اشتباهاتی که تا الان داشتی و دیگه انجام نده. بهش نشون بده که واقعا دوسش داری. امکانش هست فکر کنه چون تفاوت سنیتونم زیاده ، زود ازش خسته بشی. من : ـ همینکارو میکنم مهلا دوباره با تعجب گفت: ـ ولی خیلی برات نگران بود غزل. امشب کل جزیره دارن راجب این حرف میزنن که پیمان چجوری بخاطر یه دختر بیمارستان و گذاشت رو سرش. باتعجب گفتم : ـ وا؟؟اینجا چقدر زود خبرا میپیچه. مهلا : ـ چون جای کوچیکیه و یکی از پرستارهای اونجا هم رفیق خودمه. اون بهم گفت.
-
پارت هفتاد و پنجم مهلا نشست رو مبل و گفت : ـ خب نمیخوای تعریف کنی؟ مهسان هم اومد کنارش نشست و گفت : ـ خب چایی ها هم اومد. بصورت خلاصه وار تمام ماجرا رو از اول برای مهلا تعریف کردم. مهلا هر لحظه تعجبش بیشتر از قبل میشد و سرآخر گفت : ـ وای!!!چه اتفاقاتی افتاد!! کوهیار اصن چرا اینکار و کرده؟! فکر نکرد خب یه روزی لو میره این قضیه؟! بعدشم اینجا جای کوچیکیه. سریع خبرا میپیچه. گفتم: ـ نمیدونم والا. واقعا روانیه ، باید خودشو به یه روان پزشک نشون بده. الان بخاطر این احمق، پیمان منو نمیبخشه، تو یکم بیشتر از پیمان برام بگو. چجوری دلشو نرمتر کنم؟ مهلا یکم چاییشو خورد و خندید و گفت : ـ پس بالاخره یه دختر دل پیمان ما رو برد. والا غزل پیمان آدم خیلی توداریه، همه هم اصولا تو جزیره میشناسن ولی کلا با همون صاحب هوکولانژ و داییم صمیمیه. من خودم بارها از داییم پرسیدم که کلا چه اتفاقی براش افتاده اما متاسفانه داییم چون خیلی رازداره هیچی بهم نگفت ولی میدونم که به زن سابقش ربط داره. مهسان پرسید : ـ جدا شده درسته ؟ مهلا : ـ اوه آره بابا. اصلا تایمی که اومد جزیره ، جدا شده بود ولی یه چیزی که برای منم جالبه هیچوقت برنگشت تهران. همه ما بعد چند ماه واسه استراحت هم شده میریم به خونواده سر میزنیم اما تو این چند سالی که اینجاست ، هیچوقت ندیدم از جزیره بره بیرون حتی واسه استراحت. من گفتم : ـ خب مهلا من میخواستم جواب سوالامو بگیرم ، تو بیشتر کنجکاوم کردی.
-
پارت هفتاد و چهارم با تعجب پرسید: ـ اینجا کجاست؟ ـ خونه ما. ـ چیزی شده؟ ـ آره. یه چیزایی شده که هم باید بپرسم و هم تعریف کنم. مهلا سریعا گفت: ـ آره منم باید بهت یه چیزایی رو بگم. داریم صندلیا رو جابجا میکنیم با بچها، نیم ساعت دیگه اونجام ـ میبینمت پس. وقتی قطع کردم ، مهسان گفت : ـ اینجور که معلومه امشبم قراره تا صبح بیدار باشیم رو به مهسان گفتم: ـ تو چقدر عشق خوابی! من امشب باید راجب پیمان خیلی چیزا رو بفهمم مهسان. مهسان بلند شد و گفت: ـ خیلی خب باشه پس بزار برم کتری و بزارم ، معلومه که شب طولانی قراره بشه. یکم تو اینستا و اکسپلور چرخیدم که زنگ در زده شد. مهسان درو باز کرد و مهلا با یه پاکت شیرینی اومد داخل و گفت : ـ یعنی امشب همه بخاطرت زهره ترک شدن غزل. چت شد؟ مهسان با خنده نگام کرد و گفت : ـ چیزی نبود. این بعضا این مدلی میشه. مهلا با ترس نگام کرد و گفت : ـ وای چقدر دردت وحشتناکه پس! خیلی رنگ و روت پریده بود. کتشو آویزون کرد و ادامه داد: ـ البته بیشتر از تو پیمان رنگ و روش پریده بود. داستان چیه غزل ؟ کوهیار به منو دایی میگفت شما باهمین. تو از اونور پیمان بغلت کرد و برد. الانم که دیدم علی معافی داره با کوهیار تسویه حساب میکنه. خیلیم ناراحت بود. نگاش کردم و گفتم: ـ بره به جهنم، پسره ی احمق.
