تمامی فعالیت ها

پارت سی و نهم صدای سام آرام شد: — وقتی می‌خندی انگار یه چیزی تو قلب من آروم می‌گیره. نذار این درد لعنتی خنده هاتو بدزده. رها سرش را به بازوی سام تکیه داد، موجی آرام نزدیک پاشون شد. نسیم دریا صورت‌شون رو نوازش داد. و اون لحظه، برای هر دو، چیزی شبیه امید بود *** خانه – عصرِ بهاری اواسط اردیبهشت بود صدای پرنده‌ها از پشت پنجره‌ی نیمه‌باز می‌آمد. نسیم ملایمی پرده‌ی حریر را تکان می‌داد رها روی مبل نشسته بود وگوشی به دست منتظر تماس سام بود، نگاهش روی صفحه ی گوشی ثابت مانده بود هما، کمی آن‌طرف‌تر، روی صندلی اش کنار پنجره نشسته بود. کتابی در دست داشت، اما بیشتر از خواندن، گاهی رها را از بالای عینکش نگاه می‌کرد؛ آرام و بی‌صدا گوشی ویبره رفت، تصویر سام روی صفحه گوشی ظاهر شد رها فوری تماس را پاسخ داد —سلام داداش سامی جونم تصویر سام، با آن ته‌ریش مرتب و‌موهای کوتاه و لبخند همیشگی اش روی صفحه آمد .پشت سرش، فضای یک اتاق مدرنِ روشن دیده می‌شد با صدای شادی گفت —سلام جوجه من !خوبی ادمه داد خدااااا موهاشو دراومده با لحن بامزه ای گفت حیف شد دیگه نمی تونم بهت بگم جوجه کچل رها خندید —جوجه کچل خودتی ،موهام دیگه دراومده —قربون خودت و موهات برم جوجه تیغی من رها خندید ازته دل —دلم برات یه ذره شده —منم دلم تنگ شده قربونت برم بهتری که ؟ —اره بهترم —خدارو شکر تو خوب باشی برامن کافیه —مامان کو —اینهاش نشسته کتاب میخونه رها گوشی رو به سمت هما گرفت هما که تا این لحظه همچنان رها رو نگاه میکرد لبخند گرمی زد سلام قربونت برم حالت چطوره خوبی؟ سام با لبخندی _سلام مامان گلم من خوبم قربونت برم خودت بهتری چکابتو رفتی —اره عزیزم خوبم چکابمم رفتم تو نکران نباش —کارا خوب پیش میره —اره مامان جان دارم درستشون میکنم —باشه فداتشم مواظب خودت باشی می بوسمت . با رها حرف بزن رها دوباره گوشی سمت خودش گرفت سام : —راستی دانشگاهت چی شد؟کلاسات چیکار کردی رها: ـ دو هفته ای میشه شروع کردم ،تا اخر خرداد تموم میشه می مونه پروژه طراحی نهایی… —عالیه که جوجه … هر کاری داشتی به خودم بگو رها نگاهش جدی شد و‌آرام پرسید: —سامی از بابا جمشید خبر داری —آره عزیزم حالش خوبه چطور مگه؟ —این همه مدت یبارم زنگ نزد حالمو بپرسه اصلا ببینه مردم زندم‌ —قربونت برم من حتما سرش شلوغه،حالت پرسیده از من .(اما دروغ میگفت) —رها پوزخندی زد اره معلومه خیلی سرش شلوغه. کی برمیگردی _سعی میکنم زودتر کارهارو جمع کنم قبل تولدت اونجام مطمئن باش —رها لبخند گرمی می زنه و میگه تو زود بیا من فقط همینو میخوام —سام بوسه ای براش می فرسته میگه دارو هات مرتب بخور به خودت برس یه لیوان آب انارم بخور، رنگ لپ‌هات بیاد! رها خندید: — چشم، جناب دکتر! و باهم خدا حافظی می کنند

پارت سی و‌هشت یک ماه بعد از جراحی شب، ویلا – طبقه پایین صدای آرام باران هنوز از پنجره باز می‌آمد. سام از پله‌ها پایین آمد. موهایش کمی آشفته بود و رد خستگی در نگاهش دیده می‌شد. هما روی مبل نشسته بود، پتویی دور خودش کشیده، و فنجان نیمه‌خالی چای را در دست داشت. سرش را بلند کرد. — خوابید؟ سام سری تکان داد، آهسته نشست کنار مادرش. — آره… بالاخره خوابش برد. کمی مکث کرد. بعد آهسته ادامه داد: — امروز خیلی بی‌حال بود، مامان. امیدش از دست داده اصلا اون رهای همیشگی نیس یه جوری حرف می‌زد که انگار… لبش گاز گرفت و‌حرفش خورد هما نفس عمیقی کشید. صدایش آرام، ولی گرفته بود: — خیلی نگرانشم سامی ،هیچ‌چی خوشحالش نمی‌کنه.نمیدونم چیکار کنم اشکهاش جاری شد سام لحظه‌ای به شعله‌ی شمع کوچک روی میز نگاه کرد، بعد سرش را برگرداند، نگاهش جدی شد. — مامان… تو خوبی؟ هما فوری اشکاش پاک‌کرد لبخند کمرنگی زد. سعی کرد خونسرد باشد، اما نگاهش از سام دزدیده شد. — آره عزیزدلم فقط یه‌کم خسته‌م. سنمه دیگه… سام نگاهش را پر از نگرانی به چهره‌ی مادرش دوخت چکاباتو میری ؟؟؟ هما دستش را روی دست سام گذاشت. — چیزی نیست قربونت برم. فقط… از خودم ناراحتم. از اینکه تو این سالها اونطوری که باید برای تو ورها مادر ی نکردم سام محکم‌تر دست مادرش را فشرد،وبوسید — الهی من قربونت برم مامان گلم این حرف نزن تو بهترین کاری که تونستی رو کردی… تو‌ باید مراقب خودت باشی. چون ما هنوز بهت احتیاج داریم. من و رها… خیلی زیاد. هما نگاهش را به چشمای سام دوخت ،چیزی نگفت، فقط بوسه‌ای آرام روی پیشانی سام نشاند صبح روز بعد هوا خنک و نیمه‌ابری بود. موج‌ها با صدایی ملایم به ساحل می‌کوبیدند. مه صبحگاهی هنوز نرفته بود. سام و رها آرام کنار هم قدم می‌زدند. پاهاشون رد نرمی روی شن‌ها می‌ذاشت. رها دستانش را در جیب کاپشنش پنهان کرده بود،با کلاهی مشکی که ردبخیه ها وموهای تراشیده اش دیده نشود ،چشمانش از خستگی خالی بود نگاهش به دور دستها بود و با صدای پر از بغضی زیر لب گفت:… گاهی فکر می‌کنم شاید واقعاً نباید زنده می‌موندم. سام ایستاد. با دو دست صورت رها را گرفت، جدی، اما پر از عشق گفت: — اینو هیچ‌وقت نگو. هیچ وقت تو باید زندگی کنی دنیا که به اخر نرسیده ،خوشکل من ،من جونم به جون تو بستس جوجه رها حرفی نزد سام صدایش را عوض کرد، با صدای بامزه‌ای شبیه جودی (انیمیشن زوتوپیا)گفت: ـ «من یه خرگوشم. ممکنه کوچیک باشم، ولی می‌تونم کارای بزرگی بکنم!» بعد خودش رو صاف کرد، با لحنی نمایشی و غرورآمیز ادامه داد: ـ «هیچ‌کس نمی‌تونه جلوی کسی رو بگیره که باور داره می‌تونه! حتی اگه گوشاش گنده‌ باشه!» چشماش رو ریز کرد و به رها نگاه کرد: ـ «یا مثلاً… دائم دردسر بکشه و لج دربیاره! ، بعد با صدایی اغراق‌آمیز گفت: — “خانوم کوچولو… شما باید لبخند بزنید، چون ماموریت ما تو این دنیا خوشحال‌کردن شماست ! رها بی‌اختیار خندید. چشم‌هایش برای اولین بار بعد از مدت‌ها برق زد. سام لبخند عمیقی زد و صورت رها رو با دستانش گرفت؛اهااااااااا حالا شد بخند قربون اون خندهات برم من قشنگم رها (باخنده ) —واقعاً باید دوبلور می‌شدی… سام چشمکی زد: — مگه نمی‌دونی من چندتا فیلم هالیوودی رو دوبله کردم، فقط کسی خبردار نشده !

