رمان جایی میان دو جهان | آماتا کاربر انجمن نودهشتیا

[Amata]

   پارت 25 

 

۱۴٠۱/۷/۲۴

روز چهاردهم در رشته تجربی! روز خوبی بود با سلام و صلوات گذروندم هر طور بود. خستم و نسبت به درس کمی سرد شدم. حالم اصلا تعریفی نیست خدا بخیر کنه. در کل سر جمع روز تحصیلی خوبی بود، کم شیطونی نکردم. 

 

 

اون روز به مامان اسرار کردم و گوشیم برای چند لحظه برداشتم به فیلم و عکس های دوست هام خیره شدم و گریم گرفت فیلمی که امیر برای اولین بار برام استوری کرده بود با کپشن: 

دلم را اهنین کردم مبادا عاشقت گردد

ندانستم تو ای ظالم دلی اهن ربا داری

تماشا کردم و از اون روز یه یاد داشت دیگه توی گوشیم دارم : 

 

دوشنبه شب بیست و چهارم مهر ماه سال هزاروچهارصدویک: 

دلتنگم امی فراموشم نکرده هنوز باهاش در ارتباطم بدجور کم اوردم تو فکر خودکشیم اما چطوری نمیدونم

خستم خیلی خسته . 

بی خیال گرفتن مشاور من درباره خودکشی جدی ام. فشار زیادی تحمل می کنم مامان متلک می اندازه. خفه شدم زیر غم خدا پس کجایی؟ 

خیلی عذاب اوره روزام تو جمع کلاس غریبم حالم از ادما بهم می خوره دیشب تا سر حد مرگ گریه کردم. 

خوبه که امی مونده، یاسی مونده، ساحل مونده. 

دلم گرفته کم اوردم بدجوری از درون نابودم. 

خیلی حرفا دارم بگم اما نمی تونم. 

هعی شعار این روزام شده دردی که منو نکشه قطعا قوی ترم می کنه. 

اما این درد روح منو کشته جسممو ترکونده پر که نه لبریزم کاش جسمم مث روحم بمیره و راحت شم. 

خدایا تمومش کن دیگه. 

ماه هاست همین بدبختی خسته شدم خفه شدم غرق شدم کجایی؟ 

 

 و درحالی که گریه می کردم فیلمی برای خودم ظبط کردم تا بعدا ها ببینمش توی فیلم گفتم که کم اوردم و به زور دارم ادامه می دهم. 

اما در نهایت اون روز هم صبح شد و من جمع و جور شدم و رفتم مدرسه. 

*زمان حال*

راستش الان بعد از گذشت سالها که به یاد داشت های قدیمیم خیره می شوم. متوجه این امر می شوم که انسان تا زمانی که درسش رو نگیره و در مسیر اشتباه باشه مدام سختی می کشه ادم های اطرافش، از دست می روند تا بالاخره یاد بگیره چه چیزی ارزش داره و بالعکس. 

من مدام در حال شیون و زاری برای شرایط بودم اما هیچ وقت به این فکر نکردم شاید پی این بنا از بن کج ریختند. 

من هیچ وقت با خودم فکر نکردم که اگه روزی امی رفت چکار کنم؟ 

شاید اشتباه من همین بود.  گره زدن خود به چیز های اشتباهی بلایای جبران ناپذیر و مصیبت های زیادی به دنبال داره. جا داره که یادی کنیم از شعر حافظ همونجا که میگه: 

"دریغ مدت عمرم که بر امیدِ وصال

به سر رسید و نیامد به سر زمان فراق" 

 

ویرایش شده چهارشنبه در 09:45 PM توسط Amata

[Amata]

    پارت 26 

 

۱۴٠۱/۷/۲۵

روز پانزدهم در رشته تجربی! امروز منتظر یاسی بودم حتی اخرین لحظه ای که سوار سرویس شدم برای برگشتن به خونه، دنبالش بودم، دلم گرفت فکر می کردم شاید بیاد. مدرسه خوب بود امروز، با بچه ها حال نمی کنم اما خب، هی می گذرونیم دیگه. امروز زیست و شیمی نه چیزه فیزیک گل کاشتم. ام راستی یه اخوندم اومد با یه حاجی خانم از طرف بسیج وقتمون رو گرفتن. هیچ خبری از بچه ها ندارم و نگرفتم امروز. انشالله فردا، اگه فردایی باشه. جای عزیزام خالیه به یاد امی، یاسی و ساحل... . 

 اون روز، عجیب بود. بخاطر مشکلاتی که توی کشور اتفاق افتاده بود از طرف بسیج به مدارس سر می زدند. فکر بد نکنید. حاج اقا بر عکس حاج خانم کاملا انعطاف پذیر و امروزی بود. ما که باهاش ارتباط گرفتیم. 

 

۱۴٠۱/۷/۲۶

 

به نام انکه جان را فکرت اموخت

 

روز شانزدهم در رشته تجربی. خب به علت وقوع تغیرات بیولوژیکی خیلی احساساتی و اجتماعی شدم با همه گرم گرفتم با همه دبیرها بگو بخند راه انداختم کلا  همه رو قافلگیر کردم. روز خوبی بود البته با درد فراوان. امدم خونه غزل هم مریض بود. دو روزه از بچه ها بی خبرم. 

 

 

۱۴٠۱/۷/۲۷

 

به نام تنهایی که تنهایم نمی گذارد 

 

امروز روز هفدهمم در رشته تجربی بود! من نرفتم به علت درد شدید، نداشتن حوصله، کم کاری در درس ها. هم پشیمان هم شادم احساسات پارادوکس. بی خبرم از بچه ها. 

 

حقیقت اون روز چیز دیگه ای بود. من سه تا امتحان داشتم و دوتاش نخونده بودم پس درد و بهانه کردم و خوابیدم  .  خیلیم خوب بود راحت استراحت کردم و عقب افتادگی های درسی رو جبران کردم. البته از احوالات اون روز ها همین بس که شاعر می فرماید:

"نه بیمارم، نه خوشحالم، نه از حالم خبر دارم

گهی با جان گهی با دل، گهی از هر دو بیزارم" 

 

 

۱۴٠۱/۷/۳٠

 

به نام ان خداوندی که نامش کند ارام قلب بندگانش

 

روز هجدهم در رشته تجربی! دیگه مثل سابق تو لک نیستم با بچه ها ارتباط مفیدی برقرار کردم و نا خواسته یه سری چیز های زندگیم رو برای ملیکا فاش کردم، تو روحم؛ اما فاصلم رو حفظ می کنم. چند وقتیه تو فکرمه همه رو ول کنم برم امی، یاسی، ساحل همه رو ول کنم پشت سرم و زندگی رو ترک کنم. 

 

 

بعد از اون روز و احوالات وخیم، کلاس تقویتی ریاضیم شروع شد. حالا دو سه روز در هفته عصر ها کلاس داشتم و این کلاس تحولات خوبی توی رابطم ایجاد کرد. همچنان با امیر در ارتباط بودم اما فقط وقت هایی که می تونستم و تنها بودم.  

انگار زندگی قرار بود کم کم روی خوشش رو هم نشون بده  . 

 

 

ویرایش شده چهارشنبه در 09:48 PM توسط Amata

[Amata]

   پارت 27 

 

۱۴٠۱/۸/۱

به نام تنهایی که تنهایم نمی گذارد

 

روز نوزدهم رشته تجربی! امروز روز جالبی بود. با یکتا و ملیکا دارم صمیمی می شوم و این بدهههه خیلی بد همش دارم تیکه های پازل زندگیم رو میریزم روی دایره براشون. خیلی خستم. خب ماه اول سال تحصیلیم تموم شد دو هفته دیگه کار نامه های ۴۵ روز اول میاد. 

 

 

وقتی این رو می نوشتم هرگز فکرشم نمی کردم توی کمتر از دو هفته بعد تمام زندگیم زیر و رو بشه و مسیر زندگیم به کلی تغییر کنه اونم با امیر. 

 

۱۴٠۱/۸/۲

 

به نام شنوای دانا 

 

روز بیستم رشته تجربی! عاشق رشتم هستم. امروز روز خوبی بود، دیروز مثل چی گریه کردم و امروز صورتم ورم داشت که گفتم از الرژیمه. 

 

 

حالم به مرور متغیر بود ممکن بود روزی خوب یا روزی به شدت بد باشم اما من هر شب خودمو توی تخت گم می کردم و صبح تیکه هام جمع می کردم و می رفتم مدرسه. 

در این مدت اجتماعی تر شده بودم  .  یکتا و ملیکا دوست های خوبی بنظر می رسیدند. یکتا دختر ریز نقش و لاغری بود با چشم های درشت و لبان باریک اما کمی از من بلند تر بود. ملیکا اما تپل و سفید بود با چسم و ابروی متوسط. یکتا هراندازه اجتماعی و برونگرا بود ملیکا دقیقا همان اندازه درونگرا  بود و پشت ماسک تنهایی مخفی می شد. 

با این حال جفتشون حسابی دوست داشتنی و بامزه بودند و گذر زمان در کنارشون بی اثر بود. 

 

 

 

۱۴٠۱/۸/۳

 

به نام بخشنده ترین خطا پوش

 

روز بیست و یکم در رشته تجربی! امروز با یکتا صمیمی شدم و راجب امی صحبت کردیم. روز خوبی بود در کل. باز تاخیری خوردم. کلاس ورزش دیر رسیدم. بعد از مدرسه کلا خواب بودم. نتونستم خبری از امی بگیرم. افسردگیم حاد شده. دارم روی رابطم با مامانم کار می کنم. 

