هانیه پروین

🎬 فیلم «بدجنس | شرور» 🎬 Wicked (2024) ⭐️ ɪᴍᴅʙ : 8.0/10 ⚪️ ᴍᴇᴛᴀᴄʀɪᴛɪᴄ : 73% 🍅 ʀᴏᴛᴛᴇɴ ᴛᴏᴍᴀᴛᴏᴇꜱ : 88% 🔘 این فیلم با بودجه 145 میلیون دلاری و فروش 634 میلیون دلاری تونسته توجه خیلی ها رو به خودش جذب کنه ، این فیلم با بازی آریانا گرانده، سینتیا اریوو، پیتر دنکلیج و جف گلدبلوم و... تونسته در مجموع برنده 36 جایزه و 146 نامزدی باشه که در نوع خودش عالیه دانلود معروف‌ترین فیلم خارجی فیلم *Wicked* یک پروژه سینمایی بسیار مورد انتظار است که اقتباسی از موزیکال برادوی به همین نام است. این موزیکال بر اساس رمان *Wicked* اثر گرگوری مگ‌ویر ساخته شده است و در واقع پیش‌زمینه‌ای برای داستان *The Wizard of Oz* ارائه می‌دهد، اما از دیدگاه شخصیت‌های اصلی آن، یعنی گلندا و ایل‌فابا (جادوگر سبز)، داستان را روایت می‌کند. ### تاریخ انتشار: فیلم *Wicked* به طور رسمی به دو قسمت تقسیم شده است: - قسمت اول قرار است در 22 نوامبر 2024 منتشر شود. - قسمت دوم قرار است در 25 دسامبر 2025 به اکران برسد. محاله این سریال محشرو ندیده باشی! کلیک کن ### داستان: داستان فیلم به روابط میان دو جادوگر اصلی داستان، یعنی ایل‌فابا (جادوگر سبز) و گلندا (جادوگر خوب)، می‌پردازد و نشان می‌دهد که چگونه دو شخصیت با تفاوت‌های اساسی در باورها و پیشینه‌ها، به دشمنان و همچنین دوستانی تبدیل می‌شوند. در این فیلم، به جوانی‌ها و دوران ابتدایی زندگی این دو شخصیت پرداخته خواهد شد و نشان داده می‌شود که چگونه دنیا آن‌ها را به مسیرهای متفاوت هدایت می‌کند. - ایل‌فابا یک جادوگر سبز و پرقدرت است که با قضاوت‌های منفی جامعه روبه‌رو می‌شود. او در ابتدا فردی مبارز است که در نهایت به یک شخصیت پیچیده و پر از تناقض تبدیل می‌شود. - گلندا در ابتدا به عنوان یک شخصیت مثبت، شاد و محبوب معرفی می‌شود، اما در مسیر داستان به شناختی عمیق‌تر از دنیا و جادوگران پیدا می‌کند. ### بازیگران اصلی: 1. اریانا گرانده در نقش گلندا (جادوگر خوب): اریانا گرانده که بیشتر به‌خاطر صدای بی‌نظیر خود شناخته شده است، در این فیلم نقش جادوگر خوب گلندا را بازی می‌کند. نقش گلندا در موزیکال برادوی یکی از مهم‌ترین و محبوب‌ترین نقش‌ها بوده است، و انتظار می‌رود که اریانا این نقش را با چهره و صدای منحصر به فرد خود به تصویر بکشد. 2. سییرا بوکوس در نقش ایل‌فابا (جادوگر سبز): سییرا بوکوس که یک بازیگر و خواننده معروف برادوی است، نقش ایل‌فابا را ایفا می‌کند. او سابقه بازی در این نقش را در تولیدات مختلف *Wicked* در تئاتر برادوی دارد و انتظار می‌رود که عملکرد درخشانی از خود نشان دهد. 3. جفری دانا در نقش دکتر دایل: شخصیت دکتر دایل یکی از شخصیت‌های کلیدی داستان است که در ارتباط با جادوگری و وقایع پیش‌روی داستان نقش مهمی ایفا می‌کند. 4. آلن ریکمن (در نقش گالباتریکس): این بازیگر شناخته‌شده که متاسفانه در سال 2016 درگذشت، قرار بود نقش گالباتریکس، یکی از شخصیت‌های محوری در داستان *Wicked* را ایفا کند. میگن بهترین سریال کره ای همینه!! ### کارگردانی و نویسندگی: - جان م. چو (Jon M. Chu) کارگردانی این فیلم را بر عهده دارد. او پیش از این با فیلم‌های موفقی مانند *Crazy Rich Asians* شناخته شده است. از او انتظار می‌رود که این پروژه عظیم را با سبک منحصر به فرد خود هدایت کند. - وینسنت سوزا (Vincent Sosar) به عنوان نویسنده در این پروژه حضور دارد، که یکی از نام‌های معروف در دنیای موزیکال‌های سینمایی است. ### موسیقی: *Wicked* به عنوان یک موزیکال برادوی شناخته می‌شود و قطعاً موسیقی نقش بسیار مهمی در فیلم ایفا خواهد کرد. آهنگ‌های مشهور مانند *Defying Gravity* و *Popular* قطعاً در این فیلم قرار خواهند گرفت. موسیقی متن فیلم توسط استیون شوارتز (Stephen Schwartz) که آهنگساز موزیکال اصلی برادوی بوده، تنظیم خواهد شد. ### فیلم‌برداری و تولید: فیلم‌برداری *Wicked* در مناطق مختلفی از جمله استودیوهای هالیوود و مکان‌های طبیعی انجام خواهد شد. با توجه به پیچیدگی‌های فنی این فیلم، از جمله جلوه‌های ویژه برای نمایش جادو و دنیای فانتزی آن، پیش‌بینی می‌شود که تولید آن زمان‌بر و پرهزینه باشد. ### پیش‌بینی‌ها: - فیلم *Wicked* به‌ویژه به دلیل ترکیب دو بازیگر برجسته مانند اریانا گرانده و سییرا بوکوس، توجه‌های زیادی را جلب کرده است. - همچنین با توجه به محبوبیت موزیکال برادوی و طرفداران پرشور آن، انتظار می‌رود که این فیلم در باکس آفیس موفقیت‌های بزرگی کسب کند. این فیلم احتمالاً تجربه‌ای جادویی و احساسی خواهد بود که هم طرفداران قدیمی *Wicked* و هم مخاطبان جدید را جذب خود خواهد کرد.

