QAZAL

طلسم راز قراره که قدرتی فراتر از این چیزی که الان دارم، داشته باشم و این پاداش رو مدیون پیر مجیک هستم که بهم یه چیز مهم رو یاد داده بود. اون هیچوقت حرف نمی‌زد و بخاطر همین هم تو گروه جادوگرا معروف بود. همیشه با شعله آتیش و حرکات دستاش، نکته های هر یک از عضوها رو بهش می‌گفت! اولین باری که چشمم بهش خورد بنظرم یک آدم فلسفی و بی‌نهایت عادل اومد و از صمیم قلبم آرزو کردم که کاش یک روزی منم تو یکی از زمینه های جادوگری و طلسمی که برام تعیین می‌کنه بتونم عادل و بهترین باشم. اون روز پیر مجیک به من طلسم راز رو یاد داد. اول از هر چیزی ازم خواست تا اونو تو وجود خودم تقویت کنم. اون گفت که همه ما دو گوش و یه زبون داریم، برای اینکه یه حرفی رو دوبار گوش بدیم و و یبار حرف بزنیم. از من خواست تا شنونده خوبی باشم و تمرین کنم بجای حرف زدن، بیشتر گوش بدم و بتونم حرفایی که اعضا بهم می‌زنن و تو دلم نگه دارم و مانع از دو بهم زنی بشم و اگه کسی از جادوگرا خواست با استفاده حرف یا راز یکی از دوستاش، دو بهم زنی کنه، با استفاده از قدرتی که این طلسم به من داده بود، می‌تونستم این طلسم و عملی کنم و قدرت حرف زدن و از اون عضو بگیرم. و خطا کردن تو عالم ما، از قدرتمون کم می‌کنه و اگه سِمَت بالایی هم داشته باشیم، باعث میشه اونقدر ضعیف بشیم که پیر مجیک تصمیم بگیره ما رو از گروه اخراج کنه. دوستام هر کدوم تو طلسمی که پیر مجیک بهشون داده خبره شدن. یکیشون طلسم شهامت، یکیشون طلسم جرئت و.... و من چون کوچیک ترین عضو این گروه هستم، تازه نوبت من شده. بعد از اولین قرارم با پیرمجیک به یاران، دست راست خودش دستور داد تا از دور مراقبم باشه که ببینه تو کارهام چگونه عمل می‌کنم و چقدر واقعی رفتار می‌کنم! از اون روزا مدت زیادی می‌گذره و بالاخره من برای پیوستن به گروه بزرگ جادوگرا آماده شدم و امروز قراره مراسم رونمایی از طلسم راز میان اعضا برگزار بشه. هم خوشحالم و هم هیجان زده! این اولین باره که تو مراسم اصلی که توسط خوده پیر مجیک انجام میشه، هستم. همیشه این مراسمات زمانی برگزار میشه که حلقه بزرگ جادوگران تکمیل باشه، ستاره تو آسمون باشه و زیر نور ماه؛ پیر مجیک روبروی کسی که قراره از طلسمش رونمایی بشه، از شعله آتشی که وسط حلقه روشن کرده، چوب مخصوص اون فرد و آماده می‌کنه و بهش میده. بعدشم همه‌ی اعضای گروه با اون فرد بیعت می‌بندن و قول میدن تا زمانی که از اون فرد اشتباهی سر نزنه، کنارش باشن و ازش حمایت کنند. نفس عمیقی کشیدم و مثل بقیه صبر کردم تا ستاره‌ها خودشونو تو آسمون نمایان کنند و ماه کامل بشه. علوی وسط حلقه جادوگران با طبل توی دستش داشت آهنگ رونمایی از پیرمجیک رو می‌نواخت و بعد از چند دقیقه پیرمجیک با جاروی دستیش و فرم مخصوص مراسم معرفی طلسم جادوگرا، وسط حلقه اعضا فرود اومد. همه تعظیم کردیم و ورد مخصوص خوشامدگویی پیرمجیک و گفتیم... پیرمجیک نگاهی به آسمون کرد و دید که ماه کامل شده و ستاره ها هم در حال درخشیدن هستن. با چوب جادویی، شعله آتش رو روشن کرد و به من اشاره کرد تا روبروش قرار بگیرم. با اضطراب جلو رفتم اما لبخند پر از اطمینان دوستام، دلمو آروم کرد. پیر مجیک دستشو روی قلبم گذاشت و نور اعتمادی که نشانه قبولی من شد و به اعضا نشون داد و با حرکات دستش چوب جادوییم رو از شعله آتش بیرون کشید و به دستم داد. حس قدرت می‌کردم از اینکه بالاخره تونستم در این امتحان، پیروز بشم و مثل بقیه اعضا طلسم مخصوص راز رو از آن خودم کنم.

ته کشیدم انگار که ماشینی از روم رد شده...

