Kahkeshan

سلام درخواست طراحی جلد دارم. لینک:

هنوز به آستانه‌ی آشپزخانه نرسیده بودم که صدای زنی، مثل ضربه‌ای ناگهانی، مرا سر جایم میخکوب کرد: - کجا می‌ری، عروس خانم؟ بیا پیش خواهرشوهرت بشین! کلمه‌ی (خواهرشوهر) مثل پتکی بر سرم فرود آمد. یک لحظه احساس کردم خون توی رگ‌هایم به جوش آمد. تمام وجودم از خشم داغ شد. به‌آرامی چرخیدم و با چشمانی که انگار شراره می‌ریخت، صاحب صدا را نگاه کردم. زن، با لبخندی مصنوعی و چشمانی پر از غرور، از جایش بلند شد. وقتی نگاه خشمگینم را دید، اخم‌هایش را در هم کشید و با لحنی سرد گفت: - خب دیگه، رقیه خانم، ما بریم. انگار عروس خانم به این وصلت راضی نیستند! برای لحظه‌ای، شادی از لابه‌لای خشمم سرک کشید. لبخند کوچکی، آن‌هم پنهان، روی لبم نشست. خوشحال بودم که برخوردم پیامی واضح داده است. اما هنوز این خوشی دوام نیاورده بود که صدای مردی غریبه، عمیق و پرطنین، سکوت را شکست: - خواهر جان، اجازه بدید من با فاطمه خانم صحبت کنم. سرم را بلند کردم تا صاحب صدا را ببینم. مردی با چهره‌ای جدی و موقر، حدود چهل‌ساله، روبه‌رویم ایستاده بود. چشم‌هایم به‌اندازه‌ی دو بشقاب گِلی بزرگ شدند. دست‌هایم بی‌اختیار چادر سفید را محکم‌تر گرفتند.«این کی بود؟!» هرچه زیر لب دعا بلد بودم، تکرار کردم. دلم نمی‌خواست این همان کسی باشد که فکرش را می‌کردم. اگر او بود... نه، نمی‌شد! اگر او بود، همین‌جا در حضور همه، به ننه نشان می‌دادم فاطمه‌ای که او می‌شناسد، چه آتشی به پا می‌کند. ننه، مثل همیشه، با لبخندی مصنوعی که دندان‌های سفیدش را عیان می‌کرد، به مرد جواب داد: - چرا که نه! فاطمه، با حاج فتح‌الله بروید توی حیاط. حاج فتح‌الله؟! اسم مثل میخ در ذهنم نشست. نگاه پر از اعتراضم را به ننه دوختم. اما او، با یک چشم‌غره‌ی پرمعنا، تکلیفم را روشن کرد. حتی تهدید را هم از نگاهش می‌خواندم. چاره‌ای نداشتم. دندان‌هایم را روی هم فشردم و بدون حرف، به سمت در سالن راه افتادم. چادر سفید را محکم‌تر گرفتم. از در آهنی آبی که قیژ‌قیژ صدا می‌داد بیرون رفتم، در را با خشم به عقب هل دادم. اما صدای بلند «آخ» پشت سرم، همه چیز را خراب کرد. با ناباوری به عقب برگشتم. مرد سرش را گرفته بود و زنی از داخل سالن جیغ زد: - یا خدا، حاج فتح‌الله چی شدی؟! برای لحظه‌ای، در برابر نگاه خشم‌آلود مرد و جیغ‌های زنی که از اضطراب، سرش را می‌چرخاند، ایستادم. تنها فکری که در آن لحظه به ذهنم رسید این بود: « فاطمه، دیگه تموم شد! حالا دیگه باید قید آبرو رو بزنی!»

