آتناملازاده

پارت چهل و یک - مگه عصر جاهلیت هست که ما از دخترهامون برای اتحاد استفاده کنیم؟ درضمن خانم اتحاد با اسواتنی زیادی نفعی برای ما نداره ها! جمعیت اون کشور اندازه قم هست. و خودش بی‌صدا خندید. - اما من می‌خوام با این آقا ازدواج کنم. مکث کرد و نگاهم کرد. من هم نگاهش کردم. تردید توی وجودم بود و این رو اون هم درک کرد. یکم خودش رو با کامپیوتر مشغول کرد. من هم توی فکر بودم. هم توی فکری که چرا نمی‌ذاره من برم و هم توی فکر حرف‌هایی که گفته بود. داشتم با زندگیم چیکار می‌کردم! - شما مطمئن هستید خانم؟ به خودم اومدم. - بله؟ - مطمئن هستید؟

پارت چهل لبخند زد. - نگران نباشید خانم! یک مسئله برای ما سوال شد و مزاحم شما شدیم. - در خدمتم! - بین شما و شاهزاده اسواتنی چیزی هست؟ آهان! پس ماجرا این بود؟ خیالم که راحت شد زبونم دراز شد: - چطور؟ - البته که این مسائل معمولا شخصی هست اما چون این آقا یک شخصیت مهم برای سیاست هست به ما هم مربوط میشه. - ما قرار ازدواج کنیم. فکر کردم این ها با دوست بودن مشکل داشته باشن و خیالشون راحت بشه اما برعکس شد. - بله، ماهم همین برامون سوال شده. تا چندی پیش که شما باهم دوست بودید ما در زندگی شخصی‌تون دخالت نکردیم اما ازدواج شما یکم مسئله داره. - چرا؟ - نمی‌دونم چقدر اطلاع دارید اما از آفریقای جنوبی ایشون رو خواستن. پس این مدت سواد رو ول نکرده بودن و متوجه شدن. - بله! - ما با دولت آفریقا صحبت کردیم و فهمیدیم قصد به حکومت رسوندن ایشون رو دارن. چشم‌هام برق زد. ناخودآگاه لبخند زدم. با دیدن حال من لبخند کوچیکی زد و سرش رو پایین انداخت که من متوجه نشم. - در این صورت شرایط شما چی میشه؟ - من باهاش میرم. - چرا؟ متوجه هستید؟ اون کشور شرایط زندگی درش خیلی سخته. سر تکون دادم. - متوجه‌م، من دوستش دارم. اما اون که معلوم بود مرد آب دیده‌ای هست و گول این حرف‌ها رو نمی‌خوره گفت: - خانم ایشون چهارتا همسر دارن؟ - بله، من... مشکلی ندارم. چه دروغی! باهوش‌تر گفت: - خانم شما ملکه اون کشور نمی‌شین ها! سرم رو بالا آوردم و نگاهش کردم. لبخند زد. - حاکم اون کشور زن براش حکم ببخشید این رو میگم اما وسیله جنسی رو و محکوم به آوردن فرزند برای پادشاه رو داره. ملکه اون کشور مادر پادشاه هست. دهن باز کردم چیزی بگم اما دوباره دهنم رو بستم. لبخند زد. - با من راحت باشین خانم! حرف‌های بین ما هیچ‌وقت به شاهزاده نمیرسه. - من می‌تونم قدرت رو بدست بیارم. - مگه فیلم و رمانه خانم؟ حتی مردهای معمولی که هیچی ندارن تنوع‌طلب هستن. اون هر دختری رو بخواد می‌تونه بدست بیاره و شما توی کشور غریب چیکار می‌تونید بکنید؟ سابقه پدرش رو نگاه کنید. خودش بهتر میشه؟ گیج و ترسیده شده بودم. - من... می‌خوام... شانسم رو امتحان کنم. اما حتی خودم این رو باور نداشتم. خواستم چیزی بگم که اون رو راضی کنه: - اینطور می تونم به ایران هم کمک کنم.