پارت سی و هفت ***** لواسان یک سال قبل هوا گرگ‌ومیش بود. درخت‌های بلند و پیچ‌خورده‌ی اطراف ویلا در سکوت ایستاده بودند. سام از ماشین پیاده شد. در آهنی بزرگی روبرویش بود زنگ در رازد . در به آرامی باز شد جمشید، مردی در آستانه‌ی هفتاد سالگی، با قامت صاف و استوار، هنوز نشانی از اقتدار سال‌های دور را در نگاهش داشت. موهایش یکدست سفید شده بود، اما پرپشت و مرتب، همچنان نشانه‌ای از دقت و وسواس همیشگی‌اش. چشمانش، تیره و نافذ بودند؛ مثل آینه‌ای بی‌رحم که هر کسی را بی‌پرده می‌نگریست.خط اخم همیشگی میان پیشانی‌اش، و لب‌هایی که کمتر لبخند به خود می‌دیدند، . فنجان قهوه‌اش در دست، نگاهش به دوردست گره خورده بود. صدای قدم‌های سام را شنید. سر برگرداند. لبخندی کوتاه و محتاطانه زد. — سام از دور سلام کرد و بسمتش رفت و پدرش را در آغوش کشید —بالاخره وقت کردی سر بزنی کنار پدرش نشست —بابا واقعا گرفتارم وقت هیچی رو ندارم الانم خواستم قبل رفتنم یه سری بهت بزنم جمشید جرعه‌ای از قهوه اش را نوشید ومشغول گفتگو از پروژه‌ها و کارهای سام شدند چند دقیقه بعد شهره زن جمشید پایین امد با سام سلام و‌احوال پرسی کرد سام به سردی پاسخ داد نیم ساعت بعد سام بلند شد و از جمشید خداحافظی کرد دست پدرش را به گرمی فشرد —خب بابا من دیگه باید برم یه چندتا کار عقب مونده دارم انجام بدم جمشید —باشه پسرم مراقب خودت باش منو بی خبر نذاری وخداحافظی کردند بدون آنکه حرفی از رها به میان بیاد در ماشین نشست. ویلا را که پشت سر گذاشت، باران ریزی شروع شد. دستش را روی فرمان فشار داد. خانه را پشت سر گذاشت. اما هیچ‌وقت برایش «خانه» نبود

پارت سی و شش یک هفته بعد از جراحی نور چراغ‌های خیابون روی شیشه‌های خیس ماشین می‌لغزید. رها سرش را به شانه‌ی سام تکیه داده بود. چشم‌هایش نیمه‌باز بود و حالش هنوز ناپایدار. سام دستش دور کمر رها حلقه کرده ، دست دیگرش روی دست رها بود. — هنوز سردرد داری؟ رها آهسته، بدون اینکه چشم باز کند، گفت: — نه… فقط خستم. سام سرش را کمی خم کرد، گونه‌ی رها را بوسید و آرام زمزمه کرد: — الان می رسیم خونه خانه – شب رها بعد از معاینه‌ی روزانه و باز کردن بخیه‌ها، به کمک هما وارد اتاقش شد.هما پتورا رویش کشید و چراغ را خاموش کرد. نیمه شب بود صدای خفه‌ی ناله‌ای. بعد… صدای جیغ رها که فریاد میزد سام هنوز بیدار بود صدا را شنید بسمت اتاق رها رفت در را با عجله باز کرد. رها نشسته بود، خیس عرق، چشم‌ها وحشت‌زده، نفس‌نفس‌زنان و با هق‌هق. سام کنار تخت نشست، بغلش کرد: — رهاجان !رها! من اینجام… خواب دیدی ؟ رها دستش رو محکم به سینه سام کوبید، مثل کسی که از کابوس فرار کرده: — با هق هق گریه اش حرفاش بریده بریده بود وسط جاده… سرعتم زیاد بود… بعدش تو بودی… ترمزکار نکرد…جلوی ماشین…افتادی زمین سام، با بغضی که خودش را نگه می‌داشت، سر رها را روی سینه‌اش گذاشت.الهی من قربونت برم — تموم شد عزیزم… یه خواب بوده … من اینجام. هیچ اتفاقی هم نیفتاده… حالمم خوبه —هما سراسیمه وارد شد بسمت رها رفت سام آرام اشاره کرد کابوس بوده —نگران نباش مامان برو بخواب من پیششم رها می‌لرزید.صدای هق‌هقش توی سینه‌ی سام می‌پیچید. سام آرام‌ آرام نوازشش کرد سرش را بوسید. دوباره. دوباره. پتو را تا زیر چانه‌اش بالا کشید. خودش کنارش دراز کشید، سرِ رها را روی بازویش گذاشت. نفس‌های کوتاه و بریده‌ی رها کم‌کم منظم‌تر شد. اما سام، چشم‌هایش باز ماند. تا صبح. حتی یک لحظه هم نخوابید. فقط نگاه می‌کرد، در سکوت. دستِ خواهرش را در دست گرفته بود و با دلی پر از درد، به سقف زل زده بود. حدسش درست بود… بعد از آن تصادف لعنتی، این تازه شروع کابوس‌های رها بود. دلش می‌خواست تمام دردهای دنیا را خودش بکشد، فقط او آرام بخوابد

شاید نباید اینطور میشد دختری سرشار از حد و مرز که تو عاشق همین حدود او بودی عاشق همین حجب و ملاحضه و پوشش هایش حال نگاهم کن من همانم،دختری معتقد که روزی با تمام اعتقادش تو را عاشق کرد چیزی باقی نمانده، نصیحت را کنار بگذار تمام این شهر موهای مرا دیده اند میدانم، تمامیه حرف هایت را به خاطر دارم میگویی هیچ چیزی ارزش ندارد مرزهای فکری ات را کنار بگذاری... اما من خوب میدانم نه این دنیا بی تو زیباست و نه آن دنیا گله از من بی جاست آدمی چنانچه کسی برایش مهم باشد او را رها نمی‌کند حافظ او می ماند حافظ موهایش ،حافظ دست هایش ،حافظ چشم هایش... البته این دختر هم زیادی شلوغش میکند در این شهر موهای خیلی ها را دیده اند دست خیلی هارا گرفته اند در چشم های خیلی ها غرق شده اند اما تو باور داشتی آن دختر فرق میکند یادآوری بودی برای او که خودش را همان: خیلی ها فرض میکرد اکنون رفته ای و من دیگر با خیلی ها فرقی نمیکنم اصلا لزومی نیست برای متفاوت بودن اینجا آمده ام تا مرا خوب ببینی، متنفر بشوی، خداحافظی کنی و دیگر حضور بی رنگ و روحت را برایم تداعی نکنی، شاید بگویی لجبازی کودکانه اما زمانی که رفتی آن حدو مرزها را در این وجود کشتم و تو را به جرم این قتل بزرگ اعدام کردم تا این کلمات ابد و یک روزِ تو باشد.

پارت صد و هجدهم تا من بخوام حرفی بزنم سریع خداحافظی کرد و رفت. دوستای پیمان و اصولا من میشناختم ولی این دختره اصلا کیشوند نبود اما جدی نگرفتمش و شونه‌امو انداختم بالا و در و بستم و مشغول درست کردن غذاها شدم... حدود ساعت سه اینقدر خسته شدم که یه راست رفتم حموم و بعدش با حوله حموم اومدم رو تخت و خوابیدم. تو خوابم یهو یه چیزی صورتمو قلقلک میداد. فهمیدم پیمان اومده.با لبخند بدون اینکه چشمامو باز کنم گفتم : ـ ریشت، صورتمو قلقلک میده پیمان... با خنده گفت : - خب به من چه که شبیه فرشته ها اومدی اینجا خوابیدی. چشامو باز کردم و گونشو بوسیدم و گفتم: ـ خیلی خیلی زیاد دوستت دارم . یهو با تعجب و خنده گفت : ـ بسم الله الرحمن الرحیم! دارم میمیرم؟؟ زدم به پشتش و با اخم گفتم : ـ خدا نکنه! گفت: ـ آخه یهویی اینقدر ابراز علاقه کردنت. خندیدم و گفتم: ـ چیکار کنم ؟ فوران کرد. موهامو گذاشت پشت گوشم و گفت : ـ قربون تو و اون احساست میرم من. قشنگم، صد بار بهت نمیگم وقتی از حموم میای موهاتو خشک کن؟ گفتم: ـ آخه خیلی خسته بودم. گفت: ـ خب سرما میخوری، بشین اینجا موهاتو ببافم. با تعجب پرسیدم: ـ مگه بلدی؟؟ گفت: ـ اوهوم. قبلنا ، موهای مامانم که بلند بود براش می‌بافتم... اولین بار بود که داشت راجب مادرش حرف میزد ، برگشتم سمتش که باعث شد بغضشو قورت بده. ادامه داد : ـ غزل..من ... راستش من. نمی‌خواستم با حرف زدن راجب گذشتش اذیت بشه، بنابراین گفتم: ـ هیس. هیچی نگو ، اگه اذیتت میکنه من نمیخوام بشنوم. در عین ناراحتیش ، دوباره چشماش گرد شد و گفت : ـ غزل امروز اتفاقی افتاده که من ازش بی‌خبرم؟؟چقدر عجیب که حس کنجکاویت گل نمی‌کنه؟

