Alen

چقدر نامــــرده براش عادیه خونـــسرده برسونید موزیک رو بهش، بلکه بــــرگرده... آخه قلبم بود🤫

*** آشینا غمگین به قلب سایورا تو مشتم نگاه کردم. از قلب من خوشش نیومده بود؟ از قدرت‌هام چی؟ من تماما الان درونش هستم. هسته من، خود من الان درونش هستیم. دیگه زندگی نامیرا و جاودانه داره، یعنی خوشحال نیست؟ همه التماسم می‌کردم تا هسته‌ام رو تو قلبشون بذارم. قدرتمند، نامیرا و جاودانه‌ی ابدی بشن. چرا سایورا مثل بقیه خوشحال نشد. اون که حتی حافظه‌امم دیده بود. بهتر با قدرت‌های من آشنا بود. قطره اشکم روی قلب‌ش که از تپش افتاده بود، چکید. بعد از سه میلیارد سال بالاخره یه نفر اشک منو در اورد. کسی که الان بدون حس و فکر روی تخت نشسته. نه خوشحالی نه حتی عصبی‌، هیچ واکنشی نشون نمیده و من رو گیج و غمگین می‌کنه. *** سایورا تریستان آروم صدام کرد: - ملکه من باید بری انجمن. بلند شدم. لباس فرمم رو جلوی تریستان عوض کردم. کفش‌های اسپرت سفیدمم پوشیدم. کوله‌ام رو برداشتم، بدون حرف به دکمه پیرهنش خیره شدم. کلافه نزدیکم شد. تریستان هیچ وقت کلافه بودنش معلوم نبود، چرا حالا معلومه؟ صورتم رو تو دست گرفت و لب زد: - ملکه من، این جوری نباش مثل همیشه شاد و سر زنده باش. تو چشم‌هاش خالی از هر حسی چشم دوختم. به قلبم اشاره کردم. - احساس تو گوشته نه تو سنگ. تکون سختی برداشت و یه قدم عقب رفت. - ولی فقط قلبت از سنگ شده خودت هنوز زنده هستی سرورم. از کنارش گذشتم و حرفمم زدم. - مثل این می‌مونه جا استخونت پنبه بذارند می‌تونی صاف بایستی؟ نموندم واکنشش رو ببینم. از غار که نورش رو از دست داده بود و صدای گریه آشینا تو سرم می‌پیچید بیرون اومدم. امپراتور دم غار بود. با دیدنم لبخند کوچیک زد. - بریم؟ سر تکون دادم. سمت کالسکه‌ای تو آسمون رفتم که یه پرنده سرخ داشت حملش می‌کرد. محافظ خواست در کالسکه رو باز کنه، اما خود امپراتور شخصا برای من در رو باز کرد. وارد کالسکه شدم و نشستم. امپراتور هم کنارم نشست و اشاره کرد به محافظش تا بریم. پرنده به حرکت در اومد. امپراتور تیوان دست منو که انگشتر توش بود رو گرفت، لب زد: - بهتره من این بار تکونی به خودم بدم. درسته؟ فقط نگاهش کردم. هیچ منظور از حرفش رو نمی‌فهمیدم. دست منو دست لب‌هاش برد. لب‌های گرمش روی دست‌های سردم نشست و زمزمه کرد: - من اون انگشتر رو دادم، من باعث شدم این اتفاق بیفته پس من هم باید احساساتت رو برگردنم حتی شده با از دست‌دادن تکه‌ای از خودم. عمیق‌تر دستم رو بوسید. حس گرما از سر انگشت‌هام تا مغز استخونم نفوذ کرد. قلبم با صدا و خیلی ملودی وار تو گوشم پیچید. انگار زنگوله‌های مقدس تو گوشم نت می‌زد! نفس شوکه‌ای کشیدم و به صورت تیوان خیره شدم. سرخ شدم. دستم رو از دستش بیرون کشیدم. - چکار کردی؟ خندید و گونه‌ام رو کشید. - به قلب سنگیت روح دادم. گیج دست روی قلبم گذاشتم. بدن سردم رو با نبضش داشت گرم می‌کرد و حالم خیلی خوب بود. انگار دوباره به زندگی برگشتم. لبخند زدم و گفتم: - ممنون، چرا انقدر کمکم می‌کنی؟ یعنی همش برای این که نتونستی شمشیرم باشی؟

نشستم و به چای سردم خیره شدم، نشد بخورمش. بی حوصله به صندلیم تکیه دادم. آروم به چپ و راست تکونش دادم. لعنتی جسمم این جاست ذهنم پیش مامانمه. پاهام رو عصبی تکون دادم و دست روی لبم گذاشتم. خدایا خودت هوای مامانم رو داشته باش. نفسم رو خسته بیرون دادم. آقا رجب چای سرد رو برداشت و گفت: - الهی؛ عیب نداره دخترم، باز برای تو می‌ریزم. لبخند تلخ زدم: - دست شما دردنکنه آقا رجب. لبخند زد و رفت. به دست‌هام نگاه کردم. باز یادم رفت ناخن‌های شکسته و کجم رو درست کنم. یهو ذهنم پرت شد به دیروز! یادمه مرغ بیرون گذاشتم ناهار درست کنم که پیام کیمیا رو دیدم این کار رو پیشنهاد داده بود. الان چی شد اون مرغ؟ مامان پخت یا تو یخچال گذاشته؟ پوفی کردم و سر تکون دادم. این فکر‌های مزخرف چیه؟! مادر بزرگم مرده، بعد من دارم به چی فکر می‌کنم. دفتر کار رو برداشتم و از روی صندلی بلند شدم. مقنعه‌ام رو یه دستی کشیدم، تقه‌ای به در زدم. صدای بم و خشکش اومد. - بفرما. در رو باز کردم؛ بوی تند سیگار بینیم رو پر کرد. بی‌اراده دستی زیر بینیم کشیدم. به صندلی تکیه داده بود. با یه اخم و ریزبین نگاهم کرد. استادمون از این ترسناک‌تر بود پس هول نکردم و محکم گفتم: - برنامه‌ امروز رو یادداشت کردم. بین ساعات چهل و پنج دقیقه تنظیم تنفس برای شما گذاشتم بتونید ناهار هم بخورید. با مکث کردم، دفتر رو روی میزش گذاشتم. ادامه دادم: - امروز حسابی سر شما شلوغه‌. با همون اخم و سیگار لای انگشتش خودش رو جلو کشید، به دفتر نگاه کرد. پک عمیقی به سیگار زد. خشک گفت: - فایلی برات فرستادم اونو ترجمه کن برای جلسه نیازش دارم. دفتر رو سمت خودم کشیدم با مداد نوشتم بتونم بعد پاک کنم. کمی خودش رو روبه دفتر خم کرد و گفت: - این چیه؟ به ایمیلی که از یه ناشناس بود من ثبتش کردم نگاه کردم و جواب دادم: - اسم درج نشده بود. اما ایمیلش رو برای شما ثبت کردم گفتم شاید بشناسید.

آبدارچی یه پیرمرد سر به زیر بود. نمی‌دونم بهش سلام کردم یا نه. با یه آه لب‌تاب رو روشن کردم. یکی یکی ایمیل‌ها رو چک کردم؛ تو دفتر کار ثبت کردم. قرارها رو تنظیم کردم. همین که سرگرم کار شدم، ذهنم درگیر موضوع دیگه شد. پیرمرد مهربون نزدیکم شد، یه استکان چای جلوی من گذاشت. - سرد نشه دخترم. نگاهش کردم و گفتم: - ممنون! راضی به زحمت نبودم. لبخند مهربون زد و گفت: - من رجب‌‌علی هستم دخترم، کار داشتی به من بگو. تشکر کردم و احترامی گذاشتم. من که نمی‌تونستم بگم رجب علی اصلا تو دهنم نمی‌چرخید. چی صداش کنم؟ پدر که نه ولی چی؟ عمو خوبه؟ نه خیلی سبکه! چشم‌هام رو آروم بستم و گفتم: - ممنون از شما آقا رجب. لبخند زد و با دست لرزون رفت. چایم رو که خوش رنگ اناری بود رو برداشتم بخورم. در آسانسور باز شد. یه زن عینکی بود. عبوس نگاهم کرد. سلامی کردم. خشک سر تکون داد. - تو منشی جدیدی؟ تایید کردم. عبوس‌تر گفت: - من ویدا مگری، کارشناس بازرگانی هستم. جلسات و قرارداد ها رو باید با من هماهنگ کنی یادت نره اول کاری کلاهمون تو هم نره‌. بلند شدم. با اخم جواب دادم: - خوشبختم خانم مگری، بنده هم دانژه آذرنگ هستم. خانم ملکی به من گفتن که چکار کنم از این که باز شما بازگو کردید متشکرم. یکم از بالا تا پایین نگاهم کرد، سر تکون داد و رفت. این هم انگار یه چیزیش بود. نشستم و به لیوان چایم که سرد شده بود نگاه کرد. حبه قند رو اومدم تو دهنم بذارم و چای بخورم آسانسور باز شد و پسری جوون وارد شد. لبخندی زد و سر خم کرد. - سلام، منشی جدید، بجای خانم ملکی باید باشید؟ قند رو گوشه نعلبکی گل دار گذاشتم و بلند شدم. - سلام احوال شما، بله دانژه آذرنگ هستم. با لبخند بزرگ که متوجه دندون جلوش که روی هم اومده بود شدم. دست روی سینه‌اش گذاشت و گفت: - حیدر مرادی، مسئول اداری هستم. سر تکون دادم: - خوشوقتم جناب مرادی. در آسانسور باز شد و مدیر همراه برادرش اومد‌. برادر مدیر بلند گفت: - سلام به همه روز خوب و پر انرژی داشته باشید. راهش رو کج کرد و رفت تو اتاق دیگه. اتاق حسابداری جدا بود. اتاق مسئول اداری و کارشناس یکی بود، با میز جدا. کلا اینجا سه اتاق داشت با یه آشپزخونه. از پشت میز با این بلند شده بودم بیرون اومدم و به مدیر سلام و خسته نباشید گفتم. انگار امروز مشکل داشته بوده. چون با اخم گفت: - ده دقیقه دیگه، لیست کار‌ها رو بیار اتاقم. فورا چشم گفتم. تو اتاقش رفت و در رو کوبید. آقای مرادی هم رفت. به دفتری که کار‌ها رو نوشته بودم نگاه کردم.

سرم رو با ریتم آهنگ تکون دادم‌. به یه ترافیک سبک خوردم و مورچه‌ای رفتم‌، گاهی لاکپشتی. پوفی کشیدم و به ساعت نگاه کردم‌. انگار یکی داره دنبالش می‌دوه. با مردی که چسبید به ماشینم که آروم حرکت می‌کرد، چشم‌هام از کاسه در اومد. - خانم خانم من یه بچه کوچیک دارم لطفا کمک کن خیر از جوونیت ببینی. خونسرد نگاهش کردم در داشبرد ماشینم رو باز کردم یه پنج تومنی پاره بهش دادم و گفتم: - خورد همین قدر داشتم. از من گرفت و رفت! در داشبرد ر‌و بستم. گوشیم زنگ خورد! مامان بود نگران شدم و جواب دادم: - جانم مامان چی شده؟ با گریه گفت: - اسما مرده، مادر بزرگت مرده. گیج به جلوم نگاه کردم‌. مادرِ پدرم مرده؟ خب من خیلی وقته ندیدمشون از وقتی پدرم به رحمت خدا رفت. آر‌وم گفتم: - گریه نکن مامان. مامان هق زد: - نمی‌تونم، هرچقدر بد باشن ولی من نمی‌تونم مادر بود؛ من هم مادرم. آهی کشیدم. - قربون دلت برم. گریه نکن با گریه که بر نمی‌گرده. باشه می‌دونم درک می‌کنم من هم حرفی نزدم. از سرکار که برگشتم میام میریم براشون‌. هق زد و روی بدنش کوبید. - دانژه اون مادر بزرگته، نوه بزرگشی باید تو اونجا باشی. پوفی کشیدم. حالا شدم نوه بزرگه؟ اون موقعه که پدرم مرد گفتن بریم؛ نوه نبودم. حالا که خودش مرده شدم؟ فرمون رو تو مشتم فشار دادم و گفتم: - باشه، من روز اول کاریمه زشته نرم. یه وقت دیگه حق نوه بزرگی رو از گردنم بر می‌دارم فعلا مامان‌. با فریاد صدام کرد؛ اما من گوشی رو قطع کردم. دل سنگ نبودم فقط دلم دیگه روشون سیاه شده بود. مادرم بخاطر خانواده پدرم دردمند شد. یه زن تنها و غریب که هیچ خانواده‌ای تو این شهر نداره. تا الان عوارض اون حرف‌ها اون نفرین‌هایی که کردنش روش مونده، اون قرص اعصاب‌ها، قلب درد ها‌. چطور این‌ها رو ببینم و برم؟ قطره اشک درشتی از چشمم افتاد.‌ دستی رو صورتم کشیدم و جلو شرکت پارک کردم. پیاده شدم و ندونسته در رو محکم کوبیدم. کیفم رو محکم تو مشتم فشار دادم و وارد شرکت شدم‌. انقدر غرق افکارم بودم نفهمیدم کی روی صندلی پشت میزم نشستم‌. بجز آبدارچی شرکت هنوز کسی نیومده بود. باید هم این جوری باشه منشی باید زودتر از مدیر عامل و بقیه برسه.

