تخته امتیازات

نام رمان: نقطه ی بی صدا نویسنده:دیبا ژانر:درام روانشناختی، خانوادگی ـ اجتماعی مقدمه: گاهی زندگی درست از همان‌جایی تغییر می‌کند که فکرش را نمی‌کنی. از یک جمله‌ی ساده، یک نگاهِ نیمه‌تمام، یا حتی سکوتی که قرار نبود طولانی شود؛ نه قهرمانی هست و نه معجزه‌ای؛ فقط آدم‌هایی‌اند با دل‌هایی پر از حرف، و مسیرهایی که باید از دلِ حقیقت عبور کند… تا شاید، در نهایت، از دل سکوت، صدایی شنیده شود. خلاصه: رها، دختری نوزده‌ساله با دنیایی از رؤیاها و سردرگمی‌ها، درست در آستانه‌ی یک اتفاق مهم در زندگی‌اش، دچار حادثه‌ای می‌شود که همه‌چیز را به‌هم می‌ریزد. سکوت‌های مادرش، حضور مردی از گذشته، و بازگشت مردی از غربت، همگی دست‌به‌دست هم می‌دهند تا گذشته‌ی پنهان و رازهای خانوادگی آرام‌آرام از زیر خاکستر سال‌ها سکوت بیرون بزنند از همه کاربرای عزیز دعوت میکنم رمان مطالعه و‌نظر شون بدن ممنون 🙏🏻

°•○● پارت پنجاه حیدر هربار که باهم جایی می‌رفتیم، قبلش روشنم می‌کرد که اگر لفتش بدهم، می‌رود و منتظر من نمی‌ماند. حالا اما پشت در خانه نشسته و تا من در را باز نکنم، از اینجا نمی‌رود؟ اعتراف می‌کنم این، شیرین‌ترین دروغ حیدر بود، و آخرینش. گونه‌ام را به سر گندم تکیه می‌دهم و چشم‌هایم را‌ می‌بندم. دیگر صدای مشت و لگد در کار نیست. صبح با صدای راننده وانت از خواب بیدار شدم. بلندگو را بیخ دهانش گرفته بود و اصرار داشت سبزی‌هایش، تازه و ارزان‌قیمت است. با یادآوری شب گذشته، دل‌آشوب شدم! قبل از هرکاری، به سمت در رفتم. چندبار دستم را جلو بردم و هربار هم پشیمان شدم. می‌ترسیدم در را باز کنم و واقعیت به صورتم کوبیده شود، این واقعیت که حیدر یک دروغ‌گوی پست است! پشت در بسته، از اضطراب قدم می‌زدم. به ساعت نگاه کردم. اگر آنجا باشد و همسایه‌ها ببيند چه؟ حیدر خرد می‌شد. این‌بار خودم را مجبور می‌کنم. لای در را با صدای آهسته‌ای باز کردم. او اینجاست! تمام شب را همین جا بوده. صدای در مثل ناقوسِ بیدار باش، حیدر را به هوش می‌کند. دستی به گردنش می‌کشد و چهره‌اش درهم می‌رود. با دیدن من، بی‌درنگ سرپا می‌شود: -اومدی! در را باز می‌گذارم و جلوتر از او داخل می‌روم. حدس می‌زنم موهایم حسابی به هم ریخته‌اند اما چه کسی اهمیتی می‌دهد؟ دیگر خودم هم دوستشان نداشتم. مقابل هم می‌نشینیم. با دقت به صورتش نگاه می‌کنم. از آن شب شوم، خیلی نگذشته اما من با این مرد، احساس غریبگی بسیاری می‌کنم. از اینکه مقابلم نشسته و به من نگاه می‌کند، مغذب می‌شوم و آرزو می‌کنم کاش می‌توانستم هفت لایه چادر روی خودم بیندازم، چرا که او از مردهای کوچه و خیابان هم برایم نامحرم‌تر است. -درو باز کردم حرف بزنیم، نه که برگردی. نفس‌عمیقی کشید. موهای او هم به‌هم ریخته بود. -ناهید... تو که اینطوری نبودی. این کارا چیه؟ داری از کی خط می‌گیری؟ ریحون چی گفت بهت؟ حرف زدن برای او، بازجویی معنا می‌شد. چطور فراموش کرده بودم؟ -چطوری شدم مگه؟ سرتاپایم را نگاه کرد. چشم‌هایش ریز شد: -تو عوض شدی ناهید. او مرا آتش زده بود و تازه می‌پرسید که چرا دارم می‌سوزم؟ موهایم را از جلوی صورتم کنار زدم. -از کسی خط نگرفتم، فقط بالاخره فهمیدم حق دارم بگم نمی‌خوام. نمی‌خوامت حیدر! چندبار پلک زد. -بی‌آبرو میشی! می‌دانستم. من نازی را می‌شناختم، همه او را در محله ما می‌شناختند. وقتی راه می‌رفت، از پشت نشانش می‌دادند و می‌گفتند مطلقه است، خدا می‌داند چه خطایی کرده که شوهرش طلاقش داده... من هم هربار که اتفاقی او را می‌دیدم، رویم را می‌گرفتم و تندتر راه می‌رفتم. آهی کشیدم. باید از این محله می‌رفتم، به کجا؟ نمی‌دانم. جایی که کسی نازی را نشناسد، با مادرشوهرم همسایه نباشم، و از مُهرِ لای سه‌جلدم خبر نداشته باشند. -گندم چی اون وقت؟ چطور می‌خوای تنهایی بزرگش کنی؟ کلمه‌ای در ذهنم بالا و پایین شد، نفقه. چیزی نگفتم، حیدر داشت سختی‌های زندگیِ پس از او را می‌شمرد تا منصرفم کند. نمی‌دانست که من هرشب. دادگاه طلاقمان را تصور می‌کنم و به خواب می‌روم. -طلاقم بده! این تنها چیزیه که ازت می‌خوام. متوجه می‌شوم که موقع گفتن این جمله، صدایم می‌لرزد. حیدر با اخم‌های درهم. بلند می‌شود و راه می‌رود. مدام دور خودش می‌چرخد. به یک‌باره می‌ایستد، می‌آید در یک قدمی من و چشم در چشمم، می‌پرسد: -اگه طلاقت ندم چی؟ خیسی پشت پلک‌هایم، پیشروی می‌کنند. از اینکه از این برگ‌برنده استفاده کنم، متنفرم. -می‌فرستمت زندان.