پارت صد و هفدهم پرسیدم: ـ یعنی دنیا هیچوقت دوسش نداشت ؟ امیرعباس گفت: ـ اون فقط مهره نقشه رییس گروه بود و با برنامه قبلی وارد زندگیه پیمان شد...بنظرم هیچوقت دوسش نداشت ، اگه دوسش داشت که هیچوقت قبول نمی‌کرد وارد همچین بازیه کثیفی بشه که... سرمو گذاشتم رو میز که امیرعباس گفت : ـ الانم اینارو برات تعریف کردم چون تو این مدتی که شناختمت متوجه شدم که چقدر دوسش داری و نگرانی بابتش. لازم نیست که بگم این حرفا سرمو از رو میز برداشتم و قبل از اینکه جملشو تموم کنه گفتم : ـ بین خودمون میمونه. لبخندی بهم زد و گفت: ـ غزل، پیمان خیلی دوستت داره. لطفا همینجور دوسش داشته باش و دیدت و نسبت بهش عوض نکن. تنها خواهشم ازت اینه. سرمو تکون دادم و بدون اینکه چیزی بگم از هتل خارج شدم...دنیا انگار دور سرم میچرخید...خدایا من یکم قبل چیا شنیده بودم ؟؟؟پیمان چه چیزایی کشیده بود و تونست سرپا بمونه...به زر به زور دست تکون دادم و سوار تاکسی شدم و رفتم خونه ی پیمان، اصلا حال ایستادن نداشتم. به مهسان پیام دادم که امروز نمیتونم بیام برای عکاسی و اونم کلی سوال پرسید از اتفاقی افتاده و اینا که جوابشو ندادم. برای سرگرم کردن خودم داخل خونه مشغول به پختن کیک و انواع غذاها شدم...جالب اینجا بود که واسه اولین بار خدا رو بابت داشتن پدرم شکر کردم . یعنی واقعا پدر خوده آدم در چه حد میتونه عوضی باشه؟ مغزم اصلا نمی تونست قبول کنه...حق دادم بهش که نخواد چیزی از گذشتش تو خونش داشته باشه و راجبش حرفی بزنه...به خودم قول دادم که تا آخرین نفس باهاش باشم و هیچوقت دستشو ول نکنم. مشغول ریختن شکلات داغ روی کیک بودم که زنگ خونه رو زدن ، به ساعت نگاه کردم حدود دوازده بود ، اصولا پیمان این موقع نمیومد..با دستکش و پیشبند رفتم سمت در و باز کردم و در کمال تعجب با یه زن خیلی پلن*گ که موهای بلند لخت تا کمرش بود و دماغشم عملی بود مواجه شدم ، دختره به سرتا پای من نگاه انداخت و گفتم : ـ بفرمایید... یهو به دور و برش نگاه کرد و گفت : ـ ببخشید فکر کنم اشتباه اومدم. منزل پیمان راد اینجاست ؟ یکم تعجب کردم ولی بعدش گفتم شاید یکی از طرفدارا یا مهمونای هوکولانژ باشه، عادی گفتم : ـ بله همینجاست...شما؟ سریع گفت: ـ من یکی از دوستای قدیمیشم. یه کاری باهاش داشتم.

پارت صد و شانزدهم من که تمامی این مدت دهنم وا مونده بود ، بطری آب رو میز و برداشتم و یسره سر کشیدم. امیرعباس گفت : ـ غزل درسته این اتفاقاتی که برات تعریف کردم واسه ده سال پیشه اما رد یسری اتفاقات حتی با گذشت زمان هم تو قلب و روح آدما باقی می‌مونه...حالا فهمیدی چرا پیمان اینقدر میترسه که کوهیار دور وبرت باشه؟؟چون اتفاقات خیلی بدی و تجربه کرده ، طبیعیه بترسه یا بی اعتماد بشه...عزیزترین آدمای زندگیشو از دست داد، من حتی فکر نمی‌کردم که پیمان بعد اون قضیه عاشق بشه و تا قبل تو هر دختر دیگه ای که میومد سمتشو رد می‌کرد ولی خب نمیدونم باهاش چیکار کردی که اونقدر عاشقت شد و حاضره جونشو برات بده. تو براش مثل یه امید شدی که خودش همیشه میگه باعث شده با زندگی آشتی کنه...اون اوایل هم که باورت نمی‌کرد بخاطر همین اتفاق بود. فکر می‌کرد تو هم مثل پدرش یا دنیا ازش سواستفاده کردی اما تو نشون دادی که واقعا دوسش داری. با تته پته گفتم : ـ ممم..من...من... واقعا...واقعا نمیدونم چی باید بگم ؟ با لحن آرومی گفت: ـ چیزی نگو. آره خیلی سخته ، اوایل که منم شنیده بودم ، باورم نمیشد این آدم اینهمه سختی و پشت سر گذاشته باشه...همیشه پیشش باش و سعی کن با عشقت همیشه بهش ثابت کنی که دوسش داری. اصلا هم دیگه بابت گذشته اش یا خانوادش چیزی نپرس...باور کن اینا چیزایی نیست که آدم دوست داشته باشه حتی برای شریک عاطفیش هم تعریف کنه. بغض گلومو می‌فشرد. باورم نمیشد که پیمان من اینهمه چیز و تو زندگیش دیده باشه! چقدر قلبم درد گرفت وقتی اتفاقاتی که سرش اومد و شنیدم. لعنت بشه به همچین پدری...خدایا واقعا خودت جوابشو بده، مرتیکه عوضی. اشکم و پاک کردم و پرسیدم : ـ بعد اون اتفاق دیگه پدرش یا دنیا... پرید وسط حرفمو گفت : ـ احتمالا خیلی دنبالش گشتن ولی هیچوقت مطمئن نشدن که برای زندگی اومده باشه جزیره چون اگه می‌فهمیدن تا الان صد بار اومده بودن و کار نیمه تمومشونو با یه حقه دیگه تموم می‌کردن...بخاطر این قضیه که دیگه کسی پیداش نکنه هم از گوشی استفاده نمی‌کنه تا ردش زده نشه چون پدرش و رییسشون اصولا همه جا آدم داره.

پارت صد و پانزدهم یکسال رابطشون همینجوری ادامه پیداد کرد تا اینکه پیمان بهش درخواست ازدواج داد و اونم قبول کرد...دنیا اونجوری که به پیمان گفته بود، پدر و مادرش وقتی چهار سالش بود مرده بودن و اون پیش عموش بزرگ شده بود ...یه مراسم کوچیک گرفتن بین خودشونو و ناچارا پدر پیمان چون همه جا آدم داشت از عروسیشون مطلع شد و توی شب عروسیشون اومد...تا قبل از اون پیمان می‌گفت هیچوقت دنیا و پدرش ، همدیگه رو ندیده بودن...اونم همش به دنیا تاکید می‌کرد که از پدرش دوری کنه...مادرش یک ماه و نیم بعد سکته کرد و مرد، بازم شکست اما بخاطر دنیا بخاطر کسی که دوسش داشت سرپا موند و بازم سعی کرد تسلیم نشه. حدود دو سال از ازدواجشون می‌گذشت و همه چیز به خوبی و خوشی پیش میرفت و پیمان بعداز ظهرا تو موسسه خوده دنیا هم موسیقی تدریس می‌کرد تا اینکه واسه یه هفته پیمان برای اجرای موسیقی با بند ایوان رفتن دبی و قرار شد برای تولد دنیا زودتر برگرده و سوپرایزش کنه ولی دنیا از این موضوع بی‌خبر بود...بجای اینکه جمعه برگرده ، پنج شنبه غروب برمی‌گرده و طبق معمول می‌دونسته که دنیا اون تایم موسسه است...وقتی با گل و کیک وارد موسسه میشه بجای سوپرایز دنیا ، پیمان سوپرایز شد... مچ پدر خودش و دنیا رو تو وضعیت خیلی بدی گرفته بود. می‌گفت که برای یه لحظه زندگیش براش تیره و تار شد اما دنیا انگار بعد این قضیه عذاب وجدان گرفته بود ، بهش گفت که اون عروسی و وارد شدنش به زندگیه پیمان ، از همون اول نقشه ی رییس گروه و پدرش بوده و می‌خواست کاری کنه که پسرش از طریق دنیا وارد این کار سیاه بشه ، پیمان دیگه به حرفش گوش نداد و همون زمان درخواست طلاق داد و جدا شدن... اون زمان خیلی افسرده شد یه مدت تحت درمان بود...چندین بار به خونه پدرش حمله کرد تا بکشتش اما سرآخر خودش آسیب دید. تو این مدت ، پدرش حتی یکبارم به پسرش سر نزد و حتی سعی نکرد بخاطر غلطی که کرده از پسرش عذرخواهی کنه. یکم مکث کرد و نفس عمیقی کشید و ادامه داد: ـ شایدم واقعا خجالت می‌کشید یا نمیدونم...هنوزم عقلم قبول نمی‌کنه یه پدر چجوری میتونه اینقدر به پول وابسته بشه که چنین کاری با بچه خودش بکنه ؟ خلاصه که خیلی خیلی سخت دوباره تونست به خودش بیاد اما وقتی به خودش اومد دیگه دیدش نسبت به اطرافیان و محیطش تغییر کرده بود ، دیگه اعتماد نمی‌کرد ، کسای خیلی کمی رو تو زندگیش قبول می‌کرد...نصف بیشتر دوستاش و حذف کرد...کم حرف تر شد و به کل امیدش و به زندگیش از دست داد...بعد از اینکه به خودش اومد ، چون میدونست توسط آدمای پدرش همه جوره تحت تعقیبه، سر و ریختش و عوض میکنه و همه چیزشو تو خونش میزاره و با لباسهای تنش میاد جزیره و از اون روز اینجا موندگار میشه...اوایل حتی خیلی سخت تونست به منو علی هم اعتماد کنه و راز دلشو بهمون بگه...کم کم با اینجا و آدماش مچ شد و خلاصه تو بحث موسیقی خیلی پیشرفت کرد و تونست آدما و گردشگرای زیادی رو به رستوران علی جذب کنه اما گذشتشو به کل پاک کرد.

