اجتماعی رمان از قلب لیلیث | عاطفه رودکی کاربر انجمن نودهشتیا

[عاطفه خانوم]

نام رمان: از قلب لیلیث

نویسنده: عاطفه رودکی | کاربر انجمن نودهشتیا 

ژانر رمان: عاشقانه

خلاصه: ثمین عادت کرده که یه ادم نامرئی باشه!

سال هاست که کسی صداش رو نمی شنوه و کاراش رو نمی بینه اما درست در بدترین شرایط ممکن ، مردی که کابوس روز و شباشه بالاخره اونو می بینه! دیدنی که پر از دردسره و ثمین آرزو می کنه که ای کاش می شد باز هم نامرئی بشه...

مقدمه:

در کتاب تلمود که از ان به عنوان تورات شفاهی یاد میکنند، امده است که اولین همسر آدم زنی به نام لیلیث بود. خداوند بعد از آفرینش آدم جفت او، لیلیث را هم از خاک آفریده بود تا به همسری آدم و تحت اطاعت او در بیاید. لیلیث که خود را همچون آدم از خاک و آفرینش خود را با ا. برابر می دانست ، حاضر به اطاعت از آدم نبود. بعد از مدتی برای رهایی از اطاعت آدم ، اقدام به فرار از بهشت کرده و سمت دریای سرخ به اقامت گاه شیاطین بود، رفت. آنجا با ابلیس رو به رو شد و چون عنصر وجودی ابلیس از آتش بود و او را برتر از خود می دانست حاضر به پیروی و اطاعت از او شد. بعد از فرار لیلیث از بهشت، خداوند تصمیم گرفت جفت دیگری برای آدم بیافریند. اما این بار مستقیم از خاک بهره نبرد. بلکه از دنده های چپ آدم حوا آفرید. حوا که عنصر وجودی اش را پست تر از آدم دید ، حاضر به اطاعت از او شد.

آدم بعد از آفرینش حوا ، لیلیث را به دست فراموشی سپرد . لییلث که از آن اتفاق رازی نبود ، خودش را به شکل معشوقه اش ابلیس در آورد و راهی بهشت شد. با فریب حوا باعث شد از آن میوه ی ممنوع بخورند و از بهشت رانده شوند. از این رو به لیلیث مادر شیطان می گویند و او را به عنوان همسر ابلیس می شناسند.

فصل اول"

"دوزخ"

براساس اسطوره شناسی مسیحیت و یهود ، دوزخ پایتختی به اسم پدمونیوم ،دارد که این پایتخت مخصوص فرشتگان رانده شده از درگاه الهی است. من بر این باورم که دو سال از زندگی ام در پایتخت دوزخ گذشته است! دوزخ لهراسب سماوات ! مردی که از شرارت چیزی کم تر از ابلیس ندارد. قدرت سیاهی وجودش می تواند خورشید را از آسمان پایین بکشد و همه جا را مملو از تاریکی کند ! این مرد مثل حفره ای تاریک و سیاه همه را درون خودش می کشد و می بلعد! این مرد خود ابلیس است!

[عاطفه خانوم]

#پارت دوم

 

مقابل پنجره قدی رو به خیابان ایستادم . نیم نگاهی به ساعت بزرگ دیواری انداختم که لوگوی بزرگ گروه غذایی آمیتیس میان آن ، جا خوش کرده بود. عقربه ها کمی مانده به ده را نشان می دادند . نفس در سینه ام حبس و ضربان قلبم تند و دیوانه وار شد. هرچه عقربه ها به ساعت 10 نزدیک تر می شدند اضطرابم شدت می گرفت. تا به حال نشده بود از عددی انقدر متنفر باشم. قطعا عدد ده نفرت انگیز ترین عدد این روزهای زندگی ام بود!

یک چشمم به ساعت و چشم دیگرم به راهی بود که همیشه از آن می آمد. همیشه سر ساعت ، بدون ثانیه ای تاخیر می رسید. انگار مثل روحی سرگردان احضارش کرده باشند!