-
پارت هفتاد و سوم ( غزل ) مهسان : ـ غزل بسته دیگه چرا اینجوری گریه میکنی؟؟ همونجور که رو مبل دراز کشیدم و هق هق میکردم گفتم: ـ مه...مهسا...دیگه منو نمیبخشه...دیگه مثل اون شب باهام حرف نمیزنه. مهسان رفت از توی آشپزخونه با یه لیوان آب و قرصهام برگشت و گفت : ـ بزار عصبانیتش بخوابه، میگذره ، می‌بخشه غزل. خیلی دوستت داره بخدا...ببین وقتی تو غش کردی کل بیمارستان و گذاشته بود رو سرش، حتی خوده دکتره هم از رفتارش تعجب کرده بود. بعد تو هم عاشقشی. بهش نشون بده تحت هیچ شرایطی ولش نمیکنی. بلند شدم و اشکام و پاک کرد و گفتم : ـ آره ، ولش نمیکنم...بخاطر اون عوضی دیگه ولش نمیکنم. بهش نشون میدم چقدر دوسش دارم و دیگه تحت هیچ شرایطی ازش دست نمیکشم. مهسان گفت: ـ آها همینه. بیا قرصاتو بخور. تاکید داشت که ازت خوب مراقبت کنم.. لبخند تلخی زدم و گفتم : ـ ساعت چنده ؟ ـ سه ـ بنظرت مهلا بیداره؟؟ ـ نمیدونم، تا یک کوکولانژ برنامه داشت. میخوای چیکار؟ گفتم: _ باید بهش بگم بیاد اینجا. مهسان با چشم غره بهم نگاه کرد و گفت: ـ غزل دیوونه شدی؟؟ خب بزاریم برای فردا. الان حتی خستگی از چهرت می‌باره. گفتم: ـ من خوبم مهسان شلوغش نکن. میشه گوشیمو از تو کیفم بدی. مهسان گوشیمو درآورد و داد بهم و بدون هیچ معطلی شماره مهلا رو گرفتم و بعد تقریبا دو بوق جوابمو داد: -الو غزل، خوبی تو؟؟ یکم سرجام جابجا شدم و گفتم: ـ مرسی مهلا توچطوری؟ خواب نبودی که! ـ نه بابا عزیزم. تو جزیره وقتی زندگی میکنی باید شب زنده دار باشی، تو بهترشدی؟؟چت شد یهو؟ ـ تعریف میکنم برات، می‌تونی یه‌سر بیای اینجا.
