تمامی فعالیت ها

پارت هشتادو پنج چند لحظه بعد، رها آماده شده بود. سرتاپا مشکی، کلاهش توی دستش. در رو باز کرد. سام به نرده‌های سالن تکیه داده بود، منتظرش. تا رها رو دید، لبخند زد. نگاهی بهش انداخت و گفت: — آماده شدی؟… بده کلاهتو. دستت بده من کلاه رو از دستش گرفت و با هم، آروم از پله‌ها پایین رفتن امیر با لبخند مهربونی مشغول چیدن میز صبحونه بود. وقتی رها با سام به سمت آشپزخانه امد، سرش رو بالا گرفت، چند ثانیه نگاش کرد. رها سلام کرد؛ —سلام دایی —امیر به سمتش رفت و پیشانیش را بوسید ،سلام عزیزم صبحت بخیر ، دایی به قربونت بره الهی… همین که از اتاقت اومدی پایین ، انگار خورشید اومد تو خونه. سام ،صندلی را عقب کشید و کمک کرد رها بشیند سه‌تایی دور میز نشستند. رها برای اولین‌بار بعد مرگ هما آمده بود سر میز. حالا رو‌به‌روی دو مردی نشسته بود که هر دو در سکوت، مراقبانه نگاهش می‌کردند. مشغول خوردن صبحانه شدند رها معذب بود به سختی می توانست لقمه بگیرد دستچپش یاریش نمیکرد آرام دستش را روی پایش گذاشت سام و امیر هر دو بی‌صدا بهش نگاه می‌کردن. هر لقمه‌ای که رها با زحمت می‌گرفت، بغضی تو گلوی هر دوشون بالا می‌اومد. امیر لقمه ای گرفت و با لبخندی به سمت رهاگرفت: — یادته بچه بودی هروقت غذا نمی‌خوردی؟ فقط از دست من لقمه می‌گرفتی… رها نگاهش رفت سمت لقمه، بعد سرش رو پایین انداخت. لب‌هاش لرزید، ولی چیزی نگفت. دلش نمی‌خواست این ضعف این‌طوری دیده بشه. سام فوری حواسش رو جمع کرد، چشم غره‌ی به امیر رفت، بعد رو کرد به امیر و گفت: دیروز رفتی ساری؟ امیر متوجه شد مشغول گفتگو با سام شد که رها راحتر صبحانه اش را بخورد . بعد از صبحانه رها به کمک سام از پله ها پایین رفت امیر جلوی در ایستاده بود: من اینجام تا برگردید سوار ماشین شدند. صدای موسیقی آرامی از پخش ماشین به گوش می‌رسید. سام با احتیاط و سکوت رانندگی می‌کرد. هر از گاهی نگاهش می‌افتاد به دست لرزان رها. آرام دستش را گرفت بوسید و گفت: — زودتر از اون چیزی که فکرش رو بکنی، حالت خوب می‌شه. رها چیزی نگفت. چشم‌هایش دوخته شده بود به خیابان وارد کلینیک فیزیوتراپی شدند. سام به‌آرامی بازوی رها را گرفته بود و کمکش کرد روی یکی از صندلی‌ها بنشیند. بعد خودش به سمت پذیرش رفت. لحنش رسمی و خونسرد بود: — «سلام. رها افشار وقت فیزیوتراپی داشتن.» متصدی نگاهی به سام انداخت. انگار انتظار کس دیگه‌ای رو داشت: — آقای دکتر نیومدن؟ سام با همان لحن آرام و جدی گفت: — خیر، ایشون نیستن. متصدی سری تکان داد و اشاره کرد: — بفرمایید. خانم شریفی منتظرن، اتاق سه. سام تشکر کرد، برگشت سمت رها، کمکش کرد بلند شه و همراه هم به سمت اتاق رفتند. خانم شریفی، فیزیوتراپیست خوش‌رو، با لبخند از پشت میز بلند شد و به هردو خوش‌آمد گفت. — سلام رها جان. امروز حالت چطوره عزیزم؟ رها با صدایی آهسته گفت: — بهترم. خانم شریفی نگاهی کوتاه به پا و دست چپش انداخت و پرسید: — تمرینات خونه رو انجام دادی؟ سام جواب داد، صدایش نرم اما جدی بود: — متاسفانه نه. شرایط روحیش چندان خوب نبوده این مدت. خانم شریفی کمی مکث کرد، بعد با لحنی مهربون ولی قاطع گفت: — می‌فهمم، اما باید انجام بشن. بهبودی عضلات بعد از سکته، کاملاً وابسته‌ست به تحرک منظم. مخصوصاً اندام‌هایی که درگیر ضعف شدن. اگه بی‌حرکت بمونن، روند بازگشت حرکتی‌شون کندتر می‌شه. بعد مکثی کرد و ادامه داد: — از هفته‌ی دیگه باید حتماً استخر هم اضافه بشه. آب درمانی کمک زیادی می‌کنه به بازیابی تعادل و حرکت عضلات ضعیف شده. مخصوصاً دست و پای چپش.» سام با دقت گوش داد، بعد با تکان سر تأیید کرد. خانم شریفی رفت سمت تجهیزات. سام که دیگه کاری نداشت، از اتاق بیرون اومد و درو پشت سرش بست در راه برگشت. سکوت نرمی بین‌شان برقرار بود، فقط صدای جاده و گه‌گاهی موسیقیِ کم‌صدای پخش ماشین. سام نگاهش به جاده بود، ولی حواسش پیش ره بی‌مقدمه گفت: — می‌گم… بیان آب استخر رو عوض کنن .از هفته‌ی دیگه تمریناتتو شروع می‌کنی… ، خودم کمکت میکنم خیالم راحت تره رها چشم از شیشه برنداشت. چند لحظه بعد، خیلی آرام، زمزمه کرد: — ممنون داداش سامی که مواظب منی ،همیشه جز دردسر چیزی برات نداشتم منو ببخش سام سرش را چرخاند. قلبش فرو ریخت. صدای رها، بی‌ادعا، فقط خالصانه. حس کرد گلویش می‌سوزد. لرزش صدایش را نتوانست پنهان کند: — «قربونت برم… من بخاطر تو هر کاری می‌کنم. مگه چندتا رهای دیگه دارم؟ رها فقط نگاهش کرد.چیزی نگفت ، سرش را به پشتی صندلی تکیه داد سام نگاهش را دوباره به جاده دوخت تا بغضش دیده نشود. در دلش گفت: کاش هیچ‌وقت ازت فاصله نمی‌گرفتم… اگه فقط یکم دیرتر می‌رسیدم… شاید دیگه هیچ‌وقت این جمله‌هارو ازت نمی‌شنیدم. ترس، برای یک لحظه از ته دلش گذشت. ترسِ دوباره از دست دادنش. این‌بار نه با قهر، نه با دوری… با نبودن