دم عمیقی گرفتم و نفسم را چند ثانیه نگه داشتم و بعد به ارامی رهایش کردم. همان لحظه ماشین مشکی آشنایش را دیدم که به ساختمان نزدیک . نزدیک تر می شد. صدایی در سرم فرمان می داد " بدو ، برو به همه بگو! داره می آد!" و به این نهیب به تقلا افتادم. سرم را سمت ساعت چرخاندم. دقیقا عقربه ها عدد 10 را نشان می دادند. اقرار می کردم که این مرد یک عوضی وقت شناس بود!

به پاهایم تکانی دادم و با اضطرابی که تمام وجودم را گرفته بود بلافاصله سمت میز شادی که مسئول هماهنگی آن طبقه بود و درست مقابل ورودی سالن قرار داشت، رفتم. با صدایی که سعی می کردم بلند نباشد گفتم:

_ سماوات اومد!

شادی که پشت میز لم داده بود و با آرامش گازی به بیسکویتش می زد با این حرف من صاف سرجایش نشست و بیسکویت نصفه و نیمه گاز زده اش را توی سطل آشغال انداخت. تلفنش را برداشت و در حالی که خرده بیسکویت ها را از روی میزش می تکاند ، داخلی یکی از کارمندان بخش را گرفت و تکرار کرد:

_ سماوات اومد!

نماندم تا بیشتر از این چیزی بشنوم . متوجه هیاهویی که مثل سونامی از میز شادی شروع شده و تا انتهای سالن کارمندها ادامه پیدا کرده بود، شدم. از سه پله ای که سمت چپ میز شادی بود، بالا رفتم و از مقابل کارمندهایی که هر کدام مشغول مرتب کردن میز و سر و وضعشان بودند، رد شدم. صورت های وحشت زده و مضطربشان را از نظر گذراندم و از 10 پله ی انتهای سالن بالا رفتم و خودم را به سالن شیشه ای رساندم . جایی که سمت راستش میز بزرگ روناک قرار داشت و سمت دیگرش به اتاق سماوات می رسید. فضایی کاملا شیشه ای که می توانست به خوبی همه را رصد کند! فاصله ی نیم طبقه ای که از کارمند ها داشت باعث شده بود سلطه ی بیشتری روی آنها داشته باشد. تقریبا هیچ کس نمی توانست دست از پا خطا کند چون امکان نداشت از زیر نگاه تیزبین ستوده بتواند نجات پیدا کند! 

مقابل میز روناک ایستادم و با هیجانی که از وحشت بود لب باز کردم"

_ سماوات اومد!

روناک از بالای عینک فریم سفیدش نیم نگاهی به من انداخت و با صورتی که مشخص بود هیچ از لحنم خوشش نیامده غرید:

_ آقای سماوات! کشمشم دُم داره دختر!

چیزی نمانده بود از ترس پس بیفتم! روناک هم می توانست درست مثل سماوات ترسناک باشد! زیر لبی زمزمه کردم:

_ ببخشید...

روناک توجهی به من نکرد. برای استقبال کردن از سماوات آنقدر عجله داشت که بلافاصله تبلتش را برداشت و رو به من گفت:

_ دنبالم بیا!

طبق معمول همیشه بطری مخصوص آب را از روی میز چنگ زدم و دنبال قدم های سریع گلناز دویدم. از سالن شیشه ای بیرون زدیم و قدم به سالن کارمند ها گذاشتیم.

نگاهم اطراف را می پایید، همه به تکاپو افتاده بودند ! فقط اسم یک نفر می توانست اینطور به تقلا بیندازدشان! سماوات! مردی که مثل کابوس می ماند! شیطان مجسم! ابلیسی در لباس انسان!

روناک با قدم هایی سریع جلوتر از من به راه افتاده بود. پشت سرش تلاش می کردم قدم هایم با او هماهنگ باشد اما در واقع داشتم می دویدم. برایم عجیب بود که زنی به سن و سال او تقریبا 50 سال را رد کرده بود، می توانست انقدر سریع و فرز باشد! شاید به همین خاطر بود که قدیمی ترین کارمند این شرکت محسوب می شد. جدی بود و فوق العاده منظم ! جوری که حتی خود سماوات هم با روحیه ی عجیب و غریب ایراد گیرش نمی توانست از او ایرادی بگیرد!