@QAZAL

بین پیشنهاداتم یکی انتخاب کردن عزیزم در دست طراحیه جلدشون

عزیزم اولی مناسب جلد نیست تلگرام منو دارید اگه اشتباه نکنم. اونجا بفرستید عکسای پیشنهادیتون رو برام جونم

مدیرارشد شرایط خاص داره با درخواست کاربر تعلق نمی‌گیره قندعسل. درباره مدیراجرایی هم توی هر گروه، مدیرآینده داریم که جایگزینِ اون میشه

سلام و وقت بخیر کاربرهای عزیز نودهشتیا🌻 تصمیم بر این شد که شرایط هرکدوم از مقام‌های انجمن رو براتون توضیح بدیم تا علاقمندان به پیشرفت، بتونن برای دریافت رنک موردنظرشون تلاش کنن✨ ●کاربر فعال: تعداد ارسالی‌تون باید بیشتر از ۱۰۰ باشه تا این رنک رو بگیرید ●رفیق نودهشتیا: این مقام به همراهانی داده میشه که سال‌ها در نودهشتیا فعالیت داشتن ●گرافیست: اگر طراحی جلد/تیزر بلدید یا می‌تونید رمان‌ها رو بصورت پی‌دی‌اف فایل کنید، می‌تونید برای رنک گرافیست درخواست بدید ●ویراستار: کسانی که اصول نگارش و درست نویسی رو میدونن و توانایی ویرایش آثار نویسندگان رو دارن، این مقام زیبا رو دریافت میکنن ●رصد رمان: تیم رصد وظیفه مطالعه رمان و پیدا کردن ممنوعه‌ها رو داره. اگه علاقمند به این کار هستید، می‌تونید درخواست دریافت مقام بکنید ●پلیس انجمن: این عزیزان روی چت باکس نظارت می‌کنن و وظیفه دارن از هرگونه دعوا یا تخلف از قوانین انجمن، جلوگیری کنن. ●کاربر VIP: عزیزانی که حداقل مبلغ ۱۰۰ هزارتومان برای کمک به انجمن اهدا کردند، این مقام خوشگل با امکانات ویژه رو خواهند داشت ●نویسنده اختصاصی: این مقام مختص کسانی هست که حداقل یک اثر چاپ شده دارن و رمان در حال تایپشون در تالار موردتایید مدیران یا نخبگان برگزیده است. ●نویسنده انجمن: شرط دریافت این مقام، انتشار حداقل دو رمان در نودهشتیاست. ●مدیر آینده: همکار اصلی مدیر اجرایی هست که درصورت ترک مقام مدیر اجرایی، جایگزین میشه. باید توی هربخشی که هستید، از بقیه همکارانتون بهتر عمل کنید تا این مقام رو دریافت کنید. 🔴توجه : حتی اگر ویراستاری یا طراحی جلد بلد نباشید، بازم هم مشکلی نیست. علاقه شما کافیه تا مدیرمربوطه بهتون آموزش‌های لازم رو بده و شما واجد دریافت مقام بشید🤍 مدیریت نودهشتیا @nastaran

سلام جانم عکس‌های پیشنهادی‌تونم رو هم ارسال کنید لطفا

پارت بیست و دو -نیگاش کن تو رو خدا... کم درس بخون بیچاره زیر چشم‌هات شده خندق بلا از بس نخوابیدی. لبخند مضطربی به افسانه زدم. من حتی لای کتاب‌های امروز را هم باز نکرده بودم، تنها چیزی که الان در ذهن داشتم نوشته‌های روی کاغذ بود. -میگم افسانه؟ بیا امروز از این کوچه خلوته بریم که زودتر برسیم. آب دهانم را قورت دادم. این درخواستم فقط به خاطر دیر نرسیدن به مدرسه بود و به اینکه آن کوچه‌ی خلوت به کتابفروشی می‌رسید هم هیچ ارتباطی نداشت. -وای ساره مامانم بهم سپرده از اونجا نریم، میگه صبح‌ها خیلی خلوته... خطرناکه. -باشه. ناکام از جواب ندادن نقشه‌ام، قدم‌هایم را روی آسفالت کشیدم. دوست داشتم خیلی جدی از خودم بپرسم که هدفم از این کار چه بود؟ حتی اگر افسانه قبول می‌کرد و من آنقدر خوش شانس بودم که ساعت هفت صبح بتوانم فروشنده جوان آن کتابفروشی را برای چندلحظه‌ی کوتاه ببینم، آیا واقعا خوشحال می‌شدم؟ آن روزها حسابی با خودم غریبه شده بودم، درکی از تصورات احمقانه‌ی توی سرم یا احساسات عجیبم نداشتم. فقط می‌خواستم آن پسر جوان را ببینم و به او این شانس را بدهم که درباره‌ی آن نوشته‌ی عجیبش به من توضیح بدهد. نمی‌دانم اصلا توضیحی پشت آن دوخطی وجود داشت یا نه، حتی نمی‌دانستم بعد از گذشت یک ماه، هنوز هم دختری را که از کتابفروشی فرار کرد به یاد دارد یا ندارد. هرچند که امیدوار بودم مرا به یاد داشته باشد، در غیر این صورت احساس حماقت بیشتری می‌کردم و مجبور می‌شدم خودم را از شدت شرم، درون اتاقم حبس کنم! اما اتفاقی افتاد که همه چیز را تغییر داد، سقوطی سخت که به جانم زیان رساند... *** [زمان حال] دستم را زیر چانه‌ام زده بودم و با پاستایم ور می‌رفتم. کیان بد موقع رسید و مادربزرگ مجبور به نصفه رها کردن داستانش شد. انگار یک سریال هالیوودی درست در اوج داستان، تمام شود و تو را تا قسمت بعد در هپروت بگذارد. حالا سر میز شام با کیان نشسته بودم و هر کدام از رشته‌های مغزم داستان مادربزرگ را آنطور که می‌خواست ادامه می‌داد.

