رمان محرمِ قلبم | مهدیه طاهری کاربر انجمن نودهشتیا

[Mahdieh Taheri]

 

#پارت هفتاد و چهار.... 

وکیلی گفت_ حالت خوبه آقای همتی؟.

با حال داغون گفتم+ دیگه چی از جونم... می‌خوای؟ منو بکش... راحتم کن.

وکیلی خندید و گفت_ بکشمت؟ نه هنوز باهات کار دارم می‌خوام عذاب کشیدنت رو ببینم، می‌خوام زجه زدنت رو ببینم. می خوام اشک ریختنت زمانی که زنت رو می‌کشم ببینم.

با صدای خش داری که گلویم را آزار می‌داد گفتم+ عوضی... با زنم کاری.. نداشته باش.

_ نه دیگه نشد، این تازه اولشه، از تو که چیزی گیرم نیومد حالا نوبت زنته که به حال و روز تو بیفته. 

خون زیر پوستم دوید بلند گفتم+ کثافتِ آشغال، تو نمی‌تونی این کار و بکنی، بهتره قبلش منو بکشی.

گلوم از خشکی می‌سوخت به سرفه افتادم گفت_ تو رو نمی کشم می‌خوام شاهد شکنجه‌ی زنت باشی تو راهه دارن میارنش.

حالم بدتر شد نباید می‌ذاشتم مهتاِ بیگناه آسیب ببینه گفتم+ ولش کن کثافت، اون تقصیری نداره.

بلند شد و نزدیک آمد چاقو را روی کتف راستم گذاشت و نوکش را فشار داد، از درد رنگم کبود شد نفسم بند آمد چاقو را اوریب تا پهلوی چپم کشید پوستم خراش برداشت.

 از درد و سوزش به جلو خم شدم، از زخم تنم خون می‌رفت سرم را بالا گرفتم و به وکیلی نگاه کردم پشت بشکه‌ها رفت و با مشت پر برگشت نمی‌دانستم هدفش چیست. نزدیک آمد و موهایم را در مشتش گرفت و بالا کشید مجبور شدم صاف بشینم درد سینه‌ام امانم را بریده بود محتویات داخل دستش را روی بدنم پاشید، دردم چند برابر شد از سوزشش فهمیدم نمک پاشیده.

 نفسم بالا نمیامد، داد میزدم، فحش می‌دادم. ولی تاثیری روی دردم نداشت بی مهابا داد زدم+ بی‌وجود، کثافتِ آشغال، چه غلطی کردی! آتيش گرفتم.

ولی اون بی‌رحم می‌خندید.دیدن این صحنه برایش لذت‌بخش بود گفت_ تو زندان تک‌تک این لحظات و تصور کردم و لذت بردم. 

از بشکه آبی که آنجا بود سطل را پر کرد و نزدیک آمد و روی تنم پاشید، از سوزشش کم شد ولی باز هم اذیت بودم. 

یک اقایی اومد و گفت_ قربان آوردیمش.

وکیلی با ذوق گفت_ چقد عالی منتظر چی هستین بیارینش داخل، آقای همتی دلتنگ زنش شده.

+ باهاش کاری نداشته باش کثافت.

 جلو آمد و با مشت به صورتم زد. مطمئنم سر و صورتم بخاطر کتک‌هایی که خوردم کلا زخم و کبود شده. 

زمان زیادی نگذشته بود که سروصدای مهتا بلند شد ترس وجودم را گرفت از فکر اینکه بلایی سرش بیاورند حالم بد میشد. او بی‌گناه بود بی‌دفاع بود دوباره داد زدم+ عوضی ولش کن.

باز هم دستمزدم کتک بود یک دستمال داخل دهنم گذاشت و از پشت محکم بست و گفت_ لال شو واگرنه زبونت و از حلقت می‌کشم بیرون عوضی. 

می‌خواستم داد بزنم حرف بزنم تا دخترک بی‌گناه را نجات بدهم ولی صداهای نامفهوم و بی‌ربط از دهنم خارج میشد وکیلی موهایم را از پشت سر گرفت و کشید و کنار گوشم گفت_ خفه شو، فقط نگاه کن.

مهتا را آوردن و جلوی پام پرتش کردن. 

خودش را جمع و جور کرد و گفت_ کی اینجاست؟ با من چیکار دارین؟.

وکیلی موهایم را ول کرد و نزدیک مهتا رفت، دخترک طفلی از صدای پاهایش و نفس کشیدن‌مان فهمید که تنها نیست وحشت داشت، تنش می‌لرزید. 

 

 

ویرایش شده 16 اسفند توسط Mahdieh Taheri

[Mahdieh Taheri]

#پارت هفتاد و پنج... 

وکیلی کنارش نشست مهتا گفت_ شما کی هستین؟ با من چیکار دارین؟.

وقتی جوابی از کسی نشنید دوباره گفت_ مگه کری؟ میگم شما کی هستین؟.

در جواب یک سیلی خورد باز صدای اعتراضش بلند شد گفت_ چی می‌خوای از جونم؟ شما کی هستین؟.

وکیلی گفت_ خیلی خوش اومدی خانم. 

مهتا نالید_ بازم شما؟ چی می خوای از من؟ چرا راحتم نمی ذارین؟.

_ ببینم این دوستای من که اذیتت نکردن نه؟.

مهتا حرفی نزد وکیلی گفت_ البته از این پارگی لبت و کبودی زیر چشمت، یعنی خوب ازت پذیرایی کردن.

دستش را برد سمت لبش، مهتا فهمید و خودش را کنار کشید و گفت_ به من دست نزن حیوون.

وکیلیِ عوضی یک سیلی مهمانش کرد دخترک بی‌دفاع پخش زمین شد خودم را روی صندلی تکان می‌دادم داد میزدم ولی صدایم در نمی‌آمد مهتا سریع خودش را جمع و جور کرد و دوباره نشست وکیلی گفت_ اسمت چیه خوشگلِ من.

شنیدن این حرف‌ها و تحمل این رفتارها برایم سخت بود. مهتا جواب نداد وکیلی موهایش را گرفت و محکم کشید که دادش هوا رفت و تقلا می‌کرد که ولش کند وکیلی گفت_ اسمتو نگفتی.

مهتاِ تخس گفت_ برای تو خانم شریفی.

وکیلی موهایش را ول کرد و بلند خندید و گفت_ عجب دختری! خوشم میاد ازت.

دخترک ترسیده بود و اشک می‌ریخت گفت_ از من چی می‌خوای؟.

وکیلی دستانش را باز کرد و چشم بندش را برداشت بخاطر نور دستش را جلوی چشمانش گرفت و کمی بعد چند باری پلک زد تا به حالت عادی رسید من را که دید خشک شد از سر تا پایم را رصد کرد چشمانش قد یک گردو شده بود، از ترس هینی کشید و به صورت نشسته عقب عقب رفت و گفت_ نه نه این امکان نداره.

وکیلی گفت_ چقد خوشحالم که این زوج جوان رو بهم رسوندم تنهاتون می ذارم تا با هم راحت باشین.

بعد خودش رفت مهتا هنوز تو همان حالت مانده بود حتی پلک هم نمیزد کمی که گذشت انگار به خودش آمد و گفت_ چه بلایی سرت آوردن؟.

سرم را تکان دادم بلند شد و نزدیک آمد دهنم را باز کرد گفتم+ آب بیار بدنم داره می‌سوزه.

هنوز هم گنگ بود گفت_ چه بلایی سرت اومده؟.

داد زدم+ مگه کری؟ گفتم آب بریز روی بدنم، آتیش گرفتم.

هول شد و سریع سطل را پر از آب کرد و روی تنم ریخت، نمک‌ها شسته شدن احساس خنکی می‌کردم دوباره گفت_ داره از زخمت خون میره باید یه کاری کنی.

داشت دنبال چیزی می‌گشت به سمت بشکه‌ها رفت و داشت دکمه‌های مانتوش را باز می‌کرد گفتم+ چه غلطی داری می‌کنی؟ اینجا پر مرده. 

به حرفم اهمیت نداد چادرش را روی سرش کشید. رها آمد و گفت_ وای! کی این بلا رو سرت آورده؟.

با تنفر نگاهش کردم و گفتم+ گورت و گم کن.

نوچ نوچی کرد و گفت_ متاسفم، عموم سپرده که باید بیام کارت و بسازم.

سرنگ را از کیف درآورد خیلی بهش نیاز داشتم رها چشمش به مهتا افتاد، گفت_ به‌به مهمون داریم.

برای آن سرنگ له‌له میزدم، ولی انگار برایش مهم نبود رو به مهتا گفت_ تو دیگه کی هستی؟. 

مهتا دوباره چادرش را مرتب روی سرش گذاشت و سمت‌مان برگشت و دوتا دکمه‌ی آخر مانتوش را بست. رها وقتی جوابی نشید سرنگ را پر کرد و نزدیک آمد، مهتا گفت_ داری چیکار می کنی؟ اون دیگه چیه؟.

رها محتویات سرنگ را در بازویم خالی کرد. بدنم کم‌کم به آرامش می‌رسید مهتا گفت_ لعنتی، این دیگه چیه؟. 

 

[Mahdieh Taheri]

#پارت هفتاد و شش.... 

رها بی‌تفاوت گفت_ نمیدونم چیه، فقط وظیفمه که بهش تزریق کنم، نگفتی کی هستی؟ چرا اینجایی؟.

کسی صدایش زد که رفت. 

مهتا نزدیک آمد و با کلی مشقت، دست و پاهایم را باز کرد و لباسی که درآورده بود را رو زخمم گذاشت، دردم گرفت گفت_ باید جلوی خون‌ریزی و بگیریم واگرنه ممکنه خطرناک باشه.

از اینکه نزدیکم شده بود معذب بودم با اینکه دستش بهم نخورده بود گفتم+ متنفرم از اینکه دست نامحرم بهم بخوره.

بی‌تفاوت نگاهم کرد و گفت_ تو که راهش و خوب بلدی،می‌تونی باز صیغه بخونی.

یک نیشخند زد و پارچه را فشار داد گفتم+ باید از اینجا بری، خطرناکه.

_ خون ریزیت خیلی زیاده.

+ ولم کن و برو، اونا خوابای بدی برات دیدن.

با ناراحتی نگاهم کرد و اشک از چشمانش چکید و گفت_ نمیتونم ولت کنم تو می‌میری .

+ اگه بمونی جفتمون می‌میریم.

_‌جایی رو بلد نیستم.

+ بدون اینکه به پشت سرت نگاه کنی فقط فرار کن.

_ تو روز روشن وسط خیابون منو اینجا آوردن، بازم پیدام می‌کنن.

با التماس گفتم+ مهتا، ازت خواهش می‌کنم برو.

فقط اشک می‌ریخت هیچی نمی‌گفت لباسی که تو همین یک دقیقه پر خون شده بود و گرفتم و گفتم+ تا ده دقیقه دیگه میان، اگه الان نری برات خیلی گرون تموم میشه.

سر تکان داد و گفت_ خانواده‌ات نگرانن.

+ بهشون بگو خیلی دوستشون دارم و متاسفم که نه پسر خوبی برای مامانم بودم و نه پدر خوبی برای لیانا، به شایان بگو بعد از مرگِ من، اون امانتی و به دست صاحبش برسونه.

_ بیا با هم بریم.

+ نمی‌تونم راه برم، تو دردسر می‌افتی.

بلند شد و گفت_ میرم کمک بیارم.

خوشحال بودم که از خر شیطون پیاده شد. 

به سمت در می‌رفت و مدام نگاهم می‌کرد در را باز کرد و خارج شد نگرانش بودم می‌دانستم نمی‌تواند فرار کند وکیلی بیرون منتظرش بود ولی یه درصد ممکن بود موفق شود چند دقیقه‌ای گذشت هیچ صدایی از بیرون نمیامد این منو نگران‌تر می‌کرد. 

به سمت در رفتم باید می‌فهمیدم چه اتفاقی افتاده در را باز کردم وکیلی و افرادش دم در ایستاده بودن و مهتا جلو پایشان رو زمین افتاده بود گفتم+ چه بلایی سرش آوردین ؟. 

وکیلی گفت_ چیزی نیست، فقط بیهوشش کردیم. 

بعد از روی مهتا رد شد و نزدیک من آمد و گفت_ حیوون، من بهت فرصت دادم تا دلتنگی تو رفع کنی بعد تو راه فرار و بهش نشون میدی؟.

یک سیلی مهمانم کرد. خیلی ضعیف شده بودم توان مقابله با او را نداشتم+ ولش کنین اون بی‌گناهه.

_ خانواده‌ی منم بی‌گناه بود تو خرابش کردی.

+ زنت تو رو لو داد به من ربطی نداره.

_ بچه‌ام رو می‌خوام.

+ بهت میگم کجاست ولی شرط داره.

_ تو جایگاهی نیستی که بتونی شرط بذاری.

+ زنم و ولش کن جای بچه تو بهت میگم.

_ جاشو بهم میگی ولی تا کارم باهات تموم نشه زنت و ول نمی‌کنم.

رو به افرادش گفت_ این دختره‌ی بی سر و پا رو بیارین داخل.

دو نفر رفتن سراغ مهتا ،گفتم+ نه ،بهش دست نزن. خودم می‌برمش.

درسته من هم نامحرم بودم ولی دلم نمی‌خواست دست آن آشغال‌ها به او بخورد مهتا دختر پاکی بود نمی‌خواستم آلوده‌اش کنند. 

کنارش نشستم می‌دانستم کار مزخرفی‌ را انجام میدهم ولی اینجور قبول داشتم صیغه خواندم و داخل سوله بردمش و روی صندلی نشاندمش و از درد همانجا روی پام نشستم. 

