تمامی فعالیت ها

پارت 7 سرباز جوان حسابی ترسیده بود، نمی دانست چه چیزی در دل جنگل انتظارشان را می کشد! بهمن که با یک دست فرمان ماشین را کنترل می کرد سخت مشغول فکر کردن به نقشه اش بود. با خود می گفت: این اخر ماجراست؛ یا امشب یا هرگز! این گروه وقتشه متلاشی بشن، شیطان پرست های لعنتی! وقتشه که یه درس درست حسابی بهشون بدم. کم خون ادم های بی گناه رو برای اهداف بی سر و تهشون نریختن.... ماشین رو کناری پارک کرد. چهار مرد شنل پوش زیر درخت بلوط خشکیده ای ایستادند. چهره انها قابل تشخیص نبود. یکی از انها که شنل قرمزی پوشیده بود خنجری از جعبه قدیمی بیرون کشید. بهمن با دوربین به دقت از دور به انها خیره شده بود. روی خنجر تصاویر و هکاکی های عجیب و قدیمی دیده می شد. - همتی دوربین فیلم برداری رو از داخل ماشین بیار. سرباز ترسیده به سمت ماشین حرکت کرد. مو به تنش سیخ شده بود نفس حبس شده در سینه اش را با لرزش ازاد کرد. - این سرگرد راد هم یه چیزیش میشه! این چه پرونده ایه اخه خدایا من نمی خوام بمیرم! چرا منتظر پشتیبانی نموند اخه؟ بهمن سخت افراد را تحت نظر گرفته بود تکه سنگ بزرگی که شبیه به محراب بود دور تا دورش را شمع های سیاه چیده بودند. با زبان نا مشخصی بلند بلند جملاتی را تکرار می کردند؛ ناگهان یک نفر ناپدید شد. سرعت این اتفاق کمتر ازچشم بر هم زدن بود. سرگرد جوان متعجب به اطراف خیره شد، اسلحه اش را از کمری بیرون کشید؛ صدای شلیک و فریاد همتی، پرنده هایی که از درختان پریدند... پلیس جوان چرخی زد تا به سمت همکارش برود ناگهنان مرد با شنل قرمز و ماسک بز پشت سرش ظاهر شد. بهمن قدمی به عقب رفت. ماسک مرد عجیب بود! چیزی شبیه به جمجمه بز با شاخ های پیچ خورده به بالا، بهمن متحیر به مرد خیره شد. تفنگش را به سمتش گرفت. کسی از پشت دستان بهمن را محکم گرفت. مرد بزنشان خنجر را بالا اورده و با گفتن جملاتی به زبانی نا مشخص و باستانی خنجر را چندین بار در بدن بهمن فرو کرد. این اتفاقات در کسری از ثانیه رخ داد. صدای اژیر پلیس نور ماشین ها و تاریکی مطلق... *زمان حال* مشغول گوش دادن به صحبت های سرتیپ بودم. مرد دوست داشتنی و عزیزی بود. پرستار وارد اتاق شد. سلام کوتاهی کرد و سرم دستم و مانیتور های متصل بهم چک کرد. به طرز عجیبی صدای راه رفتنش بی صدا بود. اتاق بعد از ورود پرستار سرد شد. احساس کردم پرستار بوی تخم مرغ گندیده میده. به سمتش چرخیدم و چینی به بینی ام دادم. صورت پرستار در جهت مخالف من بود. با ناخن های کشیده و دست های ظریف و سفیدش به ارومی ماده ای به سرمم اضافه می کرد. به او خیره شدم. ناگهان به سمتم چرخید، چشم های خاکستری تیره ای داشت. ماسک زده بود و گوشه ماسکش یه علامت بود یه نماد عجیب، ماه نصفه و شکسته ای که از وسطش یه مار بیرون امده و به دور ماه پیچیده بود. به سمت سرتیپ چرخیدم. سرتیپ لبخند ترسناکی زده بود، نور اتاق کم شد. به سمتم خم شد و مچ دستم که جای انگشت های اون موجود پلید بود رو محکم گرفت و فشار داد. درد بدی توی بدنم پیچید. از حرکت سر تیپ جا خوردم، عقب رفتم و ترسیده بهش خیره شدم. پرستار از اتاق خارج شد. با وحشت به سرتیپ نگاه کردم ، متعجب به چشم های وحشت زده ام از روی صندلی فلزی کنار تخت نگاه می کرد؛ انگار اصلا هیچ اتفاقی نیوفتاده بود.

پارت 6 ناگهان بدجور به سرم فشار امد و سردرد گرفتم. تصاویر به سرعت از جلو چشم هام می گذشت. تشخیص بین خواب و بیداری خیلی سخت شده بود. صدای بابا رو شنیدم که دکتر صدا میزد و سوزشی که توی بازوم حس کردم... توی زیر زمین بودم. تقریبا فرم پر شده بود و کم کم وقت گذاشتن کلید ها سر جای خودشون بود. صدای قیژ مانندی مثل صدای باز شدن در های چوبی انبار از پشت سرم شنیدم. به سمت صدا چرخیدم. یکی از در ها باز شده بود. یاد نوشته روی کاغذ افتادم. «در ها رو نبند، چیزی که از تاریکی میاد همیشه یکی از ما نیست...» پشت کردم و به اتاق نگهبانی برگشتم. کلید ها رو سر جاشون گذاشتم و شیفت رو تحویل دادم. توی حیاط بیمارستان ایستاده بودم و طلوع افتاب تماشا می کردم. از در ورودی خارج شدم. لحظه اخر به سمت تابلو سر در بیمارستان چرخیدم:«تیمارستان وست مینسر» اسم عجیبی داره برای یه تیمارستان ایرانی زیادی باکلاسه! - بهمن..بهمن... مادر.. چشم باز کردم. نور سفید بیمارستان چشم هام اذیت می کرد. به سمت صدا چرخیدم. - بهمن مادر، وقت داروهاته بیدار شو. چند بار پلک زدم. با احتیاط روی تخت نشستم و داروها رو از مامان گرفتم. خواب های اخیرم زیادی عجیب شده بود. تقه ای به در اتاق خورد. سرتیپ وارد شد. با شرمندگی سلامی کردم. سرم رو پایین انداختم. رو به مامان گفت: خداروشکر، خدا شیر مردت رو بهت بخشید حاج خانم! - الحمدالله، شکر خدا! مامان از روی صندلی بلند شد: بفرمایید بشینید من تنهاتون میزارم. مامان از اتاق خارج شد و من موندم و شرمندگی و سرتیپ! - خب سرگرد جوون خبر داری که تخطی تو از قانون باعث از دست رفتن جون یکی از هم رزم هات شد؟ با سر پایین افتاده جواب دادم: بله قربان! - پس در جریان باش که بعد از مرخص شدن از بیمارستان باید توی دادگاه نظامی حضور پیدا کنی و پاسخگو باشی! - بله قربان. سرتیپ محمودی صندلی کنار کشید و روی صندلی نشست، دست هاش روی پاهاش بهم قلاب کرد و کمی به جلو خم شد: اون شب چه اتفاقی افتاد بهمن؟ نفس عمیقی کشیدم و به سرتیپ خیره شدم: درجریانید که ماه ها بود داشتم روی فرقه نکراویل کار می کردم و همه جور تحت نظرشون داشتم. اون شب رفتار مشکوکی ازشون سر زد من به همتی گفتم باهام بیاد تا این فرقه و برای همیشه دستگیر کنیم. شیطان پرستای کثیف، لعنت به قبر تک تکشون. از یاداوری خاطرات اون شب حس بدی داشتم، مکثی کردم که سرتیپ گفت: خیلی خب اظهاراتت رو کامل به صورت گزارش به دادگاه ارائه کن. فعلا اومدم عیادت خودت. دستی به ته ریشم کشیدم و گفتم: کاش منم مرده بودم حداقل خون اون پسر جوون به گردن من نبود! سرتیپ ضربه ای به رونم زد و گفت: نبینم دیگه از این حرفا بزنی ها، تو هنوز کلی راه مونده که نرفتی! درسته خطای بزرگی انجام دادی اما جون خیلی ها رو هم تا الان نجات دادی.... * یک هفته قبل* موقعیت: جنگل بلوط، استان ایلام... ساعت، یه ربع به نیمه شب. پلیس جوان متوجه رفتار مشکوکی بعد از مدت ها از فرقه نکراویل شد. تجهیزات لازم رو داخل ماشین گذاشت بی سیم زد؛ در خواست نیروی پشتیبانی کرد. سرباز وظیفه ای که با همکارش از گشت شبانه بر می گشت رو صدا زد. - همتی اماده شو باید بریم ماموریت. سرباز با کوبیدن پا احترام نظامی داد و همراه سرگرد جوان به راه افتاد. هردو سوار ماشین پلیس شدند و محلی که جی پی اس متصل به ماشین اعضا نشان می داد حرکت کردند...

