رمان مَنِ دیگر | غزال گرائیلی کاربر انجمن نودهشتیا

[QAZAL]

پارت نود و نهم

داشتم خودم و می‌باختند که یهو امیر مثل همیشه به دادم رسید! دیدم که با یه دسته گل و یه بسته خرما اومد سمتم و صدام زد و منم با لبخند بهش نگاه کردم! ارمغان گیج شده بود! امیر کنترل اوضاع رو تو دستش گرفت و رو به ارمغان خیلی عادی گفتم:

ـ خانوم مهندس تسلیت میگم! من قبلاً کارگر کارخونتون بودم و خبر فوت آقا فرهاد و که شنیدیم، منو خانومم گفتیم بیایم یه فاتحه بخونیم! آقا فرهاد گردن من و زندگیم خیلی حق دارن.

بعدش دسته گل و گذاشت رو قبر و شروع کرد به فاتحه خوندن. خداییش خیلی خوب شرایط و هندل کرد چون تمام علامت سوال های صورت ارمغان محو شد. یه لبخندی بهم زد و گفت:

ـ خیلی ممنونم از اینکه اومدین! فقط ای کاش زودتر میومدین تا توی مراسم شرکت می‌کردین و ازتون پذیرایی می‌کردیم...اینجوری خیلی زشت شد که!

نفسم دادم بیرون و بدون اینکه نگاش کنم، گفتم:

ـ اختیار دارین!

راستش، اصلا زن اهل دوز و کلکی نشون نمی‌داد. برعکس انگار خیلی هم صاف و ساده بود. همون‌جوری که گریه می‌کرد گلها روی خاک پخش کرد و گفت:

ـ فرهادم خیلی یهویی از پیشمون پر کشید! حتی وقت نشد، پسرشو بغل کنه!

داشت راجب پسرم حرف میزد...امیر دستم و محکم توی دستاش گرفت تا یکم آروم باشم. نفسام به شماره افتاده بود. امیر یهو گفت:

ـ نمی‌دونم والا باید بگم قدم نو رسیده مبارک یا غم آخرتون باشه؛ بخدا خودمم موندم.

ارمغان گفت:

ـ خدا فرهاد و ازم گرفت و پسرمو داد توی بغلم اما به همین خاک قسم که مثل تخم چشمام ازش مراقبت می‌کنم. براش هم مادر میشم هم پدر تا کمبود فرهاد و اصلا حس نکنه!

[QAZAL]

پارت صدم

بعدشم با گوشه شالش اشکشو پاک و قرآن کوچیکی از توی کیفش درآورد و شروع کرد به خوندنش. نمی‌دونم چرا ولی بعد از حرف زدن ارمغان، یکم دلم آروم شد و خیالم راحت شد! حرفاش راجب پسرم خیلی صمیمانه میومد و بنظرم می‌تونستم بچمو بهش بسپارم اما به چیزی که خیلی عجیبه اینکه این دختر چطور قبول کرد که بچه معشوقه شوهرش و اینجور عاشقانه بگیره تو بغلش و مثل پسر خودش دوسش داشته باشه! عقلم هیچ جوابی برای این سوال نداشت...آخه واقعا هم بهش نمی‌خورد مثل خاتون آدم اهل نقشه کشیدن باشه...حال اونم کمتر از حال من نبود؛ از چشماش و نگاهش به خاک می‌فهمیدم چقدر دوسش داشت...حتی اون روزی که خاتون عکس عقدشون هم بهم نشون داده بود، از نگاه های فرهاد توی عکس فهمیده بودم چقدر دوسش داره! همینجور اشک می‌ریختم که یهو ارمغان رو بهم گفت:

ـ شما هم از فرهاد خاطره دارین؟

هم من و هم امیر از سوالش جا خوردیم...سعی کردم آروم باشم و گفتم:

ـ نه، چطور مگه؟! 

گفت:

ـ آخه وقتی داشتم میومدم، حس کردم بیش از حد معمول برای فرهاد دارین گریه می‌کنین و ناراحتین!

آب دهنم و قورت دادم و گفتم:

ـ آخه...یعنی...همون‌جوری که همسرم گفتن، آقا فرهاد گردن ما و زندگیمون خیلی حق داشتن! 

