عاشقانه ای جدید و متفاوت رمان محکوم به عشق | غزال گرائیلی کاربر انجمن نودهشتیا

[QAZAL]

بسم الله الرحمن الرحیم 

نام رمان: محکوم به عشق

نویسنده: غزال گرائیلی | کاربر انجمن نودهشتیا 

ژانر: عاشقانه

خلاصه رمان: باوان دختر بیست ساله‌ای که سرگرم زندگی و دلخوشی‌های کوچک خودش با کسی که دوسش داره هست. طی سرنوشت، با مافیای شهر آشنا میشه و زندگیشون به‌هم گره می‌خوره اما این تمام ماجرا نیست و زمانی که فکر می‌کرد زندگی روی خوشش رو بهش نشون داده، توی یه تاریکی مطلق غرق میشه و ...

مقدمه: دیگر به راستی می‌دانم درد یعنی چه! درد به معنی کتک خوردن تا حد مرگ و بی‌هوش شدن نبود. درد یعنی چیزی که دل انسان‌ها را در هم می‌شکند و انسان ناگزیر است با آن بمیرد!

درِ سلول انفرادی قلبم را بشکن! دیگر تصمیم گرفتم که از خودم فرار کنم، چون تو زندانبان خوبی برای اسیری که تمام نقشه‌های فرارش به آغوش تو ختم می‌شد، نبودی! از این زندان که نامش زندگیست، خسته‌ام. پس قشنگی‌های دنیا کجاست؟ در عشق باختیم اما باختن، تقدیر نیست. با درد تنهایی ساختیم، پس تقدیر چیست؟

[QAZAL]

پارت اول

ـ چطوری قلب سفیدم؟!

ـ مرسی عزیزم تو خوبی؟! صبحت بخیر.

ـ صبح من زمانی بخیر میشه که تو پیشم باشی!

خجالت کشیدم و با خنده گفتم:

ـ آرون!

آرون از پشت تلفن خندید و گفت:

ـ خیلی خب خجالت نکش! کلاست ساعت چند تموم میشه عزیزم؟!

به ساعتم نگاه کردم و گفتم:

ـ حدود سه و ربع. میای دنبالم؟!

آرون گفت:

ـ آره دیگه؛ بریم باهم حلقه‌هایی که سفارش دادیم و بگیریم...

با ذوق گفتم:

ـ مگه رسیده؟!

آرون از ذوقم خندش گرفت و گفت:

ـ آره خوشگلم، عین همون چیزیه که سفارش دادیم...اسم جفتمونم روش نوشته.

داشتم میپیچیدم تو کوچه که برسم سر کلاس یهو یه لاماری مشکی با سرعت پیچید جلوم! که باعث شد از ترس بیفتم رو زمین...کلاسورم و که پخش زمین شد، با ترس جمع کردم. چیزی که برام عجیب بود این بود که طرف حتی به خودش زحمت نداد از ماشین پیاده بشه و حالم و بپرسه! شیشه های ماشین کاملا دودی بود و اصلا داخل مشخص نبود.

[QAZAL]

پارت دوم

با عصبانیت رفتم سمت شیشه راننده و با مشت کوبیدم به شیشه؛ شیشه رو کشید پایین و با یه پسر با عینک دودی که از چهرش غرور و تکبر می‌بارید، مواجه شدم...مثل اسب بهم نگاه کرد و ساکت بود. با همون عصبانیت گفتم:

ـ مگه کوری آقا؟! یه بوقی چیزی...

عینکش و درآورد و با غرور یه نگاهی به سرتا پای من کرد و اونم مثل طلبکارا گفت:

ـ برو دنبال کارت! از این به بعد بیشتر حواست و جمع کن!

از این حجم پررو بودنش، حرصم درومد! نه تنها یه عذرخواهی هم نکرد بلکه دستی بخواه هم بود! بعد گفتن این جملش یه چشم غره بهم داد و با یه دستش فرمون و چرخوند و با لایی کشیدن از کنارم رد شد. با عصبانیت گفتم:

ـ  این تیپارو میبینم دلم میخواد بالا بیارم! حیوون.

گوشیم و برداشتم و دیدم بله گلسش کاملا شکست...آرون در حال زنگ زدم بود و بعد اینکه جواب دادم، با نگرانی پرسید:

ـ باوان چیشده عزیزم؟! اون صداها چی بود؟!

