رمان فراموشم نکن | غزال گرائیلی کاربر انجمن نودهشتیا

[QAZAL]

پارت بیست و پنجم 

همون‌طور که تو سکوت اشک می‌ریختم؛ به حالت مسخره کردن نگام کرد و با همون لحنش گفت:

ـ چی‌شد خانوم کوچولو؟ نکنه انتظار داشتی ازت عذرخواهی کنم؟ 

چیزی نگفتم، یهو با جدیت گفت:

ـ من همینم دختر خوب، بهتره اینو تو ذهنت فرو کنی، آدمی که عاشقشی همینه.

دیگه نتونستم تحمل کنم و بدون هیچ حرفی دویدم رفت پایین، کنار پله مهدی رو دیدم که با تعجب از این عجله من بهم سلام کرد اما اصلا سرم رو بلند نکردم که جوابش رو بدم اما باید بهش یه چیزی می‌گفتم، نباید این‌قدر تو خودم می‌ریختم، در کافه رو باز کردم همین لحظه برگشتم و دیدم بالای پله وایساده و بهم نگاه می‌کنه، مهدی آرتی هم زیر گوشش داشت یسری چیزا می‌گفت. از اعماق قلبم با گریه گفتم:

ـ این حرکتت رو هیچوقت فراموش نمی‌کنم، هیچوقت.

همه تو کافه ساکت شدن و برای یه لحظه بهم نگاه کردن. چیزی نگفت، در رو بستم و از کافه با عجله اومدم بیرون. آرش ماشین و سر و ته کرده‌بود و اون سمت خیابون منتظرم بود، با دیدن چهره‌ی من از ماشین پیاده شد، با گریه عرض خیابون رو دویدم تا برم و سوار ماشین بشم تا بهش بگم چطور جلوی اون همه دختر پاپتی منو سکه‌ی یه پول کرد! تا بگم که منو کشوند تا اونجا که تحقیرم کنه اما؛ قسمت بهم اجازه نداد؛ یهو با یه ضربه رفتم رو هوا و با سرعت پخش زمین شدم. 

 

دیگه چیزی نمی‌شنیدم؛ ته دلم و مغزم انگار خالی شده بود و چشمام سیاهی رفت و بسته شد.

[QAZAL]

پارت بیست و ششم

(سهند )

با بی‌حوصلگی فیلمنامه رو پرت کردم رو میز و ولو شدم رو تخت؛ پولش خیلی خوب بود و برای همین قبول کردم برای بازیش تا مازندران برم؛ خسته شده بودم از این همه تو چشم بودن خسته شده‌بودم، از ابراز علاقه‌های الکی و بی سر و ته اما؛ مجبور بودم دووم بیارم و تو زندگی واقعیم هم جلوی طرفدارا نقش بازی کنم، هیچکدوم از این علاقه‌ها رو باور نمی‌کردم، منو خانوادم نخواستن، پدرم بهم قول داد میاد دنبالم اما هیچوقت نیومد، دیگه قطعا این علاقه‌ها رو باور نمی‌کردم مثل یه حیوون باهام برخورد کردن، استخونام رو خورد کردن. اگه بخاطر چهره‌ام نبود شاید هیچوقت به این درجه از محبوبیت نمی‌رسیدم، خلاصه که جوون کردم تا اینجا رسیدم و درسته که خسته‌ام اما مجبورم دووم بیارم و ادامه بدم، دلم می‌خواست زندگی یه چیزی فراتر از معنای دووم آوردن باشه، چشمام رو از رو سقف گرفتم و یه سیگار روشن کردم، یه پک به سیگار زدم که زنگ خونم زده‌شد.، به ساعت نگاه کردم، قطعا مهدی بود. اومده‌بود دنبالم تا بریم تنیس بازی کنیم اما اصلا حس و حالش رو نداشتم. رفتم در رو باز کردم و دیدم با کلی کادو توی دستش وایستاده و با دیدن من گفت:

ـ هنرمند بیا اینا رو از دستم بگیر. 

پوزخند زدم و وسایل رو از دستش گرفتم و گذاشتم گوشه‌ی خونه، مهدی دستی به موهاش کشید و گفت:

ـ سهند واقعا کنجکاو نیستی بدونی چی برات می‌فرستن؟

همون‌طور که سیگار می‌کشیدم، گفتم:

ـ نه اصلا.

با تعجب پرسید:

ـ آخه چرا؟

نگاش کردم و گفتم:

ـ چون همشون فیکه، هیچکس جز خودم منو واقعی دوست نداره، تو این دنیا فقط خودم پشت خودم بودم نه کس دیگه.

مهدی با ناراحتی بهم نگاه کرد و گفت:

ـ بی‌معرفت پس من چی؟

پوزخند زدم و گفتم:

ـ و البته تو اما آخرش فقط خودم می‌مونم.

زد به شونه‌ام و گفت:

ـ نمی‌ریم تنیس؟ امیر محمد منتظرمونه.

همین‌طور که می‌رفتم سمت بالکن، گفتم:

ـ امروز اصلا رو موودش نیستم مهدی.

مهدی با کلافگی گفت:

ـ خب بریم یه دست بازی کنیم حالت میاد سرجاش.

مهدی گیر داده بود و تا نمی‌رفتم ولکن ماجرا نبود. ته سیگار و انداختم و گفتم:

ـ بریم ولی آب پرتقال بعدش مهمون توام.

خندید و گفت:

ـ باشه.

[QAZAL]

پارت بیست و هفتم

نگهبان برج با دیدن من ماشین رو برام آورد و رو بهش گفتم:

ـ ممنون آقا حیدر.

آقا حیدر که یه پیرمرده شصت ساله بود با ذوق گفت:

ـ خواهش می‌کنم آقا، وظیفست.

داشتیم سوار ماشین می‌شدیم که یهو یه چیزی یادم اومد و رو بهش گفتم:

ـ آقا حیدر یسری وسایل هست برگشتنی بیاین دم خونه ازم بگیرین.

با ذوق اومد بغلم کرد و گفت:

ـ ممنونم آقا خدا ازتون راضی باشه، خدا سایت رو از سرم کم نکنه.

لبخند سردی زدم و یه دور به پشتش زدم و گفتم:

ـ چیزی نیست.

سوار شدیم و سمت خیابون فرشته حرکت کردیم، یه باشگاهی بود سمت خیابون اصلیش که فقط هنرمندا می‌تونستن عضو بشن و هزینش حدود دو برابره باشگاه‌های دیگه بود، مهدی تو ماشین و همون‌طور که با گوشیش ور می‌رفت، رو بهم گفت:

ـ سهند نظرت راجب این پسره آرش چیه؟

گفتم:

ـ اگه از نظر تو کارش خوبه، منم مشکلی ندارم.

مهدی گفت:

ـ آره برای من چندتا نمونه کارش رو ایمیل کرد. بنظرم خوب بود، بچه‌ی خوده مازندرانه و واسه این سریالت می‌تونه کلی اطلاعات جمع کنه.

