Amata

پارت 11 بالاخره نتایج کنکور رسید. شب قبلش از استرس خواب به چشم هام نیومد، خیلی نگران بودم. از دوست هام می خواستم دعا کنند. بالاخره فردا شد. نتایج رسید، امیر پزشکی ازاد و داروسازی دولتی قبول شده بود. پزشکی ازاد و انتخاب کرد؛ چون دانشگاه ازاد گرگان (شهر خودشون) قبول شده بود. ماه محرم کم کم رسید. وقت عالی بود تا بیشتر با هم تنها بشیم و بتونیم تلفنی حرف بزنیم. همه چیز خوب پیش می رفت، جز رابطه من و زهرا. مدام از امیر بد میگفت، البته تقصیری نداشت، پسری که با زهرا بود می خواست من و از زهرا جدا کنه تا راحت تر بتونه از زهرا سو استفاده کنه. زهرا بچه و کم سن و سال بود.دوست نداشتم اسیب ببینه، می خواستم همه جوره ازش محافظت کنم چون نسبت بهش احساس مسئولیت داشتم. هیچ وقت فراموش نمی کنم. شب تاسوعا بود. امیر سر دیگ حلیم بود، من به هر زور و ضربی بود مامانم راضی کردم شب خونه مادربزرگ بمونم، خانوادم رفتن و من شب خونه مادر موندم. تشکم رو بالاتر از رخت خواب مادر انداختم و پتو رو روی سرم کشیدم. انلاین شدم تا امیر تنها نباشه. باهم کلی حرف زدیم که امیر غرغر کنان گفت: عسل حال نمیده زنگ بزنم؟ چت دوست ندارم! (امیر ادم به شدت برونگرایی بود و عاشق تلفنی حرف زدن بود برعکس من، درونگرا بودم و عاشق پیام دادن بودم. اصلا تلفنی حرف زدن سختم بود و قدرت بیانم زیر خط فقر بود،خجالتی و درونگرا بودن من باعث می شد حرف هام رو بخورم و امیر بیشتر اوقات حق رو به خودش بده حتی درمورد رفتن) - اما امیر من نمی تونم حرف بزنم همه خوابن! - من نمیدونم می خوام زنگ بزنم! - هوف باشه تو زنگ بزن من پیام میدم. - حله. امیر انلاین زنگ زد و شروع به حرف زدن کرد به جاش من جوابش رو توی پیام ها میدادم. با چاشنی شوق و شیطنت گفت: الوووو عســـــــــــــل خـــــــانم. با شادی و شعف پیام دادم: جونم؟ با خنده گفت: حالت چطوره؟ رو به راهی؟ هیجان زده جواب دادم: اره اره داد میزنی چرا؟ با شیطنت خاصی تن صداش بالاتر برد و گفن: وای چه کیفی میده عسل، نمی تونی حرف بزنی! به به! همش من حرف بزنم؛ درحالت عادی پرحرفی، منم پرحرفم وقت نمیشه. خندیدم که صدای خنده هام شنید: ای جونم میخندی؟ - نه گریه می کنم. با حالت مهربون و خاصی ادامه داد: وای عسل اگه این جا بودی الان دستت می گرفتم، باهم همه خیابون های شهر قدم بزنیم. فکرش بکن. تو قدتم کوتاهه دستات میگرفتم رو جدول راه بری شاید هم قد من بشی. (بنده قدم ۱۵۷ سانتی متر و امیر خان قدش۱۸۳ سانتی متره یعنی حدودا با کمی ارفاق یه خط کش بیست سی سانتی معذرت) حرصی نوشتم: دلتم بخواد. قهقه دلنشینی سرداد و گفت: از خدامم هست فسقلی. - امیر. بلند داد زد: جووووونم؟ حرصی تایپ کردم: داد نزن عه!! - چشم. با شیطنت گفتم: برام قصه میگی؟ خندید: قصه؟ - اهوم. با تعجب گفت: من قصه بلد نیستم قصه گفتنم افتضاحه به جاش برات جوک بگم؟ ناامید گفتم: فردا روز چطور می خوای برام قصه بگی پس؟ - کتاب قصه می خرم، حالا جوک بگم؟ بی حوصله نوشتم: بگو. راستش جوک هایی که اون شب گفت قابل تایپ نیستن:)

پارت 10 * زمان گذشته* با دوستم زهرا بخاطر رابطم با امیر دعوام شد. راضی نبود؛ چون بخاطر امیر دیگه با کسی حرف نمیزدم. مدام بحثمون میشد. دوست زهرا که روزی دوست صمیمی خودم بود، داشت بازیش میداد. اونم باز اسمش امیر بود اره کلا امیرا زیادن:/ خلاصه توی گروه دوست های من همه بخاطر بیوگرافی جالبمون باهامون شوخی می کردن. تبریک میگفتن، برای همه عجیب بود؛ جوری که چند نفری از امیر ویس گرفتن تا مطمعن بشن دختر نیست و ایسگاشون نکردم. توی همون زمان من واقعا از امیر خوشم اومد. دیگه رابطه مسخره و یک هفته نبود. امیر کنکور داد و منتظر نتایج بودیم. قبل از اینکه وارد رابطه بشیم منم ازمون دادم و با خانوادم رفتیم مشهد امیر هم مسابقه بوکس داشت. اون زمان هنوز رفیق بودیم و من نمی تونستم چند وقتی مجازی بیام اما چون می خواستم با امیر حرف بزنیم تصمیم گرفتم باهم بازی کوییز رو نصب کنیم و اونجا باهم چت کنیم. کوییز پوشش عالی بود برای ما تو تمام اون مسافرت چند روزه که باعث شد امیر عجیب به دلم بشینه و اون مسافرت اولین باری بود که امیر غیر مستقیم بهم گفت دوسم داره تاااا اونجا که دیگه برگشتیم و بعد وارد رابطه شدیم باهم. خلاصه پراکنده و خارج از ترتیب میگم چون یهو یادم میاد. توی راه برگشت ما از مشهد نتایج ازمون من امد نمونه دولتی قبول شده بودم خیلی خوشحال بودم که تلاش هام جواب داده بود، امیر هم که سه روز بعد من کنکور داد برای پر کردن وقتش میرفت سر کار. رابطمون که شروع شد مدام دعا دعا می کردم کنکور قبول بشه. بهش روحیه میدادم. وقت هایی که اون سر کار بود من سعی می کردم انلاین نشم، اگر هم انلاین می شدم و پیامی توی گروهی ارسال می کردم امیر وقتی انلاین می شد، اول پیام من رو چک می کرد تا متوجه اتفاقاتی که از دست داده بود بشه و بعد به شخصیم پیام می داد عادت بد خوبیه یه جورایی دوستش داشتم. برام کار جالبی بود. انگار حس میکردم مراقبمه ولی کنترل شدن مداوم و بی اعتمادی و شکاکی به مرور زمان کار دست ادم میده جوری که اگه با غرور ترکیب بشه می تونه خیلی چیز ها رو خراب کنه و بشکنه، چیزهای ظریفی مثل دل، احساس، اعتماد، و چیز های قشنگی مثل رویا، رابطه، ارزو، اینده و خیلی چیز های دیگه که علیرغم دوست داشتن هر دو طرف بالاخره قربانی این عوامل میشوند. کاش در روابط خر دو طرف بیشتر به رفتار و گفتارشون دقت کنند. تیر رفته باز به چله بر نمی گردد حس انسان هم مثل اولش نمی شود. از پارتی که تایپ کردم راضی نبودم، احساس می کردم مطالب هیچ همخوانی ندارند و تراوشات بی سر و ته ذهن شلوغ و پر هیایو من هستند؛ اما خسته بودم پس بی خیال شدم.

