" مادمازل جیزل " ~ پارت سوم
با صدای بلندی که از بیرون به گوش میرسید از روی تخت بلند شد. شب قبل تا به خانه رسیده بود، به اتاقش پناه آورده و سریع به خواب رفته بود. اکنون با شنیدن صدای مادرش میتوانست متوجه بشود که صبح شده است، یک صبح دیگر همراه با مادرش و افراد این خانه!
از روی تخت بلند شد و به سوی کشوی اتاقش که لباسها از آن به بیرون آویزان شده بودند، رفت و لباس سفید رنگی که دامنش پر از چینهای بلند بود را به تن کرد و بلافاصله از اتاق خارج شد.
مادرش با دیدن او که هنوز آماده نیست، فریادی از حرص سر داد.
- هنوز آماده نشدهای؟ خداوندا، مرا بکش راحتم کن!
صدای خواهرش را میتوانست بشنود که با حرص و جوش به پسرش میگفت که چگونه غذا بخورد که آشپزخانه را به هم نریزد. طبق معمول و مانند هر روز آن دوباره به خانهیشان آمده بود.
با حرص از خانه خارج شد و به سوی چاه آب درون حیاط رفت. همانگونه که زیر لب با خود میگفت " آخر نمیدانم، مگر او ازدواج نکرده است؟ چرا من باید هر روز او را تحمل کنم؟ "
تلاش میکرد از چاه آب بیرون بیاورد. پس از مدت کوتاهی آب قطره-قطره و سپس به سرعت در سطل سرازیر شد. پوف کلافهای کشید و سطل را برداشت.
کمی از آب آن را که به سردی قالبی یخ که تازه از آسمان اوفتاده باشد، سرد بود را با دستش برداشت و روی صورتش ریخت، بعد از آن که کاملا مطمئن شد خواب از سرش پریده، سطل را به گوشهای پرتاب کرد و از جایش بلند شد.
دستی روی لباسش کشید و آن را صاف کرد. میخواست وارد خانه شود تا صبحانه بخورد اما با دیدن آسمان زیبای بالای سرش پشیمان شد.
آسمان امروز از هر روز دیگر زیباتر بود. شاید هم او چنین فکر میکرد.
ابرهای سفید چنان با زیبایی در هم تنیده بودند و شکلهای گوناگون به خود گرفته بودند که هر کسی را مجذوب خود میکردند. همیشه دلش میخواست نقاشی کشیدن را یاد بگیرد تا بتواند صحنههای مورد علاقهاش و مخصوصا این آسمان زیبای هر روزهی روستا را به تصویر بکشد، اما هیچوقت توفیق یادگیری آن را نیافته بود.
البته که از طرفی هم برای یادگیری آن باید به شهر میرفت و پول و زمان و مهمتر از همه اجازهاش را نداشت!
از کنار چاه آب فاصله گرفت و به جلو قدم برداشت و روی چمنهای نم زدهی حیاط نشست. خانهیشان همیشه حس و حالی خوبی را به او منتقل میکرد. خانهی زیبایی بود در بالاترین نقطهی دهکده. دور تا دور آن با نردههای بلند پوشیده شده بود. درون حیاط پر بود از گلها و درختان سرسبز که به هنگام پاییز رنگ سبزشان رفته-رفته نابود میشد و با رنگهای زرد و نارنجی روی زمین میریختند.
خانه حیاط بزرگی داشت. قسمتی از آن را به یک انبار برای آذوغههایشان اختصاص داده بودند. در کنار آن یک طویله داشتند که گوسفندهایشان را در آنجا نگهداری میکردند و این باعث میشد بعضی وقتها نانهایی که در آنجا انبار میکردند بوی گوسفند بگیرد.
ساختمان خانهیشان درست وسط حیاط قرار داشت. خانهی چندان بزرگی نبود اما بعد از ازدواج خواهر و برادرش جای بیشتری برایش باقی مانده بود که بتواند در آن نفس راحت بکشد.
خانه، دو طبقه بود. سالن پذیرایی در طبقهی اول قرار داشت که با باز شدن در مستقیم به آن وارد میشدند. در کنار آن آشپزخانهی کوچک خانهیشان قرار داشت و در کنار آشپرخانه، پلهها قرار داشتند که با استفاده از آنها به طبقهی دوم میرفتند که اتاقها در آنجا قرار داشتند.
از همان اول دلش نمیخواست که در این دهکده باشد. البته که در زمان کودکیاش تا زمانی که دورهی دبستانش تمام بشود خیلی هم از این دهکده خوشش میآمد، زیرا تمامی مردم آنجا با او مهربان بودند. میگفتند که او دختر حرف گوش کنی است و میتوان روی آن حساب باز کرد. البته این تعریف و تمجیدها فقط تا زمانی به طول انجامید که او نگفته بود میخواهد بعد از دورهی دبستان، وارد مقطعهاس بالاتر بشود و درسش را ادامه بدهد. بعد از آن بود که آنها به یکباره صد و هشتاد درجه متفاوت شده بودند.