شونه ای بالا انداختم و چیزی نگفتم که مهدی گفت:

ـ پس من اوکی رو بهش میدم.

سرم رو تکون دادم و تو خیابون اصلی پیچیدم و دم در باشگاه کارتم رو نشون دادم و وارد شدیم، اون روز با امیرمحمد یکم تنیس و بوکس تمرین کردم و خداوکیلی حالم سرجاش اومد، مهدی با لپتاپ و گوشیش درگیر بود، یکم که تمرین کردم، حوله رو گذاشتم دور گردنم و رفتم رو نیمکت کنار مهدی نشستم. مهدی صفحه لپتاپ رو چرخوند سمت من و گفت:

ـ نگاه کن! یکی دیگه از عاشقای حیرانت.

بدون اینکه نگاه کنم، بطری آب رو سر کشیدم و مهدی گفت:

ـ ایمیلت رو می‌خواد!

با چشم غره بهش گفتم:

ـ دنبال شر نباش مهدی؛ ردش کن بره.

مهدی گفت:

ـ اما آخه خیلی مصره!

با اخم نگاهی بهش کردم و گفتم:

ـ همین که گفتم.

اینو گفتم و با حولم گردنم رو خشک کردم و رفتم تا برای بار آخر تمرین بکنم.

[QAZAL]

پارت بیست و هشتم

تو ماشین از مهدی پرسیدم:

ـ سیروس بهت زنگ زد؟

مهدی بهم نگاهی کرد و گفت:

ـ آره گفتش که آخر هفته باید بریم مازندران، خبرهای توی وبلاگ هم که همین آرش برات انجام میده.

از ماشین جلویی سبقت گرفتم و گفتم:

ـ راجب هزینه‌ها صحبت کردی؟ گفتی تو دو قسط 

پرید وسط حرفم و گفت:

ـ نگران نباش سهند‌، همه چیز رو گفتم.

چیزی نگفتم که دوباره پرسید:

ـ سهند من یه چیز دیگه هم می‌خوام بهت بگم.

سریع گفتم:

ـ پول و که زد به حسابم، سهمت رو میدم.

مهدی چشم‌غره‌ای بهم داد و گفت:

ـ دستت درد نکنه، من یه همچین آدمیم؟

یه‌کم لبخند زدم و گفتم:

ـ بهرحال سهمته، حقته، باید بگیری.

گفت:

ـ راستش من می‌خواستم یه چیز دیگه بگم.

گفتم:

ـ بگو.

مهدی گفت:

ـ ببین این آرش موقع تمرینت بهم زنگ زد، اون دختره که گفتم ایمیلت رو می‌خواست.

سرم رو تکون دادم که ادامه داد و گفت:

ـ نمی‌دونم با اون دختره چه نسبتی داره ولی زنگ زد که بابت ایمیلت باهام حرف بزنه.

با عصبانیت گفتم:

ـ الان منظورت اینه که ایمیلم رو دادی بهش؟

پوزخندی زد و گفت:

ـ بچه شدی؟ معلومه که ندادم ولی میگم وقتی این‌قدر اصرار داره یکم

پشت چراغ راهنما وایسادم و پریدم وسط حرفش و گفتم:

ـ من دیگه از این همه علاقه‌های الکی اشباع شدم مهدی، اینو که تو بهتر از من می‌دونی.

مهدی گفت:

ـ سهند نمی‌شه که تجربه تلخ گذشتت رو به پای همه آدما بنویسی.

بهش نگاه کردم و گفتم:

ـ منو پدر و مادرم ول کردن، دخترای غریبه می‌خوان دوسم داشته باشن؟

چیزی نگفت. ادامه دادم و گفتم:

ـ اگه چهره و پولش رو نداشتم و هنوزم خودم رو از توی اون پرورشگاه بیرون نکشیده‌بودم، هیچکس حتی نگاهمم نمی‌کرد.

مهدی ساکت شده‌بود و چیزی نگفت‌. با صدای بوق ماشین های پشت سری حرکت کردم.

[QAZAL]

پارت بیست و نهم

گردنبند شانسم رو گذاشتم دور گردنم و کوله پشتیم رو گرفتم و به پارسا( رانندم)زنگ زدم، امروز قرار بود بریم مازندران و با صاحب خانه سالمندان توی بابلسر صحبت کنیم، اون‌جوری که توی فیلمنامه خوندم، از سی قسمت سریال، حداقل بیست قسمتش قرار بود اونجا فیلمبرداری بشه. گردنبندم رو توی دستم فشردم و چشمام رو بستم و از صمیم قلبم خواستم که این‌بار هم اتفاقات خوبی برام رقم بخوره و این کار هم مثل بقیه کارای هنریم یه اثر موندگار توی کارنامم بشه. این گردنبند که یه کیف مشکی کوچیکی بود و توش یه دعا بود، از وقتی که یادمه گردنم بود، هر موقع می‌ترسیدم یا کسی اذیتم می‌کرد؛ اون رو توی دستم فشار می‌دادم و از صمیم قلب دعا می‌کردم تا از اون بلا خلاص بشم و در کمال تعجب هم این گردنبند چیزی بود که واقعا منو از تمام اتفاق های بد حفظ می‌کرد، از بچگیم تا به الان. 

با صدای بوق ماشین، چمدونم رو گرفتم و به سمت سفر جدید زندگیم راه افتادم، مازندران همیشه برای من جزو جاهای مورد علاقم بود، بهرحال منو از اینجا بردن و سپردن به پرورشگاه. نگاه کردن طولانی به دریا و تماشا کردن غروب آفتاب واقعا بهم آرامش می‌داد، اولین بار که فیلمنامه رو خوندم و فهمیدم که قراره بابلسر فیلمبرداری بشه واقعا خوشحال شدم، انشالا که با خاطرات خوش به تهران برمی‌گردم. 

حدود چهار ساعت و خورده‌ای تو راه بودیم، وقتی رسیدیم با کلی جمعیت جلوی خانه‌ی سالمندان مواجه شدم.

[QAZAL]

پارت سی‌ام

یه هوف بلندی کشیدم و گفتم:

ـ چقدر خبرا زود پخش می‌شه!

مهدی خندید و گفت:

ـ بهرحال همه عاشق بازیگر مورد علاقشونن و این فرصت رو از دست نمی‌دن. 

سعی کردم نقاب آدم خیلی خنده رو رو دوباره به صورتم بزنم؛ پیاده شدم و دخترا و پسرا بعلاوه‌‌ی چندتا خبرنگار هجوم آوردند سمت ماشین؛ مهدی سعی می‌کرد تا من رو یجورایی از دستشون نجات بده اما موفق نشد، بنابراین منم طبق معمول تسلیم شدم و فکر کنم حدود دو ساعتی وایسادم و با همشون عکس گرفتم و سعی کردم در حد یکی دو جمله باهاشون حرف بزنم. 