پارت 9 بعد از اون بخاطر کنکور امیر و امتحان مدارس نمونه دولتی من، فقط شب ها انلاین می شدیم. بعد در زمان مشخص می خوابیدیم. امیر به زندگی منم نظم بخشیده بود. کم کم دوباره نماز خوندن رو شروع کردم و حجابم بیشتر از قبل شد. دیگه بدون امیر تو گپ ها حرف نمی زدم و کلا با پسر های دیگه در حد چند کلمه حرف میزدم، برای اینکه کسی توی شخصی بهم پیام نده توی نام کاربری نوشتم ریپرت چت شدم. اولین بیوگرافی عاشقانه ای که براش گذاشتم این بود: تو خر ترین بز دنیاییA♡A اونم برام یه بیو گرافی گذاشت: توهمان خری هستی که در چراگاه های قلبم می چری A♡A من عادت یادداشت تاریخ رو نداشتم این عادت زشت رو هم امیر بهم یاد داد وقتی که مجبورم کرد تاریخ اولین باری که اومد شخصیم رو گوشه ای یاد داشت کنم، و من چقدر اون روز حرص خوردم. "به قول شاعر از زلزله و عشق خبر کس ندهد ان لحظه خبر شوی که ویران شده ای" *کمی قبل تر* روی صندلی نشسته بودم که یکتا اومد. کتابخونه خالی بود. - سلام. سرم رو از روی میز برداشتم و بهش لبخندی زدم با خنده گفتم: بیا باید چیز مهمی بگم برات. نشست و نگران بهم خیره شد دست خودم نبود وقتی زیاد ناراحت یا عصبی بودم مدام می خندیدم بلند بلند و بی وقفه. - وای یکتا ما کات کردیم!. و غش غش خندیدم خنده هام از گریه هم دردناک تر بود. - چی؟ - چهارشنبه بهش زنگ زدم..... ماجرا رو براش تعریف کردم یکتا گریه می کرد. اشکاش رو پاک کرد، بغلم کرد. می خواست به منی که از خنده کبود شدم دلداری بده. بعد از مدرسه، استراحت کوتاهی کردم و رفتم ارایشگاه اولین مشتری بودم ساعت پنج عصر بود ارایشگر ازم خواست روی صندلی بشینم اماده بشم. شالم رو بیرون اوردم و کش موهام رو باز کردم موهای لخت و مشکیم ریخت دورم. ارایشگر بالای سرم ایستاد: می خوای نوک گیری کنی؟ موخوره نداری که! - نه برام کرنلی کوتاه کن. - چی!!؟ بلندشو موهات ببند برو بیرون من کوتاه نمی کنم! - چرا؟ - هیفه مو به این لختی و قشنگی نمی تونم هیفم میاد توهم پشیمون میشی با اخم گفتم: نخیر موهام کوتاه کن مامانم به بدبختی راضی کردم توهم قبول کن می خوام تغییر کنم. - هیفه! - نیست!!! - حداقل بزار ببافم، ببندم. کوتاه کنم. بلنده می تونی بفروشی شون. - باشه. موهام رو دوباره بست و بافت. بعد کوتاه کرد و موهام دستم داد. موهام انگار پر از خاطره بودن. چند ساعت بعد با موهای کوتاه جلوی در خونه بودم. احساس سبکی و راحتی می کردم انگار خاطرات امیر توی نایلون بود. تمام انتظار نشستن ها، خستگی ها، دلتنگی ها، گریه ها و خنده ها همه داخل پلاستیک بودن. انتظار، واژه اشنا و کشنده من، می ترسم ازش. کشنده و مخربه، ساعت نمی گذره، قوی و خطرناک. ادم رو ذره ذره می کشه، با پنبه سر می بره.