پارت بیست و یک مادربزرگ همچنان کنارم روی تخت نشسته بود. این همه نزدیکی از جانب او واقعا بی‌سابقه بود، باید از آن استفاده می‌کردم. دراز کشیدم و سرم را روی پاهای نرمش گذاشتم. از بچگی دوست داشتم این کار را بکنم، اما او برای نیکی شش ساله زیادی ترسناک به نظر می‌رسید که حتی بخواهم نزدیکش شوم. دامنش بوی گل‌های حیاط پشتی خانه را می‌داد. تا دقایق طولانی، نه از من و نه از مادربزرگ صدایی بلند نشد تا اینکه دستش شروع به نوازش مهره‌های بیرون زده‌ی کمرم کرد و زبانش به خاطره چرخید... *** [زمان گذشته] چندثانیه بی‌حرکت به تکه کاغذ تا شده خیره شدم. وقتی مطمئن شدم قرار نیست دست و پا درآورد یا گازم بگیرد، آن را برداشتم. دست خط شکسته‌ای که مشخص بود با عجله نوشته شده... "ببخشید" زیرش با کمی فاصله اضافه کرده بود: "نمی‌دانم برای چه ولی عذر می‌خواهم" همانطور روی کاغذ چشم چرخاندم. دروغ نیست اگر بگویم نزدیک به صدبار آن کلمات ساده را خواندم و باز هم درکی از آنها پیدا نکردم. صبح روز بعد، بعد از شستن صورتم و نشستن پشت میز صبحانه، حتی ردِ تا شدگی وسط کاغذ را هم از بر شده بودم. وقتی چایم را با حواس پرتی، بیشتر از روزهای عادی شیرین کردم، داشتم تلاش می‌کردم فروشنده‌ی جوان را به خاطر بیاورم. بینی‌ بزرگش اولین چیزی بود که در ذهنم نقش بست، بعد چشم‌های درشت تیره و پوستی که انگار تحت تاثیر دوران بلوغ، ملتهب و پر جوش بود. -افسانه منتظرته. آخرین لقمه‌ی پنیر و گردویم را درون لپم چپاندم و چایم را سر کشیدم. سریع به اتاقم رفتم تا کوله‌ام را بردارم. نگاهی به بالشتم انداختم... جای آن تکه کاغذ زیر بالشتم امن بود. ذهن من اما شلوغ و ناآرام شده بود. هیچ وقت علاقه‌ای به دریافت توجه از طرف جنس مخالف نداشتم، اصلا بلد نبودم این کارها چطور پیش می‌رود. شاید آن یادداشت، تا آن زمان، نزدیک ‌ترین تجربه‌ی من به یک پسر بود.

پارت بیست قرص آبی را با آرامش روی زبانش گذاشت و لیوان آبش را سر کشید. لیوان خالی را به سمتم دراز کرد و من فهمیدم که آن قرص آبی سر دل مادربزرگ مانده است. لیوان آب را برایش بردم و روی مبل کنارش جا خوش کردم. ساعت از سه گذشته بود و من احساس خوب‌آلودگی داشتم. تنها چیزی که توانستم قبل از بسته شدن پلک‌هایم به مادربزرگ بگویم این بود: -یک ساعت دیگه بیدارم کن، با کیان قرار دارم. *** شیشه‌ی عطرم را به زحمت از کوله پشتی شلخته‌ام بیرون کشیدم و روی گردنم اسپری کردم. -ولی قرار ما ساعت هفت بود! صدای بوق کش‌داری از آن طرف به گوش می‌رسید. -ببخشید عزیزم یک ساعت دیرتر می‌رسم. گوشی را به رویش قطع کردم. خودم هم نمی‌دانستم چرا یک دیر کردن ساده اینقدر مرا به هم ریخته بود. روی تخت مادربزرگ نشستم و با حرص، دم اسبی موهایم را باز کردم. حس گرمای شدیدی داشتم. دلم می‌خواست سر کیان را از بدنش جدا کنم و خارچ‌خارچ بخورم! -می‌خوای موهاتو ببافم؟ سرم را بلند کردم و مادربزرگ را در چهارچوب در دیدم. دستی به موهایم کشیدم و جابه‌جا شدم تا برای نشستن او جا باز شود. مادربزرگ پشت من نشست و جیغ تخت را درآورد. دستش را بین موهایم حرکت داد... -مگه نمی‌خواستی اون قرمزه رو بپوشی؟ شانه‌هایم را بالا انداختم. فکرم درگیر مجازات کیان بود، در ذهنم سناریوهای تنبیه کردنش را می‌چیدم و دیالوگ‌های کمرشکن آماده می‌کردم تا خشم قلنبه شده‌ی درونم را سرش خالی کنم. پسر بیخود! -سرخابی هم بهت میاد. نمی‌فهمیدم مادربزرگ از کی اینقدر پرحرف شده بود؟ سعی داشت با این کار حواسم را پرت کند؟ برایم قابل باور نبود. اگر خودم را جلویش حلق‌آویز می‌کردم هم یک کلمه حرف نمی‌زد... نمی‌دانم امشب چرا اینقدر مهربان شده بود که موهایم را می‌بافت و درباره‌ی رنگ لباسم اظهار نظر می‌کرد. -تمومه. روی موهای کوتاهم چند بافت ریز زده بود که دوستشان داشتم. زیرلب تشکر کردم... فکر کنم با آن موهای زیبا دیگر دلم نمی‌خواست کله‌ی کسی را بخورم!