اما بر خلاف تصورم، ننه رو‌به‌رویم ایستاد و با ذوق چادری به دستم داد. چادر سفید گل‌دوزی‌شده‌ای با نقش‌های بنفش و صورتی روی دستم سنگینی می‌کرد. ننه با چهره‌ای برافروخته و لبخندی عجیب که تا به حال روی صورتش ندیده بودم، ایستاده بود و نگاهم می‌کرد. - فاطمه، شانس در خونت رو زده. یه خواستگار پولدار اومده خواستگاریت! صدایش مثل پتکی بود که روی سرم فرود آمد. دنیا دور سرم چرخید. سرم را بالا آوردم، دهانم باز بود اما انگار هیچ کلمه‌ای نمی‌توانست راهش را از میان بغض گلویم پیدا کند. تنها توانستم زیر لب و با صدایی لرزان زمزمه کنم: - چی؟ ننه، بی‌تفاوت به نگاه مات و بهت‌زده‌ام، با اشتیاق ادامه داد: - آره، مرده خیلی پولداره! الان همه تو خونه نشستن منتظر جواب تو. بیا، چادر رو سرت کن، سلام کن و وقتی پرسیدن، بگو بله. فهمیدی؟ احساس می‌کردم قلبم دارد زیر پایم له می‌شود. از خشم، صورتم داغ شده بود. یعنی این‌قدر بی‌اهمیت بودم که ننه می‌خواست مثل یک کالا مرا از خانه بیرون کند؟ دستی لرزان به چادر کشیدم. گل‌های بنفش و صورتی به نظرم یک سیاه‌چال سرد و بی‌روح آمد. نفسی گرفتم. به شیر آب گوشه‌ی حیاط رفتم. چند مشت آب سرد به صورتم زدم. قطرات آب با اشک‌های بی‌صدایم قاطی شدند و روی زمین ریختند. با گوشه‌ی دامنم صورتم را خشک کردم، چادر را روی سرم انداختم و به سمت در رفتم. حیاط حالا غریبه‌تر از همیشه به نظر می‌رسید. ننه هنوز با همان نگاه پر از انتظار ایستاده بود. پاهایم مثل سنگ شده بودند. انگار می‌خواستند هر قدم مرا به زنجیری نامرئی ببندند. وقتی وارد خانه شدم، سرم پایین بود. نگاه‌های سنگین مهمانان روی من حس می‌شد، اما جرات نداشتم چشمانم را از زمین بردارم. سلامی کوتاه زیر لب زمزمه کردم و به طرف آشپزخانه قدم برداشتم. سکوت جمع تمام وجودم را می‌لرزاند. صدای نفس‌ها، خنده‌های آهسته و زمزمه‌های درگوشی همه مثل طنابی بر گردنم سفت می‌شد. احساس می‌کردم در میانه‌ی راهی هستم که هیچ انتهایی برایش پیدا نیست.

پیراهن را با احتیاط تا کردم، گذاشتم توی بقچه‌ی گلداری که همیشه برای این کار استفاده می‌کردم و از خیاطی بیرون زدم. هوای عصرگاهی بازارچه پر بود از صدای چرخ‌دستی‌ها، چانه‌زدن‌های مشتری‌ها و گهگاه خنده‌های بلند زنانی که از مغازه به مغازه می‌رفتند. مثل همیشه، سرم را پایین انداختم و تندتند قدم برداشتم که ناگهان صدای سوت آشنایی بلند شد. قاسم، همان ذلیل‌مُرده‌ی همیشه، از آن طرف بازارچه دستی تکان داد و نامه‌ای را جلویم انداخت. داغ شدم. گونه‌هایم مثل لاله گل کرد. تند خم شدم، نامه را از روی زمین برداشتم و مثل برق از بازارچه زدم بیرون. قلبم توی سی*ن*ه‌ام کوبیده می‌شد. همین‌طور که کوچه را رد می‌کردم، هزار بار زیر لب دعا خواندم: - خدایا! فقط کسی منو ندیده باشه، فقط کسی ندیده باشه... . اما اگر دیده باشند؟ اگر کسی این صحنه را برای ننه‌ام تعریف کند؟ همین‌که به این فکر افتادم، تنم لرزید. ننه‌ام اهل بخشش نبود. این بار دیگر مطمئنم مرا توی تنور خانه می‌انداخت و خاکسترم را باد می‌داد. - قیمه‌قیمه بشی قاسم! لعنت به دلت که این‌جوری دلبری نکنی واسم! به فکر خودم، لبخندی زیر لب زدم. چند بار کلمه‌ی (دلبری) را با خودم تکرار کردم. اما همان لحظه، بی‌هوا پایم پیچ خورد و با تمام قدرت روی زمین افتادم. درد از کف دستم به بالا دوید. خراش برداشته بود و می‌سوخت. بغضم را قورت دادم و آرام با خودم زمزمه کردم: - خاک تو سرت فاطمه! نگاه کن چه بلایی سر کف دست خوشگلت آوردی. لباسم را تکاندم و دوباره به راه افتادم. هر قدمی که برمی‌داشتم، دعا می‌کردم به خانه که رسیدم، ننه توی حال خوبی باشد. اما همین‌که پا به سر کوچه گذاشتم، خشکم زد. ماشین‌های لوکس و رنگارنگ، یکی پشت دیگری، توی کوچه ایستاده بودند. ماشین‌هایی که برقشان چشم را می‌زد و من حتی اسمشان را هم نمی‌دانستم. انگار زمان برایم ایستاده بود. زیر لب زمزمه کردم: - یا حسین! اینجا چه خبره؟ این همه ماشین واسه کیه؟! از ترس و کنجکاوی، دویدم طرف خانه. در حیاط نیمه‌باز بود. از همان دم در، چشمم به سینی‌های چیده‌شده افتاد؛ سینی‌هایی که پر از میوه‌های رنگارنگ، خرماهای براق، شیرینی‌های دست‌ساز و ظرف‌هایی پر از آجیل بود. نفس‌نفس‌زنان ایستادم و نگاهشان کردم. - ننه‌ام عروس شده؟ با این فکر، بلند خندیدم. خنده‌ام به قهقهه کشید. زیر لب با خودم گفتم: - فاطمه، اگر ننه بفهمه همچین فکری کردی، فردا موهات رو مثل پسرا کوتاه می‌کنه. هنوز وسط حیاط ایستاده بودم که صدای پاهای ننه بلند شد. با لبخندی که از صورتش محو نمی‌شد، از اتاق بیرون آمد. لبخندش را که دیدم، نفس در سی*ن*ه‌ام حبس شد. توی دلم فاتحه‌ای برای خودم خواندم.