اومدم غر بزنم دیدم هنوز مثل شمر نمرود داره نگاهم می‌کنه. ساکت شدم و نون پنیرم رو نصفه خوردم استرس انگار راه گلوم رو بسته بود. چایم رو خوردم و بلند شدم. مامان چنان داد زد هر پشمی که نداشتم در اومد! - می‌خوای هشت تا پنج مثل چی کار کنی این خوردنته؟ با دهن باز گفتم: - ترسیدم. نشست غر زدن. - منو باش از اول خروس خون پا شدم، صبحانه درست کردم با این پاهام بعد جوابش بشه نخوردن... عذاب وجدان الهی رو کوبیدن تو سرم و نغ زدم: - خب نمی‌تونم. نشستم زور زوری با صد بار عوق زدن خوردم. با لبخند ژگوند گفت: - نوش جونت. خواستم داد بزنم، کوفت خوردم دل و روده‌ام تو حلقمه. اما اگه یکی به دو می‌کردم باز مامان برنده می شد باز سکوت رو ترجیح دادم. تو اتاقم رفتم. یک راست در کمدم رو باز کردم. خب بسلامتی به مرحله سخت از زندگیم رسیدم. این گونه شروع می‌شود. « چی بپوشم؟» میون پنجاه‌تا مانتو ول چرخیدم آخرم شد همون که همون اول انتخاب کردم. یه شلوار مام‌فیت مشکی پوشیدم. همراه مانتو یشمی، از مانتوش خوشم می‌اومد چون چسبون نبود‌. یهو هنگ کردم. یادم اومد آرایش نکردم. پوفی کشیدم مانتوم ر‌و در اوردم. جلو آینه ایستادم. چطور اول صبح کسی حال داره آماده بشه؟ با هزار مکافات که حس می‌کردم امروز از همیشه زشت‌ترم آرایشم تمام شد. مانتو یشمی رو باز پوشیدم و مقنعه مشکیم هم سر کردم. تو کیفم چندتا لوازم آرایش انداختم. همه وسایلمم تو کیف ریختم. یه نگاه به ساعت کردم هشت و پونزده دقیقه بود. تا برم همون میشه. از خونه بیرون زدم که دیدم مامان قرآن تو دست گرفته داره می‌خونه. لبخند زدم و گفتم: - مامان من دارم میرم. بلند شد و نزدیکم شد. - برو به سلامت، مراقب خودت باش روز اولی از خودت زیاد مایه نذار عادتشون بشه هی ازت کار بکشن گاهی بگو نمی‌دونم همیشه نگو باشه. سوارت میشن. قهقهه زدم. قربون نصیحتش بشم. مشت آرومی به بازوم زد. - می‌شناسمت که میگم روز اول از ذوقت همه کار می‌کنی‌. خم شدم پیشونیش رو بوسیدم. - چشم مامان‌. قرآن تو دستش رو بوسیدم و به پناه حق از خونه بیرون زدم. سوار ماشین خوشگلم شدم. باید ببرمش کارواش اما کی می‌بره؟ خودم بعد می‌شورمش. صدای آهنگ هایده رو بالا بردم. خدا رحمت کنه هایده رو خودش مرده آهنگ هاش ریمکس میشه، از شادمهر، مهدی احمدوند و خیلی‌ها می‌خونه. خندیدم هوش مصنوعی یاد‌ها رو تا ابد زنده نگه می‌داره. البته صدا رو زنده نگه می‌داره.

... خمیازه بلند بالایی کشیدم و لب زدم: - بالاخره تمامش کردم‌‌. به ساعت نگاه کردم. پنج دقیقه مونده به نه تمامش کردم. دشکم رو از تو کمد دیواری بیرون کشیدم و روی زمین انداختم‌. بالشتمم پرت کردم، روی شکم دراز کشیدم. فردا اولین روز کاریمه، خدایا خودت دست منو بگیر. هی تو جام چپ شدم راست شدم؛ استرس فردا رو داشتم تا وقتی دستم بند بود یادم نبود. الان که می‌خوام بخوابم یادم اومد. اصلا فردا چی بپوشم؟ مانتو خردلی، مشکی؟ نه مشکی گرمه گرم‌ترم می‌کنه. غر زدم: نه مشکی بهتره میگن همیشه اولین ها تو یاد ثبت میشه. پوفی کشیدم و سرم رو زیر بالشتم کردم. آیت‌الکرسی خوندم نه یک بار بلکه چندین بار خوندم تا نفهمیدم چطور هم خوابم رفت. ... با سر و صدایی چشم‌هام رو باز کردم‌. خیلی خواب سبک بودم. از این خصوصیت خودم بدم می‌اومد؛ باعث می‌شد همش خوابم خراب بشه و بدنم حس بدی بگیره شوک، ترس، لرز اصلا نگم بهتره. بلند شدم و به ساعت نگاه کردم. شش صبح بود. ای بابا! باز سرم رو روی بالشت گذاشتم و خوابیدم. ... با تکون‌های دست مامان خواب آلود لب زدم. - بذار بخوابم. تکون تکونم داد: - پاشو دیگه دانژه! ساعت نُه شده، مگه امروز اولین روز کاریت نیست؟ یهو ذهنم بالا اومد و هول کرده نشستم. وای وای پونزده میلیون زده که به کارم بچسبم نه این جوری بی‌خیال بخوابم. یهو مامانم گفت: - آروم ساعت تازه هفت و نیمه، برو دست و روی خودت رو بشور بیا صبحانه. اومدم داد بزنم این شوخی مسخره‌ای بود؛ اما لب گاز گرفتم؛ چشم‌هام رو بستم، دم و باز کردم. خیلی ریلکس با سکته‌ای که به من داد رفتش. من چرا خرم همیشه کلک‌های مامان رو می‌خورم؟ بلند شدم دست و صورتم رو شستم. پیش مامان رفتم سفره انداخته بود. نشستم و به ساعت نگاه کردم. الان انقدر استرس داشتم اصلا دلم صبحانه نمی‌‌خواست. مامان متوجه حالم شد. یه غازی نون پنیر گردو برای من گرفت و دستم داد. با این که چهار زانو بودم اما هی پاهام رو تکون تکون می‌دادم. مامان چای جلوی من گذاشت و گفت: - بخور دیگه مثل ملخ آماده به پریدن شدی. پاهام از حرکت ایستاد و به چشم‌های خوش‌رنگ مامان نگاه کردم. مثل ملخ؟ این ادبیاتش منو کشته. دقیقا بلده کجا رو هدف بگیره تا جد و آبادت رو بسوزونه. غر زدم: - کی ملخ این جوریه! یه عسلی ریخت روی نونش و گفت: - بالاخره بهش نزدیکی. یعنی باید حرف حرف خودش باشه. لب زدم: - دیگه همین بود به حیوون تشبیه نشده بودم شدم. لب خند زد و گفت: - حیون نیست خزنده‌است. خزنده! خزنده؟ غش غش خندیدم و گفتم: - ملخ حشره‌است. پشت چشم نازک کرد. - مهم اینه همشون حیوون هستن. دهنم باز موند و لب زدم: - الان گفتی حیوون نیست خزنده‌است. چشم غره رفت: - چرا صبحانتو نمی‌خوری برداری بری؟ می‌خوام برم بخوابم.

هوفی کشیدم و روی مبل قهوه‌ای نشوندمش. خودمم کنارش نشستم. کنجکاو گفت: - بگو دیگه، چطور شد؟ چکار کردی. لبخند زدم و سر به سرش گذاشتم. - نرم لباس‌هام رو عوض کنم؟ جوری نگاهم کرد که ترسیدم اگه نگم بزنتم. با خنده گفتم: - چیزی نشد مدارکم رو دادم. گفتم به چه زبان‌هایی می‌تونم حرف بزنم. یکم با من فرانسوی حرف زد و من هم شورش رو در اوردم به هر چهار زبان حرف زدم. دیگه این جوری شد گفت استخدامی. ماهی پنجاه و پنج میلیون همراه بیمه، پیش پرداخت هم پونزده میلیون به حساب من زد. خوشحال شد و آروم گفت: - این خیلی خوبه، میدونی اگه بابات می‌دیدت بهت افتخار می‌کرد. مقنعه‌ام رو در اوردم و تلخ پرسیدم: - چرا ارشدم رو گرفتم این جوری خوشحال نشدی؟ اخم کرد و نگاه گرفت‌. - خوشحال شدم، چرا نشم؟ فقط نمی‌خوام گوشه گیر باشی، یه گوشه خونه بیفتی. همش تو اتاقت دور از همه. حتی اگه منشی بشی، یا یه کار دیگه خوشحال‌ترم می کنه بیرون باشی و هوا به کله‌ات بخوره. از حرفش حس بهتری گرفتم. پس مشکل این بوده! نه مشکل تحصیل من. سرم رو روی شونه‌اش گذاشتم و زمزمه کردم: - من این رشته رو دوست داشتم. آروم روی صورتم زد. - من هم بهش احترام گذاشتم؛ الان دیگه مهم نیست تو کار داری، حقوق خوب داری. تنها چیزی که می‌خوام دیگه به چشم ببینم، اینه که به خونه بخت بفرستمت. بازم خونه بخت، چرا باید بگن دخترا ترشی می‌افتن مگه چه ایرادی داره شوهر نگرفتن؟ من نمی‌تونم شوهر کنم، اصلا باید آماده باشم. چرا الکی یه زندگی بسازم که بعد‌ها به راه طلاق بره. یا نتونم، بند شده باشم و عاطفی طلاق گرفته باشم. من دارم دوست‌هام رو ببینم؛ نصفشون ناراضی هستن. همه حرف‌هام شعار‌هام فقط تو ذهنم موند و لب باز نکردم. فقط گفتم: - به وقتش اون هم می‌بینی. بلند شدم تا بحث کش پیدا نکنه. وارد اتاقم شدم یه دوش بدون شستن موهام گرفتم عرق روی بدنم نمونه چون موهام مکافاته خشک کردنش. لباس پوشیدم و خواستم از اتاق بیرون بزنم چشمم به مقاله ترجمه نشده افتاد.‌ امشب باید تمامش کنم. از اتاق بیرون زدم که بوی چای دارچین مامان کل خونه صد متری مارو گرفته بود. شکمم به صدا در اومد. ناهار نخورده بودم. مامان پا فیلم ترکی نشسته بود و اصلا نگاه از تلویزیون نمی‌تونست برداره. شده ده بار هم می‌شینه پا تکرارشون یه وقت چیزی رو جا ننداخته باشه. خنثی نگاه گرفتم دو لیوان چای ریختم. قهوه خور نیستم اما چای خور درجه یکم‌. به همین بابت استکان کفاف منو نمیده، حداقل باید یه لیوان بخورم حال کنم. چای رو بردم روی میز گذاشتم و خودمم نشستم‌.‌ یه شیرینی برداشتم و به تلویزیون خیره شدم. خودمم جوری تو اوج فیلم رفتم هیچی از کیک و چایی که خوردم نفهمیدم فقط فهمیدم خیلی چسبید. کش و قوس اومدم گفتم: - مامان میرم مقالم رو تمام کنم که برای فردا برم سرکار. خم شدم بوسیدمش و جواب داد: - زودبخواب صبح سرحال باشی. - باشه. تو اتاقم رفتم. اصلا با میز حال نمی‌کردم‌. بند و بساطم رو روی زمین ریختم و شروع کردم ترجمه مقاله.