پارت صد و چهاردهم امیرعباس سرشو انداخت پایین و شروع کرد به تعریف کردن : ـ پدرش یکی از عضو گروه های معروف مافیاست که ارز دولتی و از کشور خارج میکنه یعنی یجورایی پولشویی انجام میده و چون توی کلانتری پایتخت یکی از اعضای خوده پلیس باهاشون همکاری میکنه ، هیچوقت دستگیر نشده و بدتر از اون با زن سابق پیمان بهش خیانت کرد، مادرشم بعد از اینکه برادر کوچیکش با موتور تصادف کرد ، مریض شد و بعدش آلزایمر زودرس گرفت و یه شب سکته کرد و مرد... گوشام سوت کشیدن ، فکر نمی‌کردم قراره چنین چیزهایی رو بشنوم...امیرعباس ادامه داد : ـ پدرش واقعا یه آدم شارلاتانه که دومی نداره...پیمان از وقتی از کارهای خلاف باباش مطلع شد ، یجورایی دور باباشو خط کشید اما پدرش خیلی رو پیمان حساب کرده بود ، چندین ساله یه قرارداد بین المللی با روس ها داره که پولشویی های عجیب و غریب انجام میدن اما مادر پیمان باعث شد هر دوتا پسرش از این موضوعات دور بمونن. پیمان و برادر کوچیکترش ساسان جفتشون بیش از اندازه به مادرشون وابسته بودن. اون موقع ها پیمان تو شرکت مخابرات تو تهران کار می‌کرد ، وقتی مادرشون بابت کارهای خلاف پدرشون به صورت جدی مخالفت کرد و درخواست طلاق داد ، پدرش اونقدر کتکش زد تا زن بیچاره بیهوش شد و همسایه ها زنگ زدن به دوتا برادر تا سریعتر خودشونو برسونن خونه. ساسان پیک موتوریه یه رستوران بود و وقتی برای کمک به مادرش و پیمان سعی داشت با عجله برسه خونه ، متاسفانه زیر کامیون له میشه...از اون روز زندگی یجورایی برای مادرش تموم شد اما پیمان هر جوری شد، سعی کرد سرپا وایسته و از مادرش مراقبت کنه...با همون حقوق کمش یه خونه برای خودش و مادرش اجاره کرد و دوتایی باهم زندگیشونو می‌گذروندن اما مادرش بعد از مرگ پسر کوچیکش دیگه هیچوقت نتونست به زندگی برگرده ، دچاره یه افسردگیه شدید شد...از یه تایمی به بعد آلزایمر زودرس گرفت اما بازم پیمان بدون اینکه پرستار بگیره خودش به تنهایی از مادرش پرستاری می‌کرد...بماند که پدرش هم بابت اینکه اونم تو کار خلافش وارد کنه هزار تا حقه سوار کرد و اونم تا آخرین لحظه گول نخورد اما آخرین رکبی که بهش زد و دیگه نتونست متوجه بشه و خودشو دلشو باخت...از وقتی مادرش آلزایمر گرفته بود و بعضا دچار شوک عصبی میشد دکتر گفت که باید براش آهنگ بزارین تا گوش بده و آروم بشه...همین قضیه باعث شد پیمان کم کم وارد حرفه موسیقی بشه....از پیانو شروع کرد و مدیر آموزشگاهی که بهش پیانو یاد میداد، همون زن سابقش یعنی دنیا بود...همسن خوده پیمان بود و طبق گفته خودش خیلی با هم کنار میومدن...تا جایی که واقعا پیمان از این دختر خوشش اومد و ارتباطشو باهاش شروع کرد و کم کم دختره برای آموزش پیانو میومد خونه پیمان اینا..

پارت صد و سیزدهم *** ـ امیرعباس میشه واقعا بگی که چه خبره؟؟ امیرعباس همونجور که ورقه های مربوط به تور و از پذیرش می‌گرفت رو به من گفت : ـ غزل چیز خاصی نیست. هر چیزی هم که باشه تو گذشتش مونده. با حالت شاکی گفتم: ـ خب همین گذشتش داره به رابطه ی الانش آسیب میزنه و من باید بفهمم قضیه چی بوده؟؟ شاید بتونم کمکش کنم. امیرعباس همونجور که داشت میرفت سمت لابی گفت : ـ غزل دونستن این قضیه چیزی و حل نمیکنه ، فقط باعث میشه ناراحت تر بشی. می‌ترسیدم از شنیدنش اما گفتم: ـ باشه در هر صورت من میخوام بدونم. با شک گفت: ـ پیمان منو میکشه. با اطمینان خاطر نگاش کردم و گفتم: ـ به روش نمیارم نگران نباش...فقط سعی میکنم بیشتر درکش کنم...امیرعباس چرا متوجه نمیشی؟ حس نمیکنی دیشب واسه قضیه کوهیار زیاد واکنش نشون داد؟؟ خیلی مضطربه و من میخوام بدونم که قضیه چیه. امیرعباس یه هوفی کرد و دستی به صورتش کشید و گفت : ـ بزار من این ورقه ها رو ببرم به بخش گردشگری تحویل بدم ، میام تو لابی باهم صحبت می‌کنیم. لبخندی زدم و رفتم تو لابی منتظر موندم. به هیچکس نگفته بودم که اومدم پیش امیرعباس ، حتی مهلا هم نمیدونست چون میدونستم امروز برای یه کاری با عرشیا اینا رفته بودن میکامال ، گفتم بهترین فرصته تا برم و از امیرعباس بپرسم...این همه ندونستن دیگه داشت اذیتم می‌کرد. یکم منتظر شدم تا بالاخره امیرعباس اومد و با ناراحتی به دستاش که توی هم قفل کرده بود نگاه کرد و گفت : ـ راستش غزل، واقعا اینقدر این قضیه برای خودمم تلخه که نمیدونم از کجا باید شروع کنم؟ گفتم: ـ خب پس بزار من بپرسم...پدرش ، مادرش کجان؟ چرا اصلا هیچ چیزی از خانوادش تو خونش نیست؟

