رمان عاشقانه رمان تینار | هانیه پروین کاربر انجمن نودهشتیا

[هانیه پروین]

°•○● پارت نود و هشت

بهمن با چشم‌های سرخ، خم شد و شانه‌ام را نوازش کرد. عرق کرده بودم و احتمالا بوی خوشایندی نمی‌دادم. صدای مرثیه‌خوان، داغ دلم را تازه کرد. خودم را در بین دست‌های بهمن انداختم:

- رفت... بابامون رفت. دیگه صدامونو نمی‌شنوه، وای! نتونستم ازش خدافظی کنم. 

شانه‌های بهمن می‌لرزید. حیدر با فاصله، روبرویمان ایستاده بود و حضورش آزاردهنده بود. بابا او را به من ترجیح داد. 

- آبجی...

مرا از خودش جدا کرد، اشک‌هایم روی پیراهنش لک انداخته بود. دست‌هایم را گرفت و بوسید:

- یه وقت فکر نکنی بی‌کِس و کار شدی، خودم تا آخر عمر نوکرتم.

اشک‌هایم شدت گرفت. این همان بهمن مفنگی‌ای بود که مادرشوهرم چوبش را بر سرم می‌زد؟ حدس می‌زدم ترک کرده باشد؛ چرا که این اندام ورزیده، انگار هیچ‌ دودی جز دود تهران را به ریه نفرستاده. 

- اینم هَه.

مشتش را باز کرد، عکس سیاه‌وسفیدِ سه در چهاری از من بود؛ همان عکس با مقنعه کج که هرسال به مدرسه می‌دادم. مچاله شده بود.

-این دست تو چی‌کار می‌کنه؟

نگاهش را به پشت سرم دوخت، جایی که بابا حالا در آن آرامیده بود.

- موقع فوت، تو دستش پیدا کردن.

قلبم فشرده شد. او با عکس من در دستش مُرده بود؟ خودم را روی خاک انداختم و از ته دل هق زدم؛ برای آغوشی که به من نرسید، دست نوازشی که بر سرم نکشید، برای بابا و برای خودم... که حیف شدیم.

[هانیه پروین]

°•○● پارت نود و نه

بعد از مدتی که چشمه اشکم خشکید، غزل زیر بغلم را گرفت و تن بی‌جانم را بلند کرد. با دور شدن از بابا، برگشتم و آخرین نگاهم را انداختم؛ بالاخره به مامان رسید.

بهمن درِ جلوی ماشینش را باز کرد:

- سوار شو آبجی، قربونت برم.

مات شده بودم. بهمن دوباره اسمم را صدا کرد تا به خودم آمدم و سوار شدم. غزل در را بست و گفت:

- برین خونه، منم میام.

بهمن سرش را تکان داد و ماشین را به راه انداخت. خیال می‌کردم چشمه اشکم خشکیده، اما با دیدن امیرعلی که دور از ما در گوشه‌ای ایستاده بود و در طول خاکسپاری، با چشم‌هایش از من مراقبت می‌کرد، میل بی‌انتهایی به گریه در خود حس کردم. 

- آبجی؟ اینجایی؟ واللهی منو نترسون، چرا رنگ گچ شدی! 

به بهمن نگاه کردم.

-خوبم.

برادر کوچکم برای خودش مردی شده بود. این همان نوزادی است که شب و روز نق می‌زد و دفترهایم را خط‌خطی می‌کرد؟

-بهمن چقدر بزرگ شدی... آقا شدی.

دستی به پشت سرش کشید:

-خجلمون نکن آبجی! ترک کردیم به لطفِ اون بالایی. 

اگه حالم بهتر بود، احتمالا به این خجالتش می‌خندیدم. در لحظه، اخم کرد و پرسید:

- این حیدر گوجه اذیتت می‌کرد آبجی؟ بزنم اُفقیش کنم؟ به والله که منِ خر بی‌خبر بودم. خیالم راحت بود شوهر کردی، از اون سگدونی دراومدی، رفتی خانم خونه‌ی خودت شدی. 

نفسی گرفتم و سرم را به صندلی‌ام تکیه دادم.

- دارم ازش طلاق می‌گیرم.

ماشین با صدای ترسناکی از حرکت ایستاد.

- طلاق می‌گیری؟! 

دستم را روی قلبم گذاشتم که انگار یک ضربانش را جا انداخته بود.

- یواش! چه خبرته؟ آره، طلاق می‌گیرم. مشکلی هست؟

این را با صدای بلندی پرسیدم. بهمن دست‌هایش را از فرمان ماشین جدا کرد و بالا بُرد:

- نه بابا چه مشکلی!؟ مشکلی هم باشه خودم خشتکشو می‌کشم رو سرش. 