اومدم آهنگ رو زیاد کنم‌. ویبره گوشیم‌ خبرم کرد. نیم نگاهی انداختم، مامان بود. روی اسپیکر گذاشتم. - جونم؟ - کی میای؟ چی شد؟ نگران بود خیلی ضایع از صداش معلوم بود. - دارم میام، چیزی لازم نداری؟ - نه بیا زودتر. با نیش باز پرسیدم: - فیلم‌ ترکی‌هات تمام شده دمغی مامان جونم؟ ناراحت جواب داد: - نه، این فیلم جدیده هست گذاشته بودن؟ بچه تو شکمش مرد. قهقهه زدم: - مامان اسمش روشه دیگه فیلمه. غر زد: - انقدر مسخره نکن فیلم‌ها رو از یه جا دیدن ساختن دیگه. تو که این همه درس خوندی نکردی زندگی ما رو بنویسی بدی فیلم کنند. فقط برای این درس خوندنت خون به جیگرم کردی. باز شروع شد. مامانم دوست داشت من دکتری چیزی بشم، یا به من بگن خانم مهندس یا بگن خانم دکتر. نفسم رو پوف پوف بیرون دادم و گفتم: - مامان من تو راهم فعلا. گوشی رو قطع کردم و گاز دادم. وسط راه کیک خامه گرفتم و خونه رفتم. با دیدن مامان که حیاط شسته و داشت جلو در رو آب پاشی می کرد نق زدم: - الان وقت شستنه؟ تو اوج گرما؟ می‌گذاشتی من چهار و پنج می‌شستم دیگه یه اسپند هم درست می کردم‌. گل‌ از گلش شکفت و گفت: - ببینش ببینش چقدر بزرگ شده، خانم شده. ماشالله؛ بترکه چشم حسودی که نمی‌تونه ببینه. شلنگ رو ول کرد. منو محکم بغل کرد بوسید. - مبارکه. پیشونیش رو بوسیدم. دلخور شدم وقتی ارشدم رو گرفتم اصلا خوشحال نشد. تازه فقط یه تبریک خشک و خالی گفت رفت آشپزخونه. خیلی تو دلم بود بپرسم چرا؟ جعبه شیرینی رو بهش دادم. آب رو بستم، شلنگ رو جمع کردم. نفس عمیقی کشیدم هوا خیلی گرم بود. مقنعم رو تکون دادم و تو خونه رفتم. مامان دنبالم اومد و گفت: - ایشالله فردا از ساعت چند میری؟ با نیش باز جواب دادم: - اول بیا بشین تا برای تو تعریف کنم. پله‌ها رو خسته با فشار زانو بالا اومد. غمگین نگاهش کردم. از خانواده پدری که هیچ خیری ندیدیم. تا فهمیدن پدرم مرده، مامانم رو ول کردن؛ گفتن تو حرص کشتش کردی. برعکس گفته‌هاشون پدر و مادرم خیلی به هم احترام می‌گذاشتن. کمکش کردم و پهلوش رو گرفتم سرش رو بوسیدم. - چرا با این پاهات انقدر راه میری؟ خسته از پا درد نالید: - اگه بهش زور نشم دیگه همین‌ هم نمی‌تونم راه برم. لج باز بود. هرچی بگم باز کار خودش رو می‌خواست بکنه. روزی که جوون بود و می‌تونست ازدواج کنه، نکرد و فقط منو با چنگ و دندون بزرگ کرد. چقدر حرف که نشنید‌، چقدر اذیت، چقدر دکتر و بهش گفتن افسردگی گرفتی.

لبخند زدم و محترمانه تشکر کردم. پسری جوون دست تو جیب اومد و گفت: - سلام خانم ملکی، متین دفتره؟ خانم ملکی تایید کرد. - بله آقای مشتاقی هستن. پسره با چشم‌های قهوه‌ای تیره‌اش نگاهم کرد و پرسید: - منشی جدیده؟ خانم ملکی خندید. - بله، بالاخره جناب مدیر رضایت دادن. پسره خندید‌. بدون در زدن در رو باز کرد. رو به من گفت: - خوش اومدی به شرکت بازرگانی. تشکر کردم. تو اتاق رفت که فریاد و خنده‌ها بود از اتاق شنیده می‌شد! تعجب کردم. یه جورایی انگار بمب انرژی بود. خانم ملکی با لبخند گرم گفت: - برادر مدیر هستش. جفتشون بعد فوت پدرشون این جا رو دارند می‌چرخونند. آهانی کردم. برادرش شبیه مدیر نبود. متین چشم‌ها، موهاش مشکی بود، برادرش موهاش خرمایی تیره و چشم‌هایی قهوه‌ای سوخته. از خانم ملکی خداحافظی کردم تا فردا ساعت هشت و نیم بیام این جا کارم رو شروع کنم. سوار آسانسور شدم و به کیمیا زنگ زدم. انگار رو گوشی خوابیده. - جونم دانی؟ به خودم تو آینه نگاه کردم. رنگم پریده‌تر شده، کرمم تو این گرما جذب شده بود. نگاه از خودم گرفتم و سر به سرش گذاشتم. - قبولم نکردن. غرش کرد. - گمشو بابا، هر جا بری تو هوا تو رو می‌زنند. خنده‌ام رو کنترل کردم. - حالا که نزدن. در آسانسور باز شد و پایین رفتم. غر زد: - سر به سرم نذار، من حاضرم قسم بخورم استخدامت کردن. چقدر روی من مطمئن حرف می‌زد. لبخند زدم و جواب دادم: - آره؛ استخدام شدم کیمیا. از فردا ساعت هشت و نیم تا پنج عصر کار می‌کنم. کیمیا جیغ بلند و خوشحالی کشید. - ایوووووول می دونستم. سوار ماشینم شدم و خندیدم‌. کیمیا کنجکاو و سریع پرسید: - یالا یالا بگو ببینم مدیرش از اون تیکه ها و خوشگل‌هاست؟ شنیدم مدیر اون شرکت خوشگله. خوشگل، هوم درسته بد نبود؛ اما گفتم: - دقت نکردم. میای ببینمت؟ مکث کرد و جواب داد: - نه؛ الان نمی‌تونم با حسین قرار دارم. خندیدم. - تو هم با این شوهرت ما رو کشتی‌. چرا مثل آدم هم دیگه رو تو خونه نمی‌بینید؟ ماشین رو روشن کردم. جواب داد: - حسین رو که دیدی همش دریاست کم می‌بینمش. تو خونه هم که خانوادم نمی‌ذارند درست ببینمش برای همین قرار می‌ذاریم. خندیدم، خیلی زندگی شیرین و تلخی داشتن‌. دور بودن اما تو کافه همیشه هم دیگه رو می‌دیدن. صدای ضبط رو کم کردم و گفتم: - ای‌جان، باشه گلم به آقاحسین هم سلام برسون. راستی کیمیا ممنون بابت این کار من از امروز دیگه یه کارمند هستم. محکم جواب داد: - تو قبلا هم کار داشتی تازه پیشنهادش شاید من بود؛ اما استعدادش درون تو بود. لبخند زدم: - باشه حالا هی هندونه زیر بغلم نذار، برو آماده شو. - واقعیته دانی؛ فعلا بای بوس بهت. خداحافظی کردم و گوشی رو روی پاهام گذاشتم.

گوشی رو قطع کردم و چرخیدم. آقای مشتاقی با قهوه تو دستش نگاهم کرد. لبخند زدم و گفتم: - خانواده‌ام راضی هستن. فقط باید این فرم رو پر کنم؟ تایید کرد و جواب داد: - اول با دقت بخون بعد پر کن. اگه وقت داشتی، بگو خانم ملکی کمکت کنه با این جا آشنا بشی؛ راحت تر می‌تونی به کارت فردا ادامه بدی. چشمی گفتم. فرمم رو با دقت خوندم. این که نمی‌تونم فسخ کنم، سفر کاری‌ها باید همیشه آماده باشم. حقوقش هم با خودکار نوشته شده بود. قبلا سی میلیون بوده ولی الان زده پنجاه و پنج میلیون! با دیدن این رقم مخم سوت کشید. به مبلغ اشاره کردم و گفتم: - پنجاه و پنج میلیون؟ تایید کرد. - بخاطر تسلط در چهار زبان، و مدرک ارشد شما حقوق افزایش شده. پیش پرداخت هم باید شماره کارت رو اون پایین ذکر کنید،بنده به حساب شما واریز کنم. تا از فردا به طور رسمی بتونید کار رو انجام بدید. پنجاه و پنج میلیون ماهانه زیاده، البته برای این دوره الان ما دیگه زیاد نیست. فقط برای من که خرج زیادی نمی‌کنم، به چشمم زیاد میزنه‌. نفسم رو بیرون دادم و فرم رو پر کردم امضا کردم، انگشت هم زدم. آقای مشتاقی هم امضا و اثر انگشت زد و گفت: - بفرمایید دهن خودتون رو شیرین کنید‌. امیدوارم بتونیم با هم همکاری خوبی داشته باشیم. گوشیش رو در اورد. تند تند چیزی رو زد و دینگ... برای گوشی من پیام اومد. گوشیم رو برداشتم که با دیدن پونزده میلیون پیش پرداخت شوکه شدم. محترمانه و کنترل شده گفتم: - تشکر. با این کارش منو محکم به این شرکت چسبوند. بلند شد. پشت میزش نشست منشی رو خبر کرد. من هم بلند شدم و گفتم: - پس من برم با منشی هماهنگ کنم؛ تا نکات لازم رو بده. در باز شد، همون زن که فهمیدم خانم ملکی هستش وارد شد. شکمش رو که دیدم فهمیدم چرا می‌خواد بره، اون بارداره. محترمانه پرسید: - بله جناب مشتاقی امری داشتید؟ جناب مشتاقی درحال انجام کاری گفت: - از الان خانم آذرنگ به جای شما کار می‌کنه. لطفا راهنمایشون کنید خانم ملکی. خانم ملکی لبخند زد. - می‌دونستم تو استخدام میشی. بیا دخترم تا بگم چکارا کنی. تایید کردم و همراهش رفتم. خانم ملکی سمت میز رفت و گفت: - اول این‌جا رو میگم چون من از بعد خودم خبر ندارم. این دفتر تنظیم ساعت‌ها و قرار ملاقات‌هاست. بازش کردم، مرتب همه چی نوشته شده بود. حدود یک ساعت تمام کار‌ها رو به من توضیح‌داد. نشست و یکم آب خورد. گوشی زنگ خورد و گفت: - می‌تونی جواب بدی. گوشی رو برداشتم و با اعتماد بنفسی که بخاطر مدرک ادبیاتم داشتم گفتم: - سلام، شرکت بازرگانی مهرزادگان، بفرمایید. مردی به زبان استانبولی شروع کرد کرد حرف زدن. - سلام، از استانبول تماس می‌گیرم. درمورد قرار داد درحال اجرا می‌خواستم با مدیرعامل صحبت کنم. قلم و دفتر رو سمت خودم کشیدم و گفتم: - حتما، ممکن اسم و نام شرکتتون رو بفرمایید؟ تند و خوانا شروع کردم نوشتن و گفتم: - در اولین فرصت منتقل می‌کنم. در حال انتظارش گذاشتم و به آقای مشتاقی وصل کردم. اطلاعات رو دادم و گفتم: - وصل کنم؟ با تاییدش تماس استانبول رو وصل کردم. خانم ملکی لبخندی به من زد و گفت: - تو دختر باهوش و آینده داری هستی؛ مرحبا به پدر و مادری که دخترشون تو هستی.