ویرایش شده 16 اسفند توسط Mahdieh Taheri

[Mahdieh Taheri]

#پارت هفتاد و هفت... 
 وکیلی گفت_ آدرس جایی که دخترم رو بردن و بده.
+ اول باید مهتا بره.
هنوز حرفم تمام نشده بود که با شلاق به کمرم زد و گفت_ آدرس.
دوباره گفتم+ اول آزادی زنم.
دوباره شلاق، دوباره، دوباره و دوباره. روی زمین افتادم و گفتم+ اول مهتا باید بره.
باز هم شلاق زد و گفت_ تو خیلی پوست کلفتی.
رفت و با سطل آب برگشت و پاشید تو صورت مهتا، دختره‌ی طفلی از ترس زهره ترک شد و نفسش بند آمد، چند لحظه بعد به خودش آمد از جا بلند شدم وکیلی گفت_ نوبت این خانمه.
از من گذشت و رو به مهتا گفت_ بهت پنج دقیقه فرصت میدم تا شوهرت رو راضی کنی تا جای بچم رو بگه واگرنه نوبت شکنجه خودته.
+ به اون کاری نداشته باش.
بی اهمیت به حرفم گفت_ زمانت از الان شروع شد خوشگل خانم.
مهتا با ترس نگاهم می‌کرد گفت_ چرا چیزی که می‌خوان بهشون نمیدی که از اینجا خلاص شیم.
اشکاش ریخت به وکیلی گفتم+ آدرسش رو میدم.
نتونستم ادامه بدم بخاطر ضعف و درد سینه‌ام دراز کشیدم ، ادامه دادم+ بذار از اینجا بره.
وکیلی گفت_ قبوله، آدرس در مقابل آزادی این خوشگله.
مهتا گفت_ نه با هم از اینجا میریم تو باید بری بیمارستان.
وکیلی گفت_ فقط یکیتون می‌تونه بره، تصمیم با خودتونه،یکی آزاد میشه یکی میمیره،معامله خوبیه نه؟.
مهتا با اشک و التماس گفت_ نه تو نمی تونی با ما این کار و بکنی، گفت که آدرس و میده بذار ما بریم، دیگه جلو راهت سبز نمی‌شیم خواهش می‌کنم.
وکیلی گفت_ متاسفم، نمی‌تونم اجازه بدم زنده برین یکی‌تون باید بمونه که مطمئن شم دهنتون و میبندین. 
_ خواهش می‌کنم ما قول میدیم به کسی حرفی نزنم + خفه شو.
مهتا عصبی شده بود گفت_ منظورت چیه که خفه شم؟ اونا می‌خوان ما رو بکشن تو میگی خفه شم اصلا برات زندگی اهمیتی داره.
+ حرف نزن.
وکیلی_ اول آدرس ، بعد آزادی یکی‌تون.
+ هر وقت.. مطمئن شدم که مه... مهتا سالم رسی... ده خونه، بعد آد.... رس و میدم.
سرم گیج رفت و افتادم......
.... مهتا..... 
داشتم از ترس سکته می‌کردم سهراب هم که بیهوش شد. حالا من با این همه مرد غریبهِ زبون نفهم چیکار می‌کردم؟ نشستم کنارش صداش زدم خجالت رو کنار گذاشتم و تکانش دادم برایم مهم نبود که محرم است یا نه! فقط می‌خواستم بلند شود اشک می‌ریختم و التماسش می‌کردم که چشمانش را باز کند ولی او هیچ عکس العمل نشون نمی‌داد. 
وکیلی نزدیک آمد و گفت_ بیدار شو عوضی، بگو دخترم کجاست؟.
با شلاقی که دستش بود روی کمر سهراب کوبید، بلند شدم جلوش ایستادم و بلند گفتم+ چیکار می‌کنی عوضی؟ مگه نمی‌بینی بیهوشه.
وکیلی گفت_ برام مهم نیست، گورتو گم کن، اون آشغال باید بلند شه و بگه دخترم کجاست.
دوباره خواست بزندش مانعش شدم  شلاق به بدنِ من برخورد کرد، دردم گرفت. خندید و گفت_ چه زن خوبی، یعنی انقد شوهرت رو دوست داری که حاضری بجاش مجازات بشی؟.
+ چرا دست از سرمون برنمیدارین؟ مگه ما چیکار کردیم؟.
_ تو هیچ کار، ولی شوهرت زندگیم و نابود کرد.
+ بهم بگو چیکار کرده تا شاید بتونم کمکت کنم.
یک بشکه خالی را روبه‌روی ما گذاشت و نشست و گفت_ بشین تا برات بگم. 
+ اون حالش خوب نیست باید زخمش و ببندیم، خواهش می‌کنم یه کاری بکنین.

[Mahdieh Taheri]

#پارت هفتاد و هشت... 

هوفی کشید و کسی به اسم دانیال را صدا زد یکی از افرادش گفت_ بله قربان، با من امری داشتین؟.

_زخم‌های این آشغال رو ببند، نباید بمیره.

دانیال اطلاعت کرد و از سوله خارج شد. چند دقیقه‌ی بعد با یک کیف برگشت و شروع کرد به ضدعفونی کردن و بستن زخم سهراب. 

حال که خیالم راحت شده بود روی صندلی نشستم و منتظر شنیدن حرفایش بودم گفت_ پنج سال پیش سهراب اومد سراغم یک بچه دانشجو که دنبال کار می‌گشت منم که دیدم کس و کاری نداره دلم براش سوخت و تو شرکت خودم بهش کار دادم بچهی تروفرزی بود زود چم و خم کار رو یاد گرفت، طوری که خودم بعضی روزا نمی‌رفتم و اون بجام شرکت و اداره می‌کرد، چند ماه گذشت اون رو وارد زندگیم کردم با خانواده‌ام هم سفره‌اش کردم ولی اون عوضی نمک خورد و نمکدون شکست منو به جرم قاچاقچی مواد بودن انداخت زندان، بهم اتهام دروغ زد در حالی که همش زیر سر خودش بود، تمام اموالم مصادره شد فقط همین سوله برام موند و یه خونه که قبلا دیدیش، اینا هم از صدقه سری پسر خالم بود واگرنه سهرابِ لعنتی اینا رو هم ازم می‌گرفت زیر پای زنم نشست تا ازم جدا شه مهریه شو گرفت و بچه مو برد فقط دلم می‌خواد یبار دیگه بچه مو ببینم.

باورم نمیشد این مرد بی‌گناه باشد با این همه قماش و تفنگ و با این کاری که با سهراب کرده مطمئن شدم که او یک خلافکار است. 

گفتم+ منظورت چی بود که گفتی از صدقه سری پسرخالت اینجا برات موند؟.

_ سوله رو با خونه مو زدم به نامش، ازش وکالت گرفتم،قتی همه چیزم رو گرفتن اینا به اسم منوچهر بود و نتونستن از چنگم دربیارن.

+ شغل شما چی بود؟.

_ یه شرکت دارویی داشتم که اون و هم ازم گرفتن.

سهراب ناله می‌کرد دلم براش سوخت وکیلی بلند شد و نزدیک آمد و گفت_ می‌ذارم جفتتون برین فقط باهاش حرف بزن راضیش کن بچه‌ام و اموالم و بهم برگردونه.

+ اگه راضیش کنم واقعا می‌ذاری بریم؟ دیگه کاری باهامون ندارین؟.

_ قول میدم. 

اینجوری خوب بود هرطور بود راضیش می‌کردم ولی یاد حرف‌های قبلش افتادم که می‌گفت چیزی که می‌خواهد تا زمانی که دست ماست در امانیم بعدش...

مطمئن نبودم که می‌توانم اعتماد کنم یا نه؟ ولی با سهراب حرف میزدم تا ببینم چه میگوید، سهراب به سختی چشمانش را نیمه باز کرد و گفت _از اون... سُرن... گه... می‌خوام... خواهش... می‌کنم.

+ تو اون سرنگه چیه؟.

وکیلی نیشخندی زد و هیچی نگفت سهراب ناله می‌کرد و سرنگ و می‌خواست ولی وکیلی نامرد هیچکار نمی‌کرد فقط با لذت نگاه می‌کرد گفتم+ اون سرنگ چی داره که اینجوری خواهش می‌کنه؟.

وکیلی گفت_ آرام‌بخش.

نمی‌فهمیدم که چرا سهراب برای آرام‌بخش اینجور التماس کند؟ شاید درد داشت گفتم+ میشه بهش یکم آرامَبخش بزنین؟ اون درد داره.

وکیلی گفت_ تو اینطوری می‌خوای؟.

+ نمی‌خوام درد بکشه.

وکیلی یکی به اسم رها را صدا زد. همون دختره که سرنگ تزریق کرد آمد و گفت_ بله عمو چیزی می‌خوای؟.

وکیلی گفت_ دخترم، این آقا سهرابِ ما اذیته، خانمش می‌خواد یکم بهش آرام‌بخش بزنیم میشه اون سرنگ و بیاری؟.

_ البته عمو جون، هرچی شما بگی.سریع به سمت اتاقکی که گوشه‌ی سوله بود رفت و برگشت یک سرنگ و یک شیشه دستش بود سرنگ را پر کرد و وارد بازوی سهراب کرد از نالیدنش کم شد و بعد یک نیشخند بی‌جان زد و چشمانش را بست و خوابید خوشحال بودم که حالش خوب شده، ولی هنوزم شک داشتم که آن واقعا آرامبخش باشد..... 

ویرایش شده پنج‌شنبه در 09:48 PM توسط Mahdieh Taheri

[Mahdieh Taheri]

#پارت هفتاد و نه.... 
.... راوی....
لیانا به بهار زنگ زد و گفت_ سلام بهار جون خوبی؟. 
بهار بی میل گفت_ خیلی ممنون، امرتون؟. 
_ مهتا پیش شماست؟ میشه باهاش حرف بزنم؟. 
_ نه پیش من نیست دارم میرم خونه‌اش، میگم بهت زنگ بزنه. 
_ خیلی ممنون، من منتظرم. 
بهار و امیر وارد کوچه شدن و و بهار زنگ در خانه‌ی مهتا را زد ولی خبری نشد زنگ همسایه طبقه پایینی را زد یک خانمی گفت_ کیه؟. 
بهار گفت_ سلام خانم، خوبین؟ من با همسایه بالایی‌تون کار داشتم ولی هرچی زنگ میزنم جواب نمیدن ممکنه در و باز کنین. 
_ بله حتما، ولی خانم شریفی دو روزه خونه نیومدن. 
بهار با نگرانی گفت_ چی میگی خانم، مطمئنی؟. 
_ بله دیروز براشون غذا بردم خونه نبودن الانم رفتم جواب ندادن هنوز نیومدن. 
_ شما مطمئنین که رفته بیرون. 
_ بله ديروز صبح دیدمشون که رفت بیرون. 
_ خیلی ممنون. 
بهار سوار ماشین شد و گفت_ آخه اونکه دیگه جایی و نداره که بره،امیر نکنه اینم مثل سهراب همتی ناپدید شده. 
امیرِ همیشه خون‌سرد گفت_ بد به دلت راه نده ایشالا چیزی نیست، بریم خونه من خیلی گشنمه. 
بهار غرولند گفت_ از مهتا خبری نیست و تو به فکر شکمت هستی. 
_ خب الان من گشته بمونم مهتا پیدا میشه؟. 
بهار سرش را به سمت مخالف چرخاند که گوشیش زنگ خورد لیانا بود که گفت_ نرسیدین جای مهتا. 
بهار گفت_ رسیدیم، ولی مهتا خونه نیست همسایهَاش میگه از دیروز تا حالا برنگشته. 
لیانا نگران گفت_ وای خدا، سهراب کم بود مهتا هم اضافه شد، باشه، باشه،خیلی ممنون از اطلاعت خداحافظ. 
.....
یک هفته گذشت نه از سهراب خبری بود نه از منوچهر، شایان هر روز کشیک خانه‌‌اش را می‌کشید تا شاید بیاید ولی هنوز که خبری نبود  گوشی سهراب را ردیابی کرده بودن و به یک پل تو تهران رسیدند، گوشی را شکسته پیدا کردند ولی هنوز کار می‌کرد دیگر هیچ امیدی به پیدا کردنش نداشتند گوشی شایان زنگ خورد لیانا گفت_ شایان تو کجایی؟.
شایان خسته گفت _ چی می‌خوای لیانا؟.
_ شایان الان زنگ زدم به بهار، میگه از مهتا خبری نداره، من می‌ترسم براش اتفاقی افتاده باشه.
_ به ما ربطی نداره، لطفا خودت و درگیرش نکن الان برای من پیدا کردن سهراب از همه چیز واجب‌تره.
_ شایان لطفا، من بجز مهتا هیچ دوستی ندارم میشه پیداش کنی خواهش می‌کنم.
_ باشه ولی الویت با پدرته.
_ شایان اگه مهتا هم پیش پدرم باشه چی؟.
_ بهتر، دیگه زحمت پیدا کردنش گردن من نمی‌افته و جفتشون باهم پیدا میشن.
یک آقایی وارد خانهِ منوچهر شد و با ترس اطراف را نگاه می‌کرد و در را باز کرد و وارد شد شایان گفت_ لیانا من کار دارم لطفا زنگ نزن تا زنگ نزدم.
از ماشین پیاده شد و سمت خانه رفت و پشت در ایستاد، یک ربع گذشت و در باز شد.  شایان، منوچهر را به داخل هل داد و بعد از وارد شدنش در را بست و یقه‌اش را گرفت و به دیوار چسباند و گفت_ منوچهر صفایی؟.
مرد گفت_ تو معرفتِ شما، اول یقه می‌گیرن بعد اسم می‌پرسن؟.
شایان تفنگش را زیر گلوی منوچهر گذاشت که از ترس به حالت تسلیم دستانش را بالا برده بود گفت_ سوال می‌پرسم مثل ادم جواب بده،منوچهر صفایی تویی؟.
مرد با چشمای گرد شده سر تکان داد شایان گفت_ مگه لالی؟ حرف بزن تا یه گلوله حرومت نکردم.
مرد با التماس گفت_ تو رو ارواح خاک آقات نزن، آره من منوچهرم،مگه چیکار کردم که روم اسلحه می‌کشی؟.

[Mahdieh Taheri]

 

#پارت هشتاد... 

_ مصطفی وکیلی کجاست؟.