با حس نوازش، دستی روی صورتم کشیدم و به سمت مخالف غلت زدم؛ با حس تکرار نوازش سریع چشم‌هام رو باز کردم و نیم خیز شدم، به پنجره‌ اتاقم چشم دوختم که باز شده بود و همین که نگاهم رو چرخوندم متوجه نور سبز رنگی شدم که از داخلش شکل یه دختر زیبا شکل گرفت، لباس مشکی بلندش زیباییش را دو چندان کرده بود! با لبخند بهم نزدیک شد و لبه تخت نشست...نوری از چوب دستیش به سمت صورتم گرفته شد و رو به من گفت: ـ میبینم که بازم چشمات غمگینه کارول! لبخند تلخی زدم و گفتم: ـ آره با دیدن بی رحمیه خانوادم، دیگه حالم خوب نمیشه! او دستی به صورتم کشید و گفت: ـ اما تو باید... زانوهامو جمع کردم و حرفشو قطع کردم و گفتم: ـ آره می‌دونم باید امیدوار باشم اما نمی‌تونم! خیلی دارم سعی میکنم روحیه‌ و انگیزه‌امو حفظ کنم اما نمی‌ذارن. از روی تختم بلند شد و گفت: ـ من برات حفظش می‌کنم کارول! با تعجب نگاش کردم و گفتم: ـ اما، چطوری؟! با لبخند بهم نگاه کرد و بعد چشماشو بست و یه چیزایی زیر لب زمزمه کرد، همزمان با بستن چشمش، اون نور سبز رنگ کل اتاقمو پر کرد و بعدش یه مقداری از موهاشو گرفت توی دستش و چوب جادویی رو گرفت سمتش! اون مو تبدیل به یک پر سفید زیبا شد. پر و داد دستم و گفت: ـ هر وقت که نا‌امیدت کردن، زیر نور ماه یه مقداری از این پر رو آتیش بزن و به سمت آسمون بفرست...اون امیدواری دوباره تو دلت زنده میشه! داشت از پنجره اتاقم می‌رفت که پرسیدم: ـ چرا اینو بهم دادی؟ نگام کرد و گفت: ـ چون وجودت منو یاد ققنوس میندازه! هر چیزی که تجربه کنی و سختی‌ها لهت کنه اما باز از خاکسترت متولد میشی! خودتو باور داشته باش کارول. حرفش و پری که بهم داد، دلگرمی خاصی رو تو وجودم زنده‌کرد و تونستم قوی بودن خودمو بیاد بیارم. همین لحظه دوباره نور سبز کل اتاقمو پر کرد و اون مثل یه پرنده دستاشو باز کرد و به سمت آسمون پرواز کرد و من محو این صحنه زیبا شدم.

۱ـ دیدن خواب عزیزی که از دست رفته، نشونه اینه که یه معجزه تو زندگیت اتفاق میفته✨ ۲ـ اگه آرزوتو زیر نور ماه بنویسی و تو آب جاری بندازی، حتما برآورده میشه✨ ۳ـ دلیل علاقه زیادت به دوست صمیمیت، به این دلیله که تو زندگی قبلیت عضوی از خانوادت بوده✨ ۴ـ چهره الانت شبیه کسیه که زندگی قبلی عاشقش بودی✨ ۵ـ اگه یه پروانه سفید یا قاصدک بیاد سمتت یعنی آرزوت قراره برآورده بشه✨ ۶ـ اگه دستات بی دلیل سرد شده یعنی یکی خیلی دلتنگته✨

اسم داستان : افسانه آلکیمورا گروه: جادوگران ایده پردازان: @Taraneh @QAZAL@سایان @ملک المتکلمین خلاصه: در آلکیمورا، شهری که جادو ارز رایج آن است، هیچ‌چیز رایگان نیست. جادو در کارگاه‌های عظیم ساخته می‌شود؛ نه از سنگ یا فلز، بلکه از گوشت و خون روح انسان‌ها، از عشق، خشم، ترس، امید…! احساساتی که مردم با رضایت یا اجبار می‌فروشند تا بقا بخرند. اما این معامله‌ی خاموش، روح شهر را تهی کرده؛ مردمی با چشمان بی‌نور و قلب‌های خاموش، که زندگی‌شان صرف تغذیه‌ی ماشینی می‌شود که هیچ‌گاه سیر نمی‌گردد. در این میان، یک نفر متولد شده با جادویی که از درونش می‌جوشد. آزاد، پایان‌ناپذیر، و بدون بها. وجود او یک تهدید است؛ پیشگویی‌ها گفته‌اند چنین فردی می‌تواند نظم آلکیمورا را در هم بشکند یا آن را به آتش بکشد. شورای جادوگران و صاحبان کارگاه‌ها، ترسیده از نابودی سلطه‌شان، همه را علیه او می‌شورانند. اکنون، شکار آغاز شده. در کوچه‌های مه‌آلود، بازارهای جادوی سیاه و تالارهای طلسم، این موجود استثنایی باید انتخاب کند. آیا جادویش را آزاد کند و شهر را از اسارت احساسات فروخته‌شده برهاند…؟ یا تاج سلطنت را بردارد و خود ارباب جدید شود؟