پارت هشتادو چهار رها چشمانش را باز کرد. گیج بود. نگاهی به پنجره انداخت؛ اینجا اتاقش نبود. با تردید به اطراف نگاه کرد. یک‌هو نشست. ترسیده بود. کسی در اتاق نبود. نگاهش خیره مانده بود، مثل کسی که نمی‌داند بیدار است یا هنوز در خواب. خواست از تخت پایین بیاید که سام از سرویس بیرون آمد. حوله‌ای روی شانه‌اش انداخته بود. با لبخند به رها نزدیک شد: — «جوجه‌ی من… خوب خوابیدی؟» رها آرام سرش را سمت او چرخاند. نگاهش پر از تعجب بود، پر از بغض، پر از چیزی که بین ناباوری و امید گم شده بود. — من… چرا اینجام؟ من…ببخش الان میرم بیرون گیج بود و باور نمی کرد سام لبخندی زد، جلو رفت و بغلش کرد. با صدایی آرام، کنار گوشش گفت: — عزیز دلم. کجا بری ..یادت نیست دیشب حالت بد بود… اومدی پیشم…گریه میکردی گرفتمت تو بغلم… تو بغل خودم خوابت برد، جوجه‌ی من. رها انگار خواب می دید سرش را به سینه‌ی سام چسباند. نفسش می‌لرزید. اشک توی چشمانش حلقه زده بود: — من… فقط یادمه افتادم زمین… سرم تیر می‌کشید…دیگه نمیدونم چی شد خواب دیدم مکثی کرد، بعد با صدایی بغض‌آلود، مثل دختربچه‌ای که عمری دنبال آغوش امن گشته باشد، آرام با بغض زمزمه کرد: — دلم برات خیلی تنگ شده بود… داداش سامی… سام نفسش را با درد بیرون داد. محکم‌تر بغلش کرد. صورتش را به موهای رها چسباند. — خواب ندیدی عزیزدلم …منم دلم برات تنگ شده بود، جوجه‌ی من… خیلی… آغوشِ سام ، انگار عذرخواهی خودش بود از رها بخاطر تمام ‌دردهایی که به تنهایی کشیده بود آغوشی بعد از طوفان. لبخند ملایمی که تهش اندوه پنهانی موج می‌زد، به رها گفت: — پاشو عزیزم، یه آبی به صورتت بزن. آماده شو بریم پایین صبحونه‌تو بخوری… باید بریم برای فیزیوتراپیت. دیگه خودم می‌برمت، باشه؟ رها با چشم‌هایی که هنوز خیس بود، بهش نگاه کرد و سری آرام تکون داد. سام به‌آرومی بازوهاش رو گرفت و کمکش کرد از تخت بلند شه. وقتی پای چپ رها به زمین رسید، بی‌جان و سنگین بود، دنبالش کشیده می‌شد. سام یه لحظه خشکش زد، اما فوراً خودش رو جمع‌وجور کرد. دست رها رو محکم‌تر گرفت و زیر لب، با لبخند کم‌جانی که بغض پشتش معلوم بود، گفت: — آروم… من اینجام… نترس. رها با قدم‌های کند و ناپایدار به‌سمت اتاق خودش رفت. وقتی وارد شد، سام پشت در مکث کرد. تکیه داد به چهارچوب، و همون‌طور که نگاهش دنبال رها می‌رفت، اشک توی چشماش حلقه زد. نفس عمیقی کشید. نگاهش روی دست لرزان رها و قدم‌هایی که با زحمت برداشته می‌شد موند. انگار با هر قدم رها، یه تکه از قلب خودش هم تیر می‌کشید. تلفنش رو از جیب درآورد. شماره‌ی ایرج رو گرفت. چند بوق خورد تا بالاخره صدا اومد: — سلام دکتر، خوبی؟ — سلام سامی‌جان، تو خوبی؟ چه خبر؟» — دکتر… دیگه زحمت نکشید بیاین دنبال رها. از این به بعد خودم می‌برمش. ممنون که این مدت زحمت کشیدین. ایرج سکوت کرد. پشت لبخند آرامی که هیچ‌وقت از صدایش رد نمی‌شد، فکر کرد: کاش زودتر به این‌جا می‌رسیدی، سام… ولی هنوزم دیر نیست. اما فقط گفت: — باشه پسرم. من کاری نکردم… وظیفه بود. سام خداحافظی کرد و تماس رو قطع کرد.

پارت هشتادو سه نور ملایم پس از باران شب گذشته، آرام از پنجره بر پرده‌ی حریر می‌لغزید. رها آرام به پهلو خوابیده بود، سرش بر بازوی سام بود؛ بی‌صدا و بی‌حرکت، مثل کودکی که پس از طوفانی طولانی، بالاخره پناه یافته باشد. سام بیدارشده بود ، بی‌حرکت کنارش مانده بود و نگاهش می‌کرد؛ با نگاهی پرمهر و آرام. با انگشتانی لرزان، موهایش را کنار زد. نفس‌هایی که آرامشش را از حضور رها می‌گرفت. اما چهره‌اش پر از اندوه بود، انگار هنوز در حال جنگ با خودش بود… جنگ با چیزی که نمی‌دانست چطور باید بپذیرد. صدای زنگ در به صدا درآمد. امیر بود.ناهید خانم دکمه ایفون را زد و در باز شد امیر وارد خانه شد با لبخند به ناهید خانم سلام و احوال پرسی کرد – سلام پسرم. ناهید خانم که اماده رفتن بود کیفش را برداشت و گفت: – من یه سر می‌رم خونه‌ی مهناز خانم، مهمون داره. تا شب نمی‌تونم برگردم. بیزحمت صبحونه‌ی رها خانم رو بدین. آقای دکتر هم قراره بیاد دنبالش برای فیزیوتراپی.نهارم اماده کردم گذاشتمش یخچال امیر سری تکان داد: – چشم ناهید خانم، با خیال راحت برید. دستتون درد نکنه ،من اینجام، حواسم هست. ناهید خانم خداحافظی کرد و از در حیاط بیرون رفت. امیر کمی ایستاد، بعد از پله‌ها بالا رفت. در اتاق رها را زد؛ جوابی نیامد. دستگیره را آرام چرخاند و در را باز کرد… اما رها داخل اتاق نبود. دلش فرو ریخت. سراسیمه به سمت اتاق سام رفت. بی‌اختیار در را باز کرد… ایستاد و خشکش زد باور نمیکرد رها خوابیده در آغوش سام. دست سام دور شانه‌های خواهرش حلقه شده. امیر نفسش را با بغض بیرون داد آهسته نزدیک شد کنار تخت نشست خم شد ، پیشانی سام را بوسید زیر لب، با صدای خیلی آرام و با لبخندی اشک‌بار: —خوشحالم سر عقل اومدی…بالاخره آدم شدی سام با صدایی آرام که از بغض سنگین شده — دیشب اومد تو اتاقم حالش خوب نبود … نمی تونست بلند شه ؛چرا… چرا نگفتی بهم که یه طرف بدنش… کلمه‌ها در گلویش گیر کردند . امیر بغضش فرو نمی‌رود.نزدیک گوشش گفت: — مگه گذاشتی چیزی بگیم؟ مگه گذاشتی این بچه حتی بهت نزدیک شه، سام… سام چشمانش را بست . اشکی آرام روی گونه‌اش لغزید دست لرزان رها را در دست گرفت زمزمه کرد: — «لعنت به من… لعنت به من…» امیر با مهربانی نگاهش کرد دوباره خم شد سام را بوسید — کنارش بمون… تنهاش نذار. الان بیشتر از همیشه بهت نیاز داره… بعد، به سمت رها خم شد موهایش را نوازش کرد آرام بوسیدش — فدات بشم دخترنازم … بالاخره یه شب آروم خوابیدی… و آرام با صدای پایین که به سمت در می رفت گفت: — بخواب سامی… پیشش بمون من پایینم.

پارت هشتادو دو و بعد… بی‌صدا گریست. گریه‌ای از ته جان. و رها را می‌بوسید. می‌بوسید.‌می بوسید انگار بخواهد با بوسه‌هایش، همه‌ی درد را از وجودش پاک کند آرام در گوشش، با صدایی لرزان زمزمه می‌کرد: ـ جان من… جانِ من… گریه نکن… آروم باش… منو ببخش، نفسم… منو ببخش که کنارت نبودم… لعنت به من… که گذاشتم تنها بمونی… منو ببخش، رهای من… آروم باش من پیشتم با دست‌های لرزان، موهایش را نوازش می‌کرد. هم‌چنان صورت خیس و برافروخته‌اش را می‌بوسید. رها توان حرف زدن نداشت. گریه‌اش به هق‌هق رسیده بود.سرس تیر می کشید . تنها کاری که می‌توانست بکند، این بود که خودش را در آغوش برادر رها کند. سام، محکم او را بغل گرفته بود. می‌لرزید. نفس‌نفس می‌زد، اما تکرار می‌کرد: ـ جانم فدای تو… جانم فدای تو… گریه نکن… دردت به جونم… عشق من آروم باش بوسه‌ای به پیشانی‌اش زد. ـ جوجه‌ی من… آروم باش… رها با شنیدن «جوجه‌ی من»، مثل کودکی که صدای مادرش را بشنود، زد زیر گریه. بغضش ترکید. سام اشک‌هایش را با دست پاک می‌کرد. باز هم بوسیدش. سرش را دوباره به سینه‌ی خودش چسباند. — هیس آروم باش،تنهات نمیذارم نترس قربونت برم بعد، آرام او را بغل کرد و تا کنار تخت خودش برد. نشاندش.نگاهش روی دست لرزان رها ماند. دلش آتش گرفت. ـ قربونت برم من … الان می‌رم قرصتو میارم… نترس… سریع از اتاق بیرون رفت. دقایقی بعد با قرص و یک لیوان آب برگشت. لیوان را به لب‌های رها نزدیک کرد. رها آرام قرص را خورد. سام دوباره او را در آغوش کشید. سرش را به سینه‌اش چسباند و آرام نوازشش کرد. ـ دیگه نترس… نفسِ من… تموم شد… دیگه تنها نیستی… چشم‌های رها از شدت گریه و درد بسته شد. سام به صورتش نگاه می‌کرد. با انگشتانش، اشک‌های باقی‌مانده را پاک می‌کرد. سرش را آرام خم کرد، پیشانی‌اش را به پیشانی رها چسباند. نفس‌هایشان در هم گره خورده بود. زمزمه کرد: ـ تو جون منی… نفس منی… دست لرزان رها را در میان دست‌های گرم خودش گرفت. و رها را مثل بچه‌ای که در آغوش مادرش آرام گرفته، تا صبح در آغوش کشید و با او به خواب رفت…