پارت سی و نه دره گفت: - بریم یکجای دیگه. - آره، بریم. گوشیم زنگ زد. فکر کردم باباست اما شماره ناشناس بود. برداشتم. - بله! - خانم ترنج تازیان؟ - بله، خودم هستم. با چیزی که گفت قلبم فرو ریخت. - از سازمان اطلاعات سپاه مزاحمتون میشم! هل شدم. - در خدمتم! چیزی شده؟ - فردا می‌تونید یک سر به آدرسی که میگم تشریف بیارید؟ - جسارتا، چرا؟ با لحن خشکی گفت: - شما تشریفات بیارید میگم. - باشه. آدرس رو گفت و قطع کرد. دره نگاهی به رنگ پریدم کرد. - کی بود؟ - هیچی، بریم. هرچی با خودم فکر می‌کردم من رو چیکار دارن به نتیجه‌ای نمی‌رسیدم. به بابا نگفتم که نگران نشه اما یک نامه روی تخت گذاشتم که اگه برنگشتم بدونند ماجرا چی هست. یک چادر داشتم که وقتی جاهای مهم و اداری می‌رفتم اون رو می‌پوشیدم. با مانتو و شلوار شکلاتی اداری. بیرون که رفتم بابا گفت: - درباره کار جدیده؟ - بله. - هزینه کار قبلی رو دادن؟ با اینکه استرس داشتم و زودتر می‌خواستم برم گفتم: - بله. - چقدر؟ - بیست و هشت میلیون. هزینه مراسم‌ عقد رو خودم میدم. بابا با خوشحالی سر تکون داد. سویچ ماشین رو گرفتم و رفتم. به اون آدرس رسیدم. جلوی در پارکینگ ایستادم و کارت ملیم رو نشون دادم و داخل رفتم. ماشین رو توی پارکینگ که توی انباری بود پارک کردم و بعد رفتم سمت نگهبانی. کارت ملیم رو که نشون دادم. یک نفر که کنار نگهبان بود بدون هیچ سوال اضافی گفت: - دنبال من بیان. دنبالش راه افتادم. از راهرویی گذشتیم و جلوی رو اتاق ایستاد. - بمونید تا خبرتون کنم. خودش داخل رفت و چند دقیقه بعد بیرون اومد. - بفرمایید داخل! من داخل رفتم و اون دیگه نیومد. یک اتاق معمولی اداری بود و یک آقایی پشت میز. آب دهنم رو قورت دادم و سلام کردم. با لبخند بلند شد و گفت: - سلام خانم خوش آمدید! و با دست اشاره کرد که بشینید. نشستم و شروع به بازی با انگشت‌هام کردم. سریع کاری که داشت انجام می‌داد رو تموم کرد و بعد گفت: - خانم ترنج تازیان؟ - بله. بعد نگران پرسیدم: - من چرا اینجام؟

پارت سی و هشت لبخند زدم. سواد شام موند. من یکم استرس داشتم. استرس‌هایی که هر دختر قبل از ازدواجش داره. وقتی رفت مامان همینطور که بی‌قید و از دستی جلوی بابا سبک رفتار می‌کرد گفت: - پسر خوبیه! واقعا که شاهزاده‌ست! لبخند زدم. مامان رو به دره کرد. - تو نمی‌خوای بری عزیزدلم؟ دره جا خورد. من سریع به کمکش شتافتم. - چرا، حاضر بشین هم شما رو می‌رسونم هم دره رو. مامان زیر چشمی به بابا نگاه کرد. انگار توقع داشت بابا بهش بگه نرو اما بابا خودس رو مشغول جمع کردن لوازم پذیرایی کرد و چیزی نگفت، پس مامان با دلخوری گفت: - باشه، بریم. رفت آماده بشه. دره گیج من رو نگاه کرد. سرم رو جلو بردم و آروم بهش گفتم: - برو حاضر شو می برمت یک دوریت میدم بر می گردیم. سر تکون داد و رفت حاضر بشه. من هم حاضر شدم. دره عقب نشست و مامان جلو. مامان با سرخوشی گفت: - وای باورم نمیشد یک روز عروسی تنها دخترم رو ببینم. با نیشخند نگاهش کردم. - چرا باورت نمیشد؟ کسی حاضر نیست من رو بگیره؟ خندید. - نه، منظورم اون نیست. جلوی در خونه‌شون نگه داشتم. من رو بوسید و از دره خداحافظی کرد و رفت. به دره گفتم جلو بیاد. نشست و حرکت کردیم. آهنگ گذاشتم و با دست روی فرمون ضرب گرفتم. یارم من به خال لبت ای دوست گرفتارم من به عنوانه ی عاشق به تو بدجور بدهکارم زیبا رو هر چه میخواهد دل تنگت بگو به مثال شهرزاد قصه ی شیرین و فرهاد بگو جان من جانان من عشق بی تکرار من شوق دیدار تو دارد دیده ی گریان من هر چه میخواهی بگو شهرزاد قصه گو من فقط محو تماشایت بشینم رو به رو جان من جانان من عشق بی تکرار من شوق دیدار تو دارد دیده ی گریان من هر چه میخواهی بگو شهرزاد قصه گو من فقط محو تماشایت بشینم رو به رو تا که چشمت میگشایی ای عشق غوغا میکند حال مجنون را که خوب جز چشم لیلا میکند بی بهانه عاشقانه من به دنبال تو ام تا طبیب حال زارم باش بیمار تو ام جان من جانان من عشق بی تکرار من شوق دیدار تو دارد دیده ی گریان من هر چه میخواهی بگو شهرزاد قصه گو من فقط محو تماشایت بشینم رو به رو جان من جانان من عشق بی تکرار من شوق دیدار تو دارد دیده ی گریان من هر چه میخواهی بگو شهرزاد قصه گو من فقط محو تماشایت بشینم رو به رو صدای آهنگ رو کم کردم و به دره گفتم: - ممنون از صبوری کردی! لبخند زد. - کاری نکردم. - دوست داری یکم بازار بگردیم؟ - بازار می‌خوای؟ سر تکون دادم. - خیلی استرس دارم! خندید. - باشه، بریم. باهم به اولین پاساژ سر راهمون رفتیم. مشغول دیدن کیف‌ها بودیم. مخصوصا کیف‌هایی که شکل میوه‌های واقعی درست شده بودن خیلی چشممون رو گرفت اما قیمتش خیلی زیاد بود. - خدای من چه خبره!

