رمان مَنِ دیگر | غزال گرائیلی کاربر انجمن نودهشتیا

[QAZAL]

پارت پنجاهم

با گریه ادامه داد و گفت:

ـ تو کل شب فقط اسم دختری که عاشقش بودی و صدا زدی! بعد صبح میای پایین و بدون هیچ حرفی میگی میخوای بریم ماه عسل؟!

دستشو گرفتم و محکم کشیدمش تو بغلم و سرشو نوازش کردم و گفتم:

ـ حق با توئه عزیزم! ببخش منو...باور کن دلم نمی‌خواد دیگه به اون دختر فکر کنم. 

ـ فرهاد اون هنوزم تو دلته و تمومش نکردی...اشکال نداره؛ منم گفتم که کنارتم، اما قرار نیست بخوای به خودت اجبار کنی تا دوسم داشته باشی و با اینکارا خر فرضم کنی!

موهاشو گذاشتم پشت گوشش و دستاشو بوسیدم و گفتم:

ـ بخدا قصدم این نیست ارمغان. اجبار نمیکنم، می‌خوام که تو توی زندگیم باشی...اگه قصدم این نبود که با تو ازدواج نمی‌کردم.

با ناراحتی نگام کرد و گفت:

ـ جدی میگی فرهاد؟!

لبخندی بهش زدم و گفتم:

ـ معلومه عزیزم. حالا بگو ببینم، کجا بریم؟!

خندید و گفت:

ـ نمی‌دونم والا! آخه اینقدر یهویی مطرحش کردی که حتی نتونستم بهش فکر کنم.

گفتم:

ـ پاریس چطوره؟! تازه اونجا بهم اون رقص معروف هم یاد میدی.

خندید و گفت:

ـ آره فکر خوبیه! 

رفتم سراغ گوشیم و گفتم:

ـ پس من میرم پیش بهزاد تا بلیطارو اوکی کنیم.

با ذوق اومد سمتم و گونمو بوسید و گفت:

ـ به سلامت عزیزم!

[QAZAL]

پارت پنجاه و یکم

رفتم رستوران بهزاد و ماجرا رو براش تعریف کردم. بهزاد گفت:

ـ داداش بنظرم داری در حقش ظلم می‌کنی! هر دختر دیگه‌ایی بود اینارو تحمل نمی‌کرد.

دستی به پیشونیم کشیدم و گفتم:

ـ بخاطر همین مسئله هم بیشتر خجالت می‌کشم! اون دختر عوضی تمام روانم و نابود کرده!

بهزاد گفت:

ـ ببین یکم سعی کن بیشتر با زنت وقت بگذرونی! از خودت دورش نکن...نذار ازت دلسرد بشه فرهاد. اون دختر و دیگه فراموش کن... اون دیگه زن یه آدم دیگست...

با عصبانیت رو به بهزاد گفتم:

ـ بخدا دیگه نمی‌خوام حتی ذره‌ایی بهش فکر کنم اما ناخواسته میاد تو ذهنم.‌‌..نمی‌دونم بخدا چه حکمتیه...چند روزه که یه کابوس میبینم. معلوم نیست تو خواب چی میگم که حتی ارمغان اسمش هم فهمیده!

بهزاد گفت:

ـ اونم بخاطر اینه که بدون هیچ دلیل و خداحافظی این رابطه رو تموم کرد، تو ذهن تو هنوز تموم نشده...این کابوس‌هاتم بخاطر همینه! 

- اوف، نمی‌دونم بخدا! مغزم رد داده...

بهزاد سیگاری روشن کرد و گفت:

ـ یه سوال بپرسم؟

نگاش کردم که گفت:

ـ دیشب چیزی بینتون...

حرفشو قطع کردم و گفتم:

ـ بابا اونقدر خرابکاری کردم که بدون هیچ حرفی، رو کاناپه خوابید. درسته که با درکه و گفت که کنارمه اما دختر با عزت نفسیه، تا زمانی که من این رفتار احمقانمو ادامه بدم، پیش من نمیاد، اینو می‌دونم! 