 

زندگیم مثل تلاطم دریای مواج شده بود گاهی ابر و گاهی بارون.  اون روز با یکتا رفته بودیم طبقه پایین و داخل جنگل علوم پزشکی که بیشتر شبیه باغچه خونه مادربزرگم بود، نشسته و گرم صحبت بودیم. 

متوجه صدای زنگ نشدیم با ربع ساعت تاخیر به کلاس رسیدیم  . بعد از ماخذه شدن توسط دبیر ورزش به دفتر رفتیم و برگه تاخیر گرفتیم. و مجبور شدیم به نصیحت های دلسوزانه معاون گوش بدیم. 

به هر حال با هر خوب  و بد من تمام توانم رو گذاشتم وسط برای ادامه دادن، برای دووم اوردن. تمام سعی من این بود همه چیزهایی که خراب کرده بودم رو پس بگیرم و نا امید نشم. اما سخت بود. اینکه همزمان امیدوار باشی و بجنگی، دلتنگ هم باشی و از مسیر سختی امده باشی بار زیادی روی شونه ادم میزاره. 

 

ویرایش شده چهارشنبه در 09:48 PM توسط Amata

[Amata]

   پارت 28 

 

۱۴٠۱/۸/۴

 

به نام خدا

 

روز بیست و دوم در رشته تجربی! روز خفنی بود مدرسه زود تعطیل شد و تونستم توی خونه قانون شکنی کنم که خیلی کیف داد. عصرم توی کلاس ریاضی قانون شکنی کردم. 

 

 

اون روز زود تر تعطیل شدیم منم دیدم خونه خالیه به امیر زنگ زدم کلی باهم حرف زدیم از اینده، هه اینده، اینده ای که دیگه شاید هرگز اتفاق نیوفته:) 

بعد از اونم عصر با یاسی چت کردم پنهونی سر کلاس ریاضی. 

 

 

 

۱۴٠۱/۸/۸

 

روز بیست و سوم در رشته تجربی! امروز اتفاقات هندی افتاد. در کل روز خوبی بود گفتم و خندیدم خب دارم خودمو جمع و جور می کنم باید سامان دهی داشته باشم، برای وضع درسیم باید برنامه ریزی کنم و باید پایبند باشم چون امتحانات ۴۵ روزه اول نزدیکه. 

اون روز دبیر با یکی از دانش اموزها بحث کرد اما انقدر شعور و انسانیت داشت که جلوی همه ما ازش عذرخواهی کرد. 

 

 

 

۱۴٠۱/۸/۹

 

به نام افریننده لبخند و لحظات ناب

 

روز بیست و چهارم در رشته تجربی! امروز خب خوب شروع شد با یکتا صمیمی شدم متاسفانه، امتحان فیزیک خراب کردم. تمام روز منتظر یاسی چشم به راه نشسته بودم ولی نیومد منم خیلی دلم گرفت از شر ادمای اطرافم پناه بردم به خودم هی. 

بعد از مدرسه سرم شلوغ شد مامان گوشیمو داد بردم کلاس ریاضی بعد اتفاقی برای اولین بار با مامانی حرف زدم یکمم تخلف داشتم که چیزی نیست به حمدالله. خستم و کم خوابی دارم، پنجشنبه هم سالن دارم ببینم میرم یا نه. هی روزگار کثیف دلم برای بروبکسم تنگه نا جوررر. 

 

 

اون روز مامان سر کار بود از من خواست گوشی خودم رو ببرم و خب کور از خدا چی می خواد دو چشم بینا. 

وقتی رفتم کلاس قبلی هنوز تموم نشده بود کلاس توی مدرسه خودمون برگزار می شد زیر درخت کاج پایین پله ها نشستم منتظر بقیه بچه ها. 

گوشیم برداشتم و به امیر پیام دادم اما جواب نداد کلافه تک زدم اما بازم هیچی باز زنگ زدم انقدر زنگ زدم تا کسی گوشی رو جواب داد امیر نبود. 

فکر کردم برادر کوچکش امیر محمده. 

_الوشما؟ 

نمی خواستم بگم کیم: من اشنای امیرم میشه گوشی بدی بهش

با شک گفت: امیر نیست رفته طبقه بالا ساختمون سازی 

کلافه گفتم: اها پس اومد بهش بگید کسی زنگ زد کارش داشت

با کنجکاوی پرسید: خب تو کی هستی بگم کی؟ 

با لودگی گفتم: کسی

 

هرچی اصرار کرد نگفتم و تلفن قطع کردم. 

امیر یا دراصل اسم کاملش امیر حسین خودش خونش رو ساخته بود حالا داشت برای داداشش طبقه بالای خونه باباش خونه می ساخت. 

 رفتم کلاس و توی کلاس منتظر امیرحسین بودم. 

تا اینکه گوشیم لرزید و پیام اومد: سلام زنگ زده بودی؟ 

زود تر از بقیه بچه ها سوال ریاضی رو حل کرده بودم جوابش رو دادم: اره می خواستم حرف بزنیم اما نبودی

_جدن؟ 

_ اره یکی گوشیت رو جواب داد نگفتم کیم فکر کنم امیر محمد بود 

_نه بابا امیر محمد خونه نیست

_کی بود پس

_مامانم بوده 

خجالت زده تایپ کردم: ای وای 

_جون بابا

 

 

بله و این شد که اولین بر خورد مامان امیر و من اتفاق افتاد.البته اولین که نه ولی خب! من بخاطر علاقه ای که به امیر داشتم به خودش و خانوادش احترام می گذاشتم و اون هارو مثل خانواده خودم می دونستم برای همین توی نوشته هام به جای اسم پدر مادر امیر از کلمه مامانی و بابایی استفاده کردم؛ چون امیر حسین اینطور صداشون میزد و اینطور دوست داشت. 

 

 

 

 

ویرایش شده چهارشنبه در 09:48 PM توسط Amata

[Amata]

  پارت 29 

 

۱۴٠۱/۸/۱٠

 

به نام افریننده لحظات ناب

 

روز بیست و پنجم در رشته تجربی! امروز روز توپی بود مدرسه حسابی چسبید. ادکلن دبیر تفکر بلک افغان بود اونم حسابی زده بود. بوش اذیتم می کرد؛ منم الکی نقش بازی کردم که حالم بده و ورم کردم و فلان، کلاسش رو پیچوندم اما خدایی خودمونیم به بوش الرژی دارم و حالم و بد کرد واقعا. برای مسابقات توی تیم کبدی مدرسه انتخاب شدم. ورزش باحالیه، خوبه داره تو مدرسه بهم خوش میگذره از اول صبح تا شب همش از امی، یاسی، ساحل برای یکتا گفتم. روحیم بهتر شده. 

 

چینی تنهایی من شکسته شده بود. الان واقعا با یکتا دوست بودم، از طرفی ورزش کبدی رو هم دوست داشتم. لحظه ای که گارد می گرفتم هنگام تاچ کردن یا وقتی که خط حمله بودم لذت می بردم.  تمام استرسم به یک باره خارج می شد از بدنم و خیلی داخل روحین تاثیر می گذاشت. همه فکرم رو نه تنها مشغول می کرد بلکه خالی هم می کرد. 

 

۱۴٠۱/۸/۱۱

به نام خالق شگفتی ها

 

روز بیست و ششم در رشته تجربی! امروز روز توپی بود یعنی عالی. قشنگ ترین اتفاقش خوندنم بود، اره سرکلاس زیست زنگ اخر نشسته بودیم که دبیر زیست گفت فلان دانش اموز یازدهم فلان مدرسه صداش خوبه همه بچه هام یک صدا گفتن عسلم صداش خوبه منم دیگه بچه ها و دبیر زیست اصرار کردن خوندم البته صدام بخاطر جیغ جیغ های کبدی گرفته بود اهنگ زخم کاری بهنام بانی تیکه اولش رو خوندم: 

وسط این خیابونا دور از تو من جون و تنم مرد

انقده موندم که بیای این زندگی روح منو برد

هرچی که می خواستم تورو بدست بیارمت نشد

انگار از اون شباس که من گریه کنم تا خود صبح تا خود صبح.....  

هرجا برم و نمیشه که تورو فراموشت کنم

هرجا بری تو نمیشه از قلب خودم دورت کنم

دیوونگیمو بزار پای این که مجنونت شدم 

 

همه برام دست زدن بعدش دیگه جونم بگه که کبدی بازی می کردیم مقنعم  بدجوری پاره شد؛ اصلا نابود شد. چهارتا از دکمه های مانتو سارینا هم کنده شد. دیگه بگم قرار شد برای مسابقات کبدی بریم باشگاه، خب دیگ اینکه کبدی را خیلی خیلی دوست دارم اخه حالمو خوب کرده من رو برگردونده به تنظیمات کارخونه، شدم عسل شیطون پارسال، ولی خب! راستی سر کلاس ریاضی دوباره قانون شکنی کردم و یاسی رو هم سرکار گذاشتم. هـــی جای نبود امی توی سینم درد میکنه. 

 

 

اون روز متاسفانه اشتباه کردم سر کلاس تقویتی ریاضی به یاسی پیام دادم و گفتم امیر رو نمی خوام اما به شوخی گفتم باهاش ازدواج نمی کنم. 

