Khakestar

<نخ‌کش> به خودم آمدم و دیدم دیر شده بود، خودم را سنگ پای کسانی کرده بودم‌ که حتی ارزش یک لحظه بد اوقاتی مرا نداشتند. دیر شده بود برای بازگشتن به منی که دیگر شوق چیزی را نداشت، به یاد دارم هنگامی که کودکی خردسال و بی‌گناهی بودیم، بی‌بی جان همیشه مارا در ایوان خانه کاه‌گلی‌اش میهمان می‌کرد و قشنگ‌ترین سخنان را به زبان می‌اورد که حال به این نتیجه رسیده‌ام‌که منظور بی‌بی چه بوده است.. "می‌دونی روله جان، این آدم هایی که می‌بینی، هیچ‌ کدامشان قرار نیست همیشه پیشت باشن ننه، سعی کن هیچ وقت به موندن کسی دل نبدی که ویرون میشی ننه، اگه بره انگار قلبت یه تکه پارچه کهنه شده که گیر می‌کنه به دکمه پیرهنش و با دور شدن اون از تو، کم‌کم قلبت نخ‌کش میشه و به یک تار نخ می‌رسه که نمی‌دونی اون‌ نخ رو خودت ببری یا بزاری همینجوری آخرین چیزی باشه که تورو به اون وصل می‌کنه..." حال می‌دانم که اگر اخرین‌ تل نازک نخ را ببرم، نفس خودم را نیز همراه با آن نخ به خاک سردی خواهم‌برد که حتی آمدنت نیز فایده‌ای برای زنده شدنم‌نخواهد داشت... اما این را نیز‌ می‌دانم که اگر آن را نبُرَم، از درد فراق و دوری خودش کهنه و پوسیده و در آخر قطع خواهد شد. حال که نیز‌ نمی‌دانم آن یک تکه نخ را ببرم یا نبرم، تمامی عکس های سیاه سفیدمان را آتش می‌زنم که هیچ‌گاه هوس خیره شدن به چشمانتان و لبخند عمیقی که بر روی لب‌هایم نقش دارد بر سرم نزنم تا ویران تر از آن چیزی که هستم نشوم. تمامی خاطراتمان که گویی یک‌کتاب پوسیده قدیمی ارزشمند هست را نابود خواهم کرد؛ زیرا که با هربار مرور ان کتاب، کلفت تر می‌شود، گویی که تمام احساس جهان در میان تکه‌های کاغذ و واژه ها مانده است. به راستی عکس و خاطراتمان را نیز وصل آن یک تکه نخ می‌کنم، ببرم نابود خواهد شد، نبرم نابود خواهم شد... _از دلدار به دلشکن تاریخ؟! *یک هزارم‌و چهارصد و سوم برج یازدهم روز پنجم یک بامداد*

"درمان درد" آمدنتان زخم هایم را که هیچ خود روحم را نیز درمان کرد و اما شما پرسیدی که "چگونه؟!" یک روز که از همه چیز دست کشیده بودم که دیگر ساکن شهرِ بی‌رحم کشورم نباشم، ناگهان دست به زنگ خانه قلبمان نهادین و دست برنداشتین. اوایل گمان‌کردم‌که یک مهمان ناخوانده‌ای بیش نیستین اما با گذر زمان متوجه شدم که شما قلب شکسته مارا با مهربانیتان با مرد بودنتان پیوند زده‌اید. محبوبم... من وصال شمارا به اندازه اندوه قلبم که هیچ زمان از بین نرفت به جان سپردم و تا نفسی در سینه دارم هرگز آزاد نخواهم گرد. بودنتان واجب و ماندتان زندگانی شد، همان صبح هایی که بر عشق شما؛ دستانمان قفل یک‌دیگر بود، در میدان انقلاب قدم می‌زدیم که بنده را مهمان کتابخوانه کهن شهر طهران کردید. زمانی که از پله‌های چوبی که با هر گامی که برمی‌داشتیم صدایی هز خود ایجاد می‌کردند بر مقابل در رسیدیم، شما در را گشودید‌ که بنده محو صدای جلاجل درب شدم. وقتی که بنده را سمت صندلی های دونفره عشاق کشاندید وصندلی را برایم کشیدید، هزار بار قربان قامت شما شدم که بابا جان صاحب کتابخوانه نزدیکمان شد و فرمود: - بابا‌جان همان قهوه های ساده همیشگی‌اتان را برایتان اماده کردم که در محفل راحت وقت بگذرانید. لبخندی زدم و قهوه را بر دست گرفته و اندکی مزه کردم و از لذت داغی و طعم بی‌نظیر قهوه سهم گرفتم که دوباره فرمود: -بابا جان نمی‌خواهی برای خانومت اندکی شعر بخانی؟ شما لبخندی بر لب گشودید و شروع به زمزمه بیتی کردید که همانجا برای بارها و بارها دل جانم را بر شما باختم: هوشم نه موافقان و خویشان بردند این کج کلهان مو پریشان بردند گویند چرا تو دل بدیشان دادی والله که من ندادم ایشان بردند

