Alen

تنهام… در روزهایی که برای شنیدن، گوشی نبود، برای درک شدن، نگاهی نبود. هدفون در گوشم، صدایی پشت سر هم تکرار می‌شود، اما من؟ حتی نمی‌دانم چه می‌گوید… ذهنم سفید شده، پوچ، چشم‌هایم خیره به نقطه‌ای که حتی وجود ندارد. درد، ریشه دوانده در جانم، نه برای ناله، نه برای فریاد، فقط برای اینکه تمام شوم…

سرم از گریه‌های شبانه‌ام درد می‌کند، چشمانم کم‌سو‌تر از قبل است… نمی‌دانم ضعیف شده‌اند، یا دیگر نوری برای دیدن ندارند. دلم می‌سوزد… برای خودم، برای رویاهایی که به سکوت سپرده شدند، برای دنیایی که در آن، تنهایی همدمی همیشگی شد. می‌خواستم فریاد بزنم، اما صدا در گلویم گم شد، می‌خواستم رها شوم، اما زنجیرهایی که دیده نمی‌شدند، مرا محکم‌تر از قبل در آغوش کشیدند… و من ماندم، با یک شب دیگر، با اشک‌هایی که بی‌پایان‌اند، و قلبی که هنوز، بی‌صدا می‌تپد…

حال این روزهایم را هیچ واژه‌ای توان توصیف ندارد. من دگر جان ندارم، به که بسپارم خود را؟ در پس این زندگی تاریک، گشتم برای اندکی نور، ذره‌ای امید... اما هرچه دویدم، سایه‌ها درازتر شدند، و من، خسته‌تر از آن بودم که دوباره برخیزم. من نجویدم، دلم داغان است، داغان... حالم زار، روحم خسته، پاهایم سست. چشمانم به اشک آذین شده، لبانم خشک، و سکوت، هم‌دم شب‌های بی‌پایانم. ولی هنوز، در گوشه‌ای از قلبم، جرقه‌ای روشن است... ضعیف، ولی زنده، کم‌سو، ولی پابرجا. شاید همان باور است، همان که نمی‌گذارد فرو بریزم، همان که مرا به فردا می‌رساند، به فردایی که شاید، روشن‌تر باشد...

گویی این عشق شده زنجیر من هر که را دل سپردم شد عذاب روح من این طلسم است یا که کار سرنوشت من نمی دانم جز آن قلم پشت این سرنوشت این دلم تنگ آن چشمان مست است و من تنگ خودم شرابی می نوشم بلکه مستی چشمانش از یادم رود اما... اما... نمی دانم دیگر حال خودم

بوی بهار می‌آید و من غمگین‌تر از هر لحظه بوی آن شب، بویی که می‌نوازد بر روحم یا که آن درد عمیقی که سرم را در آستانه دست‌هایش می‌فشارد تا فریاد خفه‌ام را بیدار کند شکوفه‌ها می‌آیند، ولی من هنوز در حسرت یک بوسه در میان تاریکی‌هایی که در دل شب می‌سوزند دست‌هایش، همچون فشاری بی‌رحمانه، بر جراحت‌هایم می‌زنند تا دوباره مرا بشناسند بوی بهار می‌آید، ولی من در این فصلِ بی‌رحم در پیچ و تابِ خاطرات، تنها و سرد چون درختی که برگ‌هایش در باد می‌ریزد و ریشه‌هایش در خاکی که سردتر از هر چیزی است، مدفون می‌شود این بهار نه برای من، بلکه برای دیگران می‌آید چرا که من دیگر هیچ‌گاه در بوسه‌هایش جا نمی‌شوم نه در دست‌هایش، نه در دلش و این بهار، در کنار من، فقط یک خاطره تلخ است.