اونم به امیر این رو گفته بود. 

متاسفانه سوتفاهم بزرگی بین من و امیر ایجاد شد فقط و فقط بخاطر شوخی احمقانه من. 

 

ویرایش شده چهارشنبه در 09:59 PM توسط Amata

[Amata]

   پارت 30 

 

۱۴٠۱/۸/۱۲

به نام هستی بخش بخشنده

روز بیست و هفتم در رشته تجربی! بهتره بگم اولین اردوی تجربی بود. به استادیوم تختی رفتیم. ساعت ۷:۳٠صبح تا ساعت۹ صبح کلی ورزش کردیم و کلی خوش گذشت. 

ورزش صبگاهی چقدر خوبه هعی جای امی، یاسی خالی خیلی خوش گذشت، روحیم خیلی بهتر شده نکه سختگیری هاشون کمتر شده باشه ها نه اتفاقا بیشتر هم شده اما من قوی شدم و این بهم حس خوبی میده. 

به قول شروین: برای این همه احساس ارامش برای خورشید پس از شبای طولانی

 

 

بعد از باشگاه بابام هم مریض شد و قرار شد من و غزل شب خونه مادر بمونیم. 

گوشی مادر رو به بهانه گوش دادن اهنگ برداشتم ورفتیم توی اتاق اخری قرار بود همگی توهال بخوابیم اما غزل انقدر اونجا با من بازی کرد که همونجا خوابش برد مادرم خواب بود رخت خواب خودم و غزل رو پهن کردم و تصمیم گرفتم امیر رو دست بندازم. 

بهش پیام دادم

_ سلام عزیزم

_سلام شما

با خنده و بدجنسی تایپ کردم: راستش من خیلی وقته روت کراشم و شمارت بالاخره پیدا کردم میشه باهم وارد رابطه بشیم

_ خیر

_عه امیر من دوست دارم دلم رو نشکن

امیر استیکر خنده فرستاد و گفت: امیر تویی؟ 

منظورش امیر بنفشه بود توی مدتی که باهم بودیم و وارد رابطه شدیم با امیر بنفشه خیلی رفیق شده بود. 

_نه امیر کیه؟ 

_ به هرحال نه

خندیدم: تو نخوای هم بامن تو رابطه ای

_ها؟ 

_من و تو چندین ماهه رابطه داریم

_عسل تویی؟ 

_اره چطوری خوبی؟ 

_نه خوب نیستم می تونی حرف بزنی

_نه صدام اکو میشه

_یاسی بهم گفت نمی خوای ازدواج کنی منم مامانم یه دختر برام پسند کرده قرار گذاشتم ببینمش

_چی؟ 

دلم گرفت 

_اره همین وقتی منو نمی خوای پس حرفم نزن

با غم گفتم: امیر من با یاسی شوخی کردم 

_نکردی 

با تحکم ادامه داد: زنگ بزن

بهش زنگ زدم صدام اکو میشد اما اروم حرف می زدم. 

باهم کلی حرف زدیم و امیر متوجه شد که یاسمن اشتباه متوجه شده بعدم تا شارژ برقی گوشیش تموم بشه و بعدم خاموش بشه گوشیش صحبت کردیم. 

اون شب بعد مدت ها بهترین شب رابطمون بود. 

بعد از اون شب مدرسه هم دلچسب شده بود دیگه زمان مشخصی برای انلاین شدن و چت کردن با امیر داشتم بعدم کلاس ریاضی و کلا زندگی داشت کم کم خوب پیش می رفت. 

 

 

 

۱۴٠۱/۸/۱۴

 

به نام بخشنده بی منت

 

امروز روز بیست و هشتم من در رشته تجربی بود! روز توپی بود، اولا به مناسبت روز دانش اموز کلی رقصیدم، دوما امتحان زبان لغو شد بعد رفتیم کبدی، کلا دارم با مدرسه عشق می کنم فقط جای تکه های وجودم بدجور خالیه، خیلی از دست امی دلخور بودم. 

تمام روز تو فکر اون بودم از یازدهم آبان یه جورایی، دیگه دیروز حلش کردم، امروز خیلی بهم خوش گذشت و به شکرانه این حال خوب دو رکعت نماز شکر هم خوندم. 

 

 

ویرایش شده چهارشنبه در 10:07 PM توسط Amata

[Amata]

  پارت 31 

 

۱۴٠۱/۸/۱۵

 

به نام مهربان بی منت

 

روز بیست و نهم در رشته تجربی! امروز بخاطر دیروز توپ توپ بودم کلی رقصیدم و خوندم و ملت رو اِهِم. 

وایی مبحث فشار فیزیک و مثلثات ریاضی باهم شروع شده دیگه نگم بهتره و عام اها شوق و ذوقم دود شد به علت قطعی فلان دیگه جونم برات بگه که حسابی تو ذوقم خورد اخه بدجور دلم امی و بچه ها رو می خواست و اها عصر از خواب بیدار شدم افت فشار شدید داشتم ، داشتم جان به جان آفرین تسلیم می کردم که برگشتم. راستی امروز نزدیک بود بدبخت بشم ولی من قویم. 

 

 

اون روز باشوق از مدرسه اومدم تا با امی چت کنم اما وایفا قطع بود و اشتباهی به جای اینکه به امیر پیام بدم توی پیام رسان به شماره ای شبیه شماره اون پیام دادم و حدودا ربع ساعت بعد فهمیدم. 

بعد به خود امیر پیام داد. واقعا که بی حواسی و حواس پرتی هم مشکل بزرگیه. 

 

 

۱۴٠۱/۸/۱۶

 

به نام یزدان نیکی سرشت 

 

روز سی ام در رشته تجربی! یه روز فوق عالی بود بابتش از خدا ممنونم با همه عزیز هام حرف زدم همه چیز رو گل کاشتم زیست و فیزیک ۲٠ رد کردن ۴۵ روزه فقط امتحان فیزیک یکم بی دقتی داشتم که از الان هر روز تمرین می کنم. عام امروز بدجور خل بازی دراوردیم به خیال خودمون روح احضار کردیم.

اون روز مطالعه ازاد داشتیم زنگ دوم.کتابی از کتابخونه بابا برداشتم که جلد چرم و برگه های کاهگلی داشت. چاپ سنگی بود. روی جلد سبز رنگ چرمش بزرگ نوشته بود:

 گفت و گو با مردگان

 

با بچه ها دور هم توی یکی از اتاق های مدرسه که خالی بود جمع شدیم احضار روح میز دایره ای می خواست اما اون اتاق میز نداشت پس رفتیم و میز مربع وسط سالن رو یواشکی اوردیم گذاشتیم توی اتاق  .  سوال پیش میاد که چطور میز وسط سالن یواشکی برداشتیم من توضیح نمی دهم شماهم نپرسید چون دیوونگی محض بود. ولی تجربه جالبی بود. بعد نیاز به اتاق تاریک و نور کم داشت اما اون کلاس حتی پنجره هاش شیشه هم نداشت چه برسه پرده و کاملا روشن بود خلاصه هرچی می خواست نداشتیم دور هم نشستیم و کلمات عربی عجق وجق رو خوندیم و خودمون خندمون گرفت از احضار نشدن روح. فکر می کردم روح متوجه مشکل ضروری ما بشه و بیاد.ای بابا! اما توصیه می کنم این کار ها رو نه داخل خونه نه داخل مدرسه انجام ندید مگر اینکه از فیلم ترسناک ها درس عبرت نگرفته باشید یا مثل من یه دوجین تخته کم داشته باشید. 

از بعد ماجرای احضار  اسم اتاقی که بعد ها شد سالن مطالعه دوازدهم تبدیل شد به اتاق احضار.  بعد از اون ماجرا دیگه اتاق احضار صداش می کردیم. 

اون روز عصر تنها بودم برای همین به یاسی زنگ زدم و بعد از مدت ها به ساحل زنگ زدم و کلی حرف زدیم همینطور به امی زنگ زدم و با شوق و ذوق براش تعریف کردم که چکارایی توی مدرسه کردم. امی حسابی خندید و دستم انداخت.  

 

ویرایش شده چهارشنبه در 09:49 PM توسط Amata

[Amata]

  پارت 32  

۱۴٠۱/۸/۱۷

 

به نام افریدگار شگفتی

امروز روز تحصیلی خوبی بود. اولین روز از دومین ماه در رشته تجربی! کلا به دلم صابون زده بودم بیام با امی دعوا کنم نشد و تو ذوقم خورد برای همین خوابیدم تا ساعت شش عصر که مامانم اومد. 

 

اون روز خیلی از امیر ناراحت بودم من تمام روز با شوق منتظر بودم از مدرسه به خونه بیام تا با امیر برای چند ساعت صحبت کنم اونم به محض اینکه من می اومدم با رفیقش محمد می رفتن بیرون و من تنها می شدم. اون روز هم امیر همین کار و کرد و با محمد رفت بیرون و من تنها موندم این بی انصافی بود اما دم نزدم چون هربار اعتراضی می کردم امیر دعوا درست می کرد و میگفت: بچه نباش کار مهمی دارم نمیشه که بمونم 

منم دلم می گرفت و توی تنهایی غصه می خوردم. 

امیر گاهی وقتا خیلی زیاد مغرور و خودخواه می شد و اشتباهاتش رو نمی پذیرفت. 

