سرگرمی ببین و بنویس | قسمت دوم

[زری گل]

🌻سلاملکم گل دخترای نودهشتیا🌻

مرسی از پایه بودنتون، مرسی از نوشته‌های قشنگتون خب دیگه کلا مرسی ازتون😍😂

🌼بریم سراغ عکس جذاب دوم چالشمون می‌خوام که این سری کاربرها حتی شرکت کننده‌ها نوشته بقیه رو بخونن بیان اون قسمت بالا که بعداً فعال میشه رای بدن.

🌼الان من بگم به نوشته خودتون رای ندید آیا قبول می‌کنید؟!

🌼معلومه که قبول نمی‌کنید پس من هم میگم قبول نکنید اما این عکس می‌تونه خیلی نوشته‌های قشنگی رو مال خودش کنه پس ممکنه یک شرکت کننده اشکش با نوشته دوستش دربیاد و بگه نوشته من هم خوبه اما برای این کاربر فوق العاده بود و رای رو به نوشته دوستش بده. 

🌼آیا این رای‌ها تو انتخاب برنده تاثیر داره؟!

- بله پنجاه درصد تاثیر داره پس خواهشاً منطقی تصمیم بگیرید و انتخاب درستی داشته باشید. 

هرچقدر هم از مسابقات استقبال کنید جذاب‌تر میشن و کلی ایده‌های خفن‌تری به سرم میاد و میام براتون اجرا می‌کنم🤍🩷🤍

عکس👇🏻

@Kahkeshan @QAZAL @shirin_s @Amata @سایه مولوی @آتناملازاده

 

[زری گل]

اتمام: پنج خرداد

🩶❤️اینم عکس خاص این قسمت🩶❤️

ویرایش شده 7 ساعت قبل توسط زری گل

[آتناملازاده]

دیدی آخر اون چیزی که من می گفتم شد؟ 

دیدی آخر تنهام گذاشتی؟ 

چی میشد مثل بقیه پدرها دنبال کار و زندگی باشی

چی میشد... 

بارها گفتم بابا

گفتم این مواد تو رو از ما می گیره

گفتی برای فرار از زندگی تماما شکستت می خوای

گفتی برای اینکه از روی تو خجالت نکشم.. 

از روی تو دخترم که بجای من داره خرج زندگی رو در میاره خجالت نکشم می خوام

گفتم قربون صورتت برم که از فرط مواد چروک شده چه خجالتی؟ من همین که میام خونه تو رو می بینم که آروم و مهربون یک کنار نشستی خستگیم در میره

اما نتونستم بگم

کاش بلند بشی و سر یک کار معمولی بری

کاش اون مواد رو ترک کنی و بخوای مثل بقیه دنبال یک لقمه نون حلال باشی

بخوای مراقب خانواده ت باشی

مثل بقیه بعضی وقت ها جلوی خانواده ت شرمنده بشی و بعضی وقت ها سر افراز

کاش می شد ماهم مثل بقیه خانواده ها وقت شرمندگی پدرمون حمایتش کنیم و اون تلاش کنه تا برامون جبران کنه

بهرحال... دیدی همونی که من میگفتم شد بابا؟ 

راستش جای خالیت توی خونه خیلی درد می کنه

[سایه مولوی]

جادوی آرزوها

روی نیمکت چوبی زیر درخت افرای پاییز زده نشسته بود و یکی از برگ‌های خشک و زرد درخت را میان انگشتان ظریفش گرفته بود. غمگین بود و دلش درددل کردن و صحبت کردن با کسی را می‌خواست، اما مثل همیشه تنهای تنها بود. آهی کشید و نگاهش را به خورشیدی که با وجود آمدن پاییز همچنان گرم و سوزان می‌تابید دوخت. حرفها و درددلهایش را برای دوست دیرینه‌اش خورشید آورده بود. از همان روزهای بچگی‌اش که برعکس‌ دیگر کودکان، دوستی برای بازی و هم‌صحبتی نداشت. خورشید را برای هم صحبتی انتخاب کرده بود. گرچه که مردم او را دیوانه می‌پنداشتند، اما او معتقد بود که خورشید حرف‌هایش را می‌شنود.
- سلام دوست خوبم، امروز هم اومدم تا با تو صحبت کنم.
با این که نور خورشید چشمانش را می‌آزرد، اما نگاهش را از او نمی‌گرفت. دیدن خورشید برایش بسیار بهتر از دیدن نگاه عجیب و غریبِ مردم حاضر در پارک بود.
- من مثل همیشه تنهام و فقط تو رو دارم که باهات حرف بزنم. گرچه که می‌دونم تو هم هیچ وقت قرار نیست جوابم رو بدی.
- از کجا میدونی که قرار نیست بهت جواب بده؟
شوکه و گیج سرش را چرخاند. چیزی که در کنارش می‌دید چشمان عسلی رنگش را از تعجب گشاد کرد. مردی روی نیمکت در کنارش نشسته بود، اما نه یک مرد عادی. مردی که هم وجود داشت و هم وجود نداشت. مردی که انگار از جنس نور بود.
- ت... تو؛ تو کی هستی؟
مرد لبخندی بر لب راند. با وجود شفاف و از جنس نور بودنش، اما مثل یک مرد عادی اعضای چهره‌ی جذابش قابل تشخیص بود.
- من دوست توام آلیسا؛ همون دوستی که از بچگی آرزوش رو داشتی.
با ناباوری دست پیش برد تا دست مرد را بگیر. نمی‌توانست وجودش را باور کند، همه چیز شبیه یک رویا و توهم بود.
- تو رویایی؟!
مرد دست او را میان دستان بزرگ و بسیار گرمش گرفت و جواب داد:
- نه کاملاً.
نگاهی به مردمی که بی‌توجه به او و مرد از کنارش می‌گذشتند کرد و گفت:
 

- ولی انگار کسی تو رو نمی‌بینه.
مرد دستش را به آرامی نوازش کرد.
- درسته فقط تویی که من رو می‌بینی، اما نه به‌خاطر این‌که من واقعی نیستم، اون‌ها من رو نمی‌بینن چون به جادوی آرزوها باور ندارن.