"محبوب‌دل" محبوبم‌می‌دانی؟! وقتی برای بار‌نخست شمارا بر چشم‌ دیدم، همان‌جا همان لحظه دلی که داخل سینه‌ام در حال تکاپو بود را بر چشمان افسونگر مشکی شما باختم. نمی‌دانم چگونه وصف حال گویم که شما رنجیده خاطر از ما نشوید ولیکن فکر وصال یاری همچون شما مارا از زندگی کنار‌گذاشته است. دلم خاستار این است که ساعت ها بر روی صندلی چوبی مانندی فرونشسته باشم و عطر چایی با چاشنی هل و دارچین و گل محمدی به استشمام کشیده و حیران شوم از عطر گیسوی شما.

رنگ‌عشق: بوی هل و دارچین توی‌هوا پیچیده، رو‌به‌روش‌می‌شنم‌و‌چایی‌که بخار‌ ازش‌بلند میشه‌رو به‌روی‌میز‌مقابلش‌می‌زارم. چیزی‌نمیگه‌و فقط با چشم‌‌هاش‌نظار‌گره‌کار‌مه، دست‌هامو بهم‌گره‌میزنم‌و میگم: - ‌از‌کجا مونده بودم؟ آها احساسات؛ می‌دونی،‌راستش احساسات یه خیابونی‌یا بلواری‌نیست که بتونی‌ازش‌رد بشی‌اونم‌چی‌هر ادمی‌نه کسی‌که‌روحت‌رو قلبت‌رو‌ همه‌چیزت‌رو‌بهش باختی! خودتم‌بخای‌نادیده‌اش بگیری خودت هم بخای‌چشاتو ببندی به قول شاعر‌ ک‌میگه: چشم خود بستم‌که دیگر‌چشم‌مستش‌‌ننگرم ناگهان‌دل داد زد دیوانه، من‌می‌بینمش نمیتونی‌ازش رد بشی... میدونی‌مثل یه آهنگ‌قفلی می‌مونه که اونقدر گوش‌میدی، ناخوداگاه حفظ می‌کنی‌متن‌آهنگ‌رو حتی‌اگه هزار‌بار هم‌‌گوشش بدی ازش‌سیرنمیشی. مثل یه آلبوم‌خاطرات‌کهنه‌مادربزرگ می‌مونه که ‌حتی با گذشت سالیان سال؛ عکس های سیاه سفید‌رو نشون‌میده و با دست های‌چروک‌و پیر شده‌اش با گوشه روسری‌ش اشکش‌رو پاک‌میکنه و میگه: -جونی‌های‌ پدربزرگ خیلی خوشتیب‌بود؛ جور‌یکه همه دنبالش بودن‌ولی اون از اول گفت‌که منو‌میخاد. مثل بچه‌ای‌می‌مونه که میوفته زمین، به‌بهونه اینکه مادرش محکم‌بغلش کنه الکی می‌زنه زیر‌گریه ک خودش رو لوس‌می‌کنه.. مثل این‌می‌مونه صبح بیدار شی ببینی‌همه جا داره برف می‌باره و تو‌خوشحال از اینکه مدرسه نمی‌ری بگیری بری‌رخت خواب گرم‌و نرمت تا دل ظهر خواب های‌رنگی‌رنگی ببینی.. احساسات رو‌هیچ وقت‌نمیشه کامل‌و دقیق وصف‌ کرد. مثلا بخایم حتی براشون یک‌ رنگی‌بگیم؛ مشکی‌میشه قدرت؛‌ سفید میشه پاکی؛‌ توسی‌ میشه خیال؛ قرمز‌میشه‌رنگ عشق‌.. به چایی‌ش‌اشاره میکنم‌و میگم: _سرد شد، راستی به نظر تو احساس تو الان چه رنگیه؟ جرعه‌ای از چایی‌ش می‌خوره‌و میگه: - قرمزه، قرمز خالش و اونقدری پرنگه‌که پاک‌نمیشه؛ اما فقط‌نسب‌به تو

