رمان کارما | غزال گرائیلی کاربر انجمن نودهشتیا

[QAZAL]

پارت صد و سوم

نگاش کردم! اصلا دلم براش نسوخت...گفتم:

ـ متاسفم دیگه فایده‌ایی نداره!

به سختی پلک می‌زد و می‌گفت:

ـ من...منظورت چیه؟

ـ دیگه بچهاتو نمی‌بینی! هیچکدومشونو!

اشک می‌ریخت و می‌گفت:

ـ من بدون اونا نمی‌تونم...ارمغان...ارمغان و نجات بدین!

پوزخند زدم و گفتم:

ـ الان ارمغان یادت اومده؟ فایده‌ایی نداره. تو زنده می‌مونی و یاد میگیری که از این به بعد تو حسرت بچه هات زندگی کنی! اینم مجازات توئه!

دیگه به حرفاش گوش ندادم و همین لحظه آمبولانس و آتش نشانی رسیدن! بدون اینکه به بقیه حرفاش گوش بدم، بلند شدم و رفتم پیش سامان اینا...ارمغان خیلی گریه می‌کرد...تا منو دید، دوید سمتم و گفت:

ـ خانوم، توروخدا مادرمو نجات بدین! خواهش می‌کنم...

اشکاشو پاک کردم و گفتم:

ـ نگران نباش؛ نجات پیدا می‌کنه!

به ماشین نگاه کرد و گفت:

ـ خواهرام چی؟

همین لحظه پرستارا بچه ها رو از تو ماشین کشیدن بیرون و رو سرشون پارچه سفید کشیدن! گفتم:

ـ اونا رفتن به جای دیگه! شاید اگه مادرت درست رفتار می‌کرد، اینجوری نمی‌شد...وقتی قلب تو به درد اومد، انگار که قلب خدا به درد اومد...

گفت:

ـ اما من...

پریدم وسط حرفش و گفتم:

ـ نگران نباش! این تقصیر تو نیست! مجازات مادرته...دیگه باید با این عذاب زندگی کنه با این تفاوت که این‌بار تو هم پیشش نیستی!

همین لحظه مادرشم جابجا کردن و گذاشتنش توی آمبولانس و با گریه گفت:

ـ ولی خیلی دلم براش تنگ می‌شه...

ازش پرسیدم:

ـ دلت می‌خواد برگردی؟

[QAZAL]

پارت صد و چهارم

اشکاشو پاک کرد و گفت:

ـ دلم براش تنگ می‌شه اما نمی‌تونم ببخشمش!

سامان هم اشکاشو پاک کرد و با لبخند بهش گفت:

ـ نگران نباش! کارما نمی‌ذاره تو تنها بشی!

بعد از این هم بردیمش سمت پرورشگاهی که سامان می‌رفت و بهش سر میزد، اونا هم با آغوش باز قبولش کردن و بچها از همون اول اینقدر باهاش با مهربونیت رفتار کردن که سریع از فاز غم و غصه بیرون اومد... منو سامان به دیوار حیاط تکیه داده بودیم و مشغول تماشای حرف زدن ارمغان با بقیه بچها بودیم...سامان ازم پرسید:

ـ رییس ولی یه چیزی بگم؟

ـ بگو

ـ بعد این دیگه فکر نکنم اون زنه به زندگی عادیش برگرده، بنظرم می‌مرد بهتر بود...

نگاش کردم و گفتم:

ـ خدا هم از تو نظر نمی‌خواد! کارما هر کس و بنا به نقطه ضعفش و چیزایی که برای عزیزن میزنه...برای بعضی از آدما مرگ یه پاداشه. یه چیزی بهت بگم سامان؟

نگام کرد که ادامه دادم:

ـ بهشت و جهنم همین دنیاست، همه چیز اینجا جواب داره. چه کار خوبی انجام بدی چه کار بد شاید همون لحظه نه ولی بالاخره سزای کارت و چه خوب یا بد مبینی...اونم بنا به نقطه ضعفت! اینو هیچوقت یادت نره!