آقای مشتاقی بلند شد یه فرم تو دستش گرفت. سمت من اومد و گفت: - شرکت بازرگانی، به زبان‌های مسلط به جامعه نیاز داره. من دنبال شخصی هستم که کار‌های من رو ساماندهی کنه. روی مبل رو به روی من نشست. خم شد و فرم قرار داد رو سمت من گرفت و ادامه داد: - ممکنه در ماه به چند سفر کاری بریم‌. نیاز دارم در هر زمان آماده باشید که با اولین تماس ساک خودتون رو جمع کنید. مسافرت؟ کشور‌های دیگه! وای نه. من با مامانم چکار کنم؟ تنهاست. لعنت به من نباید خود سر برای کار اقدام می‌کردم. گیج شدم و بهش نگاه کردم. انگار از تو نگاهم متوجه چیزی شد اما به حرفش ادامه داد: - من منشی ساده که فقط جواب گوشی، تنظیم ساعت و قرار‌هام رو کنه ندارم. یه منشی می‌خوام که گوش و چشم دوم من باشه. مات به برگه خیره شدم. من انتظار نداشتم قبول بشم. گفتم حتما میگه برید خبرتون می‌کنم. این جوری می‌تونستم با مامانم هماهنگ کنم؛ اما الان چکار کنم؟ مامانم بجز من کسی رو نداره. من بخاطر مامانم دانشگاهم رو تو شهر خودم رفتم. با صدای آقای مشتاقی رشته افکارم پاره شد. نگاهش کردم و گفت: - مشکلی پیش اومده؟ من خوشحالم قبول شدم اما نگرانیم مامانم بود. پس حقیقت رو گفتم حتی اگه مسخره بشم. - شرمنده من بدون مشورت با خانواده‌ام اومدم. فکر کردم بگید برید ما با شما تماس می‌گیریم. اگه میشه، من با خانواده‌ام تماس بگیرم و در میون بذارمشون. دستش رو با احترام بالا اورد. - بله حتما می‌تونید تماس بگیرید. تشکر کردم. شماره مامان رو گرفتم. مطمئنم مامان میگه نه؛ میگه یه هنر یاد بگیر درس نخوندی منشی بشی. از استرس بلند شدم، فاصله گرفتم. صدای مامان تو گوشم پیچید. - دانژه؟ گلو صاف کردم. - سلام مامان، من الان تو شرکتی هستم. کیمیا به من پیشنهادش داده. اومدم مصاحبه کردم و الان میگن استخدام هستم. صدای مامان نیومد. با فشار سنگین رو سرم و سینه‌ام ادامه دادم. - کارش جوریه که در ماه شاید چند‌بار به سفرهای متوالی برم، نه ایران خارج از ایران. صدای مامان خش دار تو گوشم پیچید. - قبولش کن دخترم. بالاخره تو هم باید از یه جا شروع کنی. کار کاره مادر این که دستت تو جیبت باشه مهمه. دانژه من به تو اعتماد دارم حتی اگه تو شهر غربت بری. می‌خوام اگه روزی سر رو زمین گذاشتم دلم آروم باشه یه وقت تو تنها نباشی دورت بگردم. قبولش کن دختر خوشگلم من هم میرم شیرینی می‌گیرم دور هم یه جشن می‌گیریم. شوکه شدم. یه چیز سنگین تو گلوی منو فشار داد و لب زدم: - مامان قبول کنم؛ تو تنها‌تر میشی. مامان خندید. - نه تازه از دستت راحت میشم. فیلم ترکی‌هام رو راحت‌تر می‌بینم شهین‌خانم و همسایه‌ها هم هستن. حالا که خدا نگاهت کرده تو ازش نگاه نگیر. لبخند زدم و خندیدم‌. - باشه فعلا.

گوشیم رو در اوردم یکم توش چرخ زدم. تو اینستا، هم دانشگاهی‌هام متنی که فرستاده بودم رو لایک کرده بودن؛ چند‌تاشون هم سر به سرم گذاشته بودن. جواب ندادم. فقط لایکشون کردم بدونند لطفشون رو دیدم. خیلی زود اون دو مرد بیرون اومدن. منشی به منو دختره اشاره کرد: - شما دونفر. تایید کردم. گوشی رو روی سایلنت گذاشتم؛ اومدم برم داخل دختر افاده‌ای تنه‌ای به من زد و رفت. مشکل داره! منشی نگاه کرد. لبخندی به من زد و اشاره کرد وارد اتاق بشم. - بفرمایید. لبخند محترمانه زدم. تقه‌ای به در زدم و آروم وارد شدم. دختر افاده‌ای نشسته بود و خیره مرد روی صندلی بود. سر من هم چرخید؛ به آقای مشتاقی نگاه کردم. با یه خودکار تو دستش خیره ما دوتا بود. فکر کردم یه پیرمرد باشه اما جوون‌تر از طرز فکر منه. زیاد خیره نشدم، به اتاق نگاه کردم. یه اتاق رسمی، با یه میز و یه دست مبل چرم عسلی بود. لب تر کردم. سلام و خسته نباشید گفتم. مدارکم رو بیرون اوردم. سابقه کاری ترجمه‌هام رو نمی‌دونم لازم میشه یا نه جلوش گذاشتم. خودکارش رو گوشه‌ای گذاشت، پرونده‌ام رو گرفت. اشاره کرد بشینم. تو سکوت سنگین، با بوی پیچیده شده قهوه و خنکی اتاق نشستم. گلو صاف کرد و گفت: - شما خانم محترم سوابق کاری ندارید؟ دختر افاده‌‌ای جواب داد: - نه جانم، ندارم هنوز دارم دانشگاه میرم می‌خوام اولین انتخابم برای کار این جا باشه. مکث کرد. با افاده به من نگاه کرد و ادامه داد: - به دو زبان مسلط هستم عربی و انگلیسی مثل کره می‌تونم هر مشکلی رو حل کنم. آقای مشتاقی دستش رو بالا اورد. - تشکر بابت حسن انتخاب شما. به من اشاره کرد و گفت: - شما چی خانم... به مدارکم نگاه کرد و ادامه داد: - خانم آذرنگ؟ مقنعه‌ام رو درست کردم و گفتم: - دانژه آذرنگ، بیست و شش‌ساله هستم؛ ارشد زبان و ادبیات فارسی دارم. سرم رو بالا اوردم به چشم‌های مشکیش خیره شدم. ادامه دادم: - بنده بجز زبان مادری به چهار زبان انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، ترکی استانبولی مسلط هستم. در کار ترجمه مقاله‌ها و آثار هنری و دیگر ترجمه‌ها سر رشته دارم. تایید کرد و به زبان فرانسویی گفت: ـJe veux que tu parles un peu en français pour que je puisse évaluer ton niveau. «ترجمه: می‌خوام کمی فرانسوی حرف بزنی تا سطح تو رو ارزیابی کنم.» تایید کردم و فرانسویی دوباره خودم رو معرفی کردم و به زبان‌های دیگه هم ادامه دادم.‌ دختر افاده‌ای گیج نگاهم کرد. آقای مشتاقی خندید و دستش رو بالا اورد. - متوجه شدم، عالیه خانم آذرنگ شما استخدام شدید. آقای مشتاقی به دختره اشاره کرد. - تشکر از شما برای حضورتون، می‌تونید برید. دختره ایشی کرد و دلخور رفت.

بلند شدم. اولین کاری که کردم، جلو آینه ایستادم. زیر ابروم در اومده بود. همیشه دخترونه برمی‌داشتم؛ چون هنوز، به قول مامان، شوهر نکردی بخوای زیاد تو ابرو‌هات بری. همون دو سه تا دونه رو تمیز کردم. دست و صورتم رو شستم یه کرم مرطوب کننده زدم. به قول کیمیا پنج‌من ضد آفتاب بزنیم این آفتاب هی به ما نفوذ نکنه. پوستم سفید بود؛ زیر نور اتاق رنگ‌پریده‌تر هم می‌زد. سر کمدم رفتم. خلاصه یه آرایش دانشجویی کردم. شلوار پارچه‌ای مشکیم رو برداشتم با پیرهن سفیدمم تنم کردم. سارفون مشکی پارچه‌ای هم بالا پوشیدم. گشتم و مقنعه مشکیم رو هم سرم کردم، موهامم فرق انداختم و یه تره بیرون کشیدم. کیف دستی مشکیم هم برداشتم. عطر زدم. گوشیم و سویچ ماشین داغونمم تو کیفم انداختم. اومدم از اتاق بیرون برم فهمیدم جوراب نپوشیدم. عقب عقب برگشتم و از زیر تخت جوراب رنگ پام رو پوشیدم که جرر... پاره شد. پچ زدم: الان موقعش بود؟ چرا فقط یک بار مصرفید؟ نشستم این بار یه رنگ پا شیشه‌ای برداشتم پاهام کردم که دیدم کف پاهام سوراخه. لباس پوشیدن همیشه حوصله‌ام رو تنگ می‌کرد. بی‌خیال شدم. از اتاق بیرون زدم که مامان و شهین خانم نگاهشون چند ثانیه روم موند. مامان کنجکاو پرسید: - کجا به سلامتی شال و کلاه کردی؟ نگفتم می‌خوام برای کار برم اون هم جلو شهین‌خانم‌. لبخند زدم. از کنار در حال کفش پاشنه دار سفید مات با نوک مشکی رو پوشیدم جواب دادم: - کار پیش اومده باید چیزی رو تحویل بدم. از بیرون وسیله‌ای نمی‌خوای مامان؟ مامان اخمی کرد. - نه مراقب خودت باش، زود بیا. باشه گفتم و با یه خداحافظی از خونه بیرون زدم. سوار ماشین پراید سبزم شدم. سر رنگش با کیمیا خودکشی کردیم. یه رنگ سبز لیمویی بود. خندیدم و سوار شدم. گاز دادم به مقصد کار... دنده رو عوض کردم. آهنگ شایع داشت می‌خوند. همراهش لب زدم... «یه چیزی تومه که بهم میگه دشمن کیه؟ مشکل چیه؟ پاشو که آیندمون اسمیه درد امروزمون نور چشمیه» با لبخند ولوم رو بالا بردم. انگشت‌های باریک دستم رو آروم لبه پنجره با ریتم آهنگ تکون دادم. دوتا بوق برای من زده شد. توجه نکردم و به راهم ادامه دادم. حدود پنج دقیقه رانندگی رسیدم. ماشین رو یه گوشه پارک کردم. از بیرون به شرکت بازرگانی نگاه کردم پر زرق و برق نبود. آلودگی شهر تابلوی طوسی با نوشته قرمز رو کدر کرده بود. سویچ رو تو کیفم انداختم. مدارکمم برای نیاز تو کیفم داشتم. با یه نفس عمیق، صدتا صلوات رفتم تو شرکتی که نمی‌دونم بعدش چی میشه. یک راست سمت آسانسور رفتم. به گوشیم نگاه کردم کیمیا گفته بود طبقه ششمه. خودشون هم راهنما زده بودن. همراه من دو مرد و یه زن محجبه هم وارد شد. هرکی به یه جای آسانسور خیره بود، یا سرش مثل من تو گوشی بود. آسانسور ایستاد و من هم بیرون اومدم. ایستادم؛ یه فضای آروم، با چهار نفر رو صندلی رو به رو شدم. همون لحظه یکی از اتاق مدیر بیرون اومد. هیچی تو ظاهرش معلوم نبود. پشت میز هم یه زن سی و خورده ساله نشسته بود. جلو رفتم و گفتم: - برای کار اومد... بدون نگاه به صندلی اشاره کرد: - بشین صدا می‌کنم. ابرو بالا انداختم! مگه اسمم رو می‌دونه که صدا می‌زنه. سمت صندلی‌ها رفتم‌. کنار یه دختر که یه آدامس اندازه لنگ دمپایی داشت می‌جوید و بینیش رو قلمی عمل کرده بود نشستم. اولین چیز بوی خوش عطرش بینیم رو گرفت. نیم نگاهیش کردم. موهاش رو بلوند کرده بود، لنز سبز هم گذاشت بود، یه پوست سبزه داشت با موهایی بافت آفریقایی. خودش هم از بالا نگاهم کرد و پشت چشم نازک کرد! بی تفاوت به جای دیگه خیره شدم. باز نگاهم کرد و پرسید: - وقتت رو هدر نده این جا بشینی، من به دو زبان مسلط هستم جانم. ظاهر پرفکتمم این کار رو برای من ساخته. مرد کنارش تسبیح انداخت و استغفرالله گفت. اون یه مرد هم بی‌خیال تو گوشیش بازی انگری برز می‌کرد. جواب ندادم. تو دانشگاه از این‌ مورد‌‌ها زیاد دیدم. سر زن بالا اومد. - شما دو‌تا آقای محترم بفرمایید. دسته کیفم رو فشار دادم. چرا همزمان فرستاد؟ شاید برای رقابت! اخمی کردم و به ناخن‌هام نگاه کردم. یکیش کوتاه یکیش بلند بود. انقدر غرق ترجمه مقاله‌ها و داستان‌ها بودم، که یادم رفت برم یه سر و سامون به ناخن‌هام بدم. دختر افاده‌ای با ناز گفت: - آه، چقدر گرمه. شال سبزش رو تکون داد و بوی عطرش رو سمت من سوق داد. چشمم به ناخن‌های گربه‌ای مانیکور شده‌اش خورد. حتی روی ناخنش اکسسوری داشت! به خودم توپیدم. « به تو ربطی نداره، هرکی زندگی خودش رو داره.» نفسم رو خسته بیرون دادم.

