رمان کارما | غزال گرائیلی کاربر انجمن نودهشتیا

[QAZAL]

پارت هفتاد و هشتم

گفتم:

ـ چرا خونه خودشه که خاکستر شد!

یهو بهم نگاه کرد و گفت:

ـ شما کی هستین؟ ایشون و از کجا می‌شناسین؟

بلند شدم و گفتم:

ـ من جواب آهی که کشیده بودی و دادم! نگران مادرت نباش، زود خوب میشه...

بعدش از تو جیبم یه ورقه درآوردم و دادم دستش و گفتم:

ـ اینم آدرس یه مکانیکی سر کوچتونه که به یه کارگر نیاز داره و حقوقشم خوبه، تازه طرف هم خیلی آذم منصفیه! برو پیشش و کارتو اینجا شروع کن!

زبانش بند اومده بود که گفتم:

ـ تازه بابت اجاره و خونه و شهریه هم نگران نباش؛ اونو من حل می‌کنم.

بعدش بدون خداحافظی داشتم می‌رفتم که دنبالم راه افتاد و گفت:

ـ خانوم، یه لحظه وایستا! شما کی هستین؟

برگشتم سمتش و با لبخند گفتم:

ـ کارما!

بعدش کلاه لباسمو گذاشتم روی سرم و نامرئی شدم و بعد چند لحظه چشامو باز کردم و تو خونه بودم. صدای دکمه و سامان نمیومد...رفتم تو اتاق کارمو و شماره صاحبخونه طرف و گرفتم تا باهاش حرف بزنم، بعد چندتا بوق به پیرمرد پیر جواب داد:

ـ بله؟

ـ سلام حاج آقا خوبین؟

ـ ممنونم شما؟

بدون توجه به سوالش گفتم:

ـ حاج آقا یه شماره کارت برام بفرستین من اجازه دو ماه خانواده معصومی رو پرداخت کنم.

[QAZAL]

پارت هفتاد و نهم

کمی مکث کرد و گفت:

ـ باشه ولی شما کی هستین؟

یکم تن صدامو بردم بالا و گفتم:

ـ عمو شما چیکار دارین که من کی هستم! شما پولتو بگیر...مگه واسه همین دو ماه اجاره دهم اون بچه رو سر...

حرفامو خوردم و گفتم:

ـ استغفرالله، بفرست حاجی...من اجاره دو ماه قبل و ماه بعدیشو پرداخت می‌کنم.

مرده که مشخص بود هنگ کرده، باشه‌ایی گفت و قطع کرد! حالا نوبت رسیده بود به مدیر مدرسه خواهرش...به اونم زنگ زدم و شهریه خواهرش و پرداخت کردم و بعدش نشستم پشت میزم و جلوی اسم این آدمم خط زدم...تکیه دادم به صندلیم و چشامو بستم که صدای سامان و شنیدم:

ـ رییس؟

چشامو باز کردم و دیدم دم در وایساده و نایلون پماد و قرصهام دستشه... گفت:

ـ بی‌زحمت بیا اینور چون من نمی‌تونم وارد اتاقت بشم! 

خندیدم و بی هیچ حرفی از جام بلند شدم و از اتاق رفتم بیرون که گفت:

ـ خسته نباشی! مثل اینکه پرونده سختی رو گذروندی!

گفتم:

ـ آره خیلی سر و کله زدم و خسته شدم!

بعدش یادم اومد که غذا نگرفتم! زدم به پیشونیم و گفتم:

ـ ای وای! یادم رفت که غذا بخرم...

سامان که از صدام هول برش داشت گفت:

ـ وا رییس!! ترسیدم! فدای سرت...تو نبودی من غذا درست کردم.

نگاش کردم و گفتم:

ـ مگه بهت نگفتم استراحت کن!

گفت:

ـ بخدا خسته شده بودم؛ حوصلم سر رفته بود! 

خندیدم و گفتم:

ـ ببینم اصلا تو یخچال چیزی بود که بخوای درست کنی؟

[QAZAL]

پارت هشتاد

لبخندی بهم زد و با غرور گفت:

ـ شما مثل اینکه آقا سامان و خیلی دست کم گرفتیا! من از هیچی هم بالاخره یه چیز در میارم.