پارت هشتادو‌یک فوری دستش را کنار کشید. رها تعادلش را از دست داد. افتاد روی زمین. رها ترسید ‌بود تلاش کرد بلند شود اما نتواست چون‌ چیزی نبود که بهش تکیه کنه سام پنجره را بست. تصویر رها، که هنوز روی زمین بود و تلاش می‌کرد خودش را بالا بکشد، روی شیشه منعکس شده بود. ناگهان برگشت. ایستاد. به رها نگاه کرد. رها با تنی نحیف و رنجور، با چشمانی اشک‌بار، سرش را پایین انداخته بود. دست چپش بی‌وقفه می‌لرزید. سعی می‌کرد بلند شود، اما نمی‌توانست. دل سام شکست. قلبش مثل پرنده ای اسیر توی سینه‌اش تقلا می‌کرد. نفس‌هایش تند شده بود. بی‌صدا قدم برداشت. نزدیک شد. خم شد. آهسته بازوی لرزان رها را گرفت. رها جا خورد. با صدایی ضعیف و لرزان گفت: — الان… الان می‌رم بیرون… سام چیزی نگفت. کنارش نشست. فقط نگاهش کرد. چانه‌ی رها را در دست گرفت. هنوز می‌لرزید. رها از ترس چشم‌هایش را بسته بود. اشک از گوشه‌ی چشمانش می‌چکید. نفس‌هایش بریده‌بریده بود. سام با چشمانی خیس نگاهش کرد؛ باور نمی کرد این رها باشد آن چشم‌های همیشه خندان و گیرا حالا گود افتاده، رنگ‌پریده، شکسته… انگار ده سال پیر شده بود. با صدایی گرفته گفت: — چشاتو باز کن… منو نگاه کن… رها همچنان چشمانش بسته بود و گریه میکرد سام با صدای محکم ولی پر ازبغض گفت: میگم ..بازکن چشماتو‌ رها، با تردید، چشم‌هایش را باز کرد. صورت سام روبه‌رویش بود. چشم‌هایی خیس، نگاهی لرزان. لب‌هایش می‌لرزید. سام آهسته دستش را به صورت رها برد. چشمانی که شبیه چشم‌های هما بود… دلش را آتش زد. بی‌اختیار او را در آغوش گرفت. بدن لاغر و نحیف رها در میان بازوانش گم شد. سرش را به سینه‌ی خود چسباند.

قسمت هفدهم هم‌زمان با فریادهای بی‌نام‌ونشان از اتاق ریو، اون‌طرف، مه کم‌کم کنار رفته بود. ایرا، نایا و لیا، در سکوت سنگینی قدم برمی‌داشتن. هر قدم روی کاشی‌های سرد و مشکی مثل کوبیدن پتک روی اعصابشون بود. چراغ‌ها این بار نه قرمز، نه سفید. خاموش بودن. فقط نور زردِ ضعیفی از راهرو می‌اومد. لیا با صدای گرفته‌ای گفت: فکر می‌کنین هنوز زنده‌ان؟ ریو و سایان؟ ایرا ایستاد. به عقب برگشت. جز تاریکی چیزی نبود. دندوناشو روی هم فشار داد. اونا باید بیان، ریو قوی‌تر از اونه که بذاره خودش گم بشه. نایا لب‌هاشو گاز گرفت. ساکت بود. اما لرزش دستش دیده می‌شد. راهرو داشت تموم می‌شد. یه درِ بزرگ فلزی ته سالن منتظرشون بود. به رنگ خاکستری کدر، مثل یه جایگاه انتظار. ساکت. بسته. ایرا نزدیکش شد و دستشو گذاشت روی صفحه‌ی فلزی کنارش. صفحه روشن شد. یه صدای رباتی پخش شد: - سه بازمانده ثبت شد. انتظار برای تکمیل تیم، دو بازیکن باقی مانده. نایا عقب رفت. نشست روی زمین، خیره به تاریکی پشت سر. لیا زمزمه کرد: - شاید بازی نخواد همه‌مون زنده بمونیم. اما ایرا گفت: - نه، این بازی روانمونو می‌خواد، نه جنازه‌مونو. اگه بمیرن، بازی هم می‌بازه. سکوت. فقط صدای نفس‌های خسته و قطره‌هایی که از سقف می‌چکیدن. نایا زیر لب گفت: - ریو، بیا بیرون، من هنوز باید چیزی بهت بگم، در تاریکی، جواب نیومد. ولی صدای تیک، تیک، تیکِ سیستم، نشونه‌ی این بود که هنوز زنده‌ان. و بازی هنوز تموم نشده. دمای هوای اتاق بازی دخترا انقدر اومده بود پایین، که کم کم داشت نفس هاشون کند می‌شد و تنگی نفس میگرفتن. روی دیوار ها که با کاشی های قرمز، بنفش درست شده بود از سرما ترک برداشته بود و بخار گرفته بود دخترا ته سالن بازی روی کاشی مشکی که حکم پایان بازی رو داشت منتظر پسرا مونده بودن.

قاتل زنجیره‌ای «مجنون خورشید» جام شرابم رو تو دستم گرفته بودم و خمار، مثل گربه‌ای کمین‌کرده، به سروش خیره شدم. نگاهم رو که دید، لرزید. لب‌هاش جنبید: «من کاری نکردم، مرسانا...» پوزخندی زدم. لاجرعه شراب رو سر کشیدم. با صدای دورگه‌ی نیمه‌مستم، بی‌رحمانه زمزمه کردم: «حرفی نزدم!» بیشتر لرزید. قهقهه‌ای زدم که از ته روحم بلند شد. لرزشش مثل نغمه‌ای شیرین تو گوشم پیچید. باارزش بود... ولی باید تمومش می‌کردم. خودش بو برده بود که متوجه خیانتش شدم، ولی هنوز صد درصد مطمئن نبود. بلند شدم. لب‌هام کش اومد تو لبخندی مرموز: «چه آرزویی داری؟» نگاهش روی لباس سفیدم لغزید، مضطرب و آشفته. بلند شد. دستش رفت سمت گردنش. با لکنت گفت: «ب... بریم... با... باهم قدم... بزنیم.» نیش‌خند تمسخرآمیزی زدم. ازش خسته شده بودم. اما لبخند زدم؛ اون لبخندی که همیشه قربانی‌ها رو گول می‌زد. «هدیه هم داری؟» ترس تو نگاهش شکست. با شوری کودکانه لب زد: «جونم رو بهت می‌دم، هدیه چیه؟!» بلندبلند خندیدم، تلخ و دیوانه‌وار. «پس بریم کلبه‌ی وسط جنگل... حاضری؟» تندتند سر تکون داد. چرا که نه؟ اون عاشق و شیدای من بود! فقط از شانس بدش، من از عشق چیزی حالیم نبود. چشمم افتاد به خرس کوچیکی که روز اول دیدار ازش گرفته بودم. برش داشتم. همون لباس سفید تنم بود. دیگه چیزی نپوشیدم. پابرهنه، با مستی شیرین توی تنم، از ویلای جنگلی بیرون زدم. سروش هم رفت تا هدیه‌ش رو از ماشین بیاره. قدم گذاشتم روی چمن‌های نمدار. انگار زمین داشت زیر پام نفس می‌کشید. خرس رو تو دستم فشار دادم. توی دستش یه ریموت مخفی کرده بودم، درست زیر پشم‌های نرمش. چشم‌هام رو بستم. انگشتم روی دکمه رفت. با لبخندی که لب‌هام رو به آغوش مرگ باز کرد، زمزمه کردم: «بدرود، سروش...» بوم... ماشین، با همه‌ی خاطرات و دروغ‌هاش، تو شعله‌ای سرخ منفجر شد. و من، پابرهنه روی چمن‌های خیس، آرام قدم برداشتم. با غرور، در نور مهتاب و سرخی آتش پشتم، مثل روحی رهاشده از هر وابستگی...