پارت نوزده پشتم از این جواب دلسرد کننده اش به لرزه درآمد. خدا را شکر کردم که پدربزرگ شاهد این مکالمه تلخ نبود. دوست نداشتم چیز بیشتری از او و پدربزرگ بدانم، این داستان بیش از حجمِ تحمل من، غمگین بود. شاید اگر پدربزرگ نبود، مادر اصلا عشق ورزیدن را یاد نمی‌گرفت... چه اعتراف سختی! سعی کردم قلب سنگین شده‌ام را نادیده بگیرم. دوست نداشتم چیز بیشتری بشنوم. -ظرف‌ها رو من می‌شورم ساره جونم. و از پشت میز بلند شدم. فکر کنم مادربزرگ هم به خوبی متوجه شد که دوست ندارم بیش از این درباره‌اش صحبت کنیم. هنوز برایم جای تعجب داشت که از کیان پرسید. کاش می‌شد برای یک لحظه صداهای توی سرش بلند شود و من بشنوم الان دقیقا دارد به چه فکر می‌کند. به کیان یا پدربزرگ؟ به تفاوت من و خودش؟ دو بشقاب خودم و او را درون سینک گذاشتم. ترشی کلم قرمز موردعلاقه‌ام را ناخونک زنان به ظرف مخصوصش برگرداندم و روی میز را تمیز کردم. پیشبندی که رویش تصویر بادمجان و گوجه داشت را پشتم گره زدم و با دستکش‌های صورتی، به سراغ شستن ظرف‌ها رفتم. برایم لذت بخش بود که ظرف‌ها با حرکت دست من تمیز می‌شوند، فکر می‌کنم برای خودشان هم همینطور بود. بعد از تمام شدن کارم، سرکی به نشیمن کشیدم. داشت قرص‌هایش را می‌خورد و انگار ناخواسته به پدربزرگ هم فکر می‌کرد. چرا که نگاهش به آن قاب عکس بود. این فضا را دوست نداشتم. مادربزرگ حتما داستان‌‌های بهتری هم دارد که برایم تعریف کند... شانسم را امتحان کردم: -مامان و بابا چطور با هم آشنا شدن؟

پارت هجدهم منتظر نگاهش می‌کنم، انگار که قتلی پنهانی انجام داده باشم و حالا ترس افشا شدنش را دارم. در برابر مادربزرگ همیشه محافطه‌کار و محتاط هستم، چرا که او زن سخت‌گیری است و بسیار آداب دان. به یاد ندارم در طول هفده سالی که او را می‌شناسم، یک‌بار هم با من شوخی کرده باشد. -تو به این پسره چقدر اهمیت میدی؟ حالا که راز بین او و پدربزرگ را می‌دانستم، روی کلماتش حساس شده بودم. اهمیت دادن با عشق ورزیدن متفاوت بود... مطمئنم که بود. مادربزرگ داشت از من می‌پرسید کیان چقدر برایم مهم است، نمی‌پرسید چقدر دوستش دارم. -خب اون حواسش به گریه و خنده‌ی من هست، می‌تونم بدون خستگی خاطره مسافرت پنج سالگیم رو براش تعریف کنم، هرروز به یه شیوه‌ی متفاوت عشقش رو ابراز می‌کنه و من... خب، کیان باعث میشه من خودم رو بیشتر دوست داشته باشم... نگاه پوچ مادربزرگ مانع ادامه دادنم می‌شود، انگار درون آن مردمک‌ها همه‌اش هیچ است. چقدر ترسناک! شبیه دنیای بدون آدم. حرف‌هایم را در ذهن مرور کردم. نمی‌دانم پدربزرگ چگونه مادربزرگ را دوست داشت، اما انگار من ناخوداگاه سعی داشتم به او دلیلی برای دوست داشتن پدربزرگ بدهم، حتی الان که او دیگر بین ما نیست. سکوت مادربزرگ و نگاهش به گوشه‌ی بشقاب طولانی شد که من محتاطانه وارد عمل شدم: -زندگی شما با پدربزرگ چطور بود؟ عکس پدربزرگ در اینجا به ما دید نداشت پس به نظرم می‌توانستیم راحت‌تر صحبت کنیم. -تتها جایی که ما شکل خانواده می‌گرفتیم، سر میز شام بود که دورهم جمع می‌شدیم. در غیر این صورت، من درگیر شیرین بودم و اون درگیر کارش، یا بلعکس.