نفس آرامی کشیدم. 

- ماشالله آبجی‌مون یه پا مرد شده واس خودش. 

دنده را جابه‌جا کرد و ماشین دوباره راه افتاد. 

- خیالت تخت باشه! خودم واست یه وکیل سه ستاره رِدیف می‌کنم، آشنا هم دارم. مجید بی‌دست یادته؟ خودش که پُخی نشد ولی داداش بزرگش...

سوت بلندی کشید.

- برو بیایی داره با از ما بهترون!

این دقیقا جایی بود که باید درباره امیرعلی به بهمن می‌گفتم، پلک‌هایم را محکم بستم.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد

- کدوم طرفی برم؟

حواسم را معطوف جاده کردم، این اولین بار بود که برادر کوچکم، به خانه‌ام می‌آمد.

- راست بپیچ!

- اطاعت.

می‌دانستم چه چیزی در انتظارمان است؛ یک خانه به‌هم ریخته، کپه ظرف‌های شسته نشده و لباس‌هایی که بدون هیچ الگوی مشخصی، در نقاط مختلف آويزان شده‌اند. 

- ماشین قشنگیه.

دندان‌های بزرگش را به نمایش گذاشت.

- خاک پاتم!

میل عجیبی به دراز کردن دستم و به‌هم ریختن موهای بهمن داشتم، خودم را کنترل کردم.

- پولشو از کجا آوردی؟

بهمن دستش را روی بوق گذاشت:

- یابو رو ببین، چطوری می‌پیچه!

نگاهش به من افتاد و انگار تازه یادش آمد در ماشین تنها نیست، کمی مراعات بد نبود.

- کارگاه رشته‌پزی زدیم، خداروشکر بد نیست. اوس کریم شخصاً چرخشو می‌چرخونه.

- تنهایی؟!

اخم‌هایش درهم رفت:

- یونس هم سرمایه گذاشت. 

حالم گرفته شد.

- این همون یونسی نیست که...

- همونه.

رویم را برگرداندم. باید سرفرصت ته و توی این ماجرا را در می‌آوردم، یونس کِی خیرش به ما رسیده بود که این دومی باشد! 

- حواست باشه بهمن، به اسم اینکه پسردایی‌مونه، اعتماد نکن بهش! این پسر یه روده راست تو شیکمش نیست.

دست روی چشمش گذاشت:

- رو جفت چشام، شوما جون بخواه.

سرعت ماشین کم شد، در کوچه بودیم.

- نگه‌دار، همین‌جاست.

جان به لبم رسید تا آن‌همه پله را بالا برویم. آخرین چیزی که خورده بودم، همان لبوی داغ دیروز وسط خیابان بود. 

کلید را انداختم و در را باز کردم. 

- ماشالله حضرت نوح با جونوراش اینجا گم میشه. مطمئنی طبقه رو اشتبا پیاده نشدیم آبجی؟

قبل از اینکه متوجه شوم، دستم بالا رفت و با ضرب، پشت گردنش نشست.

- بیا برو گمشو! 

گردنش را مالید. کفش‌هایش را درآورد. 

- به‌به! عجب جای باصفاییه! یالله.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و یک

سرم را به نشان تاسف تکان دادم. 

- بهمن تو هنوزم کفشاتو این شکلی درمیاری؟ نیگانیگا! لااقل جفت کن!

برای جفت کردن کفش‌ها خم شدم، چشم‌هایم دودو زد و سرم گیج رفت. قبل از اینکه زمین بخورم و سرم مثل هندوانه قاچ بخورد، دستم را به دیوار گرفتم. 

- بیا بشین ناهیدجان. چرا در نزدی دختر؟

بتول از زیربغلم گرفت و قدم‌هایش را با من همراه کرد. 

- خدا مرگِ منو بده، شکل میت شدی!

زیر لب گفتم:

- خدانکنه. گفتم گندم خوابه، در نزنم بیدار بشه. این دو روز هلاک شد بچم.

نشستیم و بهمن با یک بغل شیرینی‌نخودچی به ما پیوست. موهای گندم را نوازش کردم و پیشانی‌اش را بوسیدم. موهایش چرب شده بود و به حمام آب گرم نیاز داشت. 

دو تقه به در خورد.

- حتما غزله، من باز می‌کنم بتول جانم.

دستم را روی پایش گذاشتم و اجازه ندادم اعتراض کند. تا همین جا هم زانوهای خسته‌اش را در راه خانه‌ام تلف کرده بود.