[QAZAL]

پارت پنجاه و دوم

بهزاد گفت:

ـ خب پس تو هم اگه اونو واقعا میخوای بیشتر باهاش وقت بگذرون، نذار دلش شکسته بشه! درسته که گفت کنارته اما تحمل هر کس تا یجاییه فرهاد!

از پنجره کنارم میز به ویوی بیرون خیره شدم و گفتم:

ـ تازه به پدرش هم قول دادم!

بهزاد یهو ساکت شد و رفت تو فکر...نگاش کردم و گفتم:

ـ به چی فکر میکنی؟!

بهزاد ته مونده سیگارشو گذاشت تو جاسیگاری و گفت:

ـ راستش فرهاد اصلا به چهرش نمی‌خورد همچین آدم شارلاتانی باشه!

با حالت ناامیدی گفتم:

ـ منم گول همون ظاهر مظلومش و خوردم! دختره عوضی!

بهزاد گفت:

ـ آخه من میگم این کی وقت کرد بره حلقه دستش...

حرفشو قطع کردم و گفتم:

ـ ولکن بهزاد توروخدا! اصلا دیگه نمی‌خوام راجبش حرف بزنم...

از جام بلند شدم و گفتم:

ـ پس قضیه بلیط و واسه یه هفته تو یه هتل خوب برامون اوکی کن!

بهم دست دادیم و بهزاد گفت:

ـ حل شده بدون!

بعد از رستوران رفتم یه سر به کارخونه زدم و کارای عقب افتاده رو انجام دادم...برگشتم خونه، دیدم که ارمغان موهاشو گوجه‌ایی بسته و روی بوم نقاشی تو حیاط داره نقاشی می‌کشه! تو گوشش هم هدفون بود و تو عالم خودش بود...از پشت سر آروم رفتم و دیدم داره عکسی که موقع رقص ازمون گرفتن و داره می‌کشه. هدفون و از رو گوشش گرفتم که با ترس برگشت سمتم و گفت:

ـ وای فرهاد! ترسیدم..‌

[QAZAL]

پارت پنجاه و سوم

دستامو حلقه کردم دور کمرش و گفتم:

ـ مگه آدم از شوهرش میترسه؟!

خندید و گفت:

ـ نه ولی وقتی تو اینجور یهویی اومدی! 

چشماش خیلی قشنگ بود...می‌تونستم تو نگاهاش غرق بشم! با خنده از بغلم بیرون اومد و گفت:

ـ برو بالا لباستو عوض کن عزیزم، مامان هم اومد، بریم ناهار بخوریم.! من دستم رنگیه، لباست رنگی میشه!

دست رنگیشو بوسیدم و گفتم:

ـ زن هنرمند من! 

دوباره گونه‌هاش سرخ شد و به بوم نقاشی اشاره کرد و گفت:

ـ چطور شده؟!

گفتم:

ـ مگه میشه تو کاری کنی و قشنگ نباشه؟! فوق العاده شده...

با ذوق گفت:

ـ خوشحالم  که خوشت اومده.

گفتم:

ـ ولی یدونه نقاشی تکی هم از من بکش بذارم تو اتاقم توی کارخونه!

خندید و گفت:

ـ چشم همسر عزیزم.

محو خنده هاش شدم! بنظرم اگه همینجور پیش می‌رفت و بیشتر باهاش وقت می‌گذروندم، ارمغان جای یلدا رو توی دلم می‌گرفت. چون دختری بود که نمی‌شد جذبش نشد...

[QAZAL]

پارت پنجاه و چهارم

با احساس بهش نگاه کردم که خندید و گفت:

ـ چرا اینجوری نگام می‌کنی فرهاد؟

گفتم:

ـ دلم میخواد یه دختر داشته باشم، کپی خودت...هم از نظر قیافه هم از نظر اخلاقی...یعنی یدونه ارمغان کوچولو!