#پارت۳۹ هنوز صدای هشدار پیامک سرعت غیرمجاز ثبت شد‌روی گوشیم نیومده بود که سارا با خنده گفت: - خب بچه‌ها، حالا که پلیس راهنمایی یادمون کرد، نوبت شکممونه گرسنم شده، یه فست‌فودی می‌شناسم همین دور و برا عالیه نور آفتاب از شیشه‌های فست‌فود می‌تابید و افتاده بود روی صورت‌هامون بوی پیتزای داغ و سالاد سزار پیچیده بود تو هوا هرکدوممون یه چیزی سفارش داده بودیم. سارا پیتزای مرغ گرفته بود، هلیا پیتزای مخصوص و منم سالاد سزار که انگار صد سال بود ازش نخورده بودم. سارا با یه گاز گنده از پیتزاش باذوق گفت: - خدایی این خوشمزه‌ترین پیتزاست که تو این چند وقت خوردم هلیا با دهان پر گفت: - ببین... آدم یه پیتزا بخوره، یه عشق داشته باشه‌یه جمع دخترونه... زندگی چیز دیگه‌ای نمی‌خواد من خندیدم: - فقط یه چک‌جریمه کم داشت که اونم سارا زحمتشو کشید سارا با قیافه‌ای که ترکیب حرص و خنده بود گفت: - به قرآن فقط یه بار گاز دادم... اونم واسه فرار از پراید بغلی که داشت رقابت می‌کرد من چشم‌غره‌ای رفتم: - آره عزیزم، فقط گاز دادی، ولی خدا رو شکر از رو پیاده‌رو رد نشدی همین‌جور که با ولع می‌خوردیم، هلیا یه‌دفعه آروم و با ذوق گفت: - بچه‌ها... یه چیزی بگم؟ ما دوتا با دهن پر برگشتیم سمتش هلیا گفت: - من... بلاخره دل دادم به سام سارا که داشت نوشابه‌شو می‌خورد، نزدیک بود خفه شه: - چی؟ وای نه جدی میگی؟ من هم با لبخند کشیده گفتم: - بالاخره اون یهویی که می‌گفتی اومد؟ البته این یهویی حدود یک سال تو صف وایساده بود هلیا زد زیر خنده: - خب دیگه... نمی‌شد به همین راحتی‌ها اعتماد کرد. ولی سام واقعاً پسر خوبیه با معرفت، آروم، اهل دل... تازه شعر هم می‌خونه سارا لباشو غنچه کرد: - ای جونم! کیه این سام؟ چرا من ندیدمش؟ من: - چون تو تو این مدت با سرعت غیرمجاز دور شهر می‌زدی یه مدت نمی‌دیدی ما رو خندیدیم، کل‌کل کردیم، از هم‌دیگه عکس گرفتیم. حتی سارا از غذای منم یه گاز زد. همه‌چیز پر از حس زندگی بود. در همین لحظه گوشی سارا یه نوتیفیکیشن داد. نگاه کرد و یهو گفت: - وای بچه‌ها... جریمه اومده! واقعاً اومده ... تومن فقط برای سرعت هلیا زد زیر خنده: - فدای سرعتت بشم راننده فرمول یک من دست گذاشتم رو قلبم و گفتم: - فقط نگن سرنشینا هم مقصر بودن، چون ما فقط قربانی بودیم سارا خودشو زد به دیوار: - اه حالا مجبورم از بابا پول بگیرم. کاش بگم تو دانشگاه، استاد ازم خواست با گاز برم دنبال پرونده‌ها هلیا خندید: - آره باباتم حتماً باور می‌کنه استاد دانشگاه، راننده می‌خواد بعد از کلی خنده و غذا، ساعتو نگاه کردیم. وای نه‌‌باید می‌رفتیم دانشگاه، کلاس بعدی منتظر ما بود. سوار ماشین شدیم، آهنگ شاد گذاشتیم، دوباره با هم‌خونی، کوچه‌پس‌کوچه‌ها رو رد کردیم. با دل‌هایی پر از انرژی، سرخوش، مثل سه تا دختر بچه‌ی عاشق زندگی، راهی دانشگاه شدیم.

فرصت ارسال: 20 خرداد شروع رای گیری: 20 خرداد پایان رای گیری: 25 خرداد 🌻🤍🌻

درود و صد درود به نودهشتیا عزیز! با قسمت سوم ببین و بنویس در خدمتتون هستم، یک عکس جذاب دیگه دارم که به انتظار قلم شما عزیزان نشسته🤍 سری پیش شما حق رای به یک نفر رو داشتید و در این سری حق رای به دونفر رو دارید پس کاملا دستتون رو باز گذاشتم اما بازهم تاکید می‌کنم ملاک کامل اول شدن بر پایه این رای نیست تنها هفتاد درصد این رای‌ها ملاک هستش🩵 حواستون به امتیاز هایی که از این مسابقات میگیرید باشه که طبق قولی که داده بودم بهتون اون تعداد امتیازی که تو قسمت اول ذکر شده رو اگه مجموع امتیازتون نتیجه‌اش بشه سورپرایز تبلیغات رو ازمون می‌گیرید🤍 عکسی که براتون می‌زارم تنها تا سه روز باقی میمونه خودش حذف میشه پس اگه کسی عکس رو دیر دید و براش باز نشد می‌تونه بهم اطلاع بده که مجدد عکس رو شارژ کنم🩵 @سایه مولوی @shirin_s @Khakestar @Kahkeshan @اتاقی از آن من @آتناملازاده @هانیه پروین @QAZAL @Amata @Alen @SETAYESH @HADIS و کلیه کاربران نودهشتیا موفق باشید دوستون دارم بریم برای دیدن عکس خفن قسمت سوم ببین و بنویس😉👇🏻

فصل اول بازی مرگ پارت شونرده ریو هنوز زانو زده بود. نفس‌هاش بریده بریده، دستاش دور سرش قفل شده بودن. تاریکی تو ذهنش می‌چرخید، و اون اعتراف، هنوز توی مغزش تکرار می‌شد. ولی وقتی سرش رو بالا آورد همه‌چیز تغییر کرده بود. نور دیگه‌ای نبود. سقف، دیوارها، زمین، همه خیسِ خون بودن. قطره‌قطره از شکاف‌های دیوار شره می‌کرد، مثل عرق مرگ،صدای چک‌چک خون توی سکوت طنین می‌نداخت. اما اون ترسناک نبود. ترسناک، اون چیزی بود که روبه‌روش ظاهر شد. نایا. نه یکی. ده‌ها تا. همه‌ با لباس همون روز توی مدرسه. همه با موهای آشناش. ولی... لبخند. اون لبخند لعنتی. لب‌هایی که تا نزدیکی گوش‌ها دریده شده بودن. چشم‌هایی بی‌روح، سیاه، و خالی. پوست صورت بعضی‌ها شکاف خورده، بعضی‌ها تا نیمه سوخته. ولی همه‌شون یه چیزو داشتن: لبخند. ثابت، بی‌حرکت، و مرگبار. صداهایی خفه از گلوی اونا بیرون می‌اومد: دوستش داشتی… مگه نه، ریو؟ - چرا نگفتی؟ - ما هنوز اینجاییم،منتظر یه جواب، یه حقیقت دیگه. و با هر قدمی که جلوتر می‌اومدن، بزرگ‌تر می‌شدن. بازوهاشون کش می‌اومد، انگشت‌هاشون درازتر، دندون‌هاشون بیشتر. هرچه ریو عقب می‌رفت، اونا نزدیک‌تر می‌شدن، تا جایی که دیگه دیوار پشتش بود. زمزمه‌ی اصلی از پشت سرش بلند شد. صدایی کاملاً شبیه نایا، ولی با بُمی مرده و بی‌احساس: - ما واقعی هستیم. بخشی از تو. هر بار که خواستی فراموشم کنی، ما شکل گرفتیم. نگام کن. به ما نگاه کن. بپذیر، که نتونستی فراموش کنی. ریو نفسش گرفت. چشم‌هاش پر اشک شد. لب‌هاش لرزیدن، اما بالاخره گفت. شما، واقعی هستین. چون من، هنوز تو رو فراموش نکردم. هیچ‌وقت نکردم. حتی وقتی با تمام وجودم خواستم. یکی از نایاها با گردنی شکسته، آروم سرشو خم کرد. - بالاخره گفتی همون لحظه، همه‌شون فریادی کشیدن. لبخندهاشون دریده‌تر شد، نور قرمز دیوونه‌واری تو چشم‌هاشون پیچید، و درست وقتی ریو فکر کرد تمومه، همه منفجر شدن. نه با خون، نه با گوشت. با دود. با دود. با سکوت. و ریو تنها موند. همون‌جا. روی زمین. در اتاقی که هنوز از سقفش خون می‌چکید. و صدای بازی مثل شلیک تیر تو سکوت پخش شد: - پذیرفته شد. خاطره‌ی مخفی، آزاد شد.

