دلنوشته‌ فرورجای خاموشی | شاهرخ(م.م.ر) کاربر انجمن نودهشتیا

[Shahrokh]

نام دلنوشته: فرورجای خاموشی
اثر: م.م.ر(shahrokh)
ژانر:فلسفی، عاشقانه

مقدمه:
با خوردن به شیشه‌ی اندوه، زندگیِ سربریده‌ام در من شکست.
کولاکِ دردها به جانم هجوم آورد
و مرا به اعماقِ توهمی پرتاب کرد
که سال‌ها در کمایِ حرمان و نیستی فرو رفتم، تا آن‌جا که هر رجایی از من، قطعِ رحم کرد.
در سایه‌سارِ خستگی، نفسم بویِ خاموشی می‌داد.
زمان، همان طنابِ پوسیده‌ای بود،
که میانِ من و فردا آویخته مانده بود.
هر صدا، پژواکی از فراموشی بود
و هر رؤیا، دهانی دوخته بر حقیقت.
در خویش خزیدم، همچون پرنده‌ای که از پرواز شرم دارد، و در بی‌هواییِ خویش
به مرزِ ناپیدای نیستی سلام کردم.
اما از دور، نوری لرزان بر شانه‌ی تاریکی لغزید، و صدایی درونم گفت:
«شاید هنوز، ذره‌ای از تو، زنده مانده باشد.»

 

[Shahrokh]

در دلِ گورستانِ سکوت که مأمنِ سایه‌ها بود،
نشستم به تماشای خویش؛
پیکری شکسته در آغوشِ غبار،
و چشمی که هنوز، از عادتِ دیدن، دل نمی‌کند.
میانِ ویرانه‌های دلم، ذره‌ای روشن لرزید،
نه از جنسِ امید،
بل از طینتِ بقا.
دستم را بر خاکِ سوخته‌ی وجود کشیدم،
و فهمیدم که هنوز گرمی‌ای هست،
هرچند اندک، هرچند بی‌نام.
در آن لحظه، فهمیدم
خاموشی نیز رحم دارد؛
می‌تواند چیزی را در دلِ تاریکی حفظ کند،
تا روزی، دوباره بتابد.
پس برخاستم،
نه با توان،
بل با یادِ بودن و در دلِ نفس‌های زخمی،
آغازی بی‌صدا نوشتم.

ویرایش شده 37 دقیقه قبل توسط Shahrokh