یهو برخلاف انتظارم، رفت تو فکر و حس کردم ناراحت شد! اصلا فکر نمی‌کردم همچین ری اکشنی نشون بده...بدون هیچ حرفی پیش بندشو باز کرد و قلموهاشو جمع کرد...رفتم نزدیکش و گفتم:

ـ حرف بدی زدم ارمغان؟!

چشاشو ازم دزدید و سعی کرد لحنش و عادی نشون بده و گفت:

ـ نه نه اصلا! فقط اینکه...

مشخص بود یه چیزی هست...دستم و گذاشتم زیر چونه‌اش تا توی چشمام نگاه کنه و گفتم:

ـ فقط اینکه؟!

حس کردم یکم بغض کرد...دلم نمی‌خواست ناراحتیش و ببینم! بغلش کردم و گفتم:

ـ هر چی هم که باشه تو زندگیمون، نریز تو خودت ارمغان! به من بگو چی شده!

نگاش کردم و با جدیت گفتم:

ـ من خط قرمز زندگیم، پنهون کاری و دروغه! شکست قبلیه زندگیمم بابت همین بود.

آب دهنش و قورت داد و گفت:

ـ فرهاد من تو رو خیلی دوست دارم! فقط اینکه من باید یچیزی و بهت...

همین لحظه صدای مامان باعث شد برگردیم سمت در و حرف ارمغان قطع شد! 

[QAZAL]

پارت پنجاه و پنجم

مامان دستاشو بهم کوبید و با خوشحالی گفت:

ـ آخیش! خستگیم در رفت این صحنه قشنگ و دیدم! بمونین برای هم عزیزای دلم...

ارمغان با لبخند گفت:

ـ خسته نباشی مامان!

مامان اومد پیشمون و بغلش کرد و گفت:

ـ درمونده نباشی دختر قشنگم.

بعد چشمش خورد به تابلویی که ارمغان کشید و گفت:

ـ ماشالا دخترم از هر انگشتش هنر می‌باره! 

تایید کردم و گفتم:

ـ دقیقا همینطوره!

اما ارمغان بازم ته چشمش ناراحت بود، اینو حس می‌کردم اما گذاشتم به عهده خودش، تا هر وقت فکر کرد وقتشه بهم بگه...تو دنیا از تنها چیزی که بدم میومد، دروغ و پنهون کاری بود و واقعا بعدش طرف و از چشمم مینداخت...رو بهشون گفتم:

ـ پس من میرم بالا لباسمو عوض کنم و رنگ بزنم به بهزاد تا ببینم کارمونو اوکی کرد یا نه!

ارمغان هم لبخندی بهم زد و من رفتم بالا...یه دوش گرفتم و بعد بیرون اومدن زنگ زدم به بهزاد و گفت که بلیطا رو برای پس فردا شب تو یه هتل خیلی خوب برای یه هفته رزرو کرده...قصدم این بود تو این سفر به صورت کامل پرونده یلدا رو ببندم و ارتباطم و با ارمغان قوی تر کنم...اما ارمغان از یه مسئله ناراحت بود؛ اینو هر وقت تو چشمام نگاه می‌کرد، می‌تونستم حس کنم! اما این مسئله چی بود؟! راجبش کنجکاو بودم اما می‌خواستم ببینم خودش بهم میگه یا نه! 