_ مص.. مصطفی؟ من چه می‌دونم کجاست؟ از زمانی که افتاد زندان دیگه ندیدمش، دستت بهش نمی‌رسه یقه منو می‌گیری مسلمون.

_ چرت نگو، می‌دونم که باهاش در ارتباطی، واگرنه چه لزومی داشت فردای روزی که داداش من گم میشه، تو اسباب کشی کنی؟ گوش کن آقای صفایی من حوصله‌ی یکی به دو کردن با تو رو ندارم بگو کجاست؟.

_ نمی‌دونم.

شایان هلش داد که محکم به دیوار برخورد کرد و گفت_ نمی‌دونم، به جون خودم نمی‌دونم.

_ کجا ممکنه رفته باشه؟ آدرس یا ملکی داره که پلیس ازش نگرفته باشه.

_ آخه اون آقازاده رو چه به منِ دو هزاری، ما درسته باهم پسرخاله‌ایم ولی اون آقا کسر شأنش میشه که بگه منو می‌شناسه، ما خیلی ساله که باهم غریبه شدیم.

_ یادمه مصطفی مواد قاچاق می‌کرد تو راننده‌اش بودی توی هر بار، چند گرم مواد گم میشد بعد معلوم شد که کار توِ نسناسه، چقد از فروش اون جنس‌ها به جیب زدی هااا؟ می‌خوای زنگ بزنم پلیس بیاد و خونه تو بگیرده شاید چیزهای خوبی پیدا کنه.

منوچهر خندید و گفت_ درسته قیافه‌ام غلط اندازه، ولی آدم پاکیم، شما زنگ بزن به پلیس بیاد و اینجا رو زیر و رو کنه اگه چیزی پیدا نکرد بعد هرچی دیدی از چشم خودت دیدی مهندس.

شایان گلوی منوچهر را فشار داد و گفت_ ببین عوضی من حوصله ندارم، زندگیم داغون شده از داداشم خبر ندارم، یا میگی اون وکیلی عوضی کجاست یا همین جا اول تو رو بعد خودم و می‌کشم .

منوچهر گفت_ من خبر ندارم، بزن بذار از این زندگی کوفتی خلاص شیم.

شایان ولش کرد و عقب رفت و به پلیس زنگ زد و آدرس خانه‌ی منوچهر و داد و گفت_ خب بهتره بریم خونه و منتظر پلیس باشیم تا بیان.

رنگ از روی منوچهر پرید و گفت_ جوان چی از من می‌خوای؟ باور کن من خبر ندارم.

شایان بی‌اهمیت گفت_ وای بحالته اگه اینجا چیزی پیدا بشه.

بعد به دیوار تکیه زد منوچهر نزدیکش رفت و گفت_ از خونه‌ام گمشو بیرون، واگرنه پلیس بیاد میگم به زور وارد خونه‌ام شدی و با تفنگ تهدیدم کردی.

شایان با نیشخند گفت_ پلیس به من کاری نداره چون منم یکی از اونام.

منوچهر متعجب گفت_ من... منظورت چیه؟ تو پلیسی؟.

_ باید زودتر خودم و معرفی می‌کردم شاید کارمون به اینجا نمی‌کشید اگه قبل از اومدن پلیس‌ها اعتراف کنی نمی‌ذارم کسی وارد خونه‌ات بشه.

_ چیزی برای قایم کردن ندارم. 

_ بسیار خب پس بذار همکارام بیان. 

چند دقیقه گذشت منوچهر که با ترس و رنگ پریده نگاه می‌کرد یهو در و باز کرد و از خونه فرار کرد شایان که متوجه افکار منوچهر شده بود به سرعت دنبالش رفت و سر کوچه گیرش انداخت و بی اهمیت به مردمی که نگاهش می‌کردن، کشان کشان اون را داخل خانه برد و گفت_ از چی فرار می‌کنی بی همه چیز!. 

منوچهر گفت_ ولم کن آخه چیکار به زندگی من داری؟ خب برو خونه‌اش، برو سراغ زنش، از اونا بپرس، به من چه؟. 

_ رفتم نبود، آدرس تو رو هم زنش داد بهت یک دقیقه وقت میدم تا صحبت کنی واگرنه همچین می‌زنمت که صدای سگ بدی، شیرفهم شدی یا نه؟. 

_ بخدا من بی‌گناهم، اون بهم پول داد تا از اینجا برم می‌دونست که میاین سراغم، من زن و بچه دارم به اونا رحم کن به همکارات زنگ بزن بگو نیان اگه من برم زندان تکلیف اونا چی میشه؟. 

شایان یقه منوچهر را گرفت و به دیوار چسباند و گفت_ حرف بزن آشغال. 

[Mahdieh Taheri]

 

#پارت هشتاد و یک... 

_ خیلی خب، خیلی خب، مصطفی بهم پول داد گفت یه مدت برم گم و گور شم ولی چون و چراشو بهم نگفت.

_ تو مگه چی می دونی ازش، که انقد ترسیده؟. 

_ هیچی بخدا. 

شایان گلویش را بیشتر فشار داد که گفت_ صبر کن، صبر کن، من نمی‌دونم کجاست و داره چیکار می‌کنه، فقط یک سوله و یه خونه‌شو به نامم زده بود، ولی ازم تعهد گرفت که هرموقع خواست بهش برگردونم درعوضش کلی پول بهم داد همین چند وقت پیش اومد سراغم و کلیداش رو گرفت و بهم باز پول داد که از اینجا برم منم که لنگ یه قرون دو هزار، قبول کردم. 

شایان که کورسوی امیدی پیدا کرده بود گفت_ آدرس اون سوله و خونه رو می‌خوام.

منوچهر آدرس را داد صدای آژیر پلیس تو کوچه پیچید، شایان به سرعت از خونه خارج شد و سمت آدرس رفت .... 

... مهتا... 

امروز دومین روزیی است که در این سوله زندانی شده‌ام. 

سهراب هنوز حالش خوب نشده فقط هر چند وقت یکبار بیدار می‌شود و سرنگ درخواست می‌کند و باز می‌خوابد. 

 نمی‌دانم آن سرنگ لعنتی چه چیزی دارد که سهراب اینجوری برایش له له می‌زند! بیدار شد باز داشت غر میزد و سرنگ می‌خواست گفتم+ اون سرنگ چیه؟. 

آروم گفت_ نمی‌دونم. 

+ پس چرا می‌خوای؟. 

_ بهش نیاز دارم بدنم درد می‌کنه فکر می‌کنم مُع... تادم کردن. 

هینی کشیدم و گفتم+ این امکان نداره! آخه چرا باید این کار و بکنن؟. 

بلند رها را صدا زد دخترک آمد و گفت_ بله چه خبرته؟. 

سهراب با عصبانیت گفت_ از اون سرنگه می‌خوام. 

رها نیشخندی زد و نوچ نوچی کرد و گفت_ مصرفت خیلی بالا رفته، مصطفی بفهمه شاکی میشه. 

سهراب داد زد_ گور بابای تو و مصطفی، از اون سرنگ لعنتی می‌خوام. 

_ گور پدر خودت بیشرف، مصطفی گفته بهت سرنگ ندم تا بیاد. 

چند قدم رفت و سمت‌مان برگشت و گفت_ میرم بیرون یکم هوا بخورم غلط اضافه‌ای نکنین واگرنه هم برای شما بد میشه هم من. 

رفت، نگاهم به سهراب که کنار دیوار نشسته بود افتاد خیلی ضعیف شده بود کل صورت و بدنش کبود و زخم بود زخم سینه‌اش رو با باند بسته بودن با سهرابی که من عاشقش بودم زمین تا آسمان فرق می‌کرد. 

کمی که گذشت محکم سرش را به دیوار پشتش کوبید گفتم+ خوبی؟.

آرام و پر درد گفت_ از درد دارم می‌میرم.

+ چیکار کنم که خوب شی؟.

_ سرنگ می‌خوام.

+ ولی اون مواده، تو نباید استفاده کنی.

_ دارم میمیرم از درد.

+ خواهش می‌کنم تحمل کن تو باید پاک بشی.

_ همینجا بمون باید برم تا پیداش کنم.

+ نه توروخدا تو نباید معتاد شی.

_ خیلی دیر شده برای گفتن این حرف. 

بلند شد ولی انگار سرش گیج رفت و نشست. گفتم+ بمون، خودم میرم میارم.

خواستم بلند شم گفت_ مواظب باش نباید ببیننت

+ زود برمی‌گردم.

از درد به خودش می‌پیچید، به سمت اتاقک گوشه‌ی سوله رفتم و تمام حواسم به در ورودی بود، وارد اتاق شدم کمی خرت و پرت بود جابه‌جا کردم هر لحظه منتظر بودم کسی سر برسد. 

زیر آشغال‌ها پیدایش کردم، یک کیف چرم قهوه‌ای بود بازش کردم و از داخلش سرنگ و شیشه که چیز آب مانند، داخلش بود را برداشتم و پیش سهراب رفتم، طفلک از درد روی زمین مثل یک جنین مچاله شده بود و می‌لرزید گفتم+ آقای همتی سرنگ و براتون آوردم.

نگاهش که به سرنگ افتاد انگار دنیا را به او دادن سریع نشست و سرنگ را پر کرد و داخل بازوش خالی کرد یک نفس عمیق کشید گفتم+ وکیلی قول داد جفت‌مون و آزاد کنه.

[Mahdieh Taheri]

#پارت هشتاد و دو...
_ درعوض؟.
+ دخترش و اموالش و بهش بدین.
_ با اینکه دلم راضی نیست ولی تو همین یکی دو روزه آدرس دخترش و میدم و آزادت می‌کنم.
+ اموالش رو می‌خواد در مقابل آزادی شما. 
_ پس منو مرده بدون.
+ چرا انقد لجبازی؟ چرا اموالش و بهش نمیدی تا آزاد بشی؟.
_ دست من نیست، همش و دولت مصادره کرد چند بار بگم.
+ آقای همتی توروخدا.
_ امشب از اینجا می‌برمت بیرون. 
...راوی...
شایان به خانه‌ای که آدرسش را از منوچهر گرفته بود رفت ولی هیچ کسی نبود به سمت سوله که سمت گیلان بود حرکت کرد تا شب می‌رسید فقط دعا می‌کرد سهراب و مهتا آنجا باشند. 
رعنا زنگ زد و باز هم گله کرد با کلی مکافات راضیش کرد به پلیس چیزی نگوید، حق داشت مادر بود و نگران....
لیانا با ناراحتی گفت_ مامان رعنا، چرا انقد خودت رو آزار میدی؟.
رعنا که از نگرانی و دلشوره روی پا بند نبود گفت_ دلم شور میزنه مطمئنم برای پسرم اتفاق بدی افتاده.
عزیزخانم شربت را تعارف کرد و گفت_  چه حرفیه رعنا خانم؟ من مطمئنم آقا سهراب حالش خوبه خوبه.
رعنا نشست و گفت_ خدا از دهنت بشنوه عزیزخانم، من که مردم از نگرانی.
فرامرز گفت_ رعنا جان انقد خودت و اذیت نکن، از پا می‌افتی.
رعنا_ دل نگرانم، تا یک هفته پیش یه جور نگران بودم الان یه جور.
فرامرز_ نظرت چیه بری مطب؟ الان کلی بچه‌ی مریض منتظرتن حتما.
رعنا_ تمرکز ندارم فقط می‌خوام یه لحظه صداش و بشنوم یا ببینمش.
فرامرز_ رعنای من لطفا، اگه بخوای اینجور خودت و اذیت کنی می‌برمت و دیگه اجازه نمیدم بیای خونه‌ی پسرت.
رعنا آرام و با حرص فرامرزی گفت و فرامرز از عزیز خانم درخواست غذا کرد رعنا گفت_ تو نمی‌تونی منو از دیدن پسرم محروم کنی. 
فرامرز_ خوب می‌دونی که هرچی بگم و انجام میدم،من تا حالا زیر حرفم نزدم. 
عزیز خانم غذا را آورد فرامرز رو به رعنا گفت_ این غذا رو بخور تو این مدت غذای درست و حسابی نخوردی.
رعنای لجباز گفت_ نمی‌خورم.
فرامرز لجبازتر گفت_ بسیار خب، بلند شو بریم این آخرین باریه که میای اینجا.
رعنا دوباره حرصی فرامرزی گفت و بشقاب غذا رو برداشت و شروع کرد به خوردن. فرامرز نقطه ضعف رعنا رو پیدا کرده بود و خوب می‌دانست چجوری به خواستش برسد.