پارت 5 با اخم غلیظ و چشم های خون الود بهم خیره شد و شروع به قهقه زدن کرد. تمام سعی ام رو کردم تا به چشم هاش خیره نشم. با صدای زمختی بلند بلند می گفت: جنگل بلوط.. نکراویل... جنگل بلوط... جلــــال... جـــلـال.. حسابی ترسیده بودم، بی سیم زدم و درخواست کمک کردم. دکتر و پرستار های شیفت شب سریع به اتاق امدند. اتاق ترک کردم. از پله سراسری به سمت بخش غربی رفتم هنوز توی شوک بودم. وقتی مطمعن شدم راهرو خالیه زانوهام سست شد. به دیوار تکه دادم و سر خوردم پایین. سرم و بین دستام گرفتم. - خدایا کمکم کن. لیست بیمارها رو برداشتم و جلوی بیمار اتاق شماره یازده نوشتم: وضعیت بحرانی. سرم به دیوار تکه دادم، بازهم زمزمه های کوفتی از دل دیوار بیدار شدند: جنگل بلوط.. جنگل بلوط... نفس کلافه ای کشیدم و بی توجه به زمزمه ها حرکت کردم. چراغ راهرو کم سو شده بود و نور چندانی نداشت. از پنجره کوچک هر در بخش روانی بیمار هارو چک کردم. خیلی خسته بودم. صدای جیغی از ته راهرو شنیدم با ترس و نگرانی به سمت صدای جیغ رفتم. دختری غرق به خون کف راهرو افتاده بود. به سرعت به سمتش دویدم که متوجه شدم صدای گام هام دوبار میاد. - گندش بزنن! ایستادم جرعت برگشتن نداشتم، جلو رفتن هم تخطی از قانون بود. «دومین صدای پا، متعلق به تو نیست» ایستاده به دختر خیره بودم. نمیدونستم چی بگم یا چکار کنم؟ خون دختر روی سرامیک های سفید کف لغزید و به کفشم رسید. به رد خون خیره شدم. سرم بالا اوردم تا دوباره به دخترک نگاهی بندازم که ناپدید شده بود! متعجب به سرامیک های تمیز و براق کف خیره شدم که تا چند لحظه پیش به خون دختر رنگین شده بودن. نه دختری بود و نه خونی! قدمی برداشتم صدای دوم قطع شده بود به جایی که دختر افتاده بود رفتم. تکه کاغذ خونی حاشیه راهرو کنار دو راهی افتاده بود. برش داشتم. روی کاغذ کاهی کهنه با دست خط نامرتبی نوشته شده بود: اگه صدای پچ‌پچ از دیوار شنیدی، جواب نده... اون‌ها فقط دنبال صدای تو ‌ان تا جاشو پیدا کنن. و هیچ‌وقت درِ بسته‌ای رو که خودش باز شد، نبند... چون اگه بسته بشه، اون چیزی که اومده بیرون، راه برگشت نداره. چیزی که از تاریکی بیرون میاد همیشه یکی از ما نیست.... نوشته عجیب رو که لک خون داشت برداشتم و توی جیبم گذاشتم. عجیب بود، این ها جزو قوانین نبود.... - بهمن.. بهمن... با تکون ناگهانی چشم هامو باز کردم. توی بیمارستان رو تخت بودم. بابا کنارم نشسته بود. - وقت معاینته. دستی به صورتم کشیدم و بلند شدم، بابا کمک کرد تا روی پاهام بایستم. بعد از معاینه دکتر چیزی داخل کاغذ های کنار تخت نوشت و رو به من گفت: عجیبه بدنت خیلی ضعیف تر از وقتی شده که غرق خون منتقل شدی! حالا حالا ها مهمون ما هستی. در جواب صحبت های دکتر سری تکون دادم. احساس سرمای عجیبی داشتم. رو به بابا کردم: حاجی بی زحمت سویی شرت من رو بده. بابا از چوب لباسی سویی شرت رو برداشت و کمک کرد بپوشم. دستم رو داخل جیبش فرو بردم که متوجه برگه ای شدم. کاغذ رو برداشتم. یه یاد داشت خونی بود: اگه صدای پچ‌پچ از دیوار شنیدی، جواب نده... اون‌ها فقط دنبال صدای تو‌ان تا جاشو پیدا کنن. و هیچ‌وقت درِ بسته‌ای رو که خودش باز شد، نبند... چون اگه بسته بشه، اون چیزی که اومده بیرون، راه برگشت نداره. چیزی که از تاریکی بیرون میاد همیشه یکی از ما نیست....

پارت دویست و شصت و چهارم فرهاد با نارضایتی گفت: ـ آ آ، چرا اول کوروش بعد من؟ خندیدم که کوروش جای من گفت: ـ چون من یک دقیقه زودتر از تو بدنیا اومدم. ارمغان که همینجور از بحثهای این دو برادر می‌خندید، گفت: ـ خیلی خب این بحثها اضافیه، شب قرعه کشی می‌کنیم ببینیم اول برای کدومتون بریم خواستگاری. با این حرفش همچون خندیدیم. یهو صدای امیر از اون سمت حیاط اومد: ـ آهای اهالی، من اومدم. برگشتم و دیدم چهرش خوشحاله و دستش به بسته شیرینیه. فرهاد گفت: ـ بابا واحد و گرفتی؟! امیر گفت: ـ آره پسرم، قرارداد بستیم و قراره فردا کارگرا بارو از کرمانشاه بیارن تهران. ارمغان گفت: ـ خب پس خداروشکر اینم حل شد، تبریک میگم آقا امیر. امیر: ـ دست شما درد نکنه! رفتم سمتش و با شادی گفتم: ـ خیلی خوشحال شدم امیر، برات خیر و برکت بیاره این مغازه جدید.