چشمکی بهم زد و گفت:

ـ فکر کن یه درصد یادم بره! رییس من حتی قبل اینکه با تو آشنا بشم، همیشه به کارما اعتقاد داشتم. واسه همین سعی کردم تو زندگیم هیچوقت دل کسی و نشکونم و به کسی بدی نکنم!

با لبخند لپشو کشیدم و گفتم:

ـ آفرین بهت!

سامان دوباره به ارمغان نگاه کرد و گفت:

ـ بنظرت خدا مادرشو می‌بخشه؟!

آهی کشیدم و گفتم:

ـ نمی‌دونم! اگه هم اینکارو کنه، باز به من الهام میشه و میرم سراغش.

 

[QAZAL]

پارت صد و پنجم

در ادامه به ارمغان اشاره کردم و گفتم:

ـ ولی این بچه دیگه صبرم لبریز شده بود! نگاه کن؛ تازه برق چشماش برگشته...

سامان سرفه‌ایی کرد و گفت:

ـ موافقم!

به گردنبندم نگاه کردم و گفتم:

ـ خب این پرونده هم تموم شد! بهتره برگردیم خونمون!

یهو دیدم سامان زیر لب ریز ریز میخنده، منم با خندش، خندم گرفت و گفتم:

ـ چرا می‌خندی؟

گفت:

ـ لفظ خونمون از زبون تو برام خیلی قشنگ بود! حال کردم باهاش.

خندیدم و چیزی نگفتم، داشتیم از در پرورشگاه بیرون می‌رفتیم که ارمغان صدام زد:

ـ کارما!

تا برگشتم، محکم بغلم کرد. یهو سامان آروم بازوشو کشید و گفت:

ـ یواشتر دختر! لهش کردی!

اما توجهی به حرف سامان نکرد و عمیق و از ته قلبش بغلم کرد؛ اینو از ضربان قلبش حس می‌کردم! دستامو پشتش حلقه زدم و سرشو بوسیدم که گفت:

ـ مرسی که به حرفام گوش دادی کارما! هیچوقت فکر نمی‌کردم که دوباره به روزی خوشحالی به قلبم برگرده!

دستمو گذاشتم رو قلبش و گفتم:

ـ ما هر چیزیو که تو قلبتون باشه، می‌شنویم حتی اگه اونو به زبون نیارین!

گونمو بوسید و گفت:

ـ مطمئنم که همینطوره، به امید دیدار دوباره!

بوسی براش پرتاب کردم و با سامان سوار موتور شدیم و رفتیم. زخمای روی صورت و گردنم می‌سوخت....

[QAZAL]

پارت صد و ششم

این نشونه‌ایی از این بود که حال قلب سامان خیلی خوب نیست! سامان هم شروع به سرفه کردن کرد...سریع بهش گفتم که نگه داره! از تو کیفم به بطری آب درآوردم و پاشیدم به صورتش که با خنده گفت:

ـ رییس آروم باش!

با جدیت گفتم:

ـ کوفت و آروم باش؛ مگه بهت نگفتم قرصاتو سر وقت بخور؟

اومد سمتم و گفت:

ـ بخدا حالم خوبه! همشون هم که خودت بهم میدی، منتها یکم استرس گرفتم...

با چشم غره نگاش کردم که گفت:

ـ آخه نه اینکه پس فردا کنکور دارم، میترسم خراب کنم...

رو به آسمون با ناله گفتم:

ـ خدایا این بنده‌هات چرا بابت چیزایی که هنوز اتفاق نیفتاده اینقدر انرژی منفی میدن!

سامان که حال منو دید، بطری آب و آورد سمتم و گفت:

ـ بخدا رییس اصلا قصد ناراحت کردنت و نداشتم...فکره دیگه؛ نمیتونم جلوشو بگیرم که...

