shirin_s

صفحه‌ی سی‌و ششم خسته شده‌ام از عشق! دلم فراموشی مطلق می‌خواهد. تختی گوشه‌ی یک اتاق خلوت از آسایشگاهی در حومه‌ی شهر و تماشای آفتاب بعدازظهر یک روز تابستانی را می‌خواهم. می‌خواهم اول از همه شاخه‌ی کوچک بیدم را در محوطه و کنار پنجره‌ی اتاقم بکارم تا سال های بعد در کنار خورشید زیبا رقص شاخه‌های سر سبز درخت عزیزم را هم تماشا کنم. به هنگامه‌ی غروب با هم‌اتاقی‌ام چای بنوشیم و برای هم قصه‌های خیالی تعریف کنیم. مثلا برایش بگویم در یک روز زمستانی بادی وزید، پنجره باز شد. از جا برخاستم تا آن را ببندم، در حین بستن پنجره ناگاه گلوله‌ای برفی به شیشه پنجره برخورد کرد. به سمت خیابان نگاه کردم. مردی چهارشانه و قد بلند با لبخند نگاهم میکرد، تو بودی! برگشته بودی! شتاب‌زده از اتاق بیرون دویدم و درب خانه را باز کردم. داشتی از عرض خیابان عبور می‌کردی و به سمتم می‌آمدی. تنها چند قدم با من فاصله داشتی که درب را بستم! آری، من درب خانه را به رویت بستم. به ازای تمام روزهایی که درهای زندگی را به رویم بستی! دوست داشتم با اقتدار این داستان را برای هم‌اتاقی‌ام تعریف کنم و او نیز تشویقم‌ کند. شاید میگفتم که حتی حاضر نشدم از پنجره تماشایت کنم. حتی تو نامه و پیغام فرستادم و اعتنایی نکردم. در واقعیت که نبودم ولی شاید آنجا می‌توانستم کمی، فقط کمی در مقابلت قوی باشم!

زمانی که آسمون آبی بود، زمین سبز و رنگین کمون هفت رنگ... زمانی که صدای خنده‌هامون قاطی می‌شد و نگاهم و به نگاهت گره می‌خورد.

صفحه‌ی سی و چهارم فلسفه‌ی عشق را می‌دانی عزیز من؟ می‌گویند این کلمه سه حرفی خانمان سوز از نام گیاهی به نام عَشَقه گرفته شده است. گیاهی که چون پیچک دور هر پایه قابل تکیه‌ای میپیچد، گاه به دور گیاهان اطراف خود می‌پیچد. علاوه بر شاخه هایش ریشه‌هایش را نیز دور ریشه‌های همسایه اش می‌پیچد. او را در آغوش می‌گیرد. این نزدیکی، این پیچ و تاب سوژه‌ی عکاسی زیبایی می‌شود اما مدتی بعد آن تکیه گاه می‌خشکد! آن گیاه پیچک مانند کم کم شیره‌ی جانش را می‌کشد‌. عشق نیز همین گونه است. فردی می‌آید، بلای جان می‌شود و می‌رود و تو، به فصل خزان زندگی‌ات میرسی، می‌خشکی! شاعر می‌گوید: عشق و زخم از یک تبارند... من میگویم عشق و درد نیز از یک تبارند. اصلا عشق، زخم، درد، جدایی، دلتنگی، اشک؛ همگی از یک خانواده‌اند. بگویید در جای خالی مقابل هم خانواده عشق ننویسند: عاشق، عشاق، تعشق؛ بنویسند: زخم، درد، خون دل، بی‌تابی، تب شبانگاهی، اشک‌های وقت و بی‌وقت... دهخدا را بگویید لغتنامه‌اش کامل نیست.

صفحه‌ی سی و هشتم محبوب من سلام. این روزها که برایت مینویسم دیدگانم تار گشته. بعضی‌ها مرا سخره گرفته و می‌گویند خود را با حضرت یعقوب و اینجا را با کنعان اشتباه گرفته‌ام. تیکه و کنایه‌ها دیگر تغییری در حالم ندارند. چند روز پیش آنقدر با برادرم صحبت کردم تا راضی شد و رفت شاخه ای از شاخه‌های چیده شده بید مجنونمان را برایم آورد. در گلدان شیشه‌ای گوشه اتاقم یار تنهایی‌ام شده اما نمی‌گذارم احساس غربت کند. او را کنار پنجره گذاشته‌ام تا دوستانش را ببیند، بیشتر اوقات هم پنجره را باز می‌گذارم تا نسیم تن ظریفش را لمس کند. این بید کوچک را باید در حیاط خانه‌مان بکاریم، او فرزند احساسات ماست. راستی امید، برادرم پریروز به اجبار مرا به کلینیک چشم پزشکی برد. شرط آوردن شاخه‌ی بید عزیز بود! از آنروز به جامعه‌ی عینکی‌ها علاوه شدم. دیگر بدون چشم جدیدم نمی‌توانم تو را به درستی ببینم و این تنها دلیلی است که باعث شد آن را بپذیرم. امید خیلی خوب بلد است چگونه مرا با میل و خواسته خود همراه کند!