[Mahdieh Taheri]

#پارت هشتاد و سه... 
*بخش هفتم*
... مهتا....
هوا تاریک شده بود در سوله داشت باز میشد سهراب سرنگ و شیشه را برداشت، چون خودش جایی نداشت که قایمش کند داد من گرفتم و در جیبم گذاشتم وکیلی نزدیک آمد و گفت_ من یک ماموریتی و به خانمت داده بودم، نتیجه‌اش چی شد؟. 
سهراب مشکوک نگاهش کرد و گفت_ کدوم ماموریت؟. 
_ از زنت بپرس. 
سهراب نگاهم کرد گفتم+ قرار شد راضیت کنم اموالش رو برگردونی. 
سهراب نیشخندی زد و گفت_ چرا متوجه نیستی که دست دولته، من نمی‌تونم کاری کنم. 
وکیلی نزدیک‌تر آمد و گفت_ و دخترم؟. 
سهراب گفت_ اول زنم رو آزاد کن بعد بهت میگم کجاست. 
وکیلی خطاب به افرادش گفت_ از جلو راه برین کنار، خانم همتی می‌خواد بره.
با تعجب نگاه می‌کردم امکان نداشت مزا به این راحتی ول کنند مگر اینکه کاسه‌ای زیر نیم کاسه باشد به سهراب نگاه کردم گفت_ از کجا معلوم که باز گیرش نندازین! از کجا معلوم که بیرون براش کمین نکرده باشین؟. 
وکیلی گفت_ من زیر حرفم نمیزنم وقتی دخترم و ببینم دیگه با زنت کاری ندارم به همه افراد سپردم که راه رو باز کنن.
سهراب گفت_ برو.
سر تکان دادم و گفتم+ من می‌ترسم.
با اخم نگاهم کرد و گفت_ آخرین فرصتته که خودت رو نجات بدی.
+ جایی و بلد نیستم.
_ بدون اینکه به پشت سرت نگاه کنی برو، بالاخره به یه آبادی میرسی.
+ پس تو چی؟.
_ حالا حالا ها نمی‌میرم.
+ خانواده‌ات.
حرفم رو قطع کرد و بلند گفت_ گفتم برو از اینجا، مگه کری؟.
با ترس به همه نگاه می‌کردم حرکت کردم راه را برام باز کردن، به وکیلی رسیدم که گفت_ اگه کسی از این ماجرا بویی ببره سر شوهرت رو برات می‌فرستم. 
برگشتم و به سهراب نگاه کردم نمی‌دانستم باز هم می‌بینمش یا نه؟ ولی خیلی دلتنگش میشدم باید خودم را نجات می‌دادم گفتم+ مطمئن باش که کسی چیزی نمی‌فهمه. 
 سمت در  رفتم و لحظه آخر صدای سهراب را شنیدم که داد میزد و می‌گفت ولم کنین. 
به سمتش برگشتم ولی جلویش را گرفته بودن هیچی نمی‌دیدم دلم شکست اشکم ریخت من بخاطر نجات خودم او رل کشتم یکی جلو آمد و گفت_ اگه نمیری؟ برگرد ته سوله.
سریع از در خارج شدم و مستقیم رفتم...
.... سهراب....
فقط امیدوار بودم مهتا بتواند فرار کند وکیلی گفت_ خب آقای همتی! زنتم که رفت حالا آدرس ؟.
+ زوده، بذار مطمئن شم که رفته.
شلاق را به سینه‌ی زخمیم کوبید تحمل کردم تا مهتا نشنود وکیلی دستانم را پشت سرم قفل کرد و یکی از افرادش با مشت به شکم و سینه‌ام می‌کوبید. وجودم درد عجیبی داشت که قابل تحمل نبود شروع کردم به داد و بیداد کردن، داشتم جون می‌دادم وکیلی گفت_ حرف بزن بیشرف.
+ دخ... ترت تو پروشگاه، دیگه هیچی نمی‌دونم.
_ کدوم پرورشگاه؟. 
+نمی‌دونم. 
_ زنم کجاست؟.
با نیشخند گفتم+ خونه‌ی داداشت.
و فقط یک مشت دیگر لازم بود تا سینه‌ام خون‌ریزی کند وکیلی به رهایی که تازه پیشمان آمده بود گفت_ از کیه مواد نزدی بهش؟.

[Mahdieh Taheri]

#پارت هشتاد و چهار... 
رهای ترسیده گفت_ بیشتر از دو ساعته.
_ خوبه دیگه بهش نده تا من بهت نگفتم.
_ چشم عمو جون.
رها به اتاقک رفت و بقيه از سوله خارج شدند، دانیال نزدیک آمد و دوباره زخمم را بست و پانسمان کرد و موقع رفتن آرام گفت_ وکیلی داره میره ده دقیقه دیگه جلوی در باش تا از این جهنم خلاص شی.
رفت، نمی‌دانستم او کی بود که داشت کمکم می‌کرد شاید تنها فرصتم بود شاید هم تله بود مهم نبود آخرش هم مرگ بود باید شانسم را امتحان می‌کردم نگاهم افتاد به اتاق، خبری از رها و هیچ کس دیگر نبود داخل سوله هم خالی بود بلند شدم و به سمت در رفتم، هیچ قفلی نداشت از لای در نگاه کردم  کسی در محوطه نبود آرام و بی‌صدا از سوله خارج شدم، عجیب بود که خلوت بود چند قدم  جلوتر رفتم و متوجه اتاقک گوشه‌ی حیاط شدم که صدای خنده عده‌ای از افراد می‌آمد. 
در تاریکی کسی حواسش به گوشه حياط نبود که ممکن است کسی فرار کند آرام آرام می‌رفتم که سر و صدا ایجاد نشود به در که رسیدم همان مرد را دیدم که ایستاده بود آرام گفتم+ تو کی هستی؟ چرا بهم کمک می‌کنی؟.
گفت_ من دشمن دشمنتم، تو باید زنده بمونی تا اون کثافت رو نابود کنی این آخرین فرصتیه که می‌تونم نجاتت بدم.
به یک مسیر اشاره کرد و گفت_ زنت این مسیر رفته دوتا نگهبان اونجا هست ولی بیهوشن، حالا حالاها هم بیدار نمیشن، زود برو تا دیر نشده.
یک بلوز به سمتم پرت کرد رو هوا قاپیدم و پوشیدم به سمت جایی که اشاره کرد رفتم، راست می‌گفت دونفر بیهوش روی زمین افتاده بودن. از آنها گذشتم و  بین درختان رفتم تا مهتا را پیدا کنم حتما در این تاریکی زهره ترک شده..
... راوی...
شایان به یک سوله بزرگ، نرسیده به جنگل رسید جایی که منوچهر آدرسش را داده بود. 
همه جا را سرک کشید و سوله را دور زد پشت سوله یک پنجره بزرگ که از نیمه‌ی دیوار رو به بالا گذاشته بودن را دید ماشین را زیر پنجره پارک کرد و روی سقفش رفت و باز هم قدش کوتاه بود یک پرش زد و لبه‌ی پنجره را گرفت و خودش را بالا کشید، تمام سوله را از نظر گذراند، چیزی جز یک صندلی ندید ولی خون‌های ریخته شده روی زمین نشان از این می‌داد که شاید سهراب اینجا بوده و مورد آزار و اذیت و شکنجه قرار گرفته. 
شایان از اینکه بلایی سر سهراب آورده باشند می‌ترسید وقتی از نبود سهراب مطمئن شد پایین رفت و مجددا همه جا را بررسی کرد؛ با اینکه کلا ناامید شده بود ولی هنوز هم دنبالش بود شاید حتی جنازه‌اش را پیدا کند تا دل مادرش آرام بگیرد گوشیش ویبره رفت از جیبش در آورد و جواب داد عزیزخانم گفت_ پسرم کجایی؟ نگرانتم.
شایان آرام گفت+ خاله لطفا دیگه زنگ نزن من خوبم، تا چند روز دیگه با سهراب میام پیشتون.
عزیزخانم با شادی گفت_ واقعا داری راست میگی؟ خدا خیرت بده که دل ما رو شاد کردی، الان سهراب پیشته؟.
_ نه، پیشم نیست ولی پیداش کردم لطفا زنگ نزنین به موقعش خودم زنگ میزنم خداحافظ.
گوشی را در جیبش گذاشت و برای بار چندم اطراف را بررسی کرد....
.......

[Mahdieh Taheri]

 

#پارت هشتاد و پنج... 

عزیزخانم با ذوق پسش رعنا رفت و گفت_ رعنا خانم، رعنا خانم، مژده بده رعنا جانم.

رعنا با تعجب گفت_ چیشده عزیزخانم؟ از سهرابم خبری شده؟.

_ آره قربونت برم الان زنگ زدم به شایان گفت تا چند روز دیگه با سهراب میاد.

رعنا دست عزیزخانم را گرفت و گفت_ راست میگی عزیزخانم؟ تورو جونِ رعنا بگو داری راست میگی؟ سهرابم خوبه؟ الان کجاست؟.

_ آروم باش عزیزم، شایان گفت پیداش کرده چشمت روشن عزیزم.

رعنا گفت_ تلفن کو؟ باید زنگ بزنم به شایان می‌خوام با پسرم حرف بزنم.

_ نه! نه عزیزم، شایان گفت زنگ نزنین خودم زنگ میزنم آروم باش فقط خواستم دلت آروم بگیره.

_ تا پسرم و نبینم دلم آروم نمی‌گیره.

....

... مهتا....

تو دل تاریکی می‌رفتم صدای حیوانات می‌آمد از آمدنم پشیمان شدم با اینکه سهراب گفته بود پشت سرم را نگاه نکنم ولی یک چشمم جلو بود یک چشمم پشت سر، آنقدر راه رفتم که خسته شدم پای یک درخت نشستم و تکیه دادم، دیگر کم آورده بودم از ترس کلی گریه کردم تا آرام شدم صدای خش خش برگها و شکستن چوب می‌آمد انگار یکی داشت نزدیک میشد. بلند شدم و دوباره به راه افتادم نباید گیر می‌افتادم پای آسیب دیده‌ام به یک سنگ گرفت و به زمین افتادم که آخم درآمد. 

صدا نزدیک‌تر میشد همانجا به درختی تکیه دادم دیگر تحمل نداشتم. دیگه حتی برام مهم نبود که گیر بیفتم یا نه. 

صدای کسی می‌آمد که داشت صدایم می‌زد سهراب بود تعجب کردم که او چطور فرار کرد شاید تصمیم گرفت همه دارایی وکیلی را برگرداند هنوز هم صدایش می‌آمد. گفتم+ من اینجام. 

زیاد طول نکشید که دیدمش گفتم+ چطور اومدی اینجا؟. 

گفت_ بهت گفتم برو نشستی اینجا داری کیف می‌کنی؟. 

+ پام گرفت به سنگ و برید دردم گرفته نمی‌تونم راه برم. 

_ بلند شو بریم تا نیومدن. 

آرام بلند شدم و با او هم‌قدم شدم خیلی رفتیم تا به یک روستا رسیدیم و از خستگی دم در یک خانه نشستیم سهراب گفت_ سرنگ و بده. 

+ نه نباید این کار و بکنی تو معتاد نیستی فقط داری به خودت تلقین می‌کنی. 

_ سرنگ و بده. 

+ آقای همتی لطفا. 

_ سرنگ و بده. 

فقط یک جمله را تکرار می‌کرد سرش را به دیوار پشت سرش کوبید ترسیدم که نکند بلایی سر خود‌ش بیاورد سرنگ را به او دادم تزریق کرد و سرش را به دیوار تکیه داد و چشمانش را بست یک ساعتی گذشت در خانه باز شد و یک دختر جوان بیرون آمد تا چشمش به ما افتاد هینی کشید و داخل برگشت. 

سهراب را صدا زدم ولی خوابش برده بود چند دقیقه بعد یک آقایی دم در آمد و گفت_ شما کی هستین؟ دم در خونه‌ی من چیکار می‌کنین؟. 

بلند شدم و گفتم+ ما تو جنگل گم شده بودیم اینجا رو با کلی بدبختی پیدا کردیم و خواستیم استراحت کنیم. 

_ خب چرا اینجا؟ در میزدین و می‌اومدین داخل. 

+ دیر وقت بود ببخشید که مزاحم شدیم. 

_ بفرمایید داخل، صبحانه حاضره. 

+ زحمت نمیدیم. 

در را کامل باز کرد و گفت_ بفرمایید. 

نشستم و سهراب را صدا زدم چشمانش را باز کرد و بعد از اینکه هوشیار شد گفت_ یک تلفن بهم بدین ما باید بریم. 

[Mahdieh Taheri]

پارت هشتاد و شش... 
مرد گفت_ اینجا آنتن خیلی ضعیفه، فقط یه سری جاهای خاص می‌گیره. 
بعد یکی به نام احمد رضا را صدا زد یک پسر حدودا ده ساله آمد مرد گفت_ این خانم و آقا رو ببر خونه خان. 
پسر قبول کرد و بیرون آمد و گفت_ بیاین من می‌برمتون. 
بلند شدیم و همراهش رفتیم ده دقیقه‌ای به یک خانه‌ی دو طبقه چوبی خوشگل رسیدیم. 
پسر، خان را صدا زد که یک پیرمرد به ایوان آمد و گفت_ چی می‌خوای پسر؟. 
احمدرضا به ما اشاره کرد و گفت_ اینا تو جنگل گم شده بودن، دنبال تلفن می‌گردن تا زنگ بزنن. 
خان گفت_ بیاین بالا. 
سهراب گفت_ بهتون زحمت نمیدیم فقط یه زنگ می‌زنیم و میریم. 
خان گفت_ این موقع صبح؟ اینجا رسم نداریم مهمون و گشنه بفرستيم بره، حالا بیاین بالا صحبت می‌کنیم. 
از پله‌ها بالا رفتیم، خان که سر و وضع سهراب را دید گفت_ صورتت چرا کبوده؟. 
سهراب طبق معمول دروغ در آستینش داشت گفت_ افتادم صورتم رو زمین کشیده شد. 
ولی خان باور نکرد مشکوک نگاه می‌کرد گفت_ خیلی خب برین داخل. 
دارد خانه شدیم، سهراب به کسی زنگ زد و گفت که کجاییم. صبحانه را تازه گذاشته بودن تعارف کردن نشستیم و شروع کردیم به صبحانه خوردن ولی سهراب میل نداشت چند لقمه خورد و بس کرد گیج بود هی چشمانش را می‌بست و سرش را تکان می‌داد و یهو چشمانش را تا آخرین درجه‌ای که می‌شد باز می‌کرد خودم را نزدیکش کردم و آرام گفتم+ حالت خوبه؟. 
 گفت_ خوابم میاد. 
به خان نگاه کردم که داشت نگاهمان می‌کرد گفت_ چیشده جوون؟. 
سهراب گفت_ خسته‌ام، خوابم میاد. 
خان گفت_ صبحانه تون و بخورین و برین اتاق بغلی استراحت کنین. 
بعد به نارین نامی گفت_ اتاق و برای مهمونامون آماده کن. 
یک دختر دوازده ساله چشمی گفت و بلند شد و از اتاق خارج شد، سهراب خیلی خسته‌تر از آن بود که بخواهد مخالفت کند کمتر از پنج دقیقه طول کشید دختر آمد و گفت_ اتاق آماده است. 
سهراب بلند شد خان گفت_ جوون زنتم ببر. 
با ترس به سهرابی که دم در ایستاده بود و نگاهم می‌کرد نگاه کردم گفت_ خیلی خسته‌ام سریع بلند شو بیا. 
سریع گفتم+ اگه اجازه بدین ترجیح میدم برم بیرون و گشت بزنم. 
خان گفت_ اینجا برای غریبه‌ها ممکنه خطرناک باشه مخصوصا یه خانم، برو و استراحت کن بعدا هرجا خواستی با شوهرت برو. 
سهراب گفت_ بلند شو دیگه توان وایستادن ندارم. 
مجبور شدم با سهراب به اتاق بروم، دوتا رختخواب کنار هم پهن شده بود؛ سهراب بی توجه به چیزی خوابید، من هم خسته بودم یکی از تشک ها رو کشیدم کنج اتاق و رویش نشستم زمان زیادی گذشته بود و من نتوانستم مقاومت کنم دراز کشیدم و پتو را  تا زیر گلویم کشیدم و خوابیدم... 
..... 
تو کنج دیوار با چشمای اشکی نشسته بودم و به سهرابی که فارغ از غم دنیا خوابیده بود نگاه می‌کردم انگار نه انگار که همین دو ساعت پیش چه غلطی کرده بود.
بلند شدم و در را باز کردم و با ترس به سهراب نگاه کردم و سریع از اتاق خارج شدم،از پله ها پایین رفتم تا از آن خانه‌ی حال بهم زن فرار کنم فقط دعا می‌کردم خان نبیند چون باز می‌خواست بگوید اینجا برای خانم تنها خطرناک است. 
حالم از آن خان کثافت بهم می‌خورد که مرا مجبور کرد با سهراب بروم حالم از سهراب بهم می‌خورد که چنین کار و باهام کرد حالم از وکیلی بهم می‌خورد حتی از لیانا که به دروغ گفت من زن سهراب هستم، حالم از عالم و آدم گرفته بود.