در را باز کردم، اما غزل آنجا نبود. زمرمه کردم:

- تو اینجا چی کار می‌کنی؟!

لای در را تا جایی که امکان داشت بستم. قلبم به تب و تاب افتاده بود؛ شده بودم همان ناهید پانزده ساله که یواشکی از زنگ‌های ورزش غیبش می‌زد، چون پشت ساختمان مدرسه، کسی منتظرش بود. 

- دلم طاقت نیاورد...

او هم سرتاپا سیاه پوشیده بود.

- تسلیت میگم ناهید. 

سدِ اشکم شکست و صورتم خیس شد.

- کیه ناهید؟ 

با آستین، صورتم را پاک کردم.

- همسایه‌ست بتول جان، الان میام.

در را کامل پشت سرم بستم و نفس راحتی کشیدم. نگاه امیرعلی بین چشم‌های خیسم در حرکت بود.

- تو نمی‌خوای به من تسلیت بگی؟

- بسم الله! کی مُرده مگه؟

نفس گرمش موقع جواب دادن، روی صورتم پخش شد:

- امروز وقتی تو اون حال دیدمت، وقتی نتونستم بیام جلو و بزارم تو بغلم غمتو گریه کنی، هزار بار مُردم ناهید. 

- دیوونه‌ای دیگه!

با چشم‌های مشتاق نگاهم کرد و من، جفت دست‌هایم را مشت کردم تا دورش حلقه نشود.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و دو

احتمالا او هم کلاه فرانسوی‌اش را روی سرش جابه‌جا کرد تا دست‌هایش ناغافل، قصد لمس مرا نکنند. 

- فردا...

- هیس!

انگشتم را جلوی بینی‌ام گرفتم و گوش‌هایم را تیز کردم. آرام پچ زدم:

- می‌شنوی؟ یکی داره میاد بالا.

امیرعلی سرش را تکان داد و این بار با صدای یواش گفت:

- فردا بعدازظهر بیا پارک ملت ناهید، باید باهات حرف بزنم.

قبل از اینکه چیزی بپرسم، لبه کلاهش را خم کرد و به سرعت از پله‌ها پایین رفت. دستم را روی قلبم گذاشتم و نفس عمیقی کشیدم. حتی فکر کردن به فردا هم برایم اضطراب‌آور بود.

- وای! جونم در اومد. اینجایی ناهید؟ این‌همه گفتم بیا یه خونه درست و حسابی بگیر، چیه این‌همه پله! 

غزل در خانه را کوبید و بتول خانم آن را باز کرد.

- بیا دیگه! به چی نگاه می‌کنی؟

- آها... اومدم، اومدم.

از جای خالی امیرعلی چشم گرفتم و در را پشت سرمان بستم. 

چادرهایمان را آویزان کردیم و کنارهم نشستیم. غزل از علی‌اصغر، سوپری سرکوچه‌شان می‌گفت که چطور یکی را دوتا حساب می‌کند و جیب اهل کوچه را این گونه می‌زند. بتول خانم هم که دید فضا مهیاست، از پسرش نالید:

- هر چی دختر نشونش میدم، ندیده رد می‌کنه. نمی‌دونم والا... منم مادرم، می‌فهمم این پسر دلش جای دیگه گیره، ولی کجا؟ الله اعلم. 

سیبک گلویم بالا و پایین شد.

- تو چی میگی دخترم؟

از جا پریدم.

- من نه!

چند لحظه سکوت شد، بتول و غزل به یکدیگر نگاه کردند و خندیدند. 

- منظورم اینه که تا حالا ندیدی تو مغازه با خانمی چیزی صحبت کنه؟ مشکوک نشدی اصلا؟!

حالا سه جفت چشم، منتظر به من نگاه می‌کردند. گوشه‌ی چشمی برای بهمن نازک کردم، اصلا ابراهیم را نمی‌شناخت و اینقدر مشتاق به من نگاه می‌کرد.

- نه والا... ایشالا که خیره. من ببینم این سماور جوش اومده یا نه.

دستم را به زانو گرفتم و از جمعشان گریختم. 

- تو چی بهمن؟ خبری نیست؟

بلافاصله، شیرینی‌ نخودچی در گلویش پرید و شروع به سرفه کرد. لیوان را پر از آب کردم و برایش بردم. بتول برای ضربه زدن به کمرش، داشت از جان مایه می‌گذاشت!

- حلال... حلال.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و سه

صورتش حسابی قرمز شده بود. دستش را برای گرفتن لیوان آب دراز کرد، آن را عقب کشیدم:

- پس خبریه!

