بازگشت گرگینه، رمان بازگشت آلفا | سایه مولوی عضو هاگوارتز نودهشتیا

[سایه مولوی]

با تکان خوردن دستی جلوی صورتم به خودم آمدم.
- هِی راموس حواست کجاست؟
سرم را تکانی دادم تا آن افکار ریز و درشت را از سرم بیرون کنم.
- هیچی، همینجام.
لونا تکخندی زد.
- آره، کاملاً معلومه. راستی پدر و مادر تو کجان؟! هیچ‌وقت ازشون باهام حرف نزدی.
متعجب از سؤال او ابرو بالا انداختم، البته او هم حق داشت. من همه چیز را درباره‌ی او می‌دانستم و او چیزی از من نمی‌دانست و بیشتر در عجب بودم که چطور پیش از این جلوی کنجکاوی‌اش را گرفته و چیزی نپرسیده بود‌.
- پدر و مادر من سال‌ها پیش کشته شدن.
لونا دست روی لب‌هایش گذاشت تا صدای فریاد از سر بهت و حیرتش را کنترل کند.
- وای خدای من، چ… چجوری کشته شدن؟!
از یادآوری پدر و مادرم آهی کشیدم و چشم به شعله‌های آتش دوختم، آن روزهای لعنتی را محال بود از یاد ببرم.
- خون‌آشام‌ها اون‌ها رو کشتن.
- و… ولی من شنیدم که خون‌آشام‌ها فقط پادشاه و دور و اطرافیانشون رو کشتن، نکنه که پدر و مادرت رو هم از اطرافیان پادشاه بودن؟!
دستی به صورتم کشیدم؛ دروغ گفتن را دوست نداشتم، اما نمی‌خواستم هم راستش را بگویم و طرز فکر دخترک نسبت به من عوض شود.
- آ… آره، اون‌ها به پادشاه خدمت می‌کردن‌.
لونا غمگین شده نگاهم کرد.
- ببخش، نمی‌خواستم ناراحتت کنم.
سرم را تکانی دادم، این افکار همیشه در ذهنم بود و من دیگر به این افکار و یادآوری آن روزها عادت کرده بودم.
- عیبی نداره، من دیگه بهش عادت کردم.
لونا لبخند تلخی زد و من با لبخندی به مراتب‌ تلخ‌تر و پر غصه‌تر جوابش را دادم. ای کاش درد من تنها از دست دادن عزیزانم و تنها شدن خودم بود، ای کاش عذابی به سنگینیِ نابودی سرزمینم به گردنم نبود تا اینطور روح و روانم را نابود کند! 
- اوه این سیب زمینی‌ها سوخت.
با صدای هول زده‌ی لونا نگاهم را به سیب زمینی‌های در دل آتش دوختم. لعنتی‌! پوست همه‌شان سوخته بود.

[سایه مولوی]

با عجله تکه چوبی برداشتم و سیب زمینی‌ها را از میان آتش بیرون کشیدم؛ نمی‌دانستم چرا مدام با حضور لونا در هرکاری که قبلاً در آن مهارت داشتم حالا گند می‌زدم.

یکی از سیب زمینی‌ها را به دست لونا دادم.
- لعنتی! همه‌شون سوخت.
لونا سیب زمینی را از‌ وسط دو نیم کرد و درحالی که نیمی از آن را سمت من گرفته بود گفت:
- درسته که پوستش یکم سوخته، ولی عوضش مغزش خوب پخته!
از این حرف لونا لبخندی روی لبم نشست، دخترک خوب بلد بود چطور با یک حرف من را از آن حال و هوای مزخرف بیرون بکشد.
- حالا چجوری باید بخوابیم؟ اینجاها پر از حیوون‌های وحشیه.
به لونایی که چشمانش خواب‌آلود شده بود نگاه کردم؛ خودم آنقدر غرق در فکر بودم که خواب از سرم پریده بود، اما لونا را انگار طی کردن مسیر زیادی خسته کرده بود.
- تو برو توی غار بخواب، من همینجا نگهبانی میدم.
- پس تو چی؟!
شانه‌ای بالا انداختم.
- من فعلاً خوابم نمیاد.
لونا اخم کرده غر زد:
- اما اینجوری که نمیشه، تو هم نیاز به استراحت داری!
- بی‌خیال دختر، یک نفر باید بمونه این بیرون و نگهبانی بده.
لونا لحظه‌ای متفکرانه به من خیره شد.
- خب پس اول من چند ساعت می‌خوابم و تو نگهبانی بده و بعد بیدارم کن تا من نگهبانی بدم و تو بخوابی.
سرم را تکان دادم، من می‌خوابیدم و لونا نگهبانی می‌داد؟ عمراً!
- نه، نه لازم نیست، من اصلاً خسته نیستم.
لونا ابرو درهم کشید و با لحن خشنی که به صورت ظریفش نمی‌آمد گفت:
- من نمی‌خوام فردا صبح با یه گرگینه‌ی خسته و بی‌رمق همسفر بشم، چند ساعت دیگه میای بیدارم می‌کنی تا من نگهبانی بدم؛ فهمیدی؟
لحظه‌ای به اخم‌های درهم لونا و لب‌هایی که به روی هم می‌فشردشان تا نخندد نگاه کردم، مگر می‌توانستم توی ذوق دخترک بزنم؟!
- باشه، واقعاً لازم نیست اینقدر خشن برخورد کنی دختر!
با این حرفم لونا خندید و خودم هم با وجود غمگین بودنم خندیدم.
لونا انگشت اشاره‌اش را به طرفم گرفت و گفت:
- ولی این رو جدی میگم، چند ساعت دیگه میای و بیدارم می‌کنی؛ باشه؟
لبخند مهربانی زدم و انگشت اشاره‌اش را آرام میان پنجه گرفتم.
- باشه خانومِ خشن، میام و بیدارت می‌کنم.
سر عقب کشیده و ‌انگشتش را که رها کردم لونا با سرعت وارد غار شد و من باز با ‌دوختن نگاهم به شعله‌های زرد و سرخِ آتش در گذشته‌هایم غرق شدم.

ویرایش شده 4 ساعت قبل توسط سایه مولوی