رمان کارما | غزال گرائیلی کاربر انجمن نودهشتیا

[QAZAL]

بسم الله الرحمن الرحیم 

نام رمان: کارما

نویسنده: غزال گرائیلی | کاربر انجمن نودهشتیا 

ژانر رمان: اجتماعی، فانتزی

خلاصه رمان: و امروز من در جلد آدمیزاد به زمین آمدم تا پرونده‌ایی که خدا برای کسایی که به من و قانون دنیا معتقد هستند را کامل کنم و به شما بنده های خدا اجازه دهم که دور شوید تا کارما کارش را انجام دهد. من هیچوقت آدرس آدما رو گُم نمی‌کنم و...

مقدمه :

 آمدم تا بگویم اگر دلی را شکستی، اشک کسی را درآوردی و زخمی به کسی زدی، بترس از قانون من!

اگر توبه کنی و پشیمان هم بشوی، فایده‌ایی ندارد چون زخمی که زدی در عین زنده بودن تو را خواهد کشت.

[QAZAL]

پارت اول 

یه حس عجیبی داشتم، انگار تازه داشتم همه چیزو درک می‌کردم. وقتی چشمام و باز کردم، اولین کاری که انجام دادم؛ پشت سر هم نفس کشیدن بود...بعدش صدای هاروت ( یکی از فرشته های نگهبان خداوند) رو شنیدم:

ـ بالاخره تموم شد!

چشمام و کامل باز کردم و به آینه‌ایی که روبروم داشت، نگاه کردم...سه متر پریدم عقب!! واقعا این من بودم؟!. چقدر تو ورژن آدمی‌زاد خوشگل ترم! باورم نمی‌شد!! بارها دستام، به گونه‌هام و لمس کردم تا بالاخره باورم شد که واقعیم! خندیدم و با شادی گفتم:

ـ خدا چه چیزی خلق کرده! مگه نه؟!

هاروت خندید و گفت:

ـ آره اما یادت باشه که این آدمی که داری می‌بینی تو نیستی. فقط تو جسمش قرار گرفتی، برای ماموریتی که قراره تو دنیا بهت داده بشه.

با کلافگی نگاش کردم و گفتم:

ـ حالا نمی‌شد بهم یادآوری نمی‌کردی، یکم از شکل و شمایلم لذت می‌بردم؟! ضد حال!

هاروت آینه رو گذاشت پایین و با جدیت بهم گفت:

ـ با من بیا!

پشت سرش حرکت کردم وارد یه غاری شدم که پُر از روشنایی بود. نور اونقدر زیاد بود که چشمام و اذیت می‌کرد. هاروت رفت بالای تخته سنگی وایستاد و برای چند دقیقه چشماشو بست. می‌دونستم که وقتی داره بهش الهام می‌کشه نباید حرف بزنم.

[QAZAL]

پارت دوم

قبلا وقتی در قالب یک جسم نبودم، نور یا تاریکی اونقدر اذیتم نمی‌کرد اما الان فکر کنم این حالم به خاطر انسان شدنمه. هنوزم تو پوست خودم نمی‌گنجیدم که قراره برم رو زمین و یه ماموریت مهم و انجام بدم! دوباره داشتم به لباسام و موهام دست می‌کشیدم که هاروت شروع به حرف زدن کرد:

ـ از امروز تو در قالب این جسمی که از طرف خداوند بهت داده شده، روی کره زمین بعنوان کارما قرار می‌گیری و بعد از اینکه ماموریت خودتو انجام دادی در ورژن اصلی خودت به آسمان برمی‌گردی کارما.

با ناراحتی پرسیدم:

ـ یعنی نمیشه که تا ابد انسان بمونم؟!

هاروت خودشو به نشنیدن زد و دوتا کف دستشو باز کرد، از تو دستاش نورهای ریز سبز رنگی شروع به تشعشع کردن. هاروت گفت:

ـ کارما قوانینی هست که باید اونا رو انجام بدی. بجز اسامی که بهت داده می‌شه، هیچ انسانی نباید تو رو ببینه! گردنبندی که بهت داده میشه از آشکال بودن جسمت محافظت می‌کنه اما نباید تحت هیچ شرایطی شیطونی کنی و بخوای یجوری ظاهر بشی که همه ببینند وگرنه جریمه می‌شوی!

قانون شماره دو: تو حق داری بعنوان کارما هر چیزی که صلاح می‌دونی برای تنبیه بنده خدایی که دل این اسامی رو شکستن انجام بدی و محدودیتی نداری! هر تنبیهی جز مرگ!