-
پارت هفتاد و دوم همونجور که اشکاشو پاک میکرد بازومو گرفت و بدون هیچ حرفی سرشو تکون داد. تو این وضعیتی که بود نمیخواستم بیشتر از این بهش فشار بیارم. دستامو گذاشتم پشت کمرشو دستای کوچیکش که بازومو محکم گرفته بود و گرفتم و باهم از بیمارستان خارج شدیم. داخل ماشین هیچکدوم حرفی نزدیم تا زمانی که رسیدیم شهرک و من پرسیدم : ـ پلاک خونه کجاست ؟ بجای غزل ، مهسان جواب داد : ـ پلاک 25 اولین ساختمون . به غزل زیرچشمی نگاه کردم. شیشه ماشین و پایین آورده بود و به بیرون خیره شده بود. آروم گفتم : ـ دردت کمتر شد ؟؟ بدون اینکه روشو برگردونه، سرشو تکون داد. جلوی در ساختمونشون پارک کردم. مهسان پیاده شد و رفت. غزل هم بدون هیچ حرفی داشت پیاده میشد که دستشو گرفتم و بهش خیره شدم ولی خیلی سریع نگاهمو به روبرو دوختم و گفتم : ـ خیلی مراقب خودت باش. هر چقدرم که ارتباطمون مثل قبل نشه، من دلم نمیخواد برات کوچیکترین اتفاقی بیفته. لبخندی زد و دستمو محکم گرفت و گفت : ـ میدونی چیه پیمان ؟ تو میخوای نشون ندی که هنوزم منو خیلی دوست داری اما چشمات داره داد میزنه که چقدر دوسم داری. یه پوزخند زدم و گفتم : ـ انکار نمیکنم اما دیگه باورت ندارم. خیلی ازت دلخورم غزل و این چیزی نیست که به راحتی رفع بشه دستشو کشید رو صورتمو گونه امو بوسید و گفت : ـ من ازت نمیگذرم ، حتی اگه تو دستامو ول کنی من اینبار ولت نمیکنم، منو میبخشی ، حالا ببین. بعد یه چشمکی زد و از ماشین پیاده شد. به روی خودم نیوردم اما ته دلم داشت براش غش می رفت از اینکه اینقدر تو دوست داشتن من مصمم بود. دلم میخواست امشب تا صبح بالا سرش باشم و خودم ازش مراقبت کنم تا خوب خوب بشه ولی این عقل لعنتیم جلوی احساسمو میگرفت. تصمیم داشتم از طریق مهلا هر لحظه از حالش باخبر بشم ، نمیخواستم طوری نشون بدم که واقعا خوب شدن حالش یا خودش اونقدر برام مهمه. گاز ماشین گرفتم تا برم خونه یکم بخوابم ، واقعا روز خسته کننده ای بود برام. اما خداروشکر که حال دختر رویاییه من خوب شد و بخیر گذشت.
-
پارت هفتاد و یکم سرمو بردم نزدیکتر که زیر گوشم با نفس گرمش گفت : ـ خیلی دوستت دارم. خیلی عادی گفتم: ـ خیلی خب باشه. الان نمیخواد اینقدر به خودت فشار بیاری. بعدش گفت: ـ تشنمه. گفتم: ـ عزیزم الان سرمت تموم شده ، نباید آب بخوری. یه نوچی کرد و زدم به شونه مهسان تا بیدار بشه و بهش گفتم تا بره به پرستار بگه سرمشو دربیاره. وقتی مهسان رفت ، رو تخت نیم خیز شد و دستمو گرفت و چسبوند به صورتش و با ناراحتی که توی چشماش موج میزد گفت: ـ خواهش میکنم ، اینجور با خشم بهم نگاه نکن پیمان. همه چیزو برات توضیح میدم، قول میدم بهت که تو هم درکم میکنی. فقط لطفا خودتو ازم دریغ نکن، دستامو ول نکن . دستامو از رو صورتش کشیدم و گفتم : ـ غزل اینو یادت باشه اونکه بین ما دستامو ول کرد و خودش ازم دور شد، تو بودی نه من. گفت: ـ آره حق باتوعه، اشتباه کردم...