صدای رعدو و برقِ بارون‌ سکوت تلخ خونه‌ رو می‌شکست، به عقب‌برگشتم و روی صندلی چوبی‌نشستم؛ رو‌به‌روم‌ نشسته بود بود. ناراحت و عین بچه ها بغض کرده بود؛ کم‌چیز‌ی که‌نبود می‌خواست سالیان سال جایی که زندگی کرده‌رو ترک بکنه... لبخندی زدم و به قهوه‌اش اشاره کردم‌و گفتم: _بخور‌ تا سرد نشه جان‌ِ‌دل. حتی‌تکونی به‌خودش نداد، سرم رو پایین انداختم و ادامه دادم : _ببخشید که این‌‌همه باعث آزارت شدم، می‌دونی من فقط کمی‌مهربون بودم و این خیلی بد بود؛ زود می‌بخشیدم زود دلخوری رفع می‌کردم، زود با کسی رفیق می‌شدم، هرجا هرکی کمکی داشت به کمکش می‌رفتم... می‌دونم هیچ وقت بهت اهمیتی ندادم اما میخوام‌که بری و ببخشی... مطمعن باش این‌رفتن به نفع تو خواهد بود روح عزیزم. از جاش بلند شد بدون اینکه‌‌نگاهم‌کنه، دسته چمدون رو گرفت و رفت. بعد رفتن روح از‌تنم حس‌کردم‌جسمم سبکتر شده، انگار دیگه هیچ‌حسی نداشتم... انگار دیگه قرار نبود اون‌روح طفلی توی جسم‌من‌باقی‌بمونه و عذاب بکشه.. بلند شدم و روی‌کاناپه دراز کشیدم و پاهام رو بغل کردم‌و زیر لب زمزمه کردم: _دیدم‌کسی برنداشت نعشم از‌زمین خود نعش خود را برداشتم و گریختم‌.

تماشا می‌کنی ویرانی مرا؟! می‌بینی که همچون لباسی بر طناب که بند یک گیره فلزی کوچک است مانده‌ام؟! می‌بینی که اگر رها شوم پرواز می‌کنم و می‌روم؛ آنقدر می‌روم‌که به خدا برسم؟! تماشا می‌کنی ویرانی مرا که با هر سوسوی باد، به این طرف و آن طرف رانده می‌شوم و کاری ز دستم برنمی‌آید؟! تماشا می‌کنی ویرانی مرا که باران بر نخ‌به نخم می‌بارد اما نمی‌توانم بروم؟! آری... اندکی بنشین و تماشا کن ویرانی مرا، حتی اگر ز دستت برمی‌آید آن‌گیره را بردار و به رقصم میان باد ازادی خیره بمان. اگر‌ ز دستت بر‌می‌آید نجاتم ده از این طنابی که خفت مرا چسبیده و ذره‌ذره مرا نخ به نخ، این طناب پاره می‌کند. می‌بینی؟! ویرانم ‌و کاری ز دستم‌برنمی‌آید.. ویرانی‌ام را تماشا مکن ازادم کن.

دلدار جان فرسوده: میخاهم قلمی بر دست گیرم و اندکی نامه‌ عاشقانه‌ای برایت بنویسم؛ از دلدار به گیرنده‌.. دلبری که جان فرسود از من.. یادت نمی‌آید اما.. ‌من برای ماندنت همه کار کرده‌ام راه های نرفته را رفته‌ام زیر تاریک ترین شهر با فانوس دنبالت گشته‌ام.. تمام قول هارا داده‌ام اما.. دیر شده است.. دل بی‌ایمانم حرف گوش نمی‌دهد که دیر است.. ولیکن. با تمام وجود؛ با بند بند وجود صدایت می‌زند. حقاََ که اسمت را گذاشته ام دلبری که جان فرسود از من.. فرسودی جانم را.. ربودی دل و ایمانم را اما بازهم اگر کنارم بازگردی نامرد زمانه هستم اگر با تمام وجود به آغوش خود نکشانمت. با تمام وجود عطر تنت را به ریه هایم مهمان کنم و اندکی دور از چشم تو.. لبخندی بر لبانم بیاورم.. هنوز همانم؛ همان عاشق دیرینه که اگر صدایش کنی صد جان هم داشته باشم قربانت می‌کنم. ای دلبر نامه‌ام به اخر رسید اما مثل شاعر میگویم: < فردا به دیارت خواهم آمد اما اگر باز هم ندیدمت دیگر نخواهم گریست در را خواهم زد و اگر بازش نکردی جایم را خواهم انداخت و هزار سال خواهم خوابید اگر مرگ به سراغم آمد مرا همان جا دفن کنید.> بوسه ای می‌کارم بر روی ورق تا اگر لای نامه را باز کردی حسش کنی. دوست دارد: دلدار جان فرسوده.