گفتم:

ـ هیچی بابا یه مردک حیوون با سرعت پیچید جلوم ، زمین خوردم.

ـ ای وای! الان خوبی ؟! میخوای بیام دنبالت بریم دکتر؟!

ویرایش شده شنبه در 08:49 PM توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت سوم

با اینکه مچ پاهام درد داشت، گفتم:

ـ نه عزیزم خوبم؛ بعد از کلاسم می‌بینمت!

ـ می‌بینمت...

در موسسه رو باز کردم و رفتم داخل. خب بذارید از اول بگم...اسمم باوان و بیست سالمه و از بچگی تو پرورشگاه بزرگ شدم. تو دانشگاه دولتی  زبان انگلیسی خواندم و چون درسمم خیلی خوب بود و معدل الف بودم، همزمان تو یه موسسه زبان انگلیسی هم معلم شده بودم. ترم دوم توی دانشگاه با آرون آشنا شدم. اون دانشجوی انصرافی از رشته روانشناسی بود که اومد توی کلاس ما. از همون روز اولی که دیدمش، قلبم و بهش باختم. پسر چشم سبز و خوش قیافه‌ایی که تمام روزای خوب و بد زندگیم باهاش گذشت و یجورایی باهم بزرگ شدیم. یکی از بزرگترین شانس زندگیم این بود که تو زمان مناسب، جفتمون عاشق هم شدیم. خیلی دوسش داشتم و حاضر بودم خودمو برای عشقمون فدا کنم و آرون هم همینطور بود اما تک پسر خانوادشون بود و مادرش ناهید خانوم به هیچ عنوان راضی به ازدواج پسرش با یه دختر یتیم نبود. بدترین رفتار و با من داشت و خیلی مستقیم بهم ابراز کرده بود که منو بعنوان عروس خانوادش نمی‌خواد اما آرون خیلی سخت گیرتر و لجبازتر از مادرش بود و وقتی این موضوع رو فهمید پاشو کرد تو یه کفش که خیلی زود باهم ازدواج کنیم. اوایل خیلی مخالف این قضیه بودم و به آرون گفتم تا زمانی که رضایت خانوادشو نگیریم نمیشه اما ناهید خانوم قانع بشو نبود و آرون بهم گفت که قراره خودش برای زندگیش تصمیم بگیره و تا آخر عمرش پای من وایمیسته و با اینکه مادرش تو روی منو آرون گفت که پاشو توی مراسم ما نمیذاره و برای هیچ چیزی اقدام نمی‌کنه، بازم آرون دست منو محکم توی دستاش گرفت و گفت که همون‌جوری که همیشه تو ذهنم بوده و بعد کلاسمون از رویای ازدواج و عروسیم حرف میزدم، یه عروسی رویایی برام میگیره. دیگه تصمیم گرفتم نسبت به خانواده آرون بیخیال باشم و بچسبم به خودمون و اوقات زندگی رو برای خودمون تلخ نکنم! اون روزا برای من رویایی ترین روزا بود و لحظات خوشی رو سپری می‌کردم. قرار بود با عشق زندگیم یه خانواده دونفره تشکیل بدیم. هر روز بابت وجود آرون تو زندگیم خدارو شکر می‌کردم و ازش ممنون بودم که با اینکه عشق پدر و مادر و هیچوقت ندیدم اما پسری رو گذاشته توی زندگیم که همه‌جوره عاشقمه و دوسم داره. 

ویرایش شده شنبه در 09:00 PM توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت چهارم

یه روز قبل رفتیم وقت محضر و آتلیه گرفتیم و امروزم که آرون گفته بود، حلقه‌های ازدواجمون رسیده و باید بریم و تحویلشون بگیرم...همه چیز داشت طبق آرزوهام پیش می‌رفت و مثل هر عروس دیگه‌ایی دل توی دلم نبود! فقط این لابلا از اینکه آرون هم مثل من بدون مادر داماد میشه و مادرش منو نمیخواد، ذهنمو آزار میداد که بازم سعی می‌کردم خیلی اوقات و برای خودم تلخ نکنم. به امید اینکه شاید یه روزی به قول آرون دلش نرم بشه و قبولم کنه...اون روز بعد کلاس، کلی به آرون زنگ زدم اما جواب نداد...همیشه این اخلاق و داشت که متاسفانه یکم بیخیال بود اما اونقدر خوب بود که تمام اینارو به جون می‌خریدم و از رفتارش چشم پوشی می‌کردم. بهرحال هیچ آدمی تو این کره زمین، کامل نبود. 