تیوان دلخور نشد، لبخند زد و روی دسته مبل کنار من نشست؛ جعبه‌ای سمت من گرفت. - هدیه من به تو الهه‌نور، برای این که نتونستم شمشیرت باشم. با تردید جعبه کوچیک رو ازش گرفتم. یه جعبه مخمل زرشکی، دور نوار مسی رنگ بود‌. آروم جعبه رو باز کردم، درونش یه انگشتر زیبای طلایی با جواهرات زیبای زمردی و یاقوتی بود! بی‌اراده لبخند زدم. تریستان شوکه شد. تکونی خورد و گفت: - تیوان خر شدی! این انگشتر... همه واکنش متعجبی نشون دادن. تیوان خندید. دستی تو موهای مشکی براقش کشید. چشم‌هاش رو چند ثانیه بیشتر بست و نفس عمیقی کشید. خاص جواب داد: - درسته؛ این انگشتر رو به همسرمم ندادم. انگشتری که وفاداری منو نشون میده. تلخ خنده زد و ادامه داد: - بذاریدش به پای این که نتونستم شمشیرش باشم. تریستان بلند شد. من هم با خودش بلند کرد. عجیب گفت: - من کار دارم. دود شد و رفت‌. تیوان لبخندش غمگین‌تر شد و لب زد: - مبارکت باشه سایورا. بلند شد. نفس عمیق و خسته کشید، بعد غیبش زد. چشون شد؟ گیج به انگشتر نگاه کردم‌. آشینا از گیجی درم اورد: - دستت کن، اون انگشتر یه زره آسمانیه، مهم‌تر یه فضای نامحدود که همه چی می‌تونی توش بذاری، حتی منو می‌تونی درون اون انگشتر بذاری. البته بجز موجودات زنده. و این که طولی از ده متر بالا‌تر نمیشه بذاری. من می‌تونم کوچیک بشم، برای همین می‌تونی. در هر صورت این انگشتر خواهان زیادی داره، باعث جنگ و درگیری هم شده. امپراتور اونو حتی به همسرش که عاشقانه می‌پرستیدش نداد؛ فکر کنم چیزی درون تو دیده. فکر کنم تو کشتنش تجدید نظر کنم. از حرف‌های آشینا سر در نیوردم، فقط فکر کنم چیز خوبی باشه. انگشتر رو از جعبه بیرون کشیدم و دستم کردم. انگشتم گرم شد و نوری درخشید! روی بدنم یه لایه سرد و خنک کشیده شد. به خودم بهت زده نگاه کردم. روی بدنم زره سبک، طلایی و نقره‌ای ظاهر شده بود. مات دویدم. روی دیوار آینه قدی بزرگی ظاهرشد. واوووو! خودم رو دیدم کف کردم. یه زره خیلی زیبا روی بدنم بود؛ روی سرمم یه تاج الماسی، با یاقوت، زمرد سبز و سبز تیره. وسط سینه‌امم یه جواهر سبز روشن بود! حتی روی انگشت‌هامم زره داشت. آشالان نزدیکم شد و احترام گذاشت. - ملکه آسمان و نور، تبریک میگم. متحیر به آشالان خیره شدم. چرا به من ملکه گفت؟ سلیا و طناز خانم هم به من احترام گذاشتن. دهنم باز شد و پرسیدم: - برای چی؟ آشالان با سر پایین گفت: - وقتی انگشتر تو دست کردید مقام آسمانی به دست اوردید. مقامی هم تراز با امپراتور آسمان. ناباور خندید، شاید هم عصبی! روی جواهر سینه‌ام دست زدم. انگار می‌دونستم چطور این زره میره. با لمس جواهر زره برگشت تو انگشتر، خواستم انگشتر رو در بیارم ولی در نیومد! نورش بیشتر شد. تو گوشت و استخونم بدون درد فرو رفت! درون بدنم قدرت عجیبی پر شد. یه حس دلشوره شدید تو دلم افتاد. آشینا قهقهه وحشیانه زد و گفت: - حالا نوبته منه با تو یکی بشم، نباید از بقیه عقب بیفتم. از حالت صداش لرزیدم و وحشت کردم. آشینا شنل سیاه پوشیده، پشت سر من ظاهر شد. جوری بغلم کرد انگار داره وداع می‌کنه! فشار اوردم از بغلش بیرون بیام. هی تقلا کردم که با کاری که کرد خشکم زد. پنجه‌اش رو قدرتمند تو قلبم فرو کرد. وحشت زده و دردناک نعره زدم! سلیا و طناز هم ترسیده جیغ بلند کشیدن. تریستان و امپراتور هراسون ظاهر شدن. تریستان، وقتی آشینا رو دید رنگش پرید. فریاد زد: - نه آشینااا نه احمق... همه این‌ها رو می‌دیدم، اما نمی‌تونستم دیگه تکون بخورم؛ بدنم یخ کرده بود. آشینا قلب منو از تو سینه‌ام بیرون کشید. حتی نمی تونستم از وحشت پلک بزنم یا جیغ بزنم. آشینا قلبم رو تو مشتش فشار داد. تو دست راستش قلب سنگی به شکل الماس ظاهر شد. قلبی که نوری آبی، سبز، طلایی و قرمز توش نبض می‌زد. اون قلب رو تو سینه من فرو کرد. زیر گوشم با احترام پچ زد: - الان تکمیل شد‌؛ انگشتر با این قلب کامل میشه، بدون اون هیچ اهمیتی اون انگشتر نداشت. زیر گردنم رو بوسید. با قلب خونی و گوشتی من، پشت به من ایستاد. ناباور به آینه خیره شدم. مثل یه وحشت خالص بود! قلبم تو دستش، قطره قطره ازش خون می‌چکید. به آرومی تو زمین فرو رفت. با رفتنش، مثل این شد که یکی از درون هولم داده، تونستم نفس‌های ولع دار بکشم؛ انگار لحظه‌ای روح از بدنم جدا شده بود. دست لرزونم رو روی سینه‌ام گذاشتم‌. نه زخمی بود، نه دردی! فقط حس می کردم قلبم داره قوی‌تر می‌زنه. و درون بدنم چیزی پخش می‌کنه. تریستان رو به روی من ایستاد. صورتم رو تو دستش گرفت. - سرورم یه حرفی بزن، یه چیزی بگو! خیره چشم‌های تریستان شدم و لب زدم: - خوبم. خودمم نمی‌دونستم خوبم یا نه، فقط خواستم حرف بزنم. تو چشم‌های سبز تریستان نگاه کردم و لب باز کردم: - تریستان. محکم منو تو بغلش گرفت. - تمام شد، تمام شد سرورم. مکث کلافه‌ای کرد و ادامه داد: - اون قلب خود آشیناست، نمی‌دونم چطوری تونست برش داره. فقط قلب رو به ارباب‌ها میده، من تو محفظه گذاشته بودمش نمی‌دونم چطور برش داشت. وقتی خودش شخصا قلب رو تو سینه کسی بذاره، یعنی تماما برای اون شخص شده. آره می‌دونستم، چون حافظه سه میلیارد سالش رو با من تو همجوشی به اشتراک گذاشت. حالا هم خودش رو به من داد. از بغل تریستان بیرون اومدم و زمزمه کردم: - می‌خوام برم تو اتاقم. سمت میز رفتم. حالم خوب نبود، انگار یه نیروی عجیب و قدرتمند داشت تو رگ‌هام، با خون من جریان پیدا می‌کرد. خم شدم. کیف نقره‌ایم رو برداشتم، کتاب و دفتر‌ها رو توش گذاشتم‌. با حالی که خودمم نمی‌فهمیدمش کیف رو روی شونه‌ام انداختم. بدنم سبک بود، خیلی سبک. ولی تو دلم، تو قلبم سنگین بود. هیچ حسی نداشتم، نه شاد، نه غمگین، نه عصبی، هیچیِ هیچی خالی از احساس، یه طبل خالی شده بودم. از کنار همه که تو شوک و سکوت بودن گذشتم. قدم‌هام رو سبک سمت اتاقم برداشت. به کریستال‌های درخشان که غار رو روشن کرده بودن نگاه کردم، بعد وارد اتاقم شدم. روی تخت نشستم، کیفمم یه گوشه انداختم‌. تو سکوت به دیوار خیره شدم. بدون فکر، بدون هدف...

سبزی‌ها رو پاک می‌کردم که زنگ خونه خورد. مامانم نگاهم کرد. - پاشو جواب بده ببین کیه. با دست‌های گِلی گوشی رو برداشتم. - بله؟ صدای ضعیف شهین‌خانم اومد. - دخترم منم، باز می‌کنی؟ کلید رو زدم، در باز نشد. - الان میام باز می‌کنم. از روی چوب‌لباسی چادر گلدارم رو برداشتم سر کردم. مامان گفت: - دانژه کی بود؟ در رو باز می‌کردم. - کیه به نظرت؟ شهین‌خانم. پله‌های ایوان رو پایین رفتم و در رو باز کردم. هنوز کامل باز نشده بود که با چادر سیاهش هولم داد و خودش رو باد زد. - چقدر گرمه! نفسم داره می‌گیره. منو کشید و چپ و راستی بوسید. بوی عطر نمازش بینیم رو پر کرد. - خوش اومدی، مامانم تو خونه‌ست. لنگ‌لنگان جلو افتاد و گفت: - خاطره چندبار خواست بیاد پیشت، خیاطی وقت نمی‌ذاره. الهی نمونم بچه‌ام؛ از کمر و چشم افتاده. - چرخش همیشه بچرخه، بعد خودم یه سر بهش می‌زنم. خنده‌ای کرد. - دلم نمیاد دم در بگم، بیا بشین. با مادرم سلام و احوال‌پرسی کرد. من رفتم آشپزخونه. مامان صدام زد: - دانژه، یه چای بذار. - گذاشتم. ظرف میوه رو برداشتم و تعارف کردم. - چی شده؟ شهین‌خانم دستش رو گذاشت روی سینه‌اش. - الهی بخت همه باز بشه… مکث کرد. - دیشب خاطره نامزد کرد. گفتیم تو سکوت باشه. مامان یه نگاه به من کرد و رو به شهین‌خانم گفت: - ایشاالله شهین‌جون، عروسی کیه؟ لبخند شهین‌خانم جمع شد. - ایشاالله قسمت دختر تو هم. بعد با فکر گفت: - دو ماه نامزدی، یک سال عقد، یک سال بعدش عروسی. بلند شدم و رفتم آشپزخونه. دستی به صورتم کشیدم. - دانژه، چای بیار. - چشم. استکان‌ها رو توی سینی چیدم. سبزی‌ها رو آبکشی کردم. چای رو بردم. - نوش‌جان. - مامان می‌رم اتاقم کار دارم. منتظر جواب نموندم. روی تخت نشستم، قیژ صدا کرد. گوشی رو برداشتم. پیام کیمیا بود. «سلام دانی‌جون، یه کار دارم برات.» پیام بعدی رو باز کردم. «متین مشتاقی… به یه منشی نیاز داره. نگی ارشد گرفتم برم منشی شم‌ها.» گوشی توی دستم موند. پیام سوم: «تو به چند تا زبان مسلطی، حیفه نری.» گوشی لرزید؛ خودش بود. - سلام عزیزم، کجایی؟ - اتاقم بودم. - پیام‌ها رو دیدی؟ - آره… بد هم نیست. خندید. - بهتر از این گیرت نمیاد. ـ گفته از یازده تا دو. الان یازده و نیمه، آماده می‌شم می‌رم. - خبر بده عشقم. تماس قطع شد.

- دانژه؛ بیا کمکم این سبزی‌ها رو پاک کن، کمرم برید. - اومدم. - دانژه مگه نمی‌شنوی؟ کتابم رو بستم و بلند شدم. - جانم مامان، دارم میام. کنارش نشستم. - خیلی پژمردن! اخم کرد و گِل‌های تربچه رو کند. - خریدم پاک نکردی. سرش رو پایین انداخت و ادامه داد. - دختر همسایه شهین‌خانم یک سال از تو کوچیک‌تره، ماشاالله بهش؛ خانمه، کدبانو، جلوی من چای می‌ذاره و خاله‌خاله می‌کنه. لبخند زدم. - مبارک ننه آقاش. با ته چاقو آروم به پام زد. - اووو چه ترش! نگفتم بهت بر بخوره، گفتم این کتابت رو بذاری کنار، دنبال یه حرفه برای خودت باشی. - من ارشد زبان و ادبیات فارسی دارم، حرفه نیست؟ - بگم دخترم ارشده، خب درآمدی برای خودت و آینده‌ات داری؟ خواستگار هم... وسط حرفش پریدم. - باز شروع شد! محکم تو بازوم زد. - پاشو! نمی‌خوام صد سال با من سبزی پاک کنی. سکوت کردم.