دلبسته‌ی روی نگارم، نه که دانم در چه حال است نه که دانم بی‌قرار است، یا که سرگردان خیال است بوی زلفش در باد، خبر از آمدنش می‌دهد اما من در پس کوچه‌های خاطرت گمم، و او فقط یک رد باریک است، شاید نقش موجی بر آب، شاید سایه‌ای در غبار... صدایش را می‌شنوم، اما دور، بسی کم‌رنگ چون آوای ناقوسی در مه، که در باد می‌لرزد می‌آید؟ یا خیال من دوباره بازی‌ام داده است؟ چشمانم در ازدحام لحظه‌ها می‌گردد، در جستجوی حضوری که شاید باشد، در جستجوی سایه‌ای که شاید هیچ‌وقت در خاطراتم نبود در حضورم، یا شاید در آغوشم بود... بوی عطرش هنوز بر باد مانده، چون رازی که در گوش شب نجوا شود، چون لمس گرمی که بر پوست می‌لغزد، اما در روشنی روز، رنگ می‌بازد... دستم را دراز می‌کنم، شاید بگیرم، شاید این‌بار خیال، تسلیم حقیقت شود، اما سرانگشتانم جز هوای تهی نمی‌یابند، و نامش در لب‌هایم بی‌صدا می‌ماند... ماه می‌تابد، سایه‌ها بلندتر می‌شوند، و من میان خواب و بیداری، در گذر از پس‌کوچه‌های یادت، باز هم گم می‌شوم...

ممنون مهربون😉

سلام به روی ماهت نمیشه عکس فرستاد اون افزودن که عکس می فرستادم از طریقش اصلا نیست

کاور برای دلنوشته هام می خوام

۴:۴۷

دل‌هایی که دل نوشتند... دل‌هایی که میان زخم‌هایشان قصه‌ها گفتند، با انگشتانی لرزان، روی دیوارهای سکوت خط کشیدند، دل‌هایی که به جای فریاد، واژه‌ها را با خون دل نوشتند، نه برای خوانده شدن، نه برای تسکین، بلکه برای آنکه فراموش نکنند، روزی دردی بودند که هیچ دستی نوازششان نکرد، و شبی اشکی بودند که هیچ شانه‌ای برای ریختن نیافتند.

خسته‌ام... حالم و دلم بی‌زبان‌تر از آن است که بیانش کند، اما مگر نه اینکه درد خودش را میان سکوت پنهان می‌کند؟ مگر نه اینکه اشک‌ها، همیشه شانه‌ای برای فرو ریختن نمی‌خواهند؟ دل اگر بی‌زبان هم باشد، باز هم حرف‌هایش شنیده می‌شود... در لرزش انگشتان، در آهی که بی‌صدا از لب‌ها عبور می‌کند.

گل من، داستان تو چه غم‌انگیزانه دل می‌بَرَد... اینکه شانه‌ای برای گریستن نداری، یا مرهمی برای دل پاکت نیست، همه‌ی این‌ها تقدیر بد تو نیست، تو فقط از بهر دلت، کمی شانس نداشتی.

اما مگر نه اینکه شب همیشه تمام می‌شود؟ مگر نه اینکه پس از هر زمستان، شکوفه‌ها دوباره برمی‌گردند؟ پس چرا فکر کنم این بغض، همیشگی‌ست؟ چرا باور کنم که دست‌هایم برای همیشه خالی خواهند ماند؟ شاید هنوز کسی هست که صدای سکوت را بفهمد، شاید هنوز نوری هست که از لابه‌لای تاریکی‌ها، راهش را به قلبم پیدا کند...

گاهی سکوت بلندترین فریاد دنیاست... گاهی خستگی، نه از راه‌های رفته است، نه از زخم‌های خورده... از نگاهی‌ست که جواب نمی‌گیرد، از دلی که میان واژه‌ها گم شده، از اشکی که فرو می‌ریزد اما کسی نمی‌بیند. خسته‌ام... نه از زندگی، از این که کسی نفهمید، بی‌صدا بودن هم یک جور فریاد است.

من رز آبی یا لیلیوم سیاه

سر کشیدن با بطری ستاره یا ماه؟

ستاره آسمانمی قشنگ ترین گناهمی ممنوعه عشق تو ولی؛ تو آخرین پناهمی...

فاصله ها رو پاک می کردم شاید هم...