مریم تنها خیاطی روستا بود، جایی که مثل یک پناهگاه برای دخترهای جوان بود؛ از جمله من. فضایی چهل‌متری با سقف کوتاه و دیوارهای کاهگلی که هنوز بوی رطوبت روزهای بارانی را در خود نگه داشته بود. دور تا دور خیاطی، چرخ‌های خیاطی قدیمی چیده شده بود؛ بعضی سیاه‌رنگ و براق، بعضی دیگر رنگ‌ورورفته با دستگیره‌هایی که ساییده شده بودند. انتهای خیاطی یک میز اتو بود که پارچه‌های سفید و رنگی روی آن تلمبار شده بود. بوی پارچه تازه و کمی سوختگی، مثل امضای اینجا بود. وسط اتاق، میز بُرش قرار داشت؛ یک میز چوبی بزرگ که جای چاقوها و قیچی‌ها روی سطحش مثل نقش‌های کهنه حک شده بود. گاهی، صدای خش‌خش قیچی‌ها و زمزمه‌های دخترها، همراه با کوبش پدال‌ها، تمام فضا را پر می‌کرد. پایم را از روی پدال چرخ برداشتم و با دندان نخ اضافی را بریدم. پیراهن عروس، در دستانم، مثل یک اثر هنری به نظر می‌رسید. نگاهی به دوخت‌های ریز و چین‌های ظریفش انداختم. بالاخره تمام هنرم را برای این کار گذاشته بودم. دختر سکینه، عروس کوچک روستا، فقط ده سالش بود. توی روستای ما، ده سالگی سن ازدواج بود. دومادش، پسر کبری آرایشگر، بیست ساله بود. کنار پدرش مغازه‌داری می‌کرد و کبری امسال برایش آستین بالا زده بود. قرار بود این پیراهن عروس را من بدوزم. با شوق، زهرا را صدا زدم: - زهرا! بیا ببین پیراهن ملکه چطور شده؟ زهرا که کنار یکی از چرخ‌ها مشغول دوختن بود، به سمتم آمد. چشم‌هایش که به پیراهن افتاد، برق زد و با صدای بلندی سوت زد. - وای دختر، عالی شده! خیلی قشنگه! حتماً کبری برای این پیراهن پول خوبی بهت می‌ده. یکی از دخترهای روستا، که حرف زهرا را شنیده بود، سرش را از پشت چرخ بلند کرد و خندید. - زهرا، یه چیزی بگو شدنی باشه! کبری این‌قدر خسیسه که اگه بخواد پول بده، دلش خون می‌شه. حالا تو توقع پول خوب داری؟ چشمانم را ریز کردم و لبخندی خبیث زدم. - فاطمه، دختر رقیه نباشم اگه پولم رو از حلقومش نکشم بیرون! دخترها خندیدند و فضای خیاطی، برای لحظه‌ای، پر از شوخی و خنده شد.