پارت هفدهم زنگ خانه زده می‌شود، انگار امروز آشپز رستوران سرحوصله بوده و به سرعت سفارش ما را آماده کرده است. شاید هم عجله داشته و با عجله این کار را انجام داده است. هر چه که بود، رسیدن غذاها با این سرعت تعجب برانگیز بود. کیف پول مادربزرگ را از دستش می‌گیرم و با قدم‌های بلند به طرف در می‌روم. -سلام. مرسی، چقدر شد؟ پول را می‌شمارم و کف دستش می‌گذارم. پسرک به نظر نمی‌آمد بیش از سیزده سال داشته باشد. نمی‌دانستم اینکه در این سن موتورسواری می‌کرد، خوشحال کننده بود یا مستعد نگرانی... به هرحال به او روز خوش گفتم و در را بستم. امید داشتم خدا حواسش به این پسرک پشت موتور باشد. بی‌حرف از کنار مادربزرگ گذشتم و کیف پولش را روی عسلی مقابلش گذاشتم. باید میز ناهار را می‌چیدم. قبل از آمدن غذاهایمان، قصد کرده بودم از مادربزرگ درباره مامان و بابا بپرسم. اینکه کجا یکدیگر را دیده‌اند، چطور عاشق هم شده‌اند و از این قبیل سوالات. پرسش‌هایی که آدمیزاد دوست دارد بداند، شاید احساس بهتری به او بدهد. من به شخصه، از اینکه حاصل یک عشق بوده‌ام شادمان هستم. -مامان‌بزرگ؟ بیا ناهار. از آشپزخانه حواسم به او هست که دفتر بزرگش را می‌بندد و مهره‌های گردنش را مالش می‌دهد. با احتیاط بلند می‌شود و پیراهن نخی‌اش را توی تنش مرتب می‌کند. وقتی پشت میز و مقابل هم می‌نشینیم، با طمانینه شروع می‌کند. نمی‌دانم من به چه کسی کشیده‌ام که اینطور با ولع و به دور از ادب غذا می‌خورم! تلاشم را می‌کنم تا حرص مادربزرگ را درنیاورم و حرکاتش را تقلید کنم. -چیزی می‌خواستی بگی. چند جرعه از دلستر انبه‌ام می‌نوشتم و به او نگاه می‌کنم. مطمئن نبودم حوصله‌ی من و سوالاتم را داشته باشد، شانسم را امتحان می‌کنم. -دیروز گفتین یه تیکه کا... -بذار اول من چیزی بپرسم.

پارت شانزده پشت چشمی برایم باریک کرد که می‌گفت بلند شوم و از خانه‌اش بیرون بروم. تا آن لحظه دقت نکرده بودم که مامان هم به وقت جدیت، جذبه‌اش را از او به ارث برده بود. تماس گرفت و دو پرس جوجه‌کباب سفارش داد. -من برگ می‌خوام ها! قسم می‌خورم با همان دو دستش مرا خفه می‌کرد. نیشم را تا بناگوش باز کردم، حداقل دیگر قرار نبود دستپخت درخشان مادربزرگ را بخورم. باید ادامه‌ی داستان را می‌فهمیدم. دلم می‌خواست بدانم در آن تکه کاغذ لای کتاب، چه چیزی نوشته شده بود و چه کسی آن را نوشته بود. مادربزرگ طوری مشغول حساب و کتاب‌های کارگاه چرم دوزی شده بود که جرئت نمی‌کردم حتی گلویم را صاف کنم. ریشه‌ی افکار پلیدم خشکیده بود و نمی‌دانستم چطور از او بخواهم ادامه‌ی داستانش را برایم بگوید که زنده بمانم! به عکس جوانی‌ پدربزرگ نگاه می‌کنم و از او کمک می‌خواهم. آن چهره‌ی بشاش، هیچ‌وقت ناامیدم نکرد. یادم هست وقتی هفت سال بیشتر نداشتم، مرا کول می‌کرد و کل حیاط را می‌دوید. وقتی به این فکر می‌کنم که او خود عشقی از مادربزرگ دریافت نکرده، تعجب می‌کنم که چگونه ما را دوست داشته؟ آن محبت از کجا می‌جوشید و تامین می‌شد؟ من با سیندرلا بزرگ شده بودم، با تارزان و زیبای خفته و علاءالدین. در چهارچوب تفکرات من، انسان بی‌عشق ترک می‌خورد و تحلیل می‌رود. البته رابطه‌ی مامان و بابا هم در این ذهنیت، بی‌تاثیر نبود، آنها با وجود بیست سال زندگی مشترک، پیدا و نهان به یکدیگر عشق می‌ورزند. مامان برای بابا میوه پوست می‌کند و بابا به وقت خستگی، شانه‌های شیرین بانویش را می‌مالد. به همین سادگی! برای پدربزرگ چه کسی میوه پوست می‌کند؟ خستگی شانه‌های مادربزرگ با کدام دست به‌در می‌شد؟ این سوالات آخر دیوانه‌ام می‌کند. -میگم مامان‌بزرگ؟ بی‌حرف، از بالای عینکش مرا نگاه می‌کند که یعنی جان بکن نیکی! تا ابد وقت ندارم. -می‌دونین مامان...

