رمان کارما | غزال گرائیلی کاربر انجمن نودهشتیا

[QAZAL]

پارت پنجاه و یکم

هاروت با تعجب نگام کرد و گفت:

ـ تا جایی که من یادمه تو همیشه از این مجازات سخت فراری بوده اما نمی‌دونم الان چه بلایی سرت اومده که حتی برای مجازاتت خوشحالی!

حق با هاروت بود، مجازات الهی وقتی یکی از ماها مرتکب خطا می‌شد با کتک زدن و شلاق نبود و از طریق درون ما دچار عذاب الهی می‌شدیم! نمی‌دونم خدا برام چه چیزی در نظر گرفته بود! اما هر چیزی که بود برای زنده بودن سامان می‌ارزید! 

هاروت از روی صندلی بلند شد و گفت:

ـ با من بیا کارما!

پشت سرش راه افتادم و سوار آسانسور شدیم و رفتیم طبقه آخر بیمارستان که پشت بوم بود...بارون شدت گرفته بود...هاروت که انگار دلش برام سوخته بود، سرشو انداخت پایین و گفت:

ـ متاسفم کارما! اما خودت خواستی اینجوری بشه!

چیزی نگفتم...از توی گردنبندش، با یه لمس یه نوری ظاهر شد و بعد از چند ثانیه من عزراییل و جلوی چشمم دیدم...عزراییل اومد سمتم و دستاشو به دو طرف باز کرد، یهو یه بادی شروع به وزیدن کرد که من پخش زمین شدم.‌..نمی‌تونم توصیف کنم که داشتم چه دردی می‌کشیدم! یه چیزی مثل تناقض...اون داشت تمام وجود جسمی و نفس و روحم و سمت خودش می‌کشید و من مقاومت می‌کردم...از درد دیگه جوانی توی بدنم نمونده بود...جیغ می‌کشیدم اما مجبور بودم تحمل کنم! بخاطر سامان...عمیق ترین و دردناک ترین عذاب عمرم بود...فکر نمی‌کردم مجازات نقض قانون در حق یه بنده خدا اینجور مجازات سختی داشته باشه!...دیگه یجاهایی طاقتم تموم شد و خودمو رها کردم و همون لحظه چشامو بستم اما بازم اطرافم و حس می‌کردم...بارون توی صورتم می‌خورد، بالاخره تموم شد...به زور نفسم بالا میومد...هاروت اومد سمتم و پرسید:

ـ کارما...کارما حالت خوبه؟

[QAZAL]

پارت پنجاه و دوم

همو‌ن‌جور که نفس نفس می‌زدم گفتم:

ـ عزراییل جونه سامان و نگرفت اما خوب از خجالت من درومد!

هاروت چیزی نگفت و کمکم کرد تا بلند بشم و دیدم خیره شده بهم، بهش گفتم:

ـ چرا اینجوری نگام می‌کنی؟

خندید و گفت:

ـ انگار ماشین بهت زده...یکم قیافت درهم برهم شده!

سریع از تو جیبم یه آینه درآوردم و دیدم که نصف صورت و گردنم کبوده و دو تا مچ دستم زخم شده! با ناراحتی رو به آسمون گفتم:

ـ خدایا چرا با صورتم اینکارو کردی؟! حیف این صورت خوشگل نبود؟؟!

هاروت گفت:

ـ وقتی یه قانون و نقض کردی، باید به این جاها هم فکر می‌کردی کارما!

گفتم:

ـ الان نمیتونم این اثرات و از بین ببرم؟

گفت:

ـ نمی‌دونم، امتحانش کن!

گردنبندم و گرفتم تو دستم و سعی کردم متمرکز بشم اما وقتی چشامو باز کردم و به هاروت نگاه کردم گفت:

ـ نه همونه! 

پولی کردم و گفتم:

ـ ای بابا! آدما وقتی چهرشون این شکلی میشه، چیکار میکنن تا خوب بشه؟

هاروت بهم نگاهی کرد و گفت:

ـ از اونجایی که تا الان آدم نبودم، نمی‌دونم! الآنم که توی بیمارستانی، برو بپرس!

گفتم:

ـ بریم پیش سامان من ببینمش!

بدون اینکه منتظر هاروت باشم، دویدم سمت در...

[QAZAL]

پارت پنجاه و سوم

هاروت صدام زد:

ـ کارما؟!

با حالت شاکی برگشتم که گفت:

ـ اینقدر به زندگی تو این دنیا و بنده های خدا عادت نکن...تهش جریمش برای خودته! 

دوباره حوصله نصیحت شدن نداشتم، بنابراین گفتم:

ـ حله بابا! نگران نباش... به اوس کریم سلام منو برسون!

بعدش رفتم دویدم و از پله ها رفتم پایین... یجاهایی خیلی پا و قفسه سینم درد می‌گرفت و مجبور می‌شدم یکم صبر کنم...چند دقیقه ایی طول کشید تا برسم پایین...پرستار تا منو دید گفت:

ـ خانوم منم داشتم دنبال شما می‌گشتم!

یهو با دیدن قیافه من آب دهنش و قورت داد و گفت:

ـ ببخشید، شما حالتون خوبه؟ چه بلایی سرتون اومده...