یه‌دفعه، جایی که ایستاده بودیم تغییر کرد. سبزه، چمن، نور خورشید… یه جایی پر از سرسبزی. اخم کرد. دست‌هاش رو توی جیبش فرو کرد. «همون لحظه که دیدمت… یه چیزی توی دلم تکون خورد. اول می‌خواستم بکشمت… اما نشد.» نفس گرفت، ادامه داد: «مامور بین دو دنیام. باید یه مدرک از پدرم می‌داشتم… ولی خودش پیشنهاد داد تو رو پیشش بیارم. نفهمید مامورم.» بعد، نگاهش تغییر کرد. تلخ شد. «ولی تو… تو یه چیزی رو عوض کردی.» لب زدم: «من مردم… چطوری زندگی کنم؟» چرخید، صورتم رو توی دستش گرفت و گفت: «بهت یاد می‌دم.» دندون‌هام از شدت نفرت به هم فشرده شد. نعره زدم: «اگه تو خانواده‌ی من بودی، چرا گذاشتی باهام اون کار رو بکنن؟!» چیزی نگفت. فقط توی چشم‌هام نگاه کرد. «دیدی بخاطرت کشتمش.» زمزمه کردم: «چه فایده داره مرگش… وقتی ردش روی تنمه؟» سکوت کرد. نگاهش سنگین شد. «روز اول شیطان شدنته. بعداً عادی می‌شه.» خون توی رگهام جوشید. «آره؟ بی‌غیرت می‌شم؟ مثل تو؟!» پیشونیم رو بوسید. «بعد بیا، سر من خالی کن.» عقب عقب رفتم. یه چیزی توی دلم شکست. دیگه نمی‌تونستم. شمشیرش رو قاپیدم. سریع، بی‌هیچ فکری… تیغ رو گذاشتم روی گردنم. قطره اشکی چکید روی تیغه‌ی سرد… زمزمه کردم: «خدایا… پناهم باش…» صدای فریاد سینا تو گوشم پیچید، اما دیگه برام مهم نبود. دیگه هیچی نداشتم… نه ترانه رو، نه خانواده‌م رو، نه حتی یه دلیل برای زنده موندن. این زندگی جهنمی هم چیزی نبود که بخوام نگهش دارم. لبخند زدم… تلخ، خسته، شکسته. افسوس که دلم تنگِ خودِ انسانم بود من نداشتم قدرِ خود را، این‌چنان حالم شد با خدا قهر بودم، سرِ یک دردِ کوچک اما نفهمیدم، درد آن جاست که نتوانم اسمش را با خلوص صدا کنم ( الناز‌سلمانی) شمشیر رو محکم‌تر روی گردنم فشار دادم. نفس عمیقی کشیدم. چشم‌هام رو بستم. لب‌هام لرزید و آخرین زمزمه‌م رو توی باد رها کردم: «خدایا… تو پناهِ دلِ بی‌پناهان باش…»

