سایه مولوی

روی زانو نشست و زیپ کاپشن آبی‌رنگ پرهام را بالا کشید. - آخه خودت و این بچه کجا دارین میرین؟ مگه آقا سامان نگفت از خونه بیرون نرین؟ نیم‌نگاهی سمت طلعت انداخت و درحالی که پرهام را سمت در می‌فرستاد تا کفش‌هایش را بپوشد گفت: - می‌ریم تا همین پارک نزدیک خونه تا پرهام یکم بازی کنه؛ نگران نباشین بعد از این همه مدت یاد گرفتم از خودم و برادرم مواظبت کنم. طلعت دست روی بازوی او که قصد داشت سمت در برود گذاشت و با مهربانی گفت: - حرفام رو پای دخالت نذار دخترم، من فقط نگرانتونم. لبخند تلخی تحویل طلعت داد و آهی کشید. هیچ‌وقت برای هیچ‌ کدام از کارهایش عادت نداشت به کسی جواب پس بدهد و حالا کنار آمدن با این موضوع برایش سخت بود. - می‌دونم طلعت ‌جون، نگران نباشین حواسم به خودم و پرهام هست. طلعت هم لبخندی به رویش پاشید و او با خداحافظی کوتاهی از در بیرون زد. آرام و دست در دست پرهامی که برای خودش آواز می‌خواند و بالا و پایین می‌پرید کوچه را به مقصد پارک آن‌طرف خیابان طی می‌کرد. با سودی در پارک قرار گذاشته‌ بود تا هم پرهام بتواند بازی کند و هم خودش پس از این چند روز که مجبور شده ‌بود در خانه بماند کمی هوای آزاد بخورد و حال و هوا عوض کند‌. به پارک که رسیدند پرهام را سمت زمین بازی فرستاد و خودش پس از چرخ دادنِ نگاهش و ندیدن سودی، سمت یکی از نیمکت‌های فلزی که روبه‌روی زمین بازی بود رفت و منتظر سودی نشست. - به‌به رفیق شفیق خودم، چه عجب! تو هلفدونی دنبالت می‌گشتم وسط پارک پیدات کردم. پیش از آن‌که به پای سودی از جایش بلند شود، سودی کنارش روی نیمکت نشست. نگاهش را روی مانتوی سرخابیِ سودی که مثل همیشه تنگ و کوتاه بود چرخی داد و با دیدن جین سفیدش که یک پارگیِ بزرگ روی رانش داشت اخم در هم کرد. مانتو و جین مشکیِ خودش در برابر او زیادی ساده به‌نظر می‌رسید. - باز نیومده چرت و پرت گفتنت رو شروع کردی؟ سودی رو ترش کرد و گفت: - جدیداً مد شده جای سلام و احوال‌پرسی تیکه بندازن؟ لبخند بی‌حسی زد. حوصله کل‌کل کردن با سودی را نداشت. - خیله خب، سلام. سودی اخم محوی به صورت آرایش شده‌اش نشاند و متعجب پرسید: - ببینم تو حالت خوبه؟! نگاهش را سمت پرهام که درحال بالا رفتن از سرسره‌ بود گرداند و لب زد: - آره، چطور مگه؟ متوجه شانه بالا انداختن سودی شد. - آخه قبلاً تا صد دفعه جواب من رو نمی‌دادی ول‌کن ماجرا نبودی، ولی الان سریع کوتاه اومدی! نفس عمیقی کشید و لحظه‌ای کوتاه پلک بست. - حوصله‌‌ی کل‌کل کردن ندارم. سودی تمسخرآمیز نگاهش کرد. - اوهو، چه فاز این بالا شهریا رو گرفتی. با کج‌و‌معوج کردن دهانش ادایش را درآورد: - حوصله کل‌کل کردن ندارم. ایش! کلافه نگاهش کرد. این دختر انگار قرار نبود کوتاه بیاید. - بس کن تو رو خدا! سودی پوفی کشید. می‌دانست که احتمالاً این حال و اوضاع نامساعدش سودی را کلافه کرده ‌است. - نگفتی، چی‌شده از حبس در اومدی؟ دستی برای پرهامی که از بالای سرسره دست تکان می‌داد بالا گرفت و گفت: - اومدم هم یکم پرهام بازی کنه، هم خودم یه هوایی بخورم. با کمی مکث، ادامه داد: - راستش می‌خواستم با تو هم حرف بزنم.

