رمان عاشقانه رمان تینار | هانیه پروین کاربر انجمن نودهشتیا

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و بیست و سه

تصویر امیرعلی از پشت شیشه‌ی باران‌زده‌ی چشم‌هایم، تار بود. سرش را خم کرد و شمرده‌شمرده گفت:

- از چی می‌ترسی؟ 

لرزی به بدن بی‌جانم افتاد. انگشتانم سِر شده بود. به سطل زباله بزرگ و سیاه‌رنگ آن طرف کوچه زل زدم. در آن لحظه، شبح ترس روی چشم‌هایم سایه انداخته بود و امیرعلی را نمی‌دیدم. 

وقتی جوابی ندادم، گفت:

- حیدر دیگه نمی‌تونه به تو یا گندم آسیبی بزنه ناهید. به شرفم قسم، اجازه نمیدم هیچ‌کس اذیت‌تون کنه. 

دستش با احتیاط روی بازویم نشست، چشم‌های دودو زنم را به او دوختم که سعی داشت به من اطمینان بدهد:

- دیگه تموم شد، باشه؟ تموم شد. 

از گربه نارنجی‌رنگی که از سطل زباله بیرون آمد، چشم گرفتم. خیره به امیرعلی، سرم را تکان دادم. واقعیت این بود که من نمی‌توانستم بدون ترس زندگی کنم، این کار را بلد نبودم. در کودکی از پدرم واهمه داشتم، به خانه‌ی بخت که پا گذاشتم، از حیدر ترسیدم. اگر غذاهایم هیچ‌وقت نسوخت، اگر ظرف‌ها هیچ‌وقت از دستم نیفتاد و نشکست، اگر بی‌بروبرگشت گفتم چشم؛ همه از سر ترس و ناچاری بود. 

حالا مردی مقابلم ایستاده بود و به من اطمینان می‌داد که چیزی برای ترسیدن وجود ندارد. این ناامنی از لحظه‌ی تولد با من بود، مگر می‌شد به این راحتی قید مرا بزند؟

امیرعلی وقتی سکوت مرا دید، سرش را خم کرد تا چشم در چشم شویم. 

- از من هم نترس، باشه؟ من می‌خوام دوستم داشته باشی، کاری که می‌دونم خیلی خوب بلدیش... می‌خوام مثل چهارسال پیش، دوستم داشته باشی، حتی بیشتر از اون روزها؛ می‌تونی؟ می‌تونی این کارو برام بکنی؟

با یادآوری چهارسال قبل، چشم‌هایش برق افتاد. با اشتیاق به من نگاه می‌کرد، اشتیاقی که کهنه نشده بود اما قدمت داشت. منتظر بود چیزی بگویم، اما چه. در آن لحظه، شبیه پرنده‌ای بودم که سالیان سال در قفس بوده و وقتی عاقبت، از قفسش آزاد می‌شود، مطمئن نیست حتی بتواند کاری که در ذات اوست را انجام بدهد... پرواز کردن.

لبخند امیرعلی کمی جمع شد وقتی گفت:

- خودتو اذیت نکن، اشکال نداره. می‌تونی تا سر خیابون بیای؟ ماشین می‌گيرم برات. 

قبل از اینکه برود، گوشه‌ی کُتش را گرفتم. دوست نداشتم این گونه از هم جدا شویم، اما نمی‌توانستم وعده دروغ به او بدهم. وقتی با چشم‌های مشتاق به طرفم برگشت، من فقط از یک چیز مطمئن بودم و آن هم این بود:

- می‌خوام دوست داشته باشم.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و بیست و چهار

اجازه دادم امیرعلی برای تاکسی دست تکان بدهد، کرایه‌ام را بپردازد و کنار خیابان بایستد تا ماشین از مقابل چشمش ناپدید شود. نه اینکه نتوانم تاکسی بگیرم یا پولی در کیف نداشته باشم؛ من تصمیم گرفتم محبت او را بپذیرم و از آن لذت ببرم. 

وقتی به خانه رسیدم که حداقل یک میلیون بار گفتگویم با امیرعلی را مرور کرده بودم؛ این کار باعث شد صعود از پله‌های ساختمان آزارم ندهد، نه اندازه قبل. گوجه‌های فسقلی را از یخچال بیرون آوردم و به گونه‌های ملتهبم چسباندم، غرق در ذوق زنانه‌ی خودم بودم که در خانه به صدا درآمد. 

- کیه؟ 

بدون آنکه متوجهش باشم، قلبم در گوش‌هایم ضربان می‌زد. با شنیدن صدای صاحب‌خانه، نفس عمیقی کشیدم.

- شاپوری هستم خانم. 

چادرم را تکاندم و روی سرم انداختم. با یک حساب سرانگشتی، متوجه شدم هنوز تا پرداخت اجاره فرصت دارم. خدا را شکر کردم و با کنجکاوی، در را باز کردم.

- سلام آقای شاپوری، خانواده خوب هستن؟ خیر باشه. 

شاپوری به کفش‌هایش نگاه می‌کرد و بین ریش‌های بلندش دست کشید. سیمایش از بالا آمدن آن‌همه پله، سرخ بود. بالاخره گفت:

- اومدم ازتون خواهش کنم که خونه رو تا پایان هفته خالی کنید و کلید رو تحویل بدید. 

انگار کسی در گوشم زد! شانه‌هایم افتاد و گفتم:

- مشکلی پیش اومده آقای شاپوری؟ خطایی از من سر زده؟ من که ماه به ماه، اجاره رو سروقت پرداخت کردم. مزاحمتی هم برای کسی نداشتم.

شاپوری دستش را بالا برد و موهای پرپشتش را خاراند، برای لحظه‌ای، حلقه خیسِ عرق زیربغلش حواسم را پرت کرد. برای اولین بار مستقیم در چشم‌هایم نگاه کرد، نگاهی خشمگین که باعث شد به دستگیره چنگ بزنم.

- تظاهر کافیه خانم، همه می‌دونن شوهرتون شما رو طلاق داده، حالا به چه دلیلی؟ الله اعلم. بهتره با زبون خوش جمع کنید و از این محل برین، قبل از اینکه سر زبونا بیوفتید. 