با عصبانیت نگاش کردم و گفتم:

ـ باید بگیری، چون که برای قلبت خوب نیست سامان، بفهم! هر فکر منفی کنی ناخودآگاه برات اتفاق میفته...سعی کن همیشه مثبت باشی تا بهترین ها از طریق کائنات برات بیفته.

با ترس آب و داد دستم و گفت:

ـ باشه رییس، توروخدا آب بخور یکم آروم باش!

[QAZAL]

پارت صد و هفتم

آب و با حرص ازش گرفتم و یسره سر کشیدم. کمی سکوت بینمون نشست که سامان رفت سراغ موتور. بهش گفتم:

ـ وایستا!

نگام کرد و گفت:

ـ نمیریم خونه؟

گفتم:

ـ چرا میریم منتها نه با موتور!

با تعجب گفت:

ـ آخه چرا؟!

گردنبند و گرفتم تو دستم و سعی کردم تمرکز کنم، بعد از چند ثانیه چشمامو باز کردم و رو به سامان گفتم:

ـ دنبالم بیا!

مدام سوالاشو تکرار می‌کرد که چرا با موتور نمیریم، تا اینکه رسیدیم به همون ماشینی که تصورش و کرده بودم! درشو باز کردم و گفتم:

ـ سوار شو!

اما سامان با قیافه هنگ شده فقط به ماشین نگاه می‌کرد! از پشت رول براش بوق زدم که اومد سمت پنجره راننده...شیشه رو دادم پایین که پرسید:

ـ رییس این دیگه ماشین کیه؟

گفتم:

ـ ماشین ماست، از این به بعد با این میریم!

گفت:

ـ اما آخه موتورم چی؟

به روبروم نگاه کردم و گفتم:

ـ فعلا با موتور ممنوعه! زیاد از حد هیجانش برات خوب نیست...

با ناراحتی سوار ماشین شد و گفت:

ـ اما اون موتور و خیلی دوست داشتم!

ترمز دستی رو دادم پایین و گفتم:

ـ ولی من تو رو بیشتر دوست دارم و نمی‌ذارم سلامتیت به خطر بیفته سامان.

یکم ذوق کرد اما نشون نداد که خندیدم و گفتم:

ـ می‌تونی خوشحال شی، دعوات نمی‌کنم!

ویرایش شده سه‌شنبه در 09:53 AM توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت صد و هشتم

سامان یهو زد زیر خنده و گفت:

ـ تو چجوری اینقدر خوب از دل من باخبری؟!

نگاش کردم و با لبخند گفتم:

ـ چون اسمم کارماعه، مثل اینکه یادت رفته!

کمربندشو بست و گفت:

ـ تا من می‌خوام یادم بره، با حرفا و حرکاتت بهم یادآوری میکنی!

چیزی نگفتم...بینمون سکوت بود تا اینکه سامان با ذوق گفت:

ـ واقعا سلامتی من اینقدر برات مهمه؟

دوباره ضایعش کردم و گفتم:

ـ حالا گفتم خوشحال شو، نگفتم که اینقدر ذوق زده بشی که!

یهو با جدیت گفت:

ـ میشه وقتی یه حرفی میزنی، درجا عوضش نکنی؟؟

ترمز زدم و بهش نگاه کردم...برای چند لحظه فقط بهش نگاه کردم...کاش می‌تونستم واقعیت و بهش بگم و بگم اونقدری برام مهمه که دارم درد این زخما و کبودیا رو تحمل می‌کنم اما حیف که نمی‌تونم چیزی بگم! زبونم بستست... نباید چیزی بفهمه! همینحوریشم امیدواره، نباید با حرکات و حرفای من امیدوارتر بشه...سامان بشکن زد که از فکر درومدم:

ـ رییس؟ رفتی تو خلسه؟ چرا چیزی نمیگی؟

خیلی عادی گفتم:

ـ ببین سامان تو برای من مهمی بعنوان یه رفیقی که از اول این راه همراهم بودی و من باید مراقبت باشم همین...بخاطر این موضوع دلم نمی‌خواد برات اتفاقی بیفته...چون الان تو جلد یک آدمم، نمی‌خوام بخاطر یه انسان دیگه عذاب وجدان بگیرم.