گفتم:

ـ آفرین، بریم بخوریم و تعریف کنیم!

مثل پیش خدمات بلند شد و گفت:

ـ بفرمایید! استدعا می‌کنم.

خندیدم و گفتم:

ـ حالا نمی‌خواد اینقدر لفظ قلم صحبت کنی!

خندید و گفت:

ـ بهم نمیاد نه؟

یه نوچی کردم که پشت بندش دست زد و با صدای بلند گفت:

ـ هاپو خوشگله، بیا پایین غذا بخور...

گفتم:

ـ اون هاپو خوشگله اسم داره!

سامان اومد سمت میز و گفت:

ـ ببخشید...

دوباره با صدای بلند گفت:

ـ دکمه جان، دختر قشنگم بیا پایین غذا آمادست!

داشتم از خنده ریسه می‌رفتم! قرصمو گذاشت جلومو به لیوان آب ریخت و گفت:

ـ اینو باید الان بخوری رییس! بعدش پمادتو میزنم.

عادی گفتم:

ـ دستت درد نکنه!

اما فقط خدا می‌دونست که چجوری دارم خودخوری میکنم تا بغلش نکنم! آخه اصلا مگه میشه این آدم و دوست نداشت؟! پر از احساس و امید بود! دکمه با سرعت اومد پیش پام و یه مقدار نون و تو آب خیس کردم و گذاشتم جلوش...سامان تابه رو آورد و گفت:

ـ یه مقدار سوخته ولی فکر کنم خوشمزست!

[QAZAL]

پارت هشتاد و یکم

با تعجب پرسیدم:

ـ این چیه ! خوشرنگ هم بنظر میاد!

سامان یه لقمه گرفت و داد دستم و گفت:

ـ املت!

یه گاز زدم...واقعا خوشمزه بود! گفتم:

ـ بنظرم تو باید سرآشپز می‌شدی! آفرین بهت!

سامان ذوقی کرد و گفت:

ـ نوش جونت رییس!

همین‌طور که مشغول غذا خوردن بودم، سامان گفت:

ـ یکم استرس دارم!

ـ برای چی؟

ـ پس فردا کنکور دارم دیگه! یکم باباش استرس دارم؛ این اواخر اصلا نخوندم!

عادی گفتم:

ـ نگران نباش! من مطمئنم موفق میشی!

گفت:

ـ نمی‌شه یکاری کنی من مهندسی قبول بشم؟!

نگاش کردم و گفتم:

ـ سامان جون من کارمام! جادوگر که نیستم! بعدشم اگه یه درصد بهت کمک کنم، حق بقیه دانشجوها ضایع میشه!

یه هوفی کرد و گفت:

ـ یبار هم نشد برای من پارتی بازی کنی!

پوزخند زدم و چیزی نگفتم...نمی‌دونست که بخاطر جونش من با عزراییل قمار کردم! داشت با دکمه ور می‌رفت که پرسیدم:

ـ سامان؟

ـ جانم؟

ـ نظرت راجب زندگی چیه؟ 

[QAZAL]

پارت هشتاد و دوم

سامان یکم فکر کرد و گفت:

ـ من زندگی و خیلی دوست دارم اما اگه این قلب لعنتی بذاره!

خندیدم و گفتم:

ـ نگران نباش! تا اینجا که طاقت آورده، از اینجا به بعدشم میاره! 

کمی با ناراحتی بهم نگاه کرد که گفتم:

ـ چی شده؟!

گفت:

ـ هیچی! فقط...فقط ای کاش تو هم می‌تونستی اینجا بمونی.

لبخند تلخی زدم و گفتم:

ـ ولی نمیشه! تو متعلق به این دنیایی و من متعلق به یه دنیای دیگه!

گفت:

ـ یعنی اگه یه روز من مردم، اون دنیا میبینمت؟

خندیدم و گفتم:

ـ نه خنگه خدا! من تو اون دنیا اصلا جسمی ندارم سامان. تو فقط جذب جسم من شدی همین! بیخودی برای خودت بزرگش نکن!

