دلنوشته های یواشکی| الناز سلمانی کاربر نودهشتیا

[الناز سلمانی]

یه عشق نصفه‌نیمه

 

"ما قصه‌ای بودیم که هیچ‌وقت نوشته نشد، شعری که قبل از سروده شدن گم شد، آهنگی که توی اوجش خاموش شد. نه به خداحافظی رسیدیم، نه به یک پایان آرام، ما جایی بین ماندن و نماندن گیر کردیم. گاهی فکر می‌کنم اگر یک‌بار دیگر همدیگر را ببینیم، شاید زمان به عقب برگردد، شاید تمام این سال‌ها فقط یک کابوس باشد. اما نه... ما هیچ‌وقت قرار نبود تمام شویم، چون از همان اول، شروع نشده بودیم."

[الناز سلمانی]

حسرت گذشته

 

"همیشه فکر می‌کردم بدترین درد، از دست دادن آدم‌هاست... اما نه، بدترینش اون لحظه‌ایه که بفهمی دیگه هیچ راهی برای برگشتن به روزهایی که قدرشونو ندونستی، وجود نداره. اون روزا رو یادت هست؟ روزایی که می‌خندیدیم بدون اینکه بفهمیم چقدر خوشبختیم؟ روزایی که آدم‌ها هنوز کنارمون بودن؟ اگه می‌دونستم اون لحظه‌ها قراره خاطره بشن، محکم‌تر نگهشون می‌داشتم. اما نمی‌دونستم... هیچ‌کدوممون نمی‌دونستیم."

[الناز سلمانی]

بی‌جواب موندن یه احساس

 

"بعضی احساسات مثل یه شیشه‌ی شکسته‌ان... نمی‌تونی بندشون بزنی، نمی‌تونی جمع‌شون کنی، فقط می‌مونی وسطِ تیکه‌های خُرد شده‌ی احساسی که هیچ‌وقت به زبون نیومد. من نگفتم که چقدر دوستت دارم، تو هم نپرسیدی. من سکوت کردم، تو هم شنیدی و هیچی نگفتی. شاید هیچ‌چیز توی این دنیا دردناک‌تر از این نیست که یک نفر همه‌ی وجودش رو برای تو بگذاره و تو حتی نفهمی که چقدر برات مُرده..."

[الناز سلمانی]

آدم‌هایی که عوض شدن

 

"یه زمانی، اسم تو که روی صفحه‌ی گوشیم می‌افتاد، قلبم یه جور خاصی می‌تپید. یه زمانی، تو معنای خالصِ رفاقت بودی، قسم خورده بودیم کنار هم می‌مونیم. ولی حالا چی؟ حالا وقتی تو رو یه جایی می‌بینم، فقط یه لبخند کمرنگ می‌زنم و رد می‌شم... انگار که نه تو رو می‌شناسم، نه خودم رو. آدما عوض می‌شن، و این حقیقت از هر دروغی دردناک‌تره."

[الناز سلمانی]

"می‌دونی زخم زبان چه طعمی داره؟"

 

اونایی که زدنش، شاید حتی یادشون هم نمونه، اما تو... تو هنوز هر شب وقتی سرتو روی بالش می‌ذاری، توی ذهنت تکرارشون می‌کنی. بعضی کلمات، مثل تیغن، نه می‌شه ازشون فرار کرد، نه می‌شه زخم‌شونو نادیده گرفت. یه زخم روی پوست، با یه بوسه خوب می‌شه، با یه نوازش آروم می‌گیره... اما زخمی که از کلمات می‌مونه، حتی بعد از سال‌ها، وقتی که فکر می‌کنی خوب شدی، یه‌دفعه با یه یادآوری ساده، دوباره خون می‌ندازه.

کاش می‌فهمیدن... کاش فقط یه لحظه حس می‌کردن که چطور یه جمله، یه جمله‌ی ساده، می‌تونه یه نفر رو از درون فرو بریزه. کاش می‌دونستن که هر بار که لبخند می‌زنم، پشتش چقدر زخما رو قایم کردم. کاش قبل از اینکه زبونشونو تیز کنن، به این فکر می‌کردن که شاید یه نفر، همین امشب، با زخم کلمه‌های اونا توی تنهایی‌ش گریه کنه...