سریع گفتم:

ـ بله خوبم، داشتم میومدم پایین خوردم زمین...سامان چطوره؟

پرستاره با اینکه باور نکرده بود گفت:

ـ یبار قلبش وایستاد اما خداروشکر تونستیم برگردونیمش! جالبه...با اینکه قلبش مریضه اما خوب تونست طاقت بیاره!

[QAZAL]

پارت پنجاه و چهارم

با شادی گفتم:

ـ می‌تونم ببینمش؟

گفت:

ـ یکم دیگه میاریمش تو بخش، میتونین ببینینش!

با ذوق سرمو تکون دادم و منتظرش وایستادم اما درد بدی تو پاهام داشتم و تصمیم گرفتم بشینم! 

تا سامان و دیدم، رفتم کنار تختش و بهش نگاه کردم، مزه‌های بلندی داشت و برخلاف همیشه که اینقدر شیطنت داشت اما الان با آرامش کامل خوابیده بود...دستشو گرفتم و گفتم:

ـ خیلی منو ترسوندی! بنده‌ی خدا!

پلک‌هاشو تکون داد و سریع شروع کرد به سرفه کردن! بعدش با لبخند همون‌جوری که چشاش بسته بود آروم گفت:

ـ رییس! دارم درست می‌شنوم؟ بخاطر من ترسیدی؟؟

خندیدم و گفتم:

ـ چه مرموزی هستی تو سامان! 

آروم چشاشو باز کرد و یهو با دیدن چهرم، خنده تو صورتش خشک شد و گفت:

ـ صورتت چی شده؟

مثل خودش خندیدم و گفتم:

ـ هیچی بابا! داشتم تو رو میوردم بیمارستان ماشین بهم زد!

با جدیت گفت:

ـ کارما منو احمق فرض نکن!

همون‌جوری که سعی می‌کردم دردمو تو خودم نگه دارم گفتم:

ـ احمق که هستی! ولی جدی گفتم!

سامان نیم خیز شد و گفت:

ـ تو خودت همیشه بهم میگی که مثل آدما نیستی، حالا می‌خوای باور کنم ماشین بهت زده؟

نشستم رو صندلی و گفتم:

ـ سامان جون، قرار نیست همه چیز و باهم قاطی کنی که! درسته آدم نیستم اما الان مثل بقیه آدما تو جلد آدم قرار گرفتم دیگه! 

[QAZAL]

پارت پنجاه و پنجم

همون‌جوری که به کمبودی‌های صورتم زل زده بود گفت:

ـ من که باورم نمیشه اما باشه به حرفت اعتماد می‌کنم...

بعدش دیدم داره سعی می‌کنه از تختش بیاد پایین و با تعجب رفتم سمتش و گفتم:

ـ چیکار داری می‌کنی سامان؟ دیونه شدی؟

همون جور که قلبشو فشار میداد گفت:

ـ بریم پیش یه دکتر تو رو هم درمون کنن، من ببینم حالت خوبه!

گفتم:

ـ تو نمی‌خواد نگران من باشی، من خودم میرم!

گفت:

ـ لجبازی نکن رییس! می‌دونم که نمیری! بعدشم تازه یادم اومد! چرا با قدرت خودت از بینشون نمی‌بری؟

سریع بحثو عوض کردم و گفتم:

ـ یعنی منظورت اینه با صورت و گردن کبود الان زشتم؟

انگار تازه متوجه حرفش شد و گفت:

ـ نه بابا منظورم این نبود بخدا!

سریع دست پیش و گرفتم و گفتم:

ـ باشه سامان جون! حرف خودتو زدی! دستت درد نکنه!

پتو رو کشیدم روش که گفت:

ـ عجب بدبختی گیر کردما! ولی کارما حدی برو به دکتر خودتو نشون بده...

تا رفتم چیزی بگم، دکتر اومد داخل اتاق و رو به سامان گفت:

ـ به به آقا سامان! بهتری؟

سامان به من نگاه کرد و گفت:

ـ من آره ولی ایشون...

دکتر که تازه متوجه صورت من شد پرید وسط حرف سامان و با تعجب گفت:

ـ یا ابوالفضل! دخترم چه بلایی سرت اومده؟

 

[QAZAL]

پارت پنجاه و ششم

با کلافگی گفتم:

ـ چقدر شلوغش می‌کنین! گفتم که چیزیم نیست...داشتم میومدم پایین از پله ها افتادم..

سامان سریع گفت:

ـ تو به من گفتی که ماشین بهت زده!

یهو فهمیدم چه سوتی عمیقی دادم! بعدش سعی کردم خودمو جمع کنم و گفتم:

ـ اصلا چه فرقی داره؟!

دکتر اومد نزدیکم تا کبودیهامو ببینه، تا دستشو برد سمت گردنم، یهو دستشو کشید عقب و گفت:

ـ چقدر پوستت داغه! کبودیهات خیلی شدیده...بذار معاینت کنم!

ناچارا روی صندلی نشستم و توی دلم هزار بار به عزراییل فحش دادم که منو تو موقعیتی گذاشت که الان نمی‌دونم باید چیکار کنم! دکتر دستکشاشو دستش کرد و اومد نزدیکم...وقتی انگشتاشو روی دوستم می‌کشید جیغم می‌رفت هوا...سامان با صدایی که مملو از درد بود رو به دکتر گفت:

ـ دکتر نمیشه یکم آروم تر انجام بدین! 