فصل اول بازی مرگ پارت پونزده مه سنگین‌تر شد. صدای نفس‌های ریو توی فضای سرد می‌پیچید. سایان هنوز بسته به صندلی بود، اما سایه‌ای دور اتاق چرخ می‌زد، سایه‌ای که ریو نمی‌تونست ازش فرار کنه. صدای ضبط‌شده باز اومد: «بازیکن شماره‌ی ۳، حالا باید با حقیقتی رو‌به‌رو بشی که همیشه پنهان کردی…» همه‌جا تاریک بود. فقط یه نور ضعیف از بالای سر ریو می‌تابید، مثل چراغ اتاق بازجویی. صداهای ضبط‌شده، زمزمه‌های مبهم، مثل بادی که توی ذهن می‌پیچه: – «ریو… وقتشه رو راست باشی… نه با ما، با خودت. روی دیوارهای سیاه رنگ، تصویرهای قدیمی پخش شدن. مدرسه! دختربچه‌ای با لباس بهزیستی، موهای بلند طلایی، سرش پایین، گوشه‌ی حیاط نشسته بود. فقط یک دختر کنارش بود که اونم آیرا بود تا کلاس نهم همراهش بود. کنارش پسری ایستاده بود،ریو. ریو خشکش زد. زیر لب زمزمه کرد: - نه، این دیگه چیه، صداها تو سرش بلندتر شدن: - تو یادت میاد، اون همیشه تنها می‌نشست. هیچ‌کس باهاش حرف نمی‌زد،جز تو و آیرا ولی تو… تو جرأت کردی نزدیک شی. تصاویر سریع رد می‌شدن. نایا و ریو تو مدرسه، ریو همیشه کنارش بوو کمکش می‌کرد. نایا باعث شد ریو دیگه دعوا نکنه، شیطونی نکنه. سال‌ها گذشت، ریو قوی‌تر شد، بزرگتر شد،ساکت‌تر، ولی همیشه یه نفر تو ذهنش موند. نفسش بند اومد. تصویر روزی پخش شد که ریو وارد کلاس شد، صندلی نایا خالی بود. همه‌چیز سیاه شد. صدای خفه‌ی خودش توی اتاق پیچید: – «اون رفت، بدون خداحافظی،بدون یه نگاه، و من، هیچی نگفتم. هیچی نگفتم چون می‌دونستم اگه حرف بزنم، همه‌چی واقعی می‌شه. من،دوستش داشتم. از همون بچگی. ولی حالا حتی منو یادش نیست. و من باید اینو قورت بدم. باید قورت بدم که یه‌بار دیگه هم قراره ببازمش. صدای بازی دوباره پخش شد. - حقیقت ثبت شد. بازیکن شماره‌ی سه: شکست روحی – سطح بالا. تثبیت احساسات، ناموفق. دیوار روبه‌رو باز شد سایان روی صندلی بسته شده بود، اما لبخند محوی روی لبش بود، انگار همه‌چی رو فهمیده. ریو به زانو افتاد. برای لحظه‌ای دیگه قوی نبود. دیگه "نقاب ریو" روی صورتش نبود. فقط یه پسر شکسته بود. که تو دل یه بازی مرگبار، با خاطره‌ی یه عشق خاموش، داشت می‌جنگید. مرحله دوم فروپاشی آغاز شد.

فصل اول بازی مرگ پارت چهاردهم هیچ‌چیو نمی‌شد دید. فقط یه صدای خش‌دار: - «ریو… تو همیشه قوی بود ؛ ولی حالا،وبت توئه.» ریو یه قدم جلو رفت. مه اطرافش رو بلعید. بقیه فقط صدای قدم‌هاشو شنیدن، بعد هیچی. سکوت. یه لحظه بعد، صدای فریادی توی مه پیچید. نایا داد زد: - «ریو؟!» صدا جواب داد. ولی نه ریو، یه صدای خیلی شبیهش، ولی خالی، سرد، مصنوعی: – «برگردین،اگه می‌خواین زنده بمونین…» نایا خواست جلو بره، اما ایرا بازوشو گرفت: - «نه، این ریو نیست…» لیا با ترس زمزمه کرد: - «بازی داره یکی دیگه‌مونو برمی‌داره…» در پشت سر ریو آروم بسته شد. و صدا خاموش شد. فقط مه موند… و یه صدای ضبط‌شده‌ی جدید از سقف: «بازیکن شماره‌ی سه … وارد فاز آزمایش شد. نتیجه: - در حال پردازش.»

فصل اول بازی مرگ پارت سیزدهم نایا سرشو بالا آورد. با صدایی آروم، ولی محکم گفت: – «من نجات پیدا نکردم چون فرار می‌کردم… ولی دیگه فرار نمی‌کنم... قبول دارم بابامو کشتم .... ولی حقش بود .» دستشو سمت تاریکش دراز کرد: – «منو ببخش… و منم تورو می‌بخشم.» نسخه‌ی تاریک یه لحظه مکث کرد… لبخندش محو شد… اشک خونین از چشماش ریخت و جلوی چشم های بقیه آتیش گرفت و کم کم جزغاله شد و در آخر خاکستر هنوز چراغ ها قرمز بودن و منتظر یک حرکت... یک اشتباه . وقتی دوباره روشن شد، مه رفته بود. تنها لیا وسط راهرو ایستاده بود، ولی قوی‌تر به نظر می‌رسید. حتی نایستاده بود که تکیه بده. مستقیم به جلو نگاه می‌کرد. لیا آروم گفت: – «آفرین…» ریو سرش پایین بود. صدای پاهاشون روی کاشی‌ها، با نفس‌های سنگین‌شون قاطی شده بود. یه‌هو... صدای سایان. آروم، زنده… و پر از درد: – «ریو… کمکم کن…» قلبش وایستاد. خواست بچرخه، اما یه چیزی تو ذهنش فریاد زد: چراغا قرمزن! نچرخ! صدا باز تکرار شد. این‌بار نزدیک‌تر: – «ریو… تنهام نذار…» چراغا سفید شدن. ریو سریع برگشت. هیچی. هیچ‌کس پشت سرش نبود. نایا برگشت، نفسش بخار می‌شد: – «بیا دیگه! چرا وایستادی؟ داریم یخ می‌زنیم. یکم دیگه بمونیم، می‌میریم!» ریو آروم گفت: – «صدای دوستمو شنیدم… سایان. این‌جا گیر کرده. باید نجاتش بدیم…» دخترا ساکت شدن. سکوت… و یه صدای ضعیف، پشت درِ کناری: – «ریو… چرا ولم کردی؟» ریو چند لحظه مردد موند. نفس‌هاش مثل دود سفید تو هوا پخش می‌شد. درِ کنار دیوار، فلزی و زنگ‌زده بود. صدای سایان، این بار ضعیف‌تر ولی دردناک‌تر شنیده شد: – «دارم می‌میرم ریو… منو ول نکن…» نایا جلو اومد، آروم ولی جدی گفت: – «این می‌تونه تله باشه…» ریو چشم از در برنداشت: – «یا می‌تونه خودش باشه…» دری بنفش رنگ کنار دیوار نمایان شد ریو رفت سمت در و... دستشو گذاشت روی دستگیره. سرد بود، انقدر که انگشتاش بی‌حس شدن. یه نگاه به بقیه انداخت. نایا و لیا ساکت بودن. ایرا هنوز به جلو نگاه می‌کرد، ولی تنش توی شونه‌هاش معلوم بود. در و باز کرد. مه سنگینی از اتاق پاشید بیرون و....

فصل اول بازی مرگ پارت دوازدهم همه‌مون به نایا نگاه کردیم. چشماش لرزید، قدمی عقب رفت. لیاا با صدای لرزون گفت: – «نایا… نترس، تو قوی‌ای…» اما نایا سکوت کرده بود. نگاهش به پایین بود. لب‌هاش تکون می‌خوردن ولی صدایی ازش درنمیومد. دوباره سیستم با همون صدای خش‌دار گفت: – «نسخه‌ی تاریک نایا در حال آماده‌سازی‌ست. اگر خودش فرار کند، سایه‌اش جایگزین می‌شود.» نور راهرو تغییر کرد. دیوارها ناپدید شدن و جاشون رو مه گرفت. مهی سفید و غلیظ. ریو بلند گفت: - نایا با ما بیا،نذار مه بلعت کنه دستش و سمتش دراز کرد بوق خورد چراغ قرمز شد لیا با لکنت گف : بچه ها تکون نخورین اما صدای بچگونه‌ای از مه پیچید. یه صدای دختر کوچیک: – «تو که دوستم نبودی… همیشه تنهام گذاشتی… چرا منو نجات ندادی وقتی بعد اینکه بابا رو کشتیم؟» نایا از جا پرید. لب‌هاش لرزید: – «نه… نه… تو واقعی نیستی… تو فقط… تو فقط… من .. نکشتمش .. من نکردم اتفاقی شد اون مامان و کشت من فقط نمیخواستم اسیب ببینم ...» از مه، دختربچه‌ای بیرون اومد. چشم‌هاش کامل سفید بودن، موهاش به هم چسبیده، و لباس مدرسه‌ی پاره‌ای تنش بود، – «من، همون نایام… همون‌که همیشه گریه می‌کرد، ولی هیچ‌کی گوش نداد. حتی خودت.» نایا عقب عقب رفت. نفس‌نفس می‌زد. لیا جلو دوید: – «نایا! اونو نگاه نکن! اون فقط دردته! فقط یه خاطره‌ست!» اما نایا دیگه به حرفا گوش نمی‌داد. نسخه‌ی تاریک‌ نایا بچه، شروع کرد به تغییر. کم‌کم قد کشید، موهاش بلند شد، انگار داشت بزرگ می‌شد… بزرگ‌تر، و وحشی‌تر. حالا روبه‌روی نایا ایستاده بود. چشم‌هاش مثل شیشه‌ی ترک‌خورده، و دهنش از پهلو تا پهلو پاره بود. – «تو منو ساختی. من زنده‌م چون همیشه خواستی ضعیف بمونی… تا دلسوزی بگیری… تا همه نجاتت بدن، باید انتقام بابا رو از تو بگیرم، تو یه قاتلی ....» نایا زانو زد. دست‌هاشو گذاشت رو گوش‌هاش. فریاد زد: – «خفه شو! خفه شو! من… من دیگه اون نیستم... من قاتل نیستم ...!» ریو جلو رفت، اما باز هم هوا قرمز شد. چراغا چشمک زدن. بازی اجازه نمی‌داد کسی دخالت کنه