بالای ده بار بهش پیامک دادم و زنگ زدم و بازم با همون خستگی رفتم سر خط تا تاکسی بگیرم که دیدم گوشیم زنگ خورد...با دلخوری جواب دادم و گفتم:

ـ آرون میشه بپرسم دقیقا کجایی؟! الان یک‌ساعته که جواب نمیدی، زیر پاهام علف سبز شد!

آرون با ناراحتی گفت:

ـ شرمندتم قلب سفیدم! مشتری اومده بود نمایشگاه داشتیم قولنامه می‌کردیم، نشد جواب بدم.

با همون دلخوری گفتم:

ـ حلقه‌هامون چی میشه؟!

یکم مکث کرد و گفت:

ـ باوان جان میشه تو بری از مغازه تحویل بگیری؟! بخدا سرم خیلی شلوغ بود و الان کلی توی ترافیک میمونم...دیر میشه!

یه هوفی کردم اما بازم سعی کردم به روی خودم نیاوردم و فقط گفتم:

ـ باشه!

ـ قول میدم جبران کنم عزیزم! بازم مثل همیشه شرمندتم!

ـ اشکال نداره، می‌بینمت!

بهرحال نماینده فروش خودرو توی نمایشگاه بود و همیشه این ساعتها سرش شلوغ بود اما حداقل انتظار داشتم یه امروز که اینقدر روز مهمی بود و حلقه‌هامون رسیده بود، کاراشو بخاطر من کنسل کنه...که نکرد ولی اصلا به دل نگرفتم و تنهایی تاکسی سوار شدم و رفتم اون سمت شهر تا حلقه‌هامون و تحویل بگیرم.

ویرایش شده شنبه در 09:11 PM توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت پنجم

خیلی ذوق داشتم و وقتی رسیدم به مغازه، خانوم کمالی با اون لهجه قشنگ بهم سلام کرد و گفت:

ـ سلام خانوم مومنی، خوب هستین؟! سفارشتون رسید!

با خوشحالی گفتم:

ـ بله اتفاقا همسرم بهم اطلاع داده!

از زیر ویترین جعبه‌ها رو درآورد و برام باز کرد...حلقه رو از داخلش درآوردم و گفتم:

ـ خیلی ممنونم، عین همون چیزی که میخواستم شده!

خانوم کمالی گفت:

ـ خواهش می‌کنم، اتفاقا یه هفته پیش هم آقا آرون اومدن اینجا و یکی از سرویس‌های نیم ست ما رو سفارش دادن! 

خیلی خوشحال شدم! خانوم کمالی گفت:

ـ برای تولدتونه؟!

یکمم تعجب کردم اما بازم خوشحال شدم چون حدس زدم میخواد سوپرایزم کنه. آخه تولد من سه ماهه دیگه بود...لبخند زدم و گفتم:

ـ نه تولدم که الان نیست! احتمالا برای جشنمون میخواد سوپرایزم کنه!

خانوم کمالی هم مثل من با خوشحالی گفت:

ـ خیلیم خوش سلیقه‌ان؛ چشم نخورین ایشالا!

تشکری کردم و با گرفتن حلقه‌های از مغازه خارج شدم. به اسنپ زنگ زدم چون از این منطقه تا میدون امام حسین که خونمون بود، خیلی راه بودش و چند دور باید تاکسی می‌گرفتم و خیلی خسته شده بودم. این خونه هفتاد متریمون و خیلی دوست داشتم و با جون و دل براش وسیله خریدم چون پولش دسترنج زحمات کارای منو آرون بود. یه حساب مشترک داشتیم و با حقوقمون و بدون کمک خانوادش،  تونستیم تو اون منطقه یه خونه نقلی برای خودمون اجاره کنیم.