پارت 8 همون شب که تصمیمم قطعی شد رفتم شخصی بقیه رفیق های پسرم، جز محمد، با همشون خداحافظی کردم؛ چون میدونستم امیر حساسه از گروه های اضافی هم خارج شدم. تمام کارهام راست و ریست کردم برای شروع جدید یه رابطه خوب و سالم و شانسی به قلبم دادم. فرداش تصمیم گرفتم امیر رو دست بندازم به جای عکس خودم عکس دختر چاق و سبزه ای فرستادم که زیبایی چندانی نداشت. هیچ وقت واکنش امیر رو یادم نمیره. بعد از دیدن عکس پیام داد. - تو گفته بودی لاغری! خنده بدجنسانه ای کردم: خب که چی منو نمی خوای؟ گفتی قیافه برات مهم نیست! باحال زاری گفت: نه اشکال نداره مهم نیست اما گفتی پوستت سفیده!! - یعنی الان زشتم؟ - نه نه!! - خب؟ - واقعا خودتی؟ - اره. - وجدانا خودتی؟! - بسه اصن نخواستم. - باشه باشه ببخشید! - هوف. چند ساعتی ایسگاش گرفتم. اولین امتحان قبول شد. وقتی حسابی اذیتش کردم عکسم رو براش فرستادم؛ بعدم شمارم فرستادم. خبر رابطمون به امیر و بنفشه دادیم اما دیگه به کسی نگفتیم هیچکدوم از بچه های گپ بلوچ ها و بقیه نمیدونستن فقط امیر بنفشه و بنفشه، محمد، یاسمن و الین بقیه بی خبر بودن. اون روز برای اولین بار برای امیر اهنگ خوندم اهنگی از زنده یاد پاشایی: باز دو باره با نگاهت این دل من زیر و رو شد باز سر کلاس قلبم درس عاشقی شروع شد دل دوباره زیرو رو شد. روزی که وارد رابطه شدیم دقیقا یادمه و تاریخش رو یادداشت کردم اون روز دوم تیر ماه ۱۴٠۱ بود. اولاش جدی نگرفتم برام چندان مهم نبود، کی میدونست در اینده قراره خیلی مهم بشه؟ خسته چشم هام رو ماساژ دادم و کش و قوصی به بدنم دادم. خسته شده بودم از تایپ برای امیر! نفس عمیقی کشیدم و زمزمه کردم: "آدمک آخر دنیاست بخند آدمک مرگ همین جاست بخند دستخطی که تورا عاشق کرد، شوخیِ کاغذی ماست بخند آدمک خر نشوی گریه کنی، کُل دنیا سراب است بخند آن خدایی که بزرگش خواندی بخدا مثل تو تنهاست بخند" شعر تنها راه نجات بود، برای من گره حیات بود، زندگی می بخشید و قند روز های تلخ و گس بود. انگار احساسات غیر قابل بیان رو راحت میکرد. دلم ارام نگرفت بلند شدم وضو گرفتم قران عزیز رو در اغوش گرفتم چشم بستم و با خدا به درد دل نشستم. خدای من، خالق خوبی ها، پروردگار زیبایی ها دارم قدم توی راه جدیدی میزارم، بهم کمک کن. دستم بگیر، راهنماییم کن. بهم بگو راهم درسته یا نه؟ تو کریمی تو عظیمی، تو نوازنده شکری تو سزاوار ثنایی. از ته دل نفسی کشیدم و قرآن را باز کردم. بسم الله سوره الرحمن امد. "انتخابم درسته وگرنه بسم الله نمی امد حتما حسابی خیره." قران کناری گذاشتم، بهترین دوست من قران و خدابود، تنها کسی که بدون منت می شنید، بدون گفتن می فهمید و بدون توضیح باورت داشت. قلبم اروم شده بود. دسته ای از موهای بلندم رو به پشت گوشم هدایت کردم. خمیازه ای کشیدم و به سمت اتاقم رفتم، خسته و خواب الود بودم.

پارت 7 * زمان گذشته* با خودم دو دوتا چهارتا کردم امیر پسری بود که با معیار های من همخوانی داشت. به اخرین نفر پیام دادم. رفیقم که مثل داداش نداشتم بود. محمد، ان روز ها تازه باهم خوب شده بودیم، چون مدتی بود دعوا داشتیم و حتی توی یکی از دعواها اونقدری ناراحتم کرد که خواستم دلیت اکانت کنم اما امیر به موقع رسید و ارومم کرد حرف هام رو شنید و همون موندنش تحول بزرگی توی رابطمون شد، بعد از اون یکبار باهم تلفنی حرف زدیم البته انلاین. اما با امیر دعوام شد و دیگه نخواستم ادامه بدم تا سه روز هم به امیر پیام ندادم تا اینکه امیر اومد پیام داد و اشتی کردیم بگذریم. به محمد پیام دادم: - سلام داداشی. - سلام عزیزم. با ذوق نوشتم: ممل میگم یه پسری هست که خوبه و اینا می خوام رل بزنم. - خب بزن اگه انتخابته خب حله. ذوقم کور شد این چه واکنشی بود،بی تفاوت نوشتم: اوکی. - فقط عسل! عصبی تایپ کردم: ها؟ - مراقب باش مثل من نشی. پوزخندی زدم: بی خیال حرفت مثل اینه که برم تو دریا اما خیس نشم! منظور محمد از اون حرفش رابطه خودش بود اونم سال قبل با دختری وارد رابطه شد که وقتی به دخترک دلباخت اون دختر رفت. بی خیال. تصمیم نهایی گرفتم. می خواستم باهاش باشم. به امیرپیام دادم. - سلام. - سلام. - من فکر هام رو کردم. - چه فکری؟ چشم هام رو تو حدقه چرخوندم: اینکه باهم باشیم. - خب؟ - جوابم مثبته اما چند تا شرط دارم! - جدی؟ - اره. - حله بگو. - عکس و شماره نمیدم یک هفته امتحانی رل باشیم اگه نشد جداشیم به کسی هم نگیم. - نه! عکس باید بدی شمارم همینطور. کلافه جواب دادم: نه! همون لحظه محمد پیام داد: چکار کردی؟ - ممل داداش کنکله. - چرا؟ - من عکس وشماره نمیدم. - مرض اینجوری نمیشه که عسل یا باید صدتو بزاری یا ول کن من خودم پسرم میدونم. - هوف! - اذیت نکن!! - خب. برگشتم شخصی امیر - خب قبوله. - حله. - فردا عکس میدم بای. - بای. شاید همه دست به دست هم داده بودند، تمام سرنوشت. تا من با امیر وارد مسیر پر چاله بشیم؛ اما خود من هم بی تقصیر نبودم. ادامه داستان را برای امیر تایپ کردم یاد اوری خاطرات اذیت کننده بود، با خودم فکر کردم "بر دل‏ غم فراقت ‏آسان چگونه باشد؟ ناگهان یاد یه شعر دیگه افتادم. شعری که یه روز با ذوق برای امیر خوندمش. *زمان گذشته* با استرس و هیجان به امیر زنگ زدم. مامان تازه رفته بود مدرسه، گوشیم رو دزدکی برداشتم و شمارش رو گرفتم. طبق عادت همیشگی بعد از دوتا بوق جواب داد؛ انگار که همیشه روی گوشی خوابیده باشه، شاید هم منتظر بود، تا من زنگ بزنم و باهام حرف بزنه با ذوق و هیجان باهم حرف زدیم. گفتم: امی من یه شعر قشنگ یاد گرفتم بزار برات بخونم. باخنده گفت: جونم جوجه کوچولو زود بخون که الان دایی میاد دعوام میکنه هاااا. با خنده گفتم: باشه باشه. صدام رو صاف کردم: نهنگی دید پایان کارش را ولی دل را به ساحل زد من از پایان خود اگاهم اما دوستت دارم. کمی سکوت کرد، با صدای ارومی گفت: قشنگه خونده بودمش ولی عسلی ما پایان کارمون رسیدنه مرگ نیست که دیوونه مگه نمیدونی نهنگی که دل به ساحل میسپاره خودکشی میکنه؟ خندیدم: اره ولی خب! کلافه گفت: نا امید نباش بخدا میام میستونمت. خندیدم: منو مسخره نکناا! - چشم جوجه. شاید امیر فکر می کرد می رسیم، شاید هم گولم میزد، هرچی که بود دست اخر زندگی من مثل نهنگی بود که دل به ساحل سپرده بود، امیر دقیقا برای زندگی نهنگ گونه من یه ساحل امن برای خودکشی بود، اصلاح میکنم، روح کشی. این تعبیر درست تری هست چون من زنده ام جسمم زندست اما روحم چی؟..

