رمان فریا | سایان کاربر انجمن نودهشتیا

[سایان]

پارت بیست و پنجم

 

 

دست چپم رو با دست راست، ثابت نگه داشتم که اگر شکسته بود، خیلی آسیب نبینه. 

نگاهی به وسایل‌هام کردم و زیر لب گفتم:

- خاک تو سرم چجوری جمعشون کنم.

دیدم شهاب خم شد و گوشی و ماگی که بیرون افتاده بود رو هل داد داخل. سوویچم رو برداشت و بلند شد.

لب گزیدم از خجالت.

- دستت دردنکنه.

- کاری نکردم.

نگاهش کردم. من توهم زدم یا از دیشب قدش رشد کرده؟!

- بازم ممنون.

کیفم رو همچنان نگه داشت.

- احتیاط کن. باید بری دستت رو نشون بدی.

گوشه‌ی لبم رو آروم بین دندون‌هام گرفتم و گفتم:

- نیازی نیست...

- اینطور فکر نمی‌کنم فریا خانم.

***

از حضورش معذب بودم. به عنوان همراه، من رو سی‌ تی اسکن برد و بعد از اینکه مطمئن شد شکستگی ندارم و فقط بخاطر ضرب شدید باید دستم بی حرکت بمونه، گذاشت که از بیمارستان خارج بشم. نفهمید که یک مویه‌ی کوچیکی داشت. وگرنه بیشتر از این خجالت زده میشدم.

دست چپم رو همراه یک آتل کوچیک باند پیچیدن که خیلی تکون نخوره.

بالاخره همون جایی که زمین خوردم، وسایلم رو بهم داد. مثل یک پدر نصیحت کرد:

- انقدر بی احتیاطی نکن. ممکن بود بدتر از این بشه خدایی نکرده.

سر تکون دادم و قدردان گفتم:

- ممنون پیشم بودی.

نگاهی به اطراف کرد.

- وسیله هست؟

تایید کردم.

- آره ماشین دارم. 

سکوت کردیم. ۲۴ ساعت نمیشد همدیگه رو درحد یک اسم می‌شناختیم که حالا انقدر حواسش به من بود و زحمت کشید برام.

نمی‌دونستم چطوری ازش تشکر کنم.

- بازم ممنون که بودید.

لبخند کمرنگی زد.

- هرکی بود همین کارو میکرد.

نه واقعا! مثلا اگه کامران بود، جز تخریب و گفتن چرندیات، هیچ کمکی بهم نمی‌کرد!