سلام درخواست ویراستار دارم✌️🙏

سلام درخواست ویراستاری دارم🙏🙌

پارت صد و چهل و پنجم هاروت یهو گفت: ـ ببخشید حرفاتونو قطع می‌کنم اما کارما باید گردنبندتو پس بگیرم! گردنبندم و از گردنم درآوردم و دادم دستش و رو بهش گفتم: ـ ممنونم رفیق! هاروت هم محکم منو تو بغلش فشرد...بعد ازم پرسید: ـ خب کارما، آماده‌ایی ؟؟ سرمو به نشونه تایید نشون دادم و رفتم سمت جسم سامان و رو بهش گفتم: ـ منو فراموش نکن باشه؟ بعدش چشماش و که بسته بود، بوسیدم و اشکم چکید رو گونش و گفتم: ـ منم هیچوقت فراموشت نمی‌کنم رفیق من! دوباره به دریچه نور کل خونه رو پر کرد و آروم آروم جسمم مثل یه آب روون رفت تو جسم سامان و بعدش سامان نفس کشید... (پایان) « کارما می‌گفت: خدا نگاه می‌کنه تا ببینه تو با بنده‌هاش چجوری تا کردی، تا همون‌جوری باهات تا کنه... خوب تا کنیم»

پارت صد و چهل و چهارم با شادی گفتم: ـ معلومه راه دوم.. هاروت پرسید: ـ مطمئنی کارما؟! بعد این قضیه حتی دیگه نمیتونی تناسخ پیدا کنی، کاملا میری تو وجود این پسر! گفتم: ـ برام مهم نیست که دیگه تناسخ پیدا نکنم و از بین برم...همینکه تو قلب و وجود سامان جاری بشم برام کافیه. هاروت پرسید: ـ یعنی اینقدر دوسش داری؟ با لبخند به سامان نگاه کردم و گفتم: ـ بیشتر از هر چیزی! اون برای من پر از خاطره های خوبه و به من احساس داشتن و یاد داد! بعد رو به آسمون کردم و با شادی گفتم: ـ دمت گرم مشتی، این‌بارم رومو زمین ننداختی! مرسی که سامان و زنده می‌کنی! هاروت گفت: ـ در واقع تو از خودت گذشتی تا اون زنده بمونه... سامان که با عشق فراوون نگام میکرد، دوباره گفت: ـ خیلی دوستت دارم رییس! همزمان با گریه لبخند زدم و گفتم: ـ من بیشتر.

پارت صد و چهل و سوم این بار سامان اومد سمتم تا بغلم کنه اما هاروت دستشو آورد جلو و مانع شد...به هاروت نگاه کردم و گفتم: ـ حداقل بذار برای بار آخر باهاش خداحافظی کنم! روحشم که دیگه نمیتونم ببینم... هاروت کمی مکث کرد...یهو یه بادی تو خونه پیچید و تمام وسایل خونه شروع کرد به لرزیدن...به اطرافم نگاه کردم...چه اتفاقی داشت میفتاد؟! رو به هاروت که چشماشو بسته بود پرسیدم: ـ چه خبر شده هاروت؟! ولی هاروت چشماش بسته بود و جوابمو نمی‌داد...بعد چند دقیقه هاروت چشماشو باز کرد و همین لحظه دوباره خونه به حالت اولش برگشت...با لبخند رو به من گفت: ـ یه چیزی بهم الهام شده کارما! با ذوق به سامان نگاه کردم و گفتم: ـ میتونم بغلش کنم؟؟! هاروت با کمی مکث به سامان نگاه کرد و رو به من گفت: ـ یه چیز سختیه نمی‌دونم میتونی قبولش کنیم یا نه! با کنجکاوی گفتم: ـ خب بنال دیگه! گفت: ـ دوتا راه داره...یا ازش خداحافظی می‌کنی و برمی‌گردی به جایی که بهش تعلق داری یا اینکه واسه همیشه وجودت می‌ره تو بدن این پسر تا زنده بمونه...

پارت صد و چهل و دوم با عصبانیت گفتم: ـ من جلوی این تقدیر وایمیستم هاروت! این دنیا به سامان احتیاج داره! یهو از پشت سرم صدای سامان و شنیدم: ـ رییس! برگشتم سمت صدا...روحش بود...بهش نگاه کردم و رفتم سمتش تا بغلش کنم اما نیروهام بر من غلبه کرد و نتونستم...سامان گفت: ـ من می‌خوام باهات بیام کارما! گفتم قلب من نمیتونه تحمل کنه که ازت جدا بشم! درسته شاید من هیچوقت برات اونقدر مهم نبودم اما خیلی دوستت دارم... این‌بار هاروت گفت: ـ پسر خوب! کارما بخاطر تو قوانین این دنیا رو نقض کرده! سامان با تعجب نگاش کرد و گفت: ـ منظورت چیه؟! هاروت به زخمای گردن و صورتم اشاره کرد و گفت: ـ تمام این زخما بخاطر اینکه از مرگ تو جلوگیری کرد تا تو پیشش بمونی! از درون در برابر نیروی عزراییل مقاومت کرد تا تو زنده بمونی! سامان هنگ کرده بود و چیزی نمی‌گفت...من بجاش واسه اولین بار نگاش کردم و گفتم: ـ نتونستم بهت بگم اما منی که نمی‌دونستم انسان بودن و احساس داشتن چه شکلیه، عاشقت شدم سامان! هرکاری کردم تا تو کنارم باشی اما خدا... هق هقم باعث شد جملم قطع بشه...بغضم و قورت دادم و ادامه دادم: ـ اما خدا بی معرفته! نمی‌ذاره کنار هم باشیم...یه انسان و یه نیروی طبیعت که تو جلد انسان اومده، به هیچ وجه نمیتونن کنار هم بمونن!