قسمت دوم: خاطرات‌ناگفته‌ام وقتی عاشقش شدم فقط چهارده سالم بود‌. پستچی‌ای که برای اولین بار نامه آورده بود؛ نامه ای که مربوط به داداشم بود که به تازگی ها به سربازی رفته بود. وقتی صدای زنگ در بلبلی خونه اومد، چادر گل‌گلی و سفید رنگم رو از روی آویز برداشتم و به سرم انداختم. از مقابل پدر جون که در حال خوردن چایی با عطر و طعم هل بود، به آرومی رد شدم و با پوشیدن کفش‌هام به سمت در قدم برداشتم. همین که سرم رو بلند کردم جفت چشم سیاهی که عین قهوه قاجاری بود مقابلم نقش بست‌، اصلا متوجه نبودم که مدت زمانی زیادی هست به چشم‌های قاجاری رنگش خیره‌ شدم. با خجالت سرم رو پائین انداختم که دستش رو برد سمت کیف کرمی رنگش و زیپش رو باز کرد. نامه سفید رنگی که با شمع پلمپ شده بود رو سمتم گرفت و آروم لب زد: _منزل آقای ادیب؟ بدون اینکه چیزی بگم سرم رو به عنوان تأیید حرفش تکان دادم و نامه رو از دستش گرفتم. هیچ حرفی نزد و تو سکوت خیره منی که از خجالت لپ‌هام به سرخی می‌زد شد. با صدا زدن پدرجون به خودم اومدم که می‌گفت: - گندم بابا جان کیه؟ سرم رو به عقب برگردوندم و گفتم: -پستچی بود پدرجون، نامه اورده از داداش. دوباره نگاهی به چشم‌هاش کردم‌ که دیدم هنوز خیره من هست، تشکری کردم و اروم در رو هل دادم تا بسته بشه. برگشتم و با قدم هایی که می‌لرزید نامه رو به دست پدر جون دادم و به سمت اتاقم پا تند کردم. از اون زمان تا الان بیست سال و خورده‌ای می‌گذره، بیست سالی که همون پست‌چی با یک‌نگاه عاشقشم شده بود و بعد از تموم شدن خدمت داداشم برای امر خیر اومدن و شدم خانوم خونه‌اش؛ که یاد گرفته بود همیشه "خاتون قلبم" صدام می‌زد. با صدا زدن پدر جون به خودم اومدم و گفتم: _ چرا عشق تو قلب ادم به وجود میاد پدر جون؟ چجوری؟ تک خنده‌ای کرد‌و گفت: _ عشق که خبر‌ نمی‌کنه بابا جان، یهو میاد و عین‌پیچک دور قلبت می‌پیچه؛ تو وقتی به خودت میای که می‌بینی ای دل غافل عاشق شدی!