پارت 6 بعد از کلی کلنجار رفتن و فکر کردن با خودم، رفتم واتساپ و به یاسی پیام دادم. با هیجان نوشتم:یاسیییی!!! - جونم؟ - یه پسری هست مثل عیسی، پسر خوب و خانواده دار! بنظرت وارد رابطه بشم؟ - اره عزیزم بنظرم برات خوبه. - باشه. یه پرانتز باز کنم اینجا: عیسی دوست پسر یاسمن بود که رابطه خیلی خوبی باهم داشتن. عاشق هم بودن، قصدشون جدی بود و خانواده ها در جریان رابطشون بودند. از شخصی یاسمن به شخصی ساحل رفتم. - ساحلللللل!!!! - ها؟ - مرض خر. - جااانم؟ - من می خوام رل بزنم خب؟ - مرض! - نگا یه پسری هست، ادم خوبیه خیلی وقته میشناسمش همون امیره... - عسل خر نشو خانوادت چی میگن مامانت بفهمه کارت تمومه! ساحل مثل مامان بزرگ ها همیشه نصیحتم می کرد و کاش گوش می دادم، کلافه نوشتم: بسه بسه!! - هرکاری خواستی بکن صلاح ملک خویش خسروان دانند! از این ضرب المثل متنفر بودم. عصبی از شخصی ساحل به شخصی الین رفتم. ماشالله دوست های زیادی داشتم. - الی. - جونم؟ - می خوام با امیر وارد رابطه بشم. - مراقب باش. ولی انجامش بده. - بوس. با الی کلی حرف زدیم و خسته شدم گوشی به شارژ زدم. یعنی واقعا با امیر رل بزنم؟ * کمی قبل تر* شب تا صبح خوابم نمی برد. با صدای الارم گوشی مامانم فهمیدم وقت مدرسس، بلند شدم و گوشیش رو خاموش کردم. یونیفرم مدرسم رو پوشیدم، بیشتر از هر وقت دیگه ای به خودم رسیدم ارایش کردم موهام مدل دادم و ساعتم رو بستم. نمی خواستم کسی بفهمه چقدر غمگین و داغونم. صبحونم رو با بی میلی خوردم و با صدای بوق سرویس رفتم توی حیاط. اصلا امادگی برای مدرسه نداشتم سه تا امتحان داشتم که هیچی ازش حالیم نمی شد. توی سرویس نشستم و ذهنم پر کشید به وقت هایی که با هیجان و استرس منتظر بودم زود تر برگردم تا باهاش حرف بزنم. جلوی در مدرسه ایستاد. پیاده شدم توی حیاط مدرسه خاطراتم مثل فیلم از جلوم گذشت. با هیجان گوشه حیاط نشسته بودیم و من تلفنی باهاش حرف میزدم. عکسی که از حیاط مدرسه براش فرستادم. نفس عمیقی کشیدم و تند رفتم طبقه بالا. وارد کلاس شدم هنوز هیچکس نیومده بود. کیفم گذاشتم روی صندلیم و رفتم کتابخونه بغضم گرفت همیشه اینجا حرف میزدیم، به میز خیره شدم روی میز نشسته بودم و اذیتش می کردم از پشت تلفن کنار پنجره بهش شیرازی یاد می دادم گوشه اتاق گوشم گرفته بودم تا صدای بچه ها کمتر بشه و بیشتر صداش بشنوم. خاطرات داشت دیوونم می کرد به قول شاعر خیره بر هر چه شدم، خاطره ای زد به سرم. صندلی عقب کشیدم و نشستم سرم رو گذاشتم روی میز می خواستم به یکتا بگم جدا شدیم. شاید رابطه ساده و بی سر و تهی به نظر می رسید اما نه برای من! تمام زندگیم رو وسط گذاشته بودم. ریسک کرده بودم، یه قمار بزرگ و حالا همه چیز رو باخته بودم تمام چیزی که داشتم، امیدم، ارزوهام، همه چیز. بدترین چیز این بود که مسیری که باهم رفته بودیم رو باید تنها بر می گشتم یا هم تنها ادامه می دادم. سخت بود. یه جا خونده بودم که نوشته بود: روح های ما پاره پاره بودند اما ما کنار هم دردش را حس نمی کردیم، یا یه چیز تو این مایه ها. امیر هم برای من دقیقا همین بود، من کنارش زشتی های دنیای اطراف، درد و غم و سختی و محدودیت ها رو احساس نمی کردم. کاش ادم ها غرور نداشتند، حداقل برای بی دفاع ترین ادم زندگی نباید غرور داشت. پشت دیوار غرور دل چه می کشد؟