آنچه که می‌ترسیدم، اتفاق افتاده بود. چند لحظه با استیصال، مات صاحب‌خانه شدم. سرم را به چپ و راست تکان دادم:

- یک هفته خیلی کمه، لااقل مهلت بدید یه خونه دیگه پیدا...

وسط حرفم پرید و غرید:

- حتما می‌خوای به اونا هم دروغ بگی! ببین خانمِ به ظاهر محترم، من نمی‌دونم چه خطایی کردی که شوهرت نتونسته تحملت کنه، ولی اجازه نمیدم ساختمون منو به فساد بکشی! حرف آخرم همینه، یک هفته، تمام. 

پشت به من کرد، نرده را گرفت و رفت. ناباور زمزمه کردم:

- ولی این من بود که درخواست طلاق دادم. 

کسی نبود که حرفم را بشنود. به چهارچوب در تکیه دادم و ناگهان، صدای پایی از طبقه بالا توجهم را جلب کرد.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و بیست و پنج

جرقه‌ای در سرم روشن شد و به آنی، متوجه شدم ماجرا از چه قرار است. چادرم را محکم در مشت فشردم و سریع از پله‌ها بالا رفتم. همین‌که رسیدم، در خانه‌ی طبقه‌ی بالا کوبیده شد. خشمم را در مشت‌هایم ریختم و در را کوبیدم.

- بیا بیرون، می‌دونم همه این آتیش‌ها از گور تو بلند میشه، بیا بیرون!

بالاخره در باز شد. سمیه پشت در پناه گرفته بود. چانه‌اش را بالا داد و با تته‌پته گفت:

- چته تو؟ جنی شدی؟! 

در را هُل دادم و وارد خانه‌اش شدم. می‌دانستم شوهرش این ساعت از روز خانه نیست، پس با خیال راحت، در را پشت سرم بستم و فریاد زدم:

- چرا این کارو کردی؟ من چی کارت کرده بودم؟ چه هیزم تری بهت فروخته بودم که رفتی پیش شاپوری اون حرفا رو زدی؟ 

با وحشت عقب رفت، دست‌های لرزانش را برای دفاع از خودش بالا آورد و گفت:

- جلو نیا! به خدا اگه جلو بیای، زنگ می‌زنم به پلیس.

قدم بلندی برداشتم، شانه‌هایش را گرفتم و تکان دادم:

- با توام سمیه! چی بهت رسید؟ با رفتن من از این ساختمون، چی بهت می‌رسید؟ هیچ فکر کردی چه بلایی سر من میاد؟ سر گندم؟ هان؟! جواب بده عوضی!

با جیغ آخرم، سمیه زیر گریه زد. شبیه کودک دبستانی در مقابلم اشک می‌ریخت، شبیه یک تمساح واقعی.

- ترسیدم... ترسیدم... خسرو رو از راه به در کنی. همش اصرار داشت دعوتت کنم بیای خونه‌مون، دربارت سوال می‌پرسید، من... من فقط زندگیمو نجات دادم. 

با چشم‌های گشاد به زن جوانی که مقابلم روی زمین افتاده بود و اشک می‌ریخت، نگاه کردم. سرم را تکان دادم و با ناباوری نامش را صدا زدم:

- سمیه! 

سرش را بلند کرد، با نفرتی که قبلا جایی ندیده بودمش، نگاهم می‌کرد. مقابلش نشستم، در چشم‌هایش که مژه‌های خیس و فر خورده رویشان سایه انداخته بود زل زدم و گفتم:

- منو بیرون کردی، با بقیه زنای ساختمون می‌خوای چی‌کار کنی؟ با زنایی که توی خیابون می‌بینه چی کار می‌کنی؟ چی کار می‌تونی بکنی؟ 

گوشه چشمش پرید. بلند شدم و در را باز کردم، باید می‌رفتم. خانه‌ای داشتم که باید تخلیه‌اش می‌کردم. قبل از بستن در، زمزمه کردم:

- دلم برات می‌سوزه.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و بیست و شش

نرده را محکم در مشت خود فشردم. به سختی پله‌ها را پشت سر گذاشتم، در خانه‌ام باز مانده بود. خانه‌ای که ظرف یک هفته آینده، باید ترکش می‌کردم. احتمالا خانواده خوشحالی به اینجا خواهند آمد، با ذوق و حوصله خانه را می‌چینند و احتمالا حتی دیوارها هم من و غم‌هایم را فراموش می‌کنند. 

در را پشت سرم بستم و با بغض، وجب به وجبِ خانه را از نظر گذراندم. آن دو گوجه فسقلیِ سرگردان، آنجا رها شده بودند. اولین روزی که با گندم به اینجا آمدیم، ترسیده و تنها بودم. بعد از روزها دوندگی، بالاخره توانسته بودم یک خانه کوچک هشتاد متری پیدا کنم. 

نشستم، سرم را به دیوار پشت سرم چسباندم و حرف‌های صاحب‌خانه را دوره کردم، چشم‌های سمیه را به یاد آوردم. هنوز مُهر طلاق روی سه‌جلدم نخورده بود و این‌چنین زندگی را برایم تنگ می‌کرد. چشم‌هایم را بستم، باید خودم را برای همه چیز آماده می‌کردم. زندگی یک زن مطلقه، روز اول. 

***

پانزده سال بعد

- هنوز بهش نگفتی، مگه نه؟

پیشبند چهارخانه‌ی نارنجی رنگم را آویزان کردم. متاسفانه امیرعلی اینقدر از من دور نبود که ادعا کنم سوالش را نشنیده‌ام. به اجاق گاز و قابلمه‌ی خورشت قیمه پناه بردم. قاشق را درونش چرخاندم و گفتم:

- اوم! خوب جا افتاده. سفره رو پهن می‌کنی؟

امیرعلی دم عمیقی گرفت، هنوز از آن سوی آشپزخانه، به من نگاه می‌کرد. از آن وقت‌ها بود که تا جوابش را نمی‌گرفت، بی‌خیال نمی‌شد. شعله‌ی برنج را خاموش کردم، صدایم را پایین آوردم و گفتم:

- میگم دیگه، به وقتش میگم.