اما هیچ‌کس نمی‌دونه. هیچ‌کس نمی‌فهمه. برای اونا که می‌زنن، شاید یه شوخی ساده بوده، یه لحظه عصبانیت، ولی برای من، این کلمات مثل زنجیرهای نامرئی شدن که هر لحظه دور گردنم محکم‌تر می‌شن. یه درد که از داخل شروع می‌شه و هیچ‌وقت بیرون نمیاد. حتی وقتی می‌خندم، وقتی حرف می‌زنم، این زخم‌ها توی من باقی‌موندن، جوری که نمی‌شه فراموششون کرد.

امشب هم، دوباره داشتم به همون لحظات فکر می‌کردم. به کلماتشون، به جملاتی که وقتی گفتن، هنوز صداشون توی گوشم می‌پیچه. به اینکه چطور هنوز بعد از گذشت سال‌ها، هر لحظه ممکنه یکی از این کلمات دوباره زخمی بشه توی دلم. و من هنوز مجبورم با لبخند، با چشمایی که پر از سکوته، بپوشونم این دردهای قدیمی رو. ولی یه لحظه، وقتی هیچ‌کس نمی‌دونه، می‌فهمم که تمام این دردها، به تنهایی به خودم تعلق دارن.

[الناز سلمانی]

"دل شکستن از کسی که اذیتت می‌کنه، هیچ وقت به این سادگی‌ها فراموش نمی‌شه. وقتی یه نفر با دروغ‌های ضایع می‌خواد دل تو رو بدست بیاره، در حالی که فقط با هر کلمه، هر رفتار، زخمش رو عمیق‌تر می‌کنه، دیگه نه می‌دونی چطور باید باورش کنی و نه می‌فهمی چطور باید از این بازی خلاص بشی. شاید یه روز، فکر می‌کنی که اگر بهش فرصت بدی، شاید چیزی تغییر کنه. شاید با یه کلمه محبت‌آمیز، با یه حرکت درست، همه‌چیز درست بشه. اما واقعیت اینه که هر بار که بهش فرصت می‌دی، زخم‌های قدیمیت بدتر می‌شن. مثل یه جراحت که هر بار بیشتر عفونت می‌کنه.

اون که هر بار با دروغ‌هایش به تو می‌گه همه چیز خوب می‌شه، در واقع چیزی جز درد بیشتر نیست. جوری که هر بار که بهش نزدیک می‌شی، احساس می‌کنی بیشتر از خودت فاصله می‌گیری. دل شکسته‌تر از همیشه، توی این بازی بی‌پایان، هنوز به امید یه تغییر کوچک، هر زخمی رو دوباره می‌پذیری. اما با هر دروغی که می‌شنوی، این زخم‌ها عمق بیشتری پیدا می‌کنن و دیگه حتی به نظر نمی‌رسه که بخوای برای درمانشون امیدی داشته باشی. وقتی که کسی می‌خواهد با دروغ‌هاش دل تو رو دوباره بخواد، در واقع اون فقط زخمای تو رو عمیق‌تر می‌کنه و در نهایت هیچ چیزی جز درد و دل‌شکستگی ازش باقی نمی‌مونه."