از پشت میز صبحانه بلند شد و پشت سر سامان به سمت در رفت. سامان از در بیرون رفت و او تکیه به در زده، غرق در فکر و بی‌حواس به سامان که خم شده و مشغول پوشیدن کفش‌های چرمش بود، خیره بود‌. - من دارم میرم؛ کاری نداری؟ با سوال سامان از فکر در آمد. سر بلند کرد و به سامان نگاه کرد و پرسید: - دارین میرین ملاقاتِ آقای احتشام؟ سامان سر تکان داد. لبش را زیر دندانش گرفت و فشرد. یک هفته‌ی تمام بود که احتشام در زندان به سر می‌برد و هنوز جواب بررسیِ آن امضاهای لعنتی نیامده ‌بود. - تو کی می‌خوای دست از این خودخوری‌هات برداری؟ هان؟ سر به زیر انداخت و مغموم و گرفته جواب داد: - دست خودم نیست؛ وقتی به این فکر می‌کنم که آقای احتشام به‌خاطر من افتاده زندان عذاب‌وجدان دیوونه‌ام می‌کنه. سامان با سرزنش نگاهش کرد و نچی گفت‌. - آخه من به تو چی بگم دختر خوب؟ یه بار بهت گفتم دوباره هم میگم، این اتفاق تقصیر تو نیست؛ پدر من خودش خواست که تو دخالت نکنی و خودش همه چیز رو گردن گرفت. پس دلیلی برای عذاب‌وجدان وجود نداره‌، خب؟ آرام سر تکان داد و می‌دانست که نمی‌تواند این افکار عذاب‌آور را از سرش بیرون کند. - ببینم تو تصمیمت عوض نشده؟ هنوزم نمی‌خوای بیای ملاقاتش؟ شرمنده و ناراحت سرش را پایین انداخت با این‌که از دردسرهایی که برای احتشام درست کرده ‌بود عذاب‌وجدان داشت، اما هنوز هم نمی‌توانست برود و با او صحبت کند. بغض‌آلود جواب داد: - من... من خیلی متأسفم، اما نمی‌تونم... نمی‌تونم که... . سامان دست بلند کرد و حرفش را قطع کرد. - نمی‌خوام مجبورت کنم که این کار رو انجام بدی، اما یکم هم به این فکر کن که اون هم حق داره بخواد با دختری که بعد از بیست و چند سال اومده و میگه دخترشه حرف بزنه. و بی‌‌آن‌که بخواهد از او جوابی بگیرد چرخید و به سمت ماشینش که در انتهای باغ پارک شده ‌بود رفت. در را همچنان باز نگه داشته و دور شدن سامان را نظاره می‌کرد و ذهنش به حرف‌های او مشغول شده ‌بود. می‌دانست که حق با سامان است، اما نمی‌توانست با احتشام صحبت کند. جدای از آن‌که با دیدن احتشام زجرهایی که خودش و مادرش کشیده‌بودند برایش یادآوری می‌شد، حالا شرم از کاری که با او کرده‌ بود هم خود دلیلی شده ‌بود که نخواهد و نتواند با او روبه‌رو شود.