#پارت۳۲ خیلیا فکر می‌کنن اگه یه مرد مهربون باشه، اگر دلش برای مامانش تنگ بشه، اگر صدای خواهرو‌داداشش آرومش کنه، می‌شه گفت مامانیه. ولی من؟ نه... من فقط یه پسر بودم که توی هیاهوی دنیا، هنوز یه تکه از قلبش رو توی حیاط خونه‌ی مادرش جا گذاشته بود. مامانی نبودم، فقط... خانواده‌م رو بی‌قید و شرط دوست داشتم. فرمون زیر دستم بود اما ذهنم پر زده بود. از پنجره، منظره‌ی خیابون مثل فیلم عقب می‌رفت درست مثل ذهنم. آهنگ هنوز پخش می‌شد، اما من دیگه صدای حامیم رو نمی‌شنیدم... صدای خنده‌های خواهرم توی گوشم زنده شده بود. «کیان دست به شیرینی‌ها نزن، مامان می‌فهمه» سرمو برگردوندم، اون کوچولوی موفرفری با اون لبخند شیطون و چشم‌های درشتش، گوشه‌ی آشپزخونه قایم شده بود. من؟ شیرینی؟ لب زدم: - اگه تو لو ندی، کسی نمی‌فهمه و بعد دو تایی زدیم زیر خنده، از ته دل... همون خنده‌هایی که دیگه کمتر از دهنم در می‌اومد. تصویر مامان با اون شال گل‌گلی‌اش جلو چشمم اومد، همون لحظه‌ای که توی حیاط نشسته بود، هندونه قاچ می‌کرد، و غرغرکنان می‌گفت: - شما دو تا یه روز منو سکته میدین یه لبخند نصفه‌نیمه نشست رو لبم اون خونه... اون روزا... خیلی دور نبودن، ولی انگار یه عمر گذشته بود. تو آینه‌ ماشین یه لحظه چشمم به خودم افتاد پسر بیست‌و‌هفت‌ساله‌ای که از اون‌ور آب برگشته بود با کلی تجربه، کلی خاطره، کلی تنهایی... ولی هنوزم یه پسر بود همون پسری که خونه براش یه سنگر بود، مامان یه پناهگاه و صدای خواهر وبرادرش... صدای کودکیش نفس عمیقی کشیدم. انگار بوی خونه از لای همین شیشه‌ی ماشین رد شده بود، بوی سبزی خشکای مامان، بوی چای تازه‌دم دم‌عصرا، بوی خاک بارون‌خورده‌ی حیاط کوچیک‌مون... آهنگ تموم شد. یه لحظه پلک زدم و برگشتم به حال. خیابون‌ها هنوز همون بودن. اما من... یه تیکه از دلم رو توی اون خاطرات جا گذاشته بودم.

پارت و سی وپنج رها، در میان گریه، زمزمه کرد: — سامی… من یا مامان؟ تو که همیشه نیستی… اون شب که نرفتم مهمونی سمیرا، نمی‌دونی چی گفت. می‌دونه من حساسم، حوصله اون جمعا رو ندارم… ولی دقیقاً همون‌جا ضربه می‌زنه. چرا؟ چرا باید مامان همچین کاری باهام بکنه؟ بغضش شکست. صدایش می‌لرزید. — حسرت به دلم موند یه بار مثل بقیه با مامان برم بیرون، حتی یه خرید ساده… یه مسافرت. همیشه مهرناز بود، سمیرا بود، یکی دیگه بود… همیشه فقط خودش مهم بود. هیچ‌وقت، هیچ‌وقت برام وقت نذاشت. انگار همیشه… من مزاحمم.… اشک‌ها بی‌وقفه روی گونه‌اش می‌لغزید. ـ جوجه‌ی من، کی گفته تو مزاحمی؟ تو هیچ‌وقت مزاحم نبودی… هیچ‌وقت. رها هق‌هق می‌کرد. صورتش را توی سینه‌ی سام پنهان کرد. سام بازوهایش را دورش حلقه کرد؛ محکم، امن. سرش را بوسید، موهای کوتاهش را آرام نوازش کرد. ـ تو به دنیا اومدی که خواهر من باشی. من غیر از تو کیو دارم؟ ها؟ تو همه‌ی زندگی منی، رها… همه‌چی. رها میان گریه‌هایش زمزمه کرد: ـ تو هم بری، اینجا دوباره می‌شه زندون… سام نفس عمیقی کشید، بوسه‌ای دیگر روی پیشانی‌اش زد: ـ قول می‌دم تا قبل سال نو برگردم. نگاهش را جدی‌تر کرد: ـ فقط یه قولی به من بده… هروقت سردردات شروع شد، تمرین رو ادامه نده. باشه؟ رها با صدایی آرام و لرزان گفت: ـ باشه… قول می‌دم. سام باز هم پیشانی‌اش را بوسید. ـ کلاسات که تموم شد، با مامان بیاین دبی. چند روزی اونجا بمونین. هم آب‌وهوا عوض می‌شه، هم پیش خودمی. ـ چشم… سام لبخند زد. ـ دیگه نبینم این چشمای قشنگو پر اشک کنی… رها، با چشمانی خیس، لبخندی زد و خودش را بیشتر به آغوش گرمش فشرد؛ انگار که آن‌جا، امن‌ترین جای دنیا بود.

پارت سی و‌چهار رها اشک‌ریزان، از پله‌ها بالا رفت. صدای قدم‌هاش روی پله‌ها، مثل پتک روی دل سام می‌کوبید. وقتی در اتاقش را محکم بست، سکوتی سنگین، در خانه پیچید. درِ ورودی با صدای کلید باز می‌شود. هما وارد خانه می‌شود، بارانی‌اش را درمی‌آورد با نگرانب به آشپزخانه نگاهی می‌اندازد. سام با صورتی برافروخته، پشت میز ایستاده. لیوانی در دست دارد، اما هنوز نخورده. هما(مضطرب) — چی شده؟ صداتون تا سر کوچه میره سام بی‌کلام لیوان را با شدت روی میز می‌کوبد. صدای برخوردش در سکوت خانه می‌پیچد. سام (با صدای بلند) — از دخترت بپرس! ببین امروز کجا بوده! هما (عصبانی) — از تو می‌پرسم چی شده؟ چه اتفاقی افتاده؟ سام (با خشم و کنایه ) — بی‌خبر رفته برای خودش تو باشگاه رالی اسپرینت ثبت‌نام کرده! اصلاً عقل درست‌وحسابی داره این دختر؟! هما (با بهت) — چی؟! از کجا فهمیدی؟ سام (خشمگین تر) — واااای مامان الان واقعاً مهمه از کجا فهمیدم؟! می‌فهمی مامان؟ یه ساله داریم با جون و دل ازش مراقبت می‌کنیم. با داروها و کم‌استرس نگه داشتنش، حالش بهتر شده الان میخواد با این کارش گند بزنه به همه چی داره با پای خودش می‌ره تو دهن شیر! سلامتیش براش مهم نیس می‌خواد خودش رو به کشتن بده! در همین لحظه صدای گریه و فریاد رها از بالای پله‌ها می‌پیچد.حرفهایشان را شنیده رها ( با صدای بغض آلود ،فریاد می زند) — آره! آره می‌خوام خودمو به کشتن بدم! ولم‌کنید سام و هما یک لحظه مات‌شون برد. هما سریع به سمت پله‌ها رفت، — رها وایسا مامان باید با هم حرف بزنیم اما رها بالا رفته بود. صدای کوبیده شدن در اتاق، لرزش دیوار را دوچندان کرد هما با عصبانیت به سام نگاه کرد —عین خودت کله شقه سام ساکت بود. فقط نگاهش را به زمین دوخت و زیر لب چیزی گفت. چیزی که شاید خودش هم نمی‌خواست کسی بشنوه یک هفته بعد اتاق رها نیمه‌تاریک بود. روی تخت دراز کشیده بود و موسیقی گوش می‌داد. سام در زد. آرام. جوابی نیامد. در را آهسته باز کرد و وارد شد. رها ایرپاد را از گوشش درآورد و نشست. سام نزدیک‌تر آمد و لبه‌ی تخت نشست. لبخند کم‌رنگی زد و گفت: — با من قهری؟ رها بی‌حوصله، بی‌آنکه نگاهش کند: — نه… فقط می‌خوام تنها باشم. حوصله‌ی هیچ‌چیو ندارم. سام نفس عمیقی کشید. لحظه‌ای سکوت کرد، بعد آرام گفت: — می‌خواستم قبل رفتنم باهات حرف بزنم. اگه اون روز عصبانی شدم، اگه صدایم بالا رفت… به‌خدا فقط واسه‌ی اینه که نگران سلامتیتم (نگاهش را پایین انداخت) الان که بهتر شدی، نمی‌خوام با یه اشتباه دوباره همه چی برگرده سر اولش سرش را بلند کرد، نگاهش را دوخت به چشم‌های رها: — وگرنه از خدامه بری دنبال چیزی که خوشحالت می‌کنه. روحیه‌ت عوض شه، از اون پیله‌ی تنهایی بیای بیرون… فقط نه به قیمتِ سلامتی‌ت رها بالاخره سر بلند کرد. چشم‌هایش پر از اشک بود. با صدایی لرزان و بغض‌آلود گفت: — کاش… فقط یه بار… منو می‌فهمیدین، فقط یه بار… سام سرش را نزدیک آورد، دست‌هایش را دو طرف صورت رها گذاشت. با صدایی آرام، اما پر از لرزش گفت: — من می‌فهممت قربونت برم… بخدا که می‌فهمم. هر چی بشه، من کنارتم. انقد به خودت سخت نگیر. باور کن، زندگی هرچی سخت بگیری، سخت‌تر می‌گذره. حتی آدما ی تو خیابون، سخت‌تر از کنارت رد می‌شن… انقدرم با مامان کل‌کل نکن، عزیز دلم…