دکتر همون‌جوری که در حال معاینه کردنم بود از سامان پرسید:

ـ همسرشی؟

چهره سامان و از کنار می‌دیدم که چقدر ذوق کرده و گفت:

ـ به امید خدا به روز می‌شم!

تو دلم می‌گفتم به چی داری فکر می‌کنی تو! من صرفا برای اینکه امشب تو از این جهان نری این بلا سرم اومده! حالا تو داری به ازدواج با کسی که توی واقعیت وجود نداره فکر می‌کنی!

دکتر به آمپولی به دستم زد همین لحظه که با عصبانیت گفتم:

ـ آی دکتر! یکم یواشتر مگه ارث بابا تو خوردم؟!

دکتر خندید و گفت:

ـ آمپوله دیگه! چیکار کنم دختر! طی یه هفته کبودیهات با این قرصهایی که برات می‌نویسم برطرف میشه و لطفاً هم کار سنگین انجام نده.

دستمو که آمپول توش خورده بود فشار دادم و با درد سرمو به نشونه تایید تکون دادم.

[QAZAL]

پارت پنجاه و هفتم

بعدش رو کرد سمت سامان و گفت:

ـ شما هم همینطور! چون قلبتون یبار وایستاده امکان خونریزی داخلی هست...اهل دود که نیستین؟

سریع گفت:

ـ نه زیاد!

خندیدم و با حالت مسخره کردن گفتم:

ـ آره بابا! نهایت روزی به پاکت سیگار و تموم می‌کنه!

دکتر سرشو به حالت تاسف تکون داد و گفت:

ـ سیگار برای بیماری مثل شما سمه! لطفاً بذارینش کنار!

سامان با کلافگی گفتم:

ـ باشه فقط من کی قراره مرخص بشم؟

دکتر گفت:

ـ تا فردا شب تحت نظر ما هستین و اگه مشکلی پیش نیومد مرخصتون می‌کنیم!

تا دکتره داشت می‌رفت بیرون گفت:

ـ نمی‌شه برم خونه؟

بعدش به من نگاه کرد و با حالت شیطونی گفت:

ـ آخه اونجا قشنگتر ازم مراقبت می‌کنن!

با چشم غره نگاش کردم که دکتر گفت:

ـ نه نمیشه! امشب باید همینجا بمونین

و بعدش رفت بیرون...وقتش رسیده بود برم سراغ پرونده بعدی و به دکمه سر بزنم، از صبح تا حالا ندیدمش و دلم براش یذره شده بود...الآنم که سامان حالش بهتر شده بود خیالم راحت بود...

[QAZAL]

پارت پنجاه و هشتم

داشتم می‌رفتم که گفت:

ـ رییس امشب پیشم نمی‌مونی؟

برگشتم و با لبخند گفتم:

ـ دکمه تنهاست و من کارام مونده که باید انجام بدم!

با حالت مظلومی گفت:

ـ پس من چی؟

گفتم:

ـ تو که حالت خوبه دیگه!

دستشو گذاشت رو قلبش و با حالت عاشقانه گفت:

ـ ولی بدون تو شاید دوباره این قلب وایسته!

با عصبانیت بهش گفتم:

ـ قلبت غلط می‌کنه با تو! 

رفتم پتو رو کشیدم تا قفسه سینش و گفتم:

ـ الآنم بخواب و به هیچ چیزی فکر نکن! من فردا میام پیشت...

گفت:

ـ نمی‌تونم به تو فکر نکنم!

خندیدم و گفتم:

ـ باشه پس فقط به من فکر کن!

لبخندی زد و گفت:

ـ شب بخیر!

بهش چشمک زدن و از اتاق خارج شدم! به پرستاره پشت میز پذیرش سپردم که حسابی حواستون به سامان باشه! بعدش از در بیمارستان که اومدم بیرون تمام دردی که توی خودم خفه کرده بودم و با نفس کشیدن های بلند دادم بیرون...خیلی مجازات بدی بود و بدتر از اون نقش بازی کردن پیش این آدما بود! دست گذاشتم رو گردنبندم و خونه رو تصور کردم.

روی تختم بودم و همین لحظه صدای دکمه رو شنیدم که پرید رو تخت و شروع کرد به لیس زدن من! آروم گفتم:

ـ چطوری تو کوچولو؟

با اون چشای قشنگش زل زد به صورتم، حتی سگم هم از اینهمه کبودی روی صورتم تعجب کرده بود!

[QAZAL]

پارت پنجاه و نهم

خندیدم و گفتم:

ـ چیزی نیست خوشگلم، برای نجات اون احمق جونم اینجوری شدم اما می‌گذره...

با اون چشمای خوشگلت دوباره بهم زل زده بود که گفتم:

ـ چی شد تو هم دلت براش تنگ شده نه؟! نگران نباش، فردا میارمش...

رنگ گردنبندم همین لحظه روشن شد و همون‌جور که چشام بسته بود گفتم:

ـ بله؟

هاروت گفت:

ـ وقتشه کارما!