کوهیار صدامو بردم بالا و گفتم: ـ کوهیار هر... خورد تو باید به من میگفتی. نه اینکه به حرف اون عوضی گوش بدی. تو چشماش اشک جمع شده بود، از اینکه اینجور وحشیانه سرش داد کشیدم از خودم متنفر شده بودم. نگاهش جیگرمو سوزوند. سریع از اتاق بیرون اومدم و اشکای خودمو پاک کردم تا کسی نبینه. پرستار سرمشو دراورد و نایلون داروهاشو دادم به مهسان و گفتم : ـ لطفا حواست باشه سر وقت داروهاشو بده بهش. خیلی از ویتامیناش پایینه خصوصا قرص آهنشو هر روز باید بخوره. با کمی دلخوری نایلون و ازم گرفت و گفت : ـ تو که حتی به حرفش گوش نمیدی، برای چی برات حالش مهمه؟؟ جوابی نداشتم که بدم. رفتم داخل اتاق، داشت کفشاشو می‌پوشید ، بهش آروم گفتم: ـ می‌تونی راه بیای؟؟
-
پارت هفتاد کنار در وایسادم که ادامه داد : ـ ببین تو مثل برادر بزرگتر من میمونی، غزل از همون اولین باری که تو رو دید ، دلشو باخت.من واقعا نمیدونم کوهیار چرا این بازی کثیف و راه انداخت ولی غزل حتی تو صورت کوهیار نگاهم نمیکنه، شاید باورت نشه ولی اصلا قبل از اینکه بیایم جزیره خوابتو دیده بود. لبخندی زدم و گفتم : ـ بابت کوهیار نمیخواد نگران باشین ، دیگه نمیتونه بهتون نزدیک بشه. مهسان با ناراحتی سرشو پایین انداخت و رو صندلی نشست، پرستار اومد تا سرم و براش تزریق کنه، روی صندلی انتظار بیرون نشستم. من چیزای تلخیو تو زندگیم تجربه کردم ، زنم بهم خیانت کرد اونم جلوی چشمم. بدترین اتفاقات و بعد از اون داستان تجربه کردم و خیلی سخت تونستم به خودم بیام و برای خودمم عجیب بود که بعد از ده سال چجوری اینقدر راحت یه دختر بیست و پنج سال اینجور تو دلم جا باز کرد اما باید منطقی فکر میکردم، بعد این چیزا یجورایی باورم نسبت به غزل از بین رفته بود با اینکه بی‌نهایت دوسش داشتم اما نمیتونستم دیگه به حسش اعتماد کنم. همش ته ذهنم این بود که اون خیلی بچست و اگه یه روز از دستم خسته بشه و ولم کنه چی؟ دوباره نمیتونم با اون حسی که مدتها بود ردش کرده بودم و بقول تراپیستم شکستش داده بودم و باهاش مواجه شم. اینبار می‌تونست منو به خاک سیاه بنشونه چون حتی حس میکردم احساسم به غزل خیلی زیادتر از حسم به دنیا بود، یه دختر معصوم با کلی انرژی و چشمای قشنگ که همون بار اول تو دلم جا باز کرده بود. وقتی کنارش بودم حس میکردم اون حس امید و انرژی و جوونی که مدتها بود فراموشش کرده بودم و پیداش کردم. مغزم خیلی بهم ریخته بود، قلبم دیوونه وار اونو میخواست اما مغزم میگفت یه‌بار شکست خوردی اما اعتماد نکن. تقریبا یه چهل دقیقه ای اونجا منتظر موندم و هراز گاهی بهش سر میزدم. مهسان کنار تخت خوابش برده بود. پنجره اتاق باز مونده بود و رفتم ببندمش که یهو با سرفه صدام زد : ـ پیمان، پیمان... سریع برگشتم و رفتم پیشش کنار تخت. دستاشو که سمتم دراز کرده بود گرفتم و گفتم: ـ جانم؟ بهتر شدی؟ آروم پلک میزد و دستامو محکم گرفت و با لبخند گفت: ـ بیا نزدیکتر.