[Mahdieh Taheri]

#پارت هشتاد و هفت... 

 به سمت مقصد نامعلوم حرکت کردم باید خودم را از دست همه نجات می‌دادم، یک جاده که دو طرفش را درخت‌های بلند پوشانده بود را در پیش گرفتم بدون اینکه بدانم تهش به کجا منتهی می‌شود خیلی راه رفته بودم خسته بودم هوا هم تاریک شده بود می‌ترسیدم جک و جونوری به من حمله کند و بخواهد مرا یک لقمه چپ کند، اصلا مگه مهم بود؟ دیگه چیزی برای از دست دادن نداشتم. 

یک ماشین مشکی رنگ کنارم ایستاد وکیلی از داخلش پیاده شد از ترس عقب رفتم گفت_ نترس خانومی تو رو آزادت کردم دنبال اون شوهرِ کثافتت می‌گردم، کجاست؟. 

داد زدم+ اون عوضی شوهر من نیست دست از سرم بردار. 

_ منظورت چیه؟ باهم دعوا کردین؟. 

به راهم ادامه دادم گفت_ دوتا پیچ دیگه رو رد کنی میرسی به سوله، جایی که قتلگاه تو و شوهرته. 

ایستادم و گفتم+ شما از کجا سر و کله‌تون پیدا شد؟ منو چجوری پیدا کردین؟. 

_ راپرت چیام خبر دادن، بیا سوار شو باید بریم سراغ شوهر عوضیت. 

+ من باهات هیچ جا نمیام دست از سرم بردار. 

دوباره به راهم ادامه دادم گفت_ بازم دلت هوس تیر خوردن کرده؟.

از ترس سر جا میخکوب شدم و گفتم+ چرا ولم نمی‌کنین؟ خسته‌ام کردین. 

_ مثل بچه‌ی آدم بیا سوار ماشین شو تا یه گلوله حرومت نکردم. 

+ مگه سهراب و نمی‌خواین؟ همین مسیر رو ادامه بدین میرسین به یه روستا، برین خونه‌ی خان، اون لعنتی اونجاست. 

یک ماشین از سمت روستا آمد و ایستاد باید میرفتم جلوتر تا ازش کمک بگیرم دوباره به راهم ادامه دادم گفت_ خانم شریفی. 

اهمیت ندادم دوباره صدام زد باز هم اهمیت ندادم ناگهان صدای گلوله آمد و بعدش هم آخ یکی، خشک شدم برگشتم. 

پشت سرم سهراب ایستاده بود گلوله به کتف راستش برخورد کرده بود با تعجب گفتم+ تو اینجا چیکار می‌کنی؟. 

صدای شایان می‌آمد که داشت سهراب را صدا میزد و به طرفمان می‌آمد، ولی سهراب حالش بد شد و سمت درختان رفت تا از آنها کمک بگیرد ولی دستش سر خورد و بین درخت‌ها افتاد و بعد صدای غلت زدنش که مشخص می‌کرد که داخل دره افتاده، ولی در تاریکی هوا هیچی دیده نمی‌شد با بهت نگاه می‌کردم شایان چراغ قوه‌ی گوشیش را روشن کرد و نگاه کرد وقتی چیزی ندید. 

به سمت وکیلی رفت و یقه‌اش رو گرفت و گفت_ حیوون، چیکار کردی؟ اون داداشم بود تو چطور دلت اومد بکشیش؟. 

وکیلی تفنگ را روی سر شایان و گفت_ اگه خیلی دلت بخواد می‌تونم تو رو هم بفرستم پیشش. 

روی زمین نشستم، همه چیز دور سرم می‌چرخید شایان کثافتی نصیبش کرد و سمت دره رفت و خواست پایین برود گفتم+ آقا شایان. 

برگشت و نگاه کرد و گفت_داداشم و پیدا کنم بعد شما رو می‌برم خونه‌تون. 

خواست پایین برود ولی پاش سر خورد و با زور از درخت کمک گرفت وکیلی سری تفنگ را به سمتش گرفت و گفت_ نمی‌دونم کی هستی ولی باید بمیری دلم نمی‌خواد این قضیه شاهدی داشته باشه باشه.

با عجز و التماس گفتم+ نه،نه این کار و نکن ما به کسی حرف نمی‌زنیم بهمون رحم کن.

شایان با کلی مشقت خودش را بالا کشید و گفت_ بکش، ولی بدون دیر یا زود پلیس متوجه میشه و برات گرون تموم میشه، مطمئنم سهراب خیلی چیزا برای ارائه به پلیس داره.

وکیلی گفت_ تو چی می‌دونی؟.

 شایان گفت_ تو می‌تونی منو بکشی ولی نمی‌تونی ازم حرف بکشی.

شایان گوشیش را درآورد تا زنگ بزند وکیلی نامرد اجازه نداد و تفنگ را سمت من گرفت و گفت_ حرف نزنی اینو می‌کشم.

 

[Mahdieh Taheri]

 

#پارت هشتاد و هشت... 

شایان بدون اینکه نگاهم کند گفت_ مختاری.

وکیلی متعجب گفت_ یعنی جون این برات ارزشی نداره؟.

_ نه، چون اگه این لعنتی نبود الان این همه بلا سر داداشم نمی‌اومد.

_ لعنت به شماها، اون که شوهرش بود اونجوری کرد از تو چه انتظاری میشه داشت.

تفنگ رو مسلح کرد و گفت_ با زندگیت خداحافظی کن خوشگل خانم.

 شایان هم تفنگش را درآورد و رو سر وکیلی گذاشت که با تعجب نگاه می‌کرد. شایان گفت_ به اینجاش فکر نکرده بودی نه؟ به قول سهراب، قصاص دربرابر قصاص، بزنی زدمت.

وکیلی گفت_ من بدون اموال و خانواده‌ام جانی ندارم.

_ اسم دخترت حورا بود، نه؟.

وکیلی چشماش چهارتا شد شایان نوچ نوچی کرد و گفت_ زتت خیلی بی رحمه، از بچه‌اش گذشت بخاطر عشقش.

_ تو می‌دونی دخترم کجاست؟.

_ می‌دونم.

وکیلی تفنگش را در جیب داخلی کتش گذاشت و گفت_ ما که با هم جنگی نداریم بدون درگیری هم می‌تونیم صحبت کنیم بگو دخترم کجاست تا از جونتون بگذرم.

شايان با نیشخند یک برگه سمت وکیلی گرفت و گفت_ این آدرس جاییه که می‌تونی جواب تو بگیری.

وکیلی داخل برگه رو نگاه کرد و گفت_ دخترم اینجاست؟.

_ نه این آدرسِ تنها کسیه که می‌دونه دخترت کجاست برو ازش بپرس.

وکیلی مبهوت مانده بود شایان به اورژانس و پلیس زنگ زد؛ وکیلی و افرادش هم سوار ماشین شدن و رفتن، نمی‌توانستم هیچ کاری بکنم فقط زل زده بودم به شایانی که با چراغ قوه گوشی دنبال سهراب می‌گشت گفتم+ از کجا یهو پیداتون شد؟.

همانجور که نگاهش به پایین بود گفت_ نزدیکتون بودم سهراب که زنگ زد اومدم، پیدا کردنش سخت نبود بهش گفتم برگردیم خونه، گفت ترجیح میده برای دل لیانا هم که شده تو رو برگردونه، از این و اون پرسیدیم تا ردت و زدیم خیلی شانس آوردی که به موقع پیدات کردیم.

بهم نگاه کرد و گفت_ ولی وای به حالته که اتفاقی برای داداشم بی‌افته پوستت و می‌کنم.

+ منو بخاطر اون گرفتن.

_ تو سهراب و به وکیلی لو دادی.

+ من هیچی نگفتم.

_ همین که رفتی خونه‌ی اون مرتیکه، گند زدی.

+ به اجبار رفتم.

_ همچی و خراب کردی.

+ اگه من نبودم الان این حرفا رو به لیانا باید میزدی.

_ اون خیلی مرده که این همه درد و تحمل کرده.

+ اون نامرده.

به هقهق افتادم نزدیک آمد و گفت_ چطور؟.

+ اون عوضی زندگیم و ازم گرفت آبروم و گرفت.

 جلوی من یک زانوش را روی زمین گذاشت و گفت_ درست حرف بزن ببینم چی میگی.

فقط نگاهش می‌کردم نمی‌توانستم بگویم چه اتفاقی افتاده. صدای آمبولانس و ماشین پلیس آمد شایان بلند شد و با نور گوشیش به آنها علامت داد.....

.... راوی....

سهراب ته دره درحال جان دادن بود شایان به کمک پلیس و اتش نشانی درحال گشتن و جست‌وجو بودن  صبح شده بود ولی هیچکس چیزی پیدا نکرد...

وکیلی به مقصد رسید زنگ خانه را زد و خانمی جواب داد و بعد از چندتا پرسش و پاسخ در را باز کرد وکیلی وارد خانه شد و با کنجکاوی همه جا را بررسی کرد و با مردی که به استقبالش آمد داخل رفت و منتظر نشست ناگهان یک زن و مرد آمدند وکیلی با تعجب بلند شد آن زن ومرد هم تعجب کردن. مرد گفت_ مصطفی تو کی آزاد شدی؟.

مصطفی با طعنه گفت_ می‌بینم با پول من خیلی داره بهتون خوش می‌گذره، از این زنیکه بی همه چیز انتظار چنین غلطی میرفت تو که داداشم بودی دیگه چرا؟ جواب بده مرتضی، با پول من دارین عشق و حال می‌کنین؟ اون زنم بود چطور تونستی بگیریش؟.

مرتضی گفت_ داداش بسه، بشین باهم صحبت می‌کنیم.

مصطفی گفت_ با شما دوتا دیگه هیچ حرفی ندارم فقط اومدم دنبال دخترم، بگین کجاست؟.

خانم که همون خانم فرهمند بود گفت_ مصطفی.

 

ویرایش شده دیروز در 04:30 PM توسط Mahdieh Taheri

[Mahdieh Taheri]

‌#پارت هشتاد و نه...

مصطفی داد زد_ اسم من و تو دهن کثیفت نیار فقط بگو دخترم کجاست؟ مزاحم خوشیتون نمیشم.

مرتضی آدرس جایی که حورا بود را داد مصطفی عزم رفتن کرد. 

جلوی در حیاط، خانم فرهمند جلو مصطفی را گرفت و گفت_ مصطفی تو می‌خوای بری دنبال حورا؟.

وکیلی طعنه‌آمیز گفت_ چیه پشیمونی؟ می‌خوای بیای؟.

فرهمند سنگ‌دل گفت_ می‌خوام ازت خواهش کنم درمورد من چیزی به کسی نگی.

مصطفی با یک نیشخند گفت_ نگران نباش به همه میگم مامانش مرده.

تف تو صورتش انداخت و از خونه خارج شد.....

....... 

عزیزخانم گفت_ رعنا جانم، عزیزم بیا بشین آروم باش خودت که باهاش حرف زدی گفت که داره میاد.

رعنا دستان عزیز خانم و گرفت و گفت_ وای عزیزجون، سهرابم منو بخشیده باهام حرف زد گفت حالش خوبه، گفت تا امشب میرسه، نمی‌دونی چقد خوشحالم.

رعنای طفلک بی خبر از همه جا، که هول کرده بود گفت_ میگم عزیزخانم قیافم خوبه؟ یه وقت رنگ پریده یا سفید نشده؟ لباسام خوبه؟ یا برم عوض کنم، راستی شام، شام و چیکار کنم؟ سهرابم چی دوست داره براش درست کنم؟.

عزیزخانم دست رعنا را کشید و رو مبل نشاند و گفت_ همینجا بشین خودم همه کارها رو می‌کنم.

رعنای بی طاقت بلند شد و گفت_ نخیر غذا رو من درست می‌کنم می‌خوام به پسرم نشون بدم چه کدبانویی هستم بچه‌ام حتما تو این مدت غذای درست و حسابی نخورده باید بهش برسم.

لیانا هم از خوشحالی دست از پا نمی‌شناخت، آهنگ گذاشته بود و می‌رقصید و گاهی هم بلند بلند با آهنگ تکرار می‌کرد که این کارش باعث شادی بقیه اهالی خونه میشد...

وکیلی رسید دم پرورشگاهِ خانه مهتاب و زنگ زد و پیرمردی دم در آمد و گفت_ بفرمایید.

وکیلی گفت_ اومدم دنبال دخترم، حورا.

نگهبان گفت_ اجازه بدین باید هماهنگ کنم. 