 

ویرایش شده 6 ساعت قبل توسط الناز سلمانی

[الناز سلمانی]

دل را من ارزان ندادم که با آن بازی کنی

یا که زیر پاهایت آن را لگد مالش کنی

دل دادم که دلی به دل، دل دارم دهی

نه مثل گدای سر میدان صدقه ام دهی

 

[الناز سلمانی]

یار من دم نزنی از دردت

یا که به ناکس بگوی از دردت

دردها گفتن ندارد، گفتن از ما بود

حال ما رو ببین و این رو به یادت بسپار

[الناز سلمانی]

باز آیا که دلم تنگ صدایت شده است

دل من در پی سوی تو گرفتار شده است

گفتمت کم ناز آیا تو به من گوش نکردی

حال بفرما دل من مال شماست

[الناز سلمانی]

"خداوندا، دلم دریای تاریکی‌ست… چه می‌شود اگر فقط یک قایق کوچک، با فانوسی در دست، بیاید و کمی روشنایی به دلم ببخشد؟ روشنایی‌ای از جنس تو…"
 

[الناز سلمانی]

دلخون‌تر از من ندیدی و ندیدی...
یک لحظه به چشمانم نگاهی نکردی، و حال مرا نپرسیدی...
در موج غمم پا نگذاشتی، دردِ مسیرم را نفهمیدی...
شب‌های پر از بغضم را نشنیدی، بی‌صدا گذشتی و ندیدی...
در آینه‌ی زخم دلم، حتی یک بار مرهمی نبودی...
آه، دلم در حسرت یک لحظه نگاهت سوخت، و تو باز هم ندیدی...

[الناز سلمانی]

مرهمم باش، گاهی دلم مرهمی می‌خواهد که قلب بی‌امانم کنارش آرام بگیرد. بیا، بیا و تن خسته‌ام را کمی تسکین بده. در لحظه‌های بی‌صدای شب، بغض گلویم را می‌گیرد. درد دارد، به والله درد دارد، این بغض بی‌نام و نشانم. تسکین قلب کم‌نبضم باش، بیا تا با وجودت نبض بگیرد. دلم گرمای وجودت و بوسه‌های گاه‌به‌گاهت را می‌خواهد.

 

 

[الناز سلمانی]

حال دلم زار زار است، انگار این مرد هم فهمیده‌اند

چیزی در من وجود دارد که بوی تو را می‌دهد.

بوی عشقی که در من تنیده، و نام تو را فریاد می‌زند.

مردم دلشان برای من می‌سوزد و در گوش هم می‌گویند:

باز یه عشق بی‌سرانجام دیگه.

اما هیچ‌کس نمی‌داند، که این عشق، نه بی‌سرانجام،

که در دل من، همیشه زنده است، حتی اگر ناتمام

باشد.

[الناز سلمانی]

لالا لالا، گویم گرچه خوابت نمی‌برد فرزندم،

اما همین لالایی‌ها دلِ مرا گرم می‌کند.

که می‌توانم با تو حرف بزنم و تو گاهی به من گوش بدهی.

اخ مادر، به قربان دو چشمای زیبای شیطونت بگردد.

روزی بزرگ می‌شوی و من نمی‌توانم برایت لالایی بخوانم.

تو می‌روی و من یاد اولین قدم‌هایت می‌افتم،

که چه ذوق و شعفی در وجودم انداختی.

مرهم دل بی‌پناهم، گاهی کم می‌آوردم،

اما دستان کوچکت چنان به من زندگی می‌داد که از فکری بد به دور بودم.

[الناز سلمانی]

گاهی که احساس می‌کنم هیچ‌کس درکم نمی‌کنه،

همه‌چیز توی ذهنم به هم ریخته میشه.

تنهایی یه حس سنگین میشه، یه باری که همیشه باهامه.

هیچ‌کس نمی‌دونه چقدر خسته‌ام از جنگیدن با دنیای بی‌احساس.

وقتی فکر می‌کنم که شاید کسی نتونه حس من رو بفهمه،

دلم یه جوری می‌شکنه که هیچ کلامی نمی‌تونه توضیحش بده.

دردِ درک نشدن، یه درد عمیق‌تر از هر چیزی هست.

اون لحظاتی که می‌خواهی فریاد بزنی ولی هیچ صدایی نمیاد،

اون لحظاتی که حتی وقتی می‌خندی، در درونت دلی هست که شکسته.

آره، دردش زیاده، گاهی از همه‌چیز فرار می‌کنی

اما تهش همیشه با خودت تنها می‌مونی، و تنها بودن، همیشه دردآوره.