پارت صد و چهل و یکم پدرش یهو با عصبانیت بلند شد و گفت: ـ راستشو بگو! تو کی هستی؟؟ چرا داری رو زخممون نمک میپاشی؟! گفتم: ـ چون کاری کردین به آدم عادی به حالتی برسه که بخواد قید زندگی و جونشو بزنه! همین حین صدای پارس دکمه توی گوشم پیچید و زخمام شروع کردن به سوزش...کلاهمو کشیدم روی سرم و از سرحام بلند شدم و به فریادهای پدر و مادر ندا که دنبالم میگشتن، بی‌توجه شدم! سریع گردنبندمو گرفتم تو دستم و خونه رو تصور کردم...احساس خیلی بدی داشتم! سامان براش یه اتفاقی افتاده بود...تا رسیدم دم در خونه انگار چشمام داشت سیاهی می‌رفت و قلبم سنگین می‌شد...در و با عجله باز کردم و دیدم سامان کف سالن غش کرده و هاروت بالای سرش نشسته و رو به من گفت: ـ کارما، وقت رفتنه! بغض گلومو فشرد...رفتم کنار سامان نشستم و صورتشو گرفتم تو دستم و گفتم: ـ خواهش می‌کنم، اینکارونکنین! من تابحال چیزی از خدا نخواستم اما الان می‌خوام...لطفا! هاروت گفت: ـ سخت‌تر از اینش نکن کارما! اون پسر زمان مرگش خیلی وقت پیش بود که تو جلوی اون اتفاق وایستادیم و قرار شد تا آخرین روزی که اینجایی این پسر زنده بمونه...الآنم دیگه وقت رفتنه! فقط گریه می‌کردم و دکمه هم بالای سر سامان پارس می‌کرد...هاروت گفت: ـ حتی اگه تو هم نبودی، این پسر همون روز زندگیش تموم می‌شد...قسمتش همین بود...تو نمیتونی جلوی قسمت وایستی کارما!

پارت صد و چهل وسط گریه‌اش با لحن خیلی آروم گفتم: ـ اما شما در حق دخترتون بد کردین! باباش یهو بهم نگاه کرد و پرسید: ـ منظورت چیه؟ تو چشماش زل زدم و گفتم: ـ اینکه الان دخترتون زیر این سنگ قبر خوابیده، نتیجه کارای شماست...به کاراتون اگه یکم فکر کنین، متوجه منظور من میشین. مادرش گفت: ـ اما ما هر کاری کردیم واقعا برای خوبی خودش... حرفشو قطع کردم و گفتم: ـ برای من حرفای کلیشه‌ایی نزنین خانوم اخوان! دخترتون یه دختر عاقل و بالغ با اختیار خودش بود. قرار نیست چون شما به دنیا آوردینش براش تعیین و تکلیف کنین! جفتشون سکوت کردن و با تعجب بهم نگاه می‌کردن...ادامه دادم و رو به پدرش با لحن تندی گفتم: ـ الآنم حق ندارین اینجا‌ واسه اثری که خودتون ساختین، گریه کنین! اون دختر سالها محتاج محبت پدرش بود...سالها منتظر این بود مادرش تشویقش کنه و بابت حرف مردم تحقیرش نکنه! یبارم خدا کسی که از صمیم قلبش دوسش داشت و گذاشت وسط زندگیش که اونم با دستای خودتون فراری دادین...حالا اینجا بالای سنگ قبرش نقش پدر و مادر خوب و بازی نکنین و بذارین که اینجا حداقل تو آرامش باشه! پدرش که از حرفای من هنگ کرده بود با تته پته گفت: ـ اصلا...اصلا شما کی هستین؟! این...این چیزا رو از کجا میدونین؟ بلند شدم و رو به جفتشون گفتم: ـ من صدای عذاب وجدانتونم! دخترتون با کاری که کرد، داغی رو دلتون میذاره که تا ابد کاراتون مثل یه عذاب تو دل و عقلتون میخوره...به هیچ وجه ازش خلاص نمیشین!