یه اوفی کردم و بلند شدم و از پله های خونه رفتم پایین...یه لیوان آب برای خودم ریختم و بعدش رفتم تو اتاقم و پرونده بعدی رو درآوردم...ماجرا از این قرار بود که یه دختر خانوم بیست و دو ساله به اسم مارال تنها پسری که از صمیم قلبم دوسش داشت چند سال پیش ناامیدش کرد و اونو تو بی‌خبری گذاشت و بعد یکی دو سال خبر ازدواجش و شنید و از طریق دوست مشترکشون متوجه شد که یارو همون زمان که با این حرف میزد دوست دختر داشت و با همون ازدواج کرد! از وقتی مارال این موضوع و فهمید از اینکه اونقدر صمیمی و از ته قلب دوسش داشت و اون دلشو شکست، همش اسم منو صدا کرد تا بالاخره تقاص کاراشو پس بده و الان زمانش رسیده بود....

دست گذاشتم رو گردنبندم تا برم سراغ این پسر که اسمش آرمان بود! 

وقتی چشامو باز کردم دیدم داخل یه ساختمون خیلی بزرگم و به نفر به صورت یه ریز داره حرف میزنه!

ویرایش شده چهارشنبه در 05:53 PM توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت شصتم

گوشامو تیزتر کردم و به در یکی از این اتاقا نزدیک شدم! صدای خودش بود...کنار در و نگاه کردم، روی تابلو زده بود:

ـ بهرنگ محمدی( روانپزشک )

تا رفتم گوش بدم یهو یکی از پشت سر بهم دست زد و گفت:

ـ ببخشید خانوم؟

برگشتم که گفت:

ـ نوبت داشتین؟

لبخند معمولی زدم و گفتم:

ـ اگه امکانش هست میخواستم آقای دکتر و ببینم!

گفت:

ـ لطفا منتظر باشین! مریض بعدی کنسل کرده! بعد از ایشون شما میرید داخل...

بازم لبخندی زدم و رو یکی از مبلا نشستم...دستمو آروم گذاشتم روی گردنبندم تا حرفا رو بشنوم، طبق اون چیزی که من توی پرونده دیده بودم، باید زندگی رو به روالی داشته باشه چون با کسی ازدواج کرده بود که دوسش داشت...برام عجیب بود چون منم که قبل این کاری نکرده بودم! صداشو شنیدم:

ـ آقای دکتر من الان یکساله نمی‌تونم بخوابم! نمی‌تونم تو صورت زنم نگاه کنم...بخدا دیگه دارم دیوونه میشم!

دکتر گفت:

ـ بازم همون دختره مارال؟!

آرمان گفت:

ـ اوهوم، نمی‌دونم چرا! با اینکه من با اون خیلی در ارتباط نبودم...حتی اون زمانم اونقدر بهش فکر نمی‌کردم اما از وقتی که ازدواج کردم از فکرش یه لحظه نمی‌تونم چشم رو هم بذارم...نمی‌تونم به زنم دست بزنم...واقعا زندگیم داره از هم می‌پاشه! المیرا هم خیلی بهم شک کرده...

دکتر گفت:

ـ قرص‌هایی که بهت دادمو میخوری؟

با بغض گفت:

ـ آره دکتر ولی فایده نداره؛ دیگه دارم عقلمو از دست میدم بخدا...

[QAZAL]

پارت شصت و یکم

دکتر گفت:

ـ دوز داروهاتو بالاتر می‌برم و سعی کن مراقبه و مدیتیشن انجام بدی؛ نگران نباش...با گذشت زمان بالاخره ذهنت کنار میاد!

آرمان چیزی نگفت و با دکتر خداحافظی کرد و با یه قیافه درهم اومد بیرون! بعد نوبت گرفتنش از منشی، منم پشت سرش راه افتادم که منشی صدام زد:

ـ خانوم ببخشید...نمی‌رین پیش آقای دکتر؟

گفتم:

ـ باشه بعدا...

از پله ها رفتم پایین و دیدم سوار ماشینش شد...تا رفت کمربندشو ببنده، در سمت شاگرد و باز کردم و نشستم...با تعجب نگام کرد و گفت:

ـ ببخشید شما؟

نگاش کردم و با پوزخند گفتم:

ـ بیخودی سراغ اون داروها نرو! حالا حالاها وضعیتت همینه...

کمی عصبی شد و گفت:

ـ ببخشیدا پرسیدم شما؟

تو چشاش زل زدم و گفتم:

ـ فکر کردی امیدی که به اون دختر دادی و بعدم ولش کردی و روی دل شکسته‌اش خواستی به زندگی بسازی، آهش دامنت و نمی‌گیره؟

یکم مکث کرد و گفت:

ـ شما...شما رفیق مارالی؟

بدون اینکه جوابشو بدم گفتم:

ـ اون دختر و خدا خیلی دوست داره که حتی بدون اینکه من دست بکار بشم، داره تاوانشو ازت پس میگیره...دل کسیو شکوندی که بی‌نهایت دوستت داشت...

با تته پته پرسید:

ـ خ...خانوم من دیگه دارم میترسم...میشه...میشه بگین شما کی هستین؟

نگاش کردم و گفتم:

ـ کارما!