- گفتم نه، یعنی نه! رو اعصاب من یورتمه نرو. صدایش مثل پتکی بر سرم فرود آمد. دوباره بغض کردم. این بار حرفی نزدم. بدون خداحافظی از خانه بیرون زدم، پا تند کردم تا به خیاطی برسم. جایی که تا شب سوزنک زدن، دست‌هایم را مشغول نگه می‌داشت و شاید فکرم را هم کمی آرام‌تر می‌کرد. همیشه همین‌طور است. همیشه باید با پیرزن‌های روستا بروم حمام، بنشینم و غیبت‌های بی‌پایانشان را بشنوم. از دخترها، از پسرها، از زندگی‌هایی که هیچ ربطی به من ندارند. چرا نمی‌گذارد مثل بقیه‌ی دخترها باشم؟ چرا باید همه چیز برای من فرق داشته باشد؟ قدم‌هایم روی خاک نرم کوچه بی‌هوا تندتر شد. شیطانی در گوشم زمزمه کرد: - یک بار بدون اجازه برو. فقط یک بار. شاید بفهمد نمی‌شود همیشه زندانیت کرد. اما همین‌که یاد کتک‌های احتمالی‌اش افتادم، همان شیطان هم ساکت شد. حواسم نبود. در افکار خودم غرق شده بودم که یک‌دفعه با سر رفتم توی در خیاطی. صدای برخورد سرم با چوب کهنه‌ی در، انگار صدای شکستن غرورم بود. جیغی کشیدم که کوچه‌ی باریک را پر کرد. اشک‌هایم بی‌اختیار سرازیر شد. با حرص، لگدی به در کوبیدم. در ناله‌ای کرد، اما پای خودم انگار بیشتر آسیب دید. درد مثل خاری در جانم فرو رفت و من همان‌جا، روی خاک نشستم و گریه‌ام را رها کردم. صدای باز شدن در آمد. زهرا، دختر مریم خیاط، با عجله بیرون پرید. چهره‌اش نگران بود. وقتی مرا دید، خودش را به من رساند و پرسید: - چی شده، دختر؟ دزد دنبالت کرده؟! بیشتر گریه کردم و چیزی نگفتم. زهرا کنارم زانو زد و با چشمانی که میان تعجب و خنده گیر کرده بود، گفت: - ای بابا، حالا چرا گریه می‌کنی؟! میان اشک‌هایم، با بغضی که انگار صدایم را خفه می‌کرد، گفتم: - این درِ ذلیل‌شده پام رو له کرد. به ننه‌ات بگو یه نازک‌ترش رو بذاره خب! زهرا یک لحظه مکث کرد. بعد، انگار که جوک سال را شنیده باشد، با صدای بلند شروع به خندیدن کرد. قهقهه‌اش در کوچه پیچید و مرا بیشتر حرصی کرد. - خدا نکشتت دختر، مُردم از خنده! مگه درِ نازکم داریم؟! سرم را بالا آوردم و با چهره‌ای که هنوز از بغض خیس بود، گفتم: - چه می‌دونم خب، شاید داشته باشیم. زهرا، هنوز خندان، دستش را به طرفم دراز کرد و گفت: - پاشو دختر، بلند شو که بریم تو. خیلی کار هست، تا شب باید تموم کنیم. دستم را گرفت و با هم بلند شدیم. وارد خیاطی شدیم. بوی پارچه و نخ تازه در هوا پیچیده بود. مریم نبود؛ حتماً رفته بود شهر تا جنس بیاورد. چند دختر دیگر از روستا هم آنجا بودند، همه مشغول کار. زهرا کنارم نشست و زیر لب گفت: - دختر، تو آدم نمی‌شی. و من با لبخندی که به سختی از اشک‌هایم عبور کرده بود، به کار مشغول شدم.

چی می‌تونستم پیدا کنم بریزم تو این شکم خالی؟ آشپزخانه با آن فضای کوچک و قفسه‌های نیمه‌خالی‌اش، مثل همیشه ناامیدکننده بود. تنها چیزی که یافتم، چند تکه نان خشک بود، گوشه‌ی قفسه چیده شده، انگار خودشان هم از این‌که قرار است خورده شوند خجالت می‌کشیدند. با اکراه، نانی برداشتم و بیرون آمدم. نفسی سنگین کشیدم و با حرص، همان‌طور که پایم را محکم روی زمین می‌کوبیدم، با صدای بلند گفتم: - اینجا که کوفتم پیدا نمی‌شه! حالا چی‌کار کنم...؟ هنوز کلماتم در هوا معلق بود که صدای زنگارگرفته‌ی لولای در حیاط بلند شد. سرم را چرخاندم. ننه بود، قابلمه ‌به‌دست، که با قدم‌هایی آرام وارد حیاط شد. چشمم که به قابلمه افتاد، انگار یک لحظه تمام گرسنگی‌ام را فراموش کردم. قابلمه در دستان ننه مثل گنجی درخشان بود. دویدم سمتش و قابلمه را از دستش گرفتم. با اشتیاق گفتم: - چی آوردی، ننه؟! اما ننه، به جای جواب، اخمی کرد و با صدایی که انگار لبه‌ی تیز شمشیر داشت، گفت: - دختره‌ی چشم‌سفید، کو سلامت؟! لبخندم کمرنگ شد و سرم را پایین انداختم. - ببخشید خب، حالا سلام! ولی گشنمه، از صبح هیچی نخوردم! ننه سری تکان داد و قابلمه را کمی جلوتر گرفت. - بیا، اعظم برات آش فرستاده. چشم‌هایم برق زد. قابلمه را گرفتم و با خوشحالی گفتم: - دستش درد نکنه! اگه اون به فکرم باشه، تو که اصلاً انگار نه انگار یه دختر داری. حرفم که تمام شد، ننه همان‌طورکه روسری‌اش را عقب می‌کشید، نگاهی تند به من انداخت. - فاطمه، زبونت دراز شده، جمعش کن تا خودم کوتاهش نکردم! لب‌هایم را با بغض گزیدم. پاهایم سنگین شد و با خشم، پایی به زمین کوبیدم. «همیشه همین‌طوره... هیچ‌وقت نمی‌فهمه چی می‌گم.» به آشپزخانه برگشتم. قابلمه را باز کردم و بخار معطر آش، برای لحظه‌ای تمام خشمم را شست. دست به کار شدم و با ولع، آش خوشمزه‌ی اعظم را خوردم. بعد، بشقاب و قاشق را شستم و به اتاق رفتم. ننه مثل همیشه تکیه داده به پشتی، بافتنی‌اش را در سکوت جلو می‌برد. به آرامی کنارش نشستم و نگاهش کردم. کمی مکث کردم تا جرأت پیدا کنم. بعد، با صدایی آرام و خجالتی گفتم: - ننه؟ چشمانش از روی بافتنی لحظه‌ای به من لغزید. - چیه؟ لب‌هایم را تر کردم و گفتم: - می‌شه من فردا با دخترا برم حموم؟ ننه کارش را متوقف کرد. چشمانش را تنگ کرد و به صورتم خیره شد. - نه، لازم نکرده. با خودم میری. احساس کردم تمام ذوقم فرو ریخت. اخم‌هایم در هم رفت و با صدایی که از بغض و حرص پر بود، گفتم: - برای چی نمی‌ذاری برم؟! همه‌ی دخترای روستا میرن! ننه با لحنی بی‌اعتنا شانه‌ای بالا انداخت و گفت: - همه میرن؟ خب همه دختر من نیستن!