سرش را به زیر انداخت. لبخند زدم و لیوان را به دستش دادم. من فقط سعی کرده بودم بحث را عوض کنم و حالا داستان عشقی اینجا بود که مشتاق شنیدنش بودم. 

- آبجی به گیس ننم قسم، ما بی‌تقصیریم. هِی به این دل لامصبمون گفتیم بشینه سرجاش، نشد... آخر سُرید.

خجالتش قلبم را مالش داد. عشق چیزی بود که هر بار حرفش به میان می‌آمد، یاد امیرعلی می‌افتادم. من دوست داشتن را با او شناخته بودم، تعبیر تمام غزل‌هایم او بود. نفسم را آه مانند، به بیرون فوت کردم. 

بتول جان گفت:

- قربون حیات برم گل‌پسر! خودم برات آستین بالا می‌زنم.

غزل هم بعد از اینکه دهانش را بست، تبریک گفت. زیر چشمی به او نگاه کردم که خسته می‌نمایاند؛ این دو روزی که با هم بودیم، آنقدر خمیازه کشید که من هم متوجه خستگی‌اش شده بودم. باید با او صحبت می‌کردم.

آرام گفتم:

- داداش کوچیکه خاطرخواه شده، چشمم روشن!

بهمن سرش را بالا آورد و گفت:

- نه به مولا! من فقط خاطرخواه آبجی خانومم، والسلام. 

یک ابرویم را بالا انداختم، داشتم لذت می‌بردم.

- پس قضیه این دختره چیه؟ 

نگاه دزدید.

- بهمن، دختره کیه؟

داشت با کش جورابش بازی می‌کرد.

- دختر یکی از کارگرای کارگاهه. 

- جالب شد! حالا خوشگلم هست؟

صورتش سرخ شد و اخم‌هایش درهم رفت. بتول جان خندید و به بازویم ضربه زد:

- اذیتش نکن دختر! مظلوم گیر آوردی؟

نگاهم نرم شد. همانطور نشسته، دست‌هایم را دورش حلقه کردم و نفس عمیقی کشیدم:

- خوشحالم برات بهمن، خیلی خوشحال!

بغض در گلویم نشست.

- امیدوارم عشق با تو مهربون‌تر از من باشه.

ادامه رمان در تلگرام: tinar_roman 

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و چهار

وقتی از بهمن جدا شدم که چشم‌های هردویمان می‌درخشید. شانه‌اش را فشار دادم و او را رها کردم. دماغم را بالا کشیدم.

- خوبی؟

غزل بود که این را پرسید. 

- اینطور نگاه کردنت رو دوست ندارم.

به شوخی گفتم اما جدی بودم. غزل یک لحظه خودش را عقب می‌کشد:

- چطور نگاه می‌کنم؟!

- همینطور... با دلسوزی. انگار که چشمات زبون دارن و بهم میگن بیچاره!

ابروهایش روی چشم‌هایش سقوط کرد، سرم را تکان دادم:

- نگفتم که ناراحت بشی، فقط... 

نفسم را فوت کردم.

- ببین، من دارم طلاق می‌گیرم، من این خونه رو دارم، مال من نیست ولی خب... من گندم رو دارم، برادری که سالمه و... تو و بتول خانم.

به بتول خانم نگاه کردم. شمرده‌شمرده گفتم:

- من بیچاره نیستم غزل. 

در کمال ناباوری در آغوشم می‌گیرد و با صدای بلند گریه می‌کند.

-ببخشید، نمی‌دونستم دارم ناراحتت می‌کنم. 

دست‌هایم دورش حلقه می‌شود. اجازه می‌دهم اشک‌هایش را خالی کند و بعد، برایش آب می‌آورم تا تجدید قوا کند.

به بهمن مغموم نگاه می‌کنم که چطور خیره به ناکجاست. نمی‌دانم تقصیر غروب بود یا یاد بابا، فقط سنگی بزرگ روی سینه‌ام احساس کردم. سنگی که نفس کشیدن را برایم دشوار کرده بود. 

بعد از سکوتی جانگیر پرسیدم:

- بهمن تو اونجا بودی وقتی... وقتی بابا اونجوری شد؟ 

لب‌هایم می‌لرزد، هنوز نمی‌توانستم دو کلمه‌ی مرگ و بابا را در یک جمله به کار ببرم. دست بهمن روی گردنش سُر خورد و سرش اندکی سقوط کرد.

- نه والا آبجی، وقتی پیداش کردن که خیلی وقت بود اوردوز کرده بود.