سرش را به طرفین تکان داد. تقصیر او بود؛ او باید جای احتشام به زندان می‌رفت. نباید این بلا بر سر احتشام می‌آمد. - همش تقصیر منه؛ اگه نیومده‌ بودم اینجا، اگه اون مدارک رو برنمی‌داشتم اینجوری نمی‌شد. با بغض و گریه ادامه داد: - آخه چرا نذاشتین برم و همه چیز رو به پلیس بگم؟ چرا نذاشتین گندی که زدم و خودم جمع کنم؟! قدمی عقب گذاشت و به تنه‌ی کلفت درخت سیب تکیه زد. سامان پیش رویش ایستاد و غرید: - تو فکر کردی من از این وضعیت راضی‌ام؟ بهت که گفتم به بابا قول دادم، نمی‌تونستم زیر قولم بزنم. سرش را تکان داد. حالش خراب بود. عذاب‌وجدانی که از وضعیت احتشام گرفته ‌بود، دیوانه‌اش کرده ‌بود! - تقصیر من بود، من باید می‌رفتم زندان نه اون! سامان با کلافگی نفسش را بیرون داد و دستی میان موهایش کشید‌. - باز که برگشتی سر خونه‌ی اولت؛ انتظار داشتی من چی‌کار کنم؟ می‌خواستی بذارم بری پیش پلیس و خودت رو بندازی تو دردسر؟ سر خورد و روی زمین نشست. حال خودش را نمی‌فهمید. حس می‌کرد مادرش بابت کاری که با احتشام کرده از او ناراضی و ناراحت است و این به حال بدش دامن می‌زد. سرش را به تنه‌ی درخت تکیه داد و سر به سمت آسمانی که مثل بخت او با ابرهای تیره پوشانده شده‌ بود، دوخت و مثل دیوانه‌ها زیرلب زمزمه کرد: - تقصیر من بود؛ من باید می‌رفتم زندان نه اون. من بودم که گند زدم نه اون. لعنت به من! لعنت به بختِ بد من! سامان کنارش روی زمین نشست و سرش را پایین انداخت. - تقصیر تو نیست. تقصیر هیچ‌کس نیست؛ هیچ‌کس. به سامان نگاه کرد و پلک زد. چند قطره اشک از چشمانش بر گونه‌های سردش چکید و دیگر تلاشی نمی‌کرد تا اشک‌هایش را از سامان پنهان کند. - من نمی‌خواستم انتقام بگیرم. سامان همچنان سر به زیر بود و نگاهش نمی‌کرد. - می‌دونم. چانه‌اش لرزید و باز هم ادامه داد: - می‌خواست برادرم رو بکشه. سامان زمزمه کرد: - می‌دونم. هق زد. - مجبور شدم این کار رو بکنم. سامان سر تکان داد. - می‌دونم. لبش را به دندان گرفت و گفت: - من خیلی متأسفم! سامان سر بلند کرد و نگاهش کرد و در چشمان مشکی و زیبایش برق اشک را می‌شد دید. پیش از آن‌که سامان جوابی بدهد صدای طلعت بلند شد. - چی‌شده سامان‌جان؟ چرا اینجا نشستین؟ سامان دستی به چشمانش کشید و اشک‌ چشمانش را پیش از آن‌که سرازیر شوند پاک کرد و با صدایی که هنوز گرفته ‌بود گفت: - چیزی نشده، حالا میام داخل بهتون میگم. سپس سر به سمت او که حالا و با آمدن طلعت سر به زیر انداخته‌ بود، چرخاند و آرام ادامه داد: - پاشو بریم داخل، هوا سرده سرما می‌خوری؛ پاشو.