صفحه‌ی بیست و نهم از صفحه‌ی نخست، تا به اکنون شاهد افول قلمم بوده‌ای. متن‌هایم دیگر چون قبل رنگ و بوی احساس ندارد. تبدیل به دست‌نوشته‌هایی معمولی با جملاتی ساده شده‌اند. نه، از احساسم به تو ذره‌ای کم نشده، توانم کم شده! این روزها پرش ذهنی‌ام آنقدر زیاد شده که به سختی این جملات ساده را کنار هم سوار می‌کنم. دلم‌ می‌خواهد از عمق وجودم برایت بنویسم اما جملات زیبای ذهنم را در لحظه‌ای گم می‌کنم. احساس می‌کنم پشت پرده‌ای سفید در انتهای مغزم پنهان میشوند. مثلا همین دیشب، طوماری از احساس داشتم برای ریختن به پایت، قبل از نوشتن کسی صدایم کرد؛ بعد از صحبت با او حال هرچه فکر میکنم به یاد نمی‌آورم کلمات احساسم را! زود نیست برای این سن؟ نوشتن تنها سلاح من است، قلمم تمام دارایی منِ مجنون است. از خلع سلاح شدن واهمه دارم، این نمی‌تواند پایان من باشد.

صفحه‌ی بیست و یکم امروز هم با لرزش دست برایت مینویسم. اما این‌بار کمی فرق دارد. از صفحات قبل بدخط تر و خیس تر است. آخه عزیز من، کجا بودی امروز؟ برای هرس کردن بید مجنون ما آمده بودند. می‌خواستند شاخه‌های خاطراتمان را کوتاه کنند. هرکاری کردم موفق نشدم جلوی آن مردان بایستم. پیرمرد مهربان پارکبان، از او نیز خواهش کردم، تنها به خانه زنگ زد برای بردن من! دیگر فقط پیرمرد پارکبان بود، چیزی از مهربانی درونی اش پیدا نبود. التماس کردم، اشک ریختم، با هزار دلیل توضیح دادم این درخت شاخه اضافه‌ای ندارد، وجود تک تک این شاخه‌ها دوام نفس‌های من است. زدند، با قیچی‌های بزرگ به جان بید مجنون عزیزم افتادند. مادر و برادرم نگذاشتند بیش از این آنجا بمانم اما تا زمانی که ماشین دور شود و پارک از تیررس نگاهم خارج شود دردناک ترین لحظات عمرم را به چشم دیدم. بی‌انصاف‌ها زدند. بدون حتی لحظه‌ای مکث، بدون ذره‌ای تردید... شاخه شاخه خاطراتمان بر روی زمین فرو می‌ریخت. احساس می‌کنم بندی متصل به قلبم پاره شد. به گمانم دیگر چیز زیادی باقی نمانده. اگر این پایان من نیست پس چیست؟

صفحه‌ی سیزدهم؛ خسته‌ام، می‌دانم هنوز خیلی راه مانده و برای خستگی فرصت زیاد است اما آنقدر این روزها سنگین است که خسته‌ام. سلول به سلول تنم درد می‌کند به گمانم به سیم‌کشی افتاده کار منِ معتاد به وجودت! اینجا آغوش های زیادی به رویم باز است اما هیچکدام مأمنی برای اشک‌های من نیست. جای گله و شکایت هم نیست، مدعی زیاد است. کافی‌ است کلمه ای از لبانم خارج شود به مضمون تنهایی تا صدها نفر بر سرم خراب شوند که پس من چه کاره‌ام؟ کاش می‌توانستم بگویم مجسمه‌ای بیش نیستید؛ برای دیگران دوست و برای من تنها نقاب دوستی بر چهره دارید. کاش می‌توانستم بگویم از سیاه لشکر فیلم و سریال‌ها هم کمتر هستید. کاش می‌توانستم بر سرشان فریاد شوم. آه؛ درد دارد، همینجا، همین ماهيچه تپنده به علاوه اطرافیانش و هر جایی که انشعابی از آن دریافت کرده؛ درد دارد. آغوشی می‌خواهم که صورتم را در شانه‌اش پنهان کنم و این درد را به اشتراک بگذارم. آغوشی که به وقت گریه تمام کاسه کوزه ها را بر سرم خراب نکند. به گمانم تنها در آغوش خدا باید حل شوم.

