رمان عاشقانه رمان تینار | هانیه پروین کاربر انجمن نودهشتیا

[هانیه پروین]

°•○● پارت نود و هشت

بهمن با چشم‌های سرخ، خم شد و شانه‌ام را نوازش کرد. عرق کرده بودم و احتمالا بوی خوشایندی نمی‌دادم. صدای مرثیه‌خوان، داغ دلم را تازه کرد. خودم را در بین دست‌های بهمن انداختم:

- رفت... بابامون رفت. دیگه صدامونو نمی‌شنوه، وای! نتونستم ازش خدافظی کنم. 

شانه‌های بهمن می‌لرزید. حیدر با فاصله، روبرویمان ایستاده بود و حضورش آزاردهنده بود. بابا او را به من ترجیح داد. 

- آبجی...

مرا از خودش جدا کرد، اشک‌هایم روی پیراهنش لک انداخته بود. دست‌هایم را گرفت و بوسید:

- یه وقت فکر نکنی بی‌کِس و کار شدی، خودم تا آخر عمر نوکرتم.

اشک‌هایم شدت گرفت. این همان بهمن مفنگی‌ای بود که مادرشوهرم چوبش را بر سرم می‌زد؟ حدس می‌زدم ترک کرده باشد؛ چرا که این اندام ورزیده، انگار هیچ‌ دودی جز دود تهران را به ریه نفرستاده. 

- اینم هَه.

مشتش را باز کرد، عکس سیاه‌وسفیدِ سه در چهاری از من بود؛ همان عکس با مقنعه کج که هرسال به مدرسه می‌دادم. مچاله شده بود.

-این دست تو چی‌کار می‌کنه؟

نگاهش را به پشت سرم دوخت، جایی که بابا حالا در آن آرامیده بود.

- موقع فوت، تو دستش پیدا کردن.

قلبم فشرده شد. او با عکس من در دستش مُرده بود؟ خودم را روی خاک انداختم و از ته دل هق زدم؛ برای آغوشی که به من نرسید، دست نوازشی که بر سرم نکشید، برای بابا و برای خودم... که حیف شدیم.

[هانیه پروین]

°•○● پارت نود و نه

بعد از مدتی که چشمه اشکم خشکید، غزل زیر بغلم را گرفت و تن بی‌جانم را بلند کرد. با دور شدن از بابا، برگشتم و آخرین نگاهم را انداختم؛ بالاخره به مامان رسید.

بهمن درِ جلوی ماشینش را باز کرد:

- سوار شو آبجی، قربونت برم.

مات شده بودم. بهمن دوباره اسمم را صدا کرد تا به خودم آمدم و سوار شدم. غزل در را بست و گفت:

- برین خونه، منم میام.

بهمن سرش را تکان داد و ماشین را به راه انداخت. خیال می‌کردم چشمه اشکم خشکیده، اما با دیدن امیرعلی که دور از ما در گوشه‌ای ایستاده بود و در طول خاکسپاری، با چشم‌هایش از من مراقبت می‌کرد، میل بی‌انتهایی به گریه در خود حس کردم. 

- آبجی؟ اینجایی؟ واللهی منو نترسون، چرا رنگ گچ شدی! 

به بهمن نگاه کردم.

-خوبم.

برادر کوچکم برای خودش مردی شده بود. این همان نوزادی است که شب و روز نق می‌زد و دفترهایم را خط‌خطی می‌کرد؟

-بهمن چقدر بزرگ شدی... آقا شدی.

دستی به پشت سرش کشید:

-خجلمون نکن آبجی! ترک کردیم به لطفِ اون بالایی. 

اگه حالم بهتر بود، احتمالا به این خجالتش می‌خندیدم. در لحظه، اخم کرد و پرسید:

- این حیدر گوجه اذیتت می‌کرد آبجی؟ بزنم اُفقیش کنم؟ به والله که منِ خر بی‌خبر بودم. خیالم راحت بود شوهر کردی، از اون سگدونی دراومدی، رفتی خانم خونه‌ی خودت شدی. 

نفسی گرفتم و سرم را به صندلی‌ام تکیه دادم.

- دارم ازش طلاق می‌گیرم.

ماشین با صدای ترسناکی از حرکت ایستاد.

- طلاق می‌گیری؟! 

دستم را روی قلبم گذاشتم که انگار یک ضربانش را جا انداخته بود.

- یواش! چه خبرته؟ آره، طلاق می‌گیرم. مشکلی هست؟

این را با صدای بلندی پرسیدم. بهمن دست‌هایش را از فرمان ماشین جدا کرد و بالا بُرد:

- نه بابا چه مشکلی!؟ مشکلی هم باشه خودم خشتکشو می‌کشم رو سرش. 

نفس آرامی کشیدم. 

- ماشالله آبجی‌مون یه پا مرد شده واس خودش. 

دنده را جابه‌جا کرد و ماشین دوباره راه افتاد. 

- خیالت تخت باشه! خودم واست یه وکیل سه ستاره رِدیف می‌کنم، آشنا هم دارم. مجید بی‌دست یادته؟ خودش که پُخی نشد ولی داداش بزرگش...

سوت بلندی کشید.

- برو بیایی داره با از ما بهترون!

این دقیقا جایی بود که باید درباره امیرعلی به بهمن می‌گفتم، پلک‌هایم را محکم بستم.