با نگرانی و اضطراب طول و عرض سالن را قدم می‌زد. بیشتر از سه‌ ساعت بود که سامان همراه با امیرعلی برای رسیدن به دادگاهِ احتشام از خانه بیرون زده‌ بودند و هنوز خبری از آن‌‌ها نبود. برای چندمین بار شماره‌ی سامان را گرفت و باز هم صدای زنی که خبر از خاموشی موبایل می‌داد در گوشش پیچید. پوفی کشید و با حرص موبایلش را میان مشتش فشرد. این بی‌خبری و فکر به اتفاقات وحشتناکی که می‌توانست رخ داده ‌باشد، دیوانه‌اش کرده‌ بود! - ای بابا دختر یه دقیقه بیا بشین سرگیجه گرفتم. نگاهی به طلعت که کنار پرهامِ خیره به تلویزیون بر روی کاناپه نشسته و کتاب آشپزی در دستانش را بالا و پایین می‌کرد انداخت و نفسش را عمیق بیرون داد. کاش می‌توانست مثل او خونسرد باشد. - نمی‌تونم؛ استرس دارم، می‌ترسم چیزی شده ‌باشه که هنوز نیومدن. طلعت با تأسف سر تکان داد. - چرا نفوس بد می‌زنی آخه دختر؟ هنوز که چیزی معلوم نیست. خواست در جواب حرف طلعت چیزی بگوید که صدای موتور ماشین سامان را شنید. با عجله دوید و وارد حیاط شد. نمی‌توانست صبر کند. می‌خواست هر چه زودتر از نتیجه‌ی دادگاه خبری بگیرد. به ماشین سامان که گوشه‌ای از باغ پارک شده ‌بود رسید و همان لحظه‌ سامان هم از ماشینش پیاده شد. روبه‌روی سامان ایستاد و نفس‌نفس‌زنان گفت: - سلام. سامان سری تکان داد و نگاه او پیِ صندلی‌های خالیِ ماشین رفت و متعجب از تنهاییِ سامان پرسید: - آقای تقوی نیومدن؟ سامان از سؤالش اخم در هم کشید. - واسه پرسیدن از امیرعلی اینقدر دویدی؟ خنده‌ی مات و حیرانی کرد و جواب داد: - نه، من فقط نگران بودم‌. منظورش این بود که نگران احتشام بود که اینطور دویده‌ بود، اما سامان انگار حرفش را چیز دیگری تعبیر کرد که با پوزخند و به تلخی گفت: - نگران نباش، امیرعلی حالش خوبه؛ کار داشت سرِ راه پیاده‌اش کردم. بی‌هدف سرش را تکان داد. آنقدر نگران احتشام بود که نمی‌توانست روی حرف‌های سامان تمرکز کند. - دادگاه... دادگاه چی‌شد؟ تونستین برای آزادیِ آقای احتشام کاری بکنین؟ سامان نفسش را آه‌مانند بیرون داد و با کلافگی محکم دست بر صورتش کشید و از بین دستانش «نه.» خفه‌ای گفت. با ناراحتی و صدایی که گرفته و اندکی دورگه شده‌ بود، ادامه داد: - گفتن رأی رو بعد از بررسی امضاها اعلام می‌کنن، ولی تا اون‌موقع بابا باید توی زندان بمونه. دست روی دهان باز مانده‌اش کوبید تا صدایش درنیاید. وای بر او! چه کرده‌ بود؟! چه بلایی بر سر این خانواده‌ آورده ‌بود؟!

سلام وقت بخیر درخواست ویراستار دارم https://forum.98ia.net/topic/610-دلنوشته-موعودِ-منجی-سایه-مولوی-کاربر-انجمن-نودهشتیا/#comment-6148

سلام و درود اعلام پایان دلنوشته موعود منجی https://forum.98ia.net/topic/610-دلنوشته-موعودِ-منجی-سایه-مولوی-کاربر-انجمن-نودهشتیا/#comment-6148

بیایید این‌بار با هم برای فرا رسیدن موعودِ آخرین منجیِ عالم، از گناهان‌مان توبه کنیم و به درگاه خداوند برای ظهور امام عزیزمان دعا کنیم که فرج ایشان همان فرج و گشایش زندگی ما خواهد بود. «اَلٰهُمَ عَجِل لِوَلیک الفَرج»

در این انتظار، ما باید به یاد داشته باشیم که هر روز، فرصتی است برای تقویت ایمان‌مان و نزدیک‌تر شدن به آرمان‌های انسانی. بیایید با هم، در این راه، به یکدیگر امید ببخشیم و در دل‌های‌مان عشق و محبت را بکاریم. ظهور شما، نه تنها یک وعده، بلکه یک واقعیت است که باید با تلاش و کوشش خود، به آن نزدیک شویم.

ای سرور ما! ما را در این مسیر یاری کنید تا بتوانیم در دل‌مان عشق و محبت را برای یکدیگر بکاریم و با هم، دنیایی سرشار از مهر و محبت بسازیم. بیایید با هم، در این انتظار، به یکدیگر قوت قلب دهیم و در پی آن روز موعود، هر روز بیشتر تلاش کنیم. ظهور شما، نه تنها نجات ما، بلکه نجات کل بشریت است.

در انتظار شما، ما باید خود را برای روزهای روشن آماده کنیم. روزهایی که در آن، ظلم و ستم به پایان می‌رسد و عدالت و محبت بر عالم حاکم می‌شود. بیایید با هم، در این انتظار، تلاش کنیم تا برای خود و نسل‌های آینده، دنیایی سرشار از نور و امید بسازیم. ظهور شما، آغاز یک فصل جدید در تاریخ بشریت است و ما باید در این مسیر، پیشگام باشیم.