بازی مرگ فصل اول پارت یازدهم ما مجبور شدیم بین فرار و کمک انتخاب کنیم. سوم شخص: نایا دست آیرارو کشید: – «باید بریم، زمان نداریم، هر اشتباه این‌جا تبدیل به کابوس واقعی میشه!» همزمان صدای سیستم پخش شد: «اگر نسخه‌ی تاریک یکی، تا انتهای راهرو باقی بمونه، جاشو با فرد اصلی عوض می‌کنه. و دیگه هیچ‌وقت کسی متوجه نمی‌شه…» ایرا یک قدم عقب رفت، نفسش بند اومده بود. – «این من نیستم… من این نیستم…» اما ایرا تاریک لبخندش رو عمیق‌تر کرد، لبایی که انگار تا گوشش پاره شده بودن. با صدای گرفته‌ای گفت: – «همه‌تون یه چیزی برای قایم کردن دارین… من فقط جلوتر از بقیه‌تون بیرون اومدم.» با چشمای وحشی و سیاه که زیر چشاش انگار با چاقو بریده شده بود ازش خون سفید و سیاه شره میکرد به سمت ایرا حمله ور شد و سعی کرد با شیشه شکسته دستش به ایرا واقعی صدمه بزنه ریو خودشو انداخت جلو، با شونش ایرا رو عقب زد. همزمان فریاد زد: – «فرار کن! نایا، بکشش عقب!» چراغا هنوز سفید مونده بودن. انگار بازی هم دلش نمیخواست ببازن ولی اگه وایمیستادن، ایرا تاریک نابودشون می‌کرد صدای جیغ نایا اومد، همزمان با صدای بریدن هوا توسط چاقوی ریو. اون بین دخترا و ایرا تاریک ایستاده بود. چاقو تو دستش می‌لرزید اما نگاهش ثابت بود. با صدای آژیر دوباره قرمز شد کم کم داشت سردتر میشد پوست دستای ریو از شدت سرما سفت شده بود با صدای محکم گف: – «حرکت نکنین… اگه بجنگیم، بازی مارو مجازات می‌کنه…» ایرا تاریک ریو رو به زمین پرت کرد و آروم سمت ایرا میرف لبخند صورتش هر لحظه بیشتر و ترسناک تر میشد ریو آروم گفت: – «ایرا… اون واقعی نیست. اون فقط بخشی از توئه که قبولش نکردی… فقط کافیه نگاهش کنی. قبولش کنی.» ایرا نفس‌نفس می‌زد. چشم‌هاش پر اشک شدن. – «من… از خودم متنفر بودم… از این خشم… از این حس بی‌ارزشی… از این همه حسادت، من نمیخواستم این شخصیت ازم درست بشه» ایرا تاریک سرشو کج کرد. انگار برای اولین بار مکث کرد. چراغا سفید شدن. همون لحظه، ایرا اصلی یه قدم جلو برداشت. چشم تو چشمِ خودش. – «من می‌پذیرم… که گاهی از خودم می‌ترسم. اما نمی‌ذارم این منو نابود کنه.» صدای شکستن شیشه‌ای از بالا اومد. ایرا تاریک جیغی کشید، و انگار از درون ترک برداشت. شبیه آینه‌ای که خورد بشه. بعدش تبدیل شد به سایه‌ای ناپایدار و در باد محو شد. همه‌مون یخ زده بودیم. نایا گریه می‌کرد. لیا با وحشت به ایرا نگاه می‌کرد، و ریو زیر لب گفت: – «اون قبولش کرد. واسه همین زنده موند…» سکوت. بعد، دوباره صدای بوق اومد. چراغا قرمز شدن. و صدای زمزمه‌ای جدید: – «نوبت بعدی… نایا.»

بازی مرگ فصل اول پارت دهم سقف راهرو پر از چراغای کوچیک قرمز رنگ بود که با صدای تق‌تق روشن و خاموش می‌شدن. روی دیوارا شروع شد به پخش شدن از فیلم های شکنجه شدن بازیکن های دیگه رو پخش میکردن یکی رو پوستشون میکندم یکی رو دستش قطع شده بود یکی از چشاش خون میومد صدای آروم ریو دم گوش نایا زم زمه شد : - سعی کن توجه نکنی و صداشو بلند تر کرد و به بقیه هم اینو گفت - بیاین پشت هم حرکت کنین ریو اول وایستاد نایا پشت سرش پشت نایا به ترتیب لیا و آیرا ایه بوق بلند توی فضا پیچید و همه چراغا قرمز شدن. - بچه ها وایستین صدای بلند ریو بود که فضا رو پر کرد نقش راهنمای بازی رو داشت. نایا: – «نجم‌زن شبیه بازی بچگیامونه… ولی مطمئنم این یکی پایان خوشی نداره.» وقتی چراغ ها سفید شد ما آروم شروع کردیم به راه رفتن. صدای نفس‌هامون، تنها چیزی بود که فضا رو پر کرده بود. انقد حس سرما میکردیم که دمای هوا حس می‌کردم داره میاد پایین سرمو اینور اونور چرخوندم که یه سرنخی پیدا کنم یه دما سنج کوچیک کنار ستون کنار دیوار بود که نشون میداد منفی پنج درجه اس صدای خودکار شروع پخش شد با لحن سرد خش دار یک مرد بود - هر لحطه دمای محیط پایین میاد تا وقتی که برین بیرون دوباره بوق زد. چراغ‌ها قرمز شدن. سریع ایستادیم. نایا دست منو گرفت، فشارش لرزش داشت. چند ثانیه گذشت، چراغا سفید شدن، دوباره راه افتادیم. ولی همون موقع صدای نفس کشیدن سنگین از انتهای راهرو اومد. همه‌مون برگشتیم. هیچ‌کس نبود. چراغا دوباره قرمز شدن. یه صدای خیلی ضعیف، درست کنار گوش ایرا پخش شد: – «تو همون‌جوری نیستی که فکر می‌کنی…» ایرا که نفهمیده بود چراغا قرمزن، یه قدم برداشت. یه‌هو صدای جیغ بلندی تو راهرو پیچید. از وسط سایه‌ها، یه نفر ظاهر شد. خودِ ایرا. ولی چشم‌هاش کامل سیاه بودن، دست‌هاش خونی، لباش با لبخند وحشتناک کشیده شده بودن. لیا جیغ زد: – «اون… اون ایرا نیست!» ایرا اصلی از ترس عقب رفت: – «لعنتی! این چیه؟» ریو آروم گفت: – «اون نیمه‌ایه که مخفی کردی. ترست… خشمت… این فقط شروعشه.» ایرا تاریک به طرفش حمله‌ور شد.