به طرفم آمد، موقع بوسیدن شقیقه‌ام، چشم‌هایش را بست. بعد گفت:

- حالا چرا آروم حرف می‌زنی؟

در قابلمه‌ی برنج را برداشتم که بخارش روی صورتم نشست. به اتاق اشاره کردم و گفتم:

- اون پدرسوخته هرچی بشنوه، میره می‌ذاره کف دست خواهرش. می‌خوام گندم اول از خودم بشنوه. 

دست‌هایش را به هم کوبید، سرش را بلند کرد و قهقهه زد. دیس برنج را به سمتش دراز کردم:

- نگفت کِی میاد؟ 

به ساعت دیواری طلایی نگاه کرد. آن ساعت سلیقه‌ی خودش بود، آنقدر بزرگ که از آشپزخانه هم بتوانم به راحتی عقربه‌هایش را ببینم. گفت:

- الاناست که برسه. 

خورشت قیمه را درون ظرف شیشه‌ای ریختم.

- سهیل هم صدا کن بیاد.

قبل از اینکه امیرعلی از آشپزخانه خارج شود، زنگ در به صدا درآمد. سهیل به دو از اتاقش بیرون پرید، در را باز کرد و در آغوش خواهرش پرید. گندم با صدای ناباور فریاد زد:

- دستات رنگی بود بیشعور!

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و بیست و هفت

سهیل با صدای بلند خندید و فرار کرد. گندم با چهره‌ی درهم وارد شد و سلام آرامی داد. به طرفش برگشتم و با دیدن ردِ رنگیِ دو دست روی لباسش، لبم را گاز گرفتم. شانه‌های امیرعلی داشت می‌لرزید، تشر زدم:

- نخند، پررو میشه! 

گندم کوله‌اش را به گوشه‌ای پرت کرد و گفت:

- از این پرروترم مگه می‌تونه بشه؟!

آهی کشیدم. ده دقیقه بعد، هر چهارنفرمان دور سفره نشسته بودیم. صدای برخورد قاشق و چنگال با بشقاب‌های چینی، چیزی شبیه به صدای زندگی بود. سهیل گفت:

- مامان دوغو میدی؟

بدون توجه به سهیل، قاشق بعدی‌ را بلعیدم. گندم که حالا لباس‌هایش را عوض کرده بود، خم شد و پارچ را به او داد.

- بیا!

سهیل قاشقش را درون بشقابش انداخت، بلند شد و پای کوبان به اتاقش رفت. وقتی در را به چهارچوبش کوبید، امیرعلی و گندم همزمان به من نگاه کردند. 

- هنوز باهاش قهری؟

آهی کشیدم. گندم دوباره اعتراض کرد:

- می‌دونی که اون فقط ده سالشه، مگه نه؟

ابروهایم را در هم گره زدم و یک قلوپ از لیوان دوغم نوشیدم تا غذای گیر کرده در گلویم، پایین برود. سپس گفتم: 

- این توجیه خوبی برای خبرچینی نیست گندم. می‌دونی چقدر خجالت کشیدم؟ رفته به معلمش گفته مامانم میگه چشماتون قد دوتا هندونه‌ست! خداشاهده از خجالت آب شدم وقتی معلمش بهم زنگ زد. 

 امیرعلی که تا آن لحظه سکوت کرده بود، بلند شد. دانه‌های نمک را از روی شلوارش تکاند و رو به گندم گفت:

- حق با ناهیده، سهیل باید عذرخواهی کنه. 

به سمت اتاق او رفت تا مثل همیشه، با حرف‌هایش سهیل را آرام کند. اجازه دادم پدر و پسر با هم تنها باشند. به بشقاب‌هایی که هیچ‌کدامشان تمام نشده بودند نگاه کردم و پرسیدم:

- خوش گذشت؟

دستِ گندم که برای برداشتن سبزی دراز شده بود، در هوا خشکش زد. گلویش را صاف کرد و گفت:

- خوب بود، بابا واسه محمد یه دوچرخه قرمز گرفته بود. خزر هم براش یه تیشرت با طرح دارا و سارا... وای! وقتی بهش گفتم این تیشرت دخترونه‌ست، رنگ لبو شده بود، همش چشاشو واسم چپ می‌کرد.

خندیدم. بعد از چند دقیقه سکوت، مجدد پرسیدم:

- گفتی چندسالش شد؟

- هفت سالش دیگه مامان.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و بیست و هشت

سرم را تکان دادم. قاشق را به بشقاب برگرداندم و پرسیدم:

- از کادوت خوشش اومد؟

گندم غذای درون دهانش را قورت داد، شانه بالا انداخت و با صدای آرامی گفت:

- نمی‌دونم.

همانطور که حدس می‌زدم. حیدر نمی‌توانست از گندم دل بکند، اما خانواده او میلی به وقت گذراندن با دختر من نداشتند. 

- تقصیر اون طفل معصوم نیست، خزر پُرش می‌کنه.

گندم بشقاب خالی‌اش را برداشت و به آشپزخانه بُرد. الان وقت مناسبی برای صحبت با او بود، دست‌هایم را درهم گره کردم و به دانه برنج گوشه سفره زل زدم. صدای باز و بسته شدن در اتاق آمد و پشت بندش، امیرعلی دست در دست سهیل، مقابلم ظاهر شدند.

سهیل موهای فرفری‌اش را از جلوی چشمش کنار زد و با لب‌های برچیده زمزمه کرد:

- ببخشید مامان. 

نفس آرامی کشیدم و لب‌هایم شکل لبخند گرفتند. سهیل برخلاف گندم، نسخه پسرانه‌‌ی من بود و همین هم باعث می‌شد دلخور ماندن از او، دقّم بدهد. دست‌هایم را باز کردم و سهیل دست پدرش را رها کرد تا در آغوش من جا بگیرد. 

موهایش را نوازش کردم و بوسیدم. آرام گفت:

- من هندونه دوست دارم، خیلی خوشمزست. نمی‌دونم چرا خانم معلم ناراحت شد.