پارت شصت و نهم با ذوق گفتم: ـ جدی؟ وای آخجون! بعدش جسیکا بلند شد و با تعجب پرسیدم: ـ کجا؟! بدون اینکه برگرده سمتم گفت: ـ خسته‌ام؛ می‌خوام استراحت کنم! زیرلب آروم زمزمه کردم و گفتم: ـ خدایِ من، این دختر چش شده؟! آناستازیا خیلی عادی گفت: ـ ولش کن آرنولد؛ زیادی بهش رو دادی! اینو هیچوقت یادت نره که هر چی باشه! اون دختر همون جادوگر بدذات ویچره. اما من اینو قبول نداشتم چون روشناییه توی دل جسیکا رو دیده بودم. گفتم: ـ نه اون با پدرش خیلی متفاوته، اوایل به ظلم و تاریکی عادت کرده بود اما من تو وجودش و و چشماش دیدم که دلش میخواست عوض بشه. آناستازیا شونه‌ایی بالا انداخت و گفت: ـ اتفاقا من دقیقا برعکس تو فکر میکنم. خیلی موذی و آب زیر کاه بنظر میاد.

پارت شصت و هشتم دستم و گذاشتم روی زانوهایش که یهو برگشت و بهم نگاه کرد و از فکر خارج شد. با خوشرویی بخش گفتم: ـ نگفتی که چی اینقدر ذهنت و به خودش مشغول کرده؟! بازم چشماش کلی حرف داشت...تا رفت دهنش و باز کنه و حرف بزنه، آناستازیا یهو با هیجان گفت: ـ وای آرنولد، خدایی فکرشو نمی‌کردم که تو تنه‌ی درخت یه همچین جایی درست کرده باشی. ایول به این فکر واقعا! ویچر‌ تا سالیان سال بگرده، نمی‌تونه مخفیگاهتو پیدا کنه! از هیجانش خندم گرفت و گفتم: ـ چرا فکرشو نمی‌کردی؟! ما که تو دنیای جادوگری، کلی از این کارا انجام میدیم. گفت: ـ اما قدرت تو بخاطر باوری که داری، یه مقدار بیشتر از جادوگرای دیگست...الان اگه به من میگفتن اینکارو کنم تا ته قدرتمم استفاده میکردم نمی‌تونستم یه همچین شاهکاری خلق کنم! با حالت مسخره کردن گفتم: ـ یکم بیشتر اغراق کن! با حالت جدی گفت: ـ دارم جدی میگم! گفتم: ـ تهش یه چندتا ورده مخصوصه که بهت یاد میدم، نگران نباش.

با بیرون رفتن زن خدمه از اتاق تن خسته‌ام را به روی تختی که ملحفه‌ی زرشکی رنگی رویش را پوشانده بود رها کردم و ‌کش و قوسی به تنم دادم. - آخیش، حالا می‌تونم این چند روز بی‌خوابیم رو جبران کنم. راموس که با دقت دور و اطراف اتاق را می‌پایید در جوابم گفت: - فکر نمی‌کنم بتونیم زیاد استراحت کنیم، نشنیدی که پادشاه گفت باید توی مهمونی‌ امشب شرکت کنیم؟ کلافه نفسم را بیرون دادم و بر روی تخت نشستم، حق با راموس بود. چیزی تا غروب نمانده بود و ما تنها فرصت کمی برای استراحت داشتیم و پس از آن می‌بایست خودمان را برای مهمانی امشب آماده می‌کردیم. اگر کمی خوش‌شناس بودیم شاید می‌توانستیم پس از پایان یافتنِ مهمانی از پادشاه کمک بگیریم و آلفای منتخب را پیدا کنیم. - راموس، تو فکر می‌کنی آلفای منتخب کیه؟ راموس سر چرخاند و نگاه متعجبی به سمتم انداخت. - اگه من می‌دونستم اون آلفا کیه که دیگه نیازی به کمک جادوگرها نداشتیم. سرم را بی‌حوصله تکانی ‌دادم و همانطور که باز بر روی تخت ولو می‌شدم گفتم: - درسته؛ فقط امیدوارم برای پیدا کردن اون آلفا دیگه لازم نباشه راه زیادی رو طی کنیم؛ چون من حسابی از مسافرت کردن خسته شدم. با چشمانی باز به سقف مرمرین اتاق خیره شدم، در سرم پر از فکر بود. فکر به سرزمین گرگ‌ها، به آلفای منتخب و به خانواده‌ و مردم دهکده‌ام که هنوز در آن قلعه‌ی لعنتی زندانی بودند و من به آن‌ها قول داده بودم که به زودی از زندان آزادشان خواهم کرد و امیدوار بودم که بتوانم به قولم عمل کنم. - به چی فکر می‌کنی لونا؟ سر چرخاندم و نگاهی به راموس که بر روی تختش نشسته بود انداختم. - به سرزمینمون، به آلفای منتخب و به خانواده‌ام که توی‌ اون قلعه اسیرن. راموس آهی کشید، هنوز هم دلیل آن‌‌همه غمگین شدنش پس از شنیدن حرف‌هایم را نمی‌فهمیدم. - لونا تو… تو اگه یه روز کسی که باعث سقوط سرزمین گرگ‌ها شد رو ببینی، چی‌کار می‌کنی؟! از شنیدن سؤالش تعجب کردم. - منظورت خون‌آشام‌هان؟! راموس شانه‌ای بالا انداخت. - شاید. لحظه‌ای در فکر فرو رفتم مطمئناً که اگر یکی از خون‌آشام‌ها را می‌دیدم جز به مرگش راضی نمی‌شدم. - خب… خب معلومه، می‌کشمشون! راموس لحظه‌ای با بهت به من نگاه کرد و کمی خودش را عقب کشید، رفتار عجیب او را که دیدم متعجب پرسیدم: - چرا می‌پرسی؟! راموس تند و تند سرش را تکان داد و درحالی که بر روی تخت دراز می‌کشید گفت: - همینطوری، بهتره یکم استراحت کنی تا شب خیلی نمونده. سری در تأیید حرفش تکان دادم و با وجودی که رفتار عجیب و غریب او فکرم را مشغول کرده بود چشمانم را بستم و سعی کردم کمی بخوابم.