وایب رمان تاج دوقلوها

باز هم فیلم های کلاسیک اروپایی

پارت سی و هفت بعد به دره نگاه کرد و با نگاهی به من پرسید: - ایشون؟ - دوستمه، دره. گفتم امروز کنارم باشه تنها نباشم. مامام درحالی که معلوم بود محو زیبایی دره شده بود باهاش دست داد و بعد به عقب برگشت و چشمش به بابا افتاد. چند ثانیه هم رو نگاه کردن. توی ته چشم‌های پر نفرتشون دلتنگی رو می‌دیدم. بابا گفت: - خوب شد اومدی! - ممنون! بعد مامان به سمت من برگشت. - کی میاد؟ - یک ربع دیگه باید بیاد. - کجا لباس عوض کنم؟ به اتاقم اشاره کردم. رفت و لباس عوض کرد و برگشت. همه جا خوردیم. یک تاپ کثیف صورتی و دامن تا روی زانو صورتی، بهت‌زده گفتم: - مامان! بهم لبخند زد. - جانم عزیزم! خدای من چی باید می‌گفتم! اون اومده بود تا بابا رو جذب کنه. به دره نگاه کردم. سرش رو پایین انداخته بود. حالش بد بود. خودش یک شومیز مشکی با شلوار لی مشکی پوشیده بود و آرایش کم حالی داشت. روم رو گرفتم و سعی کردم شرایط رو کنترل کنم. - خوب شما بشین الان میاد. بابا رفت توی اتاق و لبخند کوچیکی روی لب دره نشست. من همش نگران بودم مشکلی پیش بیاد. از طرفی این نوع تیپ زدن مامان توی اولین جلسه آشنایی‌ش با خواستگار من بنظرم جلف می‌اومد. دوباره زنگ در رو زدن. چند دقیقه بعد سواد داخل اومد. با دیدن مامان با احترام گفت: - مادر! مامان باهاش دست داد و خیلی محبت‌آمیز به بالا راهنمایی‌ش کرد. بابا یک کنار نشست و سرش رو پایین انداخت و مامان سعی کرد با سواد آشنا بشه و من و دره هم پذیرایی می‌کردیم. توی آشپزخونه به دره گفتم: - مرسی که صبوری می‌کنی! سرش رو پایین انداخت و گفت: - نگران من نباش! لبخندی بهش زدم و ظرف میوه رو بردم. بعد از نیم ساعت حرف زدن مامان و سواد بابا حرف قباله رو وسط آورد. سواد گفت: - من به سنت شما بود. - ما پنج تا حقوق اصلی برای دخترمون و یک زمین یا خونه اگه دارید مد نظرمونه. - من زمین داشت. در اسواتنی. اما حالا نه. بابا گفت که می‌تونه تعهد برای بنام کردن بده. - مراسم‌ها هم نصف نصف، و می‌مونه جهاز. - خونه من خیلی وسایل داشت. - پس هرچی کم بود ما بهتون هدیه می‌دیم. بعد بابا به من نگاه کرد. - خوبه بابا؟

و هنوز هم معتقدم ، این چشمایی که هرجایی رو میبینه خیلی بیشتر از قلب و احساسات واسمون دردسر میسازه.. چشم میبینه که دل میخواد..!!