نفسم تکه‌تکه شد. لب زدم: «می‌خوام برگردم به زندگی آرومم.» پوزخند زد، کوتاه، تلخ… «پس برو دعا کن.» چشم‌هام لرزید. آروم‌تر گفتم: «اگه دعا کنم… خدا…» یه‌دفعه درد بدی توی بدنم پیچید. عربده زدم و از شدت درد به خودم پیچیدم. سینا، با خنده‌ای که حالا بیشتر از نیشخند بود، گفت: «شیطان همه‌چیو داره… جز اسم معبودش. ما رو خدا ترد کرد… فقط بخاطر همون انسانی که تو قبلاً بودی.» در باز شد. مردی قد بلند، با شاخ‌های بزرگ‌تر و هیکلی درشت‌تر وارد شد. چشم‌های سرخ و سرمه‌ایش براق بود. با اشتیاق زمزمه کرد: «پوناجور… پس حقیقت رو گفتی… آوردیش!» سینا عمیق نگاهم کرد و زیر لب گفت: «دارم می‌بینم… شبیه همون زنیه که عاشقش شدی.» مرد با دقت نگاهم کرد. لبخندش کش اومد. «همونه… چشمای مشکی… پوست سفید آهو…» نزدیکم شد. با عطش، خیره شد توی صورتم… بعد با ولع بوسیدم. سینا نشست روی صندلی. سیگار رو بین لب‌هاش گذاشت. فقط نگاه کرد. با وحشت بهش خیره شدم. التماس توی نگاهم بود. «نجاتم بده…» لباس‌هام یکی‌یکی جلوی چشم‌های سینا از تنم کشیده می‌شد. اما اون فقط سیگار پشت سیگار می‌کشید. فریاد زدم، تقلا کردم، اما فایده‌ای نداشت. درد پیچید توی تنم، روحم له شد، اما اون حتی سرش رو نچرخوند. فقط پوک‌های عمیق و عمیق‌تر… پدر سینا، با لذت غرید: «آره… این دقیقاً همونه!» چشم‌هام خشک شد. صدام دیگه بالا نمی‌اومد. فقط نگاه کردم… به اون سیاهی که یه زمانی فکر می‌کردم ناجیمه. یه‌دفعه سینا تکونی خورد. با بی‌حوصله‌ترین لحن ممکن گفت: «بسه… داری حالمو بهم می‌زنی. زودتر خونتو بهش بده، چون من از الان پادشاه این قلمروم.» پدرش، با خشم غرید: «پادشاه هم که باشی، من پدرتم!» سینا اما بی‌تفاوت فقط سیگار کشید. پدرش خونش رو بهم داد. حس کردم آتیش توی گلوم شعله کشید. سوزش غیرقابل‌تحمل بود. اما قبل از اینکه بفهمم چی داره می‌شه، یه چیز دیگه دیدم… سینا… با یه حرکت، شمشیر رو از غلافش بیرون کشید. چرخید… و یه ضربه‌ی دقیق و بی‌رحمانه به گردن پدرش زد. سر بریده‌ی پدرش، با چشمای باز، به زمین افتاد. خون، دامنم رو گرفت. سینا بالا سر جنازه تف کرد و آروم گفت: «شیطانی که با انسان باشه، سزاوش فقط مرگه… و تمام.» بعد برگشت سمتم. نگاهم کرد. «دیگه تموم شد… کسی اذیتت نمی‌کنه.» دستم رو گرفت. کشیدم سمت خودش. «از الان، من پادشاهم.»

لبخندش کش اومد و گفت: «چقدر نفرت تو چشم‌هات قشنگه!» سایه‌ای منو بلند کرد و از اونجا رفتیم. قلبم شکست و نالیدم: «لعنت بهتون!» به جایی پر از گدازه ظاهر شدیم و سایه منو برد سمت گدازه. وحشت کرده تکون خوردم، اما کل بدنم درد گرفت. سایه سیاه منو زیر گدازه گرفت. عربده‌هام توی فضا پیچید. صدام از شدت درد به جیغ‌های خفه‌ای تبدیل شده بود. سینا، با یه سیگار روی لبش، ایستاده بود و فقط نگاهم می‌کرد. چرا از هوش نمی‌رفتم؟ چرا نمی‌مُردم؟ کم‌کم پوستم به سوزش مذاب عادت کرد. فریادم خاموش شد. سکوتی زجرآور… یه‌دفعه دوباره غیب شدیم. وقتی ظاهر شدیم، حس کردم پوستم زبر شده. با وحشت دستم رو بالا آوردم. سرخ و چرمی بود… یه پوست چرمی زشت و ترسناک. لبم لرزید. نالیدم: «گناهم چیه که دارم این عذاب رو می‌کشم؟» لبخندش زهر داشت. توی چشم‌های سرمه‌ای خمارش نگاه کردم، بی‌روح و خالی… با صدای آرومی گفت: «گناه تو نبوده، گناه مادرت بوده. اون بود که به پدرت خیانت کرد و بچه‌ی یه شیطان رو به دنیا آورد.» نفسم بند اومد. سایه لباس تنم کرد و سرش رو انداخت پایین. آروم گفت: «ارباب کوچیک، تموم شد.» سینا فقط با یه حرکت سر بهش اجازه داد بره. نزدیکم شد. قد بلندش سایه انداخت روی صورتم. با لحن عجیبی پرسید: «درد داری؟» لبم از درد می‌لرزید، اما صدام درنمی‌اومد. روی تخت نشوندم و خودش هم کنارم نشست. دستش رو بالا آورد و آروم صورتم رو نوازش کرد. اما از لمسش تنم لرزید. صحنه‌هایی که اون اجنه باهام کردن جلوی چشمم زنده شد. ترسیده عقب کشیدم. چشم‌هاش تلخ شد. انگار زخمی شده بود، ولی سعی کرد پنهونش کنه. زمزمه کرد: «منو مثل اونا نبین.»