پارت سی وسه ***** یک هفته بعد از عمل جراحی صبح سردی بود نور ملایم آفتاب از پشت پنجره‌ی بیمارستان، خط باریکی روی دیوار اتاق رها انداخته بود.رها روی تخت نیم‌خیز شده بود، نگاهش آرام‌تر از قبل بود. دیگر آن رخوت سنگین روزهای اول را نداشت، اما هنوز ضعف در چشمانش موج می‌زد. سام کنارش نشسته بود، با چهره‌ای آرام اما نگاهی که هنوز اضطراب‌های فروخورده درونش را لو می‌داد. دست رها را گرفته بود و گاه‌به‌گاه، بی‌اختیار فشار کوچکی به آن می‌داد. هما کنار پنجره در حال مکالمه تلفنی بود دکتر خیامی وارد شد؛ پوشه‌ای در دست، لبخند آرامی روی لب. — خب، دختر شجاعِ من ؛بالاخره وقتشه از اینجا نجاتت بدیم. رها، هنوز کمی گیج — یعنی… مرخص می‌شم؟ —آره، …اما با احتیاط کامل. هیچ هیجان، هیچ فشار، هیچ خستگی‌ای فعلاً مجاز نیست. باید استراحت کنی، حسابی. رها نفس عمیقی کشید بالاخره آزاد شدم —سام، کنار تخت نشسته بود، با نگاهی مراقب هما، لبخندی آرام بر لب داشت. دکتر سرگرم تکمیل پرونده بود همزمان گفت — می تونی بری خونه.داروهات نوشتم خودمم هر دوروز میام بهت سر میزنم چک میکنم همه چی رو —سام بلند شد از دکتر تشکر کرد و روبه هما من میرم پایین کارای ترخیصش انجام بدم صدای ضرب‌آهنگ قدم‌های آشنا از راهرو آمد. امیر با با دسته گلی در دست، وارد شد. لبخند گرمی بر لب داشت. — سلام گرمی به همه کرد صورت همارو بوسید سپس به سمت رها رفت بغلش کرد و آرام گونه اش را بوسید ؛نفس دایی حالش چطوره امروز —رها لبخندی زد بهترم قراره امروز برم خونه امیر _ اره عمه ؟؟؟ هما —اره عزیزم —امیر (با لبخند مهربان، نگاهش به رها): — بالاخره قراره این بیمارستان بی‌ستاره بشه… رها میخنده هما به سمت امیر میره (نکاه پر مهر ) —امیر جان این مدت خیلی بهت زحمت دادم بابت همه چی ازت ممنونم برای من همیشه خودِ کاوه بودی جای اونو برام پر کردی امیربغضی شد ولبخندی زد و گفت: — من نوکرتم هستم عمه جون ، هر کاری ازم بربیاد وظیفه‌مه. خانه – شب در با صدای کلید چرخیدن باز شد. رها، آرام وارد شد، کاپشنی سرمه ای تنش بود با کلاه طوسی ،صورتش خسته بود، کلاهش را در آورد و هنوز به پله ها نرسیده بود که صدای سام از پذیرایی بلند شد:خوش گذشت ؟؟؟؟ —رها لحظه‌ای مکث کرد. چی خوش گذشت؟؟نگاهش را بالا آورد. سام با حالتی جدی و خونسرد، روی مبل نشسته بود، موبایلش توی دستش بود و به ظاهر مشغول چک کردن چیزی بود. اما از برق چشم‌هایش معلوم بود منتظر این لحظه بوده. سام بلند شد، چند قدم به سمتش برداشت.صدایش پراز خشم بود —تمرین میگم خوش گذشت؟؟؟ رنگ از صورت رها پرید. لحظه‌ای ماتش برد. کاپشنش را آرام انداخت روی صندلی و سعی میکرد خونسرد باشه گفت: — از کجا فهمیدی؟ —(با صدای بلند)مهم نیست از کجا.بی خبر رفتی باشگاه اتومبیل‌رانی ثبت نام کردی؟ —چون می‌دونستم با مامان مخالفت می‌کنین چیزی بهتون نگفتم. —(با لحن تندی)که میدونستی مخالفت میکنیم ولی باز تو رفتی؟؟ رها با لحنی دفاعی ؛مگه من بچه ام که هر کاری کنم ب شما ها بگم خودم نمی تونم تصمیم بگیرم ؟؟ سام یک قدم نزدیکتر شد نگاهش، مثل تیغ، مستقیم دوخته شد به صورت رها. صدایش لرزید از خشم: — بچه نیستی؟! واقعاً فکر می‌کنی حالت خوبه؟!! تو عقل داری تو کله ت؟مربی‌ت قراره حواست رو جمع کنه یا دکتر مغز و اعصابت؟! —مربیم گفت مشکلی نداری ، چون فشار خاصی نداره. سام پوزخند زد: — آاااره. چون مربی‌ت دکتر مغز و اعصاب!!! اون بهتر از من می‌دونه چی خطرناکه؟ بازوی رها رو‌محکم گرفت صدایش پر از خشم بود داد می زد — د آخه بی عقل،این تمرینا… توی پیستن. تایم‌تریلن. هیجان دارن، ریسک دارن. اگه اتفاقی بیفته چی؟، مربی الاغت می دونه تو مریضی؟؟؟؟هااااچرا این‌قدر بی‌فکری تو می دونی رالی اسپرینت چیه اصلا؟؟یعنی هیجان، استرس، آدرنالین بالا. همون چیزایی که دکتر گفت برات بده این بچه‌بازی نیست.اصلاً می‌دونی پشت فرمون رالی نشستن، چه فشاری به بدنت میاره؟ مغزت چی؟ ضربان بالا، تمرکز شدید، گرما، لرزش ماشین… بعد اگه یه لحظه سردرد بگیری وسط مسابقه چی؟ می‌فهمی داری چی کار می‌کنی یا نه؟ بگو رها! واقعاً فکر می‌کنی عقل داری!! رها لحظه‌ای عقب کشید، چشم‌هایش پر از اشک، ولی سعی کرد نترسه. نفس عمیقی کشید، خودش را عقب کشید —من حالم خوبه چیزیم نیس سام با خشم خیره‌اش شد. انگشت اشاره‌اش را بالا آورد، اما چیزی نگفت. فقط نفس‌نفس می‌زد. و بعد، با طعنه‌ای تلخ، فریاد زد: هر غلطی دلت می‌خواد بکن… ! تو آدم بشو نیستی

پارت سی ودو مطب دکتر خیامی – دو هفته بعد هوا سرد بود. هما، با شال گردنی کرم و چهره‌ای خسته، وارد سالن انتظار مطب شد. منتظر نوبتش شد ، منشی گفت: — بفرمایید خانم افشار نوبت شماس هما سری تکان داد. در را به‌آرامی باز کرد. دکتر خیامی پشت میزش بود. تا نگاهش به هما افتاد، لحظه‌ای خشکش زد. انگار سال‌ها عقب رفته باشد. — هما… هما بی‌حرکت مانده بوده انگار سال‌ها خاطره، بی‌اجازه به دلش هجوم آورده بودند. — سلام ایرج برخاست. با چشمانی که هنوز ناباوری درشان بود به هما اشاره کرد بشیند — پس حدسم درست بود… همون روز که رها اومد مطب،نگاش برام آشنا بود هفته پیش با سام که اومد شکم به یقین شد —به خودت شبیه هما که تا این لحظه ساکت بود لبخند محوی زد: — چشماش به من نرفته شبیه سام هما نگاهش را از ایرج برنداشت — فکر می‌کردم کانادایی. کی برگشتی ایرج دو سه سالی برگشتم. نسرین همسرم تحمل دوری خانوادش نداشت هما __اهااا ایرج : —خودت کی اومدی ایران — یه سال بعد فوت اردشیر . نمی‌تونستم توی اون وضعیت تنها بمونم… نمی‌خواستم رها اون‌جا بزرگ شه.دوسالش بود که برگشتیم ایران —پس خیلی وقته برگشتی —اره اینجا آرام تره برام ایرج نگاهش را پایین انداخت، بعد آرام گفت: — سام و رها می دونن اینجایی —نه خبر ندارن —رها حالش چطوره داروهاش که میخوره —بهتره اره شروع کرده الان خیالم راحته که پیش دکتر خوبی اومده بعد از جایش بلند شد خب دیگه من وقت مریضات نگیرم خوشحال شدم دوباره دیدمت ایرج بلند شد به سمتش آمد _منم‌خوشحالم ازین دیدار و دستش را ب سمت هما دراز کرد وبه گرمی دستش را فشرد باهم خداحافظی کردن در راباز کرد یک لحظه هما برگشت راستی نمیخام رها و سام ازین دیدار باخبر بشن -ایرج خیالت راحت