با دانش خودتان را مجهز کنید.. من توصیه میکنم به شما جوانانِ عزیز که درس خواندن را جدی بگیرید...! #آسید‌علی‌خامنه‌ای

اما نیومدنِ شما تقصیر من و امثالِ منه! همینقدر ساده اما جدی . . #امام_زمان

رقیق شد دل ِ آلوده از گناهم باز . . کمی ز معجزه‌ی چای ِ هیئتش این است

توی‌سخت‌ترین‌مشکلات‌هم‌میشه‌موفق‌شد توی‌گناه‌آلود‌ترین‌مکان‌ها‌هم‌میشه‌پاک‌موند توی‌دنیایے‌که‌همه‌بد‌شدن‌میشه‌خوب‌بود و... همه‌اینا‌به‌تو‌بستگے‌داره‌، پس‌قوی‌باش‌و‌سبز‌بمان

یکی از موندگار‌ترین هدیه‌هایی که می‌تونی به خودت بدی اینه که زندگیت رو جوری پیش ببری که برای لذت بردن از لحظه ها لَنگ کسی نباشی!

مادری گفت که مرد تکیه گه توست این تکیه گه صد ساله به خواب است

۱۹*۴۴

پارت چهار - تندتند بال بزن. آب باید از روشون بچکه. شروع به بال زدن کرد. اولش فکر کرد هیچ فایده ای نخواهد داشت اما میل به بقا و کمک های مادرش باعث شد که به جایی برسه که فهمید دیگه می تونه ادامه بده. - مامان، من دیگه می تونم پرواز کنم. صدای مادر آمد: - آه! سپس متوجه شدم که زیر کتفم سبک شد. به اون سمت نگاه کردم. - مامان! طوفان جسم مادرم رو به بازی گرفت و به اینور و اونور پرت کرد و سپس به سمت زمین پرتاب شد. - مامان! با صداش همه به اون سمت برگشتن. - وای! - پرا جون! - مادرش! رییس کاروان با اینکه خودش حسابی آشفته شده بود گفت: - باید بریم. اگه بیشتر بمونیم ممکن دوباره طوفان بیاد و افراد بیشتری رو از دست بدیم. گلپرک شروع به گریه کرد. - نمی تونید برید. مامانم همین جاها باید افتاده باشه. - ما همه جا رو گشتیم اما خبری از مامانت نبود. - خودمون دیدیم افتاد. پیدا میشه. ما کم گشتیم. رهبر گروه با حرص و نگرانی گفت: - نمی‌تونیم بیشتر بمونیم، هوا هنوز ابری هست. باید بریم.

پارت سه من گفتم: - ببخشید عمو من خواب مونده بودم. سعی کرد مهربون‌تر صحبت کنه: - آخه عمو جون! می‌دونی اگه توی طوفان گیر کنیم چه اتفاقی می‌افته؟ سرم رو به دو طرف تکون دادم. واقعا نمی‌دونستم. از واکنش من خندید. - باشه. بهتر دیگه راه بیفتیم. ماهم بین جمعیت رفتیم و همه به پرواز در اومدیم. مامان به من گفت: - گلپرم! تو هنوز بچه‌ای و تا حالا این راه طولانی رو پرواز نکردی پس ممکن خسته بشی. گفتم نگران نشی. - اگه نتونم چی؟ - می‌تونی خدا وقتی زمان مهاجرت رو این موقع می‌ذاره به شما توان پرواز طولانی داده. ما همه توی این سن مهاجرت کردیم. با حرف مامان خیالم راحت شد. اما هنوز یک ربع از پروازمون نگذشته بود و قرار بود بعد از نیم ساعت حرکت پناهگاه پیدا کنیم و کمی استراحت کنیم که هوا ابری شد. یکی از همراهانمون به رییس کاروان گفت: - باید به جایی پناه ببریم. - می‌بینی که اینجا دشت هست. اولین درخت بزرگی که دیدیم در زیر آن پناه می‌گیریم. اما طوفان مدام بیشتر و بیشتر میشد. پرواز توی این حالت برای من که بچه بودم خیلی سخت بود. یک لحظه احساس کردم که بال هام سنگین شده. - مادر بال هام خیس هست. - گلپرک سعی کن تندتر بال بزنی تا آب از روشون بریزه. تسلیم نشو مامان! اما من داشتم تسلیم میشدم. چیزی نگذشت که بال زدن هام آروم و آروم تر شد و به سمت پایین می رفتم. فهمیدم دیگه طاقت ندارم. فریاد زدم: - مامان! توی همون طوفان نگاه مادرم رو که به سختی بال میزد دیدم. وقتی داشت به سمت زمین می‌رفتم و با خودم فکر می‌کردم این آخرین بار هست که نگاهش رو می‌بینم فریاد کشید: - گلپرک! و خودش رو به سمت من سوق داد. به زیر من رفت و من رو به بالا هول می داد و تند تند بال میزد و می‌گفت:

پارت دو - خوب... وقتی برگردیم می‌تونید اون‌ها رو ببینید. اما این جواب برای بچه‌ها قانع کننده نبود. هرچی بیشتر مادر سعی می‌کرد اون‌ها رو راضی کنه اون‌ها بیشتر ناراضی میشدن. - ما تصمیممون رو گرفتیم. نمیایم. مادر نمی‌دونست چیکار کنه. در همون حال چشمش به مادر بزرگ افتاد که اون‌ها رو نگاه می‌کرد و می‌خندید. مادر بزرگ که ناراحتی دخترش رو دید گفت: - نوه‌های قشنگم! بیان براتون یک قصه تعریف کنم. بچه‌ها با خوشحالی به سمت مادر بزرگ رفتن. او همیشه بهترین قصه‌ها را تعریف می‌کرد و همه چیز را می‌دانست. از عقاب و جغدها گرفته تا زندگی موش‌های صحرایی، از بارانی که در جنگل به همراه خود سیل آورد تا هجوم ملخ‌ها، یا چیزهای زیباتر، مثل امتداد رنگین‌کمان و گل‌های رنگارنگی که جوجه‌ها هیچ‌وقت ندیده بودند. - مادر بزرگ، درباره چی می‌خوای به من قصه بگی؟ - می‌خوام قصه اولین مهاجرت خودم رو براتون تعریف کنم. جوجه‌ها سراپا گوش شدن. - حدودا همسن و سال شما بودم که زمان اولین مهاجرت منم رسید. برعکس شما من اصلا ازش ترسی نداشتم. البته ذوقی هم نداشتم. قبول کرده بودم که این قسمتی از زندگی من هست. اما اون شب... راستش خیلی دیر خوابیدم. داشتم به زندگیم بعد از این مهاجرت فکر می‌کردم. برای همین تا دیر وقت بیدار بودم و دیر خوابیدم. صبح مادرم هرکاری کرد نتونست بیدارم کنه. چندبار صدام زد: - گلپرم! دختر قشنگم! بلند شو وقت رفتنه. اما من اصلا نمی‌تونستم بیدار بشم. هی صدام می‌کرد: - گلپر بلند شو. الان همه میرن ما رو تنها می‌ذارن ها. - خوابم میاد. - گلپر هوای زمستون خیلی سرده، برف میاد دفن میشیم. اما من خیلی خوابم می‌اومد. آخرین جمله مادرم رو شنیدم و چشم‌هام بسته شد: - گلپر به طوفان و بارون می‌خوریم ها. بالاخره مادرم تونست من رو بیدار کنه اما خیلی دیر. با ترس خودمون رو به کاروان رسوندیم. پرستوی رییس با حرص به سمت ما اومد. - معلومه شما کجا هستید؟ ما بخاطر شما کاروان رو نیم ساعت نگه داشتیم.