همینطور که از نوازش دستان مرد آرامشی وجودش را گرفته بود با لحنی آرام و متعجب پرسید:
- جادوی آرزوها؟!
مرد سرش را تکان داد.
- آره؛ اگر مردم به آرزوهاشون باور داشته باشن و برای رسیدن بهش تلاش کنن حتماً به آرزوهاشون میرسن، درست مثل تو.
آلیسا نگاهی به خورشیدی که رو به غروب می‌رفت انداخت. او جادوی آرزو را باور کرده بود و به آرزویش که داشتن یک دوست مهربان بود.
- اوه! داره دیر میشه، من دیگه باید برگردم خونه.
مرد سر تکان داد و آلیسا از روی نیمکت برخاست. وقتی از نیمکت دور میشد سر به سمت مرد چرخاند و با فریاد پرسید:
- باز هم میبینمت؟
مرد لبخند زد و در جوابش گفت:
- فقط کافیه که بخواهی و آرزوش کنی.
آلیسا با لبخند برای مرد دست تکان داد. آلیسا دیگر غمگین نبود، دیگر تنها نبود و تمام اینها را مدیون دوست دیرینه‌اش، خورشید بود.
 

ویرایش شده 4 ساعت قبل توسط سایه مولوی

[QAZAL]

کارما

دیگه خسته شدم، بریدم از هر کس که فکر می‌کردم رفیقمه اما نبود...همه پشتم رو خالی کردن، تحقیرم کردن. قلبم واقعا طاقت نداشت این همه غم رو یه جا تحمل کنه. همون‌طور که آروم آروم تو پارک قدم می‌زدم، انگار این غم وجودم به جسمم هم فشار آورده بود و پاهام دیگه بیشتر از این توان راه رفتن نداشت. دستم و گذاشتم رو قلبم و محکم فشردمش و روی صندلی نشستم. بغض بدجوری راه گلومو بسته بود. دستام و گرفتم جلوی صورتم و آروم شروع کردم به گریه کردن. دیگه برام مهم نبود اگه بقیه منو ببینن چه فکری می‌کنن! تو دلم گفتم خدایا واقعا این همه غم حق من نبود...چجوری خدایا تونستی چشاتو رو این همه ظلم ببندی؟ مگه من ازت کمک نخواستم؟ مگه نگفتم من هیچکس و بجز تو ندارم، تنهام نذار؟ حالا بیشتر از همیشه شکستم و دیگه توان ندارم که راه برم. یهو یه صدایی از کنارم شنیدم که گفت:

ـ این اتفاقات باعث شد که تو قوی تر شی، خدا یه چیزی می‌دونه که تو نمی‌تونی درکش کنی، صبر کن.

به کنارم نگاه کردم، مردی از جنس نور کنارم نشسته بود، اول فکر کردم خیاله و چندین بار پلک زدم اما واقعی بود. با دیدنش انگار قلبم آروم شد و آرامش گرفتم، گفتم: 

ـ اما دلم خیلی سوخته، دیگه نمی‌تونم.

گفت:

ـ درست اونجایی که فکر می‌کنی همه چیز تموم شده، مثل پروانه از پیله شکوفا میشی.

سکوت کردم و بهش خیره شدم که گفت:

ـ می‌خوای یه چیزی بهت بگم که دلت آروم شه؟

سرم رو به نشانه مثبت تکون دادم که گفت:

ـ هیچ چیزی تو این دنیا بی حساب و کتاب نمی‌مونه. خدا می‌دونه که چیا کشیدی، هر کس به اندازه‌ایی که رنجت داد، رنج می‌کشه، همون قدر که باعث گریه‌ات شد، گریه می‌کنه. هر چقدر که ناراحتت کرد، ناراحت میشه. خدا از هیچکدوم از اینا غافل نیست. خدا هیچوقت نمی‌ذاره حق تو پیش کس دیگه‌ایی بمونه. 

دلم آروم شد. این آدم پر از آرامش بود و با لبخند نگام کرد و ادامه داد:

ـ حتی اگه تو فراموش کنی، من فراموش نمی‌کنم.

اشکام و پاک کردم و با لبخند از پرسیدم:

ـ تو کی هستی؟

اونم با لبخند نگام کرد و گفت:

ـ کارما.

بعد از معرفی خودش از تو جیبش یه قاصدک درآورد و به دستم داد و گفت:

ـ حالا یه آرزو کن و بعد فوتش کن.

از صمیم قلبم خواستم که بتونم مثل قبل پر قدرت به زندگیم ادامه بدم و تسلیم نشم و چشامو بستم و قاصدک و فوت کردم. بعدش که چشمام و باز کردم کارما کنارم نبود اما قلبم رو یه آرامش و شادی وصف نشدنی فرا گرفت. فهمیدم خدا تو همه حال صدای ما رو می‌شنوه، سرمو سمت آسمون کردم و با صدای بلند گفتم:

ـ مرسی ازت خداجون.

ویرایش شده 13 دقیقه قبل توسط QAZAL