قسمت اول"پیچک‌عشق" ی چیز هایی هست فقط برای خوده ادمه فقط فقط‌برای تو ساختنش نمیشه با کسی قسمتش کرد انگار قسمتش‌کنی دستمالی میشه مثل بچه گیمون که یه عروسک رو خیلی دوست داشتیم و با کسی راه نمیومدیم‌که بدیم دستش تا باهاش بازی کنه و یا وقت بگذرونه مثل دوست داشتن تو که ه بار‌که می‌بینمت مثل روز اول قلبم آخ قلبم‌جوری تو سینه مگبرای تو میتپه که یه صدای گوش نوازی رو ایجاد میکنه مثل صدای گیتار مثل نت سُل که بهتره بگیم‌نت سُل قلبم میدونی من‌خیلی حسودم به قدری حسودم‌که هیچ زاویه ای نمیزارم که بخاد نفر سوم وارد این دوست داشتن بشه ی چیز هایی فقط برا خوده ادمه نه میشه دست کشید ت میشه بخشید نه میشه بیخیال شد مثل وجود تو آخ از‌وجود تو نگم حتی با اینکه کیلومتر ها از من‌فاصله داشته باشی بازم‌دورترین‌نزدک منی دورترین‌نزدیکی که حاظرم جونمو براش بدم میدونی؟! راستش تو خیلی بدی اونقدر بدی که حتی خودمم‌نفهمیدم به خاطر عشقت عوض شدم شدم یه دختر خانوم‌ ی دختری که دیگه چشمام هرکس یو ناکسی رو‌نمی‌دید فقط قفلی زده بود رو چشای ناز مشکی‌رنگ تو به قول مادر بزرگم: عشق که صدا نمیکنه مادر یهو میاد عین‌پیچک دور قلبت‌میپیچه و تو وقتی متوجه میشی که قلبت داره از دوری و دلتنگی یارت خفه میشه قلبت دستو پا میزنه تا خودشو نجات بده ولی‌متاسفانه تو هوایی‌ک یارت‌نیست‌جان میده. فقط خواستم بگم با تموم اینا خوبم حالم خوبه یه جورایی به قول شاعر زندگی ترکم‌کرده بود که زندگی اوردی چقدر خوبه که حالمو خوب میکنی چقدر خوبه که هوامو داری چقدر خوبه که مثل پدر ها غر میزنی مراقب‌خودم باشم‌تا جیزیم‌نشه و یا صدمه ای بهم‌وارد نشه انگار عقل و قلبم اینبار دست تو دست هم دادنو و میگن ببین .. دمت گرم این خودشه ها! نکنه اینو ول کنی نکنه بری تنهاتر از این بشی لعنتی این‌خود زندگیته ها اینبار تا تهش برو با این من و عقلت هم اینبار ب خاطر این ادم و حس دوش داشتنت تو نسبت ب این ادم تسلیم شدیم و کم اوردیم .. نکنه یه وقت دلخورش کنی ها همینه.. یارت همیشگیت اینه.. آخ که جقدر دوست دارم محکم بغلم بگیرمت و موهایی‌ک‌روشون‌حساسی‌حسابی باهاش ور‌برم‌و بهم‌بریزم‌که عین پسر‌بچه های تخس اخم‌کنی تهش با ی لبخند عمیقی که‌رو لب هامه و باعثش تویی بگم: - ببین من خیلی دوستارما!