پارت 5 چند روز بعدش دوست قدیمیم بنفشه رو پیدا کردم و فهمیدم که وارد رابطه شده. لینک گپ دوست پسرش که دست بر قضا اسم اونم امیر بود برام فرستاد خودم رفتم تو گپ و لینک رو به امیر هم دادم. - سلااام. بنفشه: سلام عزیزم خوشگلدی(خوش اومدی). - ممنون. امیر دوست پسر بنفشه پیام داد: سلام. - سلام شیرینی بده! - چرا؟ - چون با دوست من وارد رابطه شدی بجنب! امیر فحشی به ترکی نسارم کرد. من به لطف رفیق هام که اکثرا ترک بودن خیلی خوب ترکی می فهمیدم پس به ترکی جوابش رو دادم. امیر بنفشه با تعجب پرسید: سندع تورکی دانیشما؟(تو تورکی می فهمی؟) با غرور جواب دادم: اِوت دانیشما(بله می فهمم). - ببخشید ابجی فکر نمی کردم! بنفشه خندید: چی فکر کردی عسل ما اکثر گویش های اقوام مختلف بلده! امیر: جدی؟ بنفشه: معلومه! امیر: عاشکیم بینیم حایاتیم عسل چی میشه؟ چون به زبان ترکی استانبولی تایپ کرده بود و فارسی تایپ نکرد درست متوجه نشدم: عشقم... تو زندگیمی؟ خندید: نه عشقم تو همه زندگیمی. - اها. امیر توی شخصی هزار تا سوال پرسید که چی گفت چی شد فحش داد؟ امیر برعکس من اصلا ترکی بلد نبود، چرا باید بلد می بود؟ براش توضیح دادم. از همونجا کل کلش با امیر بنفشه شروع شد. روز عید قربان بود، با امیر توی شخصیش صحبت می کردیم. رفته بودن و گوسفند خریده بودن. امیر: بِه بِه کن ببعی! - مرض خودت به به کن. - بجنب نگا این گوسفنده چقدر شبیه توعه! - توکه منو ندیدی ولی من که تورو دیدم میدونم شبیه توعه. - شبیه خودته! - چونه نزن گوسفند جان اصلا برات اسم میزارم. - چه اسمی؟ - دبه انگور! - چی؟ چرا؟ - چون هم شنگولی هم منگول ادم الکی شنگول و منگول نمیشه بایک دونه حبه انگور باید دبه انگور باشه. من و امیر کم کم بیشتر باهم رفیق شدیم. طوری که امیر مدام من رو چک می کرد، دیگه با پسر ها توی گروه ها گرم نمی گرفتم و وقتی امیر نبود خیلی کم انلاین می شدم و چت می کردم، انگار این من ان من نبود. جوری شده بودیم که توی بعضی گپ ها فکر می کردن ما باهم رابطه داریم. تا اینکه یک روز صبح امیر با نارحتی پیام داد. - اون دوست پسر جدید داره! - افسون؟ - اره بیوگرافیش با پسره سته استوری عاشقانه میزاره براش هی. - اشکال نداره ولش کن بی خیال! - عسل؟ - بله؟ (هیچ وقت به هیچ کس جان نمی گفتم همیشه ها و بله بود به جز کسایی که خیلی برام عزیز بودن) _ میای ماهم باهم؟ - نه خیر اینم چون ناراحتی مسدودت نمی کنم وگرنه بار اخرت باشه تو رفیقمی نمی خوام رفاقتمون خراب بشه من با رفیق هام وارد رابطه نمیشم. - باشه. امیر دیگه چیزی نگفت،غرور مسخرش اجازه نمی داد. تا اینکه چند روز بعد امیر بنفشه توی گپ و جلوی همه به من و امیر گفت باهم وارد رابطه بشیم من رد کردم و امیر بخاطر غرورش سکوت کرد. اما امیر بنفشه با تمام توان تلاش کرد تا اینکه دل من نرم تر شد اما به روی خودم نیاوردم بین حرف هایی که داشت برای قانع کردن من میزد با بنفشه دعواش شد و از گپ رفت. عذاب وجدان گرفته بودم از طرفی هم امیر پسر بدی نبود. چندین ماه بود باهم اشنا شده بودیم می شناختمش. به امیر بنفشه پیام دادم: سلام داداش نمی خواستم بینتون بخاطر من دعوا بشه. - بخاطر تو نبود. - خب داداش برگرد اشتی کنین منم روی پیشنهادت فکر می کنم. - عالیه! خب. - خب خدافس. - خدافظ. ان روز حسابی فکر کردم هنوز هم فکر می کنم، به اینکه چقدر حرف مردم توانایی داره که زندگی ادم تغییر بده، حرف مردم! این مردمی که اگه روز خاکسپاریت بارون بگیره جنازت و رو زمین ول می کنن و میرن، که مبادا خیس بشن. همین ادم هایی که تو زندگی ممکنه هیچ وقت بدردت نخورن، روز مرگت هم دست اخر سر رنگ نوشابه دعوا راه بندازن. ما چقدر ساده ایم؛ چطور به این مردم و حرفهاشون انقدر اهمیت دادیم و اجازه دخالت در زندگیمون رو می دهیم. ما ساده نیستیم، ما بی تجربه یا احمقیم! سرشار از حماقت.