عکس سه در چهار مچاله شده را از جیب مانتویم بیرون می‌آورم و لمسش می‌کنم. قطره اشک بی‌آنکه متوجهش شوم، روی دستم سقوط می‌کند. 

- این اواخر گوشاش یکم سنگین شده بود، باید چندبار صداش می‌زدم تا جواب بده. 

لبخندم می‌لرزد، نگاهم را بالا می‌آورم.

- امروز هزار بار صداش کردم، جواب نداد بهمن.

با تمام توان مرا به سینه‌اش می‌چسباند و شانه‌هایمان می‌لرزد. بهمن مثل کودکی خردسال گریه می‌کند و همین هم قلب مرا به آتش می‌کشد. کاش می‌توانستم برادر کوچکم را از این غم بزرگ محفوظ نگه‌دارم.

[هانیه پروین]

°•○● پارت صد و پنج

یک روز تمام به عزاداری گذشت. یک لحظه به شیرین‌کاری گندم می‌خندیدیم و بعد، بی‌هوا بغض می‌کردیم. بتول کمرم را نوازش می‌کرد و حواسش بود که لیوان آبم خالی نشود. 

در کمال ناباوری، صبح شد. دنیا به کارش ادامه می‌داد و فقدان بابا برایش معنایی نداشت. غزل دیروقت با شوهرش به خانه رفت و بتول پسرش را از دم در برگرداند؛ چون به نظرش با این رویه‌ای که من در پیش گرفته بودم، هرلحظه امکان داشت غش کنم.

- اگه من بدونم این چه کاریه که اینقدر واجبه! به خدا وسط خیابون از حال میری، گوش کن به حرف منِ پیرزن!

صورتم را برگرداندم.

- عه! داری می‌خندی؟ شدم مضحکه...

بی‌هوا خودم را در آغوشش انداختم.

- اگه مامانم اینجا بود، عین حرفای شما رو می‌زد. 

- شاید به حرف اون گوش می‌کردی!

خندیدم.

- زود برمی‌گردم.

- لااقل این لقمه پنیر و سبزی رو بگیر بخور! الان برادرت بیاد، من چی جوابشو بدم؟

لقمه را از دستش گرفتم. گونه‌اش را بوسیدم.

- گندم به شما امانت، خدافظ.

گوشه چشمی به من باریک کرد و اگر اشتباه نکنم، در را پشت سرم کوبید. احتمالا حتی پشت سرم ناسزا هم گفت که خب، من نمی‌توانستم بشنوم.

تا به پایین پله‌ها برسم، لقمه‌ی گردن‌کلفت بتول جان هم تمام شده بود. سرم را برای پیرمردِ درون دکه تکان دادم، او هم یک طرف روزنامه‌اش را رها کرد تا دست تکان دهد. 

وقتی به پارک ملت رسیدم که امیرعلی روی نیمکت نشسته بود و پای راستش را مدام تکان می‌داد. به او نزدیک شدم.

- خیلی وقته رسیدی؟

از جا پرید.

- من... آره... یعنی نه، تازه رسیدم.

طرف دیگر نیمکت نشستم. نفس عمیقی کشیدم و بوی چمن‌های تازه کوتاه شده را به سینه فرستادم. 

- خوبی؟

به امیرعلی نگاه کردم. فوری گفت:

- سوال مسخره‌ایه، ولی خب...

جمله‌اش از آن‌هایی بود که ادامه نداشتند.

- خوب میشم. 

با چشم، بادبادک رنگارنگ درون آسمان را دنبال کردم. 

- گفتی باید حرف بزنیم، درباره دادگاهه؟

- نه، ولی دادگاه داره خوب پیش میره. دیگه هیچ‌وقت مجبور نمیشی به اون خونه برگردی.

به امیرعلی نگاه کردم، بادبادک سقوط کرده بود.

- فکر نمی‌کردم اینجوری تموم بشه، وقتی رفتم به اون خونه... تقریبا هر روز منتظرِ اومدنِ روزهای خوب بودم.

آهی کشیدم. اخم‌هایم در هم گره خورد، مردی داشت دست دختربچه را می‌کشید، به نظر می‌رسید پدرش است که سعی دارد او را از بازی منصرف کند.

- یه سوال ازت دارم.

شانه‌هایم را بالا انداختم. دختربچه‌ی گریان داشت بادبادکش را روی زمین می‌کشید.

- اگه حیدر خیانت نمی‌کرد، هیچ‌وقت ازش جدا نمی‌شدی؟

دختربچه به زور سوار ماشین شد، پدرش در را کوبید و وقتی ماشین به حرکت درآمد، صورت کوچکش را دیدم که به شیشه ماشین چسبیده بود.