بالاخره بعد از کلی تلاش مهدی تونست من رو از دستشون نجات بده و وقتی وارد ساختمون شدیم بهم گفت:

ـ آرش گفت که تو اتاق کنار اتاق مدیر منتظر ماست.

با اکراه گفتم:

ـ بریم لطفا، فکم از این همه خندیدن و حرف زدن واقعا درد گرفته.

مهدی خندید و چیزی نگفت، تا رسیدیم سمت اتاق دیدم که یه دختره همزمان در رو باز کرد، واسه چند لحظه بدون پلک زدن، بهم خیره شده‌بود. چهره‌ی خیلی معصومی داشت و بنظر میومد که بچه مدرسه‌ای باشه، از نگاهش حس کردم که اینم از اون طرفدارای دو آتیشست که این‌جور محو من شده اما چیزی که برام عجیب بود اینکه تو اون اتاق چیکار می‌کرد و چرا پایین پیش بقیه نبود. خلاصه که پیشش نتونستم نقش بازی کنم و سعی کردم مثل خیلیای دیگه ندید بگیرمش، تو اتاق متوجه شدم که آشنای آرشه و اون دختری که دنبال ایمیل من می‌گشت، همین دخترست. یه رفیق خیلی جنجالی داشت که از رفتار من خیلی بهش برخورده‌بود، خیلیم آدم زبون درازی بود اما از اینکه باهاش بحث می‌کردم خوشم میومد، اسمش غزاله بود. این دختر یه غمی تو چشماش بود که درک نمی‌کردم و تمام تلاشش این بود که طرفدار دو آتیشم رو از اون اتاق خارج کنه اما دختره سمج تر از این حرفا بود. چیزی که اصلا ازش خوشم نمیومد و خیلی رو مخم می‌رفت، چون این علاقه ها رو واقعی نمی‌دیدم و می‌دونستم اگه شخصیت واقعی منو بشناسه، زودتر از اینا دمش رو می‌زاره رو کولش و می‌ره. خیلی مودبانه از اتاق بیرونش کردم و با آرش راجب هزینه ها و زدن وبلاگ شخصی من صحبت کردیم و حدود نیم ساعت بعد سیروس( کارگردان فیلم) و خشایار( تهیه کننده) اومده بودن و با همدیگه بابت زمان و روزهای فیلمبرداری تو خونه‌ی سالمندان، گپ زدیم. موقع برگشت یسری از هدایایی که طرفدارا برام گرفته بودن و تقدیم خانه‌ی سالمندان کردم و تا جایی که دست پارسا جا داشت بقیش رو با خودم بردم. تو مسیر از آرش خواستم که زمانهایی که برای فیلمبرداری پشت صحنه قراره بود، تنها بیاد و کسی رو پشت سر خودش راه نندازه، کمی بهش برخورد ولی حرفم رو تایید کرد. 

[QAZAL]

پارت سی و یکم

اما این دختر که اسمش تیارا بود، اصلا دست نکشید. تیارا همه‌جوره پشتم بود، با اینکه هر روز به بدترین نحو ممکن باهاش رفتار می‌کردم، بازم با لبخند باهام صحبت می‌کرد و سعی می‌کرد که حرفام رو ندید بگیره. برام خیلی عجیب بود، چون یه همچین دوست داشتنی رو تابحال هیچوقت نه دیده بودم و نه تجربش کرده بودم، بعضا دلم براش می‌سوخت اما نمی‌خواستم این دلسوزی باعث بشه تو دلم جا باز کنه چون چشماش قدرت اینو داشت که منو سمت خودش بکشه، همش هم اصرار داشت که منو بعنوان طرفدار دوست نداره اما حتی تلاش نمی‌کردم که بهش گوش بدم. بازم منصرف نشد و هر روز طبق معمول با آرش میومد سر صحنه فیلمبرداری، با بدترین شکل ممکن باهاش رفتار می‌کردم و خوردش می‌کردم اما بازم با مهربونی جوابم رو می‌داد. این رفتارم از خالی بودن شخصیتم نشات می‌گرفت. چون هیچکس رو تو زندگیم ندیده بودم که اینقدر خالصانه دوسم داشته باشه و بنابراین این مسئله رو هم باور نمی‌کردم، یه روز به طرز خیلی مشکوکی تیارا دیگه همراه آرش نیومد سر فیلمبرداری، عجیب بود اما از نبودنش خوشحال نشدم انگار به حضورش عادت کرده بودم. تا یک هفته دیگه خبری ازش نشد و آرش هم بابت این موضوع چیزی بهم نگفت، غرورم اجازه نمی‌داد که ازش بپرسم چه اتفاقی براش افتاده، ذاتا مطمئن بودم اگه دیگه سر و کله‌اش پیدا نشه به زودی زود فراموشش می‌کنم اما این‌طور نشد. این دختر از ذهنم بیرون نمی‌رفت، مدام توی پشت صحنه دنبالش می‌گشتم تا بالاخره بیاد و با یه گل توی دستش یا یه ظرف غذا با چشمای مهربونش، منتظرم باشه، طاقت نیاوردم و یه روز آرش رو کشیدم کنار تا ازش یه خبری بگیرم.

[QAZAL]

پارت سی و دوم

از آرش به صورت خیلی نامحسوسی از تیارا پرسیدم و اونم گفت که این دختر بخاطر من خیلی کارا کرده و خیلی عذاب کشیده و دنبال یه رابطه درست می‌گرده، گفتم که پس توی آدم اشتباهی دنبال معیار خودش می‌‌گرده چون من آدم روابط درست نیستم، تو زندگیم فقط خودم رو داشتم و هیچ‌کس بجز خودم برام مهم نیست، آرش هم که این‌همه از خود‌خواهیم رو دید گفت که اگه این‌دفعه تیارا خودش اومد مثل آدمیزاد باهاش حرف بزنم و کاملا از خودم ناامیدش کنم، منم قبول کردم چون این دختر معصومی که من دیدم حقش نبود اینقدر زندگیش رو پای من تلف کنه، بهتر بود که بره پی قسمت و کسی که مثل خودش بهش محبت کنه. 

یه روز یکی از بچه‌‌های تئاترشهر که شمالی بود و قبلا دو سه تا تئاتر باهم کار کرده بودیم، تا فهمید که شمالم با دوستای دیگه‌اش یه برنامه گذاشت تا توی کافه همو ببینیم، یکی از بچه‌‌های شیطون و لوس گروه بازیگری بود و نمی‌خواستم درخواستش رو قبول کنم اما یهو حرفای آرش تو ذهنم تکرار شد و با خودم گفتم این دیگه راه آخره، بعد از این دیگه تیارا منو نمی‌بینه چون به صورت کامل ازم متنفر می‌شه، به مهدی گفتم به دختره زنگ بزنه و برنامه‌رو بچینه، به آرش هم زنگ زدم و گفتم که تیارا رو بیاره که باهاش حرف بزنم اما نگفتم که قراره چیکار کنم، وقتی اون روز رسیدم کافه، برنامه رو به نازنین گفتم و بهش گفتم تا می‌تونه شخصیت تیارا رو طوری جلوی من زیر سوال ببره تا واسه همیشه این دختر ازم دور بشه. اونم بدون چون و چرا قبول کرد.