-
پارت شصت و نهم در آسانسور بسته شد. دکتر قریشی از آدمای قدیمیه جزیره بود و میشناختمش و تقریبا تمام کارهای چکاپ خودمم پیشش انجام میدادم و واقعا تو جزیره رو دستش دکتر دیگه ای نبود و به سرعت همه چیز و متوجه میشد و هیچ چیز از نگاهش دور نمیموند. وقتی غزل رو توی اون حالت دیدمش روح از بدنم جدا شد، دوست داشتم خدا اون لحظه جون منو میگرفت ولی بجاش این دختر رویایی مثل روز اولش میشد. رفتم داروخونه کنار بیمارستان و وسایل گرفتم و داشتم برمی‌گشتم که دوباره اون خرمگس معرکه پیداش شد و منم منتظر این لحظه بودم تا عصبانیتم و سرش خالی کنم. از موتورش پیاده شد و گفت : ـ غزل حالش چطوره ؟؟ رفتم و تا جون داشتم کتکش زدم و اگه نگهبان های بیمارستان جلومو نمیگرفتن احتمالا سرشو می‌شکوندم. همونجور که از بینیش خون میومد گفت : ـ من نمی‌بازم پیمان راد فهمیدی ؟؟اون دختر بالاخره می‌فهمه که اون کسی که مناسبشه منم نه تو. با حرص میگفتم : ـ امتحان کن، فقط یبار دیگه دور و بر این دختر بپلک ببین من چیکارت میکنم؟؟از امشب به بعد دور من و کسایی که دور و بر منن یه خط قرمز میکشی، حالیت شد؟؟ کوهیار بلند شد و گفت: ـ الان میرم ولی فکر نکن که از دستم خلاص شدی! من از دست نمیدم، من نمی‌بازم. سوار موتورش شد و منم دستامو به زور از دست دوتا نگهبانی که کنترلم میکردن کشیدم بیرون، زیر لب گفتم : ـ عوضی حرومزاده. وسایل و که گذاشته بودم پایین و رفتم دادم به پذیرش و بعدش وارد اتاق شدم. مثل فرشته های معصوم خوابیده بود، از مهسان پرسیدم : ـ بیدار نشده؟؟ سرشو به حالت منفی نشون داد. پتو رو از رو تخت برداشتم و کشیدم رو تنش و موهاشو که پخش شده بود گذاشتم پشت گوشش. یهو به خودم اومدم و حس کردم که دارم زیاده روی میکنم و مهسان خیره به این حرکات منه. دستامو گذاشتم تو جیبم و گفتم : ـ مهسا الان میان سرم وصل میکنن، مشکلی چیزی پیش اومد ، من بیرون نشستم. مهسان با ناراحتی گفت: ـ الان هیچ چیزی به اندازه ی اینکه تو پیشش باشی ، حالشو بهتر نمیکنه پیمان.
-
پارت شصت و هشتم مهسا سرشو تکون داد و کنار غزل رو صندلی نشست. از اتاق اومدم بیرون تا برم و وسایل و بگیرم. دکتر پشت سرم اومد بیرون و صدام کرد : ـ پیمان یه دقیقه وایستا. دکتر عینکشو درآورد و چشاشو ریز کرد و با لبخند گفت: ـ خب تعریف کن با تعجب گفتم: ـ چیو تعریف کنم دکتر؟؟ پرسید: ـ دختره کیه؟ والا من هشت ساله تو رو میشناسم ، تا حالا ندیدم تو بخاطر یه دختر اینقدر بترسی! دستی به سرم کشیدم و گفتم : ـ شلوغش نکن دکتر دکتر با خنده گفت: ـ من شلوغش نکنم؟ مرد حسابی بیمارستان و رو سرت گذاشتی. کم سن و سال هم هست ولی برازنده توئه، بهم میاین از حرفاش خندم گرفت و گفت : ـ چیزی بینمون نیست دکتر فقط همین لحظه یه پرستار اومد که باعث شد حرفم قطع بشه و رو به دکتر گفت : ـ آقای دکتر پرونده بیمار اتاق 203 رو آوردم. دکتر رو بهش گفت: ـ بیزحمت بزارید رو میزم. بعدش زد به پشتم و گفت : ـ سخت نگیر. بنظر من اینجوری که تو براش بیمارستان و گذاشتی رو سرت به زودی خبرای خوبی ازت تو جزیره میشنویم. فعلا برو داروها رو بگیر. بعد بده علیزاده تزریقات و انجام بده... همونجور که میرفت سمت آسانسور گفتم : ـ دکتر اونجوری که فکر میکنی نیست. دکتر وارد آسانسور شد و گفت : ـ مهم نیست من چی فکر میکنم، مهم اینه که خودت چی فکر میکنی پیمان. همه چی از چشمات معلومه.