[QAZAL]

پارت ششم

تو ماشین کلی برای این روزای قشنگ خدارو شکر کردم و آرزو کردم که کل مسیر زندگیمون همینجور عاشقانه و قشنگ بگذره! از سر کوچمون یسری وسیله خریدم تا شب برای آرون زرشک پلو با مرغ درست کنم چون بی‌نهایت دستپخت من و غذای خونگی رو دوست داشت...وقتی رسیدم خونه، سریع مشغول کارام شدم اما پاهام بی‌نهایت ورم کرده بود و درد داشت. بازم یاد چهره اون مرد مغرور و سرد افتادم و تو دلم کلی بهش فحش دادم و خداروشکر کردم که تو زندگیم با همچین آدمایی سروکار ندارم. داشتم پاهام و باندپیچی می‌کردم که صدای کلید در و شنیدم و دیدم آرون نفس نفس زنان اومده میگه:

ـ به به! چه بوی زرشک پلویی میاد!

تا اومد منو توی اون وضعیت دید، با ناراحتی گفت:

ـ آخ ماشینش خراب بشه، اونی که قلب سفید منو به این حال و روز انداخت!

خندیدم و گفتم:

ـ از دست این زبون تو!

دستش یه دسته گل رز سفید بود و داد دستم و گفتم:

ـ اینم برای عذرخواهی امشب که نتونستم بیام دنبالت!

گل رز و با ذوق ازش گرفتم و گفتم:

ـ خیلی خوشگلن آرون!

آرون موهامو گذاشت پشت گوشم و گفت:

ـ نه خوشگلتر از تو! 

ویرایش شده دیروز در 08:30 AM توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت هفتم

تا رفتم از جام بلند شم و بغلش کنم، پام گرفت و یه آخ بلندی گفتم...آرون با نگرانی نگام کرد و گفت:

ـ اینجوری نمیشه! باید بریم دکتر.

گفتم:

ـ نه بخدا چیز خیلی مهمی نیست! تا یکی دو روز دیگه خوب میشه! 

آرون بهم چشمکی زد و گفت:

ـ مطمئنی تا آخر هفته که قراره ازدواج کنیم، خوب میشه؟! اون رقص تانگویی که مدنظرت بود، پای سالم میخواد...

خندیدم و گفتم:

ـ نگران نباش، زودی خوب میشه! 

بعدش رفتم سمت آشپزخونه و غذا رو روی میز چیدم و آرون با گوشیش اومد سمتم و گفت:

ـ راستی باوان ، نوبت آتلیه هم گرفتم!

با ذوق گفتم:

ـ پیش محسن خودمون؟!

گفت:

ـ آره، تازه هم آتلیشو افتتاح کرده و برای ما هم که جزو رفیقاشیم مطمئنا یه تخفیف تپل درنظر میگیره!

ویرایش شده 20 ساعت قبل توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت هشتم

برنج توی بشقاب آرون ریختم و ازش پرسیدم:

ـ آتلیه برای خودشه؟!

آرون همین‌طور که با ولع غذا میخورد گفت:

ـ نه بابا، اجاره کرده تو یکی از ساختمان تجاری های سمت اکباتان! 

ـ کی قراره بریم پیشش؟!

آرون گفت:

ـ گفت که فردا غروب بریم و مدل عکسها رو ببینم و لوکیشن و انتخاب کنیم!

با ذوق گفتم:

ـ وای خیلی هیجان دارم!

آرون دستامو گرفت و گفت:

ـ منم به اندازه تو هیجان دارم عزیزدلم!

دلم رفته بود پیش حرف خانوم کمالی و انتظار داشتم که آرون خودش پیشقدم بشه و حرف هدیمو پیش بکشه اما چیزی نگفت و بازم با خودم گفتم شاید می‌خواد موقع عروسیمون بهم بده! 

بعد از شام آرون مشغول شستن ظرفها شد و بهش گفتم برای اینکه پاهام بهتر بشه می‌خوام برم، دوش آب گرم بگیرم...