<جان جانان> قسمت سوم: سلام دکتر، خوبی؟ خوشی؟ رو‌‌به‌راهی؟ من باز اومدم تو این اتاق بی درو پیکر و حوصله سر بر تو، خدایی چرا برنمی‌داری یه رنگ‌و لعابی به این اتاق بدی؟! می‌دونی، اگه الان جان جانان اینجا بود این اتاق رو بهشت کرده بود. اون حتی با اومدنش تو زندگی من، بهشت ساخت چه برسه به یه اتاق چند متری. می‌دونی دکتر، جان جانان شبیه این ادم‌ها نبود، دوست داشتنش شبیه این آدما نبود؛ الان با خودت میگی مگه دوست داشتن آدما چه شکلیه که این حرفو میگم، نه؟! بزار واست بگم... آدمای دیگه دوست داشتنشون الکیه، از روی هوس هست ولی دوست داشتن جان جانان این شکلی نبود؛ اون مثل باباها مراقبم بود که چیزیم نشه، که اگه زمین خوردم‌ کمکم کنه بلند شم، اگه زخمی شدم، خودش زخمم رو باند پیچی کنه و مرهمی بشه روی دردام ولی... نمی‌دونم چرا ولی یه شب دلش با دلم بد شد، انگاری یه طوفانی به پا شد و حسودا چشممون زدن. بهش خیلی گفتم‌ها! گفتن‌نکن گفتم این ادم‌هایی که اسمشونو گذاشتی رفیق و اینارو به من ترجیح دادی یه روزی یه جایی تورو به گریه می‌ندازن، اونوقت با خودت میگی اون بود این کارو نمی‌کرد، اون بود بغلم می‌کرد، درکم می‌کرد. ولی خب گوش نکرد، گفت من می‌خوام از آدم‌ها دورش کنم، منم کم‌کم چیزی‌نگفتم و گذاشتم خودش بفهمه ولی خب؛ نفهمید... بهش گفتم یا اون‌هارو بزار کنار و دورشونو خط بکش یا میرم، و اون رفتن منو از گذشتن بقیه راحتر دید! به خواسته‌اش احترام گذاشتم دکتر؛ با اینکه می‌دونستم بعد رفتنش دیگه هیچ وقت خوب نمی‌شم... با اینکه می‌دونستم نباشه غم دلم هیچ وقت تموم نمیشه، ولی رفتم؛ رفتم‌که ثابت کنم کسی که ترسید اون بود کسی که جا زد اون بود، که حتی من حاضر بودم جدا از عشق خودم؛ عشق بیشتری بزارم روی میز که فقط کنار هم دیگه باشیم. نگاهش نکن الان دوسم نداره ها یادمه یه روزِ سرد پاییزی، که بارون شدیدی داشت می‌بارید؛ هوا رو کلا مه گرفته بود و بوی چوب و خاک بارون خورده همه جارو فرا گرفته بود؛ دست تو دست هم داشتیم زیر بارون‌ می‌رقصیدیم. اون هعی غر می‌زد که من بدنم ضعیفه؛ مریض میشم اما نمی‌تونستم از بودن باهاش؛ از عطر تنش؛ از گرمای دستاش؛ از اخمی‌که بابت نگرانی از سلامتی من بود بگذرم. اون شب من‌مریض شدم و چقدر جان جانان حرص می‌خورد؛ هی غر میزد و می‌گفت: '- دِ آخه جوجه؛ مگه بهت نگفتم نریم زیر بارون خیس بشی مریض میشی، ها؟! اگه تو یه چیزیت بشه من می‌خوام چه خاکی توی سرم‌بریزم؟ چرا آدم نمیشی تو اخه، شبیه دختر بچه های کوچولویی هستی که باید عین باباها مراقبت باشم که کار دست خودت ندی دختر خوب' اصلا دوست داشتن جان جانان خیلی خاص بود؛ دوست داشتن جان جانان وطنی بود برای منی که غربت زدگیم از دور پیدا بود. جان جانان تمام تار و پود من برای ادامه این زندگی بود دکتر؛ هنوز هم هست! فرستنده؟! < از دلدار به دلشکن> تاریخ؟! <یک هزار و سی‌صد و سوم برج یازدهم روز چهاردهم ساعت دو و بیست و دو دقیقه بامداد.> نگارنده؟! < سحر تقی‌زاده >