قانون شماره سه: اسامی که بهت داده میشه، میتونن کاری که تو با کسی که دلشون و شکستن کردی و ببینن تا هم عبرت بگیرن و هم دلشون آروم بشه! 

[QAZAL]

پارت سوم

قانون شماره چهار: کارما حق نداره که عاشق بشه و کسیو عاشق خودش کنه.

بعد از حرفاش بهم نگاه کرد و گفت دستاشو بست و گفت:

ـ خب سوالی نداری؟

با ناراحتی گفتم:

ـ ولی اینکه خیلی نامردیه! حالا که انسان شدم حداقل بزار خودم تصمیم بگیرم.

هاروت با جدیت نگام کرد و گفت:

ـ اینقدر شیطنت نکن کارما! تو برای تفریح نمیری! باید بری و ماموریتی که بهت داده شده رو به انجام برسونی!

پوزخند زدم و گفتم:

ـ  خدایا حالا که تو جسم یه دختر به این خوشگلی خلقم کردی، نمی‌شد بزاری هم من بقیه رو ببینم و هم اونا منو ببینن؟ همیشه آرزوم بود یبار انسان شدن و تجربه کنم... مثل انسان ها برم بازار، برم دانشگاه، رفیق داشته باشم و

تو حین حرف زدنم یهو یه باد شدیدی وزید که باعث شد پرت بشم کنار تخته سنگ...بعد چند دقیقه همه چیز دوباره عادی شد. بلند شدم و رفتم سمت هاروت و دستم و گذاشتم جلوی دهنم و گفتم:

ـ غلط کردم بابا، اصلا من کی باشم که رو حرف فرشته‌ی نگهبان خدا حرف بزنم؟! چشم هر چی تو بگی.

هاروت خندید و گفت:

ـ تجربش می‌کنی!

با تعجب پرسیدم:

ـ چی رو؟

گفت:

ـ همینارو‌ که آرزو کردی! منتها اگه زیاده روی کنید و بخوای قوانین و دور بزنی، من مجبور بشم نیروهات و محدود کنم کارما!

 

[QAZAL]

پارت پنجم

با شادی پریدم و گفتم:

ـ قبوله.

هاروت از دور گردنش، گردنبند دایره‌ایی شکل به رنگ آبی فیروزه ‌ایی درآورد و رو به من گفت:

ـ بیا جلو!

رفتم جلو و گردنبند و گذاشت تو گردنم و گفت:

ـ از طریق این میتونی از نیروهای استفاده کنی و با من در ارتباط باشی، هیچوقت از کردند درش نیار!

به پلاک دایره‌ایی شکلش نگاهی کردم و گفتم:

ـ ایول بابا! اما این که خیلی گندست هاروت ؛ موقع خوابم درش نیارم؟

هاروت با چشم غره و کمی عصبانیت گفت:

ـ کارما!!

فهمیدم که باز زیادی حرف زدم و گفتم:

ـ باشه ببخشید! دیگه چیزی نمیگم. خب کی قراره برم؟

هاروت بهم نگاهی و کرد و بعد رو کرد به سمت بالا و با کمی مکث گفت:

ـ همین حالا!

تا رفتم سوال بپرسم، زیر لب یه چیزی گفت و یهو زمین زیر پام خالی شد و پرت شدم....

محکم خوردم به زمین و گفتم:

ـ آخ، فکر کنم پام شکست!

وقتی به خودم اومدم، در کمال تعجب دیدم که اصلا دردی ندارم، به پاهام نگاه کردم و فهمیدم که خداروشکر سالمن... سریع بلند شدم و لباسمو از خاک تکوندم و رو به آسمون گفتم:

ـ دمت گرم مشتی، بدن مقاومی بهم دادی!

[QAZAL]

پارت ششم

همین لحظه که داشتم کتمو تکون میدادم، حس کردم یه سری ورقه ریخت رو زمین. خم شدم و برداشتمشون. با دقت نگاه کردم و زیر لب گفتم:

ـ وا! اینا دیگه چیه؟!

یهو از گردنبند صدای هاروت بلند شد و گفت:

ـ اینا پرونده آدماییه که باید بهشون سر بزنی کارما!

سریع به آسمون نگاه کردم و با خنده گفتم:

ـ مشتی رو زمینم ولکن ما نیستیا، دمت گرم!

