تخته امتیازات

به طرزی عجیب به آدم‌های غمگین جذب می‌شوم؛ البته نه هر آدم غمگینی، آدم‌هایی که غم‌هایشان باعث شده بزرگ شوند، بزرگ تر از سنشان.

کهکشان من چطوره؟

هااای چطور مطوری؟

ممنون بابت واکنشات💪👌🙏

مبارکدی ارتقا تاپدون👏👏👏💪

همو میشناسمممم؟

عشقم داستان کهکشان اوکیه. برا انتشار اگر‌کاری داره انجام بدین

سلام، به نودهشتیا خیلی خیلی خوش اومدین از اینجا میتونید رمان نوشتن رو شروع کنید: تالار تایپ رمان

خسته نباشی ♥️ هرموقع سرت خلوت تر شد بهم خبر بده منم چندتا رمان و داستان دارم برام زحمتش رو بکشی🧡

https://forum.98ia.net/topic/399-داستان-کوتاه-من-نرگسم-از-ماسو-کاربر-انجمن-منتشر-شد/?do=getNewComment

زهرا 🥺

دست گلت طلا خانومی فقط نسترن دیگه چت باکس برام فعال نیست یعنی کلا حذف شده ببخش زحمتت میدم❤

یه فانتزی شیک و قشنگ با رعایت تمام نکات ویرایشی... 😇 آفرین تا تهش همینطور پیش برو

چرا با تصور بوسه این دوتا نیش‌من وا شد 🗿🤣

سلام، به نودهشتیا خیلی خیلی خوش اومدین از اینجا میتونید رمان نوشتن رو شروع کنید: تالار تایپ رمان

شده باران بزند... بر بدن پنجره‌ات؟! ناگهان بغض بیفتد... به تن حنجره‌ات:))

<نخ‌کش> به خودم آمدم و دیدم دیر شده بود، خودم را سنگ پای کسانی کرده بودم‌ که حتی ارزش یک لحظه بد اوقاتی مرا نداشتند. دیر شده بود برای بازگشتن به منی که دیگر شوق چیزی را نداشت، به یاد دارم هنگامی که کودکی خردسال و بی‌گناهی بودیم، بی‌بی جان همیشه مارا در ایوان خانه کاه‌گلی‌اش میهمان می‌کرد و قشنگ‌ترین سخنان را به زبان می‌اورد که حال به این نتیجه رسیده‌ام‌که منظور بی‌بی چه بوده است.. "می‌دونی روله جان، این آدم هایی که می‌بینی، هیچ‌ کدامشان قرار نیست همیشه پیشت باشن ننه، سعی کن هیچ وقت به موندن کسی دل نبدی که ویرون میشی ننه، اگه بره انگار قلبت یه تکه پارچه کهنه شده که گیر می‌کنه به دکمه پیرهنش و با دور شدن اون از تو، کم‌کم قلبت نخ‌کش میشه و به یک تار نخ می‌رسه که نمی‌دونی اون‌ نخ رو خودت ببری یا بزاری همینجوری آخرین چیزی باشه که تورو به اون وصل می‌کنه..." حال می‌دانم که اگر اخرین‌ تل نازک نخ را ببرم، نفس خودم را نیز همراه با آن نخ به خاک سردی خواهم‌برد که حتی آمدنت نیز فایده‌ای برای زنده شدنم‌نخواهد داشت... اما این را نیز‌ می‌دانم که اگر آن را نبُرَم، از درد فراق و دوری خودش کهنه و پوسیده و در آخر قطع خواهد شد. حال که نیز‌ نمی‌دانم آن یک تکه نخ را ببرم یا نبرم، تمامی عکس های سیاه سفیدمان را آتش می‌زنم که هیچ‌گاه هوس خیره شدن به چشمانتان و لبخند عمیقی که بر روی لب‌هایم نقش دارد بر سرم نزنم تا ویران تر از آن چیزی که هستم نشوم. تمامی خاطراتمان که گویی یک‌کتاب پوسیده قدیمی ارزشمند هست را نابود خواهم کرد؛ زیرا که با هربار مرور ان کتاب، کلفت تر می‌شود، گویی که تمام احساس جهان در میان تکه‌های کاغذ و واژه ها مانده است. به راستی عکس و خاطراتمان را نیز وصل آن یک تکه نخ می‌کنم، ببرم نابود خواهد شد، نبرم نابود خواهم شد... _از دلدار به دلشکن تاریخ؟! *یک هزارم‌و چهارصد و سوم برج یازدهم روز پنجم یک بامداد*