پارت پانزده تازه چشمم به پلاستیک توی دستش افتاد. مردمک‌هایم شبیه شخصیت‌های کارتونی، قلب تراوش کرد. -برام مارشمالو گرفتی! کف دست‌هایم را به هم چسباندم و چندمرتبه دور خودم چرخ زدم. از ذوق من ذوق زده شد و حین خنده، بسته‌ی مارشمالویم را باز کرد. بقیه‌ی راه را به سکوت گذراندیم، فقط صدای ملچ‌ملوچ من بود. شاید هردو داشتیم در خفا برای عموعلی و نازلی جانش سوگواری می‌کردیم. -سلام عشق من! -ناهار نداریم. خنده‌ام گرفت. انگار زیور هنوز از قشم برنگشته بود و مادربزرگ به خاطر درگیری با پخت و پز بدخلق‌تر از همیشه شده بود. کفش‌هایم را درآوردم و برخلاف میلش، او را محکم در آغوش کشیدم. -هیچ دست‌هاتو شستی؟! یک بوسه هم روی گونه‌اش چسباندم که رد صورتی‌اش ماند. با اخم مرا از خودش جدا کرد و غرزنان از کنارم گذشت. -برو اون پسره‌ی تحفه رو اینطوری آبدار ماچ کن! دختره‌ی الکی خوش. حین شستن دست‌هایم، در آیینه به خود نگاه کردم و از مادربزرگ پرسیدم: -به نظرت با این مدل مو ملوس‌تر شدم؟ صدایی از مادربزرگ بلند نشد. حوله به دست به نشیمن رفتم. بین دفترهای مربوط به حساب و کتاب کارگاه نشسته بود و با عینکش عبوس‌تر از همیشه به نظر می‌رسید. روی دسته‌ی مبل نشستم که چشم‌غره‌ای به من رفت و دوباره مشغول شد. نمی‌دانستم چطور باید از او بخواهم ادامه‌ی داستان دیروز را تعریف کند. سازدهنی‌ام را از توی کوله‌ام بیرون آوردم و شروع به زدن کردم. -نیکی! آخ جان! توجه‌اش را جلب کرده بودم. شاید هم اشتباهی دستم به سیم‌های اعصابش خورده بود و حسابی درهم پیچیده بودمشان! اهمیتی نداشت. -گشنمه خب.

پارت چهارده نفهمیدم چندمیلیون بار آن پیام را در ذهن خود دوره کردم. به خودم که آمدم، زنگ خورده بود و توپ والیبال جلوی پایم داشت بی‌هدف قل می‌خورد. ترانه کِی رفت؟! برای یک لحظه از شدت پرت بودن حواسم وحشت کردم. چه خوب که در طول بازی، صورت ملوسم با ضربه‌ی توپ متلاشی نشده بود! این حواس‌پرتی یک‌روز مرا به کشتن می‌داد. لباس فرمم را پوشیدم و روی لب‌های ترک خورده‌ام کمی رژ صورتی مالیدم، کمی که نه... مقدار زیادی رژ زدم! مقدار خیلی خیلی زیاد. جزو آخرین دانش‌آموزهایی بودم که از مدرسه بیرون رفت. با لبخندی که سعی در مهارش داشتم اما زورم به آن نمی‌چربید، به طرف خیابان اصلی قدم‌های سریع برداشتم. آنجا بود! لب پایینم را گاز گرفتم تا گرمای رسیده به گونه‌هایم را رام کنم ولی تیشرت سفیدش را پوشیده بود. لعنتی! سیاه‌های فرفری‌اش روی پیشانی‌اش را پوشانده بودند، من حتی به موهایش هم حسادت می‌کردم. -سلام زیبا چطوری؟ چیزی نمانده بود از شدت عشقی که در سینه‌ام متمرکز شده بود پس بیوفتم. کمی کنار هم راه رفتیم، هرچقدر قبل از رسیدن به او قدم‌هایم عجولانه بود، با او به آرامی یک لاکپشتِ باردارِ تیرخورده راه می‌رفتم. به اولین سوپرمارکتی که رسیدیم، ایستاد. -بیا باید چیزی بگیرم. باهم وارد سوپرمارکت کوچک عموعلی شدیم. عموعلی نمی‌توانست راه برود و از روی ویلچر کسب و کار کوچکش را مدیریت می‌کرد. شاید اولین کسی بود که از رابطه‌ی من و کیان هم خبر داشت، او طرفدار پر و پا قرص عشق‌های ایام جوانی بود. -این هفته رفتی پیش نازلی جون؟ لبخند بزرگی صورت ضمختش را غرق در چروک کرد. از این چشم تا آن یکی چشمش را چراغانی کردند. -براش قصه خوندم، قصه‌ی عشق‌مون رو. لب‌هایم را روی هم فشار دادم. لبخند روی لبم با اشک پشت پلک‌هایم در تناقض بود. کیان با چندبسته خوراکی توی دستش جلو آمد و فرصت نشد بیشتر در حال و هوای ناب عموعلی غرق بشوم. -چندوقته فوت شده؟ نگاهی به پشت‌سرم و آن مغازه‌ی کوچکِ غمگین انداختم و در جواب کیان گفتم: -دوهفته بعد از ازدواج‌شون با عموعلی فوت شده. جایی حول محور قلبم، درد داشت. عشق می‌توانست اینقدر بی‌رحم باشد؟ کیان دستش را دور شانه‌ام انداخت و شقیقه‌ام را بوسید. امید داشتم سرگذشت تلخ آن سوپرمارکت و صاحبش، برای هیچ‌کس تکرار نشود. کاش دنیا بند امید آدم‌هایش بود. -ببین چی داریم!