پارت 4 * زمان گذشته* امیر ایدی افسون رو به شخصیم ارسال کرد. - ببین عسل هرچی گفت بهم بگو. با خباثت خندیدم: - باشه داداش!! - گفتم نگو داداش. - باشه ابجی! - چشم تو دهنت نمی چرخه؟ چشم هام رو تو حدقه چرخوندم: - نه! خنده شیطانی کردم. حرص دادنش حس خوبی داشت. داداش صداش نمی کردم اما توی بعضی مواقع خیلی خیلی خاص برای اذیت کردنش می گفتم. به افسون پیام دادم. - سلام افسون خانم حالتون خوبه؟ ببخشید قصد مزاحمت نداشتم من فقط می خوام باهاتون اشنا بشم. از دوست های امیر هستم، امیر خیلی اصرار داشت که ما شبیه هم هستیم برای همین کنجکاو شدم. بعد از چند دقیقه پیامم رو خوند و جواب داد: سلام عزیزم بفرما. - چطوری خوبی؟ - شکر عالی تو خوبی؟ - شکر عالی چه خبر؟ - سلامتیت اصل نمیدی؟ - عسل۱۵شیراز. - خوشبختم. چت کردن با افسون شبیه این بود که دارم با خودم چت می کنم همون عموجی ها و تیکه کلام ها امیر حق داشت. بین صحبت هامون بودیم که افسون پرسید: دوست دخترشی؟ - نه نه اصلا من اهلش نیستم رفیقشم! - امیر پسر خوبیه. - شاید نمیدونم. - کاری میکنه کم کم بهش وابسته بشی به حرف هاش گوش کنی و بشه تموم دنیات. خندیدم: نه بابا من هیچ وقت خودمو به یک نفر محدود نمی کنم که وابسته بشم تازشم من رفیق پسر دیگه ای هم دارم. خندید: ببین کی گفتم! با ناراحتی نوشتم: افسون! - جانم؟ دلم برای رابطشون می سوخت می دیدم که امیر افسون رو چک می کنه و هنوز دوستش داره به خودم اجازه دادم و پرسیدم: هنوزم دوست داره نمی خوای اشتی کنی؟ - نه هیچ راهی نیست! - مطمعن؟ - اره راستی بزار عکست رو ببینم شاید ظاهری هم شبیه باشیم. - شرمنده من عکس نمیدم! خندید و عکسش رو فرستاد دختری با موهای فر و چهره کاملا شرقی پوست سبزه و جمعا میشه گفت زیبا. - نه شبیه نیستیم من پوستم سفیده و موهام لخته، صورتمم گرد تره. - هیف خواهری! خندیدم: ببخشید نمیشه عکس بدم ها. - اشکال نداره درک می کنم منم همینطوری بودم امیر تغییرم داد راحت عکس میدم الان. - چطور؟ - واسه هر چیزی هرکاری عکس می خواست. - عجب! باهم حرف های زیادی زدیم اون روز این بخش رو هرگز برای امیر ارسال نکردم نمی خواستم بدونه ولی حرف های اون روز افسون تمام واقعیت آینده من بود. بعد از حرف زدن با امیر رفتم و کمی درس خوندم. چند روز بعدش دوست قدیمیم بنفشه رو پیدا کردم و فهمیدم که وارد رابطه شده. *زمان حال* می خواستم اسمی برای سالهایی که باهم زندگیمون رو به اشتراک گذاشتیم بزارم. هیچ اسم خاصی به دهنم نمی رسید، کمی فکر کردم. من توهم زده بودم. عاشق یه توهم شدم، فکر می کردم اون دوستم داره، فکر کنم اسم ساده وهم عشق خوب باشه؛ چون عشق بین ما توهم بود نمیدونم. ندونستن چیز معمولی بود، وقتی حتی دستم به دست هاش نخورده بود، به چشم های عسلیش خیره نشده بودم. شاید چشم هاش راز روحش رو برای من فاش می کردند. با همه این وجود خوب می دونستم امیر روح من رو مهر کرده بود، من شاید تا اخر دنیا اسیر بند او باشم. بودن با امیر ثابت کرد، عشق نوازش جان است، لمس بدن نیاز نیست. با این حال، عشق از راه دور زجر جان سوز و داغ لب دوزی بیش نیست.

پارت 3 ساحل و امیر همزمان انلاین شدند. امیر: سلام. - سلام ترسناک! امیر: عه وحشتناک چطوری؟ - شکر مثل همیشه عالی تو چی؟ - شکر خوبم. - شکر. - درس ها چطور پیش میره؟ - خوب! توی این مدت با امیر تقریبا رفتارم بهتر شده بود وتا حدودی باهم دوست شده بودیم ساحل رفت و بی خیال شد اما امیر برای من جالب شد. کم کم با امیر رفیق شدم. توی گپ های دیگه دوتایی می رفتیم و اذیت می کردیم. نکته جالب امیر برای من این بود اون هم دورگه بود اما برعکس من پدرش بلوچ بود و مادرش شمالی بود.او هم با شمالی ها بزرگ شده بود؛ اما بلوچیش بهتر از من بود. البته بلوچی که نه زابلی،خلاصه همه چیز خوب پیش می رفت تا اینکه برام سوال شد افسون چطوریه؟ تا اون زمان همیشه با امیر توی گپ صحبت می کردیم؛ اما اون روز، بعد از پرسیدن از افسون و خواستن ایدی افسون امیر از این بهانه استفاده کرد و برای اولین بار به شخصی من پیام داد. توی دفترم تاریخ دقیقش ثبته اون روز بیست و پنجم خرداد ماه سال هزارو چهار صد و یک بود دقیق یک ماه بعد از اشنایی مون توی روز بیست و دوم اردیبهشت همون سال. اون روز وقتی امیر ایدی افسون رو به شخصیم فرستاد هرگز فکر نمی کردم قراره روزی بخاطرش توی روی پدر و مادرم وایستم و تموم رفیق های پسرم رو کنار بزارم، شاید اگر کسی بهم می گفت می خندیدم و می گفتم توهم زدی من و رابطه احساسی؟؟! بگذریم. *کمی قبل تر* ناراحت گوشه اتاق توی خودم جمع شدم هنوز صداش توی گوشم می پیچید، جون امیر محمد من چند وقته ازدواج کردم عسل. چنگی به موهام زدم بسه عسل بسه اون رفت اون ازدواج کرد. فکر کن توی تصادف مرده بسه. بغض گلوم رو چنگ میزد لعنت بهت. موهام توی مشتم گرفتم صداش توی سرم پیچید: من عاشق موهای بلندم فکرشو بکن وقتی ایشالا نامزد کردیم من میام و موهات شونه می کنم می بافم. اخم کردم از موهام بدم اومد. بلند شدم و اب سردی به صورتم زدم مامان رو صدا زدم. مامان از داخل هال جواب داد: - جانم؟ اشکام رو پاک کردم و بینیم رو بالاکشیدم. - نوبت بگیر فردا بعد از مدرسه میرم موهام کوتاه می کنم. با تعجب پرسید: - شنبه؟ - اره اگه امروز بود می رفتم هست؟ کلافه پاسخ داد: - نه ارایشگاه تعطیله! بی خیال گفتم: - خب شنبه! باصدایی که سعی در مخفی کردن ناراحتی اش داشت پرسید: - مطمعنی؟ موهات هیف نیست؟ - دوست ندارم موهای کوتاه می خوام پسرونه میزنم! - پشیمون میشی! - نمیشم می خوام کوتاه کنم. بعد از گفتن این حرف رفتم توی حیاط روی پله ها نشستم و به النگو هام خیره شدم دستام با النگو قشنگن. نفس عمیقی کشیدم فردا باید به یکتا بگم رفت و جدا شدیم. تو باهام چکار کردی امیر؟ بغض کردم یعنی یک ذره هم دوسم نداشت؟ همه حرف هاش دروغ بود؟ اصلا اون خودش بود یا عکساش فیک بود؟ تمام مدت گول خوردم؟ اون که دید چقدر توی درد سر افتادم چرا موند؟ چرا رفت؟ چرا ازدواج کرد؟ من کم بودم؟ کافی نبودم؟ به این سرعت دلش لرزید؟ اولین قطره اشک پشت دستم چکید. اخم کردم و صورتم پاک کردم نه عسل اون الان داره به تو تموم این سالها می خنده ، لابد الان از سرکار اومده و داره با نامزدش شام می خوره توهم اینجا نشستی غصه می خوری. چرا بهم گفت دوستم داره؟ با گریه گفت دوستم داره و رفت. *زمان حال * بلند شدم تمام اتاقم رو گشتم. تمام دفتر هایی که خاطره ای یا جمله ای از امیر داخلش نوشته شده بود، رو جمع کردم. کیبوردم رو وصل کردم و تند تند شروع به تایپ کردم به خاطراتمون یکی یکی چنگ میزدم. تمام تلاشم رو انجام دادم تا چیزی از قلم نیوفته اما با این حال باز هم خاطره ای زودتر از دیگری نظم ذهن من را بهم می ریخت.