بازی مرگ فصل اول پارت نهم با رد شدن از دری که نایا به سختی ازش گذشت، دوباره وارد جنگل شدیم انقد درگیر نایا بودم که اصن حواسم پرت شده بود که ندیدم وارد جنگل شدیم این سریع جنگل تاریک تر و پر مه تر شده بود بازور میشد دو قدم جلو تر تو ببیینی با تصمیم بچه ها یه جا پیدا کردیم که بشینیم من نایا روی سنگ بزرگی که دور برش گل گیاه رشد کرده بود نشستیم و آیرا روی زمین روبه روی نایا نشست با اینو بدنش مثل بید می‌لرزید دست نایا رو گرفت دستش ناز می‌کرد تیکه از لباسم و پاره کردم و گذاشتم رو سر نایا خون لای موهاشو باهاش پاک کردم چشای نایا از شدت گریه زیاد کاسه خون شده بود آیرا اومد نزدیک تر نایا رو گرفت بغلش بهمون قول داد که زودتر از اینجا خارج میشیم نفس‌هامون سنگین بود، نایا با صدای لرزون و گرفته رو کرد به پسر ناشناس گفت : - مرسی که کم‌کم کردی از لای در خارج بشم -خواهش میکنم - ما هنوز اسمت نمیدونیم -وقت نشد خودمو معرفی کنم من ریوعم - آروم گفتیم خوشبختیم نایا شروع کرد به معرفی کردن گفتن اسم هامون آیرا با صدای آرومش گفت: - چند وقته اومدی ؟فقط تو تنهایی؟ -نمیدونم چند وقت شده نه من و دو نفر دیگه ایم با تعجب پرسیدم - پس بقیه کجان ؟مردن؟ - نه تو یکی از مرحله ها اشتباه کردیم و بازی مارو جدا کرد از هم و من داخل آیینه ها گیر افتادم فو کنم باید تو هر مرحله یکیشون نجات بدیم . نایا سریع گفت: - تو که خیلی وقته تو بازی راه خروج هست ؟ میتونیم بریم بیرون؟ اصن چطوره این بازی ؟ - نمی‌دونم واقعا ولی ما تو مرحله پنجم بودیم که دومین اشتباه کردیم فقط یکی مونده البته برای من فقط ، هر نفر سه تا جون داره که پشت کمرش خالکوبی شده مثل سه تا خط یا سه تا ستاره طبق شخصیت های افراده اون شکلک ها نوبتی لباسمون دادیم بالا کمر همو نگاه کردیم برای من ماه برای نایا دریا بود برای آیرا شمع بود با کنجکاوی ازش پرسیدم : - برای تو چیه - آتیش ریو با صدای آرومش که هم‌زمان سرش پایین بود که باعث می‌شد موهای مشکیش روی پیشونیش کمی بریزه که اونو بیشتر مردونه تر می‌کرد - تو دنیای واقعی باهم دوست بودین ؟ چیکار میکردین ؟ آیرا زودتر از همه جواب داد - من پرستاری میخونم نایا گرافیسته و لیا مهندسی ما هر سه از بچگی باهم بزرگ شدیم منو نایا از کلاس پنجم و از نهم لیا هم پیدا کردیم دوست شدیم تو چی؟ مگه با بقیه دوست نبودین ؟ - من دانشگاه دیگ نرفتم و کار میکنم از وقتی پدرم فوت کرد من مجبور شدم خرج خودم و مادرم بدم و درس نخوندم -واقعا متاسفم - متاسف نباش عادت کردم با بچه هاهم اینجا اومدم دیدمشون همزمان که خودمو تو جنگل پیدا کردم اوناهم کنارم وایستاده بودن حالا خداکنه زنده مونده باشن که آشنا بشین باهم از اینجا خارج بشیم نایا آروم گف: بچه ها من خیلی میترسم خیلی تاریکه بنظرم یه جا نشینیم بریم جلو تر و تایید کردیم دست همو گرفتیم حرکت کردیم من یک طرف و آیرا یک طرف دست نایا رو گرفته بود و پسر ناشناس هنوز پشت سرمون میومد، ساکت، بی‌صدا، با همون چاقوی کوچیک که لکه های خون هنوز روش مونده بود بازی می‌کرد تو دستش حس می‌کردم فضا سنگین تر میشه فضای جنگل سکوتش عجیب رو مخم بود همزمان حس ترس سرما پوست استخونم لمس می‌کرد بیشتر دست نایا رو فشار میدادم هر از چند گاهی باد سردی میومد که باعث می‌شد صدای درختا بلند بشه نور بنفش رنگی از دور مشخص می‌شد رسیدیم دوباره به یه دری که به بزرگی در قبلی بود ولی انبار بنفش و بالاش عدد یازده هک شده بود روی دیوار با رنگ سرخ، جمله‌ای نوشته شده بود: «فقط زمانی که چراغ‌ها قرمزند، باید بایستی. اگر تکون بخوری… خودت رو خواهی دید.»

پارت صد و شصت و چهارم باید اینبار تیر خلاص و میزدم. شاید این تنها راه بود وگرنه غزل هم به قدری دوسم داشت که به همین راحتیا ازم نمی‌گذشت. از عشقش به خودم مطمئن بودم...بنابراین فقط همین راه مونده بود که به صورت کامل ازم نا امید بشه...مجال ندادم و خیلی بی مقدمه دنیا رو بغل کردم که این صحنه رو ببینه ، فقط برای چند ثانیه. بعدش دنیا خودشو کشید عقب و منم طوریکه طبیعی باشه برگشتم سمتش. خدا لعنتم کنه. این نگاهاش منو می‌سوزوند...نباید اینکار و می‌کردم اما چاره ایی نداشتم چون غزل هیچ جوره قانع نمیشد که قراره از خودم دورش کنم و دیگه نمی‌دونستم واقعا چه چرندیاتی و باید سرهم کنم تا ازم دور بشه! برخلاف انتظار من بدون اینکه باهام دعوا کنه یا عصبی بشه اومد جلو و خواست تا با دنیا آشنا بشه و بهش گفتم تمومش کنه و برگرده اما اصلا بهم نگاه نمی‌کرد...دنیا بهش دست داد و خودشو معرفی کرد. از چهرش فهمیدم که تعجب کرده. بهش دست داد و بعدش حرفی بهم زد که از شدت تعجب چشمام گرد شده بود ، بهم گفت : ـ تو هم یه عوضی هستی مثل پدرت... کی اینا رو بهش گفته بود؟؟ یعنی از گذشته من خبر داشت؟؟ آخه چجوری؟ یعنی با وجود دونستن گذشته من و خانوادم دوسم داشت؟ باورم نمیشه...من چیکار کردم...امشب روح عشقمو با دستای خودم کشتم. گردنبندی که براش خریدم و پاره کرد و انداخت رو زمین. حق داشت، باید بیشتر از اینا میکرد. کاش حداقل داد و بیداد می‌کرد ، فحشم میداد تا آروم شه تا حداقل دلش خنک شه. تو چشمام زل زد و گفت : ـ ممنون از اینکه بهم ثابت کردی ، بجای تلاش کردن و ثابت کردن، باید دورت خط بکشم... خدایا من چیکار کردم؟؟ مگه هدفم همین نبود؟؟ پس چرا داشتم گله می‌کردم؟؟ بهرحال که این دختر ازم متنفر میشد اما چرا با گفتن هر جملش قلبم اینقدر آتیش میگرفت؟؟ دنیا همین لحظه گفت: ـ غزل تو داری... نذاشتم جملش و تموم کنه، باید حرفاشو میزد تا خودشو خالی کنه. باید آروم میشد، سر آخر گفت : - امیدوارم تو هم یه روز همونقدر که قلبمو شکوندی ، قلبت درد بیاد و بشکنه و تقاص کاری که باهام کردی و پس بدی. ازت متنفرم، برو به درک قلبم شکست. تو تمام حرفایی که بهش زدم و کارایی که کردم خودم قبلش شکستم و خودمو کشتم. اینجور سرد نگاه کردنش داشت دیوونم می‌کرد.

پارت صد و شصت و سوم گفتم: ـ مجبورم خوب باشم علی...باید طبیعی رفتار کنم وگرنه نه لرد رو میتونم قانع کنم و نه غزل رو. اونم لبخند تلخی زد و گفت: ـ باشه ؛ پس برو..از الانم خسته نباشید. لبخندی زدم و سعی کردم خودمو با موسیقی غرق کنم ، تو این شرایط ، فقط با موسیقی بود که می‌تونستم غم و غصه رو از یاد ببرم. نزدیکای غروب بود که یکی از بچها بهم گفت: ـ داداش، یه خانومی اومده با شما کار داره. سریع پرسیدم: ـ غزله؟ گفت: ـ نه داداش . غزل خانوم و که میشناسم ، یه خانوم دیگست. رفتم بیرون و دیدم دنیاست...به سرعت به اطرافم نگاه کردم خداروشکر که کسی نبود. با عصبانیت رفتم سمتش و گفتم : ـ ببینم، دیوونه شدی؟؟میخوای تمام نقشه هام خراب بشه؟؟مگه من نگفتم همینجوری سرخود اینقدر نیای پیشم؟ گفت: ـ اینقدر زود عصبانی نشو پیمان. حواسم بود. ماشینو پیش پاساژ پردیس پارک کردم از اون سمت با تاکسی اومدم اینجا. گفتم: - خب ؛ خیر باشه! دست کرد تو کیفش و گفت: ـ یکی از ورقه ها رو من امروز لابلای پوشه هام پیدا کردم گفتم بیارم بهت بدم شاید به درد بخوره. سریع گفتم: ـ صبر کن. اینجا شلوغه، درش نیار...بریم پشت رستوران ، پیش ماشین من. رفتیم جایی که ماشینم پارک بود و خلوت تر بود. احتمال اینکه کسی ما رو ببینه، خیلی کم بود. رو به دنیا گفتم : ـ حالا چه برگه ایی هست که بخاطرش تا اینجا اومدی؟ گفت: ـ ببین، آخرین پولشویی که بابات با اینا انجام داد ، امضای رییس لرد ، همون کسی که تو دولته و پشتش بهش گرمه رو ورقه هست. شاید از این طریق راحت‌تر بتونی به اون آدم دسترسی پیدا کنی. با پیدا کردن این سرنخ یکم خوشحال شدم و گفتم : ـ خوب شد که آوردی...این میتونه خیلی بهمون کمک کنه. یهو نگاهشو چرخوند و گفت: ـ پیمان. پرسیدم: ـ چیشده ؟؟ کسی داره میاد؟؟ سراسیمه گفت: ـ غزل...غزل داره میاد این سمت.