[QAZAL]

پارت سی و سوم

مهدی بارها ازم پرسید که قراره چیکار کنم و بهش چی بگم اما دست به سرش کردم. اون روز نازنین با چند نفر از دوستای خودش اومد کافه. من طبقه وی‌آی‌پی رو رزرو کردم تا از بالا ببینم که اومده و بعد نقشه‌ام رو عملی کنم، حدود یه ربع بعد از اومدن ما رسید، زمانی که داشت با گارسون حرف می‌زد، شروع کردم به چرت و پرت گفتن و خاطرات مسخره‌ای اون سالو با نازنین رو تعریف کردن. آروم و بدون سروصدا اومد بالا، با دیدن من وسط دخترا شوکه شده‌بود، نازنین و رفیقاش هم کم نذاشتن و تا می‌تونستن جلوی من، آبروی تیارا رو بردن و مسخرش کردن. اون بغض تو چشماش اصلا از یادم نمیره، بعضی اوقات که فکر می‌کنم با خودم می‌گم چطور تونستم این‌قدر حیوون باشم؟ چجوری خودخواهی این‌قدر چشمام رو کور کرده‌بود؟ چطور نتونستم عشق خالص تو چشماش و رفتارش رو ببینم؟ حالا یبارم خدا بهم لطف کرده بود و یکی رو گذاشت وسط زندگیم که صمیمانه دوسم داشت اما منه احمق واسطه‌ی رنجوندش، هرکاری از دستم برمیومد انجام دادم. 

با گریه از پله‌ها رفت پایین، خدا شاهده همون حالتش رو که دیدم پشیمون شدم. خواستم برم دنبالش اما پاهام اجازه نمی‌داد. مهدی همزمان با رفتن تیارا رسید و مدام زیر گوشم می‌پرسید که چیکار کردم ولی؛ من محو رفتنش شده بودم تا اینکه یهو دیدم یه ماشین با سرعت باد بهش زد و بعدش تیارا پخش زمین شد.

[QAZAL]

پارت سی و چهارم

خشکم زده‌بود! صحنه‌ی روبروم رو باور نمی‌کردم! کلی آدم دور و برش جمع شده‌بودن؛ حتی آدمایی که تو کافه نشسته بودن رفتن بیرون تا ببینن چه خبره؟ مهدی با صدای بلند می‌گفت:

ـ سهند داری به چی نگاه می‌کنی؟ بیا دیگه.

اما انگار قلبم و مغزم از کار افتاده بود، سنگینی یه حس بدی رو روی قلبم حس کردم، با ترس و لرز از در کافه رفتم بیرون، خیلی ترسیده بودم، مقصر این اتفاق من بودم، آدما رو زدم کنار و رفتم بالای سرش، از بینی و سرش خون زیادی رفته‌بود، آرش بالای سرش با صدای بلند گریه می‌کرد و از بقیه می‌خواست تا به آمبولانس زنگ بزنن، با دیدن من بلند شد و یه مشت زد تو دهنم، اصلا مقاومت نکردم چون بنظرم بیشتر از اینا حقم بود، با هق هق بهم می‌گفت:

ـ دختر جوون مردم بخاطر تو داره اینجا پرپر می‌شه؟ اومدی بالای سرش که چیو ببینی ها؟ اصلا با چه رویی اومدی اینجا؟

یبار دیگه زد تو صورتم. مهدی با کمک بقیه سعی کردن آرش رو کنترل کنن اما آرش یسره بهم بد و بیراه می‌گفت، حقم داشت، نمی‌تونستم به چهره‌ی تیارا نگاه کنم، عذاب وجدان مثل خوره به جونم افتاده‌بود، یسری از آدمایی که اونجا بودن داشتن از این صحنه فیلم می‌گرفتن، نازنین سعی کرد جلوشون رو بگیره اما دیگه برای من مهم نبود! داشتم باعث مرگ یه دختر جوون میشدم . رفتم نزدیکش نشستم و آروم شروع کردم به اشک ریختن، دستمالی از جیبم درآوردم تا خونی که از بینیش سرازیر میشه رو متوقف کنم اما این‌قدر دستم و وجودم می‌لرزید که نمی‌تونستم دستام رو ببرم جلوتر.

[QAZAL]

پارت سی و پنجم

 

آرش اومد از پشت یقه‌ام گرفت و گفت:

ـ ازش دور شو مرتیکه‌ی آشغال، تو مثلا آدمی؟ خیر سرت هنرمندی! الان من باید جواب مادر و پدرش رو چی بدم؟ ولم کنین، بزارین بزنمش. پسره ی خودخواه.

اما من فقط محو چهره‌ی تیارا بودم، شک شده‌بودم‌، همین لحظه آمبولانس رسید و پرستارا خیلی سریع مداخله کردن، آروم ازشون با تته پته پرسیدم:

ـ ز..زندست؟

اما با استرس فقط با خودشون حرف می‌زدن. یکی می‌گفت:

ـ نبضش خیلی ضعیفه.

اون یکی می‌گفت:

ـ داره ایست قلبی می‌کنه، دستگاه شوک و بیارین لطفا.

گردنبندم رو گرفتم توی دستم و از صمیم قلبم خدا رو صدا زدم، تو دلم گفتم فقط این‌بار، خواهش می‌کنم خدایا، نجاتش بده. نزار چشماش رو روی دنیا ببنده و بالاخره خدا صدام رو شنید و قلبش دوباره شروع به تپیدن کرد و یکی از پرستارا بهم گفت:

ـ به آشناهاشون خبر بدین به خون احتیاج داره.

بلند شدم و گفتم:

ـ من می‌تونم بهش خون بدم.

پرستاره گفت:

ـ از آشناها هستین؟

گفتم:

ـ نه ولی می‌تونم خون بدم

گفت:

ـ باشه پس لطفاً سوار شید.

مهدی، از پرستاره آدرس بیمارستان رو پرسیدن و راه افتادن و منم با آمبولانس رفتم.

[QAZAL]

پارت سی و ششم

تو مسیر بیمارستان یسرع به چهرش خیره موندم، عذاب وجدان داشت تمام وجودم رو منفجر می‌کرد. یهو با صدای یکی از پرستارا به خودم اومدم:

ـ آقا تلفنتون داره زنگ می‌خوره.