پارت 2 داشتم برای مدارس سمپاد و نمونه دولتی تلاش می کردم و این انلاین بودن مداوم من بزرگترین ضربه بود برای همین کمتر انلاین می شدم و مدام هم با دوست هام دعوام می شد. بعد از یک روز کامل درس خوندن گوشی رو برداشتم و رفتم مجازی دوست هام سراغم رو گرفته بودن خسته بودم از مجازی و ادم هاش جالب و سرگرم کننده بود اما من رو فقط افسرده تر می کرد. توی گروه بلوچ ها پیام دادم که امیر باز به اسم افسون صدام زد عصبی بهش توپیدم: افسون، جادوگر، خر، طلسم، دعا من عسلم عسل این چرت و پرتا نیستم دیگه حق نداری اونطوری صدام کنی وگرنه اصلا صدام نزن اصلا تو باهام حرف نزن. - ببخشید منظوری نداشتم نمی خواستم ناراحتت کنم عسل خانم! - اوکی. از گپ بیرون اومدم کارام رو راست و ریست می کردم تا بیست و دوم یا نهایت بیست و سوم خرداد ماه کاملا آف بشم. رفتم واتساپ. بچه ها داشتن باهم صحبت می کردن. ساحل: من خستم دلم گرفته یکی نیست با من و شرایطم کنار بیاد؟! یاسی: یاسین داداش عیسی هست.نظرت راجب اون چیه؟ تازه دوستتم داره. خندیدم: جمع کن تو دوست پسر می خوای چکار؟ - می خوام خب. هوف کلافه شدم گوشی رو به شارژ زدم و رفتم سراغ درس، من شاید دوست های زیادی توی مجازی داشتم، که پسر بودن اما حد و حدود خودم رو میشناختم و گرم نمی گرفتم تا حالا هم که 15 سالمه با هیچ پسری وارد رابطه نشدم اصلا دوست ندارم خیلی مسخرس، اما یه بار از یکی خوشم اومد اونم وقتی شیش هفت سالم بود که حسم رو بهش گفتم اما اون گفت که من زیادی خوبم و اون ادم کثیفیه و لیاقت من بالاتره اولش متوجه نمی شدم حدودا یکسال پیش ۱۴سالم که بود این اتفاق افتاد بعد از اون دیگه از کسی خوشم نمیاد و به جرعت میگم هیچ وقت کسی توی زندگیم نبوده، اصلا بنظرم این روابط غلطه. چند روزی بود مرتب با مامانم دعوام می شد عصبی شدم و به جای اینکه بیست و سوم خرداد دلیت اکانت کنم تصمیم گرفتم بیست و پنجم اردیبهشت این کار رو انجام بدم، ساحل منصرفم کرد و گفت آف نشم فقط اکانتم رو عوض کنم و اکانت خودش رو بهم قرض داد. گپ هایی که لازم بود رو به شخصی ساحل ارسال کردم و ایدی ها و Pv های مهم هم براش ارسال کردم و دلیت اکانت زدم. کسی اکانتم رو نداشت با نام کاربری نبات باز توی گپ بلوچ ها پیام دادم، نیما صاحب گپ پیام داد و از سایر اعضا علت ترک گروه من رو پرسید. چیزی نگفتم و ناشناس به موندن توی گپ ادامه دادم. *زمان حال* شعرهای مورد علاقم رو کنارهم جمع کردم دوست داشتم خاطراتی که قرار بود براش تایپ کنم روایت داستانی و پر بار داشته باشه. کش و قوصی به بدنم دادم هنوز هم توی شوک ترک شدن یهویی بودم. چرا هیچ وقت به این روز فکر نکرده بودم. شاید حق با سپهری نبود وقتی میگفت: «زندگی ذره کاهیست که کوهش کردیم زندگی نام نکوییست که خوارش کردیم» شایدهم من زیادی زندگی رو رویایی می دیدم، با امیری که بهتره نگم... *زمان گذشته* توی اون زمان چیز های زیادی از امیر فهمیدم، فهمیدم که پشت کنکوره و رشتش تجربیه. فقط ساعت مشخصی از شب بعد از باشگاه انلاین می شد و بقیه روز درس می خوند. پسر شاد و خوش انرژی بود حس کردم انتخاب مناسبی برای ساحله پس تصمیم گرفتم کدورت ها رو کنار بزارم و باهاش رفتار بهتری داشته باشم. کم کم بچه ها فهمیدن نبات همون عسله و هویتم لو رفت. راجب امیر با ساحل صحبت کردم. تصمیم گرفتیم ساحل بیاد توی گپ و امیر رو پسند کنه؛ یه پرانتز باز کنم اینجا: «من در اصل دورگه هستم، مادرم بلوچه و پدرم فارسه و ساکن شیراز هستیم.» برای همین دوست هام فارس بودن و بلوچی نمیدونستن و من باید صحبت هارو برای ساحل ترجمه می کردم. البته دست و پا شکسته، چون خودمم چندان بلوچی رو بلد نبودم با فارس ها بزرگ شده بودم. ساحل توی گپ بود که امیر اومد...