حتی گاهی حق رو به خودش می داد و من رو متهم می کرد.گاهی وقت ها که نه بلکه نود و نه درصد اوقات، راستش الان که از بیرون به قضیه نگاه می کنم شک می کنم که شاید عمدی بوده و من رو از عمد تنها می گذاشت. 

من از دار دنیا یه امیر دارم، اون تموم دلخوشی، امید. ارزو، عشق، رفیق و همه چیز منه همه چیزمم بدون منت برای بودن کنارش فدا کردم، ازادیم، اعتماد خانوادم، دوستام، و خیلی چیز های دیگه. 

بگذریم کاش امیر کمی توی رفتار خودش هم دقت داشت:) 

 

 

۱۴٠۱/۸/۱۸

 

به نام کردگار هفت افلاک 

 

دومین روز از دومین ماه در رشته تجربی! امروز روز عالی بود یه روز بارونی خفن منتها دیشب تا دیر وقت درس می خوندم صبحم زود بیدار شدم درس خوندم و حسابی خستم، امروز کلی با امی کل کل کردم و سر به سر یاسی گذاشتم. خدایا شکرت به امید زندگی نرمال. 

 

 

اون روز بعد از مدرسه کلی امیر رو اذیت کردم اصلا حرف زدن و اذیت کردن این پسر حال من رو خوب می کرد انگار تموم غم هام کم رنگ میشد. 

عشقم چیز قشنگیه! 

همیشه از اخر هفته ها متنفر بودم چون مجبور بودم دو روز صبر کنم تا با امیر حرف بزنیم. اما ایا امیر هم همچین حسی داشت؟ شاید داشت شاید هم نداشت. راستش ما انسان ها از قلب همدیگه خبر نداریم که نمیشه گفت اره بابا من ذهن فلانی خوندم! 

شاید هم بشه از ادمی چیزی بعید نیست.. 

۱۴٠۱/۸/۲۲

 

به نام خداوند جان و خرد 

 

روز سی و سوم در رشته تجربی! اصلا روز جالبی نبود خبر فوت یکی از دوست هام به گوشم رسید و واقعا ناراحتم خیلی خیلی زیاد اخرین باری که همدیگه رو دیدیم بغلش کردم و جدا شدیم ولی هیچ وقت فکر نمی کردم اخرین خداحافظی مون باشه، با امیر هم دعوام شد کمی با زری حرف زدم و کلا روز پر ماجرایی بود. 

بله متاسفانه بهم خبر رسید که یکی از دوستان نزدیکم فوت شده، جاداره که بگم جزو فوق العاده ترین و مهربون ترین انسان های خوش قلب اطراف من بود. تک دختر بود و از زیبایی چیزی کم نداشت. 

دوستام می گفتن خودکشی کرده، شاید زندگی سخت بهش فشار اورده، اسیای زندگی بی رحمه یا له میشی یا تغییر میکنی، بعضی ها مثل من پوستشون کلفت میشه بعضی ها مثل دوستم بی طاقت می شوند و دار فانی وداع می کنند. رفتن زینب و باور نبودش برام سخت بود جالبه که بگم هنوز هم جرعت رفتن سر خاکش رو ندارم. به هرحال عاقبت خاک گل کوزه گران خواهیم شد. 

ویرایش شده چهارشنبه در 10:08 PM توسط Amata

[Amata]

  پارت 33 

 

متاسفانه اون روز وقتی توی زمان بی کاری داشتم با امیر چت می کردم رفتم و مخاطب هاش رو چک کردم چون امیر روی اکانت من بود و مخاطب هاش برای منم می امد. متوجه شدم کسی رو به اسم مادر بچه هام سیو کرده، فکر کردم شماره خودمه اما دیدم پروفایلش فرق داره کلیک کردم و متوجه شدم من نیستم چیز جدیدی بود قبل رفتنم این نبود ایدیش رو کپی کردم و برداشتم. 

لابد امیر توضیح خوبی داره، براش ایدی رو فرستادم: این کیه؟ 

_نمی شناسم

_نمی شناسی نه؟ 

_نه کیه؟ 

عصبی شدم و به دختره پیام دادم: سلام عزیزم چطوری خوبی؟ 

_سلام شما؟ 

_من رفیق امیرم لعنتی امروز گوشیش گرفتم دیدم باهم تو رابطه این چند وقته؟ به من چیزی نگفته از ترس شیرینی!! 

_وای عزیزم راستش چند ماهی میشه که رل زدیم هفت ماهه تقریبا 

 

اون زمان من و امیر شیش ماه بود باهم رل بودیم تنها کاری که کردم از صفحه چت اسکرین شات گرفتم و برای امیر فرستادم. 

_بفرمافهمیدم کیه. 

پرو پرو برگشت گفت: خب که چی؟ 

_بای

فورا بلاکش کردم و به دختره گفتم: باید دوست پسرت بهتر نگه میداشتی از این هفت ماه شیش ماهش با من رل بوده 

 

عصبی بودم امیر مدام توی پیام رسان پیام عادی می فرستاد و خواهش می کرد به حرف هاش گوش کنم اما چیزی این حقیقت رو تغییر نمی داد اون خیانت کرده بود. 

دلم رو شکست و همه چیز رو خراب کرد. 

توی گوشی هم بلاکش کردم گوشیم رو خاموش کردم گذاشتم سر جاش و توی تختم فرو رفتم هق هق گریه می کردم اون بهم خیانت کرده بود. 

انقدر گریه کردم که حمله عصبی بهم دست داد و از شدت درد و استرس یه جورایی بیهوش شدم. 

فردا وقتی رفتم مدرسه با حال بدی موضوع رو به یکتا گفتم یکتا حسابی عصبی شد. 

با خنده گفتم: چون دوسش دارم اگه دختره بیاد ازم معذرت بخواد بر میگردم

یکتا با حرص گفت: بشین تا معذرت بخواد

از مدرسه که به خونه اومدم با یاسمن حرف زدم یاسمن خبر داشت و گفت که چیز مهمی نبوده و برای سرگرمی بوده از اونم دلم شکست. محمد داداشم پیام داده بود اما بخاطر امیر بهش جواب نمیدادم چون امیر دوست نداشت و اجازه نمیداد اما اون لعنتی بهم خیانت کرده بود، با دلی شکسته به داداشم پیام دادم و باهم اشتی کردیم خیلی ناراحت بودم. 

تا اینکه تماس ها شروع شد با دوتا شماره ناشناس مدام به گوشیم زنگ میزدن اولیش مادر امیر و دومیش خواهر امیر بود جواب ندادم نمی خواستم خیانتش رو توجیه کنه. تلخ تر از خیانت همه این ها خیانت دوست صمیمی خودم بود، بنظر من اگر با انسانی دوست هستی پس باید صادق و یک رنگ باشی، فکرش رو بکن دوست صمیمیت از خیانت شریک عاطفیت با خبر باشه و سعی در توجیه کردنش بکنه، این یه فاجعه به حساب میاد؟! 

 

 

از اون روز توی دفترم چنین نوشتم: 

 

 

۱۴٠۱/۸/۲۳

 

 

به نام خداوند جان و خرد

 

روز سی و پنجم رشته تجربی! امروز روز مضخرفی بود تشیه جنازه دوستم ساعت ۹ بود و نتونستم برم بخاطر مشکلاتم با امی تموم روز عصبی بودم. 

 

متاسفانه خاکسپاری زینب ساعت 9 صبح بود و من مدرسه داشتم این هم به لیست حسرت هام اضافه شد. 

 

 

ویرایش شده چهارشنبه در 10:08 PM توسط Amata

[Amata]

   پارت 34 

وقتی از مدرسه برگشتم دلم برای کسی که به راحتی ماست بهم خیانت کرده بود تنگ شده بود. حماقت یا عشق؟مسئله این است. گوشی روشن کردم. دیدم دختره پیام داده. میشناختمش اسمش پری بود قبلا فاب امیر بود، بهم حسودی می کرد و توی رابطمون سنگ مینداخت. چند باری باعث دعوای شدید من و امیر شد  . معمولا پشت سرم بد می گفت  . یه سوال، ادم های سمی چرا از رابطه حذف نمی شوند؟ شاید امیر دوست داشت که باشه نمیدونم کی از من مهم تر توی رابطه؟ ظاهرا جواب واضح بود.. 

_عسل خانم

با تنفر تایپ کردم: بفرما؟ 

_راستش معذرت می خوام من دروغ گفتم من و امیر باهم رابطه نداشتیم از حسودیم گفتم نمیدونستم تو عسلی

پوزخندی زدم، اگه به خودش اجازه زذن اون حرف ها داده پس چیزی هم بوده تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیز ها. با اکراه جواب دادم: میگی چکار کنم دیگه گذشت باهم خوش باشین

_عسل امیر دوست داره برگرد تقصیر من بود من متاسف و شرمندم

الان من باید چکار می کردم!؟دوست داشت که به خودش اجازه خیانت داد؟شاید، بخاطر نبود منه باید بهش حق داد،نا امید تایپ کردم: هرکار دلم بخواد میکنم 

 

از شخصیش اومدم بیرون که دیدم یاسی توی یه گروه به اسم تورو خدا اول پیاما بخون بعد ترک کن عضوم کرده. 

می خواستم ترک کنم اما کنجکاو بودم. امیر بود که یکسری اسکرین شات فرستاده بود، رفته بودشخصی پری و بهش گفته بود چرا به عسل دروغ گفتی و من عسل دوست دارم و از این دست از حرفا من دوسش دارم و همین من رو قانع کرد که برگردم. من زندگیم وسط بود کم سختی نکشیده بودم، دلم نمی خواست باختن رو بپذیرم. 