اشکام رو پاک کردم و گوشی رو از تو جیبم درآوردم. شماره ناشناس بود، با بی‌میلی جواب دادم:

ـ الو

ـ الو سلام من از مجله حاشیه زرد تماس می‌گیرم، این موضوع حقیقت داره که شما توی شمال با صحنه‌ی تصادف یکی از دوستانتون مواجه شدین؟

چی داشت می‌گفت؟! خبرا خیلی سریع پخش شده‌بود، بدون اینکه چیزی بگم گوشی رو قطع کردم و رو حالت پرواز گذاشتم، حدود ده دقیقه‌ی بعد رسیدیم بیمارستان، یکی از پرستارا راهنماییم کرد که کجا باید برم و خون بدم، با سرعت وارد اتاق شدم و رو به پرستار گفتم:

ـ هرچقدر که احتیاج داره ازم خون بگیرین.

پرستار با تعجب نگام کرد و با لحن متعجب گفت:

ـ چشم! شما اینجا بشینین و بی‌زحمت آستینتون هم بزنین بالا.

کاری که گفت رو انجام دادم، سمت میزی که رو‌به‌روی بود، دو تا دختر با دیدن من در حال پچ پچ کردن بودن ولی اصلا توجهی نکردم، دل و ذهنم پیش تیارا مونده‌بود، صحنه‌ی پرت شدنش رو زمین اصلا از جلوی چشمام نمی‌رفت، خدایا من باید چیکار می‌کردم؟! همین لحظه پرستاره ازم پرسید:

ـ آقای محترم حالتون خوبه؟

دماغشم رو کشیدم بالا و گفتم:

ـ چطور مگه؟

گفت:

ـ آخه دارین می‌لرزین. اگه می‌خواین سرنگ رو دربیارم؟

[QAZAL]

پارت سی و هفتم

سریع گفتم:

ـ نه لطفا ادامه بدین، هرچقدر خون احتیاج داره بردارین.

پرستاره که همین‌طور بهم نگاه می‌کرد گفت:

ـ خانم مومنی

یکی از دخترایی که پشت میز بود با عشوه اومد سمت زنه و گفت:

ـ بله؟

پرستاره گفت:

ـ لطفا برید از خانم دکتر احمدفر بپرسید برای این مریض تصادفی که آوردن چقدر خون لازمه؟

دخترهبا عشوه گفت:

ـ چشم.

همین لحظه مهدی سراسیمه پرده رو زد کنار و گفت:

ـ سهند اینجایی ؟

خیلی ترسیدم، با استرس گفتم:

ـ چیزی شده؟

پرستاره این‌بار با کمی اخم گفت:

ـ آقای محترم لطفاً تکون نخورین.

چیزی نگفتم و از مهدی پرسیدم:

ـ به خانوادش خبر دادین؟

مهدی آب دهنش رو قورت داد و گفت:

ـ اومدم همین رو بهت بگم، ببین بعد دادن خون، بیا از همین در پشتی بریم، من باز خودم زنگ می‌زنم و از آرش خبر می‌گیرم.

با تته پته گفتم:

ـ چ..چرا؟چ...چیزی شده؟

مهدی اومد کنارم نشست و گفت:

ـ حال مامان و باباش خیلی بده، مادرش یسره پشتت بد و بیراه می‌گه، آرش هم که به زور کنترل کردم و تا اینجا آوردم، علاوه بر اون خبرنگارا سمت در اصلیه بیمارستان چمباتمه زدن و اصلا از جاشون تکون نمی‌خورن.

[QAZAL]

پارت سی و هشتم

اون دختره اومد به پرستاره چیزی گفت که نفهمیدم و بعدش پرستار همون‌جوری که سرنگ رو درمی‌آورد گفت:

ـ این قسمت دستتون رو فشار بدین و امروز خوردن مایعات هم فراموش نکنین خصوصا آب.

سرم رو به نشونه‌ی تایید تکون دادم. رو به مهدی کاملا مصمم گفتم:

ـ من هیچ جا نمی‌رم مهدی.

مهدی با اخم گفت:

ـ سهند دیوونه شدی؟ مامان و باباش هرجور شده جلوی اون خبرنگارا آبروت رو می‌برن. 

پنبه رو انداختم تو سطل و عادی گفتم:

ـ مهم نیست، مهدی اون دختر الان بخاطر من تو این وضعیته، اونو ولش کنم، کجا برم؟

مهدی هم بلند شد و با جدیت گفت:

ـ سهند این قضیه باعث تموم شدن شغلت میشه، می‌تونی به جون بخری؟

چیزی نگفتم. مهدی ادامه داد:

ـ تمام اون تلاش ها یه شبه می‌ره تو سطل آشغال و دیگه امکان نداره اون وجهت رو بین مردم پیدا کنی.

[QAZAL]

پارت سی و نهم

یکم مکث کردم حق با مهدی بود ولی من نمی‌تونستم به این دختر پشت کنم، ذاتا هر اتفاقی که براش افتاده بود، تقصیر خودخواهیه من بود. برگشتم سمت مهدی و گفتم:

ـ بزار بره تو سطل آشغال، دیگه برام مهم نیست.

اینو گفتم و از اتاق اومدم بیرون، خواستم برم تا از حالش مطلع بشم، که با صدای همون دختره( خانم مومنی) برگشتم سمتش، با ناز بهم نگاه کرد و گفت:

ـ میشه باهم یه عکس بگیریم؟

از این سوالش کفری شده‌بودم اما؛ سعی کردم خونسرد یه خودم رو حفظ کنم. دستی به صورتم کشیدم و با لبخندی مصنوعی گفتم:

ـ ببخشید الان واقعا زمان مناسبی نیست. 

سریع پرید وسط حرفم و گفت:

ـ ببخشید اصلا قصد ناراحت کردنتون رو نداشتم، منتظر می‌مونم.

لبخندی زدم و رفتم سمت بخش اصلیه بیمارستان. صدای آه و ناله‌ی زیادی رو می‌شنیدم، تا رسیدم پیش اتاق عمل، نگاه همه به من افتاد، یه خانم تقریبا میانسال که در حال گریه کردن بود با دیدن من اومد سمتم و با کیفش می‌کوبید به قفسه‌سینم، با گریه می‌گفت:

ـ با دختر من چیکار کردی؟ چی بهش گفتی که این‌جوری شد؟ ها؟ جواب بده پسره‌ی آشغال.

دوستای تیارا و همسرش سعی کردن کنترلش کنن. هر چی می‌گفت حق داشت، زنه دوباره رو به من گفت:

ـ بهش گفتم از این آدما دوری کن. قبول کرده‌بود. باز چی بهش گفتی که کشوندیش پیش خودش؟ 

بعد به آرش که به دیوار تکیه داده‌بود، نگاه کرد و با فریاد گفت:

ـ تو چرا اجازه دادی؟ اگه خواهر خودت هم بود، این‌کار و می‌کردی؟

آرش بدون اینکه سرش رو بالا بیاره اشکاش رو پاک می‌کرد. همین لحظه یکی از پرستارها رفت سمت مادرش و با عصبانیت گفت:

ـ خانم اینجا بیمارستانه! لطفاً خودتون رو کنترل کنین.