پارت 1 به دفتر خاطرات کف اتاق خیره شدم. اخه چطور می تونستم همه خاطرات رو مثل پتک بکوبم تو سرم و تایپشون کنم. سردرگم بودم. با خودم گفتم: شاید شد، عسل بیا این راه رو هم امتحان کنیم. باید متوجه اشتباهش بشه، بفهمه من کم سختی نکشیدم. حق دارم الان که رفته داستان رو از دید خودم تعریف کنم . بهش پیام دادم: - هی سلام راستش برات یه قافلگیری دارم، الان که داری میری به نظرم نسخه تایپ شده دفتر گزارش کارم رو بهت بدم. اگه بخوای... پیامم رو خوند و شروع به تایپ کرد. - سلام اره با کمال میل! نفس عمیقی کشیدم که بی شباهت به آه نبود. - بهم سه روز مهلت تایپ بده. طولی نکشید که جواب داد: - قبوله. گوشیم رو کنار گذاشتم حالم خوب نبود. خیلی وقت بود که حال خوبی نداشتم. چقدر بخاطر این ادم خودمو توی درد سر انداختم، حالا که فکر می کنم می بینم ارزشش رو نداشت. چشم هام رو بستم خاطرات تلخ گذشته دوباره برام تداعی شد. خاطره ای از روز های اشنایی.. * زمان گذشته* کف اتاق ولو شدم و گوشیم رو چنگ زدم. “دیگه آخراشه… فقط تا بیست و دوم خرداد ماه و بعدش خداحافظ مجازی! خداحافظ این بازی‌های مسخره!” یه کم دیگه تو این گپ چت می‌کنم و تموم. گپ بلوچ‌ها… باید مثل دختر بلوچ اصیل و متین رفتار کنم. سنگین و رنگین! داشتم به این مسائل فکر می کردم که عکسی توی گروه ارسال شد. - با لباس کار جدید چطورم؟ رها دختری که به تازگی باهم اشنا شده بودیم با لحن چندشی تایپ کرد: وویی گوگولی کجا بودی دلم برات تنگ شده بود. - درس می خوندم کوفه ای! داشتن باهم حال و احوال می کردن به عکس خیره شدم نت مفت ندارم دانلودش کنم، حالا چون وایفا داریم که نباید هرچیزی رو دانلود کنم. حس منزجر کننده ای از مکالمه بین اون دو نفر داشتم . بی تفاوت گذشتم اما حرف های چندش اور رها و پسری که اسمش امیر بود روی اعصابم رژه کنان سالسا می رقصید. زیر لب غرولندکنان ادای رها رو دراوردم: ووی چقدر قشنگ شدی خوشتیپ ایشششش از تعریف های رها کنجکاو به دیدن عکس شدم دلم می خواست جفتشون رو مسخره کنم و پوزه پسره رو به خاک بمالم.عکس رو دانلود کردم. جهنم الضرر! پسر گندمگونی با لباس ابی کاربنی و قد بلند که چشم و ابرو عسلی رنگی داشت با ته ریش و هیکلی ورزیده. درکل بد نبود. با فکر خبیثی پیام دادم: کجاش قشنگه من باید برم نماز وحشت بخونم از ترس این بیشتر ترسناکه تا قشنگ رها: عه نه عسل جون! - اره رها نگا نگا ترسیدم! امیر(همون پسره): عجب انقدر ترسناکم؟ اگه من ترسناکم تو وحشتناکی! من: عه عه من برم وضو بگیرم نماز وحشت واجبه. - برو! از مجازی بیرون اومدم. اینترنتم رو خاموش کردم. نگاهی به برگه های ریاضی کف اتاقم انداختم. بشینم یکم ریاضی بخونم. بعد از کلی تمرین ریاضی گوشیم رو برداشتم به دوست هام جواب دادم و به گپ بلوچ ها رفتم. همزمان با من امیر هم انلاین شد و پیام داد مشغول حرف زدن با بقیه بودم که امیر روی پیامم ریپلای زد. - افسون؟ میدونم خودتی! با تعجب به پیامش خیره شدم: افسون کدوم خریه؟ - یعنی تو افسون نیستی؟ - نه ترسناک افسون کیه توهمم میزنی؟ - ببخشید وحشتناک فکر کردم دوست دختر سابقمی خیلی شبیه هم هستید. - اها بی خیال داداش. - بهم نگو داداش. - چشم ابجی. کمی باهاش کل کل کردم و بعد رفتم و با دوست های دیگم چت کردم. *زمان حال * کلافه چشمم رو باز کردم موهام رو پشت گوشم گیر انداختم، کنار تمام حرف ها و نصیحت های مامان، کاش حرف هاش رو به جای پشت گوشم مثل گوشواره اویزه گوشم می کردم. بالاخره بد من رو که نمی خواست. سختگیری های خانوادم شاید من رو اذیت می کرد و بخاطر روابط اجتماعی بالا و دوست های زیادم مدام باز خواست می شدم اما همش برای محافظت از خودم بود. با گوش ندادن به حرف های مامان مثلا می خواستم از خودم انتقام بگیرم. معلوم نبود با خودم چند چند ام؛ شاید هم فقط توی بلاتکلیفی عمیقی بین من سابق و من جدید گیر افتاده بودم، فکر کنم اسمش بلوغ باشه.

نام رمان: جایی میان دو جهان نویسنده: آماتا | کاربر انجمن نودهشتیا ژانر: عاشقانه، درام خلاصه: این، قصه‌ی دختری‌ست که در مجازی عاشق شد، در واقعیت جنگید و در نهایت، با قلبی شکسته، به دنیای خاکستری خود بازگشت. قصه‌ی عشقی که بود، اما هرگز نباید می‌بود. مقدمه: شب، نقاب سیاهش را بر شهر می‌کشید و من، غرق در دنیای مجازی‌ام، در این تاریکی بی‌انتها، او را یافتم. اسمش را نمی‌دانستم، چهره‌اش را ندیده بودم، اما روحمان در هم تنیده شده بود. عشق، چون گلی ممنوعه در دشت آرزوهایم شکوفه زد. اما این گل، خار داشت؛ خارهایی از جنس سنت، تعصب و ترس. خانواده‌ام، دیواری بلند در برابر این عشق بنا کردند و من، چون پرنده‌ای اسیر، بال‌هایم را برای رهایی گشودم؛ اما تقدیر، نقشه‌ای دیگر در سر داشت.... **توجه: روایت رمان براساس واقعیت می باشد. «تقدیم به انکه دوستش دارم اما ندارمش.. برای امی»