پارت صد و شصت و دوم سریع پرسید: ـ ببینم، زیاده روی که نکردی؟ سکوت کردم. کوهیار خودش ادامه داد : ـ خیلی خب نگران نباش ، تنهاش نمیزارم. اشک امونم و بریده بود و بدون اینکه چیزی بگم ، گوشی و قطع کردم . بعد قطع کردن تلفن ، اون خطم زنگ خورد. خوده عوضیش بود ، جواب دادم : ـ بله با صدای شادی گفت: ـ سلامت کو آقا پیمان؟؟ باید حالت خوب باشه دیگه ، عشقت سرپاشده خداروشکر تا جایی که شنیدم خوبه. ـ اوهوم... گفت: ـ خب کی قراره راجب قرارداد با شما صحبت کنم؟ سفته رو کی تحویل میدی؟ دلم میخواست خفش کنم، مردک آشغال. یه نفس عمیق کشیدم و گفتم: ـ گفتم که، تا زمانی که غزال کاملا ازم نا امید نشده نمیتونم...نگران نباش ، به زودی میام پیشت. سفته ها هم آمادست. گفت: ـ خوبه، الان یکی از بچها رو میفرستم که بیاد بگیره ازت. بعدش قطع کردم و از داخل کشو، ورقه ها رو درآوردم و همین که زنگ در زده شد ، رفتم تحویل دادم. بعد رفتنش سریعا به سمت رستوران حرکت کردم. قبل اینکه برم روی سن، رفتم پیش علی. علی تا منو دید گفت : ـ پیمان چی شد؟؟مدارکو گرفتی از بابات؟؟ گفتم: ـ آره گرفتم. فقط بهم بگو محمد کی میاد؟ گفت: ـ قرار بود پس فردا بیاد اما چون من گفتم کارمون ضروریه، فردا صبح اینجاست. گفتم: ـ خیلی خوبه. به صورتم خیره شد و گفت: ـ ببینم، تو چطوری ؟ چشات چرا قرمزه؟ پوزخندی زدم و گفتم : ـ من دیگه حالم خوب نمیشه. زد به شونم و گفت : ـ ایشالا همه چیز رو به راه میشه. غزل هم بعدا که شنید، می‌بخشتت. گفتم: ـ دیگه تو رومم نگاه نمیکنه علی ولی اشکال نداره همین که خوب باشه برای من بسه. پرسید: ـ میخوای امروز و استراحت کنی، جات بردیا رو بفرستم؟ حالت خوب بنظر نمیاد.

پارت صد و شصت و یکم درسته ازش خوشم نمیومد اما واسه اولین بار خوشحال بودم که به موقع رسید و عشقم و نجات داد و برای اینکه غزل و از خودم دور کنم ، یه بهونه داد دستم ولی این موضوعو غزل نباید میفهمید و تصمیم گرفتم این موضوعو جور دیگه ایی که تقصیر خودش باشه، جلوه بدم...خودخواهی بود ، میدونم اما چاره ی دیگه ای نداشتم. کلی حرفای نامربوط بهش زدم از اینکه منو دور زده تا بجای درخت آرزوها و رفته تا کوهیار و ببینه و تو بغلش برگرده. با بغض نگام میکرد...دلم برای اون نگاهش ریش ریش میشد . از اینکه با بی انصافی مجبور بودم باهاش رفتار کنم و باهاش حرف بزنم از خودم متنفربودم . هضم کردن حرفای من براش خیلی سخت بود..تو چشاش و حرفاش ازم خواهش می‌کرد تا به حرفاش گوش بدم و بیخودی قضاوت نکنم. اومد جلو و صورتم و گرفت تو دستاش ، می‌دونستم اگه به چشماش نگاه کنم ، تسلیم میشم و میرم سمتش اما طاقت آوردم و پسش زدم...تمام این اتفاقا رو طوری جلوه دادم که انگار تقصیر اون بوده..گریه می‌کرد...چشمام و بستم و سرش داد زدم که از خونه بره بیرون و دیگه نمی‌خوام ببینمش ولی خودم میدونستم با تک تک جملاتی که میگم خودم هزار بار مردم و زنده شدم. همینجور گریه میکرد و می‌گفت یعنی اینقدر برات راحته که پا پس بکشی؟ تو دلم می‌گفتم اگه به قیمت زنده بودن تو و نفس کشیدنت باشه آره...بخاطر عشقی که بهت دارم ازت دست میکشم عزیز دلم...نمی‌رفت...باور نمی‌کرد.. باور نمی‌کرد که قراره اینقدر راحت و سر یه چیز مسخره ولش کنم. گفتم : برو غزل نمیخوام بیشتر از این دلتو بشکنم...وقتی اونقدر عصبانیتم و دید گفت میرم ولی شب میام که باهم حرف بزنیم تو الان عصبانی هستی...با تکیه به دیوار آروم آروم از اتاق میرفت بیرون...بمیرم براش..بمیرم که نمیتونستم بهش کمک کنم و تو این شرایط پیشش باشم. فریاد زدم : ـ بین ما دیگه هیچی عوض نمیشه..الکی خودتو گول نزن. تموم شد وقتی مطمئن شدم که رفت...مثل یه بادکنکی که بادش خالی شده باشه نشستم وسط اتاق و تا جون داشتم گریه کردم ، آخرین بار وقتی مادرم مرده بود اینجور قلبم تیکه تیکه شد و گریه کردم. خدایا نمیتونم غزلم و تو این حال ببینم، لطفا کاری کن ازم متنفر شه و دیگه نیاد سمتم...دلم هزاران تیکه میشه وقتی اینجور گریه میکنه و من نمیتونم بغلش کنم و آرومش کنم ، وقتی نمیتونم تو سختترین شرایط کنارش باشم. تنها چیزی که اون لحظه به ذهنم رسید این بود که به کوهیار زنگ بزنم..باید حواسش بهش می‌بود...صدای کوهیار پیچید تو گوشم : ـ الو دماغمو کشیدم بالا و گفتم: ـ کوهیار کجایی؟؟ گفت: ـ نزدیک خونه غزل اینام. گفتم: ـ خوبه همونجا بمون. هرچیزی که گفت از کنارش جم نخور کوهیار...لطفا هیچکدومتون تنهاش نزارینا.

پارت صد و شصتم دنیا یهو پرسید: ـ پیمان اون دختره... یعنی... همون غزل حالش خوبه؟؟ نگاهی پر از خشم بهش کردم و گفتم : ـ از لحاظ جسمی آره ولی امروز احتمالا روح و روانش نابود میشه. بازم حالت چشماشو مظلوم کرد و گفت: ـ خب بهرحال تو برای اینکه بهش آسیبی نرسه ، چاره دیگه این نداشتی. بعد دستی به شونم کشید و ادامه داد : ـ خودتو اذیت نکن... کوچک ترین حسی بهش نداشتم، خودمو کشیدم عقب و عادی گفتم: ـ برو مدارکو بیار، منتظرم... بدون هیچ حرفی رفت و بعد چند دقیقه مدارک و تو قالب ظرف میوه برام آورد . رفتم پایین ...ون مشکی هر جایی که می‌رفتم تعقیبم میکرد...کاملا متوجه بودم . با عکس العمل کاملا طبیعی وارد ماشین شدم و به سمت خونه رانندگی کردم. وقتی در خونه رو باز کردم ، صدای غزل ، حرکاتش ، حرف زدناش و تمام این چیزا جلو چشمام رژه میرفت. خونه بدون اون واقعا سوت و کور بود...مثل نور امید خونم بود. خدایا چطور می‌خواستم بدون اون تحمل کنم . برای اینکه صدای افکار توی ذهنم و خاموش کنم، صدای ضبط خونه رو بردم بالا...ورقه ها همه رو درآوردم و می‌خوندم تا بلکی سر نخی دستم بیاد... مغزم رو ورقه ها بود اما قلبم داشت برای غزل پر پر میزد...یعنی الان تو چه حالی بود؟؟ قلبم خیلی درد می‌کرد از اینکه مجبور بودم وسط راه به صورت وحشیانه ایی ولش کنم اما همش به خودم دلگرمی می‌دادم که حداقل میدونم که حالش خوبه ، میدونم نفس میکشه و من با دیدنش حالم خوب میشه.. تمام وجودم ؛ عطش بودنش و داشت اما مجبور بودم عادت کنم . بعد حدود نیم ساعت ، همونجور که تو خودم بودم یهو دیدم صدای موسیقی قطع شد...برگشتم و دیدم با آتل تو دستش وایساده . خواستم برم بغلش کنم اما مغزم بهم هشدار میداد که باید این دختر و از خودت دور کنی ، اگه دوسش داری باید اینکار و انجام بدی ، مجبوری پیمان! یه فکری به ذهنم رسید و تصمیم گرفتم همین موضوع و بندازم وسط...کوهیار. آره، کوهیار بهترین گزینه بود.