پارت یک یکی بود یکی نبود، غیر از خدای مهربون، خدای رنگین‌کمون، خدای آسمون، هیچ‌کس نبود. روزی روزگاری زیر این گنبد کبود لونه‌ای بود روی درخت گردو. توی این لونه چندتا پرستو زندگی می‌کردن. مامان پرستو بود و سه تا از جوجه‌هاش. مامان‌بزرگ پرستو هم بود. اسم جوجه‌ها پِپِل، پُپُل و پٰپال بود. که پِپِل و پُپُل پسر بودن و پٰپال دختر بود. داستان از اونجایی شروع شد که مامان پرستو بهشون خبر داد: - به زودی قرار مهاجرت کنیم. پِپِل پرسید: - مهاجرت چیه؟ مامان پرستو به آسمون اشاره کرد. - خورشید رو می‌بینی چقدر بزرگه. - آره. - می‌بینی چقدر مهربونه، به ما گرما میده. پِپِل با ذوق گفت: - آره. - خوب این خورشید همیشه برای همه جا مهربون و گرم نیست. گاهی سرد و خشن میشه. گاهی پشت ابرها میره و اون موقع یک عالمه آب از آسمون میاد که می‌تونه لونه‌هام رو خراب کنه. وقتی خشن میشه دیگه مامان نمی‌تونه غذا پیدا کنه و هیچ‌جا غذا نیست. پرستوهای کوچولو با ترس به مادرشون نگاه کردند. - نه، نه شما نباید بترسید. چون ما از اینجا میریم. میریم به سرزمینی که خورشید مهربون داشته باشه. جوجه‌ها چند ثانیه خبر رو بالا و پایین کردن بعد پُپُل پرسید: - یعنی ما از اینجا میریم؟ - آره. - هیچ‌وقت هم برنمی‌گردیم؟! غم توی صدای بچه‌ش رو احساس کرد و سریع گفت: - منظورم این نبود. ما برمی‌گردیم. - کِی؟! خیلی زود؟! مادر واقعا گیج شده بود. - نه، یکم... یعنی، وقتی شما بچه‌های بزرگی بشین. بچه‌ها دوباره بهم نگاه کردن. - دوست‌هامون چی؟! - دوست‌هایی که پرستو باشن باهم میریم. پپال گفت: - من کلی دوست غیر پرستو دارم. گنجشک، ساره و حتی سنجاب.

بسم الله الرحمن الرحیم نام داستان: غم مادر نویسنده: آتناملازاده ژانر: غمگین سخن نویسنده: اسماً برای کودکانه، اما برای کودکان نخوانید! تاریخچه: این اولین داستانی بود که من نوشتم.

یغما

پارت سی و شیش - اون یک شاهزاده‌ست. یکم مکث کرد بعد نیمه خنده گفت: - چی؟! - درست شنیدی. - از خاندان قاجاره؟ واقعا با خودش چی فکر کرده! - اون خارجیه! - واه! خارجیه؟ شاهزاده انگلیسی هست؟ - نه، اسواتنی. یکم سکوت کرد بعد گفت: - اسواتنی کجاست؟ - آفریقا. - آفریقا؟! سکوت کردم. اون هم یکم سکوت کرد و بعد گفت: - پولداره؟ - بله. - می‌دونم، من دختر خودم رو می‌شناسم. چیزی نگفتم. خوب می‌شناخت دیگه. - برت نداره اونجا ببره. یکم هول شدم. - نه، نگران نباش. - باشه ببین من میام اما یک مشکلی اینجا هست. - چی؟ - زن پدرت نباشه. یکم گیج شدم و بعد گفتم: - یعنی چی نباشه؟ - توی جلسه‌ای که من میام زن پدرت نباشه. - کجا بره توی شهر غریب آخه؟ با لجبازی گفت: - من نمی‌دونم، بهرحال الهام نباید باشه. شاخک‌هام بالا پرید. پس اون فکر می‌کرد که الهام هنوز زن باباست. - باشه. - خیلی خوب، مراسمت کی هست؟ - پس فردا شب. یکم درباره سواد ازم توضیح گرفت و بعد قطع کرد. می‌دونستم که می‌خواد بره لباس بخره. به بابا و دره گفتم که مامان چی فکر می‌کنه و گفتم: - دره یکجوری رفتار کن انگار دوست منی. - باشه، مشکلی نیست. روز قباله‌نویسی رسید. بابا از قبل ازم پرسیده بود: - لباس نمی‌خوای بخری؟ - نه، لباس دارم. اون روز رو تصمیم گرفتم کت و شلوار بپوشم. یک کت کوتاه کرم و شلوار دم‌پای کرم پوشیدم. تقریبا بدون آرایش بودم. زنگ در خونه رو زدن. فهمیدم مامانه. توی هال رفتم. بابا نگاهی به دره کرد و در رو باز کرد. چند دقیقه بعد مامان وارد شد. - کسی نیاد استقبالم ها! درحالی که نگران دره بودم لبخند زدم و باهاش دست دادم. - خوش اومدی! گونه‌م رو بوسید. - چه خوشگل شدی تو!

رهایی

فیلم نگران نباش عزیزم