[QAZAL]

پارت شصت و دوم

بعدش بدون اینکه منتظر حرفش باشم، از ماشینش پیاده شدم که پشت سرم پیاده شد و پرسید:

ـ تو واقعی هستی؟

برگشتم و نگاش کردم و گفتم:

ـ خودت چی فکر می‌کنی؟!

زیر لب یه چیزی با خودش زمزمه کرد که گفتم:

ـ نترس، هنوز دیوونه نشدی آقای مهندس...

دوید و اومد سمتم و به نام افتاد و گفت:

ـ خواهش می‌کنم منو حلال کن، بخدا مغزم دیگه جوابم کرده...لطفا!! 

گفتم:

ـ اونی که باید حلالت کنه من نیستم بنده خدا! تو اشتباه از روی عمد کردی و الان داری تقاصشو پس میدی!

به گریه افتاد و گفت:

ـ من جوون بودم و اون موقع دوسش نداشتم! الآنم شماره‌ایی چیزی ازش ندارم که بخوام منو ببخشه...بخدا پشیمونم!

گفتم:

ـ فکر کردی حلال کردن اینقدر راحته؟ به چشام نگاه کن! با توام!

سرشو گرفت بالا و با قیافه‌ایی سرشار از غم و ناراحتی به من نگاه کرد که گفتم:

ـ به اندازه‌ایی که عذاب دادی، باید عذاب بکشی! به اندازه‌ایی که باعث گریه یه نفر شدی باید اشک بریزی، به اندازه‌ایی که ناراحت کردی باید ناراحت بشی....می‌دونی اجداد ما همیشه بهمون چی می‌گن؟

بازم بهم زل زد که گفتم:

ـ میگن گرگ زمستون و رد می‌کنه اما سرمای استخون سوزشو هرگز فراموش نمی‌کنه! بخاطر تو اون دختر چه شبهایی رو بی‌خواب موند؛ چقدر اشک ریخت؛ اشتهاشو از دست داد! تو فکر کردی که خدا غافله؟ فکر کردی خدا آه بنده هاشو نمی‌شنوه و زندگی به کام همه گل و بلبله؟! 

[QAZAL]

پارت شصت و سوم

ـ خدا کار هیچکسی و بی‌جواب نمیذاره؛ حتی اگه بندش هم فراموش کنه اما خدا و بعد از خدا، من فراموش نمی‌کنم!

گریه‌اش شدت گرفت؛ فکر می‌کرد همیشه یه راهی برای بخشیده شدن وجود داره اما مردم یادشون می‌ره که خدا از حق خودش اگه بگذره اما از حق بنده خودش به هیچ عنوان نمی‌گذره...گوشه لباسمو گرفت و با گریه گفت:

ـ اگه پیداش کنم و ازش عذرخواهی کنم...

پریدم وسط حرفش و لباسمو از مشتش کشیدم بیرون گفتم:

ـ فایده‌ایی نداره آقا آرمان! گفتم که اون دختر جزو بنده‌هایی بود که خدا خیلی دوسش داشت و قبل من دست بکار شد...واسه همینه که آدما همیشه باید قبل از اینکه حرفی بزنن و کاری انجام بدن ؛ به نتیجش فکر کنن وگرنه از طریق نقطه ضعفشون جوابش و به بدترین شکل پس میدن!

دستمو بردم جلو و به قلبش اشاره کردم و گفتم:

ـ تو هم داری از طریق قلبت و از عذاب وجدانی که همیشه تو زندگیت ترسش و داشتی؛ تاوان پس میدی!

سرشو گذاشت رو آسفالت کنار خیابون و با هق هق شروع کرد به گریه کردن اما کاری از من برنمیومد! وظیفه من این بود بهش بفهمونم دلیل اینهمه عذابی که می‌کشه چیه! همین....الان وقتش رسیده بود که برم سراغ مارال و بهش بگم که بالاخره چیزی که همیشه منتظرش بود، اتفاق افتاد و اون آدم الان داره حسی ، دو برابر حس مارال رو تجربه می‌کنه و تا اون نبخشتش، عذاب کشیدن آرمان ادامه داره...

چشامو بستم و تصور کردم که برم پیش مارال و بعد از چند ثانیه جلوی در اتاقش ظاهر شدم...داشت نماز می‌خواند و اینقدر غرق تو حرف زدنش با خدا بود که ناخودآگاه منم برای چند لحظه محوش شدم...

 

[QAZAL]

پارت شصت و چهارم

آروم رفتم تو اتاقش تا حواسش پرت نشه! ته دلشو می‌تونستم بخونم...داشت بابت زندگیش و همسر خوبی که داره تشکر می‌کرد، بابت بچه توی شکمش که امروز با همسرش رفت و ضربان قلبش و شنید! یه خوشحالی وصف نشدنی تو جملاتش بود که منو هم به وجد می‌آورد! بعد چند دقیقه سرشو از رو سجده بلند کرد و با دیدن من یه بسم الله گفت و ده متر پرید عقب، گفتم:

ـ آروم باش؛ نترس!

با تته پته گفت:

ـ تو...تو دیگه کی هستی؟ تو خونه من چیکار داری؟

لبخندی زدم و گفتم:

ـ تو منو صدا کرده بودی، یادت رفته!