با وجود خیانتش منم به تلافی بهش گفتم باید با محمد کنار بیاد.خوب میدونستم حرف زدن من با محمد چقدر اذیتش میکنه، با اینکنه من نظری به محمد نداشتم.  اطلاع داشتم که افسون با دوست صمیمی پسرش به امیر خیانت کرده بود. حق داشت بترسه! می گفت افسون بهش مستقیم گفت که دوستش نداره و با رفیق پسرش وارد رابطس. من اغلب راجب افسون میشنیدم و با افسون سرکوفت می خوردم. من یه احمقم شاید هم نداره من با بی تجربگی حماقت کردم. از رفتارش ناراحت و بی اعتماد بودم. 

 

۱۴٠۱/۸/۲۴

 به نام خدا 

روز سی و ششم در رشته تجربی! امروز تولد یکتا بود براش گل بردم، با امی کلی کل کل کردیم فقط کمی پرو بی ادب شده که باید تربیتش کنم درکل اوکی بود. 

 

 

اون روز با امیر رفتیم توی گروهی که برای امیر بنفشه بود فهمیدم امیر با بنفشه از هم جدا شدن و حالا اسم دوست دختر جدیدش الناز بود خیلی دلم برای دوستم سوخت امیر گفت با فحش و فحش کشی جدا شدن امیر بنفشه به بنفشه خیانت می کرده. 

بنفشه رو گم کردم. 

به محض اینکه رفتم توی گروه و مشخصاتم دادم امی با امیر دعواش شد و ترک گروه زد بعد هم من حذف کردن و انداختن لیست سیاه خیلی مشکوک شدم لینک گروه رو برای محمد فرستادم و خواستم بره توی گروه و هر وقت امیر پیام داد بهم شات بده. دیگه به امیر اطمینانی نبود. چشمم ترسیده بود. 

 

 

ویرایش شده چهارشنبه در 10:08 PM توسط Amata

[Amata]

سلام به همراهان عزیز رمان وهم عشق 

رمان فعلا در دست ویرایش می باشد و پارت گذاری متوقف شده. 

بابت شکیبایی شما عزیزان متشکرم. 

خوشحال می شم برای بهتر شدن داستان، نظرات و انتقاداتتون رو در صفحه معرفی و نقد رمان وهم عشق با من به اشتراک بزارید. 

https://forum.98ia.net/topic/856-معرفی-و-نقد-رمان-وهم-عشق-amata-کاربرانجمن-نودهشتیا/

ویرایش شده 5 تیر توسط Amata

[Amata]

  پارت 35 

۱۴٠۱/۸/۲۵

به نام مهربانترین خطا پوش

 

روز سی و هفتم در رشته تجربی! بنده مریض شده بودم و یکم اذیت بودم؛ درسام خوب بود با امی کل کل کردم اما بهش مشکوکم شنبه مشکلاتم حل میشه. 

 

 

 

۱۴٠۱/۸/۲۸

به نام زیبا ترین سراغاز

روز سی وهفتم در رشته تجربی! اکثر کلاس دچار سرماخوردگی شدیم. جالبه! امروز دعوا های شدیدی با امی داشتم که خداروشکر رفع شد و الان ارومیم چند تا قانون شکنی درشت هم کردم که خاطرات جالبی میشه

 

اون روز بعد از مدرسه با امیر چت می کردیم پرسیدم: گپ امیر بنفشه رفتی؟ 

_نه اصلا مردشورش ببرن

همون لحظه محمد شات داد: عسل اسفالتش کن

پیام باز کردم، درست زمانی که به من گفت نه اصلا توی گپ پیام داده بود، عکس روسیو کردم تا ایدی محمد براش نره و بعد براش فرستادم: این چی میگه؟ 

دست پیش رو گرفت که پس نیوفته: چرا اون اکانتت رو من ندارم؟ 

عصبی گفتم: چقدر می خواستی بهم دروغ بگی من اکانت ديگه ای ندارم 

 

امیر خودش چند تا شماره داشت اما یکیش رو به من داده بود من زمانی که توی مسافرت کذایی بودم از طریق شماره یاب متوجه شدم امیر دوتا شماره داره و سر کلاس ریاضی شماره دومش رو ازش گرفتم. 

اما خودم صاف و یک رنگ بودم همین یک شماره همین قدر عاشق و همین قدر ساده. 

امیر فقط بهونه الکی برای توجیه خودش اورد دوسش داشتم پس روی این اشتباهم چشم هام رو بستم. شاید نباید انقدر ساده از هر دروغ و خیانت و حماقتی میگذشتم، گاهی از خودم می پرسم چرا پای رفتن نداشتم؟ فرق من بایه مجسمه یا یه درخت چی بود! خاک امیر باتلاق بود، برای ریشه های گل رز هیچ وقت مناسب نبود، شاید دلیل له شدن و گندیدن ریشه های من همین باشه، ریشه کردن توی جای اشتباهی! 

 

 

۱۴٠۱/۸/۲۹

به نام مهربانترین خطا پوش

روز سی و هشتم از رشته تجربی! روز خوبی بود از نظر درسی، اما یکم تنش داشتم تو خونه! امی رفته بود جنگل و بیشتر وقت با یاسی و حنا حرف زدم و مثل قدیم ها گذشت. کمی هم با محمد حرف زدم. کلی هم امی رو دست انداختم  که خدا از سر تقصیراتم بگذره. یکتا هم غایب بود امروز. 

 

اون روز موقع حرف زدن با بچه ها الکی به شخصی امیر پیام خالی می فرستادم تا فکر کنه خیلی باهاش حرف زدم و گول بخوره. کلی شیطونی کردم و مسخره بازی دراوردم و اهنگ خوندم براش. صدام بدک نبود اونم که تشویق می کرد.  

 

۱۴٠۱/۸/۳٠

به نام ارامش جانم

روز سی و نهم در رشته تجربی! روز درسی خوبی بود اما تو خونه تنش زیادی داشتم #زندگی سگی

 

اون روز توی خونه با مامان و بابام دعوام شد و خیلی ناراحت بودم نشد با امیر حرف بزنم و کلافه بودم. 

راستش الان که خیلی وقته از اون روز ها گذشته و از بیرون نگاه میکنم من هربار خطاهای بزرگ امیر بخاطر حسی که بهش داشتم بخشیدم و اون هربار به راحتی دل من رو شکست و من فراموش کردم. 

اما ایا این بار با اشتباه بزرگش می تونم ببخشم؟ 

امیر شاید واقعا من رو دوست نداشت یاهم دوست داشت اما دوست داشتن بلد نبود. 

در هرحال الان که دارم خاطراتمون رو تایپ میکنم میبینم من بودم که همیشه کوتاه اومدم و اون بود که هربار از کاه کوه ساخت قضاوتش با شما. 

شاید من یک طرفه به غازی میرم. 

شایدهم عشق کورم کرده. در هرحال من بخاطرش به هر اب و اتیشی میزدم و هنوزم میزنم. حماقت را پایانی نیست.... 

 

ویرایش شده چهارشنبه در 10:08 PM توسط Amata

[Amata]

  پارت 36 

 

 

۱۴٠۱/۹/۱

به نام خالق هوش

امروز روز تحصیلی افتضاحی بود اما عصر خوب بود پیچوندن و قانون شکنی بهم کیف داد. 

 

 

اون روز عصر تنها بودم. زنگ زدم و با امیر کلی صحبت کردیم. ما هیچ وقت، حرف کم نمی اوردیم بلکه وقت کم می اوردیم هر دومون همیشه حرفی برای گفتن داشتیم، حرف های تازه و روزمرگی هامون اون رو نمیدونم ولی من همیشه با قلبم به حرف هاش گوش می دادم. 

 

 

 

 

۱۴٠۱/۹/۲

به نام یگانه خالق بی همتا

روز چهل و یکم در رشته تجربی! خب به پایان ترم اول رسیدیم، ده روز دیگه تا امتحانات نوبت اول استانی مونده و کمتر از دوهفته دیگه امتحانات نوبت اوله.از الان هم امتحانات مستمر شروع میشن و درنتیجه روز خوبی بود به شیوه سگی! امروز کلی تو مدرسه شیطونی کردم و کرم ریختم با امیر هم حرفیدم، بعد از مدت ها با کمک قانون شکنی کمی ارامش وارد زندگیم شد. 

 

 

اون روز انگار همه چیز طبق میل من بود. 

اما کاش می فهمیدم در همیشه به یک پاشنه نمی مونه. 

اخر هفته دقیقا فردای اون روز صبح پنجشنبه سوم آذر ماه تصمیم گرفتیم با مادر بریم خرید اما از صبح دلم شور میزد خوب بود و خوش گذشت. 

شب برای شام تصمیم گرفتم پیراشکی گوشت درست کنم خمیرش رو حاضر کردم و رفتم نماز مغرب و عشا بخونم که مادر گفت میره خونمون و میاد کار واجبی داره کاش پرسیده بودم چکار داره. 

بی خبر از همه جا جانمازم رو پهن کردم و نماز خوندم داشتم برای سلامتی داییم که چند وقتی بود بیمار بود و بیمارستان بود قران می خوندم. 

