تمامی فعالیت ها

اشکم در نیومد انگار لال شده بودم. نمیدونم چم بود! چی شدم! چرا تو سرم سکوته؟ انگار تو سرم یه جیرجیرک داره می‌خونه انقدر تو سرم ساکت بود. دست امین روی پاهام اومد و نوازشم کرد. به دستش نگاه کردم، بزرگ بود یا پای من کوچیک بود؟ آروم پلک زدم، خیلی سنگین و مات. دستش کنار گردنم اومد و روسریم رو از روی سرم کشید. به شکلات تو دستم نگاه کردم. بعد به امین نگاه کردم. شده یهویی بزرگ بشید؟ شاید اینجا شروع بزرگ شدن من بود. می‌خواستم عقده خالی کنم، عقده‌هایی که کسی به مادرم نگه سگه ولگرد. سرم رو کج کردم و روی پنجره گذاشتم. با یه دست انداز سرم آروم به در خورد، چشم هام رو بستم. یا فشار خیلی بزرگ بود خوابم رفت، یا واقعا یه چیزیم بود. ... با بغل کردن یه نفر چشم باز کردم. چشم تو چشم امین شدم. لبخندی زد و گفت: ـ می‌دونستم دست روی بهترین کس گذاشتم. می‌خوام اینجوری باشی، آروم مثل یه عروسک تا حال کنیم. چشم‌هام تو کل صورتش چرخید. کشیدم بالا و زیر گردنم رو بوسید! حس تنها چیزی بود که الان نداشتم. منو به خونه‌ای برد، هیچی از خونه ندیدم، نه حیاطش رو نه حالتش رو. روی زمین گذاشتم و گفت: ـ خب، این هم خونه ما. اگه خوب حالم بیاری بیشتر نگهت می‌دارم. اگه نه، باید بگم از خونه باید بری بیرون و یکی مثل مادرت بشی، اون سگ ولگرد حتی نفهمید من با تو ازدواج نکردم. خوب شد مرد اینجور نمی‌بینه، به چه ذلت و خواری از خودش بدتر می‌افتی. تو سکوت گوش می‌کردم و حرف‌هاش رو ضبط می‌کردم. به خونه بزرگ و زیبا نگاه کردم. دستم رو گرفت و منو با خودش از پله‌های رنگ چوب بالا برد. پله‌ها چسبیده بود به دیوار، کنار پله‌ها یه میز بزرگ بود که وسطش یه مثلث پر از توپ و یه چوب بود. گفت: ـ زنش نشدم یعنی قرار نیست مامان بشم. من نباید بذارم. نمی‌خوام مثل مامان بشم. می‌خوام عالی باشم. ایستادم و آروم گفتم: ـ نه. ایستاد و گفت: ـ چیزی گفتی؟ سر تکون دادم و گفتم: ـ من نمی‌خوام مثل مامانم بشم. ولم کن، می‌خوام برم. قهقهه زد و گفت: ـ وقتی تو لجن بدنیا میای ادعا نداشته باش ماهی از آب در بیای. سرم رو بالا گرفتم و خیره تو چشم‌هاش نگاه کردم و گفتم: ـ من تایسز هستم، نه ماهی. تو لجن هم زندگی نکردم. خونه داشتیم. هرچقدر مال ما نبود اما خونه بود. ابرو بالا انداخت و گفت: ـ زبون در آوردی! محکم کشیدم و جیغ زدم: ـ ولم کن! غرید: ـ خفه شو. پول ندادم ولت کنم. جیغ زدم و فریاد زدم. کوبید تو دهنم. حس شوری و درد حالم رو به هم زد. بلندتر جیغ زدم. بلندم کرد و منو به سمت اتاقی برد. روی تخت پرتم کرد و گفت: ـ کمتر جیغ بزن. بیا قبل از اومدن ایمان کار رو تمام کنیم. وحشت کردم. الان عمق فاجعه رو فهمیدم. جیغ‌های بلندتری کشیدم جوری که ته گلوم حس شوری کردم و به سرفه افتادم. لباس‌هاش رو تندی درآورد و گفت: ـ آروم بگیر. جلوم اومد کتم رو در بیار. صورتش رو به خنج انداختم و جیغ کشیدم. سحر می‌گفت خدا هست، اما ما اونو نمی‌بینیم. گفت اگه وقتی دلت شکسته صداش کنی خیلی زود خودش رو بهت می‌رسونه. جیغ بلندی زدم. نمی‌تونستم از جام بلند بشم. رمق نداشتم و چشم‌هام تار بود. کشیده‌ای تو گوشم خورد و جیغ زدم: ـ خدا کمکم کن! انگار با آوردن اسم خدا، چشم‌ام راهش باز شد و با جریان بیرون ریخت. شاید باید بلندتر صداش بزنم. آخه سحر گفت خدا تو آسمونه و ما انگار تو یه جعبه هستیم که خدا ما رو از بالا می‌بینه. با جیغ خدا رو صدا کردم. کتم رو از تنم درآورد و شلوارمم بیرون کشید. پیرهنمم درآورد و محکم بوسیدم و بدنم رو با دست‌های بزرگش لمس کرد. حتی دست به اونجایی زد که سحر گفت اگه کسی دست بزنه، دیگه ما رو کسی دوست نداره. منو خوابوند و سرش رو اونجا کرد. وحشت‌زده جیغ بلندی کشیدم. در با شدت باز شد. با قلبی گنجشک‌زن از تخت خودم رو پایین انداختم و فریاد زدم: ـ نه، نه نکن. بی‌ارزشم. نکن. من مامانم رو می‌خوام. بلند گریه افتادم و جیغ زدم: ـ مامانم رو می‌خوام. امین ترسیده به مردی که با خشم نگاهش می‌کرد نگاه کرد. با گریه ناخنم رو خوردم. پسره لب زد: ـ بابا، تا این حد به کثیفی رسیدی؟ امین بلند شد و گفت: ـ نه، اصلاً. اون یعنی من محرمش کردم. پسر مشتشو کوبید به در و نعره زد: ـ یه بچه رو محرم کردی؟ می‌فهمی چی داری زر می‌زنی؟ امین غرید: ـ صداتو روی من بالا نبر. پسر پوزخندی زد، با نفرت نگاهی به امین انداخت و گفت: ـ اگه ببرم می‌خوای چی کار کنی؟ از خونه پرتم کنی؟ خب بکن! دقیقا چه غلطی ازت برمیاد؟ امین با اخم گفت: ـ ایمان، شورشو درنیار. ایمان یه قدم اومد جلو، من عقب رفتم. کتشو درآورد انداخت رو من. سریع دستشو گاز گرفتم. هیچی نگفت، فقط با چشمای آبیش نگام کرد. محکم‌تر گاز گرفتم، اونم فقط لبخند زد و گفت: ـ بیا بریم، می‌برمت خونتون. امین اومد جلو و غرید: ـ یه تومن بالاش پول دادم ایمان، سر به سرم نذار. ایمان برگشت، یه کشیده خوابوند زیر گوش امین و گفت: ـ لعنت بهت مرد حسابی که با یه تومن یه بچه رو می‌خری. شرمم می‌شه بگم پدرمی. امین دستشو آورد بالا که بزنش، ولی ایمان مچشو گرفت و گفت: ـ آخرین باره منو می‌بینی و پامو تو این خونه می‌ذارم. بعدش با یه حرکت منو بغل کرد و راه افتاد. امین غرید: ـ برو که دیگه برنگردی! این دخترم مادرش همین الان زیر ماشین له شد، هیچ‌کسی رو نداره! ایمان یهو وایساد، بهم نگاه کرد. اشک ریختم، مظلومانه. یه آه بلند کشید و سرمو چسبوند به گردنش. با سرعت از خونه بیرون زد و رفت سمت ماشین. در ماشینو باز کرد، از تو داشبورد شناسنامه و مدارکم رو برداشت. یه نگاه به پشت سرش انداخت، ساکم رو هم برداشت، بعد از توش یه پیرهن عروسکی درآورد و گفت: ـ فعلاً بیا اینو بپوش، زشته کسی بدنتو ببینه. لباس قرمز عروسکی رو تنم کرد. نگاه کردم به جای دندونم که روی دست سفیدش مونده بود. لبمو گاز گرفتم. گفت: ـ بیا بریم. با صدای گرفته گفتم: ـ چیزی زیرش ندارم. خندید، لپمو کشید: ـ بیا فعلاً از این خونه لعنتی بریم، بعد بپوش. همین که اینو گفت، امین از خونه پرید بیرون. تا ساک و مدارکو دست ایمان دید، نعره زد: ـ کجا می‌بریش ایمان؟ ازت شکایت می‌کنم! اون تا یه سال دیگه زن منه، تو داری زن منو می‌بری؟ ایمان بغلم کرد و لب زد: ـ محکم بگیرم؟ امین دوید سمتمون. ایمانم با سرعت دوید و از خونه بیرون زد. منو گذاشت توی ماشین سیاه قشنگش، خودش سریع سوار شد و گاز داد. خم شد، از داشبورد یه پاکت سیگار برداشت و بازش کرد. یه نخ گوشه لبش گذاشت و گفت: ـ پیرمرد خرفت، هر گندکاریتم تحمل می‌کنم جز این یکی. با یه دست فرمون رو گرفته بود، با اون یکی برگه‌ای که پیرزنه بهم داده بود رو نگاه کرد. گفت: ـ معلومه باز رفته پیش اون پیرزنه. گوشیشو برداشت، به یه نفر زنگ زد. بعد چند بوق، گذاشت رو اسپیکر و گفت: ـ علی؟ یه صدای خسته اون ور خط اومد: ـ هوم؟ باز چی شده، می‌گی علی؟ ایمان خندید و گفت: ـ برو بابامو دستگیر کن، آدرس اون پیرزن جعل‌کارم بلدی؟ اونم بگیر. علی از پشت گوشی غرید: ـ بدون مدرک، عمه‌تو بگیرم؟ ایمان یه پُک به سیگارش زد، خاکسترشو تکوند و گفت: ـ وقتی می‌گم بگیر، یعنی مدرک دارم. امروز رفتم خونه، ساکمو جمع کنم، دیدم صدای جیغ یه بچه میاد. یه کم دیگه دیر می‌رسیدم، یه بچه بی‌عفت می‌شد. یه دختر نه ساله که تازه داره ده سالش می‌شه، آورده بود تو خونه که بهش تجاوز کنه. اون پیرزنه هم یه صیغه‌نامه جعلی زده. صدای علی پشت خط سفت شد: ـ بیا خونه من. ایمان: من تو راه خونه‌تم، درو باز کن، ده دقیقه دیگه می‌رسم. سیگار رو نیمه از پنجره بیرون انداخت، روی فرمون ضرب گرفت و گفت: ـ جز مادرت کسی رو نداری؟ سرمو به نشونه‌ی نه تکون دادم و با صدای گرفته گفتم: ـ نه... می‌خوام برم پیش مامانم. سر تکون داد. ـ باشه، ببینم کدوم بیمارستانه، با هم میریم، خوبه؟ سر تکون دادم، گلوم می‌سوخت. سحر راست می‌گفت، خدا صدامو شنید! بهش نگاه کردم، پوستش سفید بود، موهاش بور. چرخید سمتم، سریع نگاهمو دزدیدم. ـ سلیقه‌ی پدرم خوبه، تو مثل عروسک می‌مونی! وحشت کردم، لباس قرمزمو تو مشتم مچاله کردم. جلو یه خونه‌ی بزرگ ایستاد و گفت: ـ بیا پایین. از ماشین پیاده شدم، یه در قهوه‌ای طرح چوب جلوم بود، با تیکی باز شد و رفتیم تو. حیاطش تمیز و شسته شده بود، با گلدون‌هایی که روی دیوار و زمین چیده شده بودن، بوی خوبی هم می‌داد. ایمان دستی روی سرم کشید و وارد خونه شدیم. یه صدا از تو خونه اومد: ـ بشین، الان میام. ایمان دستشو پشت سرم گذاشت و هدایتم کرد سمت مبل‌های زرد_سبز. یه قالیچه‌ی کوچیک وسط بود، رو میزش وسایل پذیرایی چیده شده بود. دلم آب می‌خواست ولی خجالت می‌کشیدم. ایمان نگاهم کرد، یه لیوان آب ریخت، داد دستم. ـ بیا بخور، تشنته؟ چشمام برق زد، سریع از مبل پایین اومدم، لیوانو گرفتم و قلپ‌قلپ سر کشیدم. آب از چونه‌م چکید، پشت دستمو کشیدم روش، زل زدم به لیوان خالی و گفتم: ـ مرسی. هنوز درست جاگیر نشده بودم که یه مرد اومد تو. سریع از روی مبل پریدم پایین، وحشت‌زده دویدم سمت ایمان که روی مبل یه‌نفره نشسته بود، تعادلمو از دست دادم، با یه حرکت گرفتتم. کنار گوشم زمزمه کرد: ـ آروم، عروسک کوچولو. نفس عمیق کشیدم، بوش خوب بود... با یه حرکت منو روی پاهاش نشوند. قلبم تندتند می‌زد، سرمو آوردم بالا، به مرد قوی‌هیکل روبه‌روم نگاه کردم. بازوهاش انگار بادکنک توش بود، ابروش شکسته بود، اخمش ترسناک. از ترس سرمو تو گردن ایمان فرو بردم. پسره با خنده گفت: ـ بچه‌داری بهت میاد. ایمان غرید: ـ اعصاب ندارم، شوخی رو بذار کنار علی، پدرم و کاراش دارن دیوونه‌م می‌کنن. علی مسیر حرفو عوض کرد: ـ مگه امروز بلیط نداشتی بری؟ ایمان نگاهی به ساعت انداخت: ـ دو ساعت دیگه پروازمه. مدارکامو روی میز انداخت: ـ بگیر، اینا مال ایشونه. هنوز هیچ بلایی سرش نیومده، ولی چکش کن، بد نیست. مادرش امروز تصادف کرده، نمی‌دونم چی شده، ولی می‌خوام به تو بسپارمش علی، بهتر از تو قابل‌اعتمادتر نیست. علی نگاهی بهم انداخت: ـ انگار از تو خوشش میاد، بنظرت می‌ذاره بری؟ ایمان بهم نگاه کرد: ـ از پلیس‌ها می‌ترسی؟ سر تکون دادم، رفتم نزدیک گوشش، آروم گفتم: ـ نه، پلیس‌ها از بچه‌ها مراقبت می‌کنن. به علی اشاره کرد: ـ علی پلیسه، یه پلیس درجه‌دار، سرگرد علیهان مختاری. بهش نگاه کردم، سعی کردم به بدنش زل نزنم، فقط صورتشو ببینم. چشم‌های قهوه‌ای تیره، موهای مشکی پرکلاغی، بینی تیغه‌ای باریک، لب‌های برجسته. چشم‌هاش خشن بودن، انگار هر لحظه ممکن بود یکیو درسته ببلعه. اهمیتی بهم نداد، خم شد، مدارکمو برداشت، صفحه‌ی شناسنامه رو بلند خوند: ـ تایسز شافعی... مادر، مهناز کریمی... پدر، کامران شافعی... علیهان شوکه زل زد بهم: ـ تایسز شافعی... دختر کامران شافعی؟! ایمان اخم کرد: ـ چطور؟ چیزی شده؟ علیهان سر تکون داد و گفت: ـ آره، کامران رو یادت نمیاد؟ همون مردی که... به من نگاه کرد و بعد رو به ایمان گفت که یه لحظه باهاش کار داره. ایمان منو روی مبل نشوند و همراه علیهان رفتن. یعنی بابامو می‌شناسن؟ بلند شدم و پاورچین‌پاورچین نزدیکشون رفتم. ایمان: یعنی میگی پدرش همونیه که ترمزمو بریده بود و نجاتم داد؟ علیهان سر تکون داد: ـ آره، همونه. همون مردی که تو فرانسه نجاتت داد و نذاشت ته دره سقوط کنی، پدر تایسزه. ایمان دستش رو کشید تو موهاش: ـ دنیا چقدر کوچیکه! ولی اگه اینجوریه، تایسز هم پدرش رو از دست داده، هم مادرش رو... پس اون زنی که خودشو جا مادرش زده کیه؟ عقب‌عقب رفتم و سریع برگشتم نشستم رو مبل. یعنی چی؟ بابام ایمان رو نجات داده؟ پس اون یه قهرمانه؟ یعنی مامانم زنده نیست؟ پس اون زن...! ایمان و علیهان برگشتن و نشستند. بهشون زل زدم و گفتم: ـ یعنی چی یکی خودش رو جای مامانم جا زده؟ شوکه نگاهم کردن. سرمو کج کردم و نگاهشون کردم. علیهان خندید: ـ اومدی پا گوش وایسادی؟ خجالت کشیدم و سر تکون دادم. علیهان سیبی برداشت، شروع کرد به پوست کندن: ـ اون زنی که تو رو بزرگ کرده، خاله‌ته. مهتاب کریمی هیچ‌وقت ازدواج نکرده. لبم تکون خورد: ـ خاله؟ یعنی مامانم نیست؟ ایمان کلافه گفت: ـ نه. بغضم گرفت، آروم لب زدم: ـ خوبه... پس واسه همین مهربون نبود... واسه همین منو به امین داد... اگه مامانم بود، هیچ‌وقت این کارو نمی‌کرد... مامانا خوبی بچه‌هاشونو می‌خوان... اشک‌هام دونه‌دونه روی دامنم چکید. ایمان با نگاه غمگینش گفت: ـ تقصیر منه... اگه پدر و مادرت منو نجات نمی‌دادن، تو به این روز نمی‌افتادی. نفسش سنگین شد. ـ اون روز بارونی... یه پیچ تند... ترمز برید. چهار نفر تو ماشین بودیم، من، علیهان و دو نفر دیگه. داشتیم ته دره سقوط می‌کردیم که... پدرت قهرمان بود. به ماشین ما زد، منحرفمون کرد، نجاتمون داد... همه‌چی خوب پیش رفت تا اینکه... یه کامیون از روبه‌رو... دیگه حرف نزد. صورتشو بین دستاش گرفت. علیهان ادامه داد: ـ اون روز پدر و مادرت فوت کردن. ولی مادرت تو رو بغل کرده بود، نذاشته بود کوچیک‌ترین زخمی برداری. ما دنبال کسی بودیم که ازت مراقبت کنه، خاله‌ات قبول کرد. چند بار تو فرانسه به دیدنت اومدیم. ولی وقتی برگشت ایران، دیگه هیچ خبری ازت نداشتیم... تا امروز. ایمان با چشمای سرخش بلند شد، یه سیگار روشن کرد و رفت تو حیاط. لبخند زدم، ولی اشک بزرگی از چشمم چکید. بابا و مامانم مهربون بودن...! علیهان سرشو انداخت پایین، گوشی‌شو برداشت و یه جایی زنگ زد. اسم خاله‌ای که همیشه می‌گفت من مادرم... همون که به بابای خیالی فحش می‌داد که مارو ول کرده... هق‌هق کردم. علیهان تشکر کرد و تماسو قطع کرد، دوباره شماره گرفت. بعد چند لحظه، نگاهش ناراحت شد. ـ بله، کسی رو نداره. فقط خودش و یه بچه ده ساله. بله، تشریف میارم اونجا. قطع کرد، بهم نگاه کرد و گفت: ـ دوست داری کنار من زندگی کنی؟ با هق‌هق سرمو به نشونه نه تکون دادم و فقط لب زدم: ـ مرده؟

