چالش نوشتن یک داستان عاشقانه

[QAZAL]

سلام بچها، اگه موافقین بیاین با همکاری هم یه داستان عاشقانه بنویسیم. 

من اولین جمله رو می‌نویسم و شما اگه دوست داشتین، یه جمله ادامه بدین، نفر بعدی که خوند بر اساس ذهن خودش ادامه بده و ببینیم تهش چی میشه😍 مثل مشاعره. خودمون محک بزنیم و ببینیم چقدر ذهنمون برای بداهه نویسی آمادست!

 

به نام خدا

این روزا بیشتر از همیشه دلم برای اون دوران تنگ میشه. زمانی که اینقدر دغدغه‌هام زیاد نبود و شادی‌هام از ته دل بود...

ویرایش شده 8 ساعت قبل توسط Khakestar

[shirin_s]

زمانی که آسمون آبی بود، زمین سبز و رنگین کمون هفت رنگ...

 زمانی که صدای خنده‌هامون قاطی می‌شد و نگاهم و به نگاهت گره می‌خورد.

[QAZAL]

اما افسوس که اون زمان گذشته و نمیتونم برش گردونم.

آلبومی که توی دستم باز بود رو بستم و یه نفس عمیق کشیدم و رفتم پشت پنجره اتاقم وایستادم.

[سایه مولوی]

دلم می‌خواست باز هم از پشت این پنجره ببینمش و مثل همون روزها از دیدنش قلبم به لرزه بیوفته. اما... 

اما این پنجره حالا خالی‌تر از همیشه به احساساتم دهن‌کجی می‌کنه.

ویرایش شده دیروز در 06:51 AM توسط سایه مولوی

[QAZAL]

با صدای زنگ گوشیم به خودم اومدم و چشم از خیابون برداشتم. 

تا چشمم به صفحه گوشی خورد، دیدم که مه لقاست، با لبخند جواب دادم...

[سایه مولوی]

- سلام دختر خوبی؟

مه‌لقا با صدایی که برخلاف انتظارم گرفته و غمگین بود جواب داد:

- سلام.

از غم صدایش دلم فرو ریخت.

- چی‌شده مه‌لقا؟ خوبی؟

[QAZAL]

مه‌لقا گفت:

ـ باران رفت.

فهمیدم که منظورش به کیه. سعی کردم بهش دلداری بدم و گفتم:

ـ خب حالا ناراحت نباش، برمیگرده.

مه‌لقا گفت:

ـ تازه رفته باران تا مستقر بشه و درسش تموم بشه، کلی طول می‌کشه...

[سایه مولوی]

ناخودآگاه آهی کشیدم. مه‌لقای عزیزم با این روحیه‌ی لطیف مطمئناً طاقت چندین سال دوری از عشقش رو نداشت. مثل من پوست کلفت نبود که پس از آن‌همه اتفاق همچنان سرپا مانده بودم.

- ناراحت نباش، تو که خوب می‌تونی بابات رو راضی کنی که بذاره بری دیدنش.

می‌تونستم تصور کنم که حالا و از یادآوری علی لبخند به صورتش نشسته.

- آره راس میگی، ولی می‌ترسم یه موقع یکی از اون دخترهای بور و بلوند دلش رو ببره.

[QAZAL]

گفتم:

ـ بس کن مه‌لقا، خوبه که علی رو می‌شناسی و می‌دونی همچین آدمی نیست.

با تردید گفت:

ـ می‌ترسم محیط عوضش کنه.

با جدیت گفتم:

ـ اگه واقعا بهش اعتماد نداری بنظرم دورشو خطربکش مه‌لقا.

با صدایی بلند گفت:

ـ باران خوبه حداقل تو می‌دونی که چقدر دوسش دارم...

[سایه مولوی]

از این اعتراف پر از حرصش لبخندی به لبم نشست. خوب می‌دونستم که چقدر علی رو دوست داره و علی هم اون رو دوست داشت، اما بلند پرواز بود و به‌خاطر رسیدن به هدف‌هاش هر کاری می‌کرد و این من رو می‌ترسوند.

- خیلی خب حالا چرا عصبانی میشی؟ 

بی‌آنکه از موضع عصبانیتش کوتاه بیاید ادامه داد:

- می‌خوای عصبانی نشم؟ تویی که من رو می‌شناسی اینجوری میگی وای به روز بقیه!

با کلافگی نچی گفتم. کاش به قول مامان گاهی می‌تونستم جلوی دهنم رو بگیرم و هر حرفی رو نزنم.

- باشه بابا ببخشید، اشتباه کردم. خوب شد؟

 

 

[QAZAL]

چیزی نگفت اما من می‌دونستم که مصمم‌تر از این‌حرفاست. یا بالاخره علی دوباره برمی‌گشت پیشش و یا خودش می‌رفت آلمان پیش علی. بهرحال من از وقتی یادمه اینا باهم بودن و خیلی همو دوست داشتن اما وقتی علی بدون خبر از مه‌لقا لاتاری ثبت نام کرد یه مقدار میونشون شکرآب شد اما بازم با پادرمیونی من درست شد. چون می‌دونستم جفتشون بدون وجود هم نمی‌تونن...

[سایه مولوی]

تماس رو که قطع کردم خواستم برای سرگرمی هم که شده کمی درس بخونم. می‌دونستم با وضعیت روحیِ افتضاحی که داشتم چند امتحان قبلی رو افتادم و حداقل باید چند تا درس رو پاس مر‌کردم تا مشروط نشم. آخه حیفم می‌اومد منی که به‌خاطر قبول شدن توی رشته‌ی موردعلاقه‌ام این‌همه زحمت کشیده بودم این ترم رو هم مثل ترم قبل مشروط بشم.

[QAZAL]

بعد از اینکه چند دور آب به سر و صورتم زدم، پشت میز نشستم و کتابم رو باز کردم ولی بدون اینکه ذره ای از متن روبروم رو بفهمم فقط بهش زل زده بودم. دلم پیش عرشیا بود، همبازی بچگیم‌. با همدیگه یه مهدکودک می‌رفتیم و خونشون یه کوچه بالاتر از کوچه ما بود. تنها کسی که تا به امروز دوست داشتنش و باور دارم، عرشیا بود. البته قبلا هم خیلی چیزا رو باور داشتم مثل عشق، امید، آرزو اما بعد از اینکه صمیمی ترین دوستم از اینجا رفت و پدر و مادرم رو توی اون سفر لعنتی از دست دادم و مجبور شدم پیش عمو و زن عموم زندگی کنم، تمام باورام رو از دست دادم...