لحن حسرت‌زده‌ی پادشاه همه از جمله ما را اندوهگین کرده بود، اما برای حسرت و غصه خوردن وقت نداشتیم. ما باید افکارمان را روی نجات سرزمینمان متمرکز می‌کردیم و نمی‌گذاشتیم هیچ چیز ما را از رسیدن به هدفمان دور کند. - تصمیمتون چیه؟! نیم نگاهی به راموس انداختم، انگار باز هم جز صبر کردن چاره‌ای نداشتیم. - از لطفتون ممنونیم جناب فرمانروا. پادشاه کوتاه سری تکان داد و‌ رو به یکی از خدمه‌هایش که زنی جوان، ساده و سفید پوش بود کرد و گفت: - مهمان‌هامون رو به یک اتاق راهنمایی کنید تا موقعه‌ی جشن کمی استراحت کنن. زن سفید پوش در جواب پادشاه سری تکان داد و به اشاره‌ی دستش از ما خواست تا به دنبالش برویم. پشت سر زن از سالن بیرون رفتیم،‌ جالب بود که تمام راهروها از سنگ‌های زیبا و مرمرین ساخته شده و در تمام طول راهرو شمع‌های معطر راهمان را روشن کرده بود. - اینجا چقدر قشنگه! راموس زیرلب با لحنی غمگین و حسرت‌زده گفت: - قصر پدر من از اینجا هم قشنگ‌تر بود! با ابروهای بالا رفته و چشمانی از بهت گشاد شده نگاهش کردم، چه داشت می‌گفت؟! منظورش از قصر پدرش چه بود؟! - چی گفتی؟! راموس انگار که ‌تازه به خودش آمده و حواسش جمع شده باشد همراه با تکان سرش گفت: - هی… هیچی، منظورم این بود که خونه‌ی ما با وجود کوچیک بودنش از اینجا قشنگ‌تر بود. لبخندی به این حرفش زدم، لابد او هم مثل من زندگی کردن در خانه‌ی پدری‌اش را به زندگی در این قصرهای بزرگ و پرطمطراق ترجیح می‌داد. اتاقی که زن خدمتکار ما را به آن راهنمایی کرد اتاقی بزرگ با دو تخت چوبی در دو طرف اتاق، یک کمد چوبی، یک آینه، یک میز و یک صندلی چوبی که بر روی آن چند شانه‌‌‌ی مو و سنجاق سر، چند شمع بزرگ و چند شیشه‌ی عطر زیبا بود. پنجره‌ای بزرگ و نورگیر هم داشت که با پرده‌های ضخیمی پوشیده شده بود. - اینجا می‌تونید کمی استراحت کنید، به خدمه میگم که حمام رو هم براتون آماده کنن.

متنی که نوشتی شرح حال خیلی از ماست عزیزم، بدون که تنها نیستی و همه ما باید ادامه بدیم تا وقتی که روزهای خوبو ببینیم🩷

پارت دویست و شصت و سوم منو محکم میشوند تو بغلش و گفت: ـ خیلی دوستت دارم مامان. بالاخره نیمه دیگه قلبم بعد اینهمه مدت آروم شد چون کلمه دوستت دارم و از زبون پسری که مدتها پیشم نبود و شنیده بودم. خدا رو شکر کردم که بالاخره بعد از اینهمه وقت، کنار کسایی که دوسشون داشتم بودم. فرهاد ارمغان رو توی آغوشش گرفت و یه چیزی زیر گوشش گفت. ارمغان خندید...کوروش رو به فرهاد گفت: ـ چی میگی تو؟! جای فرهاد، ارمغان رو به من با همون لحن خنده گفت: ـ خب یلدا ، کی قراره بریم خواستگاری؟! منم برای اینکه اذیتشون کنم، خندیدم و گفتم: ـ برای کدومشون؟! ارمغان هم چشمکی بهم زد و گفت: ـ برای فرهاد دیگه... کوروش با حالت شاکی رو به ارمغان گفت: ـ دستت درد نکنه مامان خانوم، نو که اومد به بازار، کهنه میشه دل آزار؟! من ریز ریز می‌خندیدم...کوروش واقعا موضوع و جدی گرفته بود. ارمغان رفت سمتش و بغلش کرد و گفت: ـ شوخی کردم پسرم! برای جفتتون... گفتم: ـ هفته بعد یه روز و تعیین میکنیم، اول برای کوروش میریم خواستگاری و بعدشم برای فرهاد.

یک‌چیزیییی دیگه یادم رفت بگممم،‌چقد چهره‌ای آیان ایرانیزسس وایییی و بهار اووف چشمامش وووووووو کراششششش کاتبینم آرش وایی دقیقا چیزی بود که تصور کردم وقتی عکسش گذاشتی اصلاااا موندم😂💚

سلاممممممم اول از همه بگم خوبی؟ دوم بگم دخترررر چرا انقدر دیر به دیرررر پارت میزاری یا یهو زود به زود میزاری آدم میمونه همه رو چجوری بخونه😂 ولی دختر دست میرزاد واقعاا‌باریکلا چی خلق کردی، اصلا ژانر جنایی یا حالا معماییه هرچیییی من روووو عاشقش کردی!! موضوع داستانت واقعا گیراس و آدم میگیره اینکه لوکیشن داستانت خود ایرانه رو خیلی دوسش دارم، یک‌حس جالبی میده، منتظرمممممم قاتل دونات صورتیم ببینم چه مرگشهه با اون روش نشون گذاریش موفق باشی عزیزم💚

پارت دویست و شصت و دوم بعدش کوروش یه نگاهی به من کرد و رو به ارمغان گفت: ـ مامان با اجازت می‌خوام این تاج گل و من رو سر مامان یلدا بذارم... ارمغان گفت: ـ اون مادرته پسرم، واسش هر کاری که دلت میخواد انجام بده، اصلنم لازم نیست که بابتش از من اجازه بگیری! کوروش بهش لبخند عمیقی زد و صورتش و بوسید. فرهاد هم گفت: ـ پس منم با افتخار این تاج گل و روی سر ارمغان چشم قشنگم می‌ذارم! ارمغان با هر حرف فرهاد، جوری می‌خندید که از چشماش اشک میومد...همینجور که قهقهه میزد گفت: ـ خدا نکشتت پسر؛ آخرین باری که اینجوری خندیدم فکر کنم چندین سال پیش بوده! بعدشم سرشو برد جلو تا فرهاد تاج گل و روی سرش بذاره. همین حین هم کوروش اومد نزدیکم من و پیشونیم و بوسید و تاج گل و گذاشت روی سرم و گفت: ـ امیدوارم دوسش داشته باشی! از شوق زیاد، اشک شادی توی چشمام حلقه زد و دست راستش و بوسیدم و گفتم: ـ مگه میشه از چیزی که تو با دست خودت برام درست کردی و دوست نداشته باشم پسرم؟! عاشقشم...خیلیم برام با ارزشه.

پارت شصت و هفتم با نگرانی نگام کرد و گفت: ـ سوتی موتی که ندادین؟! خندیدم و گفتم: ـ نه خیالت راحت! بعدشم به جفتشون گفتم: ـ بچها برید عقب تا درو وا کنم! بعد با گردنبند جادوییم، ورد مخصوص قفل مخفیگاه رو خوندم و هر سه تامون وارد شدیم. شنل‌ها رو درآوردیم و آناستازیا گفت: ـ وای خدایا! چقدر اینجا بانمکه! در و دیواراشو نگاه... بعدشم مشغول به قدم زدن تو خونه شد و با کنجکاوی به همه جای خونه سرم کشید...جسیکا همون اول که اومدیم بدون هیچ حرفی رفت ساکت یه گوشه نشست و چیزی نگفت. یعنی این دختر چش شده بود؟! هرچی فکر کردم به نتیجه‌ایی نرسیدم...اون دختری که تا دو ساعت پیش اینقدر خوشحال بود و از شادی چشماش برق می‌زد و دنبال امید میدویید و بادبادک هوا می‌کرد، حالا با کوهی از ناراحتی و چهره غمبار یه گوشه نشسته و به یه نقطه خیره شده. همینجور که آناستازیا مشغول قدم زدن تو خونه بود، رفتم کنارش نشستم و به چهرش که مشغول فکر کردن بود، خیره شدم اما اینقدر تو فکر بود که اصلا متوجه حضور من کنارش نشد!