حدود بیست دقیقه‌ایی تو حموم بودم و داشتم میومدم بیرون که با صدای آرون مواجه شدم. انگار پشت تلفن داشت با یکی جر و بحث مب‌کرد

[QAZAL]

پارت نهم

گوشمو به در چسبوندم تا صداشو بشنوم. داشت می‌گفت:

ـ من به این دختر قول دادم مامان؛ چه بخوای چه نخوای، باهاش ازدواج می‌کنم...شما هم که هر وقت دیدینش هرچی از دهنتون درومد بهش گفتین! تو صورت منم تف کردین و گفتین شیری که خوردم، حروم باشه...الهی قربونت برم من، چرا آخه اینجوری داری گریه می‌کنی؟! باور کن باوان دختر خیلی خوبیه، کاش قبول کنی یکم از نزدیک بشناسیش...کی تو این دوره زمونه با اون همه نداری من کنار میومد جز باوان؟! خواهش می‌کنم ازت مامان، اینقدر در حقش کم لطفی نکن!

با اینهمه تعریف کردنش از من، تو دلم کلی قربون صدقش می‌رفتم و از نظرم آرون بهترین مردی بود که توی زندگیم شناختم. همیشه بهم ثابت کرد آدمیه که لایق عشق و دوست داشتنه.

در حمام و که باز کردم، باعث شد آرون صداشو آروم کنه و وقتی رفتم تو هال، دیدم سریع گوشیو قطع کرد. با لبخند بهم گفت:

ـ عافیت باشه قلب سفیدم!

لبخندی بهش زدم و گفتم:

ـ مرسی عشقم؛ با کی حرف میزدی؟!

گوشیشو گذاشت رو میز و اومد سمتم و گفت:

ـ هیچی بابا، یه مشتری زنگ زده بود بابت یه ماشین، سوال داشت...

حوله رو از دستم گرفت و شروع کرد به خشک کردن موهام! و زیر گوشم با شیطنت گفت:

ـ موهات خیلی بلند شده‌ها!

منم با شیطنت نگاش کردم و گفتم:

ـ بخاطر تو بلندش کردم!

گونمو بوسید و گفت:

ـ دورت بگردم من!

بعدش دستشو گرفتم و رفتیم سمت اتاقمون.

ویرایش شده 14 ساعت قبل توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت دهم

خیلی تشنه ام شد و مجبورا چشمامو باز کردم تا برم سمت آشپزخونه و آب بخورم، وقتی برگشتم دیدم آرون تو تختخواب نیست! یهو خواب از سرم پرید! به ساعت نگاه کردم...سه صبح بود! این موقع کجا می‌تونست رفته باشه؟! سریع رفتم سمت پنجره و از اونجا به خیابون نگاه کردم، ماشینش هم نبود! خیلی استرس گرفتم. سریع گوشیمو برداشتم و بهش زنگ زدم اما رد تماس داد. اصلا نمی‌فهمیدم که چه خبر شده! رو مبل نشستم و با استرس مشغول فکر کردن شدم. همین لحظه دیدم که به گوشیم پیام اومده:

ـ عزیزم من مادرم یکم ناخوش احوال بود، آوردمش دکتر و الان مساعد نیستن که جواب بدم قربونت برم...صبح می‌بینمت!

چرا منو از خواب بیدار نکرده بود؟! یعنی مادرش چش شده بود؟ واسه اولین بار بعد اینهمه مدت زندگی کردن کنار آرون، یکم دلشوره گرفتم و با خودم گفتم نکنه تمام اینا نشونه است!؟! مادرش هم که مدام داره جلو پامون سنگ میندازه و واقعا دلم نمی‌خواد، خدایی نکرده باعث مریضی یه آدم بشم. به خصوص که آرون تک پسر بود و مادرش هم از وقتی پدرش توی سانحه تصادف فوت مرد، خیلی بهش وابسته شده بود. خلاصه که روی مبل دراز کشیدم و اون شب تا خوده صبح خوابم نبرد و فکر کردم. به اینکه چجوری قراره زندگیمون و با این حجم از مخالفت مادرش پیش ببریم؟! اما نمی‌تونستم هم با دلم کنار بیام چون تمام چیزای خوب و اون چیزایی که دوست داشتم و توی آرون پیدا کرده بودم و یجورایی بهش وابسته شده بودم. دوسش داشتم و نمی‌تونستم واقعا به همین راحتی قیدشو بزنم و مطمئن بودم که آرون هم همین حسو بهم داره...نمی‌دونم شاید این هم آزمون زندگی ما بود. 