بازارچه‌ی روستا در گرگ‌ومیش عصر، پر از صدا و بوهای آشنا بود؛ بوی تند سبزی‌های تازه، عطر نان داغ و صدای چانه زدن زنان با فروشنده‌ها. سایه‌ها کشیده‌تر شده بودند، اما من، سرم را پایین انداخته و قدم‌هایم را تندتر می‌کردم. نمی‌خواستم چشمم به قاسم بیفتد. «نکند دوباره نامه‌ای توی راهم بیندازد؟» این فکر مثل باری سنگین روی ذهنم سنگینی می‌کرد. هنوز طعم تلخ چند روز پیش در جانم مانده بود؛ وقتی اقدس فضول، زبانش را به حرف چرخاند و کار را به ننه رساند: - چشم‌های دخترت سفید شده، داره با پسرای روستا نامه‌بازی می‌کنه! ننه هم که همیشه گوشش به حرف مردم بدهکار بود، دست به چوب شد و تا جایی که توان داشت، پوست سفید بدنم را نوازش کرد. جای کبودی‌ها هنوز می‌سوخت، انگار زخم‌هایی کهنه روی پوستم جا خوش کرده باشند. وقتی به خانه رسیدم، کلید را با عجله در قفل انداختم. در آهنی قرمز که پاینش به شدت زنگ زده بود مثل همیشه لج کرد؛ باید با شانه‌ام فشار می‌دادم تا راضی به باز شدن شود. در را آرام با دستم هل دادم که از لوله‌های زنگ زده‌اش صدای قیژی به گوش خورد، حیاط کوچک خانه، با همان سادگی دلنشینش، به استقبالم آمد. مثل هر روز چشم چرخاندم و حیاط خانه را با لذت نگاه کردم. حیاط‌ خانه زمینی از خاک نرم، با چند سنگِ پَرت که از جایشان کنده شده بودند، زیر نور کمرنگ آفتاب برق می‌زد. گوشه‌ای از حیاط، درخت انجیری قدیمی سر به آسمان کشیده بود؛ شاخه‌هایش پر از برگ‌های سبز تیره که انگار می‌خواستند سایه‌ای بر سر تمام دنیا بیندازند. زیر سایه‌اش، گلدانی شکسته که حالا لانه‌ی چند مورچه بود، جا خوش کرده بود. کنار دیوار کاهگلی، کوزه‌ی آبی کهنه‌ای ایستاده بود، با دهانه‌ای ترک‌خورده که انگار داستان سال‌های دور را زمزمه می‌کرد. دیوارها، با رنگی که دیگر فقط نامی از سفیدی داشت، زخم‌هایی از گذر زمان بر خود داشتند؛ جایی ترک خورده، جایی رنگ‌پریده. بوی نم، خاک و برگ‌های خیس، فضای حیاط را پر کرده بود، عطری که برای من یادآور تمام کودکی‌ام بود. در این میان چشمم به ملوس، گربه‌ی سفید کوچکم، کنار یک آفتاب‌گیر قدیمی افتاد که در حال چرت زدن بود. با دیدنش آب‌های صورتی گوشتیم به لبخندی باز شد و آرام با صدای نازک دخترانه‌ام نام را صدا زدم. - ملوس! وقتی صدایم را شنید، با چشم‌هایی سبز خواب‌آلودش و کششی تنبلانه، به سمتم آمد. او را در آغوش گرفتم و به تنه‌ی زبر درخت تکیه دادم. برگ‌های درخت بالا سر با هر نسیم آرامی که می‌وزید، خش‌خش می‌کردند؛ صدایی که مثل لالاییِ طبیعت در گوشم زمزمه می‌شد. وقتی از بازی با ملوس فارغ شدم، وارد خانه شدم. چشمانم را دور تا اتاق دوازده‌متری که حکم همه‌چیز را داشت چرخاندم. سقف چوبی ترق‌ترق بالای سرم صدا می‌داد، هر بار که باد می‌آمد، می‌لرزید و صدایی عجیب ایجاد می‌کرد. کنار دیوار، یک طاقچه‌ی کوچک بود که رویش قرآنِ مادربزرگ و چند قاب عکس کهنه جا گرفته بودند. کف خانه با حصیر پوشیده شده بود و گوشه‌ای، یک تکه فرش قدیمی پهن شده بود. صدای قار‌و‌قور شکمم باعث شد رهم را به سمت آشپزخانه که کنار سالن بود کج کنم، آشپزخانه کوچک‌تر از آن بود که بتوانی در آن راحت بایستی؛ فقط یک اجاق زغالی داشت و چند قابلمه‌ی زنگ‌زده. گوشه‌ی آشپزخانه، یک قفسۀ چوبی بود که نان خشک و کاسه‌ها در آن جا خوش کرده بودند. سکوت خانه مثل همیشه سنگین بود، مثل جعبه‌ای بسته که صدای هیچ‌ک.س در آن نمی‌پیچید، جز نفس‌های من و خاطرات گذشته. این خانه، انگار زندانی بود، اما با دیوارهایی که به جای آهن، از خاطره ساخته شده بودند.