<جآن جانان> قسمت دوم: دکتر، می‌دونی بعضی شبا که میای تو اتاقم؛ مثل همین امشب، از من می‌پرسی چرا نمی‌خوابی و از پنجره به آسمون تیره که چیزی جز تاریکی نصیبت نمیشه زل میزنی خیلی حرفا دارم بگما، ولی خب کلمه‌ای برای بیانش پیدا نمی‌کنم... تو که دیگه غریبه نیستی، بعد شیش ماه شدی جزوی از ما، راستش رو بخوای بعضی وقت‌ها زورم به غمی که تو دلم هست نمیرسه... یه شب‌هایی خیلی تیره و تاریکه، خیلی سنگینی می‌کنه روی قلبی که به هزاران قطعه‌ی ریز تبدیل شده، ولی من می‌ترسم بخوابم، اگه دلیلش رو هم بپرسی تنها چیزی که دارم بگم واست اینه که من‌ می‌ترسم بخوابم و توی خواب بمیرم و نتونم دیگه جان جانان رو ببینم. می‌دونی دکتر این غم‌دل هم دلیل های خاص خودش رو داره‌ها مثلا مجبوری از چیز هایی که دوست داری دست بکشی و برای همیشه رهاشون کنی مثل عروسک محبوب بچگیمون، که از بس دوسش داشتیم و روش حساس بودیم، حتی دست کسی نمی‌دادیمش که کثیف یا دستمالی نشه و فقط برای خودمون بمونه، اما وقتی بزرگ شدیم همون عروسک‌ محبوب هم روی طاقچه‌ی خاطرات قدیمی رفت . جان جانان هم شد یکی از این غم های بزرگ دلم، دکتر نبین دیوونه‌ام، میگم، می‌خندم ولی خب همش رُل قوی‌ای که یاد گرفتم بازی کنم تا کسی غم چشامو نبینه... جان‌جانان با اینکه دوسم داشت ولی زخم کاری‌های بدی رو روی روح و تنم حک‌ می‌کرد، هیچ وقت نشد برای یک بار هم شده من رو نسبت به بقیه افراد و آشنا‌هاش ترجیح بده، همیشه بقیه رو ترجیح داد. من هربار بخشیدمش دکتر، ولی با هربار بخششم، ذره‌ذره حسم کشته و نابود شد، ولی جان جانان متوجه نشدا. من همیشه سعی کردم بجنگم، چیزی که دوست دارم رو نگه دارم اما زورم به جنگی‌که کسی جز من جنگنده نبود، نرسید... اره من دوسش داشتم، اتفاقا هنوزم دوسش دارم، می‌دونم هر حرفی بگه، حتی تظاهر کنه که بی من می‌تونه دروغه! دکتر من جان جانان رو می‌شناسم، اون بی من نمی‌تونه. دکتر می‌زاری برم ببینمش؟! دلم قد قلب کوچیک گنجشک، واسش تنگ شده، ولی باید برم لباس بخرم‌ها، یهو برنداره بگه با لباس های بی‌ریخت تیمارستان اومدی دیدنم بقیه دیدنت و حیثیتم رفت! باید برم خوشگل موشگل کنم، عطر همیشگی جان جانان رو از روی طاقچه بردارم بزنم به مچ دستام که تنم بوی تنش رو بده، اخه اون همیشه جفت دستامو می‌گیره و می‌بوسه... راستی دکتر، دیروز اون‌‌ پرستار بد‌اخلاقه هستا، اومد با زور بهم ارامبخش زد که جان جانان رو صدا نزنم انقد نگم: ' جان جانان و جهانم، بیا دیگه دلم برای دیدن صورت ماهت یه ذره شده، لامروت! یکمی رحم داشته باش این قلب بیمار و ضعیف من طاقت دوری از تورو نداره ها؟ بیا واس من ناز نکن که ناز‌کِش خوبی نیستم، نه اینکه ناز قشنگ تورو نکشما، نه فقط بیا که حتی راضی‌ام به یه نگاه از دور که آروم بگیرم' نه دکتر، نه نکن، نکن... باز این آرامبخش های لامصب رو روانه رَ‌گ های من نکن، بزار تنها امیدی که واسه زندگی دارم یادم بمونه، بزار یادم بمونه جان جانان تنها کسیه که دوسم داره، که یادم بمونه عین بچه‌ای‌ام که اگه وسط شلوغی دست‌هامو ول کنه گم میشم و می‌میرم! فرستنده؟! <از دلدار به دلشکن> تاریخ؟! یک هزار و چهار و صد و سوم روز سیزدهم ماه یازدهم زمستانی ساعت دو و بیست و چهار دقیقه بامداد. نگارنده؟! < سحر تقی‌زاده >