 

[QAZAL]

پارت چهلم

همون رفیق تیارا که اون روز اومد خونه‌ی سالمندان و همراهش بود، رو به پرستار گفت:

ـ الان یک ساعت شده، چرا هیچ‌کس به ما چیزی نمی‌گه؟

پرستار گفت:

ـ منتظر باشین، دکترشون که اومد ازشون بپرسید.

غزاله با چشم غره بهم نگاهی کرد و به مادر تیارا کمک کرد تا بره رو صندلی بشینه. مهدی اومد پیشم و زیر گوشم گفت:

ـ سهند خانوادش ازت شکایت کردن.

بهش نگاه کردم و با تعجب گفتم:

ـ چی؟

همین لحظه دیدم که از در بیمارستان یه پسره تقریبا الوات به مامورهای پلیس من رو نشون میده. دوباره مادرش بلند شد و با گریه رو به مامور گفت:

ـ آقا همش تقصیر اینه، این باعث شد بچم به این حال و روز بیفته.

مهدی با تن صدای تقریبا بلندی گفت:

ـ یکی دیگه زده به دخترتون خانم، چه ربطی به سهند داره؟

اون پسره لات با مشت زد به صورت مهدی و گفت:

ـ تو دهنت رو ببند وکیل وسیع آقای بازیگر.

یکی از مأمورا با صدای بلند بهش گفت:

ـ آقا لطفا آروم باشین، این قضیه رو سپردین به ما. لطفا دخالت نکنین.

[QAZAL]

پارت چهل و یکم

یکی از اون مامورها رو به من با جدیت گفت:

ـ آقای فرهمند ازتون شکایت شده، باید با ما تا اداره آگاهی بیاین.

مهدی تا رفت چیزی بگه دستم رو با خونسردی بردم بالا و گفتم:

ـ مشکلی نیست بریم.

مهدی سراسیمه گفت:

ـ سهند پس من به وکیل زنگ می‌زنم.

سرم رو تکون دادم، دوباره اون پسره‌ی لات با صدای بلند گفت:

ـ اگه تیارا چیزیش بشه، هیچ وکیلی نمی‌تونه اینو از دست من نجات بده.

سکوت کردم و چیزی نگفتم، دلشون بدجور سوخته بود و حق هم داشتن، همشون هم مشخص بود که از ته دل این دختر رو دوست داشتن. البته با اون دختر معصوم کی می‌تونست بد رفتار کنه جز منه آشغال؟! خدا لعنتم کنه واقعا، کاش هیچوقت این دختر از من خوشش نمیومد و زندگیش رو به فنا نمی‌داد، داشتم همراه با مامورا می‌رفتم که یهو در اتاق عمل باز شد و دکترش اومد بیرون، همه رفتن سمت دکتر و منم با اجازه‌ی مامورا رفتم تا بفهمم حالش چطوره؟ دکتر با دیدن ما گفت:

ـ خون خیلی زیادی از دست داد ولی خوشبختانه تونستیم با خونی که بهش داده‌شد برش گردونیم. طحالش متاسفانه آسیب جدی بهش زده شد و مجبور شدیم از بدنش خارج کنیم. تاندون دست چپش هم پاره شده. 

پدرش با لکنت و در حالی که میلرزید گفت:

ـ الان...حال...حال دخترم خوب می‌شه؟

دکتر نگاهی به پدرش کرد و گفت:

ـ بیست و چهار ساعت پیش رو خیلی مهمه، اگه ضریب هوشیش بالاتر رفت که برای بهوش آوردنش اقدام می‌کنیم. دعا کنین و امیدتون به خدا باشه

[QAZAL]

پارت چهل و دوم

مادرش بعد از شنیدن حرف دکتر غش کرد، قلبم خیلی درد می‌کرد، دلم می‌خواست باهاش حرف بزنم و ازش عذرخواهی کنم اما؛ نمی‌دونم چقدر می‌تونم بدون خجالت به چشماش نگاه کنم و باهاش حرف بزنم، همراه مامورهای پلیس رفتیم کلانتری و حدود دو ساعت خوردی منتظر موندیم تا وکیلم برسه، اون‌جوری که برام توضیح داد قضیه این‌جوری بود که راننده‌ای نیسانی که بهش زده فعلا بازداشتگاست و اگه تیارا بهوش اومد و ازش شکایتی نکرد آزاد می‌کشه. منم صرفا چون خانوادش ازم شکایت کردن باید اتفاقات رو توضیح می‌دادم و اونا تو پرونده ثبت می‌کردن و نباید فعلا از کشور خارج می‌شدم، بعد اون برگشتم بیمارستان. الان دقیقا سه ماه از اون روز می‌گذره و تیارا هنوز بهوش نیومده و تو کمائه، بعد اون بیست و چهار ساعتی که دکتر گفت فرداش ضریب هوشی رفت زیر سه و به زور دوباره برگردوندش و بخاطر همین هنوز تو کمائه، هفته پیش خداروشکر ضریب هوشی کمی بالاتر رفت، هر روز براش کتاب می‌خونم و باهاش حرف می‌زنم، علاوه بر من پدر و مادر و دوستاش هم مدام میرم پیشش و باهاش حرف می‌زنن و گل‌های مورد علاقش رو براش میارن، از فیلم و سریال هم فعلا فاصله گرفتم چون همون‌طور که مهدی گفته‌بود، بعد از اون قضیه اسمم بدجور تو حاشیه رفته بود. همه منو مقصر اتفاقی که برای تیارا افتاده بود، می‌دونستن. منو مهدی باهم یه خونه نزدیک بیمارستان اجاره کردیم تا هر روز خیلی راحت بتونم برم و بهش سر بزنم، خانوادش وقتی دیدن که تحت هیچ شرایطی تیارا رو تنها نمی‌ذارم و پیشش هستم به مرور زمان از عصبانیتشون کمتر شد خصوصا وقتی فهمیدم که من به تیارا خون دادم اما هنوزم باهام سرد برخورد می‌کنن، اوایل فقط نسبت به تیارا عذاب وجدان داشتم و ازش خجالت می‌کشیدم اما هر روز که می‌رفتم پیشش و باهاش حرف می‌زدم، بیشتر بهش دلبسته می‌شدم، حس می‌کردم اون برخلاف بقیه خیلی خوب صدام رو می‌شنوه و درکم می‌کنه، علاقم بهش بیشتر از قبل می‌شد، خونم به جوش میومد وقتی اون پسره‌ی سگ صفت که اسمش آروین بود و دور و برش می‌دیدم اما متأسفانه دست و بالم بسته بود و نمی‌تونستم بهش چیزی بگم. امروز تو راهرو منتظر غزاله بودم تا یه کتاب جدید بیاره تا براش بخونم.