نیما

به سختی زبانم را روی لب‌های ترک‌ خورده‌ام می‌کشم و می‌گویم: - داداش! منظورم اون مردی بود که کمی پیش داشتم باهاش حرف می‌زدم. دستش که لای موهایم می‌پیچد و موهای پرشانم را که مُشت می‌کند تازه می‌فهمم که کار را بدتر کرده‌ام. - با کدوم مرد حرف می‌زدی هان؟ موهایم را محکم می‌کشد و جیغم را درجا خفه می‌کنم تا مبادا کار از آنی که است بدتر شود و دردسر بدتری برایم ایجاد شود. - حرف بزن دختره‌ی... . قبل از آن‌که جمله‌اش را کامل کند صدای نازلی، ناجیِ نجاتم می‌شود. - هی! آقا رضا! نزدیک‌ می‌آید و بی‌تردید، دست رضا را محکم از لای موهایم بیرون می‌کشد، مقابلش می‌ایستد و می‌غرد: - چته آقا رضا؟ افسار پاره کردی؟ نازلی با قد بلند و چهره‌ی جدی و جذابش که موهای آبی‌سیاهِ موج‌دارش از شال مشکی‌اش بیرون ریخته‌اند و ترکیب موهایش با پالتوی چرم بلند و مشکی‌اش که تا پایین زانویش می‌رسد و پاهایش در چکمه‌های چرمِ مشکی پنهان هستند، همیشه طوری جلوی برادرم قد علم می‌کند و از من دفاع می‌کند که گویا من کودکِ معصومش هستم. زمانی که سکوت رضا را می‌بیند باز می‌غرد: - هان چی‌شد مرتیکه؟ طنابت رو پیدا کردی بستی خودت رو؟ یک قدم به رضا نزدیک‌تر می‌شود و می‌غرد: - مرد باش و به جای این‌که هی راه به راه حال خواهرت رو بد کنی، براش برادری کن! رضا که می‌دانم خون‌خونش را می‌خورد؛ ولی با دیدن نازلی و عصبانیتش، دستی به یقه نامرتب پیراهن راه‌راه آبی و قهوه‌ای‌اش می‌کشد. در دل به مظلومیت پدرم اشک می‌ریزم، آن‌ هم چه اشک‌هایی! پدرم آن‌قدر معصوم و مظلوم بود که پسرش در مراسم خاکسپاری‌اش حتی به خاطرش حاضر نشده بود سیاه بپوشد! صدای رضا که جواب نازلی را می‌دهد، درد سرم را بیشتر می‌کند. - نازلی خانم! ازش بپرسین داشت با کدوم مرد بی‌شرفی، حرف میزد؟ نازلی که رفیقِ چندین ساله‌ام است و زیر و بم زندگی‌ام را می‌داند، با اعصابی متشنج چشم می‌چرخاند و می‌گوید: - لازم نکرده چیزی بپرسم. من تمام مدت این قسمت وایستاده بودم و با تلفن صحبت می‌کردم و صورتم هم طرف ماهوا بود، ندیدم با کسی حرف بزنه! نفس نسبتاً راحتی می‌کشم. نازلی واقعاً نجاتم داده بود؛ اما رضا که می‌دانم راضی نشده و بعداً دمار از روزگارم در می‌آورد، بی‌هیچ حرفی نگاهی به هردویمان می‌اندازد و قدم برمی‌دارد که دور شود؛ ولی پیش از آن‌که دورتر شود، بغضم را قورت می‌دهم و آب بینی‌ام را بالا می‌کشم و می‌گویم: - رضا! مامان کارت داشت، برو پیشش. بی‌ آن‌که جوابم را بدهد، به سمت‌ مادر می‌رود. من با نفسی آسوده نازلی را در آغوش می‌گیرم و می‌گویم: - مرسی که نجاتم دادی و ببخش که مجبور شدی به‌خاطر من دروغ بگی. نازلی مرا در آغوش می‌فشارد و سپس گویا گیج شده است، ناباور می پرسد: - چه دروغی ماهوا؟ لبخند بی‌جانی نقش لب‌های خشک و ترک‌خورده‌ام می‌کنم و می‌گویم: - همین که گفتی با هیچکی حرف نمی‌زدم دیگه! نازلی که گویا هنوز هم از حرف‌هایم سردرنمی‌آورد می گوید: - خب با هیچکی حرف نمی‌زدی! در یک لحظه تمامِ حرف‌های کسی‌که خودش را فرشته مرگ معرفی کرد و سردی دست و سردی صدایش کم مانده بود روح را از بدنم جدا کند تماماً در ذهنم نقش بست و فقط توانستم لب بزنم: - چی... . نازلی دستانم را در دستان گرمش فشرد و بالحنی پر اطمینان گفت: - آره ماهوا، کسی اطرافت نبود اصلاً!

سپس درحالی‌که آب دهانم را فرو می‌برم و سعی می‌کنم مؤدب باشم، با صدایی دردمند لب می‌زنم: - به جا نیاوردم... ببخشید شما جنابِ؟ چهره‌اش مرموز و سرد است همانند دستش، دستش که روی شانه‌ام قرار دارد سرد است، طوری سرد که گویا می‌تواند هر آن، منجمدم کند! با صدایی بم می‌گوید: - پدرت می‌دونست انتخابش منجر به مرگش میشه و باز هم انتخابش رو کرد. پس با غصه خوردن انتخاب پدرت رو بی ارزش نکن ماهوا! با دقت به چهره‌اش خیره می‌شوم، مردی نسبتاً 45 ساله با کت و شلواری رسمی و پیراهنی سفید که کفش‌های مارکش هیچ‌گونه گل و لایی ندارند، گویا که اصلاً در کف زمین آن قبرستان گل‌آلود راه نرفته است. از چه انتخابی صحبت می‌کند؟ اصلاً نامم را از کجا می‌داند؟! باید سریع‌تر به آن مکالمه پایان دهم، آه اگر مادرم بیاید! در چشمان سیاهش خیره می‌شوم و لب می‌زنم: - چه انتخابی؟ شما اسم منو از کجا می‌دونین؟! درحالی‌که پوزخندی سرد روی لب‌های باریکش می‌نشیند و باد طره‌ای از موهای جوگندمی‌اش را این‌طرف و آن‌طرف می‌چرخاند، می‌گوید: - من فرشته‌ی مرگ هستم خانم جوان... این مرگ حق تو بود، نه پدرت! صدایش در ذهنم تکرار می‌شود «این مرگ حق تو بود، نه پدرت» منظور و مطلبش چه بود؟ به راستی فرشته‌ی مرگ بود؟ این‌بار در چشمانش که نگاهی انداختم، آن‌چنان سیاهی‌ِ چشمانش رعب‌انگیز بود که نفسم حبس می‌شود. دستش سرد، صورتش سرد، کلامش سرد، همه و همه گواه آن‌که راست می‌گوید و فرشته مرگ است! لحظه‌ای ترس را در تمام سلول های بدنم احساس کردم و همچنان مرگ را! از ترس و وحشت زبانم بند آمده است. گویا تکلمم را از دست داده باشم. نمی دانستم آرزوی مرگ، برای آدمی‌زاد آن‌قدر آسان به دست می‌آید و آمدن مرگ برایش آن‌قدر غیر قابل درک! بدنم از وحشت به لزره افتاد بود. نمی‌توانستم لرزش دستانم را کنترل کنم. لحظه‌ای به دستانم که می‌لرزیدند خیره شدم و وقتی سرم را بلند کردم فرشته مرگ آن‌جا نبود! با وحشت به این طرف و آن‌طرف چرخیدم که با رضای همیشه عصبی و طلبکار رو به رو شدم که جلو آمد و درحالی‌که سیگارش را با فندک قطاری‌اش، روشن می‌کرد غرید: - این‌جا چه غلطی می‌کنی؟ مگه نباید پیش مامان باشی هان؟ بی آن‌که بتوانم جلوی زبانم را بگیرم، بی‌فکر پرسیدم: - اون کجا رفت؟ رضا توام دید... . پیش از آن‌که حرفم را کامل کنم اخم تمام صورتش را پوشاند و با لحنی تحقیرآمیز غرید: - دختره‌ی احمق! صدبار بهت گفتم پیگیر پسر مردم نباش وگرنه استخونات رو خوراکت می‌کنم. آهی از حال بد و بدبختی جدیدم که با سؤال بی‌موقعم خود را در آن انداخته‌ام، می‌کشم و سعی می‌کنم افکارم را مرتب کنم و توضیح دهم تا شاید بفهمد، گرچه می‌دانم که نمی‌فهمد، جز پدر و فرهاد، هیچ‌کس مرا نفهمید و هرکدام از آن‌ دو نفر که مرا فهمیدند، هم به بهانه‌های مختلف رهایم کردند.