پارت سیزده جلوی آینه نشستم و موهایم را پشت گوشم تبعید کردم. به تازگی آنها را تا روی شانه‌هایم کوتاه کرده بودم اما چتری‌هایم بلند شده بود و چشمانم را اذیت می‌کرد. توی چشم‌های دختر درون آیینه، مادربزرگ را می‌دیدم. زنی جوان که دامن می‌پوشید و پدر روسی‌اش تصدق چین آن می‌رفت. من او را ندیده بودم، اما مامان جسته و گریخته تعریفش را کرده بود. مرد بوری که پیپ می‌کشید و غم زندگی به هیچ جایش نبود! بابا یکبار درباره‌اش گفت مردی بوده دیدنی، یا در حال خنده بود و یا اطرافیانش را می‌خنداند. حتی تصور اینکه مادربزرگ زیر دست چنین پدری تربیت شده، برایم عجیب است. ژن او باعث شده که مادربزرگ در جوانی‌، چهره‌ای شبیه بازیگران هالیوود داشته باشد. پوستی روشن و موهایی طلایی با دوچشم رنگین. وقتی تصویر جوانی مادربزرگ در ذهنم نقش می‌بندد، به پدربزرگ حق می‌دهم دلباخته‌ی او شده باشد. خوش سلیقه بوده بزرگوار! روز بعد، تمام طول مدرسه را با پیام دادن به کیان سپری کردم. هیچ نفهمیدم زیگما چیست یا مراحل شکل‌گیری جنین به چه صورت است. حتی آدمک‌های بیچاره‌ی قصه‌ی مادربزرگ را هم در بخش فراموشی ذهنم حبس کردم. -نیکی میای والیبال؟ به نظرم رسید که اگر با دخترها بازی کنم، زمان زودتر سپری می‌شود و کیان را زودتر می‌بینم، پس لباس فرم مدرسه را با گرمکن عوض کردم و به حیاط رفتم. از ترانه خواستم شروع کند، در حالی‌که گونه‌هایم در اثر لبخند باد کرده بود و صحبت‌هایم با کیان داشت زیر دلم را قلقلک می‌داد. نمی‌فهمیدم این گرما از تن من است، یا خورشید هم به خاطر عاشقانه‌های ماه، داغ کرده بود! ترانه مدام مسخره‌ام می‌کرد و از کیان برای پرت کردن حواسم در بازی استفاده می‌کرد. -چه خوشش هم اومده! واقعا هم خوشم می‌آمد. حرف زدن درباره‌ی من و کیان، شیطنتم را برمی‌انگیخت و به خنده‌ام عمق بیشتری می‌داد. گفته بود موهای چتری مرا ملوس‌تر کرده است! وای خدای من! این‌ها دقیقا کلماتی بود که در آخرین پیامش به کار برده بود. اطمینان دارم کیان نمی‌دانست که همین جمله‌ی ساده، باعث می‌شود هفت هزار بار در آینه و هر سطح شیشه‌ای به خودم نگاه کنم و بخندم!

پارت دوازده بعد به یک‌بار چشم‌هایش برق می‌زنند و سبیل‌هایش می‌خندند. -راستی شیرین! واسه شام ماهی پختم. بازوی مامان را به طرف آشپزخانه می‌کشد تا شاهکارش را به او نشان بدهد و قربان صدقه‌های شیرین بانو خستگی‌اش را به‌در کند. به اتاقم پناه می‌برم و روی تختم پهن می‌شوم. حقیقت این است که از جواب مامان جا خورده بودم، منتظر بودم تاییدم کند و بگوید معلوم است که عشق، لازمه‌ی ازدواج است. آخر این قضیه چرا باید به چیز دیگری بستگی داشته باشد! پهلو به پهلو می‌شوم و مجسمه‌ کوچک برج آزادی، مقابل چشمم نقش می‌بندد. ازدواج‌های بدون عشق زیادی دیده بودم، اما نمی‌دانم چرا... اینکه مادربزرگ یکی از آنها باشد برایم غیرقابل تحمل به نظر می‌رسد. آسمان و ریسمان بافتنم هم به همین خاطر بود، دنبال تبرئه‌ی او بودم از گناهی که باورم نمی‌شد به آن آلوده شده باشد، زندگی با یک مردِ عاشق، بدون دوست داشتن او. لبم را به دندان می‌کشم، بابابزرگ می‌توانست با زنی پیمان ببندد که او را دوست بدارد، پس چرا... -نیکی؟ بیا شام. نفسی صدادار کشیدم، چیزی شبیه آهی سوزناک. انگار که همسرم به جنگ رفته بود و انتظار دوباره دیدنش، ذره‌ذره داشت مرا آب می‌کرد. انگار که ماه‌هاست کرایه خانه‌ام عقب افتاده بود و صاحب‌کارم هم اخراجم کرده بود؛ اما من در خانه‌ی پدر و مادرم زندگی می‌کردم، جنگی نبود که همسرم بخواهد در آن شرکت کند و حتی امروز اولین بوسه‌ام را تجربه کرده بودم. پس نگران چه بودم؟ چرا غصه‌ی آدمک‌های داستان مادربزرگ را می‌خوردم؟ چه چیزی قلب مرا اینطور خبیثانه در مشت خود می‌فشرد؟

پارت یازدهم مثل اینکه بوی افسوس سوخته می‌دهم و مامان متوجه این بو شده است. هر زمان احساس کند حالم برایش غریبه است، بحث را باز می‌کند و سعی می‌کند به طریقی، به کاسه‌ی زیر نیم‌کاسه دست بیابد. باید ذهن آشفته‌ام را آرام کنم. -به نظرت زن و شوهر باید همدیگه رو دوست داشته باشن؟ خنده‌اش را کنترل می‌کند. خب، گند زدم! تلاش می‌کنم حرکت اضافه یا مسخره‌ای از دست و زبانم سر نزند. در کمال تظاهر به خونسردی، نگاهش می‌کنم. چشم‌های شیطان شده‌اش را به صورتم پاس می‌دهد: -می‌خوای ازدواج کنی نیکی؟ غافلگیر شدم! خب، این دقیقا چیزی نبود که در ذهن داشتم مامان ولی حالا که گفتی، نمی‌توانم روی اینترنت، مدل‌های جدید لباس‌ عروس را سرچ نکنم. این پژوهش را به خانه موکول می‌کنم و دوباره تلاش می‌کنم: -منظورم اینه که عشق، لازمه‌ی ازدواجه؟ ریموت پارکینگ را می‌زند. -بستگی داره مامانم. منتظر می‌مانم ماشین را قفل کند تا بپرسم دقیقا به چیزی بستگی دارد. -به تعریف آدم‌ها از عشق و ازدواج بستگی داره خوشگلم. کفش‌هایم را روی راه‌پله می‌کشم. تق‌تق کفش‌های پاشنه بلند مامان، بابا را از آشپزخانه بیرون می‌کشد. -سلام عشق من. گونه‌ی مامان را می‌بوسد و دستش را دور کمر او می‌اندازد. چشمکی به من می‌زند. -چطوری وروجک؟