-
پارت شصت و هفتم دکتر : ـ به موقع آوردینش،چند سالشه؟ مهسان: ـ بیست و پنج دکتر گفت: ـ فکر کنم هم آهن خونش خیلی کمه. هم اینکه دچاره دیسمنوره شدیده. یه آزمایش کلی مینویسم براش حتما تو یکی دو روز آینده انجام بده. دکتر چند ضربه به صورت غزل زد و گفت : ـ دخترم، صدامو میشنوی؟؟...اگه صدامو میشنوی فقط دستمو فشار بده. غزل بدون هیچ عکس العملی دستشو فشار داد و دکتر گفت : ـ فعلا پیمان این سرم و داروها رو تهیه کنین، ببرمش بخش تزریقات. ورقه رو همونجور از دستش گرفتم و گفت : ـ باهات نسبت داره؟ گفتم: ـ نه دکتر چطور مگه ؟؟ دکتر لبخند منظور داری زد و گفت: ـ هیچی همینجوری ، اولین بارم هست تو جزیره میبینمشون. مهسان: ـ تازه اومدیم. دکتر لبخندی زد و گفت : ـ شما رفیقه صمیمیش هستین؟؟ مهسان: ـ بله چطور مگه ؟ دکتر: ـ تابحال با کسی رابطه داشته؟؟ منظورم رابطه فیزیکی بوده؟ مهسان که مشخص بود از این سوال خیلی معذب شده، نگاهشو ازم دزدید و گفت : ـ نه چطور مگه ؟؟ دکتر به صندلی تکیه داد و گفت : ـ حدس میزدم، چون اصولا کسایی که به چنین دردهای شدیدی مبتلا هستن بعد از برقراری اولین رابطه با همسرشون، درد رحمشون خیلی کم میشه و با مسکن میتونن مثل خیلی های دیگه فعالیت روزمره خودشونو داشته باشن. پس پیمان بی زحمت اون ورقه رو بده یه کپسول دیگه اضافه کنم. اونو تو همین دوران هر شش ساعت باید بخوره
-
پارت شصت و ششم کوهیار هر گوهی هم که خورده باشه، غزل باید میومد باهام حرف میزد و باهم حلش می‌کردیم نه اینکه جلوی چشم من بره تو آغوش کوهیار. حدس میزنم قضیه دنیا هم اون عوضی بهش گفته باشه. کمکش کردم بلند شه. موهاش بوی عطر گل یاسمین میداد. دلم میخواست بهش بگم : نترس من پیشتم اما نمیتونستم. شاید این جزو عادت بدم بود ، که خشمم به اندازه عشقم بزرگ بود، به همین راحتی نمیتونستم همه چیزو فراموش کنم. وقتی داشتم می‌بردمش سمت ماشین زیر گوشم مدام میگفت : من نمیدونستم پیمان، باور کن. و گریه میکرد. تمام سعیم و میکردم تا در برابر این حرفاش بی توجه باشم. الان برام هیچ چیز به اندازه اینکه دوباره مثل اولش بشه حتی شده برای اینکه حرصمو دربیاره و بهم نگاه کنه ، برام مهم نبود. دستامو محکم گرفته بود منم متقابلا همین کارو انجام دادم که حداقل فشار و استرسی که توی این وضعیت داره و کمتر کنم. با سرعت زیاد رانندگی کردم و پنج دقیقه ای رسیدم بیمارستان. از لرز زیاد دندوناشو روهم می‌سابید. واقعا نگران حالش بودم و قلبم داشت از جاش کنده میشد.. سریعا به پذیرش بخش که میشناختمش گفتم که دکتر قریشی که یکی از قدیمیا و کار درستهای جزیره بود و خبر کنه. وقتی گذاشتمش رو تخت، انگار خودشو ول کرده بود. دیگه دستامو نمیگرفت و کم کم چشاش بسته شد. مهسان میگفت که دستاش یخ کرده. داشتم سکته میکردم اینبار منم مثل غزل نفسام بالا نمیومد، بلند فریاد زدم : ـ دکتر کجاست پس؟؟ دکتر قریشی با عجله از آسانسور خارج شد و گفت : ـ مشکل چیه پیمان؟؟ با عجله بردمش کنار تخت و گفتم: ـ دکتر غش کرده، دست و پاهاش یخ کرده ، میگفت نفسشم نمیاد انگار. لطفا یکاری بکن... دکتر قریشی با تعجب نگام کرد و فشار غزل و گرفت و گفت : ـ اوه فشارش خیلی پایینه. مهسان که همینجور گریه میکرد گفت : ـ الان باید چیکار کنیم؟