پارت سی ویک خانه – شب ماشین داخل حیاط پارک شد. هردو وارد خانه شدند هما تلفنی صحبت میکرد، —بعدا بهت زنگ‌میزنم مهرناز جان فعلا خداحافظ رها وسام سلام کردند خستگی اش را بهانه کرد و بدون معطلی گفت : خیلی خسته ام ،خوابم میاد شب بخیر به طرف پله ها را افتاد هما با چشم به سام اشاره کرد چیشده؟ —سام با اشاره گفت هیچی سپس بطرف آشپزخانه رفت شیر آب را باز کرد و‌لیوان آب را پرد و سرکشید به طرف هما برگشت روی مبل نشست هما — خب بگو چی گفت دکتر؟ سام نگاهش جدی شد. — تشخیص اولیه‌ش میگرن با اورا بود ولی گفت ناحیه‌ای از مغز رها که از قبل هم خون‌رسانی ضعیف‌تری داشته، حالا ممکنه در برابر استرس یا فشارهای عصبی، بیشتر آسیب‌پذیر شده باشه اگه کنترل نشه، احتمال داره شدت حملات میگرنی بیشتر بشه. فعلاً باید دارو رو شش ماه مصرف کنه ،تا ام ار ای بعدی نگاه هما پر از اضطراب شد. سام مکث کرد. دکترگفت چیز حادی نیست ولی باید تحت نظر بمونه تا بعدها به مشکلی جدی تبدیل نشه. —هما :خدا کنه همینطور باشه سام این را بیشتر برای اطمینان خاطر مادرش گفت اما نگران بود خیلی در ذهنش طوفانی می‌وزید؛ صدای دکتر هنوز در گوشش می‌پیچید: اگه کنترل نشه، احتمال داره شدت حملات میگرنی بیشتر بشه وخطرناک باشه ترس لحظه‌ای رهایش نمی‌کرد کاش دردش بیشتر نشه،اون هنوز نوزده سالشه.کم‌رنج و درد کشیده اینم بیاد روش نفسش گرفت. صدای هما رشته افکارش را پاره کرد —چای میخوری عزیزم — ن مامان جان — راستی، مامان دکتر رها اسمش ایرج خیامی بود. وقتی داشتیم می‌رفتیم، بهم گفت: “به مادرت سلام برسون.” تو می‌شناسیش؟ هما جا خورد، اما سریع خودش را جمع کرد. — نه… نه یادم نمیاد. شاید اشتباه گرفته —سام لحظه‌ای به چشم‌های مادرش خیره شد. چیزی نگفت.بلند شد. — می‌رم بالا کاردارم چندتا ایمیل هست باید چک کنم شب‌به‌خیرمامان —شبت بخیر پسرم

با سلام در خواست نقد برای رمان نقطه ی بیصدا https://forum.98ia.net/profile/167-ahm/ @A.H.M

°•○● پارت سی و چهار حیدر زودتر واکنش نشان داد. مقابلش ایستاد و با لحن طلبکاری، تشر زد: -شما خر کی باشی؟ اسم زن منو از کجا بلدی؟! با هر کلمه‌، آب دهانش روی صورت امیرعلی می‌پاشید. به روپشتی سفید چنگ زدم و آن را مثل روسری، روی موهایم انداختم. بلند شدم و از پشت حیدر گفتم: -مسئله خونوادگیه آقا، دخالت نکنید. از شنیدن صدایم وحشت کردم، دورگه و خش‌دار شده بود. امیرعلی نگاهش را از حیدر نگرفت. رگ‌های پیشانی‌اش باد کرده بود و چیزی نمانده بود که از آن چشم‌ها، دستی بیرون بیاید و گلوی حیدر را بفشارد. برای لحظاتی، تنها صدای نفس‌های من شنیده می‌شد. امیرعلی از گوشه چشم، به من نگاه کرد. بی‌صدا لب زدم: -برو! -این کیه ناهید؟ چه صنمی باهم دارین شما؟ حالا هر سه مرد درون اتاق، به من نگاه می‌کردند. آب دهانم را قورت دادم و آستین لباسم را تا نوک انگشتم پایین کشیدم. -ه... همسایه‌های جدیدن دیگه. خونه بغلی رو خریدن. اینکه خانه‌ای در همسایگی‌مان به فروش گذاشته شده بود، حقیقت داشت و حیدر هم این را می‌دانست؛ ولی اینکه امیرعلی و خانواده فرضی‌اش در آن مستقر شده بودند، دروغی بیش نبود. ابرهای تیره روی چهره‌ امیرعلی سایه انداختند. منتظر چه بود؟ این مرد عشق دوران مجردی من است و اتفاقا امروز هم مرا به خانه رساند... انتظار داشت این‌ها را به همسر و پدرم بگویم؟! خماری، حسابی به بابا فشار آورده بود. ضربه‌ای به بازوی امیرعلی زد و گفت: -برو جوون! آدم هر درِ بازی که دید، سرشو نمی‌نداره بره تو! برو پی کارت. قسم می‌خورم که حتی ذره‌ای جابجا نشد. نگاه خیره‌اش در حضور حیدر داشت مثل خاری در جانم فرو می‌رفت. حرکت قطرات عرق را لای موها و پشت گردنم احساس می‌کردم. چرا نمی‌رفت؟ اگر معطل می‌کرد، قلبم سینه‌ام را می‌شکافت و به سمت او پرواز می‌کرد. عاقبت، حیدر کنترلش را از دست داد. صورت امیرعلی را در دست گرفت و به سمت خودش چرخاند: -ننه‌ت محرم نامحرم یادت نداده یابو؟ دِ هِری! گورتو گم کن! فریاد آخرش تمام استخوان‌هایم را لرزاند. حتی بابا هم قدمی به عقب برداشت. امیرعلی چانه‌اش را از دست حیدر آزاد کرد. دهان باز کرد چیزی بگوید، اما پشیمان شد. چنگی به یقه پیراهنش زد و رفت. نفس حبس شده‌ام را آزاد کردم. همان لحظه، مُشتی از غیب روی صورت حیدر نشست. -آخ! به صورتم سیلی زدم: -یا فاطمه زهرا! ادامه رمان در کانال تلگرامی : hany_pary

پارت سی ام *** سام آرام به سمت طبقه بالا رفت. در اتاق رها که باز کرد، هما را دید که روی صندلی کنار تخت نشسته بود. رها خوابیده بود؛ آرام و بی‌حرکت، پلک‌هایش بسته بود. هما با نگاهی نگران به سام گفت: «چرا دیر برگشتی؟» سام با لحنی آرام جواب داد: «یه تماس کاری بود… مجبور شدم جواب بدم.» هما با مهربانی پرسید: «حالت خوبه؟» سام نگاهی به او نکرد و به سمت پنجره رفت. کمی مکث کرد و گفت: «آره، خوبم.» سپس با صدایی جدی ادامه داد: «من پیشش هستم، مامان. تو برو خونه استراحت کن.» هما کمی مکث کرد، بعد سر تکان داد و با لبخندی پر از نگرانی گفت: «باشه، مراقبش باش.» با رفتن هما ، اتاق در سکوتی سنگین فرو رفت . سام ماند؛تنها با رها که در خوابی عمیق آرام گرفته بود ؛ودلی که ازشدت نگرانی وبغض،انگار تا مرز شکستن پیش رفته بود **** رستوران – خیابان ولیعصر نور ملایم، صدای آرام موسیقی، فضا را آرام کرده بود. سام مقابل رها نشسته بود. هر دو ساکت غذا می‌خوردند. سام آرام گفت: — چرا انقد تو فکری دکتر گفت که چیز نگران‌کننده‌ای نیست. فقط باید مراقب باشی. داروهات رو مرتب بخوری، استراحت، خواب، دور از استرس همین .. رها با قاشق در ظرفش بازی می‌کرد. بعد آرام گفت: — نه تو فکر نیستم اما دروغ میگفت سام، لبخند زد. نگاهش را محکم در چشم‌های رها دوخت. — تا من هستم، هیچ‌چی نیست که بخوای ازش بترسی. خودم هواتو دارم، خواهر کوچولوی من. رها، لبخند محوی زد. بعد سرش را پایین انداخت مشغول خوردن غذایش شد .