[QAZAL]

پارت پنجاه و ششم

( خاتون )

همه چیز داشت طبق برنامه‌ام پیش می‌رفت و بالاخره فرهاد و ارمغان باهم عقد کردن و ارتباط بین خانواده ها خیلی قوی تر شد...این وسط فقط از رفتارهای فرهاد می‌ترسیدم که اونم خداروشکر بعد از دیدن ارمغان، انگاری که دلش نرم شد و به دلش نشست...ارمغان هم واقعا دوسش داشت و می‌دونستم می‌تونه کاری کنه تا اون گدا صفت و فراموش کنه...بعد از عقدشون، ارمغان اومد خونه ما و فرهاد قرار شد براش گالری نقاشی باز کنه تا کاراشو اونجا ادامه بده...دیگه خیالمم از جانب فرهاد راحت شده بود چون هم رفته بود بالا سر کارخونه و هم برای اینکه به چشم ارمغان بیاد، پیشنهاد ماه عسل و بهش داده بود...همه چیز طبق روال داشت پیش می‌رفت تا اینکه یه چیز افتضاحی فهمیدم! دو روز قبل از اینکه بخوان برن ماه عسل، وقتی از کارخونه برگشتم خونه...دیدم جفتشون بهم خیره شدن، اولش یکم قربون صدقشون رفتم و بعد اینکه فرهاد رفت بالا، حس کردم ارمغان خیلی ناراحته! رفتم نزدیکش و گفتم:

ـ دخترم چیزی شده؟!

تا این جمله رو گفتم، یهو با هق هق زد زیر گریه! جوری گریه می‌کرد که انگار یکی از عزیزاش فوت شده...تا قبل اینکه کسی ببینتش، بغلش کردم و سعی کردم آرومش کنم! اما فقط گریه می‌کرد و اصلا آروم نمی‌شد...بردمش رو صندلی کنار استخر و کمکش کردم تا بشینه! با ترس کنارش نشستم و اشکاشو پاک کردم و گفتم:

ـ ارمغان؟ چی شده عزیزم؟! داری منو میترسونی!

سرشو گذاشت رو قفسه سینه ام و با گریه گفت:

ـ خیلی دوسش دارم مامان ولی از دستش میدم! باید بهش بگم...حق داره بدونه!

[QAZAL]

پارت پنجاه و هفتم

با تعجب نگاش کردم و گفتم:

ـ چی رو باید بدونه؟ منظورت چیه ارمغان؟

دماغشو کشید بالا و یه چندتا نفس عمیق کشید و گفت:

ـ مامان من خیلی فرهاد و دوست دارم، تو خودت شاهد این قضیه بودی!

گفتم:

ـ آره دخترم؛ فرهاد کاری کرده؟

بغضشو قورت داد و گفت:

ـ نه ولی من دوسش دارم و نمی‌خوام و نمی‌تونم بهش دروغ بگم! حقش نیست...اگه من اینکارو کنم با اون دختره چه فرقی دارم پس؟! الآنم که داره برای ماه عسلمون برنامه میچینه و داره برام تلاش می‌کنه، واقعا عذاب وجدان میگیرم مامان...بهتره قبل از این که چیزی بشه، تمومش کنیم!

یکم لحنم و تند کردم و گفتم:

ـ ارمغان حرفو تو دهنت نچرخون! راجب چی داری حرف میزنی؟!

دستشو گذاشت جلو صورتش و دوباره شروع کرد به گریه کردن و گفت:

ـ مامان...من...من نمیتونم بچه دار بشم! 

انگار با گفتن این حرفش یه سنگ وسط قلبم نشست! چی داشت می‌گفت؟! ادامه داد:

ـ اون روز که اومدین خواستگاریم، میخواستم به شما بگم اما اونقدر خوشحال بودین و دروغ چرا خودمم اونقدر خوشحال بودم که فرهاد انتخابم کرده، نخواستم خوشحالیمون و خراب کنم...اما...اما تا کجا میتونم این دروغ و ادامه بدم! هم شما برای ادامه نسلتون میخواین نوه‌دار بشین و هم فرهاد دلش میخواد پدر بشه! نمی‌تونم باهاش اینکارو کنم! حقشو ندارم.

زبونم بند اومده بود و نمی‌دونستم باید چی بگم! فکر اینجاشو نکرده بودم! اما نباید میذاشتم این قضیه فاش بشه، اگه مردم راجب این مسئله میفهمیدن، چی راجبمون میگفتن!؟