بازگشت گرگینه، رمان بازگشت آلفا | سایه مولوی عضو هاگوارتز نودهشتیا

[سایه مولوی]

با تمام سرعتم می‌دویدم و از میان کوچه‌های شهر می‌گذشتم، شاید خوش ‌شانس بودم که اکثر مردم به خاطر گرفتن جشن به خانه‌های خودشان و یکدیگر رفته بودند و خبری از آن‌ها در میان کوچه‌ها نبود تا مرا به در آن وضعیت ببینند. از دور چشمم به درختان میوه‌ی درون جنگل افتاد، جوشش خون داغ در رگ‌هایم و رویش موهای بلند در تمام بدنم را حس می‌کردم و همزمان با تغییر شکل اندامم سرعت دویدنم را بیشتر می‌کردم. در آمدن به هیبت گرگ آن هم پیش چشمان یک مشت جادوگر که همانطور هم به من و راموس شک داشتند و از ما می‌ترسیدند اصلاً چیزی نبود که دلم آن را بخواهد. وارد جنگل شدم و با گذشتن از لابلای درخت‌ها خودم را به تپه‌ای که بلندتر از تمام تپه‌ها بود رساندم. روی تپه ایستادم و به ماهی که حالا درست در وسط آسمان بود خیره شدم، تمام شهر زیر پایم بود و نور ماه به من قدرت می‌داد و من به خوبی می‌توانستم بالا آمدن گرگ درونم را حس کنم. چشمانم را بستم و با درد شدیدی که در ستون فقراتم پیچید روی زانوهایم به خاک افتادم، سال‌های سال بود که این درد را در هر نیمه‌ی ماه و هر شبِ ماه کامل تجربه می‌کردم و باز برایم عادی نمی‌شد. پنجه‌هایم را درون خاک و سبزه‌ی روییده از زمین فرو بردم و مشتی از خاک را درون پنجه‌ام گرفتم، پنجه‌هایم درحال بلند شدن بود و تمام عضلات و رگ‌های بدنم از شدت فشار بیرون زده بود. دندان روی هم ساییدم تا از درد شکسته شدن استخوان‌هایم فریاد نکشم؛ تبدیل شدن برای من سراسر درد بود و درد، اما همین درد هم برایم خوشایند و لذت‌بخش بود چرا که در خود قدرتی را احساس می‌کردم که در حالت عادی هرگز قادر به داشتنش نبودم. بالاخره دردها فروکش کرد و من به طور کامل به هیبت گرگی خودم در آمدم، دیگر در تنم زخم و ضعفی احساس نمی‌کردم و این برای من حالتی بسیار خوشایند بود. همانطور که چهار دست و پا روی زمین نشسته بودم سر چرخاندم و به بدن بزرگ و عضلانی خودم که حالا پر از موهای سفید و نقره‌ای شده بود نگاهی انداختم و‌ با همان صورت پوزه مانند لبخند زدم؛ دلم برای دیدن خودم در آن وضعیت بسیار تنگ شده بود! روی دو پا ایستادم و با بالا گرفتن سرم و چشم دوختن به نور ماه زوزه‌ای سر دادم؛ زوزه‌ای از سر‌خشم و لذت! خشمی که از نبودنم در سرزمین خودم و دور بودن از خانواده‌ام نشأت می‌گرفت و لذتی که به خاطر آن قدرت بی‌حد و حصر‌، در وجودم شکل گرفته بود.

[سایه مولوی]

***

راموس
نگران و کلافه پایم را به زمین می‌کوبیدم و نگاه بی‌هدفم را در دور و اطراف سالن می‌گرداندم. می‌دانستم که تا زمان ناپدید شدن ماه خبری از لونا نخواهد شد، اما نگران بودم و ناخودآگاه نگاهم مدام سمت ورودی سالن کشیده میشد. 
- چیزی شده راموس؟ چرا اینقدر کلافه به نظر میرسی؟!
لبخند اجباری زدم؛ نمی‌خواستم با نگرانی‌هایم جشن آن‌ها را خراب کنم. 
- چیزی نیست، یکم نگران لونا هستم که تنهایی رفته بیرون.
ولیعهد با ابروهای بالا رفته از تعجب نگاهم کرد و پرسید:
- چرا تنهایی رفته بیرون؟!
با خونسردیی که تنها در ظاهرم نمود پیدا کرده و در دلم هیچ اثری از آن نبود شانه بالا انداختم.
- خب امشب ماه کامله و اون تبدیل میشه، نمی‌خواست جلوی مردم این اتفاق بیوفته و برای همین هم از قصر رفت بیرون.
ولیعهد تک‌خندی زد و با هیجان گفت:
- اوه من پاک فراموش کرده بودم که شماها گرگینه هستید و ‌توی شب‌های ماه کامل تبدیل میشید.
لحظه‌ای مکث کرد و انگار که چیز جدیدتری به ذهنش رسیده باشد پرسید:
- ببینم مگه تو هم مثل اون یه گرگینه نیستی؟ پس چرا تو تبدیل نشدی؟!
نفسم را عمیق و پوف مانند بیرون دادم؛ حالا در آن شرایط باید همه چیز را به او توضیح می‌دادم؟!
- خب من… من نمی‌تونم تبدیل بشم.
- نمی‌تونی؟! چرا؟!
کلافه پلک روی هم فشردم؛ کنجکاوی‌های جناب ولیعهد تمامی ‌نداشت.
- چون من با بقیه‌ی گرگینه‌ها متفاوتم.
پادشاه که انگار توجه‌اش به گفتگوی ما جلب شده بود پرسید:
- تو با بقیه متفاوتی؟! چجور تفاوتی داری؟!
- خب من به اندازه‌ی بقیه‌ی‌ گرگینه‌ها قدرت بدنی ندارم و مثل اون‌ها چه توی شب‌های ماه کامل و چه در حالت عادی نمی‌تونم به هیبت گرگ دربیام. 
پادشاه با حالتی عجیب و سردرگم سر تکان داد؛ حال و احوالاتی که داشت مرا متعجب کرده بود. چرا که حس می‌کردم او در وجودم به دنبال چیزی می‌گشت.
- یعنی… یعنی تو تابحال به گرگ تبدیل نشدی؟!
سرم را در تأیید حرفش تکان دادم.
- فقط یکبار، اون‌هم وقتی که پونزده سالم بود و به بلوغ رسیده بودم.