پارت بیست و‌نهم دکتر ادامه داد: — چیزی که نگران‌کننده‌ست، اینه که ممکنه اون ناحیه‌ای که از قبل خون‌رسانی ضعیف‌تری داشته، حالا در معرض آسیب جدی‌تر باشه. اگه این اتفاق افتاده باشه، ممکنه بعد از این، با هر بار حمله‌ی میگرنی، شدت سردردها بیشتر بشه. و هر بار، احتمال خون‌ریزی‌های داخل بینی وجود داشته باشه و مزمن بشه سام دست‌هاش مشت شدند روی زانوهاش لب پایینش رو گاز گرفت نمی توانست درست نفس بکشد گفت: — یعنی… ممکنه هر بار که درد می‌گیره، خطر بیشتری تهدیدش کنه؟ دکتر با صدایی آرام و محکم گفت: — عزیزم هنوز چیزی قطعی نیست. باید وقتی وضعیت عمومی‌اش بهتر شد، فوراً MRI بگیریم. اون موقع می‌تونم نظر دقیق‌تر بدم. سام بلند شد. انگار پاهاش می‌لرزیدن.نگاهش خیره به جایی نامعلوم بود ایرج از پشت میز بلند شد روبه روی سام ایستاد هردو بازوش رو گرفت و گفت: — سامی جان لطفاً به هما چیزی نگو. الان زمانش نیست. خودم بعداً، وقتی مطمئن‌تر شدم، باهاش حرف می‌زنم. چند لحظه ساکت موند، بعد با صدایی گرفته گفت: — نه نمی‌گم. اگه اتفاقی بیفته، خودم هیچ‌وقت خودمو‌‌ نمی بخشم — لبخندی ملایمی زد و گفت ؛نمیفته . خیالت راحت باشه فقط الان لازم نیست اضطراب اضافه بشه. سام بدون جواب، از اتاق خارج شد. صدای بسته شدن در، در راهروی خلوت پیچید. چند قدمی رفت، اما ایستاد. نفس عمیق کشید. دلش نمی‌خواست دوباره برگرده بالا. نمی‌خواست مادرش، از نگاهش، از لرزش صداش، چیزی بفهمه. قدم‌هاش رو تند کرد، و بی‌صدا به سمت حیاط بیمارستان رفت… **** بیرون مطب هوا کاملا تاریک شده بود باد سردی می وزید رها با نگاه پایین، قدم‌زنان کنار سام می‌رفت. سام هم در سکوت، فکرش میان حرف‌های دکتر، نگاه رها، و آن جمله‌ی آخر گیر کرده بود. به سمت ماشین حرکت کردند برای لحظه‌ای مکث کرد. با تردید نگاهش را به خواهرش انداخت. — بریم شام بخوریم؟ حال‌وهوامون هم عوض شه رها، آرام سر بلند کرد. خسته، ولی لبخند کم‌رنگی روی لبش نشست. — باشه. سام گوشی‌اش را از جیب درآورد. تماس گرفت. — سلام مامان. آره… رفتیم دکتر. حالا میام خونه، می‌گم چی شد. من و رها شامو بیرون می‌خوریم . تو هم شام بخور… نگران نباش. باشه، فعلا

پارت بیست و هشتم ***** هوای اتاق هنوز سنگین بود. هما، کنار تخت رها ایستاده بود. دستی به پیشانی باند پیچی دخترش کشید وگفت: — قربونت برم… زود خوب می شی به هیچی فکر نکن رها با صدایی ضعیف جواب داد: — خوابم میاد… — بخواب دخترم استراحت برات خوبه —رها چشمانش را بست سام کنارش نشسته بود و دست رها را گرفته بود حرفی نزد هما نگاهی کوتاه به سام انداخت و آرام گفت: — خیلی خسته‌ای، برو خونه استراحت کن من پیشش می مونم سام سری تکان داد: — نه خسته نیستم .می‌رم پایین یه قهوه بگیرم، برای تو هم بگیرم ؟ —هما :نه مرسی سام خم شد بار دیگر رها را بوسید: الهی من قربونت برم از اتاق بیرون رفت. راهرو خلوت بود، صدای قدم‌هایش در سکوت بیمارستان طنین می‌انداخت. مستقیم رفت سمت اتاق پزشک.در زد دکتر خیامی پشت میز نشسته بود. نگاهی کوتاه به سام انداخت و لبخند آرامی زد: — بشین سامی جان سام، بی‌مقدمه پرسید: — دکتر راستش… می‌خوام بدونم وضعیت رها چطوره دقیقاً چه خبره. می‌دونی که طاقت پیچوندنم ندارم. دکتر خیامی لحظه‌ای سکوت کرد. انگار دنبال واژه‌ی درستی می‌گشت که نه امید واهی بده، نه بیش از حد تلخ باشه پلک زد و بعد با صدایی شمرده گفت: — عمل موفقیت‌آمیز بود. خون‌ریزی مهار شد و از لحاظ جراحی، رها از مرحله‌ی حاد گذشته. اما سام اخم کرد.حالش از شدت اضطراب به هم ریخته بود. —اما چی دکتر ،؟ خودت می دونی این یکی دوسال قبل میگرن‌هاش جدی تر شد .اون موقع سعی کردیم با دارو وتغییر سبک زندگیش کنترلش کنیم. قبلا هم بهت گفته بودم هرچه استرس کمتر باشه براش بهتره ولی الان، با این ضربه‌ای که به ناحیه‌ی قاعده جمجمه خورده، نگرانی من بیشتر شده. نفسش گرفت .یعنی چی دکتر ؟

پارت بیست و هفتم — خب رها جان… توی MRI و نوار مغزت چند مورد دیده می‌شه که بهم یه تصویر نسبی از وضعیتت می‌ده. نشونه‌هایی هست که ما بهش می‌گیم حساسیت عصبی به تحریک‌ها؛ یعنی مغزت نسبت به استرس، کم‌خوابی، نور و صدا واکنش بیش‌ازحد نشون می‌ده. این با همون چیزی که تو گفتی — سردردهای ضربان‌دار، حالت تهوع، حساسیت به نور — همخونی داره.همون میگرن با اورا.مورد بعدی توی ام‌آر‌آی یه نکته‌ی مهم وجود داره که باید با دقت بررسی‌اش کنیم. تصویربرداری نشون می‌ده که در ناحیه‌ی تمپورو-اکسیپیتال سمت چپ مغز، یک اختلال خفیف در خون‌رسانی داریم. چیزی که بهش می‌گیم هایپوپرفیوژن موضعی. رها ( کمی مضطرب) یعنی چی؟ —دکتر یعنی جریان خون به اون بخش خاص از مغز، کمی کمتر از حد طبیعیه. ممکنه مادرزادی باشه، یا نتیجه‌ی تجمع عوامل مختلف مثل استرس شدید، کم‌خوابی، یا حتی ژنتیک. این کاهش خون‌رسانی می‌تونه باعث تحریک‌پذیری بیشتر اون ناحیه بشه و علائمی مثل میگرن، تاری دید، یا گیجی رو ایجاد کنه. سام (نگران): یعنی این وضعیت می‌تونه بدتر بشه؟ دکتر: در حال حاضر نه، ولی اگه کنترل نشه، احتمال داره شدت حملات میگرنی بیشتر بشه. ما فعلاً باید دارودرمانی رو شروع کنیم، و پیگیری مداوم داشته باشیم. مهم‌تر از همه اینه که از عوامل تشدیدکننده مثل استرس ،تنش ، کم‌خوابی، و صداهای بلند دور بمونه. ادامه داد -نگران نباشید، چیز حادی نیست ولی باید تحت نظر بمونه تا بعدها به مشکلی جدی تبدیل نشه. سام نگران ، نگاهش را به رها دوخت . رها سرش را پایین انداخته ودر سکوت ، غرق فکر بود دکتر روبه سام —این نسخه داروهاش دستور مصرفش نوشتم شش ماه دیگه دوباره ام. ار ای بشه در برگه ای دیگری شماره ش نوشت و بدست سام داد: این شماره منه کاری داشتین می تونید تماس بگیرین سام ورها تشکر کردند دکتر از پشت میز بلند شد سام و رها هم از جا بلند شدند . هر دو آماده‌ی خداحافظی بودند. دکتر، اول به رها لبخند زد: — مراقب خودت باش داروها تم مرتب بخور سپس نگاهش را به سام دوخت. دستی به سمتش دراز کرد. سام هم با احترام دستش را فشرد. ایرج کمی بیشتر از معمول دستش را نگه داشت، به چشم‌های سام نگاه کرد و گفت: — به مادرت سلام برسون. لحظه‌ای، چشم‌های سام تنگ شد. انگار واژه‌ها را مزه کرد. لبخندی بی‌صدا زد. فقط گفت: — حتماً. و چیزی نپرسید