لبخند تلخی زد و گفت:

ـ می‌دونی من اگه قلبم درد بگیره بیشتر بخاطر حرفای توئه نه هیجان موتور...

از حرفش بغضم گرفت اما چاره‌ایی نداشتم! دست و بالم بسته بود و نمی‌تونستم چیزیو بهش اعتراف کنم!

 

[QAZAL]

پارت صد و نهم 

سامان دستشو برد سمت ضبط ماشین و روشنش کرد... تا رسیدم به خونه هیچکدوم حرفی نزدیم..از گوشه چشمم حواسم بهش بود...با ناراحتی به خیابون نگاه می‌کرد...و بدتر از همه اینکه حق باهاش بود! از دلش باخبر بودم و می‌دونستم که قلبش بابت حرفایی که زدم درد گرفته، زخمام دوباره شروع کرد به درد گرفتن که یهو یه آخ بلندی کشیدم، باعث شد سامان از فکر بیرون بیاد و سریع گفت:

ـ رییس!؟ چی شدی یهو؟؟

دستم و گذاشتم روی گردنم و پیچیدم توی کوچمون...با قیافه سرشار از درد گفتم:

ـ چیزی نیست، خوب میشم!

سامان با ترس گفت:

ـ چطور چیزیت نیست! دستات داره می لرزه...

ماشین و خاموش کردم و پیاده شدم...بدون حرف راه افتادم سمت خونه...سامان پشت سرم میدویید و می‌گفت:

ـ بذار کمکت کنم...

خیلی حالم بد بود...حتی اگه کارما هم باشی باز بخاطر اینکه دل یه بنده رو با حرفات شکوندی، خدا مجازاتت می‌کنه...چشمامو بستم و محکم بازوشو گرفتم تا نیفتم...در و برام باز کرد و رفتم داخل و سریع خودمو روی مبل ولو کردم...سامان سریع رفت تو آشپزخونه و برام یه لیوان آب آورد و داد دستم. وقتی لیوان و ازش گرفتم سریع دستشو برد عقب و گفت:

ـ یا خدا! رییس داری تشنج میکنی؟ چرا اینقدر دستات داغه؟ 

بعد به گردنم نگاه کرد و گفت:

ـ زخماتم که قرمز تر شده...

انگار خدا تو وجودم آتیش روشن کرده بود! داشتم می سوختم. با حالت درد و عصبانیت گفتم:

ـ همش تقصیر توعه!

[QAZAL]

پارت صد و دهم

با ترس بهم نگاه کرد و گفت:

ـ باز چرا تقصیر منه؟!

گفتم:

ـ چون قلبت از حرفام شکست و خدا داره اینجوری تنبیهم می‌کنه!

با تعجب نگام کرد که ادامه دادم و گفتم:

ـ حتی اگه کارما هم باشی وقتی دل یکی رو به درد بیاری همون لحظه خدا مجازاتت می‌کنه!

با این حرفم منو محکم کشید تو بغلش و سرم و نوازش کرد و گفت:

ـ بخدا من اصلا همچین قصدی نداشتم! الان چیکار باید بکنم که حل بشه؟!

از آغوشش اومدم بیرون و نگاش کردم و گفتم:

ـ باید از صمیم قلبت منو ببخشی!واقعیه واقعی. یعنی اگه یه درصد هم ازم ناراحتی داشته باشی، حل نمیشه!

با لبخندی پر از آرامش پیشونیم و بوسید و گفت:

ـ مگه من میتونم رییسم و نبخشم؟! حرفا میزنیا!