پارت دهم شیشه را بالا کشیدم و با این کار اعتراضم را نشان دادم. چشمم را به دنبال سوژه‌ی جدید، بین آدم‌ها چرخاندم. اغلب چهره‌های خسته‌ای داشتند که به نظر می‌رسید پس از پایان یک روز کاری، برای رسیدن به خانه و خوردن یک وعده‌ی گرم، لحظه‌شماری می‌کنند. حدس می‌زنم دعوای دو راننده‌ی جلوتر از ما هم به همین خاطر بود! همگی عجله داشتیم به کسی یا چیزی برسیم. با خودم خیال می‌بافتم که حتما آن پسر که روی بازویش تتوی اژدها دارد، باید سریع‌تر به خانه برسد تا دختربچه‌اش را از پرستارش تحویل بگیرد. شاید همسرش امشب شیفت است و او حین فحاشی به راننده‌ی میانسال، در پستوی ذهنش دارد دستور پخت یک نوع پیتزا را هم مرور می‌کنم. فکر‌ می‌کنم این تنها پیتزایی باشد که او بلد است و می‌تواند درست کند... قبل از آنکه فرصت کنم به آن مرد میانسال هم یک قصه‌ی درهم برهمِ جنایی بچسبانم، با وساطت راننده‌های دیگر، دست از یقه‌های یکدیگر می‌کشند و مامان به خاطر روان شدن ترافیک، خدا را شکر می‌کند. به او چشم غره می‌روم و زیرلب غر می‌زنم. اگر فقط یک دقیقه دیرتر به خانه مادربزرگ آمده بود، آن‌وقت می‌توانستم بفهمم آن کاغذ تاخورده‌ی کوفتی که لای آن کتاب کوفتی‌‌تر بود، چه کوفتی بود! البته که مامان روحش هم خبر نداشت که مادر یکی یکدانه‌اش دارد برایم قصه می‌گوید. آن هم چه قصه‌ای! شجره‌نامه‌ی زندگی عاطفی ایام جوانی‌اش. -نیکی؟ بر و بر من رو نگاه می‌کنی؟ چی شده مامانم؟ نگاه ماتم را به جاده‌ی پیش رویمان می‌دوزم. حرف در دهن این چشم‌ها نمی‌ماند! اگر تا یک ساعت دیگر واو به واو حرف‌های مادربزرگ را برای کسی تعریف نمی‌کردم، بی‌شک دق می‌کردم! نگاهی زیرچشمی به مامان انداختم، آیا او برای این ماموریت مناسب بود؟ می‌توانست تمام این جریانات را هضم کند و به مادربزرگ هم چیزی نگوید؟ اصلا خبر داشت که مادرش هیچ‌وقت عاشق پدرش نبوده؟! قلبم فشرده شد. کاش می‌شد برگردم به ایام نوجوانی مامان و او را یک دل سیر در آغوش بگیرم. از خانه‌ی بی‌عشق والدینش بیرون بکشانم و خودم بزرگش کنم تا بابا از راه برسد و او را عاشق خودش کند؛ درست همان کاری که در واقعیت انجام داد. -مدرسه چطور بود؟

پارت نهم -چرا فرار کردی؟ -مرسی بابت کتاب. بگو چقدر شد بهت بدم. -ساره اصلا گوش میدی من چی می... مادر لای در اتاقم را باز کرد، حس کردم حرف‌هایمان را شنیده است. -ساره بیا خوراکی ببر واسه دوستت عزیزم. تا افسانه بخواهد با آن زبان چربش، تمام تشکرهای دنیا را به جا بیاورد و مثل همیشه، حسابی خودش را در دل مادرم جا کند، فرصت کردم به جلد کتاب نگاهی بیاندازم. افسانه بیشتر نماند، چرا که به قول خودش مادرش خیال می‌کند او سیندرلاست و اگر تا نیمه‌شب به خانه برنگردد، کالسکه‌اش تبدیل به کدو تنبل خواهد شد! بعد از شام، وقتی خانه در سکوت شب حل شده بود، کتاب جدیدم را برداشتم و نامش را لمس کردم؛ گتسبی بزرگ. لبم را از هیجان ورود به دنیایی جدید گاز گرفتم و کتاب را به سینه‌ام فشردم. کتاب را ورق زدم تا بوی خوش کاغذش را بشنوم اما برگه‌ای تا خورده از لای کتاب سُر خورد و روی پایم افتاد. *** [زمان حال] شیشه را بالا کشیدم تا ترافیک عصرگاهی، بیشتر از این دود به خورد ریه‌های بیچاره‌ام ندهد. دستم را تکیه‌گاه چانه‌ام کردم و عابرهای پیاده را تجسس نمودم. دختربچه‌ای با موهای خرگوشی داشت به پهنای صورت اشک می‌ریخت و انگار کامیون زردآبی را می‌خواست که تقریبا هم اندازه‌ی خودش بود! شیشه را کمی پایین کشیدم تا صدای مادرش را واضح بشنوم: -مگه پسری که ماشین می‌خوای دورت بگردم؟ ببین اون عروسک موطلایی رو چقدر قشنگه! بیا اصلا برات لوازم آشپزی...