ما باید در زندگی روزمره‌مان، نشانه‌هایی از ظهور شما را جستجو کنیم. هر عمل نیک، هر لحظه محبت و هر گام در مسیر عدالت، می‌تواند به ما نزدیک‌تر کند. بیایید از این نشانه‌ها غافل نشویم و آن‌ها را در زندگی‌مان جاری کنیم. ظهور شما، نه تنها یک وعده، بلکه یک واقعیت است که باید با تلاش و کوشش خود، به آن نزدیک شویم.

متشکرم.

- یه کلاه و شال گردن برای برادرم‌. سامان با ابروهای بالا رفته به چهره‌ی او که با نور کم دیوارکوب‌ها روشن شده‌ بود، نگاه کرد و گفت: - چرا حالا که زمستون داره تموم میشه به فکر بافتن شال و کلاه افتادی؟ باز هم نخ را دور انگشتش پیچید و بافت محکمی زد. - خب سال دیگه می‌تونه از این‌ها استفاده کنه‌. سامان متعجب نگاهش کرد و پرسید: - خب تا سال دیگه که هنوز خیلی مونده، چرا از الان برای سال دیگه داری می‌بافی؟ درحالی که همچنان سرش پایین و نگاهش خیره به کاموای در دستانش بود، لبخند محوی زد و با صدایی آرام جواب داد: - شاید سال دیگه اینجا نباشم تا بتونم براش چیزی ببافم. سامان با دندان‌هایی که روی هم می‌فشرد با حرص غرید: - مثلاً کجا باشی؟! از حرص و عصبانیت صدایش لب گزید. مطمئناً اگر فکرش را به زبان میاورد عصبانی‌تر هم می‌شد، اما بالاخره که او هم باید روزی تاوان اشتباهاتش را پس می‌داد. - مثلاً بازداشتگاه، دادگاه، شاید هم زندان. سامان زیرلب با حرص و اخم غرید: - بیخود! مگه من می‌ذارم؟! لبش را گزید تا نخندد، این مرد با همین محبت‌ها و توجه‌های زیرپوستی هم می‌توانست همه را عاشق خودش بکند. سر بلند کرد و با خباثت گفت: - چیزی گفتین؟ سامان پوفی کشید. - گفتم تا سال آینده فرصت نداری تا فردا صبح که فرصت داری؛ چرا این موقع‌ی شب این کار رو می‌کنی؟ نگاهش را به چشمان سامان که در آن تاریک‌و روشنیِ سالن مرموز و نافذتر شده‌بودند دوخت. - خوابم نمی‌برد گفتم بیام این‌ها رو تموم کنم؛ شما خودتون چرا این موقع‌ی شب اومدین و اینجا نشستین؟ سامان آهی کشید و گفت: - فردا صبح دادگاه داریم؛ فکرم مشغول اونه، خوابم نمی‌بره. با ناراحتی به چهره‌ی گرفته‌ی سامان خیره شد. برای این‌که حال و هوایش را عوض کند پرسید: - چایی می‌خورین براتون بیارم؟ سامان سر بلند کرد و لبخند او را که دید ابرو بالا پراند و با شیطنت جواب داد: - اگه قول بدی توش مرگ‌ِ موش نریزی، چرا که نه. با لبخند سامان خندید. کاموای در دستش را روی میز گذاشت و دست به دسته‌ی مبل‌ها گرفت و برخاست تا به آشپزخانه برود.