به نام آن که آموزگار واحدِ ماست نام اثر: سکوت در زمزمه‌ها نویسنده: آلن.ایزدقلم «النازسلمانی» | کاربر انجمن نودهشتیا ژانر: اجتماعی، عاشقانه مقدمه: بعضی شب‌ها صدا ندارند؛ نه به‌خاطر سکوت، به‌خاطر حرف‌هایی که هیچ‌وقت گفته نمی‌شوند. آدم‌ها فکر می‌کنند درد همیشه فریاد می‌زند، اما بیشترِ زخم‌ها فقط زمزمه‌اند؛ آهسته، مداوم، سمج. این داستان، قصه‌ی دختری‌ست که یاد گرفته بشنود، تحمل کند، و چیزی نگوید. نه چون حرفی برای گفتن ندارد، بلکه چون هر بار که گفته، چیزی را از دست داده است. «سکوت در زمزمه‌ها» روایت انتخاب‌هایی‌ست که ساده به نظر می‌رسند، اما آرام‌آرام زندگی را از هم می‌شکافند. خلاصه: او همیشه دیگران را نجات داده، بی‌آن‌که کسی بداند بهایش چه بوده. زندگی‌اش بر پایه‌ی سکوت و گذشت بنا شده، تا روزی که مردی وارد می‌شود و مرزهایش را به چالش می‌کشد؛ مرزِ عشق، ترس، و انتخاب. هر نزدیک‌شدن، هر حقیقت پنهان، او را مجبور می‌کند دوباره تصمیم بگیرد: خودش را حفظ کند یا باز هم چیزی را قربانی کند. در میان احساسات، خطرها و ناگفته‌ها، آیا این‌بار صدای واقعی خودش را خواهد شنید؟ یا سکوت، مثل همیشه، همه‌چیز را خواهد برد؟

انقدر دست‌وپا زدم، داد و هوار کردم، انرژیم ته کشید. ولی فهمیدم باید تمرکز کنم. فهمیدم بال‌هام رو باید آروم تکون بدم. وقتی شدید تکون بدم، باد می‌افته زیر پر‌هام برای همین اوج می‌گیرم. لازمم نیست تند تند بال بزنم؛ یه هدف رو در نظر می‌گیرم و هر بیست ثانیه بال می‌زدم. با هیجان و آرامش انگار که آسمون برای منه، با تمرکز و یه لبخند خیلی گنده پرواز کردم. باد صورتم رو نوازش می‌کرد، موهام رو به بازی گرفته بود. داشتم حال می‌کردم. یه حس آرامش گرفته بودم. با حضور سنگینی سرم رو بالا اوردم. امپراتور همراه شاه آسمان، همسر آشالان و دخترش اومدن. امپراتور با دیدنم لبخند زد و گفت: - چه بال‌های زیبایی! چهار بال نماد ایزدانه، اولین فردی این‌جا هستی که می‌بینم چهار بال داره. تریستان پشت سرم قرار گرفت و پرسید: - خبری شده این جا اومدید؟ سلیا خانم با اخم جواب داد: - سایورا باید مدرسه بره. خشکم زد؛ برگشتم به تریستان نگاه کردم. با نگاهم التماس کردم بگه نه لازم نیست. ولی با اخم به حرف اومد: - مدارس دو روز دیگه باز میشه، من ثبت نامش کردم لازم به نگرانی شما نیست. امپراتور نامه‌ای سمت من گرفت و گفت: - سایورا، من می‌خوام به این مدرسه بری، ‌برای این‌که مدرسه اجازه داده با خودت محافظ ببری. پس پرونده‌ات باید این جا انتقال داده بشه. تریستان به نامه نگاه کرد و با اخم پرسید: - مدرسه فانوس آبی؟ چرا باید بفرستمش این جا؟ امپراتور تیوان جواب داد: - تریستان خواهشاً گیر نده. این به بحث من و تو کاری نداره لج و لجبازی کنیم‌. سایورا الهه‌نور هستش، آخرین نسل و بازمانده ما، و این‌که تو دنیا تنها کسی که نور خالص داره سایورا هستش. پس بهتره به مدرسه فانوس آبی بره، اون‌جا اساتیدش برجسته هستن. تریستان به نامه خیره شد. دورگه گفت: - این مدرسه نیست انجمنه، اسمش مدرسه در رفته. امپراتور تیوان به من نگاه کرد. - می‌دونم یکم برای سایورا زیادیه، ولی بهترین جا برای رشدشه. مادر تریستان نیشخند زد و گفت: - بذار درست تربیتش کنیم مثل نسلش آتیش به جون جهان نندازه‌؛ البته همون هم داره میشه، نوری که محافظش رو پادشاه تاریکی کرده. تکون سختی برداشتم؛ مات به طنازخانم نگاه کردم. داستان رو تو فلوت خونده بودم. نوری که با تاریکی رابطه برقرار کرد و بچه‌ای ازش اورد، همین باعث فروپاشی شد. آشالان به دخترش اخطار داد. ولی؛ نیشی که باید زده بشه زده شد. امپراتور به من و تریستان خیره شد و پرسید: - چی میگی؟ تریستان مثل یه پدر که برای زندگی بچه‌اش تصمیم می‌گیره، شونه‌ام رو فشار داد و جواب داد: - باشه؛ خودت کار‌هاش رو بکن تیوان، پروندش رو انتقال بده. امپراتور تیوان چشم‌هاش برق زد و گفت: - انتقال داده بودم. دهنم باز موند! جذاب خندید. - می‌دونستم می‌تونم راضیت کنم. انجمن فانوس آبی همیشه زودتر شروع میشه. یکی دو روز زودتر؛ پس وسایلش هم خریدم از فردا بره. فقط تریستان ما رو به غارت راه نمیدی؟ تریستان بی تفاوت اشاره کرد می‌تونه وارد غار بشه. فردا برم مدرسه؟! مدرسه‌های این جا ترسناکه‌، میون سواد یاد دادن آموزش جادو میدن، تو رو می‌فرستن رو در رو با موجودات واقعی بجنگی. دست‌های یخ کردم رو تو هم فشار دادم و وارد غار شدیم. اجزای غار تغییر کرده بود و شبیه یه سالن مبله شد! روی مبل خواستم بشینم تریستان دستم رو گرفت و زمرمه کرد: - مبل‌هاش عادیه. خودش روی مبل نشست. من هم کشید سمت خودش، روی پاهاش نشوندم. معذب شدم، خواستم بلند بشم نگذاشت. ناچار روی پاهاش آروم گرفتم. بدنش بو سیگار و طبیعت می‌داد. خوشم می‌اومد از این بو یه حال خوشی داشت. سرم رو چرخوندم. مادر تریستان با حسادت نگاهم می‌کرد. سلیا خانم رفتارش تیز شد و گفت: - چرا از فردا باید بره؟ از نظر من، همین الان بره با فضای مدرسه آشنا بشه، تا فردا گیج بازی در نیاره، بعد شروع کنه درسش رو خوندن. تریستان موهای منو نوازش کرد و جواب داد: - مگه از ملکه‌ام سیرم؟ دهن همه باز موند. دست تریستان دور شکمم قفل شد، منو محکم‌تر به خودش فشار داد و ادامه داد: - فردا ملکه‌‌ی من میره مدرسه، من نمی‌خوام زودتر بره. همه موهام رو با لطافت روی شونه راستم داد؛ سرش رو تو گردنم کرد و ترسناک تهدید کرد: - دخالت زیادی بخواید تو زندگی سرورم بکنید، شیره وجودتون رو بیرون می‌کشم شبیه عروسک خیمه شب بازی بشید. رنگ همه پرید ولی امپراتور خندید و سعی کرد جلوی خودش رو بگیره؛ گلو صاف کرد و گفت: - تریستان، فکر نمی‌کردم روزی این حالتت رو ببینم. با یه دختر روی پاهات حرف بزنی و تازه با نوازشش ما رو تهدید کنی. سرخ شدم، دستم رو روی دست تریستان گذاشتم. مادر تریستان چشم‌غره‌ای رفت تا دست پسرش رو ول کنم. امپراتور جو رو سعی کرد آروم کنه. روی میز شیشه‌ای که زیرش رُز‌های آبی و سیاه بود؛ از غیب نُه تا کتاب گذاشت با پنج‌تا کلاسور، یه جعبه قلم‌های رنگی، برگه‌های کلاسور، یه کیف پشتی نقره‌ای و کلی وسایل دیگه در آخر فرم لباس مدرسه. آشالان به فرم مدرسه اشاره کرد. - فرم لباست رو طبق انجمن ساختیم، بپوشیش پارچه‌اش نابود نمیشه. کیفت هم همین‌طور، قابلیت جاداری هم برای کیفت گذاشتیم. چون بال‌های بزرگی داری بهتره کیفت رو تو دستت بگیری. امپراتور بلند شد. سمت من اومد و با اخم پرسید: - بال‌هاش تو بدنش بر نمی‌گرده؟ نمی‌خوام کسی ببینه چهار بال داره. تریستان خونسرد گفت: - داشتم یادش می‌دادم که شما مزاحم شدید. امپراتور دست روی بال‌های من گذاشت. یه جور عجیبی لرزید. - عالیه، فقط اون پر‌های سیاه تو بال‌هاش نگرانم می‌کنه. آشینا تو ذهنم آروم زمزمه کرد: - بال‌هات رو فرض کن یه گل هستش؛ داره بسته و بعد غنچه میشه. این کار رو کن، چون دوست ندارم جلوی تو امپراتور رو بکشم به بال‌هات دست نزنه. ترسیدم از صدای خش دارش! فرض کردم بال‌هام یه گل هستش، داره به آرومی غنچه میشه. همه گلبرگ‌ها روی لایه زیری گل و درونش پنهان میشه. تو بال‌هام تکونی خورد؛ با حس خارش درون کتفم دیدم بال هام جمع شدن و تو بدنم رفت. من باز بدون بال شدم؟! آشینا: بدون بال نشدی فقط برگردونی درون بدنت. امپراتور لبخند زد و دست زد: - آفرین! خواست موهام رو نوازش کنه، سریع سرم رو تو گردن تریستان فرو کردم. تریستان با اخم گفت: - برو بشین تیوان.