در را بست و رفت تلفنی با کسی هماهنگ کرد و باز دم در برگشت و گفت_ بفرمایید آقای مدیر منتظرتونن.

وکیلی وارد شد و سمت دفتر مدیر رفت و گفت_ من دخترم و گم کرده بودم بهم گفتن که اینجاست، اومدم دنبالش.

مدیر گفت_ کی گمش کردین؟.

وکیلی گفت_ چهار سال پیش، اون موقع سه ماهش بود اسمش حوراست.

_ ما چنین اسمی اینجا نداریم بیشتر بچه‌های اینجا بی نام و نشون هستن شما ببینینش می‌شناسین؟.

_ میگم چهار سال گذشته، چطور باید بشناسم.

_ بسیار خب تشریف داشته باشین تا پلیس بیاد.

وکیلی با ترس گفت_ پلیس برای چی؟.

مدیر که متوجه ترس وکیلی ‌شد گفت_ نترسین چیز خاصی نیست این روند قانونی بهزیستیه باید هویت شما و اصالت حرفتون اثبات بشه.

نیم ساعت بیشتر طول نکشید تا آمدن پلیس و کلی سوال پرسیدن از اینکه چطور گم شده و کی آدرس داده و مادرش کجاست و فلان، که تمامش را وکیلی دروغ گفت...

شب شد ولی از سهراب خبری نشد ماموران آتش‌نشانی گفتن که کل دره را گشتن و هیج نشانه‌ای از کسی نبوده و عزم رفتن کردن ولی مگر میشد که سهراب ناپدید شود؟. 

رعنا به شایان زنگ زد و با خوشی گفت_ سلام پسرم خوبی؟ کجایین پس؟ ما خیلی وقته منتظریم.

شایان نمی‌خواست که بگوید چه اتفاقی افتاده ولی رعنا آنقدر اصرار کرد که شایان مجبور شد واقعیت را بگوید رعنای بی‌طاقت با فرامرز صحبت کرد و به سمت شایان و مهتا حرکت کردند....

....... 

دو ماه گذشته بود ولی هیچ خبری از سهراب نبود و همه باور کرده بودن که سهراب مرده واگرنه حتما خبری ازش میشد مراسم ختم گرفتن برای کسی که نه از زنده بودنش خبری بود نه از مردنش...

ویرایش شده دیروز در 04:32 PM توسط Mahdieh Taheri

[Mahdieh Taheri]

#پارت نود... 

*بخش هشتم*

... مهتا...

اصلا حالم خوب نبود بعد از آن شبی که سهراب داخل دره افتاد یک جورایی بخاطر کاری که باهام کرد و ناپدید شدنش افسردگی گرفتم و با هیچکس درموردش حرف نزدم بهار خیلی تلاش کرد از زیر زبانم حرف بکشد ولی من نمی‌خواستم با گفتن حقیقت آبروی خودم را ببرم. 

سعی می‌کردم دانشگاه بروم با بهار و امیر وقت بگذرانم تا شاید حالم بهتر شود تولد امیر بود بهار تو خانه‌ی خودشان، تولد گرفته بود البته با کمک من، شب امیر آمد کلی غافلگیر شد در مراسم من، بهار، امیر و کوروش آشنا بودیم و دوتا زوج دیگر هم بودن انگار یکی خواهر امیر بود و آن یکی پسرخاله‌اش. 

آهنگ گذاشتن که برقصند ولی من اصلا حوصله نداشتم صدای آهنگ روی اعصابم بود از بهار خواهش کردم تا صدایش را کم کند فضاهای آروم را ترجیح می‌دادم با آن نور رقصانی که گذاشته بود حالم لحظه به لحظه بدتر می‌شد سعی می‌کردم سمت مخالف را نواه کنم تا اذیت نشوم بهار کنارم نشست و گفت_ چته؟ حالت خوب نیست انگار.

همین‌طور که سعی می‌کردم به نور نگاه نکنم گفتم+ اذیتم، نور و صدا خیلی زیاده حالم داره بد میشه.

با تعجب گفت_ وا چرا! تو که عاشق صدای بلند بودی خونه‌ات هم که ماشالا همیشه چراغونیه.

+ بهار حوصله ندارم میخوام برم.

_ تو غلط کردی بمون تازه داره خوش می‌گذره مردا رو ببین چجوری میرقصن، تازه می‌خوام تو و کوروش و به هم جوش بدم دیگه از اون پسره هم که خداروشکر خبری نیست، نظرته؟.

نگاهم افتاد به کوروش که درحال رقص بود بدم نمی‌آمد ولی خب یاد کاری که سهراب با من کرد افتادم گفتم+ دختر همسایه‌شون چیشد پس؟.

_ کوروش قبول نکرد فکر کنم هنوزم چشمش دنبالته، نگفتی نظرت رو؟.

+ بعدا درموردش حرف میزنیم نمی‌خواین کیک بدین! آخه بدجور هوس‌انگیزه.

خندید و شکمویی نصیبم کرد و بلند گفت_ آقایون رقاص، نوبت کیک خوردنه.

همه با اشتیاق نشستند چشمم به کیک بود که سریع‌تر بخورم ولی مسخره بازی‌های بهار تمومی نداشت. بالاخره کیک را بریدن و داخل ظرف گذاشتن زودتر یکی از ظرفها رو برداشتم و با اشتیاق خوردم ولی پشیمان شدم چون بدجور مزه و بوی تخم مرغ نیمه خام می‌داد نگاهم به بقیه افتاد که با به‌به و چه‌چه می‌خوردن به سختی قورتش دادم و فکر کردم شاید مشکل از چنگال باشد تیکه بعدی را که در دهانم گذاشتم فهمیدم واقعا مزه‌ی کیک است و سریع ظرف را روی میز گذاشتم و دستشویی رفتم و تمام محتویات معده‌ام را بالا آوردم، دست و صورتم را شستم و پیش بقیه برگشتم. بهار گفت_خوبی قربونت؟ چیشدی یهو؟.

با لبخند گفتم+ چیزی نیست خوبم.

سر جای قبلیم نشستم بهار گفت_ از اون موقع که کله‌ی ما رو بخاطر کیک خوردی حالا هم بردار بخور گشنه خانم.

اصلا دلم نمی‌خواست دوباره حالم بد شود گفتم+ معده‌ام خالیه دلم نمی‌خواد خامه بخورم.

همسرِ پسر خالهِ امیر گفت_ اسمت مهتاب بود؟.

بهار گفت_ مهتا درسته، اسما جان.

اسما گفت_ مهتا خانم شما بارداری؟.

چشمام از تعجب گرد شد و با خجالت گفتم+ من مجردم.

به حالت کنایه گفت_ مگه تو مجردی نمیشه حامله شد؟.

+ من خطایی نکردم.

ویرایش شده 1 ساعت قبل توسط Mahdieh Taheri

[Mahdieh Taheri]

#پارت نود و یک... 

_ من دکتر زنان و زایمانم قیافه آدم حامله و زائو رو خوب می‌شناسم البته رفتارتون هم این و نشون میده مثل حساسیت به صدا یا نور یا حتی اون اشتیاقتون برای خوردن کیک و حالت تهوع‌ام که دیگه خودش نشان دهنده‌ی بارداریه .

+ این دفعه رو اشتباه کردی فیلم که نیست حالت تهوع نشانه‌ی بارداری باشه می‌تونه از مسمومیت باشه یا استرس یا هرچی، بهتره دفعه بعد بیخودی قضاوت نکنی.

یه خنده‌ی نخودی کرد و گفت_ باشه من معذرت می‌خوام ولی بهتره یه آزمایش بدی.

چشمانم را از حرص بستم نمی‌فهمیدم چرا اینجوری راجع بهم فکر می‌کند بهار گفت_ مهتا دختر خوبیه من بهش شک ندارم جدیدا یکم افسردگی گرفته این علائمی که گفتی می‌تونه اثرات اون باشه.

اسما باز گفت_ خود افسردگی هم می‌تونه نشانه بارداری باشه.

دیگه داشت شورش را درمی‌آورد امیر سریع گفت_ خب دخترا این بحث و همینجا تموم کنین نظرتون چیه بریم دربند و بستنی بخوریم؟.

می‌خواستم موافقت کنم ولی ترجیح دادم سکوت کنم که باز به من انگ حاملگی نزنند، یاد سهراب و کارش افتادم اگه حق با اسما باشد چی؟ من دیگر کارم تموم است، بعد با چه رویی به چشم‌های بهار یا خواهرم نگاه کنم بهار صدایم زد نگاهش کردم گفت_ کجایی تو؟ چندبار صدات زدم.

+ حواسم نبود، چیزی می‌خواستی؟.

_ دربند، بستنی، نظرت؟.

+ تابع نظر جمعم.

امیر گفت_ خوبه، همه می‌خوان برن پس سریع کیکتون و بخورین و بریم.

نگاهم به کیک بود دلم می‌خواست بخورم ولی می‌ترسیدم.

 بقیه کیک‌شان را خوردن و راه افتادیم هر خانواده با ماشین خودش و چون من و کوروش مجرد بودیم قرار شد با ماشین امیر برویم تو راه چشمم به داروخانه خورد یاد حرف‌های آن اسمای لعنتی افتادم و گفتم+ آقا امیر میشه نگهدارین من خیلی سرم درد میکنه می‌خوام قرص بخرم.

چشمی گفت و نگهداشت تا خواستم پیاده شوم گفت_ بشین من برات می‌گیرم.

سریع در را باز کردم و گفتم+ نه خودم میرم.

....

... راوی..

نگاه امیر به داروخانه بود گفت_ این رفیقت خیلی تغییر کرده‌هاا، نکنه حرفای اسما درست باشه؟.

بهار همیشه معترض گفت_ چی میگی امیر؟ اون فقط یکم افسردگی گرفته خوب میشه من مطمئنم اون خطایی نکرده.

_ مگه نشنیدی اسما می‌گفت قیافه آدم حامله رو تشخيص میده اگه این رفیقت واقعا حامله باشه چی؟ اصلا این که خوب بود یهو چرا سر درد شد؟ اصلا چرا نذاشت من برم؟.

_ چه ربطی داره؟ خب نخواست زحمتت بده دیگه.

_ اون مدت که نبود و کسی ازش خبر نداشت چی؟.

بهار سکوت کرد آن هم به رفیقش شک کرده بود گفت_ امیر انقد ته دل منو خالی نکن، مهتا همچین دختری نیست.

_ باشه بهار خانم شانس بیاره که خطایی نکرده باشه واگرنه دیگه اجازه نمیدم باهاش رفاقت کنی.

....

... مهتا...

وارد داروخانه شدم یک مسکن و بیبی چک گرفتم و برای اینکه بقیه متوجه نشوند داخل کیفم گذاشتمش و قرص را دستم گرفتم و سوار ماشین شدم و گفتم+ آب ندارین اینجا؟.

امیر از داخل داشبورد یک بطری درآورد و گفت_ گرمه ولی تازه است.

تشکر کردم و قرص را باز کردم و بین انگشتانم نگهداشتم و انگشتم را سمت دهانم بردم و با حالت نمایشی انگار روی زبانم گذاشتم و بعد آب خوردم و کمی که گذشت بهار گفت_ خوبی؟.

[Mahdieh Taheri]

‌#پارت نود و دو... 

به دروغ گفتم+ آره بهترم.

درحالی که اصلا سردرد نبودم امیر لعنتی صدای آهنگ را تا آخرین درجه زیاد کرده بود مغزم داشت منفجر می‌شد حالم بد بود گوش‌هایم درد می‌کرد ولی باید تحمل می‌کردم تا باز به من مشکوک نشوند ناخن‌هایم را کف دستم فشار می‌دادم تا از اعصاب خوردیم کم شود ولی فایده‌ای نداشت رسیدیم به مقصد سریع از ماشین پیاده شدم....

آن شب لعنتی با کلی استرس تمام شد و مرا به خانه رساندن، بلافاصله به دستشویی رفتم و بیبی چک را امتحان کردم باورم نمی‌شد حرف‌های اسما درست باشد و من حامله باشم ولی آخه! ... لعنت فرستادم برای سهرابِ عوضی، او حق نداشت این بلا را سرم بیاورد از دستشویی خارج شدم و به دیوار تکیه دادم انگار پاهایم توان نگه داشتن وزنم را نداشتند. حالا باید چیکار می‌کردم سهراب هم که نبود واقعا حال بدی داشتم دلم می‌خواست بفهمم که همه‌ی این‌ها دروغ بوده و به زمانی که مامان و بابام بودن برگردم، این یک آبروریزی بزرگ بود....

صبح زود بیدار شدم و بدون صبحانه خوردن به آزمایشگاه رفتم، باید مطمئن میشد این حرف حقیقت داره یا نه؟ آزمایش دادم و باید چهار روز منتظر می‌ماندم تا جوابش بیاید. 

نمی‌توانستم تحمل کنم یک ساندویچ گرفتم و به خانه ی بهار رفتم ، باید به نحوی وقتم را می‌گذارندم، نشستیم و کلی صحبت کردیم لعنتی بحث را مدام به کوروش می‌رساند و من بحث را عوض می‌کردم امیر هم دوساعت بعدش آمد از او خیلی خجالت می‌کشیدم نشستیم و با هم غذا خوردیم دستپخت بهار افتضاح بود نمی‌دانم امیر چه طور تحمل می‌کرد و با لذت می‌خورد البته که باز بهار یک چیزی بلد بود ولی شوهر من که فکر کنم از گشنگی می‌مرد. 

امیر گفت_ راستی یه خبر جدید دارم.

بهار گفت_ خوش خبر باشی، چه خبره؟.

امیر دست از غذا کشید و گفت_ راستش، امروز سهیل زنگ زده بود گفت یک آقایی رفته دانشگاه و انگار سهیل رو می‌شناخته و ازش خواسته بچه‌ها و آشناها رو دعوت کنه برای مراسم ختم سهراب همتی.

قاشق از دستم افتاد با تعجب به امیر نگاه کردم این حقیقت نداشت اصلا چطور ممکن بود که او مرده باشد؟ حالا من چیکار می‌کردم با بچه‌ی او؟. بهار گفت_ داری شوخی می‌کنی؟.