همان‌طور که به آرامگاه نزدیک می‌شوم زیر لب با بغض می‌گویم: - ببخش که نتونستم نجاتت بدم بابا... . صدایم در سکوت آرام قبرستان گم می‌شود. حقیقت این بود که نمی‌دانم پدر را از چه چیزی باید نجات می‌دادم؛ اما حس می‌کردم در تمام این سال‌ها، یک جایی، یک لحظه، یک انتخاب، باعث شده که این سرنوشت برایمان رقم بخورد. شاید اگر من هیچ‌گاه به دنیا نمی‌آمدم مادر آن همه بهم نمی‌ریخت و سنگدلی‌اش را بر سر پدرم آوار نمی‌کرد. چشمانم را از شدت درد زخم‌های سرم روی هم می‌فشارم و به اطراف آرامگاه نگاهی می‌اندازم که رضا را پیدا کنم. اقوام، دوستان، چهره‌های غریبه و آشنایی که بعضی‌هایشان را سال‌ها ندیده بودم همه سیاه‌پوش، همه در ظاهر غمگین، اما برخی در گوشه‌ای آرام درباره‌ی موضوعاتی دیگر حرف می‌زدند؛ گویا مرگ پدرم، اتفاقی زودگذر در روزمرگی‌هایشان بود. خوب می‌دانستم بعد از رفتن از آن‌جا، همه‌ی حاضرین در قبرستان، به زندگی عادی‌شان برمی‌گردند به جز من! منِ بخت برگشته‌ی اضافی که حالا یتیم‌تر از قبل باید در آن خانه‌ی جهنم‌وار جان دهم و روحم هر روز ذره‌ذره فرسوده‌تر شود. آه پدر! کاش من به جایت زیر خرواری خاک مدفون می‌شدم. قطره‌ی اشکی که از گوشه چشمم می‌چکد را با انگشتان ظریفم که ردی از کبودی دارند، پاک می‌کنم. چشمم به رضا می‌افتد که کمی دورتر از آرامگاه، با شخصی مشغول صحبت است. شخصی که هرچه سعی می‌کنم نمی‌توانم نشناسمش! با دیدن عینک دودی روی چشمانش، موهای همیشه مرتب، ته ریش دلرُبا و قد بلندش در آن کُت و شلوار مارک تماماً مشکی‌اش؛ گوشه‌ای از تکه‌های شکسته‌ی قلبم، تکانی می‌خورد و به روحم گیر می‌کند و قسمتی از روحِ به تاراج رفته‌ام را بیش از پیش، می‌خراشد و زخمی می‌کند. فرهاد آمده، فرهادی که بعد از پدرم، مردِ مردان جهانِ کوچکم بود و حالا طوری از او قلبم شکسته که حتی نمی‌توانم به فریاد‌های تکه‌های قلبم توجهی کنم و به‌سمتش قدمی بردارم تا از نزدیک‌تر رُخ جذابش را ببینم؛ ولی چاره‌ای ندارم، اگر رضا را صدا نزنم، حتماً مادر باز دمار از روزگار برباد رفته‌ام در می‌آورد. شال مشکی‌ام را روی سرم مرتب می‌کنم و دستی به پالتوی خاکی‌ام می‌کشم. پیش از آن‌که به سمتشان قدمی بردارم، سنگینی دست کسی را روی شانه‌ام احساس می‌کنم و سریع به طرفش برمی‌گردم. صاحب دست، شخصی‌ست که نمی‌شناسمش و گمان نمی‌کنم از آشنایان باشد. با حالی زار نگاهی به اطراف می‌اندازم که مبادا حواس مادر به من باشد و مرا درحال صحبت با یک مرد غریبه ببیند و پوستم را بکند.

تصور این‌که روزی برسد که چندین سال از رفتنش گذشته و تنها من مانده‌ام با یک قلب پر درد...آه! تصورش هم برایم غیرقابل توصیف است، آخر من با این اندوه مگر می‌توانم کنار بیایم؟ هرچند چندین سال هم گذشته باشد. او تنها پدرم نبود، بلکه تکیه‌گاهم بود. صدای خشن مادرم می‌آید که مرا صدا می‌زند و مرا که غرق اشک‌هایم هستم به تکاپو می‌اندازد. می‌ترسم حالم را بدتر کند آن هم جلوی تمامی مردمی که در قبرستانِ عمومی‌ای که در جنوب نوی‌لند قرار دارد و تعداد جمعیت حاضر در آن‌جا به بیش از یک‌هزار نفر می‌رسد. از فکر آن‌که جلوی همه‌شان دستش را رویم بلند کند به خود می‌لرزم و سریعاً سوگواری را در دلم مدفون می‌کنم و با قدم‌های بلند سعی می‌کنم خود را به مادر برسانم. مادری که فقط نام مادر را یدک می‌کشد! با قدم‌های سریع‌، طوری که هر آن ممکن است با کفش‌های ورزشی‌ِ پاره‌ پوره‌ام، زمین بخورم، خود را به مادر می‌رسانم. پنجاه متری دورتر از آرامگاه پدرم، روی زمینِ خاکی نشسته است و تا مرا می‌بیند اخمی می‌کند. صدای سرد مادر مرا از خلأی که در آن غرق شده بودم به کلی بیرون می‌کشد، بسیار خوب می‌دانم شروع شده است. بیشتر و بدتر از پیش! - ان‌قدر آبغوره نگیر دختره‌ی بی‌چشم و رو! نمی‌دانم اصلاً آن بی چشم و رویی که بارم می‌کند چه ربطی به گریه‌ و سوگواری‌ام دارد؛ ولی مادرم است دیگر، عادت همیشگی‌اش همین است، به جای آن‌که در هم‌چون موقعیتی مرا در آغوش بگیرد، آن‌طور مرا در هم می‌شکند. سعی می‌کنم نگاهش نکنم. آخر حالم دیگر از چهره‌ی سرد و بی‌احساسش که مادرانگی را در 24 سال عمرم در آن، به چشم ندیده‌ام، بهم می‌خورد و کم مانده تا تمام حال بدم را همان‌جا مقابلش بالا بیاورم! آهی می‌کشم و به آرامی سر می‌چرخانم. چهره‌ی مادر همان بود، همیشه همان. بی‌احساس، خسته، دور! گویی مرگ پدر چیزی را در او نشکسته بود. گاه با خود می‌اندیشیدم اصلاً مادرم احساس دارد؟ و جواب همیشه یک «نه» بلند بالا و مطمئن بود. او هیچ‌وقت احساس نداشت، هیچ‌وقت! باز صدای بی‌احساسش در گوشم می‌پیچد: - شالت رو دُرست کن و برو به رضا بگو جمع کنه بریم، تا کی باید توی قبرستون بمونیم! بغضم بیشتر گلویم را در دستانش می‌پیچاند، می‌دانم قصد کشتنم را دارد. حالا که نه پدرم برایم باقی مانده و نه فرهادم، حالا دیگر حتی بغضم هم می‌تواند جلادم بشود و دیگر مادرم به زحمت نمی‌افتد. اشک‌هایم سرازیر می‌شوند و به‌سمت آرامگاه پدر، قدم برمی‌دارم تا پیغام مادر را به برادرم برسانم. برادری که همان‌قدر که مادرش برایم مادری نکرد، او هم هیچ‌گاه برایم برادری نکرده است.