مقدمه: در میان پستو‌های پیچ و تاب سنت و رسوم تبارش، دلش پرواز به سوی آزادی می‌خواست تا هوای نفسش را از زمزمه‌های عاشقانه مملو کند و از هم بدرد زنجیرهای تقدیری که از اجبار و الزامات اجتماع بر اراده‌اش سایه انداخته بودند و میان خطوط موازی عشق و فشار کشمکش‌ها به سوی خواسته‌ی قلبی‌اش خطوط را بشکند و برای رسیدن به عشق سرود دیگری سر دهد.

نام اثر: واکنش شاذ نویسنده : کهکشان ژانر: عاشقانه، اجتماعی خلاصه: در میان هیاهوی یک اجتماع بسته، تصمیمی شکل می‌گیرد که آرامش ظاهری را به چالش می‌کشد. خطوطی از عشق، اجبار و مقاومت در سکوتی سنگین ترسیم می‌شود، اما هیچ‌چیز آن‌گونه که به نظر می‌رسد نیست. لحظه‌ای کوتاه اما سرنوشت‌ساز، همه چیز را دگرگون می‌کند. در این میان، حقیقتی پنهان و سرکشی بی‌صدا در انتظار پرده‌برداری است. پ.ن: به معنای واکنش و عکس‌العمل نادر و کمیاب