_ نه قربونت برم شوخی برای چی؟ از پسره این همه مدت خبری نبود و حالا جنازه‌اش پیدا شده خدا به خانواده‌اش صبر بده.

قلبم گرفت نمی‌توانستم نفس بکشم چشمانم پر از اشک شد باز امیر گفت_ چیکار کنیم فردا بریم یا نه؟.

بهار گفت_ آره ! درسته باهاش در ارتباط نبودیم ولی از همکلاسی‌هامون بود.

.... 

دم در خانه‌ی سهراب بودیم کلی پارچه‌ی سیاه و بنر زده بودن شایان دم در خانه ایستاد بود و از ما دعوت کرد وارد خانه شویم، داخل سالن یک عده غریبه و لیانا نشسته بودن دخترک طفلی بدون اینکه اشک بریزد یا ناراحت باشد به زمین زل زده بود و عزیزخانم آرام دم گوشش صحبت می‌کرد. 

صداش کردم نگاهم کرد و با صدای پر از بغض گفت_ تا الان کجا بودی؟ می‌دونی چقد بهت نیاز داشتم.

با زور خودم را کنارش جا دادم و بغلش کردم و گفتم+ من نمی‌دونستم واگرنه زودتر می‌اومدم.

آرام اشک ریخت و گفت_ دوباره یتیم شدم.

[Mahdieh Taheri]

#پارت نود و سه... 
+ این چه حرفیه قربونت! تو هنوز عزیزخانم و داری، رعنا خانم و داری.
ولش کردم و گفتم+ رعنا خانم کجاست؟.
دوباره به زمین زل زد و گفت_ نمی‌دونم.
عزیزخانم گفت_ بفرمایید بشینین خیلی خوش اومدین.
با امیر و بهار نشستیم، بهار دم گوشم گفت_ اینجا خونه‌ی سهراب همتیه؟.
سر تکان دادم گفت_ باریکلا چه بزرگ و خوشگله.
ولی دیگر فایده‌ای نداشت. شایان وازد خانه شد و به عزیزخانم چیزی گفت که سریع طبقه‌ی بالا رفت. شایان با عصبانیت نگاهم می‌کرد انگار که تقصیر من بوده؟ داشتم به لیانا نگاه می‌کردم چشمش به در افتاد هینی کشید و بلند شد؛ نگاه کردم آقای به ظاهر پدرش بود که به طرف لیانا می‌رفت، لیانا چشمانش از ترس و تعجب قد یک گردو شده بود و دو قدم کوتاه عقب رفت، پدرش نزدیک‌تر می‌رفت که شایان سد راهش شد و به سمت مخالف اشاره کرد و گفت_ خوش اومدی آقای سرمدی بفرمایید اونطرف.
آقای سرمدی کمی نگاه کرد و رفت، شایان به لیانا گفت_ برو تو اتاقت تا نگفتم حق نداری بیای پایین.
لیانا چند قدم عقب رفت و بعد برگشت و از پله‌ها بالا رفت. 
عزیزخانم یک پوشه‌ی صورتی رنگ را آورد شایان گرفتش و داخلش را نگاه کرد و یک برگه را برداشت و پوشه را به عزیزخانم برگرداند و خواست به سمت در خروجی برود هنوز قدم دوم را برنداشته بود که سرجایش خشک شد وکیلی عوضی داخل آمد و جلوی شایان ایستاد و گفت_ مرگ برادرت رو تسلیت میگم.
شایان با عصبانیت گفت_ تو اینجا چیکار می‌کنی؟ با اجازه کی اومدی اینجا؟.
وکیلی نوچ نوچی کرد و گفت_ برعکس برادرت تو خیلی بی ادبی، اومدم مراسم دوستم، شریکم؛ هرچی نباشه ما بهم مدیون بودیم.
_ برو آروم بشین، دست از پا خطا کنی من می‌دونم و تو، فهمیدی؟.
شایان رو به ماهان گفت_ تماس بگیر بگو بعدا میریم پیششون، الان کارای واجب‌تری داریم. 
ماهان هم به یکی زنگ زد و عذرخواهی کرد بخاطر نرفتن‌شان. 
وکیلی عکس سهراب را برداشت و نگاهش کرد و گفت_ حیف شد که مرد، بچه‌ی خوبی بود با قاعده بازی می‌کرد ولی یک اشتباه کار دستش داد.
شایان با عصبانیت فقط نگاه می‌کرد وکیلی خرما برداشت و نشست. بهار گفت_ مگه سهراب چجوری مرده؟.
شونه‌ای بالا انداختم که مثلا من نمی‌دانم. شایان رو نزدیک‌ترین مبل به ما نشست و خطاب به امیر گفت_ شما همکلاسی سهراب هستین؟.
امیر تایید کرد و تسلیت گفت. عزیز خانم کنار شایان نشست و گفت_ الهی بمیرم برای بچم چقد از شماها تعریف می‌کرد همیشه دلش می‌خواست همکلاسی‌هاش رو دعوت کنه اینجا، ولی شرایطش نبود می‌گفت ولی یه روزی حتما دعوتشون می‌کنم ولی فرصت نشد و حالا که اون نیست، شما اومدین، کاش بود و می‌دید.
امیر گفت_ چقد عجیب که از ما تعریف کرده و خواسته دعوت کنه آخه تو دانشگاه با کسی حرف نمیزد اصلا دوستی نداشت. 
عزیز خانم گفت_ اگه چند دقيقه ساکت میشد باید تعجب می‌کردی چطور میگی که با کسی حرف نمیزد دهنش رو می‌بستی با دستاش صحبت می‌کرد دستاشو میگرفتی با پاهاش.
حسرتی کشید و ادامه داد_ الهی بمیرم براش، یادته شایان همیشه سر پر حرفیش باهم دعوا می‌کردین؟.
شایان بهت زده نیشخندی زد و گفت_بهش می‌گفتم بسه مخم رو خوردی می‌گفت انقد دلم پره که اگه ساکت شم دق می‌کنم.

[Mahdieh Taheri]

 

#پارت نود و چهار... 

بهار آرام گفت_ چقد عجیب.

گوشی شایان زنگ خورد جواب داد_ چی می‌خوای؟.

بعد از لحظه‌ی کوتاهی سکوت گفت_ بمون یکی و می‌فرستم پیشت.

قطع کرد و به ترانه که آنجا پذیرایی می‌کرد گفت_ برو بالا، لیانا تنها می‌ترسه.

ترانه چشمی گفت و رفت. بیشتر غریبه‌ها رفته بودن

ما هم می‌خواستیم برویم یاد درخواست سهراب افتادم و گفتم+ آقا شایان، ممکنه چند لحظه باهم صحبت کنیم حرف مهمی و باید بهتون بگم. 

شایان قبول کرد از امیر و بهار جدا شدیم گفت_ بفرمایید خانم. 

+ راستش زمانی که دست اون آقا گرفتار بودیم آقای همتی خواستن چیزی و بهتون بگم. 

_ چی می‌خواین بگین؟.

+ گفتن بگم که ببخشید نه پسر خوبی برای مادرم بود و نه پدر خوبی برای لیانا و گفتن به شما بگم بعد از مرگشون اون امانتی و به صاحبش بدین. 

با تعجب گفت_ امانتی؟ کدوم امانتی؟. 

+ من نمی‌دونم فقط همین و گفتن که بهتون بگم ببخشید مزاحم شدیم، خدا بهتون صبر بده، خدانگهدار. 

بعد از خداحافظی از امیر و بهار به خانه رفتم دل تو دلم نبود سریع‌تر می‌خواستم مطمئن شوم که جواب آزمایش منفی استفقط باید سه روز تحمل می‌کردم....

... راوی.... 

شایان به خانه برگشت، تمام حواسش به وکیلی بود که گندکاری نکنه خانه خالی شده بود فقط سرمدی و وکیلی و یکی از آدم‌هایش مانده بودن.

 فکر شایان پیش حرف مهتا و آن امانتی بود که نمی‌دونست چی بود یا حتی باید به کی تحویل می‌داد سرمدی رو به روی شایان ایستاد و گفت_تکلیف من و دخترم چیه؟. 

شایان گفت_ تکلیف شما که مشخصه مراسم تموم شد می‌تونین برین. 

_ دخترم چی؟. 

شایان با بیخیالی گفت_ دختر شما ربطی به ما نداره. 

سرمدی خوشحال شد و بلند دنیا را صدا زد شایان گفت_ چه خبرته؟ کوچه بازار که نیست داری داد میزنی. 

لیانا بالای پله‌ها ایستاده بود و نگاه می‌کرد سرمدی گفت_ بیا دختر، باید بریم اینجا دیگه جای ما نیست. 

شایان نگاهی به لیانا انداخت و رو به سرمدی گفت_ بهت گفتم دخترت به ما ربطی نداره ولی نگفتم که می‌تونی برای برادرزاده‌ام، تعیین تکلیف کنی. 

_ منظورت چیه اون دخترمه و من هرجا بگم میاد. 

شایان بلند گفت_ این مرد چی میگه لیانا؟ تو باهاش میری؟. 

لیانا سریع از پله‌ها پایین آمد و گفت_ عمو تو داری منو از خونهِ بابام بیرون می‌کنی؟. 

همینطور که نگاه شایان به سرمدی بود گفت_اینجا خونه داداشمه من نمی‌تونم بیرونت کنم، ولی تو می‌تونی با این آقا بری، آزادی. 

لیانا با ناراحتی گفت_نه! من نمی‌خوام برم، لطفا بذارین اینجا بمونم. 

شایان گفت_ جوابتو گرفتی آقای سرمدی؟ حالا به سلامت. 

سرمدی دستش را سمت لیانا دراز کرد و نزدیک‌تر شد که شایان مانعش شد. سرمدی گفت_ دخترم بیا با بابایی بریم، برات جبران می‌کنم دیگه نمی‌ذارم کسی بهت نزدیک بشه. 

لیانا یک قدم عقب رفت و گفت_ من باهات نمیام، خونه‌ام اینجاست، خانواده‌ام اینجاست، چرا باید بیام پیش یه غریبه؟. 

_ دخترم، سهراب که مرده، این مردک لعنتی هم ازت استفاده می‌کنه و بعد مثل یه آشغال می‌ندازتت بیرون، بیا باهم بریم. 

شایان عصبانی یقه‌ی سرمدی گرفت و گفت_ حرف دهنت رو بفهم عوضی، فکر کردی همه مثل خودت آشغالن؟ گمشو بیرون از خونه برادرم تا یه بلایی سرت نیاوردم. 

[Mahdieh Taheri]

#پارت نود و پنج... 

سرمدی رو به لیانا گفت_ تو واقعا پدرتو و به این عوضیا فروختی؟. 

شایان هلش داد و گفت_ عوضی تویی که به دختر خودت هم رحم نکردی، گورتو گم کن. 

لیانا گفت_ از اینجا برو من نمی‌خوامت. 

سرمدی عقب رفت و گفت_ ازتون شکایت می‌کنم پدرتون و درمیارم دخترم و میبرم. 

شایان گفت_ هر غلطی دلت می‌خواد بکن. 

سرمدی رفت وکیلی نزدیک آمد و به عکس سهراب نگاه کرد نیشخند زد و گفت_ دروغ چرا؟ اصلا از مرگش ناراحت نیستم خوشحالم که اون خائنِ عوضی به سزای عملش رسید فقط می‌خوام بگم کاری به کارتون ندارم به شرط اینکه شما هم سرتون تو زندگی خودتون باشه.

یک قدم سمت در برداشت و هنوز قدم دوم را نگذاشته بود که ایستاد فرامرز درحالی که دست رعنای بی‌حال را گرفته بود داخل آمد وکیلی گفت_ رعنا؟.

رعنا بی اهمیت به راهش ادامه داد وکیلی سمتش چرخید و بلند گفت_ رعنا.

رعنا ایستاد ولی برنگشت وکیلی گفت_ رعنا، منم مصطفی، منو نشناختی؟.

رعنا بدون نگاه کردن گفت_ چرا اومدی اینجا؟.

_ اینجا خونه‌ی دوست قدیمی منه، تو اینجا چیکار می‌کنی؟.

رعنا نگاهش کرد و گفت_ اینجا خونه پسرمه.

_ اینجا که خونه سهراب همتیه، یعنی... یعنی تو.

_ من مامان سهرابم.

بعد برگشت که برود وکیلی گفت_ این امکان نداره تو نمی‌تونی مادرش باشی، آخه اون... وای من چقد احمقم که متوجه شباهتش به تو نشدم. اون اسم باباش و بهم گفته بود من چقد خر بودم که نفهمیدم این پسر می‌تونه بچه هوشنگ و رعنا باشه مگه چندتا هوشنگ همتی می‌تونه وجود داشته باشه.

رعنا پای راستش را روی پله‌ی دوم گذاشت و گفت_ برو از اینجا نمی‌خوام ببینمت.

وکیلی نزدیکش رفت و گفت_ رعنا وایستا با هم دیگه حرف بزنیم خواهش می‌کنم.

رعنا گفت_تو قبلا حرفاتو زدی از اینجا برو.

_ یعنی انقد از چشمت افتادم که حاضر نیستی دو دقیقه به حرفای برادرت گوش کنه.

رعنا ایستاد و سمتش برگشت و عصبی خندید و گفت_ برادر؟ برادر؟ تو هنوزم به خودت میگی برادر؟ یادته چه بلایی سرم آوردی تو از همون اولم آشغال بودی یه موجود بدرد نخور بودی که فقط زندگی و برای همه سخت کرده بودی، برادر؟ واقعا خنده داره.

وکیلی گفت_ خودت اونطوری خواستی منکه کاری نکردم بهت هشدار داده بودم که تو زندگیم دخالت نکن. 