- شمارت رو بده که شب خواستم پول رو بریزم به حسابت، از فیشش بهت عکس بدم! کمی دست‌پاچه شدم و گفتم: - نه، نیازی نیست! - پیامک میاد برات مگه؟ - نه، نه نمیاد ولی خب نیازی نیست. - نترس، من آدمی نیستم که... . - ربطی به ترس و اینا... . نذاشت حرفم رو کامل کنم. گوشیش رو گذاشت توی دستم و گفت: - شب پیامت می‌دم. کمی نگاهش کردم. شمارم رو زدم توی گوشیش و بهش دادم و گفتم: - آقادانیال، لطفاً کسی نفهمه. نمی‌خوام فکری در موردم بکنن! سرش رو به نشونه‌ی تأیید تکون داد و رفت پیش مامانش. منم رفتم داخل سرویس‌های بیمارستان، یه آبی به صورتم زدم که ساسان زنگ زد؛ ولی جواب ندادم و رد تماس کردم. از سرویس اومدم بیرون و نشستم روی صندلی‌ها. *** «درسا» همین که چشمام رو باز کردم، سه چهار تا دکتر بالا سرم بودن. سرم انقدر درد می‌کرد که نمی‌تونستم حتی حرف بزنم. یه نگاهی کردم، دیدم نمی‌تونم پاهام رو تکون بدم. با دیدن این صحنه، انقدر حالم بد شد که دوباره از هوش رفتم. همین که دوباره به هوش اومدم، دکتر اومد و سرعت سرم رو کمی بیشتر کرد و گفت: - نگران نباش عزیزم، خوب می‌شی. شانس آوردی واقعاً که الان زنده‌ای. تموم جونم رو جمع کردم توی زبونم و آروم گفتم: - چ... چی... چی شده؟ - متأسفانه به ستون فقراتت یه آسیب جزئی وارد شده و باید چند روزی بگذره تا بتونی پاهات رو تکون بدی. اینکه سرت رو هم چند تا بخیه زدیم چون کمی شکسته. ولی خودت رو نگران نکن، به‌زودی خوب می‌شی! - همراهم... کسی اینجاست؟ - آره، الان صداشون می‌کنم بیان تو. پاهام و بدنم انقدر درد می‌کردن که نمی‌تونستم نفس بکشم. خیلی سخت بود. در باز شد و مامان، با سرمش که توی دستای دانیال بود، به همراه سوگند اومدن داخل اتاق. مامان انقدر رنگش پریده بود که من به خودم اجازه ندادم حال بدم رو بهش بگم. - سلام مامان... چرا انقدر ترسیدی آخه؟ - سلام قربونت شکلت بشم... چشمت کردن مادر، به خدا که چشمت کردن! دانیال: حالا قسم نخور مادر من اِه... . می‌بینی که خطری تهدیدش نمی‌کنه. - آره آقا دانیال، خطر رفع شده. مامان، شما نگران نباش. یه چند روزی نیستم، از دستم راحتی! سوگند: منم اینجا حضور دارما، خانوم خانوما! - اِه، راست می‌گی... خوبی؟ سلامتی؟ - ممنون، سلامت باشی. مامان: دانیال، مامان، شما و سوگند برید. من می‌مونم پیشش. سوگند: خاله، شما حالت زیاد مساعد نیست. من خودم می‌مونم. - نه خاله‌جان، تا همین جاشم خیلی زحمت کشیدی. داشتن حرف می‌زدن که پلیس در زد و اومد داخل. مامان پتو رو کشید روی من و گفت: - بفرمایید آقا؟ - سلام خانم. پرونده‌ی تصادفی بوده و اون کسی که با دختر شما برخورد کرده، خودش معرفی کرده و بیرون ایستاده. - خدا لعنتش کنه! مامان اومد بره سمتش که دانیال گرفتش محکم و گفت: - عه مادر من، چرا این‌طوری می‌کنی؟ جناب سروان، لطف کنید من رو ببرید پیشش.

*** «سوگند» رفتم پشت دیوار ایستادم و یواشکی نگاهش کردم. خیلی بهت‌زده شده بود، بنده خدا. آخه این چه کاری بود که من انجام دادم؟ نباید دستش رو می‌گرفتم. دوباره نگاهش کردم، ولی نبود. فکر کنم رفته بود. رفتم نشستم روی صندلی که مامانم زنگ زد. - الو، سلام مامان. بله؟ - کجایی عزیزم؟ - بیمارستان. یهو جیغ زد و بلند گفت: - بیمارستان؟ برای چی؟ - درسا تصادف کرده مامان. منم الان مجبورم پیشش باشم. - درسا؟ خوبه الان؟ چی شده؟ چرا؟ - مامان، یکی‌یکی بپرس. نگران نباش. ماشین زد بهش، الانم حالش تقریباً خوبه. - هوف، باشه. بمون، من و پدرت هم میایم اونجا. - نه مامان نیازی نیست. الکی نیاید. - چرا میایم. - خب حداقل الان نه. شب بیاید. - باشه. لادن حالش خوبه؟ - نه بابا، بنده خدا حالش بد شد. الان سرم بهش وصله. - ای بابا، خدا شفا بده. - ان‌شاءالله. مامان، کار نداری؟ من برم فعلاً. - مواظب باش. به سلامت. یه نگاهی انداختم به ساعت. از ظهر گذشته بود. بلند شدم، رفتم سمت اتاق خاله لادن. همین که وارد شدم، به هوش اومد و با صدای کم‌جونی گفت: - سوگند... درسا... درسا... . رفتم دستش رو گرفتم و گفتم: - آروم باش خاله، چیزی نیست. باید خدا رو شکر کنید که اتفاق بدتری نیفتاد. خوب می‌شه! - می‌خوام ببینمش. کمکم کن بریم پیشش. - الان نمی‌شه خاله، باید صبر کنی! - هوف... دانیال کجاست؟ - رفته دنبال وسایلی که دکتر نیاز داره. - دکتر به چی نیاز داره؟ - هیچی خاله! - یعنی چی هیچی؟ - نمی‌دونم خاله. اینو که شنید، دستی زد توی سرش و گفت: - بدبخت شدم... دخترم از دستم رفت! دستاش رو کمی فشار دادم و گفتم: - آروم باش، تو رو خدا خاله. دانیال اومد و بدون اینکه مامان متوجه بشه، به من اشاره کرد که برم پیشش. - آقا دانیال، چی شد؟ گرفتی؟ - از حرکتت اصلاً خوشحال نشدم. از کارتت عکس گرفتم؛ تا آخر شب می‌ریزم به حسابت. - نه، این‌طوری نگو. ببخشید، خودم می‌دونم حرکتم درست نبود. اما مجبور بودم. الانم وقت این کارا نیست. لطفاً اینا رو بدید، من ببرم که منتظر نمونن. وسایل رو ازش گرفتم و رفتم دادمشون به پرستار. داشتم رفتن پرستار رو نگاه می‌کردم که دانیال کارت رو زد روی شونم. برگشتم سمتش و کارت رو ازش گرفتم که گفت:

*** «سوگند» نشسته بودم پشت در اورژانس که دانیال و خاله لادن اومدن. خاله خیلی دستپاچه شده بود. با استرس پرسید: - چی شده؟ درسا کجاست؟ - خاله، آروم باش. چیزی نشده. - باشه، بگو دخترم کجاست؟ کجاست؟ اومدم حرف بزنم که پرستار اومد سمت من و گفت: - خانوادش اومدن؟ دانیال: خانوادش ما هستیم، خانم. خواهرم خوبه؟ خاله لادن: چی شده خانم؟ تو رو خدا بگید! - آروم باشید، خانم. هیچ چیزیش نشده. سرش شکسته و... - و چی؟ - ستون فقراتش کمی آسیب دیده. این حرف رو که زد، رنگ خاله پرید و افتاد کف بیمارستان. دانیال و من بلندش کردیم، بردیمش و یه سرم بهش وصل کردن. دانیال: به خدا انقدر به خودش فشار میاره که نمی‌تونه سر پا وایسته. ضعیف شده خیلی! - آقا دانیال، باز هم خدا رو شکر اتفاق بدتری نیفتاد. - الان می‌شه رفت پیشش؟ - نمی‌دونم، بذار بپرسم. بلند شدم، رفتم پیش پرستار و گفتم: - ببخشید خانم، الان می‌تونیم بیمار رو ببینیم؟ - بیهوشه! شما لطف کنید برید این‌ها رو که می‌نویسم تهیه کنید. - باشه، ممنون. برگشتم پیش دانیال و کاغذ رو دادم بهش. سرش رو آورد بالا و گفت: - این چیه؟ - پرستار گفت باید این‌ها رو تهیه کنی. بلند شد و کمی فکر کرد و... . *** «دانیال» برگه رو ازش گرفتم و کمی فکر کردم ببینم توی کدوم حساب‌هام پول هست. ولی هیچ‌کدوم به اندازه‌ی کافی پول نداشتن. رفتم ببینم مامان به هوش اومده یا نه. رفتم، اما هنوز بی‌هوش بود. منم که پولی نداشتم اینا رو تهیه کنم. اومدم زنگ بزنم به یکی از رفیقام که سوگند اومد و گفت: - آقا دانیال، این کارت منه. می‌تونی ازش استفاده کنی! یهو عصبی شدم، نگاهم رو ازش دزدیدم و گفتم: - نیازی نیست... خودم جورش می‌کنم! - شما اون پولی رو که می‌خوای جور کنی، جور کن برای هزینه‌ی بیمارستان، نه این وسایل. - ممنون، نیازی نیست! یهو عصبی شد، دست من رو گرفت و کارت رو گذاشت توی دستم. با صدای تقریباً بلند گفت: - نیازه... نیازه... نیازه... رمزشم ۸۶۸۶. کسی هم نمی‌فهمه! فعلاً. من که از حرکتش خیلی بهت‌زده بودم، هاج و واج فقط نگاهش می‌کردم. حرفش که تموم شد، سریع رفت. منم آروم راه افتادم به سمت داروخانه.

- شما به حسین گفتی که بیاد باهاش دعوا کنه؟ - نه بابا، خودش رسید و دید مهدی داره اذیت می‌کنه. اونم اومد و... اصلاً بی‌خیالش. نمی‌دونم چرا داری اینا رو می‌پرسی! - ببخشید، کمی کنجکاو شدم. - نه، نیازی به عذرخواهی نیست. پیام‌رسان چی داری راستی؟ - دارم اکثرش رو. من پیام ندادم که یه وقت مزاحم نباشم! - نه بابا، این چه حرفیه؟ هر وقت خواستی پیام بده! اومدم تشکر کنم که قطار ایستاد. هانیه بلند شد و گفت: - خب، اگر اجازه بدی من برم دیگه. بلند شدم و یه نگاهی به چشماش انداختم و گفتم: - مراقب خودتون باشید. یه لبخندی زد و قطار رو ترک کرد. نشستم، نگاه کردم به ساعتم و نفسم رو محکم فوت کردم بیرون. کمی از بوی عطرش سرم درد گرفت. اصلاً عطر آرومی نبود، ولی خب به دلم نشست. نه فقط عطرش، بلکه کل وجودش. توی ذهنم هزار بار چشماش رو مرور کردم. از هر چیزیش می‌شد گذر کرد، الا چشماش. آروم‌آروم داشتم یه حسی بهش پیدا می‌کردم. جوری که انگار دلتنگش شدم، توی همین چند دقیقه که رفت. از مترو پیاده شدم و رفتم خونه. یه دوبار صدا زدم، ولی کسی خونه نبود. رفتم لباسام رو درآوردم و رفتم روبه‌روی قفسه‌ی کتاب‌ها. تاریخ دهم و یازدهم رو برداشتم، اومدم و شروع کردم به خوندن. عاشق درس تاریخ بودم و همیشه توی کلاس، حرف اول تاریخ رو من می‌زدم. دبیرهای تاریخ هم همیشه توی درس دادن بهم فرصت می‌دادن تا باهاشون همکاری کنم. درس جنگ‌افزارهای هخامنشیان رو باز کردم و یک خط می‌خوندم و برای خودم توضیح می‌دادم. باید تا آخر هفته بودجه‌بندی رو می‌خوندم، چون آخر هفته آزمون داشتم. حدود سه ساعت خوندم. توی گذشته‌ی تاریخ داشتم سیر می‌کردم که صدای اذان بلند شد. کتاب رو بستم، خمیازه کشیدم، قلنج انگشت‌هام رو شکوندم و بلند شدم رفتم وضو گرفتم. *** «ساعت ۸:۳۰ شب؛ باشگاه» با جعبه‌ی شیرینی توی دستم وارد باشگاه شدم و رفتم داخل رخت‌کن. لباسام رو درآوردم و با شیرینی رفتم پیش بچه‌ها. با همه سلام‌علیک کردم و شیرینی رو گذاشتم روی سکو. باشگاه ما یه زمین مستطیلی بزرگ داشت که یه سکو و یه تشک وسطش بود. شروع کردیم به تمرین کردن. من کمی خسته بودم، اما چون توی اردوها بودم، مربی باهام خیلی بیشتر کار می‌کرد. آخر تمرین، همه توی یه صف وایستادن. من شیرینی رو پخش کردم و ایستادم کنار استاد. استاد: خب بچه‌ها، اول یه صلوات برای سلامتی علی بفرستید. بچه‌ها صلوات فرستادن و شروع کردن به دست زدن. همه یکی‌یکی بهم تبریک گفتن. استاد: علی، امیر و پدرام، سه نفری هستن توی رده‌ی سنی جوانان که تونستن برن داخل اردوها. باید خیلی بیشتر تمرین کنید. مخصوصاً تو علی، زیاد توی باغ نبودی امشب. استاد حرفش تموم نشد که امیر گفت: - استاد، آقا عاشق شده! همه زدن زیر خنده. خودمم کمی خندیدم و گفتم: - نه بابا، عشق کجا بود؟ استاد: امیر، راستی حکم و مدال علی رو بیار. مدال رو آورد. استاد حکم رو داد دستم و اومد مدال رو بندازه گردنم که امتناع کردم و گفتم: - استاد، لطفاً این رو گردن من ننداز. قول شرف می‌دم با مدال طلای انتخابی تیم ملی برگردم و خود شما مدال رو بنداز گردنم. - امیدوارم بتونی... البته می‌تونی. مدال رو داد دستم و دست گذاشت رو شونم و گفت: - بهترین‌ها رو برات آرزو دارم. سریع اومدم لباسام رو پوشیدم و رفتم خونه.