لب‌هایم را گاز گرفتم تا متوجه خنده‌ام نشود، امیرعلی هم بی‌صدا خندید. سهیل در سنی بود که نمی‌توانست دیدگاه دیگران در نظر بگیرد، او تنها می‌توانست دنیا را از منظر خودش درک کند.

- عیب نداره مامان، بخشیدمت.

گندم دو دستش را به هم کوبید و گفت:

- بابا نظرت چیه به افتخار این صلح جهانی، بریم بیرون بستنی بخوریم؟

امیرعلی به ساعت پشت سرش نگاهی انداخت و موافقت کرد. سهیل و گندم به اتاق‌هایشان رفتند تا لباس بپوشند. امیرعلی با چشم‌های منتظرش به من نگاه کرد. سفره را پاک کردم و گفتم:

- باشه، باشه... امشب بهش میگم.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و بیست و نه

این در حالی بود که آرزو می‌کردم هیچ‌وقت با گندم در این باره صحبت نکنم. امیرعلی مقابلم نشست و گفت:

- خود گندم باید تصمیم بگیره ناهید، می‌دونم چقدر نگرانشی قربونت برم؛ ولی تو نمی‌تونی تا ابد ازش محافظت کنی. 

انگشت‌های سردم را در دست گرمش فشرد. آهی کشیدم که نشان از تسلیم شدنم بود. به طرف اتاق گندم روانه شدم و آینه بزرگ خانه، تصویرم را در دلش گنجاند. لحظه‌ای ایستادم، به تارهای سفیدی که بین موهایم پدید آمده بود، با شگفتی خیره شدم و لبخند زدم. به امیرعلی که مقابل تلویزیون نشسته بود نگاه کردم، موهای سفید او خیلی بیشتر از مال من بود. انگار دعای سفره عقد جواب داد و ما به راستی باهم پیر می‌شویم. 

خواستم دستگیره اتاق گندم را فشار بدهم که دستم روی دستگیره خشک شد. با درنگ، مشتم را به در کوبیدم و او جواب داد:

- بیا!

دستگیره را پایین کشیدم و با غرغر وارد شدم.

- خیلی مسخرست، آخه چرا باید در بزنم؟ 

گندم که از توضیح مفاهیمی مثل فضای خصوصی خسته شده بود، فقط آه کشید. شلوارش را برداشت و یک پایش را پوشید.

- چی می‌خواستی بگی؟

روی تخت نشستم. به قاب عکس کوچک روی دیوار نگاه کردم، من، امیرعلی، گندم و سهیل، جلوی ضریح ایستاده بودیم و لبخند می‌زدیم. تیک‌تیک ساعت دیواری‌ اتاقش، آزارم می‌داد اما گندم به آن عادت داشت. کنارم نشست، اول به در بسته اتاقش نگاه کرد و بعد با هیجان گفت:

- راستی یه چیزی!

از زیر بالشتش یک کاغذ مچاله بیرون آورد و به من نشان داد:

- دیروز وقتی داشتم با سهیل بازی می‌کردم، اینو توی اتاق شما پیدا کردم مامان. 

کاغذ را باز کردم و مو بر تنم سیخ شد. 

- این دعاست گندم! 

گندم خودش را عقب کشید. کاغذ را در دستم مچاله کردم و به او گفتم:

- نباید همچین چیزی رو پیش خودت نگه می‌داشتی عزیزم.

گندم در موهای لخت و روشنش دست کشید و چیزی نگفت. دستم می‌لرزید! نه او پرسید و نه من اشاره کردم، اما هردویمان می‌دانستیم این دعای شوم، هنر دست چه کسی است.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و سی

- می خواستم یه چیزی بهت بگم...

گندم سرش را تکان داد و حواسش را معطوف به من کرد. چشم‌های سبزش درشت‌تر از هرزمان دیگری به نظر می‌رسیدند و با وجود آن دعا در مشتم، حرف زدن سخت‌تر از قبل به نظر می‌رسید. نفسی گرفتم و همانطور که حرف می‌زدم، صورت گندم را زیر نظر گرفتم:

- دو شب پیش یه خانمی به خونه زنگ زد، گفت واسه امر خیر می‌خوان بیان.

به اینجا که رسید، گندم به وضوح لب‌هایش را روی هم فشرد تا خنده‌اش را پنهان کند. چشم‌هایش که تازه برق افتاده بود را از من دزدید و گونه‌هایش سرخ و باد کرده به نظر می‌رسید. به دست‌هایش خیره شد و من ادامه دادم:

- صفایی بود فکر کنم، می‌شناسیش؟

بعد از چند ثانیه، سرش را بالا و پایین کرد. با صدای خفه‌ای اضافه کرد:

- هم‌دانشگاهی هستیم. 

دست‌هایش را گرفتم و به او اطمینان دادم:

- اگه تو بگی نیان، نمیان گندمکم. فقط کافیه بگی.

این را که گفتم، شرم از صورتش پر کشید و جایش را به ترس داد. از جا پرید و بلند گفت:

- نه! 

چشم‌هایم درشت شد و با هم شروع به خندیدن کردیم. خیالم راحت شد که داستان سیاه ناهید و حیدر، تکرار نمی‌شود. دخترم در آن لحظه، شبیه یک دلداده واقعی به نظر می‌رسید. نفس راحتی کشیدم و دست‌هایش را رها کردم. بلند شدم و گفتم:

- برات پول می‌زنم، با سیمین برو خرید که هفته بعد نشینی بیخ گوشم زر زر کنی که لباس چی بپوشم!

ریز خندید، او را با اشتیاق دخترانه‌ و درخشانش تنها گذاشتم. احتمالا نیاز داشت سرش را در بالشت فرو ببرد و جیغ‌های ممتد بکشد. امیرعلی با صدای پایم، به طرف من برگشت. لبخندی زد و گفت:

- خداروشکر.

نفس راحتی کشیدم. از آن وقت‌هایی بود که نیاز به کلمات نداشتیم، یکدیگر را می‌فهمیدیم. شانه‌ام را بالا انداختم، کنارش نشستم و گفتم:

- شاید گندم هم مثل مادرش، امیرعلی زندگیشو پیدا کرده. کی می‌دونه؟ 

امیرعلی با لبخندی که دندان‌های خرگوشی‌اش را به رخ می‌کشید، پلک زد. 