_ خان بابا منو از همتون بیشتر دوست داشت، از تو، از مرتضی، از ریحانه، همیشه می‌گفت بهترین بچه‌ی من رعناست بهم می‌گفت تنها کسی که آخر زیر دستم رو می‌گیره و یک لیوان آب دستم میده تویی، ولی توی عوضی انقد زیر پاش نشستی، انقد دری وری گفتی با اون کثافت کاری که کردی منو از چشم همه انداختی، خان بابا حتی نگاهم نمی‌کرد کلی قسمش دادم و التماسش کردم تا نگاهم کنه ولی بهم گفت بیشتر از این آبرومون و نبر فردا پس فردا شوهرت میدم بعد هر غلطی دلت خواست بکن، همش تقصیر تو بود.

_ برات جبران می‌کنم.

رعنا از عصبانیت صداش به بلندای فریاد رسیده بود گفت_ آبروی رفتم رو؟ سی سال نابودی زندگیم رو؟ کتک‌هایی که از طرف هوشنگ خوردم؟ آتش گرفتنم رو؟ دربه‌دریم رو؟ جون رفته پسرم رو؟ چیو می‌خوای جبران کنی تو هااا؟ چیو؟.

 

[Mahdieh Taheri]

#پارت نود و شش... 
_ من نمی‌خواستم اینجوری بشه فقط خواستم بترسونمت که تو رابطه‌ی من و پریسا دخالت نکنی همین.
_ پریسا؟ تو  هنوزم فکر می‌کنی من نذاشتم تو با پریسا ازدواج کنی؟ نه آقا ، پریسا اصلا تو رو نمی‌خواست اون مرتضی رو دوست داشت همه تلاشش و هم می‌کرد که به چشم اون بیاد تو بیخودی جو گرفته بودت.
_ من و پریسا با هم ازدواج کردیم یه دختر داریم چطور میگی که اون منو نمی‌خواست؟.
رعنا با نیشخند گفت_ مبارکه، ولی از اینجا برو دیگه برنگرد، خونه پسرم و با قدمت نجس نکن.
_ متاسفم بخاطر مرگ پسرت.
_ تو کشتیش! شایان وقتی گفت سهراب پیش توِ، فهمیدم هنوزم همون بچه شانزده ساله کینه‌ای، می‌دونستم سر یه انتقام الکی، جون بچه ‌ام می‌گیری هرچی التماسش کردم که بریم پیش پلیس اجازه نداد، ازت متنفرم.
جلو رفت و یک سیلی محکم به گوش وکیلی زد و بلند گفت_ تو بچه‌ی من و کشتی چطور دلت اومد کثافت! من تازه پیداش کرده بودم.
وکیلی دست روی سرخی لپش گذاشت و گفت_ من نمی‌خواستم اون رو بکشم سهراب یهو سپر بلا شد، بخدا رعنا من نمی‌خواستم سهراب و بکشم فقط می‌خواستم یکم اذیتش کنم و بعد ولش کنم اون جونش رو فدای زنش کرد.
رعنا داد زد_ اون زنش نیست، اون زن سهرابِ من نیست، اون فقط یه دخترِ خونه خراب کنه که با اومدنش زندگیم و آتش زد، برو بیرون از خونه پسر من، برو بیرون.
همانجا روی زمین نشست، وکیلی هم نشست رعنا داد زد_ گمشو بیرون از خونه‌ی پسرم. 
فرامرز خواست کمکش کند که گفت_ ولم کن،این عوضی برای چی اومده اینجا؟ بگو بره.
فرامرز گفت_ باشه قربونت برم آروم باش الان میره.
رعنا با هقهق گفت_ این عوضی سهرابم رو ازم گرفت من بیست و دو سال انتظار کشیدم که پسرم و ببینم ولی قبل از اینکه بیاد پیشم این بیشرف پسرم و کشت، خدایا چرا منو نمی‌بری پیش سهرابم. 
عزیزخانم کنار رعنا نشست و گفت_ انقد گریه نکن عزیزم، بیا بریم بالا، باید استراحت کنی. 
رعنا دوباره گفت_ خان بابا رو هم تو کشتی، من دیدم که تو فرار کردی فقط ترسیدم به کسی چیزی بگم ولی کاش لال نمی‌شدم می‌گفتم تا الان پسرم زنده باشه. 
وکیلی ترسیده گفت_ نه! نه! من اونو نکشتم من رفتم تو خونه دیدم افتاده وسط حیاط، ترسیدم و فرار کردم باور کن رعنا، من اونو نکشتم، خان بابا فقط سکته کرده بود. 
_ پسرم و تو کشتی ازت شکایت می‌کنم خودم می‌کشمت بالای دار.
_ تو این کار و نمی‌کنی.
_ چرا این کار و می‌کنم.
_ بخاطر آبروی پسرت هم که شده این کار و نمی‌کنی.
رعنا اشک‌هایش را با پشت دست پاک کرد و گفت_ منظورت چیه؟.
شایان پیش دستی کرد و گفت_ از اینجا برو.
رعنا دستش را به نشانه سکوت سمت شایان گرفت و گفت_ منظورت چیه عوضی؟.
وکیلی با لبخند گفت_ چرا از برادرش نمی‌پرسی؟.
شایان با عصبانیت گفت_ خفه شو از اینجا برو بیرون.
رعنا یقه‌ی وکیلی را گرفت و گفت_ حرف بزن عوضی، چیو من باید بدونم؟.
وکیلی با لذت تماشا می‌کرد گفت _ پسر تو آدم خوبی نبود اون یه خلافکار بود قاچاقچی مواد بود فکر می‌کنی این همه ثروت و از کجا بدست اورده؟.
 

[Mahdieh Taheri]

‌#پارت نود و هفت... 
عزیز خانم سریع گفت_ مزخرف نگو، اینجا خونه آقا فرهاد بود که به آقا سهراب رسیده تمام ثروتش مال آقا فرهاد بود، چرا الکی میگی؟.
وکیلی خندید و گفت_ این خونه هیچ، ولی به فکرت نرسیده که چطور یهو دو میلیارد اومد تو حسابش خونه و ماشین‌های دیگه‌اش رو با کدوم پول گرفته.
شایان باز گفت_ بس کن لعنتی.
رعنا گفت_ چطور؟ توضیح بده، نکنه می‌خوای منو هم مثل پسرم بکشی.
شایان گفت_ پول مفت که نگرفته برای اون پول زحمت کشیده جونش رو گذاشت، خودت شرط گذاشته بودی که هرکی بتونه اون بار و بیاره بهش پول میدی داداش منم رفت، حالا چرا ناراحتی؟ نگران پولتی؟ باید بهت بگم که اون پول دست سهراب نیست یک چهارم اون پول، خرجِ خانه مهتاب و دخترت شد مابقیشم یه خونه صد متری به نام حورا گرفته اون می‌خواست حضانت حورا رو بگیره تا بچه‌ی طفل معصوم تو پرورشگاه نباشه ولی تو نذاشتی.
وکیلی گفت_ مزخرف میگی. 
شایان برگه‌ای که دستش بود را  به وکیلی داد و گفت_ ببین، الان هم بخاطر همین می‌خواستیم بریم که جنابعالی نذاشتی. 
رعنا گفت_ بچه‌ی من خلافکار نیست، این داره دروغ میگه، مگه نه شایان؟ تو یه چیزی بگو این لعنتی داره دروغ میگه مگه نه؟.
شایان با اطمینان کامل گفت_ آروم باش خاله، سهراب بی‌گناهه.
وکیلی_ چرا باید سهراب در حق دشمنش این کار و بکنه؟ می‌خواست بچه منو بیاره اینجا، چرا؟.
شایان_ می‌خواست بی لیاقتی زنت رو جبران کنه.
وکیلی_ این مدرک چیو ثابت می‌کنه؟.
شایان_ اسمش رو گذاشتن نازنین، سهراب کلی تلاش کرد تا بتونه حضانتش و بگیره موفق هم شد ولی قبل اینکه بتونه بیارتش، توِ عوضی نابودش کردی.
وکیلی_ این امکان نداره.
رعنا_ سهرابِ من می‌خواست بچه دشمن خودش و مادرش و بیاره تو خونش؟.
وکیلی_ من دشمنت نیستم رعنا، من برادرتم.
رعنا_ برادریی که می‌خواد آبروی خواهرش رو ببره بهتره بمیره، برادری که بخاطر انتقام، زندگی خواهرش رو نابود می‌کنه بهتره نباشه، تو برای من مردی، همون روز که بهم تهمت زدی مردی، همون روز که به خان بابا گفتی رعنا رو با یه مرد غریبه دیدی مردی، همون روز که مرتضی به جرم نکرده منو با کمربند، سیاه و کبود کرد و تو صورتم تف انداخت مردی، همون روز که بهم انگ دختر خیابونی زدن، مردی،همون روز که هوشنگِ کثافت و فرستادی خواستگاری مردی، همون روز که.
فرامرز گفت_ بسه رعنا جانم، خودت و اذیت نکن.
مصطفی گفت_شرمنده‌ام بخدا، برات جبران می‌کنم. می‌خوام باهام باشی بیا از اول شروع کنیم.
رعنا_ از اول؟ من دیگه حاضر نیستم تو رو ببینم تو میگی از اول، از خونه‌ی پسرم برو مصطفی.
فرامرز_ آقا مصطفی، لطفا برو می‌بینی که حالش خوب نیست، الان اصلا موقع مناسبی برای حرف زدن نیست.
مصطفی_ رعنا جانم من دوستت دارم بیخیال همه چی شو بیا باهم زندگی جدید و شروع کنیم، من و تو با هم.
رعنا_ منظورت چیه؟.
مصطفی_ باهام ازدواج کن قول میدم همه چی و فراموش کنی.
رعنا هینی کشید فرامرز از عصبانیت سرخ شد و گفت_ تو بیخود می‌کنی که به زن من چنین پیشنهادی میدی عوضی؟.
یقه شو گرفت و گفت_ جرات داری یه بار دیگه زر بزن.
 

[Mahdieh Taheri]

#پارت نود و هشت... 
وکیلی گفت_ باشه باشه من نمی‌دونستم تو شوهر داری ولی خب می‌تونیم مثل سابق خواهر و برادر باشیم.اصلا.. اصلا ببین، تو اگه از این مردک جدا بشی هم خودم نوکرتم خب، تا.
وکیلی با سیلی فرامرز ساکت شد فرامرز با عصبانیت گفت_ تو خیلی نمک به حرومی، چطور می‌تونی از زنم همچین چیزی رو بخوای، از من جدا شه تا تو باز زندگیش رو خراب کنی؟ گمشو بیرون از اینجا و دیگه حق نداری اسم زنم رو بیاری.
وکیلی بلند شد و گفت_ می‌شکنم دستی که روم بلند شه منتظر انتقامم باش.
رفت، لیانا گفت_ این آقا واقعا برادرتونه؟.
رعنا سر تکان داد و گفت_ نه، اون پسر عمومه. 
لیانا کنار رعنا نشست و بغلش کرد و گفت_ این آقا مگه چیکار کرده که انقد ناراحتین؟.
فرامرز گفت_لیانا جان، می‌بینی که رعنا حالش بده، بذار برای بعد.
رعنا بلند شد و روی مبل نشست و گفت_ من خوبم، بیا اینجا تا برات توضیح بدم.
لیانای کنجکاو سریع پیش رعنا نشست و گفت_ خب من آماده‌ام.
رعنا گفت_ هفت سالم بود پدرم فوت شد وضعیت مالی خوبی نداشتیم عموم با مادرم ازدواج کرد و شد سرپرست و ولیِ ما، از اون طرف مامانم هم مصطفی و مرتضی و ریحانه رو بزرگ می‌کرد ده سالم بود مادرم هم مرد ولی عموم نمی‌ذاشت آب تو دلم تکون بخوره، یه همسایه داشتیم  اسم دخترش پریسا بود، همسن من بود با هم رابطه‌مون خیلی خوب بود مصطفی اون و خیلی دوست داشت و درعوض پریسا، مرتضی رو می‌خواست، همچی خوب بود تا دوازده سالگیم مصطفی فکر می‌کرد اینکه پریسا محلش نمی‌ذاره تقصير منه، درحالی که اون نمی‌خواستش یه روز یه نامه‌ای رو فرستاد برای پریسا، ولی اون حتی ازم نگرفتش چه برسه به اینکه بخواد بخونتش گذاشتم تو جیبم، شب مصطفی متوجه شد و گفت یه بلایی سرم میاره که از کرده‌ی خودم پشیمون شم، از فردای همون روز شروع کرد به بد گفتن از من، می‌گفت رعنا رو تو خیابون با یه مرد دیده، هرچی به دهنش می‌اومد می‌گفت، خان بابا دیگه باور کرده بود که هر اتفاقی تو اون خونه می‌افته تقصير منه، یه روز که رفته بودم خرید یه آقایی تو یه کوچه خلوت، منو گیر آورد و شروع کرد به چرت و پرت گفتن، همون موقع خان بابا سر رسید و اون مرد فرار کرد بعد از اون بهم انگ دختر خیابونی بودن رو زدن از چشم همه افتادم چند ماه بعدش که سیزده سالم بود هوشنگ اومد خواستگاریم و منو به اجبار دادن بهش تا بیشتر آبروشون رو نبرم، بعدها فهمیدم که اون مردی که تو بازار دیدم هوشنگ بوده و به خواسته‌ی مصطفی اومده بود تا منو بدنام کنه.
لیانا بغلش کرد و گفت_ الهی بمیرم برات مامان رعنا که انقد عذاب کشیدی.
رعنا هم بغلش کرد و گفت_ خدانکنه قربونت برم، من بمیرم تا از همه چی راحت شم.
فرامرز گفت_ رعنا جانم انقد خودت و اذیت نکن همه‌چی تموم شده دیگه، بلند شو بریم بالا استراحت کن.
... مهتا....
 سه روزِ پر استرس تمام شد سر ساعتی که آزمایشگاه گفته بود رفتم تا جواب آزمایش را بگیرم پرستار برگه رو دستم داد و گفت_ برین داخل.
با سرعت تمام اتاق دکتر رفتم، برگه را روی میز گذاشتم، نگاهش کرد و گفت_ مبارکه جواب مثبته.
متعجب گفتم+ یع... یعنی چی؟.
_ شما داری مادر میشی.