احمدخان دستانش را پشت کمر گره کرد و قدمی جلو آمد. نگاهش آرام اما نافذ بود. مهتاب دست‌هایش را روی کمربند گذاشت و بی‌آنکه پلک بزند، به او خیره شد. چندلحظه‌ای سکوت حکمفرما شد، اما این سکوت چیزی از تنش پنهانی میانشان کم نمی‌کرد. احمدخان با لحنی شمرده گفت: - سیاست، خانم مهتاب، همیشه فقط اسب‌راندن نیست. گاهی باید بدون اسب هم جلو رفت… یا عقب نشست. زمزمه‌هایی میان بزرگان ایل‌ها پیچید. چندنفر آهسته با هم صحبت کردند، اما مهتاب حتی پلک هم نزد. او پوزخندی زد و دیگر چیزی نگفت. صدای جرینگ‌جرینگ سکه‌ها در سکوت مجلس پیچید. یکی از بزرگان ایلِ احمدخان، کیسه‌ی سنگین طلا را بالا گرفت و با صدایی رسا گفت: - مطابق رسم، این پاداش تقدیم می‌شود به مهتاب خان، که امروز برتری خودش رو ثابت کرد. چشم‌ها به مهتاب دوخته شد. او، که با چهره‌ای آرام اما مقتدر در جایگاه خود نشسته بود، حتی نگاهی به کیسه‌ی طلا نینداخت. با لحنی سرد و بی‌تفاوت گفت: - نیازی به این نیست. زمزمه‌ای در میان جمع بلند شد. مردی که کیسه‌ی طلا را در دست داشت، اخمی کرد و قدمی جلو گذاشت. - خان مهتاب، رد کردن جایزه‌ی رسمی، بی‌احترامی به میزبان و سنت‌های ایلیه. مهتاب نگاه نافذی به او انداخت. لحظه‌ای در سکوت گذشت. سپس با حرکت سر، یکی از افرادش را صدا زد. - اینو بین نیازمندهای ایل پخش کنین. افرادش بی‌هیچ حرفی دستور را اجرا کردند. مردی که کیسه‌ی طلا را در دست داشت، نگاهی به احمدخان انداخت. احمدخان لبخندی محو زد و با تکان دادن دست، او را از هر حرفی بازداشت. این‌طور که به نظر می‌رسید، خان جوان ایل همسایه، تنها به دلیل غرور این مسابقه را نبرده بود… سیاست را هم خوب می‌دانست. مهتاب بی‌اعتنا به واکنش‌ها، به جایگاه خود بازگشت. احمدخان دستی به ریشش کشید و گفت: - سفره‌ی ناهار را بچینید. خدمتکاران به سرعت مشغول شدند و ظرف‌های پر از غذا را روی فرش‌های گسترده‌شده در میدان قرار دادند. بوی کباب داغ، قوچ بریان شده و برنج معطر، فضا را پر کرد. مهمانان یکی‌یکی به سفره نزدیک شدند و ناهار را آغاز کردند. در میان این هیاهو، یکی از خان‌های ایل دیگر که مردی میان‌سال و جسور بود، نگاهی به مهتاب انداخت و با لحنی که انگار به عمد می‌خواست مجلس را به چالش بکشد، گفت: - مهتاب خان … شنیدیم به جرم خیانت، برادرات رو سخت مجازات کردی. سکوتی لحظه‌ای مجلس را در بر گرفت. برخی با کنجکاوی گوش سپردند. چند نفر نگاه‌هایشان را بین مهتاب و مرد رد و بدل کردند. مهتاب که مشغول برداشتن لقمه‌ای بود، لحظه‌ای مکث کرد. سپس، بدون اینکه اخم کند یا نشان دهد که از این سوال ناراحت شده، با لحنی خونسرد اما پرمعنا گفت: - فکر نمی‌کنم به شما ربطی داشته باشه مسائل ایل من بشیر خان! مجلس ناگهان منفجر شد از خنده. برخی دست به زانو زدند و قهقهه زدند، برخی با نگاه‌های پرمعنی به خان جسور خیره شدند. مرد، که انتظار چنین پاسخ دندان‌شکنی را نداشت، لحظه‌ای ساکت ماند، اما بعد سعی کرد با خنده‌ای مصنوعی، خودش را از زیر بار حرف سنگین مهتاب بیرون بکشد. احمدخان لبخندی زد از داخل سینی مسی جام شربتش را برداشت و جرعه‌ای نوشید.

فاصله‌ی چندانی تا خط پایان نمانده بود. قلب مهتاب در سینه‌اش می‌کوبید، اما چهره‌اش همچنان آرام و مصمم بود. بادسوار، با آخرین توانش، پیش می‌رفت و هر لحظه فاصله‌ی بیشتری با رقبا پیدا می‌کرد. در آخرین پیچ مسیر، صدای تشویق‌ها بلندتر شد. نگاه‌ها، فقط بر یک نفر ثابت مانده بود: خان مهتاب. چند نفس دیگر… و ناگهان سم‌های بادسوار از خط پایان گذشتند. صدای شیپور پایان مسابقه، در میان هلهله و فریادهای شادمانی ایل طنین انداخت. مهتاب، بدون آنکه اثری از خستگی در چهره‌اش باشد، افسار اسب را کشید و او را آرام کرد. دستانش را بالا برد و لحظه‌ای به اطراف نگاه کرد. نگاهش به سمت ایل خودش افتاد که با افتخار نامش را فریاد می‌زدند. اما در میان جمعیت، کسانی بودند که سکوت کرده بودند. شیرزاد، که دوم شده بود، با اخمی سنگین به مهتاب چشم دوخته بود. احمدخان، که در کنار دیگر بزرگان نشسته بود، با دقت به او خیره شده بود. و آن مرد مرموز، که صورتش را با لبه‌ی شال پوشانده بود، هنوز با دقت به حرکات مهتاب نگاه می‌کرد. مهتاب از اسب پایین آمد و بادسوار را نوازش کرد. هنوز نفس‌های اسب داغ بود، اما غرورش از پیروزی، از نفس‌هایش هم داغ‌تر بود. احمدخان از جایگاه بلندش برخاست. صدایش، با آن صلابت همیشگی، در میدان پیچید: - خان مهتاب، سوارکاری شما شایسته‌ی تحسین بود. پدرتون، خدا بیامرز، همیشه از مهارت شما تعریف می‌کرد، اما امروز فهمیدم که حق داشت. مهتاب لبخند کمرنگی زد، اما در عمق نگاهش، احتیاط موج می‌زد. - لطف دارین احمدخان. من فقط حق ایل خودم رو گرفتم. لحظه‌ای سکوت بینشان رد و بدل شد. احمدخان نگاهش را تیزتر کرد. - یه خان قوی، فقط توی تاخت‌وتاز اسب‌ها مهارت نداره… توی سیاست هم باید زرنگ باشه. مهتاب، با همان لبخند خونسرد، جواب داد: - پس باید دید که چه کسی در میدان سیاست، اسب بهتری می‌رونه… چند نفر از بزرگان با شنیدن این جمله، به هم نگاه کردند. احمدخان لبخند زد، اما در نگاهش چیزی خوانده نمی‌شد.