لبخند از روی درد زدم که گفت:

ـ میتونم نوازشش کنم؟! سوزشش خوب میشه‌ها‌...دستای من شفائه.

خندیدم و گفتم:

ـ باشه! ببینیم و تعریف کنیم!

نشستیم روی مبل و سامان مشغول نوازش کردن زخمام شد و مدام بهم می‌گفت اینقدر داغه که دستاش میسوزه اما واسه اینکه ثابت کنه منو بخشیده، ادامه میداد!

ویرایش شده چهارشنبه در 10:02 AM توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت صد و یازدهم

کم کم سوزش زخمام بهتر شد و تو آغوش سامان چشمام گرم خواب شد.

***

صبح با صدای پارس دکمه از خواب بیدار شدم. سامان سراسیمه گفت:

ـ وای ساعت چنده؟ خواب نمونده باشم!

همون‌جوری که خواب آلود بودم، گفتم:

ـ نترس هنوز وقت داری!

ـ رییس من دارم از استرس میمیرم! میشه جایی که قراره کنکور بدم و تصور کنم و برم سر جلسه امتحان؟

خندیدم و گفتم:

ـ باشه حالا! اینقدر استرس نگیر برای قلبت خوب نیست. برو آماده شو من دم در منتظرتم!

بی هیچ حرفی دوید و رفت بالا و من رفتم دم در منتظرش شدم...هنوز یکساعت مونده بود تا کنکور شروع بشه، سامان پنج دقیقه‌ایی اومد پایین و با تعجب پرسید:

ـ با ماشین میریم؟

ـ می‌خوای با هواپیما ببرمت؟

ـ آخه فکر می‌کردم با گردنبندت میریم!

با حالت شاکی گفتم:

ـ بابا من بین اون همه جمعیت، حوصله نامرئی شدن و ندارم سامان! بذار مثل بچه آدم بریم...هنوز مونده تا امتحانت!

با حالت ناچاری قبول کرد و گفت:

ـ خیلی خب؛ باشه.

با سرعت برق و باد رانندگی کردم تا بالاخره رسوندمش سر جلسه امتحان. به جمعیت نگاه کرد و گفت:

ـ یعنی میشه اون چیزی که می‌خوام قبول بشم؟!

دستشو محکم فشردم و گفتم:

ـ امیدتو هیچوقت از دست نده! بعدشم برگشتنی میام دنبالت. دوست دارم صورتتو خندون ببینم مثل همیشه.

نفسی از روی ترس کشید و گفت:

ـ امیدوارم.

[QAZAL]

پارت صد و دوازدهم

وقتی در ماشین و بست، لبخندی بهش زدم و گفتم:

ـ مطمئن باش که جواب اون همه خوبی‌هاتو میگیری!

پشت بندش یه وردی خوندم و فوت کردن سمتش و رفتم سراغ پرونده جدیدی که در انتظارم بود. پرونده جدید ماجرای دختری سی ساله‌ایی بود که بیش از حد وابستگی به خانواده داشته و پدر و مادرش دنبال این بودم تا بالاخره یک روز بتونه رو پاهای خودش وایسته...امروز وقت این بود که رشد کنه و با وابستگی همیشگیش خداحافظی کنه! طبق چیزی که به من گفته شد قرار شد خونشون امروز دچار گاز گرفتگی بشه و پدر و مادرش به رحمت خدا برن؛ درسته که خیلی براش سخت می‌شد اما وقتی خدا یه چیز و ازت میگیره، بجاش چیز بهتری بهت میده که بعدها بخاطرش ازش تشکر می‌کنی.