[QAZAL]

پارت چهل و سوم

بعد از کمی منتظر موندن، غزاله رو توی راهرو دیدم که داره میاد سمتم، برخلاف بقیه گاردشو خیلی پایین آورده بود، باهاش احوالپرسی کردم و با لبخند کتاب رو از کوله‌اش درآورد و گفت:

ـ گذاشته بودم تو انباری خونمون، ببخشید اگه منتظر موندی.

لبخندی زدم و کتاب رو ازش گرفتم و گفتم:

ـ مهم نیست. 

بعد رفتیم کنار شیشه وایسادیم و به تیارا نگاه کردیم، با یه آهی گفتم:

ـ این روزا تنها کاری که خیلی خوب یاد گرفتم، منتظر موندنه.

غزاله پرسید:

ـ بنظرت بیدار میشه؟

نگاهی به تیارا کردم و گفتم:

ـ من خیلی امیدوارم، این دختر منو تنها نمی‌ذاره. قوی تر از این‌حرفاست که کم بیاره.

غزاله بهم نگاهی کرد و با پوزخند گفت:

ـ اگه یه روزی ازم می‌پرسیدن سهند فرهمند قراره از غرورش کم کنه و راجب تیارا حرف بزنه، هیچوقت باور نمی‌کردم!

منم همراه باهاش پوزخندی زدم و زیرلب گفتم:

ـ خودمم همین‌طور!

غزاله گفت:

ـ خیلی دلم می‌خواد امیدوار باشم اما

بعدش سکوت کرد و آروم اشکاش رو پاک کرد. بجاش من پرسیدم:

ـ اما چی؟

دوباره به شیشه خیره شد و گفت:

ـ اما اینکه سه ماهه بی حرکت خوابیده اونجا. هیچ پیشرفتی هم نکرده، خیلی تنهام. تنها کسی که وقتایی دلم تنگ می‌شد و دلداریم می‌داد و امیدوارم می‌کرد، الان اونجا داره با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنه.

سریع پریدم وسط حرفش و گفتم:

ـ لطفا این حرف رو نزن، خوب میشه. من باور دارم، توروخدا سعی کن تو هم امیدوار باشی. نزدیک‌ترین رفیقشی، مطمئن باش انرژیت‌ رو حس می‌کنه.

[QAZAL]

پارت چهل و چهارم 

غزاله اشکاش رو پاک کرد و دیگه چیزی نگفت. بهش نگاهی کردم و گفتم:

ـ چرا این‌قدر ناامیدی؟

با غم بهم نگاه کرد و گفت:

ـ چون مدت‌ها منتظر موندیم و نیومد و هیچوقت هم نمیاد.

با تعجب پرسیدم:

ـ کی نیومد؟

گفت:

ـ برادرم یاشار. مادرم الان بیست و چهار ساله که منتظره تا پسرش یه روز پیدا بشه ولی

به اینجای حرفش که رسید، هق هقش بیشتر شد. خیلی دلم براش سوخت، دستمالی از جیبم درآوردم و بهش دادم، با لبخند تلخی گفتم:

ـ از خونه فرار کرده؟

گفت:

ـ وقتی پنج سالش بود تو پارک گم شد، همه‌جا هم دنبالش گشتیم، خصوصا پدرم. خیلی دنبالش گشت اما پیداش نکرد و تو همین راه جونش رو از دست داد.

گفتم:

ـ خیلی متاسفم، امیدوارم خیلی زود برادرت برگرده. سعی کن امیدت رو از دست ندی.

با دستمال توی دستش اشکاش رو پاک کرد و با خنده گفت:

ـ می‌دونی آقای بازیگر قبلا فکر می‌کردم خیلی سنگ‌دلی و اصلا احساسی نداری، نگو پس پشت اون چهره‌ی مغرور یه قلب پر از احساس داری!

از حرفش خندم گرفت ولی چیزی نگفتم. به ساعتش نگاه کرد و گفت:

ـ خب من باید برم. بنظرم سعی کن این نقاب سنگ‌دلیت رو برای همیشه بنداز. این‌جوری بیشتر تو دل بقیه جا باز می‌کنی.

خندیدم و گفتم:

ـ سعیم رو می‌کنم.

باهام خداحافظی کرد و رفت، از چشماش معلوم بود که چقدر دلتنگ برادرشه. واقعا امیدوارم بتونه پیداش کنه، خوشبحال اون پسر که یه خواهری داشت که این‌قدر دوسش داشت و دلتنگش بود. 

[QAZAL]

پارت چهل و پنجم

لباس مخصوص آی سی یو رو پوشیدم و رفتم داخل اتاق. پنجره اتاق رو باز کردم و پرده رو کنار کشیدم تا یکم نور بیاد داخل، رو صندلی کنار پنجره نشستم و با صدای بلند گفتم:

ـ پس کی قراره چشمت رو باز کنی دختر خوشگل؟

بعد از کنار پنجره اومدم کنار و رفتم روی تخت و کنارش نشستم. بهش نگاه کردم و با بغض گفتم:

ـ همش تقصیر منه، خواهش می‌کنم چشمات رو باز من تا این کابوس تموم بشه، این‌بار بهت قول میدم بدون یه کلمه حرف می‌شینم کنارت و به چشمای معصومت زل میزنم تا فقط برام حرف بزنی. تیارا لطفا بیدار شو تا تموم شه این عذاب لعنتی. اگه دلت به حال من نمی‌سوزه، حداقل به فکر پدر و مادرت باش، تو این سه ماه من شاهدم که چطور روز به روز با دیدن تو توی این اتاق شکسته تر شدن.

بازم طبق معمول مثل این سه ماه، کوچیک ترین عکس العملی به حرفام نشون نداد. خدا بدجوری داره تنبیهم می‌کنه ولی امیدوارم بخاطر منه خودخواه دست از این بنده‌ی معصومش برنداره و بزاره به زندگی برگرده. تنها چیزی که بهم دلخوشی می‌داد امید بود. تو دلم همش آرزو می‌کردم خدایا فقط یبار دیگه اسمم رو صدا بزنه تا من به یک دنیا بگم ساکت‌. بگم ساکت تا فقط صدای تیارا رو بشنوم. به طرز خیلی عجیبی این دختر تو دلم جا باز کرده‌بود. فکر نمی‌کردم که یه روز اینقدر دلتنگ حرف زدن و صداش و حرکاتش بشم‌.

[QAZAL]

پارت چهل و ششم

واقعا راسته که میگن زمانی تو قدر چیزی رو می‌فهمی که از دستش بدی اما من امیدوارم که خدا در کوتاه‌ترین زمان این دختر رو برگردونه. مشغول کتاب خواندن شدم، یه نیم ساعت گذشت که در آی سی یو باز شد و مادرش با قرآن وارد اتاق شد. پرستار هم پشتش اومد داخل و رو به من گفت:

ـ آقای فرهمند لطفا اتاق رو ترک کنین.