مشتم را مقابلش باز کردم و گفتم:

- این پنجمین باره.

به آنی صورتش درهم رفت. دستی به صورتش کشید و خشمش را فرو خورد. پرسید:

- گندم پیداش کرده؟

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و سی و یک

سرم را به نشانه مثبت تکان دادم. نگاه هردویمان به آن تکه کاغذی بود که روی گُلِ فرش ولو شده بود. دست‌خطی متفاوت از دعاهای قبل رویش بود؛ انگار این یکی، کار یک دعانویس جدید بود. امیرعلی بلند شد، پرسیدم:

- کجا میری؟ 

همانطور که کاپشن سرمه‌ای رنگش را می‌پوشید، از بین دندان‌های به‌هم قفل‌شده‌اش غرید:

- دیگه نمی‌تونم تحمل کنم! مرگ یه‌بار، شیون یه‌بار... باید حساب این‌کارشو پس بده.

بازویش را کشیدم و سعی کردم صدایم را آرام نگه‌دارم:

- مشکل اون با منه، نه با تو. باید خودم باهاش حرف بزنم.

با چشم‌های درشتی که از شدت خشم داشت می‌ترکید، به من نگاه کرد و گفت:

- همینم مونده تنها بفرستمت تو لونه مار!

شلوارش را پوشید و با قدم‌های بلندی، به طرف در رفت. پشت سرش روانه شدم.

- مگه قرار نشد بریم بیرون، بستنی بخوریم؟ من الان به بچه‌ها چی بگم؟ 

اصلا به من گوش نمی‌داد. خشم گوشش را کر کرده بود و چشمش را پوشانده بود، نمی‌توانستم اجازه بدهم با این حال از خانه بیرون برود. لبم را گاز گرفتم و به ریسمان آخر چنگ انداختم که امیرعلی از آن متنفر بود:

- جون من الان نرو! به خدا دلم شور می‌زنه، فردا باهم میریم اصلا.

دست‌هایش را مشت کرد و با چهره درمانده، به طرفم برگشت. انگشت اشاره‌اش را در هوا تکان داد:

- خیلی نامردی! 

آرام خندیدم. به سمتش رفتم، دستم را دور بازویش حلقه کردم و سرم را به سینه‌اش تکیه دادم.

- می‌دونم.

آهی کشید. روی موهایم را بوسید و گفت:

- برو آماده شو!

آن شب یکی از خوش‌طعم‌ترین بستنی‌های عمرم را خوردم. احتمالا آقای چاق بستنی‌فروش، در درست کردن بستنی‌هایش هیچ تفاوتی قائل نشده بود و من متفاوت بودم. من نسبت به دفعه قبلی که آن بستنی را مزه کردم، سرزندگی بیشتری داشتم و همین بود که آن بستنی، خارق‌العاده به نظر می‌رسید.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و سی و دو 

فردای آن روز ساعت شش بیدار شدم، چرا که به سهیل، قولِ لقمه‌ کتلت داده بودم. گوشت داشت در دل روغن جلز و ولز می‌کرد که صدای امیرعلی را شنیدم:

- صبح بخیر ناهیدم. 

لب‌هایم را به‌هم فشردم و به سمتش برگشتم. بوی گوشت سرخ شده، باعث دل‌ضعفه‌ام شده بود. 

- صبح تو هم بخیر باشه.

با لبخندی که روی صورت خواب‌آلودش ماسیده بود، به طرفم آمد و من آنقدر حواسم پرت شد که دستم را به لبه‌‌ی ماهیتابه چسباندم. 

- وای، سوختم!

کفگیر از دستم روی اجاق گاز افتاد و امیرعلی بازویم را لمس کرد.

- بذار ببینم.

با دیدن خط قرمزی که شبیه هلال ماه، روی دستم نقش بسته بود، نچ‌نچی کرد. 

- تو اتاق پماد سوختگی دیده بودم، بمون بیارم.

لبم را گاز گرفتم و بعد از رفتن امیرعلی، کتلت‌ها را پشت و رو کردم تا طرف دیگرشان هم قهوه‌ای شود. سهیل و گندم، باهم وارد آشپزخانه شدند. یکی داشت چشمش را می‌مالید و دیگری خمیازه می‌کشید. یقه‌ لباس سهیل تا روی بازویش پایین افتاده بود و شانه‌اش در معرض دید بود. لبخندی به چهره‌های پف کرده‌شان زدم.

وقتی سهیل را جلوی مدرسه و گندم را جلوی دانشگاه پیاده کردیم، امیرعلی گفت:

- بریم خونه ‌عاطفه؟

سرم را تکان دادم. بقیه مسیر در سکوتی انتخابی سپری شد. وقتی ماشین جلوی در سیاه‌رنگشان متوقف شد، به خود لرزیدم. مچ دست امیرعلی که برای باز کردن کمربندش در تلاش بود را گرفتم و گفتم:

- بذار من برم. 

در کسری از ثانیه، روی پیشانی‌اش خطوطی نمایان شد.

- یک‌بار گفتی، منم گفتم نه، نمیشه عزیزمن. 

زبانم را روی لب‌هایم کشیدم و سعی کردم قانع‌کننده به نظر برسم، شمرده‌شمرده گفتم:

- مشکل عاطفه منم، من باید باهاش حرف بزنم. اومدن تو فقط همه چیزو سخت‌تر می‌کنه... خودتم اینو می‌دونی.

سکوت کرد، داشتم موفق می‌شدم. به انتهای کوچه تنگ و باریک نگاه کردم و گفتم:

- تو همین‌جا منتظر بمون، اگه مشکلی پیش اومد، صدات می‌کنم. قول میدم.

بعد بدون اینکه منتظر تاییدش باشم، در را باز کردم و از ماشین پیاده شدم. لبه چادرم را جلو کشیدم و دمِ عمیقی به سینه فرو فرستادم. جلو رفتم و با درنگ، زنگ خانه‌شان را فشردم. 