صدای شیپور مسابقه، در میان دشت طنین انداخت. اسب‌ها، همچون تیری که از چله‌ی کمان رها شده باشد، با شتاب از خط شروع گذشتند. گرد و خاکی که از سم‌هایشان برخاست، آسمان را تیره کرد. نفس‌های تند سوارکاران، با هیجان و ضربان قلبشان در هم آمیخته بود. مهتاب، چابک و بی‌تردید، همراه با دیگر سوارکاران ایلش پیش می‌رفت. اسب سیاهش، که نامش "بادسوار" بود، همچون سایه‌ای بی‌وزن بر زمین می‌لغزید. او از همان ابتدا، خود را میان پنج نفر اول جای داد. اما این کافی نبود. مسیر مسابقه، از دشت آغاز می‌شد و کم‌کم به سمت تپه‌های شرقی می‌رفت. خاک نرم، جای خود را به زمین سنگلاخی و ناهموار می‌داد. حالا دیگر، فقط سرعت کافی نبود؛ مهارت و تسلط بر اسب، برگ برنده‌ی سوارکاران بود. در میان رقبا، یکی از سواران ایل احمدخان، که به شیرزاد مشهور بود، گام به گام با مهتاب پیش می‌رفت. او که مردی تنومند و کارآزموده بود، نگاهش را لحظه‌ای از مهتاب برنمی‌داشت. گویی حضور او در میدان، باعث شده بود که انگیزه‌ی بیشتری برای پیروزی داشته باشد. _ بانو مهتاب، اسب‌سواری در زمین‌های نرم فرق داره با اینجا! مواظب باشین زمین‌گیر نشین! شیرزاد این را با صدایی بلند و لحنی کنایه‌آمیز گفت. مهتاب، نیم‌نگاهی به او انداخت و لبخندی زد. سپس کمی به جلو خم شد، پاشنه‌ی چکمه‌هایش را محکم به پهلوی اسبش فشرد و با حرکتی حساب‌شده، سرعتش را بیشتر کرد. بادسوار، همچون نامش، با شتابی باورنکردنی از میان سنگ‌ها عبور کرد. شیرزاد، برای لحظه‌ای چشمانش از حیرت گرد شد. زمزمه‌هایی از میان تماشاچیان به گوش می‌رسید: - دیدین؟ چطور اون پیچ رو رد کرد؟ - اون فقط یه خان نیست… یه سوارکاره به‌تمام‌معناست! اما این پایان کار نبود. در بخش سخت مسیر، در میان تپه‌های شرقی، مهتاب باید از شیبی خطرناک عبور می‌کرد. درست همان‌جا بود که شیرزاد تصمیم گرفت بخت خود را امتحان کند. با یک حرکت، اسبش را کمی کج کرد تا مسیر مهتاب را ببندد. اما او مهتاب را دست‌کم گرفته بود. خان جوان ایل، بدون لحظه‌ای تردید، به سمت چپ متمایل شد و درست در لحظه‌ای که اسب شیرزاد قصد داشت راه را سد کند، مهتاب چالاکانه افسار را کشید و از مسیری ناهموار اما کوتاه‌تر، با جهشی بلند، از کنار او عبور کرد. تماشاگران از جا برخاستند. نفس‌ها در سینه حبس شد و شیرزاد، حالا پشت سر مهتاب بود. فاصله‌ی چندانی تا خط پایان نمانده بود.

277

هپ

472

هپ

سلام علام امادگی برای مدیر اجرایی

هما

رحیم

آرزو

دانیال