پارت صد و سی و نهم چیزی نگفتم که ادامه داد: ـ اما الان می‌ترسم! می‌ترسم همون قدر که اینجا عذاب کشیدم اون دنیا هم عذاب بکشم! گفتم: ـ بهت گفتم که! خودکشی دخالت تو کار خداست. من متوجه تمام ظلمایی که بهت شده هستم...مادر و پدرتو نگاه کن! رو کرد به سمت پدر و مادرش...گفتم: ـ اونا از امشب تا آخرین روز عمرشون با عذاب وجدان کاراشون که در حق تو کردن، می‌گذره! ازم پرسید: ـ مطمئنی؟! گفتم: ـ کار من اینه دختر! بعد از اینکه دفنش کردن، دریچه نوری از آسمون باز شد...نفس عمیقی کشید و گفت: ـ خیلی حس سبکی دارم! چشماش برق می‌زد! پس مشخص بود خدا بخشیدتش! بعدش آسمون روحشو مثل یه آب روان کشید سمت خودش و بعد از اون دریچه نوری تو آسمون بسته شد. کلاهمو انداختم تا از نامرئی بودن خارج بشم و رفتم کنار مادر و پدرش که در حال گریه کردن کنار سنگ قبر دخترشون بودن، نشستم و شروع کردم به فاتحه خوندن. مادرش دماغشو کشید بالا و یه نیم نگاه به من انداخت و پرسید: ـ شما از دوستای ندا بودی؟! نگاش کردم و گفتم: ـ یجورایی! بعدش دوباره شروع کرد به نوازش دادن برای دخترش.

پارت صد و سی و هشتم تا رسیدم جلوی در خونشون با اعلامیه ترحیم دختره و نوازش دادن خانوادش مواجه شدم....این لابلا روح سرگردون دختره هم دیدم که با ترس دنبال مادرش می‌دوید و میخواست باهاش حرف بزنه اما مادره متوجهش نمی‌شد! از لابلای جمعیت رفتم کنارش و صداش زدم: ـ ندا؟ یهو برگشت سمتم و بعد کمی مکث گفت: ـ تو منو میبینی؟ با سرم حرفش و تایید کردم که با ترس دستام و گرفت و گفت: ـ من می‌ترسم! می‌خوام برگردم پیششون! خیلی اذیتم کردن اما الان واقعا پشیمونم. گفتم: ـ باید قبل از زمانی که شاهرگتو می‌زدی، به این چیزا فکر می‌کردی! الان کاری از دست کسی برنمیاد! واقعا ترسیده بود و روحش می‌لرزید...با هق هق گفت: ـ الان من میرم جهنم؟! گفتم: ـ بابا اینکه تو برنامه خدا دخالت کردی و قید جونتو زدی که قطعا عذاب می‌کشی اما اینکه میری جهنم یا بهشت و من واقعا نمی‌دونم! ازم پرسید: ـ تو کی هستی؟! گفتم: ـ کارما! به مادرش نگاه کرد و گفت: ـ خیلی اذیتم می‌کردن، از بچگیم بابت نمره و درس، بعدش بابت پوششم و آبروشون جلوی بقیه، بعدش کتک زدن بابام و آخر سر هم کسی که عاشقش بودم و قانع کردن که دست از سر من برداره فقط چون پولدار نبود... آهی کشیدم و گفتم: ـ می‌دونم! مادرش خاک پارچه سفید جنازه رو بغل زده بود و با صدای بلند شیون می‌کرد...ندا گفت: ـ باور کن اگه زنده می‌موندم، بابام طوری کتکم میزد که زیر دستش جون میدادم.

پارت صد و سی و هفتم سامان از تخت سریع بلند شد و رفت تو چارچوب در وایستاد و گفت: ـ نه، من نمی‌خوام تو از پیشم بری! اشکام و پاک کردم و سعی کردم به خودم بیام و گفتم: ـ سامان لطفا سخت تر از اینش نکن! سامان گفت: ـ کارما تو بری من واقعا میمیرم! می‌دونم قلبم طاقت نمیاره! تو دلم گفتم تو در هر صورت امروز، روز آخرته چه من برم چه بمونم! بغضم و قورت دادم و بدون اینکه نگاش کنم گفتم: ـ سامان لطفا برو کنار! اونم لج کرد و گفت: ـ نمیرم! دیدم چاره‌ایی نیست! بنابراین گردنبندم و محکم گرفتم تو دستم و از روی بالکن اتاقش پریدم پایین، قدرتم بهم کمک کرد تا مثل یه پرنده فرود بیام! تو حیاط دکمه مشغول بازی کردن بود، تا منو دید اومد سمتم و شروع کرد به پارس کردن...بوسش کردم و گفتم: ـ مراقب سامان باش تا من برگردم! با اون چشمای خوشرنگش نگام کرد! چشاش غم داشت! انگار این حیوون بیچاره هم فهمیده بود که امروز قراره ازشون جدا بشم! فرستادمش سمت در اما اونم با دندوناش لباسمو کشید تا نرم! مجبورا کلاه لباسمو گذاشتم رو سرم و نامرئی شدم و رفتم سراغ آخرین پرونده! دل و دماغی برام نمونده بود اما باید کارمو تموم می‌کردم! امروز باید می‌رفتم سراغ دختری که بخاطر دهن بین بودن، تحقیرای پدر و مادرش خودکشی کرده بود!