- کیه؟ 

آب دهانم را قورت دادم و گفتم:

- ناهیدم. باز کن، باید حرف بزنیم.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و سی و سه

بعد از چند لحظه سکوت، در خانه باز شد. از آخرین باری که او را دیده بودم، تغییر بسیاری کرده بود. موهایش به رنگ طلایی درآمده و از صورتش، تنها استخوان‌هایش باقی مانده بود. سعی کردم ترسم را پس بزنم و گفتم:

- سلام. 

جوابی دریافت نکردم، همانطور که انتظارش را داشتم. چشم‌های بی‌حالتش را به من دوخته بود. دوباره گفتم:

- می‌تونم بیام تو؟ زیاد طول نمی‌کشه. 

شانه‌هایش را بالا انداخت و از جلوی در کنار رفت. پا به حیاط کوچکشان گذاشتم، حیاطی مملو از برگ‌های خشک و شاخه‌های عور. فریاد چند برگ زیر کفشم بلند شد. با صدای بسته شدن در، به خودم آمدم. جلوتر از من، وارد خانه شد. به حتم قرار نبود مهمان‌نوازی از عاطفه ببینم؛ پس بدون تعارف، از وسط حیاط گذشتم و وارد خانه شدم.

گرمای بخاری، روی گونه‌هایم نشست. اولین چیزی که توجهم را جلب کرد، به‌هم ریختگی خانه بود. عاطفه به دیوار تکیه داده بود و با چشم‌های خالی‌اش، مرا می‌پایید. با فاصله، مقابلش نشستم و سعی کردم به کوه ظرف‌های کثیف درون سینک که از اینجا مشخص بود، توجهی نکنم. نفسی گرفتم. 

- شوهرت چرا نیومد تو؟ روش نشد بیاد، مگه نه؟

صدای عاطفه از یک تنِ خاصی، بالا یا پایین‌تر نمی‌آمد. او به گونه‌ای حرف می‌زد، انگار همواره در حال خواندن یک روزنامه‌ی بی‌اهمیت است. جواب دادم:

- کار اشتباهی نکرده که بخواد ازش خجالت بکشه عاطفه، تو هم اینو می‌دونی. 

- شوهرت خواهر منو کُشت، بعد میگی کار اشتباهی نکرده؟

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و سی و چهار

از کوره در رفتم و توی صورتش فریاد زدم:

- عالیه خودکشی کرد عاطفه، امیرعلی بی‌تقصیر بود. اگه نیومد اینجا، به خاطر این بود که نمی‌خواست اون یک ذره حرمتی که بین‌تون مونده رو بشکنه. 

عاطفه بدون ذره‌ای تغییر در حالت صورتش، زمزمه کرد:

- هفته قبل، سالگردش بود. 

عصبانیتم فروکش کرد. چشم‌هایم را بستم، مقابل من، یک زن بیمار و تکیده بود که سوگش، به اندازه چهارده سال طول کشیده بود. فریاد زدن بر سر او، چیزی را درست نمی‌کرد. دست‌های سردش را گرفتم و گفتم:

- تو رو خدا دست از سر من و خونوادم بردار عاطفه، به والله که امیرعلی هیچ‌وقت نمی‌خواست به دخترداییش آسیبی بزنه. دعا گرفتن برای من، خراب کردن زندگیم... هیچ‌کدومشون عالیه رو برنمی‌گردونه.

دست بی‌جانش را عقب کشید. انگشتانش از دستم سُر خورد و روی فرش افتاد. قطره‌ای اشک از چشم‌هایش سقوط کرد. چشم‌هایی که خالی بودند، شبیه چشم‌های بی‌جان یک عروسک. 

- خواهر بیچاره من، عاشق امیرعلی بود. تو بگو ناهید! عاشق شدن، گناه بزرگیه؟ چرا... چرا امیرعلی نتونست محبتشو قبول کنه؟ چرا اینقدر اذیتش کرد؟ من... من همه چیزو یادمه.

برای لحظه‌ای، مردمک‌هایش لرزید و من احساس کردم چیزی به جز خلاء، درون آنها دیدم. با لب‌های باریک و لرزانش ادامه داد:

- عالیه احمق بود، احمق بود که عاشق پسرعمه سنگدلش شد، ولی حقش نبود بمیره ناهید. 

جگرم برای عاطفه کباب شد. اینکه در هفده سالگی، شاهد خودکشی خواهرت باشی، اتفاق وحشتناکی بود که تنها حرف زدن از آن می‌توانست آدم را برای یک روز کامل، در غم فرو ببلعد.  

چشم به من دوخت: 

- به خاطر همینم امیرعلی نباید خوشبخت بشه، من نمی‌ذارم. خدا اون یک‌دونه پسرتونو ازتون می‌گیره ناهید، این حرفمو یادت نگهدار.

قلبم یک ضربانش را جا انداخت. عاطفه به گونه‌ای این جمله را بیان می‌کرد، انگار از آینده باخبر بود، همین‌قدر مطمئن و بی‌تردید سخن می‌گفت. ترسیده بودم و دلم می‌خواست هرچه زودتر آنجا را ترک کنم. 

- امیرعلی کاری نکرده، چرا نمی‌فهمی؟ خواهرت خودش خواست بمیره! 

عاطفه دیگر به من نگاه هم نمی‌کرد. نفس‌نفس می‌زدم، بلند شدم تا زودتر از آن خراب‌شده بیرون بزنم، اما چادرم از پشت کشیده شد. به عاطفه نگاه کردم که گوشه چادرم را در مشتش گرفته بود و با چشم‌های از حدقه بیرون‌زده، مرا تماشا می‌کرد.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و سی و پنج

از آن خانه جهنمی بیرون رفتم و حتی به خاطر ندارم که در را پشت سرم بستم یا نه. وقتی در ماشین نشستم، صدای امیرعلی بسیار گنگ و دور به نظر می‌رسید:

- خوبی؟ رنگت چرا پریده؟ چی شد ناهید؟ عاطفه کاری کرد؟ ناهید، ناهید!