ممنون عالیه 💯😉

*** آشینا ملایم موهای طلایی سایورا رو نوازش کردم. من بالاخره ارباب واقعی خودم رو پیدا کردم. سه میلیارد و خورده‌ای سال زندگی کردم. و بالاخره موعدش رسید. ملکه زیبام الان روی سینه‌ من به خواب رفته بود، چون من اجازه دادم همه دانش زندگیم رو داشته باشه. می‌خوام همه چی از من بدونه شاید دوست داشتم براش مثل یه آب زلال باشم انقدر که کنارم راحت باشه. لبخند زدم و به آرومی خودم رو محو کردم تا سرش روی بالشتش بیاد‌. کنار تختش ایستادم، دست تو جیبم کردم و عمیق بهش خیره شدم و زمزمه کردم: - نمی‌ذارم چیزیت بشه ملکه نور و تاریکی‌. قدم‌های آرومم رو برداشتم و وارد دیوار شدم و به خواب رفتم. *** سایورا چشم‌های خسته‌ام رو باز کردم. حس یه روح قدیمی و باستانی رو داشتم که از زندگی تکراری خسته شده. سرم رو فشار دادم که صدای تکون خوردن اومد. با دیدن تریستان کنارم تعجب کردم. صداش خش دار پیچید. - سرورم برای ترس از سوسک دو روزه این جوری بیهوش هستی؟ سرم رو زیر پتو کردم. کی سر یه سوسک دو روز بیهوش میشه؟ فکر می‌کردم بیشتر از دو روز بخوابم. از زیر پتو دوتا چشم آبی کریستالی معلوم شد و من از ترس جیغ بلندی کشیدم. جوری پریدم تو بغل تریستان که بدبخت کپ کرد. آشینا تو ذهنم قهقهه زد و گفت: - من بودم نترس، تو این دو روز ارباب تریستان منو ذله کرد که اگه چیزیت بشه منو نابود می‌کنه. من هم گفتم؛ من نمی‌دونستم یه سوسک این جوری بیهوشش می‌کنه‌. قلبم تند‌تند زد و دوست داشتم فحش‌های عالم و دنیا رو بهش بدم. آشینا: الان دادی دیگه. تریستان شوکه نگاهم کرد و پرسید: - چی دیدی؟ بخدا مسخره شدم. دست روی پیشونیم گذاشتم و از تو بغلش بیرون اومدم گفتم: - فکر کردم سوسک دیدم. دستم رو کشید که دوباره تو بغلش افتادم که آشینا سوت زد. بوی عطر طبیعیش تو بینیم پیچید. سرد پرسید: - همین جور که نمی‌خوای من از تو چیزی پنهان کنم تو هم نکن. یه محافظ زمانی می‌تونه از ملکه‌اش محافظت کنه که همه چی رو بدونه. چند بار پلک زدم. جوری که آشینا ناراحت نشه جواب دادم: - یکی تو سرم حرف میزنه. میگه اسمش آشیناست، من یهو ترسیدم. حس کردم خیالش راحت شد. موهام رو نوازش کرد و سر تکون داد: - درسته این غار یه موجود زنده‌است. من ارباب ششم این غار هستم. حالا آشینا برای اولین بار می‌خواد ارتباط بگیره از تو خوشش اومده، میگه می‌خواد تو ارباب اول و آخرش باشی. تصویر تو هم روی دیوار غار بخش اصلی حک کرده. ازش فاصله گرفتم و روی تخت دراز کشیدم و بال‌هام رو سخت تکون دادم. آشینا سرش از سقف بیرون زد و نگاهم کرد. دستم رو سمتش دراز کردم و چشم‌هام رو بستم. جواب تریستان و با ذهنی که عجیب سنگین و پخته شده بود دادم. - قبولش می‌کنم، چون این غار تنها جایی هستش که به من آرامش واقعی میده و می‌ذاره خودم باشم. چشم‌هام رو باز کردم. من از همجوشی باهاش خیلی چیز‌ها یاد گرفتم. یاد گرفتم طمع نتیجه نداره، حسادت تمامی نداره، خشم؛ خاموشی حتمی نداره، گناه توبه نداره، پاکی تاریکی داره. بغض کردم. زندگیش خیلی زیاد بود، زیاد و طولانی، همه چی هم مو به مو به یاد داشت. حتی زمان آفرینش شدنش. صدای کسی که می گفت پیداش کن و رهاش نکن. سنگ باش و نرم نشو، بخور و خورده نشو. بکش و کشته نشو. چشم‌های کریستالیش تو چشم‌های من گره خورد. سرش رو کج کرد. سکوت بود و هیچی دیگه نمی‌گفت. تریستان بلند شد و گفت: - خوبه استراحت زیاد کردی بریم بیرون تمرین کنیم. بغضم پرید و شوکه نشستم و داد زدم: - من تازه بیهوش اومدم! سیگار روشن کرد گوشه لبش گذاشت گفت: - باشه استراحت کن. خوشحال شدم و خواستم قربون صدقه‌اش برم که ادامه داد: - به یونا میگم یه کاسه کرم زنده بیاره بخوری پروتئین بگیری سرورم. غرش چندش و حرصی زدم. - خیلی گاوی تریستان الان میام تمرین. بدون برگرده فقط دود سیگارش رد راهش شد و صداش رو شنیدم. - بیرون غار منتظرتم. آشینا از روی سقف پرید روی تختم و گونه‌ام رو بوسید: - برای سلامتیت دعا می‌کنم، دست بد کسی افتادی. تا اومدم یکی بزنم دندون‌هاش خورد بشه تو تخت فرو رفت و غیبش زد. جا بوسش رو پاک کردم. آشینا خیلی قدرتمند بود خیلی زیاد جوری که یه ایزد هم می‌تونست بکشه. قدرت‌هرکی که اربابش کرده رو بعد مرگ گرفته و خورده. و همه اون قدرت‌ها رو داره به علاوه قدرت‌های عجیب و زیاد دیگه. ولی تنها محدودیت رو اعصابش اینه فقط تو محدودِ غار خودش می‌تونه از قدرتش استفاده کنه‌. حتی نمی‌تونه از غار بیرون بیاد. این غار خود آشینا هستش. می‌تونه خودش رو بزرگ‌تر کنه از جایی به جای دیگه بره ولی به صورت یه سنگ غولپیکر می‌تونه. واقعا ازش خوشم اومده. بلند شدم و از اتاقم بیرون اومدم. بال‌هام روی زمین کشیده می‌شد و مور‌مورم می‌شد. سعی کردم بالا تر بگیرمشون، لعنتی‌ها سنگین بودن. از غار بیرون زدم. با دیدن آسمون پر ستاره عقب رفتم پرسیدم: - این جا آسمونه! زمین نداره تریستان سقوط می کنم مثل تخم‌مرغ پخش زمین میشم. دود سیگارش رو فوت کرد. سمت من قدم برداشت و سایه‌های سیاه زیر پاهاش جون می‌گرفت گفت: مانات رو زیر پاهات متمرکز کن تو بلدیش. آها پس این جوری کار می‌کنه. مانام رو خیلی راحت زیر پاهام شناور کردم. با اطمینان قدم برداشتم می‌دونستم اگه بیفتم تریستان منو می‌گیره. بدون لغزش قدم‌هام رو سمت تریستان برداشتم. هر قدمی بر می‌داشتم هاله طلایی زیر پاهام می‌درخشید. لبخند زدم و سرم رو بالا اوردم. تریستان به بال‌هام اشاره کرد و گفت: - صد‌تا باز و بست برو‌. سر به منفی تکون دادم. - سه تا هم نمی‌تونم چه برسه صـــدتا! روی مه تاریکی نشست و پا رو پا انداخت. سیگار دوباره روشن کرد. - یونا کاسه ترکیبی حشرات زنده رو بیار تا قوت بگیره سرورم. با اخم نگاهش کردم و غریدم: - چرا همش با حشرات تهدیدم می‌کنی؟ یه تای ابرو بالا انداخت. چشم‌های سبزش رو به من دوخت و گفت: - اشتباهه تهدید نیست من واقعا می‌خوام اون حشرات رو بخوری. حشراتی که یونا شکار می‌کنه جادویی هستن. ولی وقتی بتونی تمرینت رو به پایان برسونی نیازی به قدرتشون نداریم. با چندش لب زدم: - بمیرمم برای قدرت از اون کوفتی‌ها نمی‌خورم. سعی کردم هر چهار بالم رو تکون بدم ولی فقط لرزیدن. نمی‌دونم چطور گاهی تکون می‌خوردن یا دورم حائل می‌شدن. تریستان با حوصله سیگار دود می‌کرد و گفت: - عریزه‌ایه، تو وقتی دستت رو تکون میدی اول به ذهنت سیکنال میدی. حالا سعی کن برای بال‌هات انجام بدی. دید نفهمیدم چشم ریز کرد و سرد ادامه داد: - بیا یه بازی. شوکه شدم تریستان می‌‌خواد با من بازی کنه! لبخند هیجان زده زدم و پرسیدم: - باشه بگو. تیز شد و ترسناک گفت: - به هیچی فکر نمی‌کنی من به تو سیکنال میدم. هر کاری میگم حتی فکر کنی مسخره‌اس انجام بده فکر کن تمام دنیا ساکته و من حاکمم. سر تکون دادم و خندیدم‌. - باشه حاکم تاریکی. با انگشت شصت همونطور که سیگار دستش بود وسط پیشونیش رو خاروند. می‌دونستم کم مونده بیاد منو از وسط دو نصف کنه چون هر وقت وسط پیشونیش رو می‌خاروند یعنی از دستم کلافه شده. نفس پر دودش رو بیرون داد و گفت: - دست چپ بالا‌ پایین. تکرار کردم. - پای راست عقب جلو. بازم تکرار کردم. همینو هی گفت و گفت و گفت که مغزم به صداش عادت کرد و گفت: - بال راست باز و بست. ناخداگاه مثل یه پر سبک بال‌هام رو تکون دادم. شوکه شدم تریستان با اخم گفت واکنش نشون ندم. باز از پاهام و دست‌هام شروع کرد و گفت وقتی شوک تکون بال‌هام از سرم رفت گفت: - بال چپ باز و بست. دوباره همون تکرار شد و سریع گفت: - بال‌ها باز. هر چهار بالم با «ترهرتر» باز شد. مثل کبوتری که بال‌هاش با صدا باز میشه. شوکه و هیجان زده خندیدم. - وای مگه میشه! خیلی بال‌هام سبکه! تایید کرد. - چون تکون نمی‌دادی سنگین بود وقتی یاد بگیری سبک میشه. نیرو؛ همه چی روی نیرو و سیکنال‌ها می‌چرخه. خوشحال به بال‌هام نگاه کردم و ادامه داد: - صد تا باز و بست برو. پووووف باز برگشتیم سر خونه اول، چرا نمی‌ذاره یکم بیشتر ذوق کنم؟ انگار حالا همیشه بال داشتم. با غر غر زیر لب مثل مرغ پر کنده نه سر کنده، دست‌هام رو تکون تکون دادم و بال‌هامم تکون دادم و غش‌غش از باز و بست شدنشون می‌خندیدم. یادمه تا هجده‌سالگی یه داس یا بیل تو دست من بود یا می‌کاشتم یا می‌چیدم. همش کارم نگاه کردن رو دست بابا بود تا طبابت یاد بگیرم. زندگیم بدون هیجان و همش در آرامش بود. الان یک ساله پر از آموزش شده. تریستان روی افکارم خط کشید. چشم‌هاش داشت می‌خندید. خیلی واضح می‌خندید، حتی صورتش با این که نمی‌خندید یه حالت شاد داشت و گفت: - این جوری نکن سرورم دست هات رو تکون نده بال‌هات رو فقط تکون بده. از حالتش مات شدم. صورتش خیلی زیباس، وقتی هم چشم‌هاش لبخند میزنه آدم حس غرور می‌کنه. خوش به حال کسی که باباش تریستان باشه یا شوهرش تریستان باشه. لبخند زدم و سر تکون دادم. فیگور گرفتم پنجه‌هام رو تو هم قفل کردم‌. نفسم رو حبس کردم و تمرکز کردم فقط بال تکون بدم. بالاخره تونستم تکون بدم و جیغ زدم و به بالم اشاره کردم: - ببین ببین تکون خورد، دیدی؟ دستش رو شکل تکرار چرخوند. - ادامه بده سرورم. ذوقم خوابید اصلا هم کسی خوشبخت نمیشه با داشتن همچین مردی. بدرد تشبیه جنازه می‌خوره. قیافه سرد و عبوسش. یادمه یکی می‌مرد ناراحت می‌شدم ولی وقتی می‌رفتم مراسم‌ها با همه ناراحتیم خنده‌ام می‌گرفت. اصلا انگار کائنات پا تو یه کفش می‌کردن من یه آبرو ریزی کنم و بخندم. آه... دلم برای بابا تنگ شد که هی نشکون می‌گرفتم. اون چشم‌هاش که وقتی می‌دیدمش اطمینان و آرامش وجودم رو می‌گرفت. لالایی‌هاش و داستان گفتن‌هاش، وقتی رعد و برق و طوفانی بود هوا. منو روی پاهاش می‌نشوند. موهام رو شونه می‌زد و داستان تعریف می‌کرد؛ بلندتر از رعد، بلند تر از باد... برای همین من دختر قوی بار اومدم چون یه بابای خوب بزرگم کرده. انقدر بابا به من محبت کرده بود که نگاه هیچ پسری منو نمی‌لرزوند و خامم نمی‌کرد. هن هن و خسته تونستم شش‌تا برم و گفتم: - بسه دیگه، نمی‌تونم شونه هام و کتفم درد گرفت‌، ریه‌هام خشکید. تریستان خیلی ریلکس صدا کرد: - یونا بیا کوفتگی و درد ملکه رو خوب کن تا نود و چهارتای دیگه‌اش رو بره. از دستش عصبی شدم، جیغ زدم و پا کوبیدم. زیر پاهام مانا خالی کرد و سقوط کردم. ترسیده و غریزی بال زدم و پرواز کردم؛ ولی چه پروازی من یه بال زدم، از تریستان و غار هم بالا‌تر رفتم. با وحشت داد زدم: - تریـــــستان... تو هوا دست و پا زدم. بال راستم تند تند تکون خورد و بال چپم بی حرکت. تو آسمون یه وری رفتم و دور خودم چرخیدم. وحشت عقلم رو پرونده بود و هیچی نمی‌د‌ونستم. حتی نمی‌تونستم از قدرتم استفاده کنم. به تریستان که هنوز نشسته بود و نگاهم می‌کرد ترسیده خیره شدم و گفت: - آروم باش، بیفتی می‌گیرمت انقدر بال بزن تا قلق بیاد دستت سرورم. جیغ زدم: - زهر و مار رو سرورم اینو نگی سنگین‌تری. بیشتر شبیه جلادی تا محافظ... جیغ زدم و سقوط کردم، تند تند بال زدم. نه به اون موقعه شش تا بزور تونستم بزنم نه به حالا دارم این جوری تند تند می‌زنم.