بهم چشم غره‌ایی داد و گفت:

ـ حالا همش منو مسخره کن! من عاشق شخصیتت هم شدم نه فقط این جسمی که دارم میبینم!

خندیدم و گفتم:

ـ حالا نمی‌خواد اینقدر جدی باشی! ولی می‌خوام یه اعترافی کنم...

با هیجان منتظر حرفم شد و گفتم:

ـ روزی که ماموریتم اینجا تموم بشه و بخوام برگردم واقعا دلم برات تنگ میشه! فکر نمی‌کردم یه آدم اینقدر ذهنمو مشغول کنه اما تو اینکارو کردی!

با ذوق گفت:

ـ جدی میگی رییس؟

از ذوقش خندیدم و گفتم:

ـ آره!

اما این فقط کمی از اعتراف واقعی من بود! حقیقت ماجرا این بود روزی که قرارها از اینجا برم از دلتنگی برای سامان می‌تونم تا مدتها بشینم و گریه کنم! یکاری با قلبم کرد که حتی خوده خدا هم بخواد درمانش کنه، نمیشه‌‌‌...

[QAZAL]

پارت هشتاد و سوم

با صدای سامان به خودم اومدم:

ـ رییس حواست کجاست؟ با توام..

گفتم:

ـ چی میگی؟

ـ میگم چی‌شد که این سوالو پرسیدی؟

گفتم:

ـ هیچی همینجوری! میخواستم ببینم زندگیت چقدر برات ارزش داره!

شونه ایی بالا انداخت و چیزی نگفت! از رو صندلی بلند شدم و گفتم:

ـ خیلی خوشمزه بود! دمت گرم واقعا!

سامان همون‌طور که ظرفیت رو جمع می‌کرد گفت:

ـ نوش جونت رییس! برو بشین... الان میام پمادتو میزنم.

دکمه همش به پر و پای سامان می‌پیچید و سامان بهش می‌گفت:

ـ میشه یه لحظه منو ول کنی، ظرفیت رو بشورم؟

رفتم سمتش و با خنده دکمه رو بغل کردم و گفتم:

ـ خب دوستت داره بخاطر همین بهت می‌چسبه!

سامان همون‌طور که ظرفا رو آب می‌کشید گفت:

ـ من می‌خوام تو دوسم داشته باشی! دوست داشتن دکمه به چه دردم می‌خوره آخه؟!

خندم گرفته بود! به پا و بدن دکمه نگاه کردم و گفتم:

ـ سامان زخماش بهتر شده نه؟

سامان گفت:

ـ والا اونجوری که شما اون روز براش اشک ریختی، منم اگه آش و لاش بودم شفا پیدا می‌کردم!

رفتم رو مبل نشستم و با صدای بلند خندیدم و گفتم:

ـ باورم نمیشه که داری به یه حیوون حسودی می‌کنی!!

سامان دستاشو با حوله خشک کرد و از آشپزخونه اومد بیرون و گفت:

ـ برای اینکه اونو بیشتر از من دوست داری!

[QAZAL]

پارت هشتاد و چهارم

نگاش کردم و زدم به پشتش و گفتم:

ـ تو رو هم دوست دارم الاغ!

ـ آره مشخصه!

ـ باشه باور نکن! ولی به روز بهتر ثابت می‌شه که چقدر تو رو دوست دارم!

همون‌جوری که داشت به گردنم پماد میزد گفت:

ـ اگه قلبم تا اون موقع طاقت بیاره...

گفتم:

ـ قلبت تا زمانی که من پیشتم چیزیش نمیشه؛ نترس!

لبخند شیطونی زد و گفت:

ـ چشم؛ هر چی تو بگی!

زدم رو دستش و گفتم:

ـ خب پمادم زدی ، حالا برو اونور...پررو نشو!