تصویر صورتش تار بود، صدایش انگار در حلزونی گوشم می‌پیچید اما نمی‌توانستم لب‌های به هم دوخته‌ام را حرکت بدهم. امیرعلی صورتم را با دست‌های گرمش پوشانده و با وحشت نامم را صدا می‌کرد. 

با تته‌پته گفتم:

- ب... بریم.

امیرعلی نپذیرفت. می‌خواست پیاده شود و با عاطفه حرف بزند. دستم که مثل چوب درخت خانه‌ عاطفه خشکیده بود را تکان دادم و مچ دستش را محکم گرفتم.

- نه، بریم امیرعلی. 

چیزی نمانده بود اشکم دربیاید. بالاخره سرش را تکان داد، ماشین را روشن کرد و وقتی از آن کوچه بیرون آمدیم، تازه توانستم نفس حبس شده‌ام را آزاد کنم. 

نگاه دلواپس امیرعلی را روی خود حس می‌کردم، یک چشمش به خیابان بود و دیگری به من. وقتی به خانه رسیدیم، شبیه مرغی که از قفس بپرد، از ماشین پیاده شدم. در خانه را چنان باز کردم که به دیوار پشتش کوبیده شد و صدای بلندی تولید کرد. به چادرم چنگ انداختم و آن را از سرم کندم. به اتاق سهیل رفتم، تک‌تک کشوهایش را باز کردم و لباس‌هایش را بیرون ریختم. دیوانه‌وار به بالشت و تشک تختش چنگ انداختم. گوشه به گوشه اتاقش را در جست و جوی دعا گشتم. چیزی پیدا نکردم.

امیرعلی در چهارچوب در ایستاده بود و مرا نظاره می‌کرد. جلو آمد تا مرا متوقف کند اما من به شدت، دستش را پس زدم. آرنجش با گلدان برخورد کرد و صدای شکستن آن بلند شد.

- ایناهاش!

با وحشت به چیزی که از دلِ گلدان شکسته بیرون افتاد اشاره کردم؛ کاغذی که آیات عجیبی با جوهر سیاه رویش نوشته شده بود. آخرین حرف عاطفه، در گوش‌هایم زنگ زد: "نمی‌دونی چه خوابی واسه تک پسرت دیدم ناهید، قراره خون گریه کنی." با صدای بلندی زیر گریه زدم. امیرعلی کاغذ را برداشت و از اتاق بیرون رفت تا آن را بسوزاند، اما قلب من، هنوز آرام نگرفته بود.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و سی و شش

یک هفته از ملاقات با عاطفه می‌گذشت و من هر روز با ترس از خواب بیدار می‌شدم، البته اگر آنقدر خوش‌شانس بودم که خوابم ببرد. آنقدر بی‌تابی کردم که سهیل هم ترسیده بود؛ چون کدام پسربچه‌ای از اینکه مادرش کیف مدرسه‌اش را هرروز بگردد، خوشش می‌آید؟ 

در نهایت، امیرعلی مرا نزد یک روحانی برد و اتفاقاتِ پیش آمده را برایش تعریف کرد. روحانی به ما اطمینان داد که این‌ها خرافه‌ای بیش نیستند و هیچ چیزی خارج از اراده‌ی خداوند، اتفاق نمی‌افتد. از آن روز کمی آرام گرفتم و حداقل، هر روز از سهیل، سوال‌های عجیب و غریب نمی‌پرسم که فکر کند مادرش دیوانه شده است. 

گندم برای بار دوم مقابلم چرخ زد و پرسید:

- مطمئنی خوبه؟ حس می‌کنم رنگش بهم نمیاد.

به زمان حال برگشتم. دخترم با استیصال، نگاهش را بین من و لباسش جابه‌جا کرد. نگاهی اجمالی به او انداختم و لبخند رضایت زدم:

- شبیه ماه شب چهارده شدی! نگران چی هستی؟

امید داشتم یک‌روز از جویدن لب‌هایش دست بردارد، اما سال‌ها بود که این عادت را داشت. نفسش را بلند فوت کرد و گفت:

- نمی‌دونم، انگار دلم داره به‌هم می‌پیچه! حس عجیبیه. دایی نیومد؟

همانطور که سیب‌های سرخ را درون میوه‌خوری بزرگ و شیشه‌ای می‌چیدم، به ساعت نگاهی انداختم.

- الاناست که برسن. برو ببین بابات سهیل رو آماده کرد؟

گندم در آن لباس بلند و نرمی که همراه دوستش خریده بود، می‌درخشید. روسری‌ حریرش را طوری بسته بود که من بلد نبودم چطور، اما به زیبایی‌اش اضافه کرده بود. چند دقیقه بعد، زنگ در به صدا در آمد. دست‌هایم طبق عادت، به شلوارم مالیدم و در را باز کردم.

- چقدر دیر کردین، سلام. 

لعیا جلو آمد و با من روبوسی کرد. 

- تقصیر داداشته، باورت میشه سه دست لباس عوض کرد تا بالاخره راضی بشه؟

بلند خندیدم و متوجه صدای خنده امیرعلی از پشت سرم شدم. بهمن هم جلو آمد و مثل همیشه، ثابت کرد خوش‌پوش‌ترین مرد تاریخ است! برای در آغوش کشیدنِ نادیا خم شدم:

- سلام عمه جون، چقدر ناز شدی قربونت برم!

نادیا همینطور که انگشت اشاره‌اش را می‌جوید، تشکر کرد. موهای طلایی‌اش را خرگوشی بسته بود و سرهمی زیبایی به تن داشت. 

- خداروشکر اومدی دایی! ببین لباسم قشنگه؟ 

بهمن دستی به چانه‌اش کشید و متفکر گفت:

- آبجی مگه نگفتی فقط خواستگاریه؟ چرا این دخترت سفید پوشیده؟

گندم پایش را به زمین کوبید.