پارت صد و سی و ششم سریع از اتاق رفتم بیرون و وارد اتاق سامان شدم! بازم در حال سرفه کردن بود! سریع از پارچ کنار تختش براش آب ریختم و سراسیمه بهش گفتم: ـ سامان نگاه کن به من! نفس بکش لطفاً! اینقدر سرفه‌های شدید بود که حتی نمی‌تونست بهم نگاه کنه! همینجور هم زخمای من دردش داشت شدیدتر می‌شد! یهو هاروت یه وردی توی گوشم خوند و منم دستم و گذاشتم روی قلب سامان و اون ورد و خوندم...سامان یکم آروم شد و بهم نگاه کرد و با خنده گفت: ـ حس کردم قلبم داره وایمیسته! نمی‌تونستم بهش بگم حست دروغه! اما واسه اولین بار با صدای بلند شروع کردم به هق هق کردن و محکم کشیدمش تو بغلم و به معنای واقعی زار زدم! سامان اونقدر متعجب شده بود که دوتا دستاش تو هوا مونده بود! با ترس گفت: ـ رییس چی شده؟ منو نترسون! چرا اینجوری گریه می‌کنی!؟؟ چیزی نگفتم و فقط گریه می‌کردم! دلم خیلی براش تنگ می‌شد! اون نه تنها رفیق روزای تنهاییم بود بلکه تنها کسی بود که باهاش عشق و تجربه کردم اما حالا زمان جدایی فرا رسیده بود! سامان صورتم و گرفت بین دستاش و گفت: ـ کارما چی شده؟؟ چرا بهم نگاه نمی‌کنی؟؟ با ناراحتی هر چه تمام تر گفتم: ـ چون که امروز آخرین روزیه که پیش همیم سامان! با ناراحتی و ترس گفت: ـ چی؟! گفتم: ـ بعد این پروندم مجبورم باهات خداحافظی کنم!

پارت صد و سی و پنجم صبح وقتی بیدار شدم دوباره زخما روی صورتم شروع کرده بود به درد گرفتن اما دلیلشو نمی‌دونستم تا اینکه رفتم سمت اتاق کارم و وقتی پرونده‌ایی که بهم داده شده بود و باز کردم، دیدم که آخرین پروندست و بعد از اون من ماموریتم روی این کره خاکی تموم میشه! دوباره قلبم شروع به تند تند تپیدن کرد...فکر اینکه پیش سامان و دکمه نباشم واقعا عصبیم می‌کرد! گردنبندم و گرفتم توی دستم و هاروت و صدا زدم: ـ هاروت، سامان چی میشه؟! هاروت گفت: ـ چیزی که باید بشه، اتفاق میفته کارما! و تو دیگه نمی‌تونی جلوشو بگیری! با گریه گفتم: ـ خواهش می‌کنم! لطفاً! سامان نباید بمیره! اینجا کسایی هستن که بهش احتیاج دارم هاروت! هاروت گفت: ـ کارما چرا نمی‌فهمی؟! تو ذاتا با مرگش از طریق خودت قمار کردی! اگه تو اون روز جلوی تقدیرشو نمی‌گرفتی، تا الان مرده بود! چون توی تقدیرش اینجوری نوشته شده! با گریه گفتم: ـ نذاشتین که پیش هم باشیم، حداقلش بمونه و برای آرزوهاش و بچه‌هایی که بهش نیاز دارن تلاش کنه! خواهش می‌کنم هاروت! لطفاً به پادرمیونی کن! هاروت سکوت کرد و دیگه چیزی نگفت! این سکوتش یعنی اینکه بخاطر من با خدا حرف میزنه! این تنها درخواستی بود که ازش داشتم...وقتی زخمای صورتم درد می‌گرفت یعنی اینکه سامان هم حالش خوب نبود!

پارت صد و سی و چهارم سامان کاملا متوجه شد اما به روی خودش نیورد و سعی کرد دوباره با بحث کردن اون لحظه رو خراب نکنه! دوباره برامون کلی آهنگ خوند تا رسیدیم همون جایی که می‌گفت! برام توضیح داد که کلی بازی و سرگرمی وجود داره و قراره اولین بازیمون بولینگ باشه! اولش خودش امتحان کرد و بهم یاد داد و پشت بندش منم چندین بار انجام دادم تا بالاخره موفق شدم و تونستم تمام مهره‌ها رو بندازم و امتیاز کامل و کسب کنم. اون روز هم جزو یکی از بهترین روزایی بود که هیچوقت از خاطرم پاک نمیشه! چیزایی رو دیدم و امتحان کردم که نه می‌دونستم چیه و نه می‌دونستم میتونم انجامش بدم یا نه! اما با کمک و همراهی سامان تونستم از پس همشون بربیام. برای اولین بار اون روز از صمیم قلبم از خدا خواستم که ای کاش این زندگی انسانی و بهم هدیه میداد و تمام قدرت‌های ماوراییمو می‌گرفت. بنظرم انسان بودن واقعا مزیت بزرگی بود چون با اختیار خودت و بدون دخالت و قدرت و چیزی تمام تصمیم های زندگی رو میگیری و چه درست و با چه غلط پشت تمام تصمیماتت وایمیستی! اما نیروهای طبیعت مثل ماها هیچ اختیاری از خودمون نداریم و تحت نظر قدرت خدا کارامونو پیش می‌بریم ولی بعضی از آدما قدر این موهبتی که خدا بهشون داده رو واقعا نمی‌دونن! اون روز بعد از کلی بازی و سرگرمی، برگشتیم خونه و اینقدر خسته بودیم که نرسیده به اتاقامون، خوابمون برد.