با درد به پسر بچه زیبایی نگاه کردم. چشم‌های آبی کریستالی بدنی درخشان سفید، موهای سیاه زغالی. با لبخند کنارم که روی زمین افتاده بودم نشست. صدای لطیف پسرانه‌اش گوشم رو مالش داد و تو دلم رو با ترس خالی کرد: - نترس ملکه کوچولو، من صاحب غار شهاب سنگی که درونش هستی هستم. فلوت سنگی تو دستش ظاهر شد و خیلی زیبا نوازید. نور سبز و طلایی ملایمی روی پاهای من نشست و خش خوردگی زانوم رو خوب کرد. به فلوت اشاره کرد. - می‌تونم هر چیزی رو وادر کنم بخونه حتی سنگ. نشستم و مات چشم‌‌های کریستالیش گفتم: - اسمت چیه؟ خندید و تو دستش یه ویولن سنگی ظاهر شد و نت عجیبی به صدا در اورد. ناخداگاه از روی زمین کنده شدم. جیغی زدم که با ملایمت روی تخت قرار گرفتم و صندلی درست شد. صدای دویدن پا اومد. پسره سمت دیوار رفت ولی صداش تو گوشم پیچید. - آشینا هستم، اگه می‌خوای یادت بدم نباید جیغ بزنی که ارباب قصر و خدمتکارش بیاد. از من هم به کسی نگو با دیوار سنگی یکی شد. انگار از اول هم نبود! یعنی آشینا، خود غاره؟ یا غار آشینا؟ پرده اتاقم کنار رفت و یونا هراسون داخل اومد و گفت: - چی شده ملکه؟ اتفاقی افتاده؟ چشم‌هام رو بستم و دروغ ضایعی گفتم: - فکر کنم سوسک دیدم. وقتی چشم باز کردم دیدم نگاه یونا عجیب شده و با اخم جواب داد: - ملکه تو این غار هیچ حشره‌ای وجود نداره. همون لحظه یه سوسک از جلو چشم‌هام پرواز کرد و این بار واقعا جیغ وحشتناکی کشیدم. صدای خنده لطیفی تو سرم پیچید. - می‌خواستم دروغت واقعی باشه ملکه کوچولو. آشینا تو ذهن من چکار می‌کنه! وحشتم بیشتر شد و جیغ‌های بلند‌تر کشیدم. یونا شوکه دنبال سوسک کرد تا بکشتش. دود سیاهی پیچید و تریستان وسط اتاق ظاهر شد. سوسک با نور آبی شبیه یه جرقه از بین رفت. تریستان به من نگاه کرد و بعد به سوسک که با یه جرقه آبی از بین رفت. تریستان دست روی صورتش گذاشت و آروم گفت: - برای یه سوسک که خود غار درست کرده تا سر به سرت بذاره جیغ زدی؟ چهار دست و پا شدم، خواستم واقعیت رو هیجان زده بهش بگم که سکوت کردم و روی شکم دراز کشیدم و سرم رو تو تخت فرو کردم. - سوسک چندشه، یکی ببینه جیغ میزنه. آشینا بغ کرده تو ذهنم گفت: - ببین ملکه کوچولو کاری کردی ارباب تهدیدم کنه. من که تهدیدی از تریستان نشنیدم! آشینا: معلومه دیگه چون من و ارباب با هم ذهنی در ارتباط هستیم. سرم رو بالا اوردم به تریستان نگاه کردم. سیگاری روی لب گذاشت و رفت. ایش، چقدر بی احساس. بدبخت بچه‌ای که این باباش باشه. آشینا هرهر خندید و تو ذهنم جواب دادم: - میشه تو ذهنم رو نخونی؟ یونا هم رفت و آشینا کنارم ظاهر شد. روی تخت لم داد و زیر پتوی من رفت. - من نمی‌خونم خودش میاد، وقتی درون من زندگی می‌کنی یعنی به همه افکارت دسترسی دارم. دهنم باز موند و نزدیکش شدم. دست روی سرش گذاشت. کنجکاوی شدید کاری کرد همجوشی کنم. چشم‌هاش گرد شد و تو چشم‌های من خیره شد. تمام افکار و خاطراتش تو سرم موج زد. تنهایی، تنهایی و بازم تنهایی بود. با کسی به جز تریستان حرف نزده. خودش هم تا حالا به تریستان نشون نداده به صورت ذهنی با هم حرف می‌زنند. درواقع بچه نیست، ظاهر بچه گرفته من نترسم. کل این غار بدن آشینا هستش! سالیانه طول و درازی زندگی کرده‌. تا الان شش ارباب داشته؛ آخرین اربابش رو خودش انتخاب کرده، عکس اربابش رو روی دیوار کشیده؛ یعنی من! خون منو با رضایت وقتی بال‌هام از کمرم بیرون زده خورده، سر از خود خودش رو محافظ من کرده، فقط منتظره تا من هم تاییدش کنم. با تایید کردنش تمام و کمال قدرت‌هاش و خودش برای من میشه. چیزی که شش ارباب قبلی نداشتن! بعد مرگ هر ارباب روحش رو آشینا می‌خوره و قدرت‌هاش رو می‌گیره. ولی حالا می‌خواد من رو جاودانه کنه تا من برای ابدیت اربابش باشم. تمام دانش سه میلیارد سالش با رضایتی که می‌دونست دارم باهاش همجوشی می‌کنم تو ذهن من کپی و ریخته شد! حس خواب آلودگی شدید کردم. نتونستم خودم رو کنترل کنم، روی سینه‌اش بی‌حال افتاد و چشم‌هام بسته شد.

*** سایورا امروز تریستان گفت لازم به تمرین ندارم می‌تونم برای خودم باشم. خودش هم بیرون رفته بود. بی‌حوصله و خسته با کمر درد روی تخت لم دادم. بال‌هام خیلی بزرگ و سنگین بود و خسته می‌شدم، بدنم تحمل وزنش رو نداشت و راه رفتنم کند شده بود. انگار داشتم یه موجود دیگه رو پشتم حمل می‌کردم؛ اما اصلا غریب نبودم با این که اولین باره بال‌هام رو می‌بینم تعجبم اون چنان نبود، شاید چون دیگه به دیدن چیز‌های عجیب عادت کردم. بلد هم نبودم باهاش پرواز کنم. اصلا انقدر سنگین بود که جونم در می‌اومد تکونش بدم. مثل عضلات گرفته بود که سالیان ساله ازش استفاده نمی‌کنی. بعد یهو می‌خوای استفاده کنی، حس و عصب کامل توش نیست. یونا می‌گفت مشکل نداره بال‌هام فقط باید بیشتر حرکتشون بدم. بال‌هام تو شوک بودن، چون با اجبار بیرون زدن نه با خواسته خودم. داشتم بی‌حوصله به همه جا نگاه می کردم چشمم خورد زیر میز آینه‌! فلوت اونجا بود. اصلا فلوت رو یادم رفته بود. بلند شدم و هن هن کنان با بال‌هایی که روی زمین کشیده می‌شد، سمت میز آینه رفتم که خودمم دیدم. بدنم جواهر دار و موهای بلند طلاییم دورم ریخته بود. بال‌های چهارتاییم که بالا کتفی‌هام پهن و بزرگ‌تر بود و پایین کتف و کمریم باریک‌تر، طلایی طلایی بود ولی تو بال‌هام تک و تیک پر‌های سیاه وجود داشت، لباس سفیدم با طلایی بودنم بیشتر تو چشم اومده. خم شدم و فلوتم رو از زیر میز آینه بیرون اوردم. همونجا روی صندلی میز آینه نشستم. یادم اومد یه چیزی تو فلوت بود. با گیره سر آروم درش اوردم. یه طومار کوچیک بود! همین که کاملا بیرون کشیدمش طومار بزرگ شد‌. فلوت رو روی میز آینه گذاشتم و به طومار خیره شدم. کاهی رنگ بود، تو دست‌هام به آرومی درخشید و باز شد. نوشته‌هایی به رنگ آبی درخشان درونش بود با چند نت موسیقی. « بنام آنکه تاریکی و نور رو با هم آفرید تا دنیا از عشقان رنگی شود.» چقدر عجیب! مگه نور و تاریکی با هم می‌تونند؟ از عشق رنگی بشه؟ از هم الان یه جوری شدم با خوندن متن آبی چون یه جوری بود. استعاره جالبی نبود یا شاید من دنیا رو مثل کسی که طومار رو نوشته درک نکردم. بی‌خیالی گفتم و ادامه‌اش رو خوندم. « دنیا به من آموخت در هر نوری، تاریکی هست؛ و در هر تاریکی، نوری... می‌خواهم نتی از جنس تاریکی و نور بنوازم، اما نمی‌شود چون من خالصانه نور هستم، دختری از جنس تبارزادگان نور.» اخم کردم نت تاریکی و نور! همچین چیزی مگه امکان داره؟ صدایی که هم با نور بدرخشه هم با تاریکی بنوازه؟! به طومار خیره شدم روی طومار قطره‌های خشک شده و اشک بود. « به سرزمین تاریکی پا نهادم، عاشق مردی با چشمان تیره شدم. من نور بودم و او تاریکی. برایش فلوتم را به صدا در آوردم. آری برای یک تاریکی زاده فلوتم راه به صدا در آوردم. شب را تا روز و روز را تا شب با هم سپری کردیم. بعد از سه شبانه متوجه موضوعی شدم؛ او ایزد تاریکی بود کسی که تاریکی را حکم‌رانی می‌کرد.» دهنم باز موند! یه ایزد؟ این دیگه داره بلوف میاد! خندیدم ولی بدنم مور مور شده بود. طومار رو بیشتر باز کردم. خیلی تیکه تیکه حرف می‌زد. می‌خواستم بقیه داستانش رو بشنوم. روی آخر طومار خونی بود! « من از ایزد تاریکی نطفه‌ای داشتم‌‌. ایزد تاریکی برای آمدن بچه‌اش آمده. همه از رابطه ما خبر دار شدن. دنیای تبارزادگان با دستان من دارد از بین می‌رود. فرزند ما عجیب و نورانی با سایه‌ای تاریک و سهمگین است. او با این که درون شکم من است نورش کور کننده بود. دستانش وقتی از داخل شکمم روی شکم من قرار می‌گرفت تمام پنجه کوچکش معلوم بود.» چشم‌هام گشاد شد و نفس نفس زدم. صدای غمگین فلوت تو گوشم زنگ خورد! انگار یکی داشت تو گوشم و تو مغزم فلوت غم می‌زد. مثل کسی که سردشه ولی نیست مورمور شدم و پایین تر اومدم ولی هیچی نبود! دیگه نوشته‌ای نبود به جز دو خط... « نور و تاریکی با هم می‌تواند باشد و زمانی که این اتفاق بیفتد چی می‌شود؟ کسی می‌تواند نغمه نور و تاریکی مرا ادامه دهد؟» دندون‌هام نمی‌دونم از چی روی هم می‌خورد. لرز کرده خودم رو بغل کردم و گوشم رو فشار دادم. صدای فلوت تو سرم قطع شده بود ولی گوشم هنوز گرمی داشت. به طوماری که به آرومی داشت می‌سوخت و خاکستر می‌شد نگاه کردم. پاهام رو جمع کردم تو دلم و تو صندلی کز کردم. همچین چیزی نمی‌تونه وجود داشته باشه. یاد نامه‌ای که تو مدراکم بود افتادم: « سایورا فرزند نور و تاریکی زندگی کن، دنبال گذشته خودت نگرد چون تو مسیرش کشته میشی.» لرزشم بیشتر شد. از ترس نبود از چیزی که درونم به شکل عجیبی، حتی زیر پوستم موج می‌زد فکر کنم داشتم می‌لرزیدم. به خودم تو آینه نگاه کردم رنگم پریده شده بود. چشم‌هام گشاد شده بود و لب‌هام از هم باز. با دست لرزون فلوت رو برداشتم. چشم‌هام رو بستم و اون صدای تو ذهنم رو سعی کردم تو فلوت پیدا کنم. توی فلوت دمیدم‌. صدای تیزش آزارم داد. بال‌های سنگینم بی‌اراده دورم مثل یه آغوش گرم پیچید. صدای لطیفی زمزمه کرد: - می‌خوای من یادت بدم؟ ترسیدم و دو متر تو هوا پریدم که با صندلی چپه شدم.