با تعجب پرسید:

ـ من!!؟

سرمو به نشونه تایید تکون دادم و گفتم:

ـ زندگیت به خوبی و خوشی پیش می‌ره؟

چیزی نگفت و پامو گذاشتم رو پاهام و گفتم:

ـ می‌دونی کسی که یه مدت خیلی طولانی اشکتو درآورده بود الان خیلی نمونده که راهی تیمارستان بشه!؟

با ترس گفت:

ـ تو کی هستی؟ چجوری اومدی تو خونه من؟

گفتم:

ـ من کارمام! اومدم بهت بگم که آرمان که دلتو بدجور و ناحق شکونده بود الان به سزای عملش رسیده و داره با وجدانش تقاص پس میده...

اشکش سرازیر شد و گفت:

ـ من بعید می‌دونم! اون زمان که تازه ازدواج کرده بود خیلی هم خوش و خرم با زنش زندگی می‌کرد!

گفتم:

ـ اوضاع فرق کرده دختر خوب، میخوای ببینی چی به روزش اومده؟

سرشو تکون داد و گفت:

ـ آره!

[QAZAL]

پارت شصت و پنجم

گردنبندم و درآوردم و دادم دستش. اونم تا چند دقیقه خیره به کسی که دلشو شکوند، بود. بعد از یه سکوت طولانی گفت:

ـ شرمنده ولی نمیتونم بابتش ناراحت بشم چون خیلی بد منو شکوند؛ منو جلوی دل و عقل خودم شرمنده کرد، تا مدت ها نمی‌تونستم جلو بقیه سرمو بلند کنم...گناهم چی بود؟ فقط اینکه باورش کرده بودم و فکر می‌کردم دوسم داره در صورتی که فقط براش یه سرگرمی بودم...

گفتم:

ـ الآنم که خدا جوابشو داده...

گفت:

ـ چون خدا دید چی به من گذشت! خدایی که قرار بود آرمان و ببخشه دیگه خدای من نبود...خدا دید من بخاطرش چیکارا کردم و چقدر سختی کشیدم! واسه همینم الان نمیتونم بابت عذاب کشیدنش ناراحت بشم! 

گفتم:

ـ می‌بخشیش؟

کمی سکوت کرد و تسبیح توی دستش و گذاشت کنار مهر و گفت:

ـ نمی‌تونم کاراشو فراموش کنم؛ درسته خیلی از اون زمان گذشته و زخمی که بهم زد کمرنگ شده اما هیچوقت زخمش از دلم پاک نمیشه...اگه ببخشمش انگار به دل خودم خیانت کردم!

لبخندی زدم و گفتم:

ـ آره حق با توعه! پس عذاب کشیدنش حالا حالاها ادامه داره! اما شنیدم که مرد خیلی خوبی اومده تو زندگیت، درسته؟

به نگاهی به عکس دو نفرشون که کنار تختش بود انداخت و با لبخند گفت:

ـ خیلی خوب! کسی که جواب تمام محبت هامو میده و منو همون‌جوری که هستم دوست داره و بهم عشق می‌ورزه

[QAZAL]

پارت شصت و ششم 

ـ اوایل بخاطر کاری که آرمان با دلم کرد نمی‌تونستم باورش کنم و همش ته دلم یه ترسی داشتم اما بهم ثابت کرد که حاضره همه جوره پام وایسته...

بعدشم دستی کشید به شکمش و گفت:

ـ امروزم با همدیگه رفتیم صدای قلب پسرمون و گوش بدیم و واقعا خداروشکر که بعد از اون همه سختی کشیدن بالاخره منم طعم خوشبختی و چشیدم...

گفتم:

ـ اون کارمای سرگرمیشو پس داد و تو هم کارمای خوب بودنتو! تو یه روزی عمیقأ و بدون حساب و کتاب یکیو دوست داشتی که نشد و طرف تو رو پیچوند...حالا همون عشقی که به یکی دیگه داده بودی، بدون حساب و کتاب به زندگیه خودت مثل آینه برگشت...

با لبخند بهم نگاه کرد و گفت:

ـ بخاطر این موضوع واقعا خوشحالم؛ خوشحالم که با آرمان نشد...چون مطمئنا خدا حکمت زندگی منو بهتر از خودم می‌دونست؛ دلمو شکوند تا روحمو نجات بده...بابت این واقعا ازش ممنونم.

لبخندی بهش زدم و از جام بلند شدم و گفتم:

ـ پسرت خیلی خوشبخته از اینکه مادری مثل تو داره! امیدوارم اون هم مثل پدرش قدر عشقتو بدونه...

تا رفت جواب بده، آیفون خونش زده شد و رفت تا در و باز کنه و منم از این فرصت استفاده کردم و غیب شدم...تو راه تصمیم گرفتم برم پیش سامان و بهش سر بزنم، ببینم خوابیدست یا بیداره!