- سفید نیست، کرمیه. وای مامان! چی بپوشم؟

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و سی و هفت

آنقدر زیر گوش گندم از او تعریف کردم که بالاخره راضی شد لباسش را عوض نکند. در این بین، ضربه‌ای هم به پشت گردن بهمن زدم تا اینقدر دخترم را اذیت نکند. همینطور که گازی به خیارِ توی دستش زد، با دهن پر گفت:

- آبجی ما عیال‌دارم شدیم، تو دست از کتک زدن‌مون برنداشتی. امیرعلی زنت دستِ بزن داره ها! ببین اگه در خطری، یواش بگو خیار! خودم فراریت میدم. 

صدای خنده جمع بلند شد. لعیا به بهمن تشر زد:

- همه نارنگی‌ها رو تموم کردی بهمن، زشته!

صدای زنگ در برای دومین بار بلند شد. این‌بار همگی‌ به تکاپو افتادیم. من چادرم را گم کرده بودم، لعیا سعی داشت لکه‌ی خامه را از روی لباس نادیا پاک کند و سهیل هم از هفت دولت آزاد، پاهایش را روی میز گذاشته بود و دولپی شیرینی می‌خورد. این بچه قطعا به دایی بی‌ادبش رفته بود!

ده دقیقه بعد، همگی روی مبل‌ نشسته بودیم و امیرعلی با آقای صفایی، درباره خدمات بیمه عمر صحبت می‌کردند. زیرچشمی به پسری که قرار بود دامادم شود نگاه کردم، موهای مرتب و کوتاه سیاه‌رنگ داشت و هردو دقیقه یک‌بار، پیشانی‌اش را پاک می‌کرد. مادرش که زن خوش‌خنده‌ای بود، متوجه مسیر نگاه من شد. سقلمه‌ای به من زد و زیر گوشم گفت:

- تا وقتی بله رو از دخترت نگیره، آروم نمیشه. 

بعد خندید و چربی‌های بدنش لرزید. گویا تک پسر این خانواده بود و چشم و چراغشان. پیراهن یقه‌دار سفیدی پوشیده بود و همینقدر از او می‌دانستم که سلیقه خوبی دارد؛ این را از دسته‌گلی که گرفته بود و دختری که پسندیده بود فهمیدم. 

امیرعلی به من اشاره کرد تا گندم را صدا بزنم. دخترم در آن لباس، شبیه فرشته‌‌ها شده بود و وقتی با سینی بزرگ چای وارد شد و سلام کرد، ستاره دنباله‌داری را دیدم که از چشم‌های داماد آینده‌ام گذشت. لبخند زدم، شرم‌آور بود که هنوز نامش را هم نمی‌دانستم و حتی در تفکراتم، او را داماد صدا می‌کردم.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و سی و هشت

گندم بین من و لعیا نشست و نمی‌دانستم چه چیزی در دست‌هایش آنقدر خنده‌دار بود که داشت با نگاه کردن به آنها، ریز می‌خندید. به حلقه‌ی دست چپم نگاه کردم، شاید به حلقه فکر می‌کرد. 

صفایی بزرگ، گلویش را صاف کرد و گفت:

- گذشته از این حرف‌ها، ما برای چیز دیگه‌ای مزاحم شدیم. این آقا پسر ما چندوقته پاشو کرده تو یه کفش که زن می‌خواد.

همگی خندیدیم و داماد آینده‌ام، سرش را پایین انداخت‌. احتمالا وقتی به خانه بروند، پدرش را بابت این شوخی، حسابی مواخذه کند. آقای صفایی اضافه کرد:

- البته نه هر زنی، فقط گندم جان. 

این‌بار نوبت گندم بود که خجالت بکشد. دوست داشتم او را دست بیاندازم و یک دل سیر بخندم. همین اول کاری، مشخص بود که خانواده صفایی، خوش‌مشرب و خنده‌رو هستند. امیرعلی زیر لب گفت:

- اختیار دارین آقای صفایی. 

امیرعلی رضایتِ گندم را شرط کرد و به این تربیت، جناب داماد و دخترم، به اتاق رفتند تا با هم اختلاط کنند. وقتی داماد آینده‌ام از جلویم رد شد، چیزی روی دستش دیدم که فکرش را نمی‌کردم! چندبار پلک زدم، با خودم فکر کردم شاید خطای دید بود. ولوله‌ای به دلم افتاد! نیم‌ساعتی داشتم خودم را قانع می‌کردم که اشتباه دیده‌ام، عاقبت طاقت نیاوردم و از خانم صفایی پرسیدم:

- اسم پسرتون چی بود؟ نمی‌دونم چرا فراموش کردم.

اهمیتی به چهره متعجبش ندادم. دوباره لبخند زد و آرام گفت:

- پسرم هدیه امام رضا به ماست، به خاطر همینم... 

همان لحظه، گندم و داماد، از اتاق بیرون آمدند. حرف خانم صفایی نصفه ماند، چرا که امیرعلی پرسید:

- خب دخترم، چی میگی؟ هر چی تو بگی، همون میشه. 

دسته مبل را فشردم، گلویم خشک شده بود و نمی‌توانستم لب از لب باز کنم. گندم که با خجالت، موافقتش را اعلام کرد، تنها کسی که برایشان دست نزد، من بودم! وقتی داماد دوباره در جای قبلی‌اش نشست، من و امیرعلی ماتِ دست‌های او شدیم! چرا که حالا آستین پیراهنش را بالا زده بود و رد سوختگی‌ وسیع روی آنها مشهود بود. خانم صفایی زیر گوشم گفت:

- داشتم می‌گفتم، از خدا که پنهون نیست، از شما چه پنهون، ما محمدرضا رو بعد از شیش سال از امام رضا گرفتیم. 

خانه به دور سرم می‌چرخید و اسم محمدرضا چونان پتک روی سرم می‌کوبید. گندم جعبه‌شیرینی را مقابلم گرفت و تشر زد:

- مامان بردار دیگه!

امیرعلی با وحشت به من نگاه می‌کرد و من به گندم خیره شده بودم که چشم‌هایش، پر از ستاره‌های ریز و درشت بود. ستاره‌هایی که به زودی خاموش می‌شدند.

 

پایان

۱۸:۲۵ روز پنجشنبه ۸ آبان ۱۴۰۴

رمان‌ بعدی در کانال تلگرامی: roman_parvin