دستیار و همه کاره ی شرکتش بود، تقریبا کل کارمند ها روی انگشت کوچک روناک می چرخیدند. عادت داشت همیشه روسری های رنگی کوتاه سر کند و موهای یک دست سفیدش را از آن بیرون بگذارد. امضای ظاهرش هم رژ قرمزی بود که یک روز هم امکان نداشت روی لب هایش جا خوش نکند! کفش های پاشنه بلندی می پوشید که گاهی از دیدنشان کمر و پاهایم به درد می آمد اما او انگار که از قنداق با همین کفش ها متولد شده بود!

نمی دانم تصور من از زن های 50 ساله متفاوت بود یا واقعا تمام 50 ساله ها همینقدر اتو کشیده و مرتب بودند! شاید به خاطر گلناز و مریضی های بی پایانش بود که خیال می کردم تمام زن هایی که از 40 سال بگذرند حتما مشکل جدی سلامتی دارند. اما بعد از دوسال کار کردن در آن شرکت و به طور مستقیم زیر نظر روناک ، فهمیده بودم که حداقل او از این قاعده مستثنی است! حداقل من با 26 سال سن بیشتر از روناک احساس بیماری می کردم! برخلاف صورت آرام و ارایشی که صورتش را کمی مهربان نشان می داد، کاملا جدی بود و فوق العاده رُک! امکان نداشت از هیچ خطایی بگذرد شاید به همین خاطر بود که بعد از سماوات از روناک واهمه داشتم! شباهت اخلاقی اش به سماوات انقدری بود که همه تقریبا از او هم به اندازه ی سماوات حساب می بردند اما هیچ کس مثل من بدشانس نبود که به عنوان دستیار برای روناک کار کند و بعد هم مستقیم با کارهای سماوات در ارتباط باشد!

[عاطفه خانوم]

#پارت سوم

 

به میز بزرگ پذیرش رسیدیم ، شادی هدستش را روی سر گذاشته بود تا خودش را مشغول پاسخگویی به تماس ها نشان بدهد اما فقط من حالش را می فهمیدم که آن هم دست کمی از حال هر روز صبح من نداشت! دقیقا در تیررس نگاه سماوات بود . درست مثل منی که مجبور بودم هر روز صبح از او استقبال و تا اتاقش همراهی اش کنم! با صدای اسانسور که توی طبقه چهار توقف کرد ، تقریبا سکوتی مرگبار به سالن حاکم شد ! انگار که هیچ کس حتی نفس هم نمی کشید!

من و روناک کنار ورودی ایستادیم و مثل همیشه یک قدم عقب تر از او قرار گرفتیم ، این صبح گاه هر روزه و استقبال از سماوات قطعا روزی جانم را می گرفت! این مرد کابوس مسلم بود! کابوسی که در بیداری مقابلمان راه می رفت و به یادمان می آورد تا چه اندازه می تواند ترسناک باشد! دستور می داد و امر و نهی می کرد! کم پیش می آمد صدای فریادش را بشنویم اما همان تعداد انگشت شمار کفایت می کرد که دلمان نخواهد مخاطب فریادهایش باشیم! با این اوضاع چه کسی دوست داشت با او درگیر شود؟ جواب هیچ کس بود! هیچ کس امکان نداشت بخواهد روزش با او شروع شود! حقیقت این بود که من هم چاره ای نداشتم ، اگر روناک هر روز صبح کنار ورودی منتظر سماوات می ماند پس من هم به عنوان دستیار روناک باید هر روز صبح لعنتی ام را با سماوات شروع می کردم! قطعا روزی به دست سماوات جان می دادم ! البته اگر قبلش از ترس سکته نکرده باشم!

طبق معمول همیشه نفس در سینه حبس کردم و گوش به صدای قدم های سماوات دادم. قدم هایی که سنگینی هر کدامشان برای شکستن سنگ فرش راهرو کافی بود! چطور زیر پایش این سنگ ها طاقت می آوردند؟!