یه پرانتز اینجا باز کنم: 

من عاشق خانواده هستم و این داییم رو خیلی دوست دارم خیلی زیاد، ایشون چند سالی بود درگیر بیماری کلیوی شده بود، اخرین بار توی اون سفر کذایی دیدمش لاغر شده بود و ضعیف. در ابان ماه حالش بد شد و چند هفته ای بود که بیمارستان بود قرار بود هفته اینده مرخص بشه و حالش به ظاهر خوب بود. 

 

 

قران رو بستم که غزل با گریه به سمتم دوید، ترسیدم پرسیدم: چی شده؟ 

_عسل... عسل

_چته

_دایی.. دایی مرد

هنگ کردم. اصلا نفهمیدم چطور از جانماز بلند شدم چادر نماز دورم پیچیدم و پا برهنه دویدم توی کوچه. رفتم خونمون در خونمون باز بود خدا خدا می کردم دروغ باشه در هال رو باز کردم مامانم جیغ می کشید و گریه می کرد. 

درو بستم و توی حیاط نشستم زانو زدم و های های به حال زارم گریه می کردم. 

این درست نبود بابا اومد توی حیاط و بغلم کرد. 

با ناراحتی در حالی دست های گرم و مردونش و دور تن ظریف من خلقه کرد بود گفت: اروم باش دختر بابا گریه نکن

هق هق گریه می کردم بابا رو محکم بغل کردم و پرسیدم: بابا دروغه دیگه بگو دروغه

با غم بوسه ای روی موهام نشوندو گفت: نه عزیزم خودتو اذیت نکن باید مامانتو اروم کنی 

از بغل بابا به بغل مامان رفتم گریه می کردیم. 

با گریه گفتم: منم میام 

رفتم توی اتاقم تا لباس هام رو جمع کنم، مامان بلیط گرفته بود برای کرمان، لباس های سیاهمو که می پوشیدم باور نداشتم.با خودم گفتم:" دایی تو باید برای من لباس سیاه می پوشیدی نه من برای تو دایی نَدرِت بـِبَهم (فدات بشم) من باید میمردم جات "

حالم خیلی بد بود مامان من رو نبرد گوشیم بهم داد تا به درس هام برسم و با بابام رفت ترمینال من زود تر از همه به خونه مادر برگشتم چون دلم فقط یکی رو می خواست که از شر غما بهش پناه ببرم و اون امیر بود. 

رفتم و بهش زنگ زدم. 

 

*زمان حال*

 

نفس عمیقی کشیدم با وجود اون همه سوال می بخشمش با وجود نامزدش می بخشمش می بخشم تا راحت بشم. 

چشم هام بستم به جاش ورزش می کنم لباس هام عوض کردم و شروع کردم به انجام تمرینات بدنسازی که مربی ورزش برام فرستاده بود. 

حدودا پنج روز در هفته روزی یک ساعت سخت بود اما ذهنم اروم می کرد. 

ورزشم که تموم شد دوشی گرفتم مشتری زنگ زد. 

_بله بفرمایید

_سلام عسل جون خوبی؟ 

_سلام شما

_من دختر عمه فاطی ام گفتم که عصر زنگ میزنم بهت

_اها عرفانه جان تویی جانم؟ 

_می تونی یه فال برام بگیری؟ 

_مشکلت چیه تا کمکت کنم؟ 

_راستش یکی رو دوست دارم می خوام حسش بفهمم 

_اوکیه پنج دقیقه بعد زنگ بزن بهت بگم

تماس قطع کردم نرخ فال رو براش فرستادم با شماره حساب و بعد فال براش گرفتم. 

تصمیم گرفته بودم مستقل بشم و روی پای خودم بایستم چندین مدل فال توی این چند ماه یادگرفته بودم و با فال گرفتن درامد زایی می کردم. 

 

 

ویرایش شده چهارشنبه در 10:09 PM توسط Amata

[Amata]

  پارت 37 

 

* زمان گذشته*

 

به خونه مادر رفتم و شمارش رو گرفتم فورا جواب داد. با شنیدن صداش زدم زیر گریه امیر تنها کسی بود که راحت جلوش گریه می کردم و پیشش خودم بودم، بخاطرش سعی می کردم بهتر بشم، من دختر عصبی و خشنی بودم که دلبری هام و لوس بودنام فقط برای امیر بود، نگرانی و درد و دلام فقط پیش امیر بود. 

امیر با نگرانی پرسید: چه اتفاقی افتاده قشنگم؟ 

با گریه گفتم: امیر داییم مرد

امیر با حرف هاش ارومم کرد اونقد که بلند شدم پیراشکی هارو پیچیدم و سرخ کردم. 

 

هنوز عکسشون دارم اولش سوخت اما بعدش درست شد. امیر اون شب استخر بود. 

 

 

اون روز نتونستم برم مدرسه فشارم به شدت پایین بود تمام تایم با هندزفری تلفنی با امیر حرف می زدم و وقتی نبود غما به دل کوچولوم هجوم می اوردن. 

 

۱۴۰۱/۹/۵

به نام خدا

امروز به علت فوت دایی و فشار خون پایین نرفتم. 

 

 

۱۴۰۱/۹/۶

به نام خدا 

مدرسه امروز به شدت کسل کننده بود همه بهم تسلیت می گفتند من خودم هنوز باورم نشده اینا چی میگن خیلی بد بود. تو خونه کار امی خوب بود اما وقتی نبود از گریه هلاک شدم. 

 

درست مثل دختر بچه هایی که به باباشون وابسته بودن منم به امیر وابسته بودم تا نبود دلم تنگ می شد. گریه می کردم به خاطر غم از دست دادن داییم. 

برای من خیلی دردناک بود من داییم رو سالم و سرپا دیده بودم و حالا، چطور؟ اصلا دوست نداشتم با حقیقت رو به رو بشم. 

۱۴٠۱/۹/۷

به نام خدا 

امروز روز خوبی بود امیر امروز سرکار حسابی خسته شد و تو شخصیم موقع چت خوابش برد اخ که من دلم ضعف میره وقتی از خستگی خوابش می بره. مدرسه هم خوب بود نسبتا

 

امیر روز ها سر کار بود از ساعت شش و نیم تا سه چهار عصر من خودم گوشیم می گذاشتم روی الارم بهش زنگ می زدم بیدار بشه، بیدارش می کردم و هردو همانطور که تلفنی حرف می زدیم حاضر می شدیم. دور از هم بودیم اما کنار هم صبحونه می خوردیم. بعد من مدرسه و امیر می رفت سر کار، بعد از مدرسه قبل از هرکاری به امیر زنگ می زدم و مطمعن می شدم ناهار خورده و سیره و بهش خسته نباشید می گفتم در نهایت هم امیر رو می بوسیدم و گوشی رو قطع می کردم. مسخره به نظر می رسه ولی باور کنید یا نه رابطه از راه دور همین مقدار لوس و چندش اور و سخته از بیرون حتی ارزش خوندن نداره ولی از درون کاملا متفاوته. 

روز ها به سختی سپری می شد، انگار زمان متوقف شده بود. غم از دست دادن عزیز خیلی سخته، فاجعه ای هست که نه توان زنده ماندن وجود داره نه توان مرگ. ادمی باید ادامه بده با نبوده دائمی عزیزش. 

در هرحال انسان از چیز هایی در این دنیا جون سالم به در می بره که به سخت جانیش این گمان نبود. داغ نبود دایی هم یکی از همین سخت جانی هاست. 

 

 

ویرایش شده چهارشنبه در 10:09 PM توسط Amata

[Amata]

  پارت 38 

گاهی مواقع ضروری بهم زنگ میزد و ازم می خواست بوسش کنم و بعد قطع می کرد. 

بودن کنار امیر رو دوست دارم با وجود خطاهاش اون انتخاب منه نه اشتباه من. تنها اشتباه من این بود یه روز به نبودن و نداشتن امیر فکر هم نکردم، هیچ وقت فکر نکردم اون دل برای منم سنگ بشه و پسری که با اشکام بهم می ریخت راحت از گریه هام بگذره. 

 

 

۱۴٠۱/۹/۸

 

به نام خدا 

 

روز چهل پنجم در رشته تجربی! روز خوبی بود شروع خوبی داشتم اما شب تلخی بود تلخ قشنگ مثل شکلات تلخ. 

 

 

اون شب بخاطر مسائل گپ با امیر بحثم شد، بهم گفت اصلا برو، اون زمان هنوز نمی دونستم تا چه حد بهش مبتلام پس خیلی راحت بلاکش کردم و رفتم. 

امیر چندین بار به گوشی خونه زنگ زد دست اخر گوشی رو اشغال کردم تا اینکه مجبور شدم جواب بدم. 

با عصبانیت گفت: همین الان انلاین شو اون گوشی کوفتیت رو جواب بده

 

تقصیر من بود از یه چیز کوچولو یه بحث بزرگ درست کردم. 

 

گوشیم رو جواب دادم دعوا بالا گرفت اون شب امیر برای اولین بار سرم داد کشید و من گریم گرفت توقع نداشتم ازش ترسیدم بلند داد زد و گفت: تو که می خواستی تمومش کنی و ادم رابطه نبودی بیخود کردی رل زدی 

اون اولین و اخرین بی احترامی امیر به من بود. 

گوشی قطع کردم و کلی گریه کردم انتظار نداشتم. مثل دختر کوچولویی شده بودم که باباش دعواش کرده بود. 