 

[QAZAL]

پارت شصت و نهم

تا رسیدم کنار تختش، دیدم به پنجره اتاقش زل زده و غرق در فکر کردنه! داشت به کبودی صورت و گردنم فکر می‌کرد و با خودش حدس می‌زد که چه اتفاقی ممکنه برام افتاده باشه! بلند گفتم:

ـ هنوزم داری به اینا فکر می‌کنی؟

یهو برگشت سمتم و گفت:

ـ رییس! کی اومدی؟!

گفتم:

ـ همین الان!

ـ مگه نگفتی امشب نمیای؟

خندیدم و گفتم:

ـ چرا ولی حس کردم دلم برات تنگ می‌شه، اومدم تا بهت سر بزنم...

چشاش برق زد و گفت:

ـ جدی میگی؟

اینقدر ذوق کرده بود که دلم نخواست ذوقشو کور کنم و واقعیت ماجرا هم این بود که زیاد از حد این آدم تو دلم جا باز کرده بود و بی‌خود و بی‌جهت بهش عادت کرده بودم! گفتم:

ـ آره جدی میگم! 

محکم منو بغل کرد...احساس کردم که بند بند وجودم داره از دهنم بیرون می‌زنه! من واقعا چه مرگم شده بود! خصوصیات انسان بودن زیادی داشت تو وجودم ریشه می‌زد...اوایل این حرکات سامان برام احمقانه بود اما الان خوشم نیومد که باهام اینجوری حرف میزد...وقتی عکس دو نفره مارال و شوهرش و دیدم، اولین کسی که به ذهنم اومد سامان بود. وقتی رو تختم دراز کشیدم، اولین نفر قیافه سامان اومد تو ذهنم...واقعا این آدمیزاد داره با من چیکار می‌کنه!؟

سریعا خودمو از بغلش کشیدم بیرون که بدون اینکه به روش بیاره گفت:

ـ بنظرم اونا حق داشتن رییس! واقعا بوی بهشت میدی...

خندیدم و گفتم:

ـ بخواب دیگه! اینقدر خودتو لوس نکن!

اونم خندید و گفت:

ـ پس تو چی؟

ـ من خوابم نمیاد...

ـ نکنه میخوای زل بزنی به من؟!

خندیدم و بازم چیزی نگفتم...دراز کشید و بهم خیره شد...گفتم:

ـ قراره اینجوری بهم زل بزنی؟!

گفت:

ـ آخه چشات خیلی قشنگه! نمی‌تونم واقعا بخوابم و این صحنه رو از دست بدم!

[QAZAL]

پارت هفتادم

خندیدم و گفتم:

ـ اینقدر زبون نریز! بخواب.

بدون توجه به حرف من گفت:

ـ نازت خیلی زیاده! چجوری ازت خواستگاری کنم؟!

چشامو روی صندلی بستم و گفتم:

ـ سامان نمی‌خوای بس کنی؟

گفت:

ـ حالا تو از زیر حرف زدن با من در برو ولی من که تو رو ول نمی‌کنم!

بازم اون گردوی سنگین ته حلقم ظاهر شد و به زور قورتش دادم و توی دلم گفتم: اما من مجبورم یه روز ولت کنم! حتی تا الانشم خیلی زیاده روی کردم...دوباره پرسید:

ـ رییس خوابیدی؟

جوابشو ندادم که آروم زیر لب گفت:

ـ حتی با این کبودی و زخم روی صورتت باز هم زیبایی!

دوباره قلبم به تپش افتاده بود! فکر کنم این آدم بدجوری داشت توی دلم جا باز می‌کرد و واسه اولین بار آرزو کردم که ای کاش من انسان بودم و مثل بقیه آدما نرمال می‌تونستم با سامان و دکمه یه زندگی عادی و پر از خوشبختی رو شروع کنم اما متأسفانه نمیشه! تو همین فکرا بودم که خوابم برد...صبح با صدای پرستار از خواب بیدار شدم که گفت:

ـ خانوم ببخشید، یکم صندلیتونو می‌برین عقب تر من مریض و معاینه‌کنم؟

مثل فشنگ از جا پریدم و گفتم:

ـ بله بفرمایید؟

سامان با صدای من یه خمیازه کشیدن و گفت:

ـ چه خبر شده؟!

پرستار گفت:

ـ هیچی؛ میخواستم معاینتون کنم...

سامان چشماشو باز کرد و بعد یه دور معاینه شدن، پرستار یسری چیزا توی ورقش نوشت و سامان گفت:

ـ من واقعا خودمو سرحال احساس می‌کنم، دیگه می‌تونم برم؟

[QAZAL]

پارت هفتاد و یکم

پرستار خندید و گفت:

ـ بله حالتون رو به بهبودیه ولی لطفاً توصیه های آقای دکتر و فراموش نکنین؛ کارای سنگین هم تا اطلاع ثانوی ممنوع 

سامان با شادی گفت:

ـ چشم! 

پرستار گفت:

ـ پس من میرم کارای ترخیصتون و انجام انجام بدم.

اینو گفت و از اتاق رفت بیرون...سامان دستاشو کوبید بهم و رو به من گفت:

ـ خب رییس شروع کنیم؟

با تعجب گفتم:

ـ چیو!؟

گفت:

ـ ادامه کارمونو دیگه!

خندیدم و گفتم:

ـ می‌بینم که به کارای کارما خیلی عادت کردیم! نخیر؛ من میرم تو میمونی خونه و استراحت می‌کنی.