روناک نگاهش به در بود و چشم های من به پاهایم. صدای درونی ام نهیب زد: " مثل همیشه نامرئی شو ثمین!" و من همیشه برایشان نامرئی بودم. در این دوسال کاری که خوب از پسش برمی آمدم همین نامرئی شدن بود!

صدای روناک از خیالات بیرونم کشید:

_ سلام آقای سماوات خوش آمدید.

لفظ قلم صحبت کردن روناک اوایل من را به خنده می انداخت اما حالا به او حق می دادم و تا حدی خودمم مثل روناک شده بودم . البته اگر مجال گفتن به من داده می شد!

زیر لبی سلام کردم که مطمئن بودم حتی به گوشش هم نرسیده! البته که من برایش اصلا اهمیتی نداشتم! در این دوسالی که برایش کار کرده بودم و به ندرت طرف صحبتش بودم. هیچ وقت هم اسمم را صدا نمی زد.اما اسامی متسعار بی شماری داشتم که محدود به سماوات نمی شد. در واقع هیچ کس جز تعداد انگشتان یک دست نام من را نمی دانستند! 

سماوات سری برای روناک تکان داد و در حالی که دست هایش را داخل جیب شلوار خاکستری رنگش برده بود ، با قدم های بلند از کنار میز شادی گذشت. دختر بیچاره با اولین سلامی که گفت از ترس، آب دهانش جوری به گلویش پرید که تا حد مرگ به سرفه افتاد، جوری که صورتش به کبودی می رفت اما سرعت قدم های سماوات اجازه نمی داد که صبر کنم و حالش را بپرسم.

صدای سلام و صبح بخیر گفتن های بقیه از هر طرف شنیده می شد و از طرف سماوات بی جواب می ماند. اصولا سماوات فقط به حرف های دو نفر در این شرکت گوش می داد . یکی روناک و دیگیری سیاوش شایسته که به نوعی دست راستش محسوب می شد. تقریبا مثل سایه دنبالش بود همه جا، هر ساعت! امیدوار بودم لااقل سماوات را در دستشویی راحت بگذارد! در غیر این صورت اوضاع خیلی پیچیده می شد! 

نگاهم روی شایسته چرخید که انگار هیچ چیز مهم تر از سماوات و کارهایش روی زمین وجود نداشت! صورتش جدی بود ، درست مثل سماوات. چرا آدم های اطرافش انقدر هم رنگ خودش بودند؟ این ترسناک بود ! امیدوار بودم حداقل به واسطه ی کار با او شبیه او نشوم.

صدای روناک که تقریبا در حال دویدن بود تا به قدم های سماوات برسد به گوشم رسید:

_ امروز دوتا قرار ملاقات دارید با قای رستگار و مجد که ساعت 12 می رسن. ساعت 2 هم قرار ناهار با خانوم حسینی دارید. بعد از اون هم جلسه با مدیرا رو براتون فیکس کردم. برنامه ی فردا هم آمادست فقط لازمه چک بفرمایید تا تایید نهایی بشه و قرارها گذاشته بشه.

از قصد قدمی عقب تر از آن ها راه می رفتم. تا از هر برخورد احتمالی دور باشم! سماوات آدم غیرقابل پیش بینی بود، نمی دانستم هر لحظه چه از ذهنش می گذرد و چه چیزی اعصابش را به هم می ریزد! اصلا همین که سماوات من را ندید می گرفت ، راضی بودم می دانستم آن هایی را که می بیند ، سرنوشت جالبی پیدا نمی کنند! پس این نامرئی بودن دوساله برای من خوب بود. دیده نشدن مساوی بود با دوام آوردن در ان شرکت! دوام آوردن در شرکت مساوی با پرداخت قبض ها و اجاره خانه ! پس از وضع موجود شکایتی نداشتم! 

صدای سماوات به گوشم رسید:

_ از فردا به مدت یک هفته نیستم. می تونی قرارها رو بذاری برای بعد از اون تاریخ.