پارت صد و سی و سوم دکمه رو زیادی تو خونه تنها می‌ذاشتیم و این اصلا به دلم نمی‌نشست! بعد از اون اتفاقی که براش افتاد، حالش الان خیلی بهتر بود و می‌تونست باهامون بیرون بیاد! بعد از اینکه دکمه رو گرفتیم، به سامان گفتم پشت رول بشینه تا ما رو ببره همون جایی که اسمشو بهم گفته بود...ضبط و روشن کرد و با لحن شاعرانه شروع به آهنگ خوندن برام کرد: ـ ای جان ، ای جان از کجای کیهان؟ در قالب انسان اومدی برِ دل دیوانه زدی/ ای آتش پنهان؛ ای جان ، ای جان از کجای کیهان اومدی بر دل دیوانه زدی... فقط از حرکاتش با صدای بلند می‌خندیدم، سامان لپمو کشید و گفت: ـ بنظرم خواننده این آهنگ و فقط برای تو خونده رییس! همون‌جوری که می‌خندیدم، گفتم: ـ چرا؟! گفت: ـ چون در قالب انسان اومدی زدی به دل دیوونم دیگه! دوباره بعدش جفتمون شروع کردیم به خندیدن! همین لحظه دکمه هم از روی شادی شروع کرد گونه‌هامو لیس زدن! سامان با تشکر بهش گفت: ـ سگ عزیز اینقدر تُف مالیش نکنی، ممنونت میشم! دکمه خودشو تو بغلم جا کرد...رو به سامان همون‌طور که سعی داشتم خندمو کنترل کنم گفتم: ـ اسمش دکمه است! چند بار باید بهت بگم!! خندید و گفت: ـ باشه همون دکمه! دلم نمی‌خواد اینقدر تف مالیت کنه! وقتی من حق ندارم یبارم ببوس... سریع دستمو بردم سمت ضبط و سعی کردم بحثو عوض کنم و گفتم: ـ دوباره همین آهنگ و بخون سامان! خیلی باحال بود.

پارت صد و سی و دوم لبخند تلخی بهم زد و گفت: ـ سعیمو میکنم رییس! زدم به پشتش و گفتم: ـ خب الان چیکار کنیم؟ سامان خندید و گفت: ـ بریم یدور بولینگ بازی کنیم!؟! با تعجب نگاش کردم و گفتم: ـ چی؟! خندید و گفت: ـ بذار بریم می‌فهمی! گفتم: ـ باشه پس سوار شو قبلش بریم دنبال دکمه و بعدش بریم اونجا! سامان منو چپ چپ نگاه کرد و گفت: ـ رییس اونجا جای دکمه نیست! گفتم: ـ گناه داره بیچاره! سامان با کلافگی سرشو به سمت آسمون برد و گفت: ـ ای خدا! از دست تو رییس... خندیدم و گفتم: ـ آخه دلم براش میسوزه! بریم لطفاً! سامان گفت: ـ خیلی خب بریم!

پارت صد و سی و یکم زدم به بازوشو گفتم: ـ به چی فکر می‌کنی؟ ـ به اینکه اگه من بمیرم میتونم با تو بیام یا نه! یه نوچی کردم و گفتم: ـ سامان راجب این فکر کنم بارها با همدیگه صحبت کردیم...بعدشم مثل اینکه یادت رفته که من ته قلب و فکرتو میتونم بخونم! آب دهنش و قورت داد و گفت: ـ یعنی چی؟ نگاش کردم و گفتم: ـ یعنی این که من می‌دونم که چقدر عاشق زندگی کردنی و.. حرفمو قطع کرد و گفت: ـ اون برای قبل از دیدن تو بود! گفتم: ـ الآنم بعد رفتن من به زندگی عادیت برمی‌گردی و میری سراغ همون کاری که آرزوشو داشتی! آدمایی مثل تو باید باشن تا بقیه خوبی کردن به دیگران و از خودگذشتگی رو یاد بگیرن! چیزی نگفت که ادامه دادم: ـ به من نگاه کن! سرشو آورد بالا و تو چشمام خیره شد و گفت: ـ می‌خوای زیر آرزوهایی که به من گفتی بزنی؟ تو تکیه گاه اون بچه یتیمایی! خودتم این و می‌دونی! میخوای به همین راحتی ولشون کنی و بری؟ تویی که اینقدر ادعات میشه دوسشون داری، میخوای قیدشونو بزنی؟ اشک تو چشماش جمع شد و گفت: ـ البته که نه! اما خودت می‌دونی که قلب من مریضه و اگه بعد تو بتونه طاقت... حرفشو قطع کردم و گفتم: ـ نگران قلبت نباش! اون با من...سعی کن حس وابستگیتو از بین ببری سامان! چه به من چه به هر کس دیگه! تو این دنیا فقط خودتی که برای خودت میمونی!