پارت۱۱۹ - دختره‌ی کم‌عقل من از دست تو چی‌کار کنم؟ دو روزه بی‌خبر گذاشتی رفتی نمیگی نگرانت می‌شم؟! اون گوشی بی‌صاحابت چرا خاموشه؟! دِ آخه اگه سودی نگفته‌ بود برگشتی سرکار قبلیت که باید الان سردخونه‌ها رو دنبالت می‌گشتم! لبخند محوی زد و نخ کاموای آبی‌رنگ را دور انگشتش پیچید. تا به حال رزی را این همه عصبانی ندیده ‌بود و برایش این حجم از غرغر تازگی داشت. - چیه چرا حالا لالمونی گرفتی؟! لبش را گزید تا نخندد. این حرف‌ها اصلاً به رزیِ مهربان نمی‌آمد. - منتظرم غرغرهات تموم بشه تا جوابت رو بدم. رزی بی‌آنکه از موضعش کوتاه بیاید غرید: - مگه جوابی هم داری بدی؟ حداقل یه یادداشت که می‌تونستی بذاری که من دق‌مرگ نشم، نمی‌تونستی؟ قلاب را از داخل قسمت بافته شده رد کرد و از رو بافت و برعکس رزی با صدایی نسبتاً آرام جواب داد: - آره راست میگی، جوابی ندارم بدم. اشتباه کردم، باید بهت می‌گفتم؛ معذرت می‌خوام. رزی پوفی کشید. می‌دانست که تند رفته، اما فکر به این‌که اتفاقی برای او افتاده‌ باشد دیوانه‌اش کرده‌ بود. - خب حالا نمی‌خواد مظلوم‌نمایی کنی من که می‌دونم چه جونوری هستی. از لفظ جانور به خنده افتاد. باورش نمی‌شد که این همان رزیِ آرام و صبور باشد. - اِ رزی جونور چیه؟ مثلاً زنگ زدم عذرخواهی کنم هر چی از دهنت در اومد بارم کردی که! رزی با صدایی آرام ادایش را درآورد. سرش را با تأسف تکان داد. انگار عصبانیتش قرار نبود به این زودی‌ها فروکش کند. - خیله خب، معذرت‌خواهیت رو که کردی حالا قطع کن برم بخوابم، خیرسرم صبح زود باید برم سرکار! با خنده گفت: - باشه برو، شبت بخیر. رزی اما بی‌آنکه جوابی بدهد تماس را قطع کرد و باعث شد که دوباره خنده‌اش به هوا برود. - به‌به! همیشه به خنده. با دیدن سامان که به سمتش می‌آمد خنده‌اش را فرو خورد. سامان روی مبل روبه‌روی او نشست و گفت: - چی‌شد، چرا خنده‌ات رو ادامه نمیدی؟ نترس من ناراحت نمیشم؛ اینقدر توی این چند روزه اخم و ناراحتی دیدم که دلم گرفت. سر پایین انداخت. نمی‌توانست تشخیص بدهد که حرف‌هایش تنها یک درد‌‌دل معمولی است یا یکی از آن تیکه و کنایه‌‌های معروفش. سامان پا روی پا گرداند و ادامه داد: - انگار به بی‌خبر رفتن و اومدن عادت داری. جوابی نداد و بافت زیر را محکم‌تر کرد. - حالا چی داری می‌بافی، اونم این‌موقعه‌ی شب؟ سر بلند کرد و نگاه کوتاهی سمت سامان انداخت. آن تیشرت و شلوار راحتیِ سفیدرنگ به چهره‌اش حالت جوانانه‌تری داده‌ بود.

در دل‌های‌مان، شوقی برای دیدار شما وجود دارد و این شوق، ما را به هم نزدیک‌تر می‌کند. بیایید در این راه، با یکدیگر همدلی کنیم و از کینه‌ها و دشمنی‌ها فاصله بگیریم. محبت و همدلی، کلیدهای ورود به دنیای بهتر و ظهور شما هستند. ما باید این کلیدها را در دل‌های‌مان نگه داریم و با آن‌ها دروازه‌های امید را بگشاییم.

ما باید از غفلت‌ها و خطاهای‌مان عبرت بگیریم و برای ساختن دنیایی بهتر، تلاش کنیم. انتظار شما، یک مسئولیت است؛ مسئولیتی که باید با عمل و کردار خود به آن پاسخ دهیم. در این راه، باید از محبت و حکمت شما الهام بگیریم و با دل‌های پاک و نیت‌های خیر، به سوی آینده‌ای روشن قدم برداریم. بیایید با هم، در پی تحقق آرمان‌های انسانی و الهی باشیم.

در این دوران، که هر روزش با چالش‌های جدیدی روبه‌رو است، ما باید به یاد داشته باشیم که امید به ظهور شما، چراغی در دل تاریکی‌هاست. این امید به ما می‌آموزد که در سختی‌ها و گرفتاری‌ها، باید به یکدیگر یاری رسانیم و در پی تحقق عدالت و مهر باشیم. ظهور شما، نه تنها نجات‌بخش ما، بلکه نجات‌بخش تمام بشریت است. پس باید دست در دست هم، به سوی آن روز موعود گام برداریم.