رفتم سر کوچشون وایستادم و از طریق گردنبندم کارمو شروع کردم، خودش رفته بود تا برای خونشون از سوپری وسیله بهره و بعدش برگرده خونه تا طبق معمول کنار خانوادش صبحانه بخوره. اونقدری به پدرش و وضعیت مالیش وابسته بود که تو این سن، سرکار هم نمی‌رفت...وضعیت بعد رفتنش اجرا شد...دنبالش راه افتادم و با ماشین براش بوق زدم. شیشه رو دادم پایین و گفتم:

ـ کجا میری؟ میرسونمت.

با لبخندی بهم گفت:

ـ آخه زحمتتون زیاد میشه!

گفتم:

ـ تعارف نکن، چیزی نمیشه.

با تردید سوار ماشین شد.

[QAZAL]

پارت صد و سیزدهم

گفتم:

ـ کجا میخوای بری؟

با تعجب نگام کرد و گفت:

ـ من که اونور خیابون پیاده میشم اما اگه شما مسیرتون...

حرفشو قطع کردم و گفتم:

ـ می‌برمت! 

تا چند دقیقه بینمون سکوت برقرار بود تا اینکه ازم پرسید:

ـ ببخشید شما تازه اومدین تو این محله ؟ من تا حالا ندیده بودمتون.

عادی گفتم:

ـ نه داشتم رد می‌شدم گفتم شما رو برسونم!

با تعجب گفت:

ـ آخه برای چی؟ مگه منو میشناسین؟

پوزخند مرموزی زدم و گفتم:

ـ هعی؛ یجورایی...

یکم ترسید و آب دهنشو قورت داد و گفت:

ـ ببخشید ولی من اصلا متوجه منظور شما نمی‌شم! میشه نگهدارین؟

نگاش کردم و گفتم:

ـ نترس دختر! بهت صدمه‌ایی نمی‌زنم فقط می‌خوام بهت کمک کنم!

دوباره با ترس پرسید:

ـ چه کمکی می‌خوای کنی؟ من از کسی کمک نخواستم که...

یکم قبل تر از سوپری ترمز کردم و برگشتم سمتش و گفتم:

ـ مشکلت همینجاست نهال خانوم! با وابستگی بیش از حدت، داری خودتو نابود می‌کنی و خدا اینو برات نمی‌خواد.

ویرایش شده 22 ساعت قبل توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت صد و چهاردهم

از قیافش مشخص بود اونقدری ترسیده که اگه الان چاره داشت، جیغ می‌کشید تا نجاتش بدن! دستشو محکم فشردم و با آرامش بخش گفتم:

ـ نترس؛ گفتم بهت که از من به تو آسیبی نمی‌رسه! من می‌خوام بهت بگم دیگه وقتش رسیده که مستقل شدن و یاد بگیری و از بند وابستگی جدا شی...تهش فقط خودت برای خودت میمونی نهال! همه‌ی آدمای زندگی ما چه آدمای نزدیک مثل خانواده چه آدمای دیگه میان برای یاد دادن یه بخش از شخصیت ما و قرار نیست تا آخر عمرمون بهشون وابسته باشیم! پدر و مادر یه روز هستن اما اگه نبودن اونقدر باید به خودمون باور و اطمینان داشته باشیم تا بتونیم از پس خودمون بربیایم. 

با تته پته پرسید:

ـ شما منم از کجا می‌شناسین؟چرا دارین اینحرفا رو بهم می‌زنین؟؟! اصلا...اصلا شما کی هستین؟!

دوباره با آرامش گفتم:

ـ من کارمام! خواستم فقط بهت بگم که اگه خدا چیزیو ازت گرفته بخاطر رشد شخصیتته و مطمئن باش بجاش جایگزین خیلی بهتری برات درنظر گرفته!

بعد لبخندی و عمیق تر کردم و گفتم:

ـ تهش بابت شخصیت قوی و محکمی که ازت شکل می‌گیره؛ از خدا تشکر می‌کنی نهال!