امیر باز زنگ زد و این بار من باهاش حرف زدم: من انقدر سختی نکشیدم که سر همچین مسئله ای بهم بگی بیخود کردی من اشتباه کردم همه اشتباه می کنن

 

نمیدونم شاید چون همدیگه رو دوست داشتیم نمی تونستیم مدت زیادی از هم دلخور بمونیم پس اشتی کردیم. 

چند دقیقه بعدش خیلی راحت روی تختم لم داده بودم و راجب خاطرات بچگی امیر و دوچرخه صورتیش باهم حرف می زدیم و می خندیدیم که از پشت تلفن صدای جیغ شنیدم و بعدم داد، امیر گوشی رو قطع کرد و من نگران شدم. 

بهش پیام دادم اما جواب نداد 

زنگ زدم که ردش کرد و بعد پیام داد: کار دارم پیام نده

من نگران بودم چند دقیقه گذشت دلم هزار راه رفت خیلی نگرانش بودم، بهش زنگ زدم که جواب داد و سرم داد کشید: میگم کار دارم زنگ نزن من که مثل تو بی کار نیستم. 

گریم گرفته بود وقتی داد میزد می ترسیدم، بهش پیام دادم که گفت: اآنلاین شو

آنلاین شدم که پیام داد: تموم بین ما دیگه هیچی نیست 

با گیجی گفتم: چی میگی؟ 

_حصلت ندارم پیام نده

دیگه به پیام هام جواب نداد

حالم بدشد نفسم تنگ شد و بدنم شروع به لرزش کرد خواستم از هال برم توی اتاقم که لرزشم شدید شد و توی چهارچوب در زمین خوردم نمی تونستم حرکت کنم و درد داشتم نفسم تنگ شده بود، بغضم شکست. اون شب تنها بودم من و غزل؛ غزل خواب بود نمی تونستم تایپ کنم گوشیم رو به زور برداشتم و توی گروهی که مال من، یاسی، امیر بود صدا فرستادم با گریه و بریده بریده به همراه کلی صرفه توضیح دادم یاسمن ترسیده بود، سعی در اروم کردنم داشت ملتمس گفتم: یاسی من تنهام می ترسم غش کنم، بهم زنگ بزن حرف بزنم اگه بیهوش شدم به مامانم زنگ بزن

بعد از ارسال پیامم به دقیقه نکشید امیر زنگ زد 

گریم شدت گرفت تماس رو وصل کردم، اما نفسم گیر کرده بود برای نفس کشیدن تقلا می کردم امیر ترسیده بود از حال من گریش گرفت، پسر مغرور من که یه ببخشید به زور بهم می گفت بخاطر من گریه کرد اونجا بود که فهمیدم واقعا دوستم داره.... 

[Amata]

  پارت 39 

نفس نفس میزدم امیر با گریه گفت: عسل نمیرم بخدا نمیرم گریه نکن بسه نفس بکش 

بریده بریده خواستم چیزی بگم اما نفس تنگی و صرفه نزاشت: تو رو خدا چیزی نگو من بخاطر خودت رفتم 

نمی خوام فردا روز ترلان بخاطر دعواهای ما گریه کنه و دستم روت بلند شه 

هق هق می کرد باهام حرف میزد من اما نفسم گیر کرده بود تنها چیزی که تونستم بگم این بود: قول.. می.. دم.. د.. دی.. که.. ب.. با... هات... دع. وا.. ن. کنم... ب... جو... جون بابام

امیر با گریه ازم می خواست نفس بکشم گفت دوستم داره اما من اروم نمی شدم دلم پر بود و حمله عصبی نفسم و گرفته بود از درد نمی تونستم تکون بخورم فکر از دست دادنش داشت من رو می کشت. 

 

راستش نوشتن این خاطره خیلی برام سخته چون اون دیگه الان پیشم نیست که بخواد ارووم کنه و جلوی اشکام رو بگیره یه روز با یاد اوری این خاطره لبخند میزدم اما الان فقط اشکامن که صورتم رو میشورن:) 

خیلی سختمه تایپ کردن واقعا جایی توی عمق وجودم درد می کنه.(این نوشته برای چند سال پیش بود الان بی تفاوت به نوشته هام خیره شدم!) 

ترلان اون اسمی بود که برای دخترمون انتخاب کرده بود اسمی که وقت رفتن درهم شکست، هیچ وقت اون صبح رو یادم نمیره امیر با ذوق بهم زنگ زد و گفت: سلاااام جوجه چطوری؟ 

_عالیم کنار عشقم همیشه خوبم 

خندید: دیشب یه خواب خوب دیدم 

_چه خوابی 

_خواب دیدم تو خونه خودمونیم و تو حامله ای، پا به ماهی یهو دردت گرفت بغلت کردم روی دست خیلی سنگین بودی بردمت بیمارستان یه دختر خوشکل به دنیا اوردی اسمش گذاشتیم ترلان از حالا اسم دخترمون ترلان باشه 

_ نمیقام 

_چرا؟ 

_نمیقام من حامله نمیشم زشت میشم

_نوچ تو قشنگ ترین مامان دنیا میشی

_ولی دختر نمی خوام

_چرا؟ من عاشق دخترم

_همین دیگه من حسودیم میشه نمی خوام تو فقط مال منی

خندید: خنگ کوچولو مادر بچه بحثش جداس

 

* کمی قبل تر*

 

می خواستم نگهشدارم با گریه گفتم: به خاطر من نمی مونی بخاطر ترلان بمون

با گریه اما جدی گفت: ترلان یه شخصیت خیالی اون توهم تو بود من باید برم عسل

با این حرفش تمام من درهم شکست اما می خواستم بمونه نباید توی شرایط بد تنهاش بزارم لب زدم: 

گور بابای غرورالتماس می کنم بمون تو روخدا

_بسه عسل خودت کوچیک نکن کارم سخت نکن من تصمیمم گرفتم 

اون روز اون لحظه شاید من تنها ترین و مظلوم ترین دختر اون جهان بودم که گیر سنگ دل ترین، مغرورترین، خودخواه ترین پسر این دنیا افتاده بود.

اون از گریه و التماس من گذشت و تمومش کرد چیزی که تمام من بود، اون روز چیزی در من فروریخت و تبدیل به صداهایی توی سرم شد. 

 

* زمان گذشته*

 

امیر مطمعنم کرد که نمیره و منم اروم شدم و کم کم نفسم برگشت. از اون شب به بعد من دیگه زیاد رو حرف امیر حرف نزدم و همیشه مراقب بودم دعوانشه. 

بعد از اون شب تا دوهفته بدجوری مریض شدم و همچنان حرف زدنم به سختی و با کلی صرفه کردن بود. 

کارنامه های ۴۵ روزه رو دادن اما چون مامانم نبود کارنامه من رو ندادند. 

[Amata]

  پارت 40

رابطه ما برعکس چیزی که انتظار می رفت محکم تر شد. 

یادمه امیر سالن داشت. جلوی اینه ایستاده بودم و با ناراحتی موهام شانه میزدم  با خودم فکر می کردم که صداش رو نشنیدم و چقدر دلتنگ این صدام، همون لحظه صدای زنگ گوشیم بلند شد: 

تنگه میشه دلم برات دم صبح منه خل

وگرنه کم ندیدم همه طور بعد تو

بعد من به هیچکسی اگه شد نده قول

فکرت منو می کشونه دم پل نده هول

این اهنگ روی کلیپ بود که امیر برام فرستاده بود و من عاشقش بودم. 

گوشی برداشتم امیر بود با لبخند جواب دادم: 

الو عزیزم رفتی؟ 

_سلیاااااام قیشنگووووم اره تو راهم میگم جوجه انرژی زا منو بده من برم برنده شم

خندیدم بوسیدمش بعد از چندتا بوس قطع کرد. 

 

یادمه یه شب امی یه کلیپ برام فرستاد، دخترو پسری که محکم همدیگه رو بغل کرده بودند و گریه می کردند. 

اون کلیپ عجیب به دلم نشست امیر اونو با این کپشن فرستاد: این ماییم اولین بار که ببینمت 

و من چقدر قند اب شد توی دلم بابت این کلیپ و اون حرف،  برام تبدیل به خاص ترین کلیپ دنیا شد. 

 

حدود یکی دوهفته ای که مامان برای مراسم دایی اونجا بود من و امیر ترکوندیم، رابطمون گرم تر از قبل شد و یکسری اتفاقات بینمون افتاد. 

هرگز روزی که مامانی(مامان امیر) زنگ زد و بهم تسلیت گفت رو فراموش نمی کنم. 

غروب بود خونه تنها بودم، امیر تازه از سرکار اومده بود داشتم باهاش حرف میزدم که با غزل دعوام شد، 

متوجه شدم امیر ساکت شده! 

_امی چی شدی؟ 

خندید: صدات گذاشتم اسپیکر مامانم ببینه چه عروس بی ادب و وحشی داره

با خجالت گفتم: امیر

صدای خانمی از پشت خط گفت: ولش کن عروس این بیشعوره تو دعوا بکن افرین من طرف توام  برو بزن ابجیت رو رومخته

وای که تو دلم قند اب شد خجالت زده خندیدم واقعا لهجه شمالی قشنگی داشت گفتم: وای سلام خوب هستین؟ شرمنده من انقدر بی ادب نیستم واقعا زشت شد

با خنده و مهربونی گفت: چه زشتی برو بزنش اصلا امیرحسین بی ادبه اینم باید تربیت بشه راستی دخترم

_جانم؟ 

_تسلیت میگم بهت 

_ممنونم لطف دارید بقای عمر زندگان 

_خودت خوبی عزیزم؟ 

_متشکرم شما خوبی؟ عمو خوبه؟ زهرا جان امیر محمد خوبن؟ 

_اره فدات بشم من 

خلاصه باهم کمی حرف زدیم من خیلی ادم خجالتی هستم اما با خانواده امیر راحت بودم. 