۵:۱ 🤝🏻

رز، رز قرمز🌹

خودمو

بهارنارنج های تهران

صفحه‌ی اول یار همیشه غایب من، سلام! امروز هم به آنجا رفتم. گلی که برایت آورده بودم بازهم همانجا بود، پژمرده شده بود. آن را برداشتم تا به گل های ترد شده قبلی اضافه کنم. رز سرزنده ای برایت گذاشتم. عطر مست کننده ای داشت، مثل رزهای قبلی؛ اما نه به اندازه ی رزهایی که از دست تو میگرفتم. پیرمرد مهربان پارکبان را هم دیدم. این روزها او هم لبخندهای غمگینی تحویلم میدهد. چشمانش پدرانه غم دارد. گل را که در دستانم دید سرش را پایین انداخت و رفت. نماند، نماند تا دوباره برای به پای هم پیرشدنمان دعا کند. پیرمرد تو را چون پسرش دوست داشت. روزهای اول مدام سراغت را میگرفت اما حالا دیگر سخنی نمیگوید. فکر میکنم صدای گریه و درددلم با بیدمجنون را شنیده است. نمیخواهم او نیز گمان کند برای همیشه رفته ای؛ از این پس میخواهم برایت بنویسم.

عطر روح انگیز خاک باران خورده سلول‌های قلبم را نوازش می‌کند. از سرمایی که نیست بر خود می‌لرزم. میان عطر گل‌ها و دود و دم اتومبیل‌ها، میان بوی خاک و چوب خیس درختان هنوز هم رگه‌هایی از اَونتوس را احساس می‌کنم. کسی جز من این‌جا نیست ولی من می‌شنوم! صدای قدم‌های استوار مردی که پرندگان نیز به احترامش سر خم کرده‌اند و خنده‌های دخترانه‌ای که همراهی‌اش می‌کند را می‌شنوم. من آن‌ها را می‌بینم‌. در امتداد جاده‌ای فرش شده با برگ‌های پاییزی قدم می‌زنند. آه که چه زیباست دستان حمایت‌گری که برای جلوگیری از لیز خوردن دخترک به میان آمده... بی‌اختیار پشت سر آن‌ها به سمت نیمکت چوبی که زیر تک درخت مجنون بوستان سکنی گزیده قدم بر‌می‌دارم. با هر قدم رایحه عطر مردانه‌اش قوی‌تر شده و بیشتر در آغوش سرمایش فرو می‌روم. به یاد آن زمان‌ها بر تن خسته‌ی نیمکت قدیمی تکیه می‌زنم. جای خالی‌‌اش کنارم وصله‌ی ناجوری بر تن آن عشق اساطیری‌ است. هم‌نشینی باران با برگ‌ها و چوب‌ها بر دلتنگی‌ام دامن می‌زند. گویی او روبه‌رویم نشسته و باز هم برایم پیانو می‌نوازد. دیوانه شده‌ام؟ نه؛ من این‌ها را از بَرَم. من تمام حرکات ماهرانه‌ی انگشتانش را به خاطر دارم. رنگین کمان دنیای من لبخندهای او بود، با دنیای بی‌رنگ این روزهایم چه کنم؟ صدای فریادهای قلبم در برابر هجوم لشکر خاطرات گوش فلک را نیز می‌رنجاند‌. نامردها چند نفر به یک نفر؟ مگر من چه‌قدر طاقت دارم؟ می‌شنوی؟ مگر قلب من چند باران دیگر را تحمل خواهد کرد؟ می‌بینی؟ حال این روزهایم را می‌بینی؟ تمام اونتوس‌های این شهر را در اتاقم جمع کرده‌ام. روزهای نبودت را در دفتر خاطراتمان ثبت کرده‌ام. تمام گلدان‌های خانه را پر از رزهای خشکیده کرده‌ام. پیانو را گوشه‌ای پنهان کرده و هر روز این‌جا روی این نیمکت برایت گل می‌گذارم. آری منِ دیوانه هنوز به آمدنت امید دارم!

نام اثر: اَونتوس نگارنده: shirin_s سرآغاز: دیدگانم سپید گشته اما اویتوس، ادونچر و آرماف کلاب را تشخیص میدهم، بگویید از من دور شوند؛ من تنها اونتوس را خواهم بوسید.

زندگی بدون کسی که دوست داشته باشه؛ دوست داشته شدن انگیزه ادامه دادنه

- تو نیز برای من همچون آدمی؛ تنها مأمن و تکیه‌گاه من در همین جهنمی که دم میزنی. بهشت و جهنم را چه کسی تعریف می‌کند؟ من هرگز در کنار تو طعم جهنم را نخواهم چشید.

ظرف سوسیس بندری رو توی یخچال میذارم و سمت اتاق میرم. از فرشته کتاب جدیدی گرفتم. اسم عجیبی داره و همین من رو مشتاق تر می‌کنه. به نظرم نویسنده‌ای که برای نام گذاری یه رمان بین این همه گزینه اسم " ماهی در آب" رو انتخاب کرده نگرش متفاوتی داره، این‌جور آدم‌ها من رو جذب میکنن. نیلوفر آبی، خنجر، لرد، شیخ، رژ:)