سرم رو تکون دادم، مادرش بهم سلام سرسری کرد و منم بدون اینکه به صورتش نگاه کنم زیر لب آروم سلام کردم، مادرش یهو گفت:

ـ چرا هنوز اینجا موندی؟

وایسادم، چی باید می‌گفتم؟! مادرش دوباره پرسید:

ـ تا جایی که می‌دونم فعلا از شغلت هم فاصله گرفتی، دلیلی نداری که تو این شهر موندی.

برگشتم سمتش و گفتم:

ـ راستش من منتظرم تیارا حالش خوب بشه بعدش برم.

مادرش به تیارا نگاهی کرد و پیشونی دخترش رو بوسید و گفت:

ـ دختر من قوی تر از این‌حرفاست، خوب میشه. خانوادش رو تنها نمی‌ذاره.

لبخند تلخی زدم و گفتم:

ـ همینطوره.

بهم نگاهی کرد و قرآن رو باز کرد و همین‌طور که صفحه‌های قرآن رو ورق می‌زد، گفت:

ـ بهرحال بازم ممنون که تو سعی داری اشتباهاتت رو جبران کنی.

این جمله‌ای بود که مدت‌ها دلم می‌خواست بشنوم، حداقل یه ذره از عذاب وجدانی که درونم بود رو کم می‌کرد. با ذوق لبخند عمیقی زدم و باهاش خداحافظی کردم اما مادرش با همون جدیت با حرکت سر باهام خداحافظی کرد. حق داشت. کاری که با دخترش کردم، کار کمی نبود. همین‌که همین الانش تو صورتم نگاه می‌کنه و باهام حرف می‌زنه بازم خداروشکر. 

[QAZAL]

پارت چهل و هفتم

تا رسیدم خونه، خودم رو روی مبل ولو کردم. مهدی از اتاق اومد بیرون و لپتاپ رو گذاشت رو میز و با ناراحتی گفت:

ـ اینم از خبر امروز.

چشام رو باز کردم و دیدم تو سایت خبرگزاری اصلی هنرمندان نوشته:

ـ سهند فرهمند از نقش اصلی سریال حذف شد. آیا این موضوع ارتباطی با دختر جوانی که در بیمارستان بستری است، دارد؟

مهدی گفت:

ـ سهند جون هر کی دوست داری، بیا یه مصاحبه کن، دهن این خبرنگارا بسته بشه. بابا کچلم کردن از بس صبح تا شب زنگ زدن و منم جوابی ندارم که بهشون بدم.

با خونسردی گفتم:

ـ خطت رو عوض کن.

مهدی با تعجب نگام کرد و گفت:

ـ همین؟!

نگاش کردم و با خستگی گفتم:

ـ انتظار داری چی بگم؟

بلند شد و با کمی عصبانیت گفت:

ـ سهند تو چه مرگته؟ داری گند می‌زنی تو فعالیتی که براش از جون و دل مایه گذاشتی. اون دختر

یکم مکث کرد و گفت:

ـ اون دختر دیگه بهش امیدی نیست

بلند شدم و با عصبانیت گفتم:

ـ اون دختر بیدار میشه مهدی. همتون این رو می‌بینین.

مهدی با آرامش گفت:

ـ داداش اصلا به فرضم که به‌هوش اومد؛ خب بعدش چی می‌شه؟

سکوت کردم. به بعدش اصلا فکر نکرده‌بودم. مهدی یهو پرسید:

ـ ببینم نکنه تو جدی جدی از دختری که این‌قدر اذیتش کردی، خوشت اومده؟

[QAZAL]

پارت چهل و هشتم

چیزی نگفتم و سرم رو انداختم پایین. بغض گلوم رو می‌فشرد. مهدی گفت:

ـ سهند این سکوت یعنی چی؟

نگاش کردم و با حالت عجز گفتم:

ـ واقعا دلم براش تنگ شده مهدی. خیلی گاو بودم که اون رفتارها رو باهاش داشتم.

مهدی با چشمای گرد شده نگام می‌کرد، با خنده پر از تعجب گفت:

ـ وای وای! پس بالاخره یکی موفق شد که ماسک این آقای هنرمند رو بندازه!

خندیدم که ادامه داد و گفت:

ـ ولی واقعا فکر نمی‌کردم که اون یه نفر تیارا باشه.

گفتم:

ـ منم همین‌طور.

مهدی بهم نگاهی کرد و گفت:

ـ پس برای عذاب وجدان نمیری بیمارستان. واقعا چون تو دلت جا باز کرده میری.

سرم رو به نشونه‌ی تایید تکون دادم. مهدی خندید و گفت:

ـ پس حالا حالا‌ها شمال موندگاریم.

خندیدم و گفتم:

ـ آره. 

اما به این فکر می‌کردم که اگه چشماش رو باز کرد و منو نبخشه چی؟ اگه دیگه من رو مثل اون موقع دوست نداشته باشه چی؟. بازم سعی کردم ذهنم رو ساکت کنم و نزارم به چیزهای منفی فکر کنه. مهدی دستگاه پلی استیشن جدید سفارش داده بود و در حال وصل کردن بود تا به یاد قدیم باهم بازی کنیم.

[QAZAL]

پارت چهل و نهم

تقریبا یه دو دست با مهدی بازی کردیم. بعد از اون رفتم تا یکم استراحت کنم. بازم با فکر به صدای تیارا چشمام رو بستم و توی ذهنم تصورش کردم. تقریبا چشمام گرم شده بود که مهدی سراسیمه صدام زد:

ـ سهند، سهند پاشو.

با ترس بلند شدم و گفتم:

ـ چی‌شده مهدی؟

مهدی با استرس گفت:

ـ میگم ولی سعی کن آروم باشی.

از رو تخت بلند شدم و با کلافگی گفتم:

ـ بنال دیگه.

مهدی نگام کرد و گفت:

ـ از بیمارستان زنگ زدن به گوشیت، خوابیده بودی، من جواب دادم.

بهش نگاه کردم و گفتم:

ـ خب ادامش؟

با لبخند گفت:

ـ تیارا بهوش اومده.

قلبم شروع به تند تند زدن کرد. با استرس گفتم:

ـ حالش چطوره؟ 

بعد بدون اینکه منتظر جواب باشم، کاپشنم رو از تو کمد درآوردم و گفتم:

ـ پاشو بریم.

مهدی بازوم رو گرفت و گفت:

ـ سهند دیونه شدی؟ ساعت سه و نیم صبحه.

دستم رو از تو دستش کشیدم بیرون و گفتم:

ـ من سه ماهه منتظر این روزم تا برم و ازش عذرخواهی کنم.

مهدی نگام کرد و گفت:

ـ داری عجله می‌کنی، بزار صبح بشه. الان همه هستن اونجا. رفتنت درست نیست.