نام اثر: چهار‌صفر نام نویسنده: سحر تقی‌زاده مقدمه: می‌خواهم اگر مُردم بگوییم؛ مرا در گودال های ترقوه‌هایت چال کنند و یا مرا بسوزاند و خاکسترم کنند، داخل عطری که عاشقش هستی بریزند با هر بار استفاده از آن عطر عین حریری بر روی تنت حک شوم و هیچ گاه بوی این عطر از تنت پاک نشود. یا بگویم اگر‌مردم موهایش را بتراشید و نگذارید جز من دست هیچ دختری بر تار های مویش بخورد و آنهارا بهم بریزد.

< جآن‌جآنآن > قسمت اول: دِ نکن دیگه، تو که می‌دونی دکتر من حالم خوبه!بی‌خودی مشت‌مشت قرص می‌ریزی تو این شیکم وا مونده ما؛ بعد از چیزی هم سر در نمیاری میگی خوب میشی؟! من خوبم ببین؛ حرف می‌زنم، می‌خندم، غذا می‌خورم دیگه چی میخای؟! هعی آدمات میان ساعت پنج صبح منو از پشت بوم این تیمارستان لعنتی میارن تو اتاقم حبسم می‌کنن؛ بعد وقتی می‌پرسم چرا؟! میان میگن تو دیوونه‌ای، خو من یه پرنده آزادم، باید برم باید پرواز کنم! اگه نزاری، اگه توی این قفس لعنتی حبسم کنی ، پرواز کردنمو یادم میره ها بعد نگی بهم برو که رفتنو بلد نیستم. یعنی دست خودم نیست، به جایی عادت کنم رفتن برام سخت میشه، آزار دهنده میشه انگار شیره جونمو ذره‌ذره می‌گیرن... دکتر یه چیزی بپرسم راستشو میگی جون ننه‌ت؟! من یادمه از خونه زدم بیرون، بعد انقدر سرعت رفته بودم با ماشین کوبیده بودم به تیر برق، چشامو که وا کردم دیدم تو بیمارستانم. بعد هعی از همه می‌پرسم، از آدم‌هایی که اینجا هستنا میگن منو اینجا ول کردن رفتن... راست میگن دکتر؟ اخه مگه میشه یه ادم به این گندگی کسی رو نداشته باشه که حتی شده برای پنج دقیقه بیاد بهش سر بزنه؟! یعنی من بیوفتم بمیرم هم کسی خبر دار نمیشه؟! نمیان منو ببین که خوبم یا اصلا زنده‌م یا مُرده؟! اصلا... اصلا دلشون برای من تنگ نمیشه؟! نکنه ادم بدی بودم یادم نمیاد؟ نکنه دل کسی رو شکوندم؟! یا اینایی هم که اینجا عصر ها با من میان حیاط هم دیوونن؟ اخه وقتی از جان جانان براشون میگم بهم می‌خندن میگن توهم زدی. من کجا توهم می‌زنم اخه؟ مگه میشه یکی وجود داشته باشه بعد بگن نه همچین چیزی نیست و وجود نداره؟! مگه میشه یادم بره حرفای قشنگشو که واسم می‌زد؟! می‌دونی دکتر، تو جان جانان رو نمی‌شناسی، یه بار وسط پائیز دست منو گرفت و برد میدون انقلاب، اخه اونجا یدونه کتابخونه هست خیلی قشنگه... پله‌های چوبی داره، وقتی وارد میشی یدونه زنگوله قشنگ داره که با برخورد در به زنگوله صدای قشنگی تولید می‌کنه، یه صاحب پیرمرد مهربونی هم داره که مارو می‌شناسه، وقتی رفتیم اونجا مارو برد جای همیشگیمون که سمت پنجره بود، بارون هم می‌بارید شهر خیلی قشنگ تر دیده‌ میشد، انگار هرچی بدی و تیره‌گی توی دل مردم بود رو می‌شست و می‌برد. اون روز بارون اونقدری بی‌رحمانه بود که حس می‌کردم الانه از ضربه‌های قطره‌ها شیشه بشکنه، وقتی نشستیم پیرمرد مهربون مثل همیشه واسمون چایی با عطر و طعم بِه و لیمو اورد که کنارش از اون کلوچه‌های دارچینی خیلی خوشمزه بود که آدم حس می‌کرد وسط بهشته با ترکیب این دوتا خوراکی. اون روز جان جانان باهام خیلی حرف زدا گفت دوسم داره گفت هیچ وقت نمی‌تونه بدون من زنده بمونه... بعد از جاش بلند شد اومد رو‌به‌روم نشست و دستشو اروم‌ گذاشت رو قلب پر تلاطم بیقرارم که حس می‌کردم الانه که قفسه سینمو بشکافه و بیاد بیرون؛ سرشو کمی بلند کرد‌که بتونم ببینمش، آخ دکتر... آخ! همونجا بود که دل و ایمونم رو به چشم‌هاش که همرنگ آسمون شب تیره بود باختم، بد هم باختم لبخندی گوشه لبش از مضطرب بودن من نقش بسته بود که حاظر بودم نصف عمرم رو بدم تا اون همیشه لب‌هاش خندون باشه، چشم‌هاشو آروم بسته و باز کرد و شعری که همیشه واسم زمزمه می‌کرد رو باز گفت: - تا آخر عمر درگیر من خواهی ماند اما؛ تظاهر می‌کنی که نیستی... مقایسه تورو از پا درخواهد آورد، من می‌دانم که به کجای قلبت شلیک کرده‌ام! فرستنده؟! <از دلدار به دلشکن> تاریخ؟! 'هزار و چهار و صد و سوم؛ ماه یازدهم روز دوازدهم سرد زمستانی ساعت صفر دو و صفر دو بامداد.' نگارنده؟! <-سحر تقی‌زاده>

درود وقت بخیر نویسنده عزیز لطفا رمانتون رو به ده پارت برسونید بعد درخواست بدین باز

درود وقت بخیر‌نویسنده عزیز لطفا با بنده خصوصی بزنید

خب خب بریم برای اعلان نفرات مگه نه؟! شیطونه میگه همه جوایز رو بگیرم واسه خودم ولی خب چون دختر گلی هستم‌، میدم به شما عشق کنید نفر اول: @shirin_s نفر دوم: @Kahkeshan نفر سوم: @Teimouri.Z بچه ها توجه کنید که من‌گفتم ادامه دیالوگی که من میگم رو ادامه بدید! اما شما از دیالوگ؛ دیالوگ های دیگه در اوردین... برای همین از این‌جهت بررسی شده و ممنونم از همه شماها که شرکت کردین باید بگم به این زودی ها دوباره یه چالش دیگه ای برگذار خواهد شد. تا اون موقعه بوس به چشم های زیباتون با تشکر از تمامی نویسندگان و مدیریت سایت: @nastaran