"اولین بارم بود که این متن رو نوشتم. خیلی سخت بود، اما امیدوارم بتونم ادامه بدم. نظر شما چیه؟ تجربه‌های مشابه دارید؟"

بعضی وقتا فکر می‌کنم شاید قرار نیست هیچ‌چیز درست شه، و همین‌طور دارم دور خودم می‌چرخم. انگار عالم و آدم با من دشمن‌اند، حتی خدا هم با من لجّه. بعضی وقتا انقدر امیدوارم که اندازه‌ش رو نمی‌شه توصیف کرد، ولی امروز، ۱۶ آبان بود و دلم خیلی شکست. پیجی که با کلی تلاش و زحمت، کلیپ‌هایی که از حس و حال خودم می‌ذاشتم، دیدم هیچ بازخوردی نگرفته. انگار از بلندی افتادم و روی زمین خوردم، انگار تمام تلاش‌ها و زحمت‌هایی که کرده بودم، دیگه جواب نداده بود. من خیلی گریه کردم و تصمیم گرفتم یک راه دیگه امتحان کنم. پیجی که با تمام وجودم براش وقت گذاشته بودم، از خواب و همه‌چیزم زده بودم، امروز با دست‌های خودم دلیت کردم و یک تصمیم مهم گرفتم... نوشتن شروع کنم، چون تنها راه نجات من از افکارهای توی سرم، نوشتن است. گاهی احساس می‌کنم به‌جز خودم، هیچ‌کس حواسش به من نیست و این منو خیلی می‌رنجونه. ولی بازم با همه‌ی سختی‌هایی که دارم باهاشون دست و پنجه نرم می‌کنم، نمی‌خوام دست از تلاش کردن بردارم.

... با شتاب از دروازه بیرون پرت شدم، انگار که تفم کرده! تنها چیزی که الان وحشتم شد، این بود که من الان به صخره قهوه‌ای برخورد می‌کنم. جیغی زدم و دست‌هام رو بالا اوردم. چشم‌هام رو محکم روی هم فشار دادم! قلبم دیگه نزدیک بود از تپش بایسته. یک انگشت مونده به صخره دست‌هام توسط دست‌های گرمی گرفته شد. جیغ بعدیم تو گلوم خفه شد. آثار وحشت و شوک هنوز تو بدنم واضحاً معلوم بود. با صدای مردی وحشت این بار شدید‌تر تو بدنم پیچید. - تو کی هستی؟ رو به روم رو نگاه کردم. یه صحرا نه فکر کنم دشت، یا شاید ترکیب از هم! لرزید و وحشت مثل گرگ تو بدنم زوزه می‌کشید. سرم رو برگردوندم، اما با چیزی که دیدم دهنم باز و بست می‌شد. مار سیاهی دور دست‌هام اولین چیزی بود که چشمم رو گرفت. مار سیاه مرد مو قرمز رو نیش زد! نفسو دیگه بند اومده بود. لرزون به مردی که روی زمین افتاد نگاه کردم. دست‌هام رو وحشت زده تکون تکون دادم تا مار از روی دستم بیفته‌. مار بی‌تفاوت به تکان‌ها و جیغ‌های من، دور مچ دستم تاب خورد و باز سر رو انتهای دمش گذاشت تبدیل به دستبند قدیمی خودم شد! ناباور روی زمین افتاد. دیگه حالم دست خودم نبود! خیلی این چیز‌ها برای من سنگین و تازه بود. ترسیده دستم رو جلو بردم دستبندم رو باز کنم. ولی تا خواستم بازش کنم تکون خورد و جیغی زدم. مار دم خودش رو خورد و تنگ تنگ شد روی دستم. جیغم زدم: - بیا بیرون، در بیا. ولی دیگه تکون نخورد. یعنی من هم نیش میزنه؟ نه اگه می‌زد همراه من زیر درخت نمی‌گذاشتنش. ترسیده بهش تلنگر زدم. - هی ماره، نیشم نزنی. تکون نخورد. پیش مرد مو قرمز رفتم. لباس‌هاش با ما فرق داشت. نبضش رو گرفتم نمرده بود انگار بیهوش بود. شنل سفید دورش رو برداشتم خودم پوشیدم. تو جیب‌هاش رو گشتم. یه کیسه قهوه‌ای داشت. سکه های عجیبی درون کیسه به رنگ طلایی نقره‌ای و برنز با وسط مسی داشت. کیسه رو تو کیفم انداختم. تکونی خورد! وحشت کردم و با سرعت بالایی دویدم. این جا هوا خنک بود. نه، بیشتر از خنک! سرد بود خیلی سرد. هیچ درختی اطراف به چشم نمی‌خورد فقط چمن، خاک و صخره های تپه‌ای بود. بوی اطرافم داد می‌زد من تو دنیای دیگه هستم! باورم نمیشه همچین چیزی باشه. به آسمان نگاه کردم نیلی، نقره‌ای تیره بود. خورشیدش بخاطر هوای ابری معلوم نبود‌. از تپه‌ خسته و با شکم درد و تشنگی بالا رفتم. وقتی به پایین چشم دوختم یه شهر بزرگ بود خیلی بزرگ و منظم. از تپه پایین سرازیر شدم. قطره‌های بارون شروع به باریدن کرد. شنل رو روی سرم کشیدم. صدای اسب اومد! سرم رو چرخوندم از سمت چپم یه کالسکه داشت می‌اومد. ایستادم و به کالسکه خیره شدم. هووش کرد و کنار من متوقف شد. یه پیرمرد بود که روی کالسکه‌اش یه فانوس بود. با صدای گرم به زبان عجیبی حرف زد‌ که متوجه‌اش شدم. - هوا می‌خواد طوفانی بشه جوون بیا سوار شو تا جایی از مسیر برسونمت. به آسمونی که شبیه آسمون ما نبود نگاه کردم. نمی‌خواستم اعتماد کنم ولی نیاز داشتم یکم به پاهام استراحت بدم.

«آرزو و آرش اندرزی»