°•○● پارت چهل و نه چشم‌های ریحانه در روشنی روز، به شدت تیره شد. امیدش را جایی در خانه من جا گذاشت. لحظه‌های طولانی به سکوت گذشت. می‌توانستم در صورتش سردرگمی را ببینم. لبخند دردناکم را بدرقه راهش کردم و در را بستم. بعد از چنددقیقه، بالاخره صدای قدم‌هایش را شنیدم که روی آسفالت کشیده می‌شد. به طرف دفترتلفن رفتم، انگشتم را روی اسامی کشیدم تا به اسم گلین خانم برسم... پیدایش کردم. شماره گرفتم و منتظر ماندم تا گلین خانم، با چارقدی که همیشه به دور کمرش می‌بست، جواب دهد. -الو؟ صدایم را به بلندترین درجه رساندم. گلین کم‌شنوا بود و از اینکه مدام باید به مردم دیکته می‌کرد با او بلند حرف بزنند، بدش می‌آمد. -سلام گلین جان، ناهیدم. -به‌به! ناهیدخانم! حالت چطوره؟ گوشی را از گوشم فاصله دادم، داشت تقریبا فریاد می‌زد. سکوت کردم و اجازه دادم گلایه‌هایی که سردلش مانده بود را بر زبان بیاورد. -روضه رو هم که نیومدی، چشمم به در خشک شد. شروع خوبی داشت! از ماه محرم، هفت ماه گذشته بود و من حتی به خاطر ندارم چرا به روضه گلین خانم نرفتم تا سینی چای و خرما بگردانم. همان جا پشت تلفن، خجالت‌زده شدم. داشت بحث را به بارداری سخت دخترش می‌کشید که جلویش را گرفتم: -به سلامتی ایشالا! میگم گلین خانم، آقابهادر خونه هست؟ -این ساعت مغازه‌ست ناهیدجان، چطور مگه؟ چی کارش داری؟ ناخوداگاه لبخندی از شیرینی لهجه ترکی‌اش بر لبم نشست. قرار شد گلین، به مغازه شوهرش تلفن کند و او را به اینجا بفرستد، من هم در روضه بعدی گلین خانم، حلوا بپزم. بالاخره شب شد و نور زرد و کم‌جان تیربرق‌ها را جایگزین خورشید کردند. ساعت‌ها خودم را مشغول بازی با گندم کرده بودم، درست از وقتی که بهادرخان رفت. از لحظه‌ای که صدای موتور حیدر را شنیدم، دیگر نتوانستم به عروسک‌بازی با گندم ادامه بدهم. دلم گواه بد می‌داد. نیم‌ساعتی می‌شد که به خانه مادرش رفته بود. با صدای ریزی، از جا پریدم. قلبم تند می‌کوبید و صدای تپش‌هایش، در گوشم بود. حیدر سعی داشت کلیدش را وارد قفل در کند، اما نمی‌توانست. با لگدی که به در کوبید، چندقدم به عقب برداشتم. -ناهید این درو بازش کن تا نشکوندم! تو حق نداری قفل خونه منو عوض کنی زنیکه! می‌دانست... ریحانه به او گفته بود. با مشت به در کوبید، بدنم لرزید. گندم بابا گویان، به سمت در رفت. دویدم و او را در آغوش گرفتم. با صدای آرام گفتم: -هیس! بابا نیست که گندم. مشت دیگری به در کوبیده شد. سر کوچک گندم را به سینه‌ام فشردم و دستم را روی گوشش گذاشتم. درست مقابل حیدر روی زمین نشسته بودم و یک درِ بسته، تنها فاصله بین ما بود. با صدای خفه‌ای گفت: -می‌خوای طلاق بگیری؟ می‌فهمی چی داری میگی؟ کی تو رو به زور نیگرداشته که حالا بخواد ولت کنه؟ دهانم را بسته نگهداشتم، او مرا نمی‌دید پس ایرادی نداشت که گریه کنم. مشت‌های بعدی، آرام‌تر بودند. -ناهید... تو از اون زنا نبودی که خونه خراب کنی، مگه نه؟ واسه چزوندن من گفتی اونارو به ریحون... مگه نه؟! سکوت کردم. مشت محکمی به در کوبید. -لامصب جواب بده! شاید گوش‌هایم گرفته شده بود و درست نمی‌شنیدم، اصلا شاید توهم زدم، نمی‌دانم اما صدای حیدر خش‌دار شده بود و باعث می‌شد از خودم بدم بیاید که او را به این روز انداخته‌ام. بی‌صدا هق زدم. صدای کشیده شدن لباسش روی در را شنیدم. پشت در نشست و نفس‌های بلند و کشدار کشید. -ناهید... فقط یه بار... فقط یه بار درو باز کن! بیا باهم حرف بزنیم. نزار مردم بشنون، نزار همسایه‌ها بفهمن. سکوت کردم. با صدای گرفته گفت: -تا درو باز نکنی، از اینجا تکون نمی‌خورم!