لوکیشن: « قاره‌ی ایکس_نوی‌لند» (30 نوامبر 2065) *** وزش باد سرد از لابه‌لای درختان خشک عبور می‌کرد و برگ‌های پژمرده را هم‌چون خاطراتی کهنه در هوا می‌چرخاند. هوا بوی خاک باران‌خورده و اندوه داشت. دست‌هایم را از شدت سرما در جیب پالتوی مشکی‌ام فرو برده بودم و بی آن‌که کلمه‌ای از لبانم خارج شود، آرام و بی غرض، خیره بودم به سنگی که هنوز مرطوب از آب زلال فاتحه‌خوانان بود. دلم نمی‌خواست چشمانم یاری کنند و نامش را روی آن سنگ حک شده ببینم، آن هم آن‌چنان رسمی، بی‌احساس، سرد! عمو فین با استایل اتو کشیده و سیاهش مقابلم می‌ایستد. دست راستش را جلو می‌آورد و انگشتان ظریفم را محکم می‌فشارد. لحظه‌ای به مادر و گریه‌های اعصاب‌ خُردکُنش خیره می‌شود و سپس با آرامش همیشگی‌ِ صدایش می‌گوید: - خدا بهت صبر بده دخترم. با غم و اندوه، سرم را برایش تکان می‌دهم. دیگر توان سخن گفتنم به اتمام رسیده است. حالم بد بود، آن‌قدر بد که هیچ چیزی نمی‌توانست تسلای قلب پر اندوه‌ام باشد، جز کسی که رفتنش قلبم را این‌گونه به عزا نشانده بود. سوزِ سرمای هوای نوامبر آن‌قدر بالاست که باعث می‌شود دردی عمیق در زخم‌هایی که لابه‌لای موهای بهم ریخته‌ام پنهان شده‌اند بپیچد و لحظه‌ای از شدت درد، چهره‌ام درهم می‌رود. آهی می‌کشم و با چشمانِ پر از بغضم که اشک از آن‌ها روی گونه‌هایم سرازیر است، به سنگ‌قبر پدرم خیره می‌شوم. با این‌که هنوز سر خاکش ایستاده‌ام؛ ولی نیمه‌ی منطقی‌ام سعی می‌کند بر نیمه غیر منطقی‌ام بچربد و مرا از گودال اندوه و نیستی، به بیرون بکشد؛ اما هرچه قدر که تلاش می‌کنم باز هم اشک‌هایم قطره‌قطره روی گونه‌هایم جاری می‌شوند، در حدی که حتی طره‌هایی از موهایم که روی شانه‌ام افتاده‌اند و قطرات اشکم به پایین‌ سُر می‌خورند و رویشان می‌ریزند، گویا شبنم خورده‌اند. با این‌که در زیر خرواری خاک، مدفونش کرده‌ایم باز مُدام احساسش می‌کنم. پدر عزیزم! پدرِ مهربان و خوبم! نمی‌دانم حالا که رفته، روزگارم چه می‌شود، آن‌ هم وقتی که هنوز بینمان بود، سهمم از نزدیک‌ترین‌هایم، بدترین حالتِ ممکن بود. قطرات اشکم هم‌چون مُرواریدهای غلتان راهشان راه از چشمانم به روی گونه‌های از سرما سُرخ شده‌ و لب‌های کوچک و ترک‌ خورده‌ام، باز می‌کنند. تمام روزهایی را که با او گذارنده بودم جلوی چشمانم زنده می‌شوند، گویا همین دیروز بود که بعد از فارغ‌التحصیلی‌ام مرا در آغوش پدرانه و امنش گرفته بود و مرا باعث افتخارش خطاب کرده بود. آن روز، زیباترین روزِ تمامِ عمر 24 ساله‌ام بود. آهی جگرسوز می‌کشم. سعی‌ می‌کنم بر خود مسلط باشم. کنار آمدن با از دست دادن عزیز، خیلی سخت هست، سخت تر از آن‌که بتوانی بر خودت مسلط باشی آن هم دُرست زمانی‌که دلت می‌خواهد فریاد بزنی، صدایش کنی، هرکاری از دستت بر می‌آید برای برگرداندنش بکنی و حتی یقه خدا را بگیری و او را از خدا پس بخواهی؛ ولی افسوس که در آخر می‌بینی چاره‌ای جز کنار آمدن نداری.

مقدمه: او با قلبی شکسته و روحی از هم گسیخته، هنوز در تلاش است تا قطره‌ای زندگی بیابد. دل کوچکش از داغیِ هزاران شکست به شدت سوخته است، زخمی که به راحتی التیام نمی‌یابد. به دنبال آرامشی گم‌شده می‌گردد، آرامشی که از دست رفته و در جایی دورتر از این جهان درون خود، فقط یک هاله از آن باقی مانده است. او تصمیم می‌گیرد به جایی پناه ببرد؛ جایی که شاید بتواند برای لحظه‌ای آرام بگیرد، در آن مکان پر از ظلمت، خون‌ها به زمین می‌ریزد، خون‌هایی که در بطن‌شان داستان‌های تلخ و پر از درد نهفته است.