پارت صد و سی‌ام گوشی و گرفت سمتم و گفت: ـ این پسره تو کانال خودش منتشر کرده که دیروز صبح یه دختر مانع از سوار شدنش به تاکسی شده که یه خیابون جلوتر تصادف کرده! عکس پسره رو دیدم و فهمیدم که همون دانشجوعه هست، خندیدم و گفتم: ـ آره کار من بود! همون موقع که تو رفتی جیگر بخری! سامان گفت: ـ اینقدر براش مهم بوده بعد اینکه رفتی از همه سراغتو گرفته، همه بهش گفتن که اصلا تو رو ندیدن و براش نوشتن که توهم زده! منم رفتم رو کاپوت ماشین نشستم و گفتم: ـ مردم همینن دیگه! تا چیزیو با چشم خودشون نبینن، باور نمی‌کنن! سامان پرسید: ـ یعنی الان تو می‌دونی که این آدم قراره چه زمان و چجوری بمیره؟ با چشم غره نگاش کردم و گفتم: ـ دیوونه‌ایی؟؟ معلومه که نه! فقط اگه قرار باشه از مرگ کسی که زمانش نرسیده جلوگیری کنم، بهم الهام میشه! سامان پرسید: ـ مرگ ترسناکه! گفتم: ـ من تا حالا تجربش نکردم اما میگن که سریعتر از خوابه و تو چند لحظه اتفاق میفته! اگه آدم خوبی باشی برات راحت تره و اگه آدم بدی باشی برات سخت تره! سامان یهو رفت تو فکر...

پارت صد و بیست و نهم دوباره گلوشو محکم فشار دادم و گفتم: ـ اونو قبل از اینکه چنین چرندیاتی رو بهش بگی، باید فکرشو می‌کردی! یکم سرفه کرد و دستشو به حالت تسلیم برد بالا و گفت: ـ باشه، قبوله؛ میگم! دستمو از گلوش برداشتم که افتاد رو زمین؛ کلاهمم برداشتم و از حالت نامرئی بودن، خارج شدیم! آدم به شدت مغروری بود و این‌بار من این آدم از غرورش که نقطه ضعفش بود، زده بودم! نگام کرد که گفتم: ـ پس منتظر چی هستی؟ برو دیگه... بدون هیچ حرفی بلند شد...جای انگشتام رو گلوش قرمز شده بود! و نفس نفس زنان به سمت در مسجد راه افتاد...مثل سایه پشتش می‌رفتم تا ببینم بالاخره ازش عذرخواهی می‌کنه یا نه! وقتی دید من قصد رفتن ندارم، سریع رفت پیش دختره و شروع کرد به عذرخواهی کردن ازش...اون دخترم قلب پاکی داشت و بخشیده و اینجوری شد که کار من تو این مسجد تمام شده بود! حالا این حاج آقا از این به بعد یاد می‌گرفت که آدما رو بر اساس ظاهرشون قضاوت نکنه و در مسجد و برای همه آدما باز بذاره! از در مسجد رفتم بیرون و دیدم که سامان رو کاپوت ماشین نشسته و داره به گوشیش نگاه می‌کنه...رفتم سمتش و گفتم: ـ تو چی اینقدر غرق شدی؟ با خنده بهم گفت: ـ اینم کار تو بود نه؟ با تعجب گفتم: ـ چی؟!

پارت صد و بیست و هشتم به چشمای من خیره شد و گفت: ـ شاید خدا نباشه و... حرفشو قطع کردم و گفتم: ـ تو نباید جای خدا تصمیم بگیری، خدا کریمه، کریم یعنی کسی که نمیتونه نبخشه! حُر وقتی از دور داشت میومد، قیافش مشخص بود پشیمونه...امام حسین بهش گفت سرتو بگیر بالا! یعنی ما از دور بخشیدیمت...این دختر با دیدن مسجد شاید میخواست تصمیم بگیره مسیر زندگیشو عوض کنه اما تو با ظاهرش قضاوتش کردی و نذاشتی وارد خونه خدا بشه! خشم از تک تک کلماتم حس می‌شد، مرده ترسیده بود و گفت: ـ بی‌جا کردم! توروخدا ولم کن! دارم می‌سوزم! همین لحظه آخوند و بقیه مردم از در مسجد اومدن بیرون...درجا کلاهمو کشیدم رو سرم تا جفتمون از دیدشون نامرئی بشیم! مرده داد زد: ـ حاجی کمک کن! دارم آتیش میگیرم! پوزخندی زدم و گفتم: ـ متاسفم ولی تا من می‌خوام کسی صداتو نمی‌شنوه! شروع کرد به گریه کردن و گفت: ـ چیکار باید بکنم تا دست از سرم برداری؟! نگاش کردم و بعد کمی مکث گفتم: ـ برو ازش عذرخواهی کنم و بگو که هر موقع که بخواد با هر پوششی می‌تونه بیاد اینجا! با ناراحتی گفت: ـ آخه من ، مرد به این سن از یه دختر بچه عذر بخوام؟!