 

[QAZAL]

پارت صد و یکم

بغضم و قورت دادم و گفتم:

ـ من وقتی خبر فوتشونو شنیدم، خیلی شوکه شدم...جوون بودن! واقعا حیف شد. حقشون این نبود!

ارمغان هم اشکاشو پاک کرد و به عکس فرهاد خیره شد و گفت:

ـ همینطوره!

یهو منو امیر از پشت سرش دیدیم که اون یارو عباس داره میاد این سمت...امیر با عجله رو به ارمغان گفت:

ـ خب خانوم مهندس خوشحال شدیم از اینکه شما رو دیدیم، بازم ایشالا خدا بهتون صبر بده!

ارمغان از جاش بلند شد و با همون صورت ناراحتش یه لبخند زد و گفت:

ـ ممنونم ازتون که تشریف آوردین! ایشالا که هیچوقت غم نبینید!

بعدشم دستشو سمت من دراز کرد و بهش دست دادم و پرسید:

ـ شما خودتون و معرفی نکردید!

عباس داشت نزدیک می‌شد و بازم امیر سریع گفت:

ـ ببخشید خانوم مهندس ما بچهامون خونه تنهان، باید سریعتر بریم... با اجازه!

بعدش دیگه منتظر جمله ارمغان نشدیم و محکم دستم و گرفت و از اونجا دور شدیم...شانس آوردیم که هوا تاریک بود وگرنه عباس صد در صد از دور تشخیصمون میداد...پشت یکی از درخت‌ها قایم شدیم و دیدم که عباس زیر گوش ارمغان یه چیزی گفت و بعدشم با همدیگه از اونجا رفتن.

امیر بهم گفت:

ـ دیدی یلدا راجبش زود قضاوت کردی؟! اگه مادرشوهرش و نمی‌شناختم، عمرا حدس میزدم که عروس اون خانواده باشه.

سرمو تکون دادم و گفتم:

ـ آره، راستش منم تعجب کردم اما خیالم راحت شد که از پسر من، مثل پسر خودش نگهداری می‌کنه! حرفاش از صمیم قلبش بود.

ویرایش شده 5 ساعت قبل توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت صد و دوم

اون شب با اینکه سخت بود از فرهاد خداحافظی کردم و رفتم به سمت زندگی خودم و تصمیم گرفتم برای اینکه دیگه کسی از جانب قضیه من آسیب نبینه و بابا هم چیزی نفهمه، در ارتباط با این قضیه سکوت کنم...شاید یک روزی تونستم توانم و جمع کنم و بیام دنبال پسرم و اونو از خاتون بدجنس پس بگیرم...

 

بیست و پنج سال بعد

ـ مامان، مامان توروخدا یه چیزی به این فرهاد بگو...

فرهاد هم پشت بندش با خنده اومد و گفت:

ـ مامان داره شلوغش می‌کنه بخدا! اصلا کاری بهش نداشتم.

همون‌جوری که داشتم برای تینا بافتنی می‌بافتم، از پشت عینک فرهاد و نگاه کردم و گفتم:

ـ پسرم چرا اینقدر خواهرتو اذیت می‌کنی؟ اون ازت بزرگ‌تره...

فرهاد خندید و محکم تینا رو بغل کرد و گفت:

ـ به سن باشه اره ولی جثه‌اش که یک چهارم منم نیست! نگاه کن.

بعدش با یه دستش محکم تینا رو از روی زمین بلند کرد و گفت:

ـ میبینی مامان؟ تازه یه دستی بغلش کردم!

تینا جیغ میزد و می‌گفت:

ـ بذارم زمین! 

بعدش فرهاد گذاشتش پایین و تینا اومد کنارم نشست و موهاشو بهم نشون داد و گفت:

ـ مامان ببین پایین موهامو قیچی کرده!

سعی کردم جلوی خندمو بگیرم و گفتم:

ـ فرهاد اینکارا یعنی چی؟! اوندفعه بهت گفتم اینقدر سر به سر خواهرت نذار!

فرهاد در یخچال و باز کرد و بطری آب و سر کشید و گفت:

ـ می‌خواست که دم موهاشو آبی نکنه! از رنگش خوشم نیومد، خواهر من موهای خودش خوشگل تره!

تینا سریع گفت:

ـ دیدی مامان اعتراف کرد بالاخره!

صورت تینا رو بوسیدم و گفتم:

ـ ایندفعه اینکارو کرد گوششو میکشم!