پارت ۱۳ سیمین خودش هم نفهمید چه زمانی از جنگل خارج شد؛ حتی نفهمیده‌بود بدون نورگل راه بازگشت به خانه را طی کرده‌است. مدام فکر می‌کرد نکند آن شخصی که درست در چند متری او بود حاصل توهماتش باشد. قدم‌های آرام و با طمانینه‌ای برمی‌داشت و خیره به آسمان مسیر خانه را پیش گرفته‌بود. صدای درونش لحظه‌ای قطع نمیشد. لحظه‌ای می‌گفت: «حتی اگه توهم هم باشه ارزش داره که هزار بار مرورش کنم.» ثانیه‌ای بعد خودش را لعنت می‌کرد و می‌گفت: «ای دختر کودن مگه ببر داشت بهت حمله می‌کرد که اون‌طور فرار کردی؟» اما سریع حرف خودش را نقض می‌کرد و دوباره در میان تشویش ذهنش صدایی بلند میشد: «اما دومان هیچ‌وقت بدون خدمه به جنگل نمی‌اومد، آره مطمئنم اون دومان نبود؛ اما اگر اون نبود چرا اون‌قدر شبیهش بود؟! نکنه جن و پری بوده باشه؟» خودش هم از فرضیه‌های ذهنش خنده‌اش گرفته‌بود. ساختمان‌های کاه‌گلی را یکی پس از دیگری رد کرده و بو‌های مختلف مشامش را پر می‌کرد. مسیر پهن و خاکی بازارچه که از ورودی شهر تا عمارت آتحان بیگ کشیده شده بود راه اصلی شهر بود. سیمین همان‌طور که برای هزارمین بار صحنه‌ی دقایق قبل را مرور می‌کرد، نگاهش را نیز به بازارچه دوخت. زیر پایش صدای کفش‌هایش با تماس به زمین سنگ‌فرش تق‌تق می‌کرد. بعضی با چرخ‌دستی‌های چوبی عبور می‌کردند و نام اجناس فروشی را با صدای بلند فریاد می‌زند. همهمه‌ی عابران نیز نمی‌توانست سیمین را از عالم خیالی خود بیرون بکشد. بی‌توجه به صدای شیهه‌ی اسب‌ها که گاهی به گوش می‌رسید؛ از حجره‌هایی که با الوار و گونی‌های قهوه‌ای‌رنگ در کنار راه ساخته‌شده‌اند، هر لحظه بوی یک چیز می‌آمد و هوش از سر سیمین می‌پراند. سیمین با رسیدن به عطاری توقف کرد، نگاهش را به داخل حجره و پودر‌هایی دوخت که درون ظروف فلزی قرار داشتند و شبیه کوه‌های رنگارنگ رایحه‌های مختلفی را در فضا رها می‌ساختند. پیرمرد عطار با دست‌های لرزان در حال ریختن مایعی درون یک ظرف شیشه‌ای بود و توجهی به سیمین که درست رو‌به‌روی او ایستاده‌بود نداشت. لبخندش عمیق‌تر شد و به ظرف هلالی شکی که یک لوله‌ی باریک و بلند از کنارش داشت چشم‌ دوخت. صدایش را بالا برد، همزمان کمی نزدیک پیرمرد شد و گفت: ‌- سلام عمو، صبح بخیر. پیرمرد با دیدن سیمین گره‌ از ابرو‌ی پر از چینش زدود و خطوط پیشانی‌اش کمی باز شد. دست لرزانش را بالا آورد و با صدایی که گرد پیری در آن بیداد می‌کرد گفت: ‌- علیک سلام دختر مرادبیگ، خوش اومدی فرزندم. سیمین با عجله خود را به پیرمرد رساند و دست پراز چینش را گرفت، بوسه‌ای بر رویش نشاند و به نشانه‌‌ی ادب آن را به پیشانی زد. پیرمرد لبخند مهربان دیگری زد که از پشت آن ریش‌های یکدست سفید و نسبتاً بلند قابل دیدن نبود. ‌‌- منتظرت بودم، اولی از راست مخصوص گرفتن عطر. سیمین با نشاط به سمت دستگاه تقطیر رفت و پس از برداشتن دستگاه با عجله به سمت خروجی دوید و گفت: ‌- یاشا عمو جان، یاشا*(زنده باشی). هنوز پایش را از درون حجره‌ بیرون نگذاشته بود که نورگل ناگهان رو‌به‌رویش ظاهر شد. ناگهان چهره‌ی نگرانش از عصبانیت قرمز شد و کیسه‌ی گل‌های درون دستش را بر روی زمین کوبید. لب‌های لرزانش را بر روی هم فشرد تا اندکی از عصبانیت درونش کم کند. در ذهنش هزاران فرضیه ساخته‌بود و از نگرانی برای نبود سیمین بغض کرده‌بود اما حال که او را سرخوش در عطاری می‌دید دلش می‌خواست از خشم فریاد بکشد. سیمین هم به‌تازگی متوجه اشتباهش شده بود و مات‌ومبهوت به خواهرش نگاه می‌کرد که لحظه‌به‌لحظه قرمزتر میشد. انتظار داشت نورگل شروع به فحاشی کند، حتی خودش را برای خوردن یک کتک درست و حسابی آماده کرده‌بود اما تنها واکنش نورگل یک اخم غلیظ بود. اخمی طولانی و پر از حرف. لحظاتی بدون حرف سپری شد و بعد نورگل با همان غضب به سمت خانه به راه افتاد، این یعنی فعلاً نمی‌خواهد حرف بزند؛ شاید هم می‌ترسید با حرف زدن ناخودآگاه زیاده‌روی کند و اوضاع بدتر از این شود. می‌خواست هم‌چنان طلبکار بماند تا اینکه با زدن حرف‌های نامربوط ورق به سود سیمین برگردد.