حتی یادم میاد روزی رو که تلفنی با امیر حرف میزدم و مامانش اومد و روز دختر بهم تبریک گفت... 

 

_سلام عروس چطوری خوبی؟ 

با خوشرویی گفتم: سلام خاله شما خوب هستید؟ خانواده خوبن؟ شکر منم خوبم

با شیطنت خندید: شکر عزیزم جگرتو بخورم من انقدر تو خوبی

خجالت زده خنده ارومی کردم: لطف داری

_ خواستم روز دختر بهت تبریک بگم من خیلی دوست دارم حضوری می دیدمت تبریک می گفتم انشاالله سال دیگه به عنوان عروسم این روز بهت تبریک بگم

نگم چقدر خوش حال شده بودم: خیلی ممنون بزرگیتون می رسونه از طرف من این روز رو به زهرا جون هم تبریک بگید

 

و حرف ها و وعده وعید های الکی چه کاری که با دل ادم نمی کنه و چه ها که بر سر روانت نمیاره....... 

 

 

[Amata]

   پارت 41 

 

چند وقت بعد مامانم اومد خیلی ناراحت بودم از اومدنش چون با اومدنش امیر پر، اون شب با ناراحتی با امیر حرف زدم و امیر باز توی صفحه چت از خستگی خوابش برد و من دلم ضعف رفت براش، با امیر تصمیم گرفتیم اسم بچه هامون با توجه به همه احتمالات بزاریم ترلان، سلوان، شاهان و شایان 

امیر هم این اسم هارو دوست داشت، با امیر برای اینده کلی برنامه چیدیم امیر عکس و فیلم خونش رو فرستاد و نظر من رو توی تموم کردن بخش های جزئی خواست، مثل رنگ درها، مدل شیشه بالکن، کابینت و کمد ها و خیلی چیز های دیگه ما برای اینده ای که ممکنه هرگز رخ نده یه عالمه برنامه داشتیم. 

چند وقت بعد مامانم اومد. همه برای تسلیت می امدن خونمون مامانم گوشیم رو نگرفت منم هر روز ریسک بدبخت شدن رو به جون می خریدم و راس ساعت امیر رو بیدار می کردم، امیر همیشه بهم هشدار می داد که مراقب باشم. 

یه شب که دلم گرفته بود رفتم توی حیاط روی پله ها نشستم و سر بند یا عباسی که به نیت امیر برداشته بودم توی دست هام گرفتم انگار این سربند قدرت جادویی داشت نمی گذاشت ما از هم جدا بشیم هرچقدرهم که دعوا کنیم، البته بعد از اون شب دعوایی نداشتیم. تقریبا! 

یه پرانتز من اینجا باز کنم: 

چند روز بعد از اینکه من توی ماه محرم لو رفتم طبق رسم هرسال مامانم سفره حضرت رقیه و علی اصغر انداخت و زنعموم هم باهاش سفره حضرت عباس انداخت، نذر مامانم بود.  

خون پدر و مادرم بهم نمی خورده و ممکن بوده بچه اول سالم نباشه مامانمم نذر می کنه اگه سالم باشم توی ایام فاطمیه سفره بندازه. 

اون روز توی اون سفره من حسابی گریه کردم و گهواره رو تکون دادم دلم خیلی پر بود، اخر مراسم هم یه سربد گرویی به نیت وصال از توی گهواره برداشتم. 

گرویی یعنی چیزی که از سفره بر می داری و وقتی به حاجتت رسیدی سال بعد اون وسیله رو تو می خری و توی سفره میگذاری به جای وسیله ای که برداشتی. 

 

رابطه من و امیر به قدری جدی و عمیق بود که احساس می کردم جزئی از خانوادشون هستم، باهاش خیلی راحت بودم و بیشتر وقت ها تلفنی حرف میزدیم. 

اون که تلفنی حرف میزد من توی دلم قربون صدقش می رفتم وای خدایا این پسر و برام نگهدار، وای مرسی خدایا شکرت که دارمش. 

امیر ادم خاصی نبود برعکس ادم معمولی بود که غرورش و بیشتر از من دوست داشت. شاید، اما چون من دوسش داشتم اون برام خاص ترین ادم دنیا بود، ولی با کاری که کرد همه چیز رو برد زیر سوال از جمله اینکه یعنی اونم دوستم داشت!؟ کاش دوستم داشت...  

شاید هم بهتر که نداشت.... 

 

ان سال روز تولدم دقیق روز چهلم داییم بود. برعکس هرسال غمگین بودم. ان روز فقط امیر و یاسی کنارم بودند و مامان کرمان بود  زنگ زد تبریک گفت. امیر هم به عنوان کادو کلیپی بهم هدیه داد که بعد ها شد عامل اصلی گریه هام اون تولد اصلا خوب نبود شاید هم خوب بود نمیدونم....  

 

 

[Amata]

   پارت 42 

* زمان حال*

امروز حس عجیبی داشتم از صبح توی ذهنم تصور می کردم تلفن زنگ می خوره و امیر پشت خط منتظر منه. همش مجسم می کردم گوشیم بازم زنگ می خوره و امیره ولی با خودم کلنجار می رفتم بسه عسل اون ازدواج کرده این فکر ها گناهه دلم براش خیلی تنگ شده بود خواستم شمارش دوباره سیو کنم تا اگه پروفایل داره نگاه کنم، شماره اول رو سیو کردم، شماره دوم طبق عادت دکمه سبز رو فشار دادم و زنگ زدم ترسیده و عصبی قبل از اینکه وصل بشه تماس رو قطع کردم نباید به مرد زن دار زنگ زد و فکر کرد. 

ولی اون مرد زن دار عشق من بود... 

گریم گرفته بود این مرد زن دار یه روزی تموم چیزی بود که من توی این دنیا داشتم مردی که اخر با دل سنگش به رحم نیومد و رفت، این همون ادمیه که من هر وقت می خواستم بی هوا زنگ میزدم اما الان چون دستم خورده خجالت می کشم. 

دلم پر بود توی تختم مچاله شدم و انقدر گریه کردم که نفهمیدم کی خوابم برد. 

 

وقتی از خواب بیدار شدم هنوز تنها بودم دلم گرفته بود رفتم توی سایت و کامنت گذاشتم: 

غلط است هرکه گوید که به دل ره است دل را

دل من ز غصه خون شد دل او خبر ندارد

 

خیلی دلم پر بود خاطرات و ارزوهام رو دستم مونده بود. 

 

 

 

 

*زمان گذشته*

 

چند روزی بود کابوس می دیدم مامانم مدام توی خواب هام مچم رو می گرفت خواب و خوراک نداشتم. 

به امیر پیام دادم: امی

_جونم

با خستگی پرسیدم: اگه من این بار مچم گرفتن چکار میکنی؟ 

_من دیگه نمی تونم تحمل کنم میام خاستگاریت مرد و مردونه 

_قول؟ 

_قول 

 

چند روز بعد از این ماجرا دقیق ظهر روز جمعه بود. امیر رفته بود سوله(سله؟) و من خونه توی تختم دراز کشیده بودم. با گوشیم بازی می کردم که مامان گوشیم رو گرفت. 

دلم شور افتاد حدسم درست بود دقیق چند لحظه بعد صدای داد مامان بلند شد و با کابل شارژر اومد توی اتاقم و محکم من و زد، بلند بلند دعوام می کرد این بار بابا هم اومد. جلوی بابا ایستاد و گفت: تحویل بگیر اینم دخترت هربار گوشیش می گیرم با یه پسره صدبار بخشیدم این باز گل کاشته بیا پیام هاش بخون!! 

خاک تو سر من دختر خ*ر*ا*ب تربیت کردم! نمیزارم پاش از خونه بزاره بیرون این شده اگه می رفت بیرون چی میشد!؟ 

درد حرف های مامان به کنار شرمندگی در مقابل بابا به کنار! سرم پایین انداخته بودم با خودم گفتم عسل تموم شدتو دیگه مردی، مامان بی انصافی می کرد اون هربار که گوشیم گرفته بود من فقط با یک نفر بودم. امیر! 

بابا ازم خواست لباس هام بپوشم و برم. 

گفتم این کفن منه اخرین لباسمه! 

خیلی شرمنده و وحشت زده بودم. 

لباسای مورد علاقمو پوشیدم کالج پاپیونی مورد علاقمو پوشیدم و با ظاهری اشفته شاید هم مرتب به حیاط رفتم. بابا ماشین رو پارک کرد داخل کوچه.  شرمنده و با سری پایین رفتم و سوار شدم بی صدا رانندگی می کرد. 

بغضم شکست و با صدای بلند گریه می کردم صورتمو با دستام پوشونده بودم. 

بابا به ارومی گفت: چرا گریه می کنی بابا؟ گریه نکن عزیزم

حسابی تعجب کرده بودم بریده بریده گفتم: اخه شرمندم شرمندتم بابا

بابا نگه داشت و  .....