عکستون پاک شده جونم از نو ارسال کنید

پارت 4 دستی محکم به کتفم خورد جاخورده به عقب چرخیدم. - سلام جلال چطوری؟ به مرد مسن و خندون رو به روم خیره شدم. - جلال؟ مرد خنده ای کرد: اره دیگه جلال، چرا تعجب می کنی انگار بار اولته اسمت صدا میزنن! همش بخاطر این تیمارستانه ادم عاقلم دیوونه می کنه. موشکافانه به مرد خیره شدم لباس فرم سفید رنگی به تن داشت؛گویا دکتر بود. سری تکون دادم و لبخند زدم: چی بگم والا! - تو تا کی اینجا شیفتی؟ فضولی نباشه اما تعلیقت چه مدته؟ کنجکاوانه پرسیدم: تعلیقم!؟ - اره دیگه! مثل اینکه پاک مغزت و شستی جوون! خواستم سوالی بپرسم که دستش از روی شونم برداشت و جدی ادامه داد: فردا می بینمت من دیگه شیفتم تمومه حسابی خستم. بی اینکه اجازه حرفی از سمت من بده راهش به طرف خروجی کج کرد. حسابی گیج شده بودم، من چرا تعلیق شدم؟ چرا بهم گفت جلال؟ من اسمم بهمنه! اصلا چرا حال و هوای این تیمارستان انقدر عجیبه!؟ به سمت بهداری رفتم، پرستار جوانی با موهای گوجه ای و کلاه بامزه پرستاری مشغول چیدن داروها تو هر قفسه بود. متعجب بهش خیره شدم پیراهن استین کوتاه و دامن کوتاه سفیدی به تن داشت! شبیه پرستار هایی که دوران قبل از انقلاب توی البوم بابا بزرگ دیده بودم! گلوم صاف کردم: سلام. به سمتم چرخید: سلام اقا جلال. دستم بهش نشون دادم: اومدم برام پانسمان کنید. سری تکون داد و وسایل اورد: بفرمایید بشینید. به صندلی کنار میز اشاره کرد، کنجکاو روی صندلی نشستم: امروز چندمه؟ مکثی کرد درحالی که دستم ضد عفونی می کرد گفت: دوازدهم برج پنج ته ریشم خاروندم و گفتم: چه سالی؟ متعجب بهم خیره شد: چهل و شش از جا پریم: چی؟ شوکه بهم نگاهی کرد: چه خبره چرا داد میزنی سال هزارو سیصد و چهل و شش هستیم دیگه! خیلی ترسیده بودم اخه سیصد و چهل وشش؟ ولی مگه من خودم دهه هفتادی نیستم؟ پر از سوال های بی جواب بودم پانسمان دستم که تموم شد تشکری کردم و به اتاق نگهبانی رفتم. شیفتم تحویل گرفتم. به برگه های روی میز نگاهی انداختم فرم حضور و غیاب و قوانین، ساعت روی میز نیمه شب نشون می داد. شیفت شروع شد و مثل شب قبل شروع به حضور و غیاب بیمار ها کردم. تصاویری که دیدم، اسمم، سالی که توشم، حتی این تیمارستان... من اینجا چکار می کنم؟ بوی تخم مرغ گندیده توی راهرو پیچید، یکی از چراغ ها خاموش روشن شد. نسیم سردی از کنارم گذشت. صدای زمزمه وار ضعیفی از دیوار می امد: جــلـــال ایستادم، قانونی برای زمزمه بود؟ به دیوار نزدیک تر شدم، صورتم به دیوار چسبوندم. زمزمع از دل دیوار می اومد. - جـــلـــال... اخمی کردم و به راهم ادامه دادم. این تیمارستان خود جهنمه! جلوی در اتاق شماره یازده ایستادم، صدای گریه بیمار می اومد. با خودش زمزمه های دردناکی داشت و بلند گریه می کرد. - مهتاب... مهتاب.... من قاتلم.. مهتاب... صدای گریه هاش ترسناک تر شد صدای بلندی پشت سرم فریاد زد: جـــــــنــــگـــــــل بلــــوط..... از جا پریدم مو به تنم سیخ شده بود، تفنگم از کمری بیرون کشیدم و چرخیدم، چیزی پشت سرم نبود. قلبم تند به سینم می کوبید. می تونستم صدای قلبم که برای ذره ای اکسیژن بیشتر تقلا می کرد بلند بشنوم. بیمار اتاق یازده شروع به خود زنی کرد و سرش و محکم به زمین می کوبید. باید دخالت می کردم، درو باز کردم و دویدم سمتش محکم گرفتمش و با زنجیر به تخت بستمش.

پارت 3 اتاق نگهبانی یه موجود سیاه و ترسناک! - دستم کی کبود شد مامان؟ مامان شونه ای بالا انداخت و درحالی که از اتاق می رفت بیرون گفت: میرم بگم بابات بیاد خیلی خستم. - باشه. شاید بخاطر اتفاقی که تو عملیات افتاد اون خواب مسخره دیدم! حتما دستم زمان درگیری اسیب دیده؛ مگه میشه خواب ادم واقعا اتفاق بیوفته؟! نفس کلافه ای کشیدم هنوز کمی سرگیجه داشتم. دراز کشیدم و ساعد دست چپم گذاشتم رو پیشونیم. همش تقصیر منه باید منتظر پشتیبانی می موندم اون سر باز بخاطر بی فکری و خودسری من جونشو از دست داده. من به خانوادش مدیونم. چشم هامُ بستم.... کنجکاوانه به کلیسا خیره شدم. به شروع شیفتم چیزی نمونده بود. به سمت کلیسا رفتم، معماری خیلی قشنگی داشت. به مجسمه مسیح خیره شدم و روی یکی از نیمکت ها نشستم. مچ دستم خیلی می سوخت، استینم بالا زدم، جای دست اون موجود تاول زده بود و ازش چرک و عفونت خارج می شد. نچی کردم و استینم پایین کشیدم. صدای خش خش بی سیمم سکوت کلیسا رو شکست. - افسر نگهبان.. افسرنگهبان به گوشی؟ صدای خشن و زمخت مرد ناواضح بود: افسر نگهبان به گوشم.. - سلام جوون! دیشب که یکی از مهم ترین قوانین فراموش کردی نزدیک بود بمیری! امیدوارم این بار دیگه قوانینُ فراموش نکنی! اول از همه دستتُ حتما باند پیچی کن، چیزایی که شبا تو بیمارستان پرسه میزنن عاشق بوی خون و عفونتن! دوم، قوانین شب قبل رو مو به مو اجرا کن و قوانینی که امشب بهت یاد میدم رو جدی بگیر. خب میرم سراغ قوانین بعد از اتمام قوانین امشب به اتاق بهداری و سپس نگهبانی برو و شیفت تحویل بگیر: قانون اول: اگر صدای زنگی شنیدی، قبل از شمردن تا عدد "هفت" نباید هیچ حرکتی بکنی. قانون دوم: اگر در آینه‌های تیمارستان تصویرت چشمک زد، سریع آینه رو برگردون رو به دیوار؛ چون اون تصویر،ممکنه تو نباشی. قانون سوم: در ساعت دو و بیست دقیقه، همه ساعت‌ها باید متوقف بشن. اگه حتی یه ساعت هنوز کار کنه، زمان از دستت در میره. قانون چهارم: اگر در راهرو صدای پای خودت رو دوبار شنیدی، بدون که فقط یکی از اون قدم‌ها مال توئه. قانون پنجم: در بخش زیرزمین، هر چراغی که خودبه‌خود روشن شه، باید تا صبح روشن بمونه. خاموش کردنش یعنی دعوت کردن "اونایی" که هنوز منتظرن. مفهوم شد؟ با حالت متفکری در حالی که سعی می کردم قوانین به خاطر بسپارم گفتم: تفهیمه - خوبه افسرنگهبان، وقتی به نگهبانی رفتی قوانین جدید و قدیمی به صورت فکس روی میزت گذاشتم حتما مرورشون کن موفق باشی. شیفت ارومی برات ارزو می کنم. با قهقه ای مضحک و تمسخر امیز بی سیم خاموش شد. از کلیسا خارج شدم و به بیمارستان برگشتم. ابتدای حیاط بیمارستان بودم که صدای عجیبی از پشت پرچین های اون طرف درخت ها شنیدم. به سمت صدا رفتم، چراغ قوه ام رو روشن کردم، یه خنجر خونی پشت درخت ها افتاده بود.. چقدر این خنجر اشناست کجا دیدمش؟ سردرد عجیبی احساس کردم تصاویر محوی از یه درگیری، افرادی با ماسک های حیوانی ترسناک. مردی که خنجرو چندین بار تو بدن یه پلیس جوان فرو کرد و همزمان حرفایی به زبون عجیب غریبی می گفت. جملات عجیبی که بنظر عبری می اومدن. دستم دراز کردم که خنجر و بردارم اما ناگهان خنجر ناپدید شد.