بعد حرف من با ترس محکم دستگیره در و کشید اما در قفل بود. زمانی که داشتم قفل در و باز می‌کردم گفتم:

ـ این حرفای منو یادت نره دختر خوب! هر موقع احساس ناراحتی کردی؛ یاد این حرفایی که بهت زدم، بیفت و بدون که تمام شرایط حتی چیزی که فکر می‌کنی بده، به صلاح خودته و باید تجربش می‌کردی تا رشد کنی.

[QAZAL]

پارت صد و پانزدهم

بعد این حرفم نفس نفس زنان و با ترس از ماشین پرید بیرون، بعد رفتنش با خودم گفتم:

ـ امیدوارم که با یاد حرفای من امروزت که شروع روز سختته، برات یکم راحت تر بگذره!

بعدش حرکت کردم و رفتم سراغ سامان! این قضیه هم امروز انجام شد و رفت پیش پرونده‌ی تیک خورده‌ها. امیدوارم با این وردی که برای سامان خوندم، کنکورشو خوب داده باشه...سر راه مثل بقیه خانواده‌ها براش یه مقدار خوراکی و دسته گل خریدم و جلوی در جلسه امتحان منتظرش شدم! وقتی ماشین و خاموش کردم، هاروت توی گوشم گفت:

ـ شیطونی نکن کارما؛ برو سراغ پرونده‌های دیگه!

به آسمون با چشم غره نگاه کردم و گفتم:

ـ بابا تا پرونده‌های دیگه وقت هست! حالا این عجله برای چیه؟!

در ماشین و همین لحظه قفل کردم که دیدم خانواده‌ایی که از کنارم رد شدن، به حالت عجیبی دارن نگام میکنن و پسره رو به مادرش آروم میگه:

ـ دختره فکر کنم دیوونست! داره با کی حرف میزنه؟!

با عصبانیت فریاد زدم و گفتم:

ـ هوی آقا پسر؛ دیوونه خودتی! 

پسره یهو بهش برخورد و داشت میومد سمتم که با نیرویی که داشتم، یجوری براش پشت پا گرفتم که پخش زمین شد! رفتم بالا سرش و از یقش گرفتم و بلندش کردم، مادرش بهم التماس می‌کرد که کاری باهاش نداشته باشم اما اصلا گوشم بدهکار نبود...پسره پررو! به چشاش زل زدم و گفتم:

ـ یکبار دیگه به کسی تیکه بندازی، دماغ عمل کردتو توی صورتت خورد میکنم!

[QAZAL]

پارت صد و پانزدهم

با ترس بهم خیره شده بود و مردم و خانواده‌هایی که منتظر بچهاشون بودن، داشتن دورم جمع میشدن که هاروت توی گوشم گفت:

ـ کارما دیگه کافیه!

گذاشتمش رو زمین و لباسامو درست کردم و راه افتادم سمت در تا سامان برسه! حدود یه ربع منتظر وایستادم تا اینکه اومد پایین؛ خوشحال تر از اون چیزی بود که فکرشو می‌کردم. یه نفس راحتی کشیدم...اومد پیشم و با خوشحالی گفت:

ـ وای باورم نمیشه که اینقدر آسون بود! 

از خوشحالیش خوشحال شدم و دسته گل و دادم دستش و گفتم:

ـ چقدر خوب! خوشحالم برات! گفتم که استرس نداشته باش.

گل و بو کرد و بهم خیره شد و گفت:

ـ چقدر خوبه که منم مثل بقیه یه خانواده‌ایی دارم که منتظرم بوده!

با مشت زدن به بازوش و با خنده گفتم:

ـ پس چی فکر کردی؟! یدونه سامان که بیشتر نداریم!

گفت:

ـ اون چیه تو دستت؟

نایلون و دادم دستش و گفتم:

ـ اینم خوراکیاته!

کیکشو باز کرد و همون لحظه سوار ماشین شدیم، داشتم ماشین و روشن می‌کردم که ازم پرسید:

ـ رییس ولی من خیلی نخونده بودم اما بنظرم امتحان و خوب دادم، یکم عجیب نیست؟!!

