رمان عاشقانه رمان تینار | هانیه پروین کاربر انجمن نودهشتیا

[هانیه پروین]

°•○● پارت هفتاد و دو

لبخند ریزی زدم.

-شرطم رو میگم، می‌تونی قبولش نکنی.

از جایم جُم نخوردم، او که نمی‌توانست ببیند قلبم چطور از شادی بالا پایین می‌پرد. 

-گندم رو پیش همسایه گذاشتم، باید برم. بعدا حرف می‌زنیم.

صبر نکردم تا اعتراض کند، بدون درنگ از دفتر بیرون زدم و با سری که از خوشحالی گیج می‌رفت، پله‌ها را پایین آمدم. کاش کسی تمیزشان می‌کرد! حتی یک عنکبوت کوچک هم از سقف آویزان بود.

با بیرون رفتن از ساختمان، نفس راحتی کشیدم. می‌توانستم شرط ببندم که الان پشت پنجره ایستاده و مرا تماشا می‌کند. به راه رفتن ادامه دادم، این‌بار واقعا باید آرد نخودچی می‌خریدم!

 

در خانه بلقیس خانم را با مشت کوبیدم و بلافاصله، چهره‌ام درهم رفت. قسمتی از رنگِ در ریخته بود و تکه‌ای از آن، در دستم فرو رفت.

-کیه؟

-ناهیدم.

همینطور که به سمت در می‌آمد، صدایش را بالا برد:

-کجا موندی مادر؟ چی شد دادگاهت؟ ایشالا که خیره. دعا کردم روسفید از اون خراب شده...

به نفس‌نفس افتاده بود که دیگر به در رسید و باز کرد.

-بیرون... بیای. آی! نفسم بالا نمیاد.

او را در آغوش گرفتم. در واقع هیچ وقت این کار را نمی‌کردیم، فقط آن لحظه به نظرم شیرین و خواستنی آمد. پوست شُل گونه‌اش را بوسیدم و وارد شدم.

-خوب بود بلقیس جانم. گندم کجاست؟ خوابیده؟

از انگشت برای درآوردن کفش‌هایم استفاده کردم. 

-خدا رو صد هزار مرتبه شکر!

دستش را به سمت آسمان گرفت. ناخواسته به آسمان نگاه کردم، انگار خدا درست همان جا شناور بود. 

-ناهارشو خورد خوابید. توله سگ! بالاخره اسممو یاد گرفت.

با خنده نگاهش کردم و وارد خانه شدم. کیسه آرد را گوشه‌ای رها کردم. بلقیس و گندم سر این مسئله خیلی به مشکل خوردند، او اصرار داشت اسمش را صدا بزند، وگرنه اوقاتش تلخ می‌شد.

پرسیدم:

-گفت بلقیس؟

لیوان را از آبچکان برداشتم و زیر شیر آب گرفتم. گلویم خشک شده بود. بلقیس شانه‌هایش را بالا انداخت و سعی کرد اینجای ماجرا را بی‌اهمیت جلوه دهد.

-یه طورایی آره... بهم میگه بَق‌بَق.

آب در گلویم پرید. خم شدم و سرفه کردم که سریع به طرفم آمد و به کمرم زد.