می‌دانیم شما اگر بخواهید آن‌روز می‌رسد. روزی که جهان‌مان از عدل آکنده شود و مهربانی بر عالم حکم‌فرما شود. می‌رسد آن‌روز که جای پلیدی را پاکی، ظلم را عدل و زشتی را زیبایی می‌گیرد. می‌دانیم شما که بخواهید آن‌روز می‌رسد. فقط ای کاش ما آدم‌ها هم، آن‌روز راه عدل و مهربانی را پیشه کنیم و به ذات پاک خود برگردیم. مبادا آن‌روز که یوسف زهرا رخ زیبای خود را نشان‌مان داد، دست به طغیان بزنیم. مبادا سرکشی و نمک‌نشناسی کنیم و بازار یوسف فروشی به‌ راه بی‌اندازیم.

بیایید و تمام عرش را با قدوم مبارک‌تان منور کنید. درهای فلک دیریست که به‌رویمان بسته شده است. انسانیت عمریست که بر روی زمین جان سپرده است. حال‌مان حالِ پریشانیست! از دوستان و دشمنان‌مان بریده‌ایم. از غریبه‌ها و آشنایان‌مان زخم خورده‌ایم. هم دل شکسته‌ایم و هم دل‌مان را شکانده‌اند. هم دل بریده‌ایم و هم از ما دل بریده‌اند. در لا‌به‌لای غصه غرقیم و به دادمان نرسیده‌اند. دست‌مان جز شما به جایی بند نیست. جز فریادرسی در عالم نیست. آری ما بی‌معرفت و گنه‌کاریم و از اصل‌مان دور مانده‌ایم، اما شما که مهربانید، شما که پاکید؛ برای ظهورتان نزد خداوند دعا کنید و از او بخواهید که نعمتش را با فرستادن شما بر عالمیان تمام کند.

سلام و درود درخواست طراحی جلد برای دلنوشته‌ام رو دارم

ای منجی بشریت! ای که فَلَک پیش رویتان سر خم کرده است! شما را به حرمت آن‌هایی که در راهتان گیس سپید کرده‌اند، به حرمت چشمانی که از تضرعِ دلتنگی‌تان بی‌فروغ گشته‌اند، قسم می‌دهیم که بیایید. بیایید ای امام خطاپوش و ما مردمان خطاکار را از چنگال ابلیسان انسان‌نما نجات دهید. بیایید و این بساط ظلمی که بر جهان سایه افکنده‌است را با عدل و داد کنار بزنید.

می‌دانیم که اسیر هویٰ و هوس‌ها شده‌ایم، اما شما به‌خاطر ما که نه، به‌خاطر کودکانی که اسیر چنگال بی‌رحم بیماری‌اند؛ به‌خاطر مادرانی که در هیاهوی جنگ، داغ فرزند بر دلشان نشسته و به‌خاطر پدرانی که از فشار غصه و درد کمر خم کرده‌اند، از ما درگذرید… از ما درگذرید و ظهورتان را در این وانفسای آخرالزمان که انسان‌ها را غرق در گناه و معصیت کرده است به ما هدیه کنید. نگذارید که این‌چنین بمانیم و غرق در گناه و چشم انتظارِ شما بمیریم. مولای ما! بیایید و باز هم بزرگواری‌تان را به رخ مردم بی‌خبرِ جهان بکشانید.

ای منجی تمام بشریت! ای که رستگاری تمام جهانیان تنها به دست مبارک شما ممکن می‌شود! می‌دانیم که گنه‌کاریم، می‌دانیم که جهان‌مان را آن‌چنان آلوده ساخته‌ایم که دیگر از دست خودمان هم کاری برنمی‌آید، اما امیدمان پس از خدا به شماست. دنیایی ساخته‌ایم آمیخته با درد، آلوده به غم و سرشار از پریشانی‌ها. با گناهان‌مان، شما را از موعدِ ظهورتان و خودمان را از نعمت حضورتان در کنارمان دور کرده‌ایم. ما را ببخشید که بی‌معرفتی در ذات‌مان ریشه دوانده است. ما را ببخشید که خودخواهی و قساوت وجودمان را فرا گرفته است.