رادوین

درود وقت بخیر نویسنده گرامی خصوصی رسیدگی شد🎀

بله ممنونم🫀

@Kahkeshan جلدتون تاییده؟

@ماسو عزیزم زحمت اينو بکشید

دیگر جوان نمی‌شوم اهورا تابش

صورتم رو با آب سرد شستم. حالم یه کم بهتر شد، ولی هنوز گیج بودم. مامان بازوم رو کشید، موهام رو با عجله شونه کرد و لباس سفیدها رو تنم کرد—یه شلوار پاچه‌گشاد با کت دخترونه‌ای که روی سینه‌ش سنجاق تک‌شاخ داشت. یه روسری سفید هم سرم کرد. بالاخره لبخند زد. ـ عالی شدی! همون موقع زنگ بلبلی خونمون صدا داد. عجیبه... زنگمون صدا کرده! مامان محکم توی کمرم زد: ـ زود، زود! کفش‌هات رو بپوش بریم تا صداش در نیومده. کفش‌های عروسکی‌ای رو که امین برام خریده بود پوشیدم. در محکم زده شد. دلم هری ریخت. قبل از اینکه مامان به سمتم بیاد، دویدم و در رو باز کردم. امین بود. یه کت‌وشلوار پوشیده بود، صورتش تمیز بود. بوی عطرش دماغم رو سوزوند. بوش خوبه، ولی انگار توش حموم کرده! لبخند زد و گفت: ـ خاله قزی! چه خوشگل شدی گوگولی! سرم رو پایین انداختم و با انگشتم بازی کردم. ـ بیا بریم سوار شو. به ماشین آبی‌رنگش نگاه کردم. خیلی بزرگه... کنارم راه افتاد، در رو باز کرد، بغلم کرد و توی ماشین نشوند. صندلی جلو بودم. باد خنک کولر به صورتم خورد و بدنم رو لرزوند. از ترس و هیجان می‌لرزیدم، این باد خنک هم بدترم کرد. منتظر موندم. مامان با ساک و وسایل اومد، نفس‌نفس‌زنان سوار شد. امین هم نشست، آهنگ شادی پلی کرد و با لحن مسخره‌ای گفت: ـ بریم خانم کوچولو رو برای خودمون بکنیم! نگاهم ناگهانی بهش چرخید. برای خودمون؟! امین با لحن شوخی گفت: ـ مهناز، تو توی ماشین بشین، بگم مادر نداره، می‌دونی دیگه، سنش پایینه و هزار دنگ‌وفنگ داره. مامان چاپلوسانه خندید: ـ هر چی شما بگی، امین جان، قربونت برم! من حرفی ندارم. دستم مشت شد. اخم‌هام تو هم رفت. امین بی‌هوا دستش رو پشت برد، پای مامان رو فشار داد و رمزی گفت: ـ بیا جلو ببینم. مامان هول شد: ـ امین جون، جلوت رو مراقب باش... یه حس عجیب تو وجودم پیچید. یه حس بد... یه حس نفرت... یه حس خشم. امین لپم رو تکون داد و گفت: ـ عروسکم چرا بغ کرده؟ دروغ گفتم: ـ دلم درد می‌کنه. لبخند زد و گفت: ـ مال خودم شدی، می‌برمت خونه، انقدر شکمت رو ناز می‌کنم تا خوب بشه. دست مشت شدم و کنار پاهام گذاشتم تا نبینه. نمی‌دونم چقدر طول کشید تا این‌که امین به جایی رسید و ماشین رو پارک کرد. در سمت منو باز کرد، دستم رو گرفت و پیاده‌ام کرد. سعی کردم با قدم‌های بلندش یکی بشم، اما همش دویدن شد! تو یه کوچه باریک رفتیم، بوی بدی می‌داد. باز پیچیدم و به یه در زنگ زده رسیدیم. در خونه رو زد و نگاهم کرد. آروم گفت: ـ می‌خوام زودتر با تو باشم. لباسم رو تو مشتم فشار دادم و سرم رو پایین گرفتم. در باز شد و داخل خونه رفتیم. بوی دود و گند می‌اومد. پیرزنی روی ایوان نشسته بود و داشت قلیون می‌کشید. امین سلامی کرد و گفت: ـ کم بکش و بیا یکی از اون ضیغه‌هات برای من بخون. پیرزن دستش رو تکون داد و با لهجه گفت: ـ برو، توبه کردم، یالا یالا. امین از تو کتش یه بسته تراول در آورد، پیرزن چشم‌هاش برق زد و گفت: ـ توبه هم میشه فردا کرد، بیا پسرم چرا ایستادی؟ بیا یه چیزی برات بنویسم، هیچ‌کس نفهمه چی شده. پیرزن دولا دولا تو اتاق رفت. به درخت‌های خشک شده تو باغچه نگاه کردم. یه توپ پوسیده هم اونجا بود. پلک زدم، اینجا بده، دوستش ندارم. پیرزن اومد و گفت: ـ بیا اینجا بخونم برات، حالا دیگه رو آوردی به بچه‌ها؟ تو آتش جهنم هم رد می‌کنی! امین با اخم گفت: ـ تو کارت رو بکن، پولت رو بگیر. پیرزن نگاهم کرد و گفت: ـ دخترم، گفتم قبلتو تو بگو قبلتو باشه؟ سر تکون دادم و شروع کرد عربی چیزی خوندن و گفت: ـ قبلتو؟ از توش جلد قرآن و از این چیزها رو فهمیدم. اسم قرآن اومده نباید چیزی بدی باشه مگه نه؟ آروم گفتم: ـ قبلتو. امین هم همین رو گفت. پیرزن گفت: ـ محرم شدید. شروع کرد چیزی نوشتن و از امین تاریخ تولدم و از این چیزها رو می‌خواست. بعدش یه برگه سمت امین گرفت و پولش رو گرفت. امین بغلم کرد و گفت: ـ بریم مال خودم شدی. اوردم پایین و با هم از کوچه پس‌کوچه‌های بوی بد رد شدیم. مغازه‌ای دید و گفت: ـ آب نبات می‌خوای؟ سر تکون دادم: ـ نه. لبخند زد و گفت: ـ اما من آب نبات دوست دارم. تو مغازه رفتیم و اون کلی خوراکی و تنقلات خرید. یه شکلات باز کرد به من داد و یه شکلات چوبی هم تو دهن خودش گذاشت و گفت: ـ یعنی به شیرینی این شکلات هستش؟ دوست دارم طعمت رو بچشم تایسز. با دلی بچگانه گفتم: ـ اما من نمکی هستم، شیرین نیستم. میشه منو نخوری؟ قهقه زد و گفت: ـ نمکیش هم دوست دارم. زبونش رو دور شکلات چرخوند و گوشه لپش انداخت. او ماشین نشستیم، مامان نگران گفت: ـ چی شد؟ امین با اخم گفت: ـ شناسنامه‌هامون رو بعد تحویل می‌دن، گفت طول می‌کشه. اما دخترت دیگه زن من شد، این هم یک تومن، برو حال کن. مامان پول رو گرفت و با خوشحالی گفت: ـ خوشبخت بشی دخترم. امین با چشم‌های ریز گفت: ـ این پول هم بگیر با تاکسی برو، من دیگه ریسک نمی‌کنم یه وقت کسی ما رو با هم نبینه. مامان باشه گفت و از ماشین پیاده شد و رفت. ماشین حرکت کرد اما صدای جیغ و داد اومد و همه جا شلوغ شد. از آینه خواستم نگاه کنم، امین سرم رو گرفت و گفت: ـ نگاه نکن، ماشین یه سگ ولگرد رو زد. از گوشه چشم به آینه نگاه کردم. تو دلم یه حالی بود انگار عزیزی رو از دست دادم. ماشین پیچید سمت راست و من از دور صورت خونی مامان رو دیدم که همه دورش جمع شده بودن. شوکه به آینه خیره شدم اما دیگه ما رد شده بودیم. دهنم مثل ماهی باز و بست شد. کلافه نگاهم کرد و گفت: ـ گفتم نگاه نکن! ببین اگه بخوای گریه کنی و روی مخ من بری، باید بگم مادر هم نداری. جمع کنه پس با دهن بسته با من کنار بیا تا حال کنیم.

سلام و درود عکس مد نظرتونو بفرستید

وقت بخیر درخواست کاور برای دلنوشته دیگر جوان نمی‌شوم داشتم

چیزی نمی‌دانستم، سخت در حیران مانده بودم. از اطراف خود، آسمان، برگ‌ها، درختان و خدا پرسیدم آیا می‌توانستم؟ چیزی نمی‌گفتند. آه در خانه‌ی ما در این شهر غریب مادر من با گریه می‌خفت. آری، دانستم... .

قرار گذاشته بودم بر خودم که دیگر این یک بهتر از قبلی شود، اما دیگر فرصتی نیست تا این را ثابت کند. سال‌های اندکی گذشت و سال‌های اندکی مانده است. سلانه‌سلانه پیش می‌روم، دیگر نفس‌هایم به شمار افتاده است؛ گویی دیگر راهی جز ساعت‌ها تنهایی نمانده است تا به چیزی شکل‌دهی. چیزی که جز رهاسازی و آزادی قدرت نیست.‌.. . تا به آشوب سیاقی دهی... !