همین لحظه یه توپ افتاد پیش پام... به دور و برم نگاه کردم و فهمیدم تو یه پارک افتادم، با صدای پسر کوچولویی برگشتم سمتش:

ـ آبجی توپ و برامون میندازی؟

نگاش کردم و با لبخند توپ و براش شوت کردم. باورم نمی‌شد ولی همینجور که در حال قدم زدن تو پارک بودم، صدای تمام آدمایی که اونجا نشسته بودن و می‌شنیدم. با کلافگی گوشم و گرفتم و گفتم:

ـ خدایا الان من با این وضعیت چجوری تمرکز کنم و به کارام برسم؟! یه کاری کن با عقل آدمیزادی من جور دربیاید دیگه قربونت برم!

همین لحظه صداها توی گوشم محو شد. داشتم پرونده ها رو نگاه می‌کردم که همین لحظه دو تا پسره با تعجب بهم نگاه کردم و در حال رد شدن از کنارم...

[QAZAL]

پارت هفتم

یک از اونا به رفیقش گفت:

ـ دختره دیوونست! به چی توی دستش زل زده؟!

خونم به جوش اومد، وایستادم و صداش زدم:

ـ احمق جون!

برگشتن به سمتم و پرونده ها رو بهشون نشون دادم و گفتم:

ـ ایناهاش! اینکه شما کورین، دلیل نمیشه که من دیوونه باشم!

دوتاشون باهم خندیدن و یکی از اونا گفت:

ـ خدا بهت عقل درست درمون بده!

واقعا آدما موجودات عجیب و قضاوت گری هستن! الان وقتش بود... گردنبند و گرفتم تو دستم و با خشم به جفتشون نگاه کردم. از نگاهم طوری ترسیده بودن که خنده هاشونو قورت دادن... رفتم سمتشون و اونا های عقب تر می‌رفتن. تا یجایی که تونستم با چشام کنترلشون کنم که نتونن حرکت کنن. اونی که مسخرم کرده بود با ترس و لرز به رفیقش گفت:

ـ شروین چیشده؟؟ چرا نمی‌تونیم حرکت کنیم؟ 

رفیقش گفت:

ـ داره بهمون نزدیک میشه، رنگ چشماشو!؟ 

رفتم یه قدمیشون، از ترس خودشونو خیس کرده بودن، دوباره صدای هاروت تو گوشم پیچید و گفت:

ـ کارما کافیه!

[QAZAL]

پارت هشتم

همیشه موقع حساس که باید یسریا رو ادب کنم، منو محدود می‌کرد! یقه یکیشونو محکم گرفتم و تو چشاش زل زدم و با التماس گفت:

ـ خانوم، توروخدا ولم کن! اشتباه کردم... تو کی هستی؟

با پوزخند گفتم:

ـ یبار دیگه ببینم که کسیو مسخره میکنین، این‌بار زبونتونو قفل میکنم، فهمیدین؟

رفیقش که به گریه افتاده بود گفت:

ـ قول میدیم، شروین عذرخواهی کنم دیگه.

رفیقش گفت:

ـ نمی‌تونم پاهامو حرکت بدم! 

دوباره گردنبندم و تو دستم فشردم و جفتشون و بنا به حرف هاروت باز کردم. وگرنه می‌دونستم باید چه بلایی سر این دوتا خیارشور بیارم! بعد اینکه تونستن حرکت کنن، بهم نگاه کردن و پرسیدن:

ـ خانوم تو کی هستی؟

قبل اینکه برگردم، گفتم:

ـ کارما!

بعدش کلاه سویشرتم و گذاشتم روی سرم و از دیدنشون محو شدم اما صداهاشونو می‌شنیدم. یکیشون با لکنت می‌گفت:

ـ و...وای...د...دیدی؟؟ محو شد!!!

رفیقش گفت:

ـ بیا از اینجا دور شیم، فکر‌کنم جنی چیزی بود...بدو!

بعدش با سرعت دو از اونجا دور شدن...

[QAZAL]

پارت نهم

تا نشستم روی صندلی، دوباره پرسیدم:

ـ خدایا نمی‌دونستم که بنده هات کور‌م هستن! جالبه که منو دیدن اما ورقه های توی دستمو نمی‌بینن!

یهو هاروت گفت:

ـ این پرونده ها فقط به تو نشون داده شده کارما نه به آدما! بخاطر همین بهت گفتم که بذار نامرئی بمونی تا از این چیزا در امان باشی!

سریع گفتم:

ـ نه بابا، اونجوری زندگی کردن حال نمی‌ده! یجاهایی باید حس کنم که انسانم و بین همین آدما زندگی میکنم!