با حالت شکایت گفت:

ـ دست بردار رییس؛ الان دو روزه عین یه جسد روی تخت بیمارستان چسبیدم؛ بذار به زندگی عادی برگردم...واقعا دلم براش تنگ شده...الان واقعا قدر زندگیمو می‌دونم.

گفتم:

ـ خوشحالم که یه چنین فکری می‌کنی اما بازم من نمیتونم تو رو با خودم ببرم

گفت:

ـ آخه چرا؟!

گفتم:

ـ همین الان پرستارت گفت کارای سنگین نباید انجام بدی! موتور سواری و سرعت و هیجان فعلا برات سمه...حالا اگه باز حالت بهتر شد شاید تو رو با خودم بردم.

یه هوفی کرد و از روی تخت بلند شد و گفت:

ـ باشه رییس؛ به لجبازی تو که نمی‌رسم! می‌دونم الان هر چقدر بهت بگم قبول نمی‌کنی!

خندیدم و گفتم:

ـ خوبه که بالاخره این موضوع و فهمیدی! حالا اگه خیلی دوست داری میتونی برام اون غذای خوشمزه رو درست کنی و مراقب دُکمه باشی!

[QAZAL]

پارت هفتاد و دوم

بهم چشم غره‌ایی دادم و گفت:

ـ کاش بجای اون حیوون کوچولو میگفتی از خودت مراقبت کنم.

این‌بار من با خشم نگاش کردم که ترسید و گفت:

ـ وای توروخدا الان دوباره مثل اون روز به حیوون تبدیل نشو! می‌ترسم واقعا...

با وجود عصبانی شدن از این حرفش یهو زدم زیر خنده...گفت:

ـ جدی میگم! برگام ریخت که به همچین دختر خوشگلی یهو به سگ تبدیل شد!

گفتم:

ـ تابحال راجب نیروهای ماورایی چیزی نشنیدی؟

همون‌جوری که لباسشو می‌پوشید گفت:

ـ شنیده که بودم اما ندیده بودم که به لطفت دیدم!

خندیدم که اومد سمتم و گفت:

ـ خب من حاضرم.

دیدم که چشماشو بست که با تعجب گفتم:

ـ داری چیکار می‌کنی سامان؟

چشماش و باز کرد و گفت:

ـ دارم خونمون و تصور می‌کنم دیگه.

خندیدم و گفتم:

ـ تو هم خوب عادت کردیا!

رو به آسمون کردم و ادامه دادم:

ـ خدایا نظرت چیه به یه فرشته نگهبان تبدیلش کنی؟! بنظرم بیشتر از آدم بودن به دردمون میخوره...

با ذوق گفت:

ـ چی میگه؟!

زدم به پیشونیم و گفتم:

ـ هیچی میگه جفتمون دهنمون و ببندیم!

سامان خندید و گفت:

ـ یعنی خدا هم مثل تو اینقدر بی‌اعصابه؟!

[QAZAL]

پارت هفتاد و سوم

بدون توجه به حرفش و در صورتی که خودمو داشتم برای منفجر نشدن از خندیدن کنترل می‌کردم، گردنبندمو بردم جلو گفتم:

ـ پررو نشو! دستتم بذار رو گردنبند و تصور کن!

باشه‌ایی گفت و چند لحظه بعد تو خونه بودیم...دکمه با دیدن منو سامان شروع به پارس کردن کرد و اومد سمتمون...سامان بغلش کرد و گفت:

ـ چطوری رفیق جون جونیه کارما؟!

دکمه شروع به لیس زدنش کرد و من همون طور که پرونده های روی میز و نگاه می‌کردم زیرلب زمزمه کردم:

ـ نمی‌دونم چجوری به شماها میگن اشرف مخلوقات!!

سامان یهو گفت:

ـ چیزی گفتی رییس؟

با صدای بلند گفتم:

ـ آخه کدوم آدمی به یه حیوون حسودی می‌کنه!؟

سامان گفت:

ـ وقتی اونو بیشتر از من دوست داری معلومه که حسودیم میشه رییس!

تو دلم گفتم که اگه بدونی برای زندگی کردن تو من چه عذابی رو دارم درون خودم تحمل می‌کنم! حیف که نمی‌دونی!...با صدای سامان که اومد پیشم وایستاد به خودم اومدم:

ـ رییس میخوای برات ماکارونی درست کنم؟

سریع گفتم:

ـ نه! برو بالا استراحت کن! من وقتی برگشتم خودم غذا می‌گیرم...

سامان دستشو برد سمت صورتم و گفت:

ـ رییس خودت اصلا داروها و پمادت و مصرف می کنی؟

سرمو به نشونه تایید تکون دادم که با حالت تعجب گفت:

ـ پس چرا صورتت خوب نمیشه؟ مثل قبل شاداب نیست...

بدون اینکه به چشماش نگاه کنم گفتم:

ـ به مرور زمان خوب میشه. نگران نباش.

بعد دستشو گرفتم و گفتم:

ـ الآنم باید بری بالا و استراحت کنی! 

سامان اوفی کرد و گفت:

ـ بابا خسته شدم از بس استراحت کردم، بیخیال دیگه رییس!