نزدیکای صبح با تابیدن خورشید به صورتم از خواب بیدار شدم...ساعت یازده و نیم دانشگاه داشتم و باید به کلاسم می‌رسیدم، بعلاوه اینکه بعدازظهرشم قرار بود بریم پیش محسن و لوکیشن عکاسی انتخاب کنیم. بخاطر فکرهای دیشبم، صبح با بی‌رمقی بیدار شدم و با ذهن خیلی مشغول آماده شدم و رفتم سمت دانشگاه.

ویرایش شده 1 ساعت قبل توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت یازدهم

تو کلاس یکسره گوشی دستم بود تا ببینم خبری از آرون میشه یا نه اما نه هیچ پیامی داده بود و نه بهم زنگ زده بود...لاله یکی از بچه‌ای کلاس آروم زیر گوشم گفت:

ـ عروس خانوم نبینم غمگین باشی!

لبخند تلخی بهش زدم و گفتم:

ـ چیزی نیست!

لاله گفت:

ـ آرون چرا کلاسها رو نمیاد؟! اینجوری بخواد پیش بره، این ترم و میفته!

سرمو به چپ و راست تکون دادم و گفتم:

ـ دست رو دلم نذار! باورت میشه که خودمم صدبار بهش گفتم اما خب بنده خدا سرش هم شلوغه؛ از یه طرف نمایشگاه، از یه طرف مادرش...نمی‌دونم بخدا...

لاله با لبخند گفت:

ـ باز خوبه که تو شاگرد اولی و بهش یاد میدی!

گفتم:

ـ امیدوارم که حداقل امسال و بتونه بگذرونه!

یهو با صدای استاد که زد رو میز و گفت:

ـ ته کلاس، چه خبره؟!

جفتمون ساکت شدیم...من اصلا امروز حواسم به کلاس نبود و فقط جسمم حضور داشت...بعد از کلاس هم با بی‌رمقی از دانشکده اومدم بیرون و سر در دانشگاه آرون و دیدم که داره با دو تا جوون تقریباً لات حرف میزنه. اصلا از استایلشون خوشم نیومده بود و به دانشجویان نمی‌خوردن! داشتم بهشون نزدیک می‌شدم که آرون متوجه من شد و با لبخند برام دست تکون داد...حس کردم بهشون یه چیزی گفت و دکشون کرد...تا رفتم پیشش منو می‌شوند تو بغلش و گفت:

ـ وای که چقدر دلم برای این قلب سفیدم تنگ شد!

 

[QAZAL]

پارت دوازدهم 

لبخند زورکی زدم و گفتم:

ـ دیشب چرا منو صدا نزدی آرون؟! می‌دونی چقدر هول شدم وقتی تو رو کنار خودم ندیدم؟!

دماغمو کشید و با شوخی و لحن خودم گفت:

ـ آخه خوشگله خیلی قشنگ خوابیده بودی، اصلا دلم نیومد بیدارت کنم. بعدشم اگه بیدارت می‌کردم چی‌ میشد؟! نمی‌تونستم که با خودم ببرمت!

یه اوفی کردم و گفتم:

ـ الان حال ناهید خانوم چطوره؟

گفت:

ـ خوبه، بد نیست! بازم فشارش بالا رفته بود!

نگاش کردم و با تردید و گفتم:

ـ آرون راستش...

آرون اونقدری منو می‌شناخت که از مدل حرفا و جمله‌هام می‌تونست بفهمه که تهش می‌خوام چی بگم و سریع حرفمو قطع کرد و با جدیت گفت:

ـ باوان اصلا دلم نمی‌خواد وقتی دو روز مونده تا ازدواج کنیم، حرفای تکراری ازت بشنوم! بهم نگاه کن!

به چشماش نگاه کردم، گفت:

ـ من دوستت دارم! هر اتفاقی هم که بخواد بیفته، من ازت دست نمی‌کشم! اینو بدون.

حرفاش بهم قوت قلب داد و باعث شد که کل فکرای دیشبم و ناراحتیم از یادم بره...بعدش دستش و گذاشت پشتم و گفت؛

ـ بریم پیش محسن ، ببینیم که ساعت چند بریم دفترش؟!

با ذوق گفتم:

ـ بریم!

همون‌جوری که می‌رفتیم گفتم:

ـ راستی آرون، اونایی که داشتی باهاشون حرف میزدی، کی بودن؟!

ویرایش شده 47 دقیقه قبل توسط QAZAL