خندید و رفت رو مبل بغلی نشست و بعد از یکم ور رفتن با گوشیش گفت:

ـ رییس امشب کاری نداری؟

نگاش کردم که ادامه داد:

ـ منظورم اینه که اگه امشب پرونده‌ایی برای انجام دادن نداری، میشه بریم پرورشگاه؟

گفتم:

ـ پرورشگاه؟

ـ آره همون پرورشگاهی که همیشه بهش سر میزنم! امروز نبودی؛ مدیرش زنگ زد و گفت که یه دختر کوچولو خیلی بی‌قراری می‌کنه و ذهنمو خیلی مشغول کرده...

نگاش کردم و به این فکر می‌کردم که این پسر چقدر سرشار از محبت و مهربونیه! فکر کنم خدا خاکش و از بقیه آدماش سوا کرده! آخه چجوری امکان داره کسی که خودش طعم محبت نچشیده، اینقدر از صمیم قلبش محبت کنه؟!

[QAZAL]

پارت هشتاد و پنجم

سامان گفت:

ـ میریم؟

بلند شدم و گفتم:

ـ آره حتما.

دیدم وایستاد و منو نگاه می‌کنه! گفتم:

ـ بریم دیگه!

ـ نمی‌شه با گردنبندت بریم؟

خندیدم و گفتم:

ـ تو هم خوب عادت کردیا!! قشنگ تنبل شدی رفت!

یکم لبخند زد و گفت:

ـ آخه راهش طولانیه! می‌ترسم قلبم بگیره!

یهو جدی شدم و گفتم:

ـ ببینم قرصاتو خوردی؟ صورتت یکم زرد شده...

گفت:

ـ آره بابا خوردم؛ منتها حرف این زنه راجب این دختر کوچولو از امروز رو دلم سنگینی می‌کرد!

گفتم:

ـ باشه سریع‌تر بریم اما من آدرس اونجا رو بلد نیستم که بخوام تصورش کنم!

سامان گفت:

ـ پس باید چیکار کنیم؟

یکم فکر کردم و گفتم:

ـ می‌تونی به من نگاه کنی و اونجا رو تصور کنی؟

لبخند شیطونی زد و گفت:

ـ اونکه خوراکمه!

[QAZAL]

پارت هشتاد و ششم

به چشمام نگاه کرد و من تو عمق چشماش اون مکان و دیدم...بعد چند لحظه جلوی در اون پرورشگاه بودیم...یهو سامان گفت:

ـ ولی رییس چشات اونقدر قشنگ بود یه لحظه واقعا داشت حواسم پرت می‌شد!

خندیدم و گفتم:

ـ ولی حواست باشه که اگه پرت بشه، وسط راه می‌مونیم!

بعد سامان درجا دستمو گرفت و گفت:

ـ خب بریم...

دستمو کشیدم و گفتم:

ـ صبر کن ببینم! کجا؟؟ هیچی براشون نگرفتیم، دست خالی بریم؟؟

نگام کرد و گفت:

ـ اون بچها به تنها چیزی که احتیاج دارم آغوش و محبته؛ این دوتا چیز براشون یه هدیه بزرگه رییس!

بهرحال سامان بیشتر از من این بچها رو می‌شناخت و کاملا حق داشت! در نگهبانی و زد و گفت:

ـ یکی از بچه‌های اینجا عاشق اینه که من براش قصه بخونم! حتی یکبار بهش گفتم برای تولدت چی کادو بخرم؟ گفت فقط اون روز بیا و برام قصه بخون.

بغض گلومو فشرد اما چیزی نگفتم...بعد در زدن سامان، نگهبان اومد بیرون و با دیدن سامان گفت:

ـ پسرم تویی؟؟ خوش اومدی، بفرما!

سامان بلند گفت:

ـ دمت گرم عمو حاجی!

بعدش در رو برامون باز کرد و رفتیم داخل...خیلی از این بچها مشغول بازی کردن بودن و با دیدن سامان یهویی همشون هجوم آوردن سمتش و بغلش کردن! اصلا تعجب نکردم چون اونقدر آدم با محبت بود که هر کسی و به سمت خودش جذب می‌کرد...حتی منی که برام ممنوع بود که عاشق یه آدم بشم.