عادی گفتم:

ـ نه بنظرم عادیه چون من همیشه هوش تو رو باور داشتم!

از اینکه ازش تعریف می‌کردم کلی کیف می‌کرد! راه افتادم...سامان یکم از کیکش بهم تعارف کرد و گفت:

ـ پرونده‌ایی که رفتی سراغش؛ به خوبی تموم شد؟

یه نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

ـ امیدوارم! من کارمو براش انجام دادم.

[QAZAL]

پارت صد و شانزدهم

سامان دستشو بهم کوبید و گفت:

ـ خب پس به افتخار اینکه امروز، روز خوبیه بریم یه جیگر باهم بزنیم

خندیدم و گفتم:

ـ چی؟

سامان هم خندید و گفت:

ـ خیلی غذای خوشمزیه، مطمئنم که عاشقش میشی!

گفتم:

ـ خب پس بریم بگیریم و بعدش بریم خونه بخوریم.

ـ چرا؟

نگاش کردم و گفتم:

ـ چون‌که دکمه خونه تنهاست!

زد رو پاش و گفت:

ـ آخ راس میگی؛ رفیق شفیقتو یادم نبود!

خندیدم و چیزی نگفتم! با همدیگه تو ماشین یکم آهنگ خوندیم و بعدش سامان رفت تا از یه مغازه جیگرکی ، غذا بخره....همینجور خیره به خیابون و آدما بودم که یهو تو گوشم یه آلارم ضروری خورده شد! باید از مرگ یکی که هنوز زمانش نرسیده بود، جلوگیری می‌کردم. موقعیت مکانیش از جایی که من وایساده بودم، دوتا خیابون بالاتر بود. سریعا گاز ماشینو گرفتم و رفتم سراغش...

[QAZAL]

پارت صد و هفدهم

بارون شدت گرفته بود، کیس مورد نظر یه پسر همسن و سال سامان بود و داشت سوار تاکسی می‌شد که قرار بود سر خیابون بعدی تصادف کنه و تمام مسافران به رحمت خدا برن، از قضا این پسر هم اشتباهی سوار شد و داشت در تاکسی و می‌بست که مانع شدم و گفتم:

ـ آقا پسر ببخشید من خیلی عجله دارم، میشه من جای شما سوار بشم؟

پسره به ساعتش نگاه کرد و گفت:

ـ خانوم من دانشگام دیر شده، امروزم اگه سر موقع نرسم، استادم حذفم می‌کنه...

با ناراحتی گفتم:

ـ من بچم خونه مریضه، تب داره. واقعا نمیتونم منتظر تاکسی بعدی باشم، لطفا...

پسره بهم نگاه کرد، مشخص بود دلش به حالم سوخته.‌..با ناراحتی پیاده شد و گفت:

ـ باشه، بفرمایید...چیکار کنم دیگه امروزم این درس و میفتم، کاری نمیشه کرد...

داشت از کنارم رد میشد که زیر لب گفتم:

ـ اگه خدا نخواد برگی از درخت نمیفته...

نمی‌دونم شنید یا نه اما با عجله رفت و تو صف تاکسی نشست...رفتنش و نگاه کردم و گفتم:

ـ الان ناراحتی اما فردا خداروشکر می‌کنی که فقط از درست حذف شدی و از صحنه روزگار حذف نشدی! قطعا خدا صلاح شما رو بیشتر از خودتون می‌دونه!

یهو راننده تاکسی گفت:

ـ آبجی سوار میشی یا نه؟ می‌خوام حرکت کنم...

بهش نگاه کردم و در ماشین و بستم و گفتم:

ـ نه حاجی، برو به سلامت!

وقتی که رفت، رفتم سوار ماشین شدم و گفتم:

ـ زندگی اون بندگان خدا هم تا اینجا بود؛ چه میشه کرد!