هاروت:

ـ اما یادت نره که تو انسان نیستی! وگرنه مجبور میشم یجاهایی محدودیت کنم کارما!

با چشم غره به آسمون نگاه کردم و گفتم:

ـ تو هم که فقط تهدید کن!

دیگه چیزی نگفت و که من دوباره پرسیدم:

ـ راستی من الان باید کجا بمونم؟ 

هاروت:

ـ کلید خونت و نقشش تو جیبته، کافیه که تصورش کنی و بعدش اونجا قرار می‌گیری!

یه هوفی کردم و گفتم:

ـ آخر نمی‌ذارین من حس کنم یه آدمیزادم و مثل بقیه میتونم برم خونم.

بلند شدم تا برم یهو قلبم شروع کرد به تند تند کوبیدن و صدای پارس سگی رو شنیدم که کمک می‌خواست... وضعیت اضطراری پیش اومده بود!

 

[QAZAL]

پارت دهم

باید می‌رفتم سر خیابون، صداش از اینور نمیومد! به نیروهایی که خدا بهم داده بود ایمان داشتم و می‌دونستم که منو می‌بره سمتش! اما چون تصویری ازشون ندیده بودم، نمی‌دونستم که کجاست و بنابراین مجبور شدم از جلد نامرئی بودنم خارج شم و یه ماشین بگیرم و برم سمتش. هر چی وایستادن و دست تکون دادم، کسی نگه نداشت، با عصبانیت گفتم:

ـ وایستین دیگه بنده های خدا، خدا نیاره که ماها محتاج کمک شما بشیم!

صدای زوزه های سگ تو گوشم، دلمو به درد میورد، نمی‌تونستم یجا بند بشم! ترجیح دادم، پیاده برم تا بتونم پیداش کنم. همین لحظه یه موتوری کنارم نگه داشت و گفت:

ـ عجله داری؟

همینجور که نفس نفس می‌زدم، نگاش کردم و گفتم:

ـ خیلی!

با لبخند نگام کرد و گفت:

ـ پس بپر بالا!

یه پسر مو فرفری با پیراهن قرمز و شلوار کارگری که کل شلوارشم روش رنگ ریخته بود. وقتی دید دارم به سر و تیپش نگاه میکنم گفت:

ـ ببخشید من تازه سر ساختمون داشتم دیوار رنگ می‌زدم وقت نکردم لباسمو عوض کنم، الان خشک شده، لباستون رنگی نمیشه.

 

[QAZAL]

پارت یازدهم

برای صداقتش دلم ضعف رفت و با لبخند گفتم:

ـ نه بابا! اتفاقا خیلی هم تیپت باحاله! زود باش بزن بریم.

سریع سوار شدم و گفت:

ـ کجا باید برم؟

نمی‌دونستم باید چجوری آدرس بدم! خودم بر اساس نیروهای شهودیم مسیر و پیدا می‌کردم، بنابراین گفتم:

ـ فعلا مستقیم برو بهت میگم...

تو مسیر با تلفنش داشت با یه نفر دعوا می‌کرد و مثل اینکه کسی اونو از کارش اخراجش کرده بود...با دستام بهش نشون میدادم که کدوم سمت باید بره و سر آخر به اون سگ رسیدم. یه سگ زخمی بود که دو تا مردک غول چماغ با خنده بهش سنگ پرتاب می‌کردن! پسره پشت سرم وایستاد و گفت:

ـ ببخشید خانوم! اینجا مکان آدمای عملیه. یه خانومی مثل شما اینجا چیکار دارین؟ خونتون اینجاست؟

همینجور که با خشم به صحنه روبروم خیره بودم گفتم:

ـ برو پسر خوب، مگه اون رییس احمقت بابت اینکه نیم ساعت امروز دیرتر رسیدی، سرت غر نزده؟! برو بذار منم به کارم برسم!

یهو صدای هاروت پیچید تو گوشم و گفت:

ـ کارما!

همین لحظه فهمیدم که سوتی دادم... پسره سریع پرید کنارم و با هیجان گفت:

ـ چجوری اینارو فهمیدی؟ 

بدون اینکه ذره‌ایی حالت صورتم و تغییر بدم گفتم:

ـ لطفا بذار به کارم برسم...

اما نمی‌رفت! خیلی سمج بود... گفت:

ـ آخه بگو از کجا فهمیدی؟ بعدشم اینجا که چیزی نیست، شما اینجا چیکار داری؟

رو به آسمون کردم و گفتم:

ـ ببخشید خدایا بیشتر از این نمی‌تونم اون حیوون معصوم و معطل کنم!