طبیعی بود که شنیدن این حرف و خبر نبودنش از خوشی بال در بیاورم؟ یک هفته بدون سماوات مثل این می ماند که بهشت را به دوزخ آورده باشند! چیزی نمانده بود صدایی ناهنجار از این خوشی فروخورده از دهانم بیرون بیاید که به خود نهیب زدم " الان نه، الان نخند!" فرصت برای شادی کردن زیاد بود و قطعا آن لحظه مقابل چشم های سماوات نباید این اتفاق می افتاد!

 

[عاطفه خانوم]

#پارت چهارم

 

نگاهم به نیم رخ سماوات افتاد که سرش را صاف نگه داشته و مستقیم به جلو نگاه می کرد. ابروهای پهن و چشم های درشت سیاه داشت. موهایش در کوتاه ترین حالت ممکن شاید به زحمت به سه سانت می رسید! در این دوسالی که در شرکت مشغول کار بودم همین استایل را حفظ کرده بود . بدون کوچکترین تغییری ! لب های پُر و خوش حالتی داشت که کم پیش می آمد به خنده باز شود، یا حتی تعریفی از بین لب هایش بیرون بیایید و به گوش برسد! متاسفانه از لب های خوش فرمش اصلا به درستی استفاده نمی کرد! فقط توبیخ کردن را به خوبی بلد بود! شاید اگر جرعت داشتم به او می گفتم بیشتر بخندد، بیشتر حرف های خوب بزند و حتما در جملاتش از کلمه ی لطفا استفاده کند. این کلمه معجزه می کرد.

دهان به گفتن باز کرد و بی اراده چشمم به دندان های مرتب و سفیدش افتاد. خیره کننده بود. همیشه با خودم فکر می کردم که اگر از بین آن لب های خوش فرم با آن دندان های سفیدش بخندد قطعا صحنه ی دلچسبی را به نمایش می گذارد! قد و قامت بلندی داشت و اندام ورزیده اش از او موجودی شکست ناپذیر ساخته بود! شاید هم اینطور به نظر می آمد...

_ بعد از جلسه با مدیرا برنامه ی دیگه ای هم هست؟

روناک سرش را از روی تبلت بلند کرد:

_ خیر

سماوات سری تکان داد و در حالی که قدم به راهروی مخصوصی که به اتاقش ختم می شد می گذاشت گفت:

_ خوبه از ساعت 5 به بعد برام هیچ قراری نذار.

_ چشم.

_ برای شام تو رستوران سرو میز رزرو کن. با خانوم کیهان قراره شام بخورم.

ابروهایش درهم بود و صدایش جدی. آنقدر محکم حرف هایش را ادا می کرد که تمام وجودم به لرزه می افتاد. همان رستوران همیشگی را گفته بود . انگار که نسبت به تغییرات حساسیت داشت همیشه به طور وسواس گونه ای روتینی خاص را رعایت می کرد. بدون ذره ای تغییر! مثل ساعت رفت و آمدهایش ، رستورانی که مخصوص قرارهای شبانه اش بود و رستورانی که ناهارش از آن می آمد! ساعتی که قهوه ای را می نوشید و مقدار آبی که در طی روز می خورد، ورزش روزانه اش که می دانستم همیشه قبل از شرکت انجام می شود. همه ی آن ها باید به درستی رعایت می شد. این یک جور وسواس نبود؟ صدای روناک به گوشم رسید:

_ چشم.

تنها جملاتی که در  مقابل سماوات از دهان روناک بیرون می آمد چشم هایی بی انتها بود. چیزی که سماوات دوست داشت همیشه بشنود. نه مخالفتی و نه پیشنهادی، فقط چشم! شاید به همین خاطر بود که روناک را این همه سال نگه داشته بود. تنها کسی که می توانست اخلاق سماوات را تحمل کند و از طرفی حواسش به همه چیز باشد! 

_ آب!

سماوات دستش را سمت روناک که کنارش بود دراز کرد و باعث شد از فکر و خیال بیرون بیایم. بطری آبی که به دمای محیط رسیده رود را بلافاصله سمت روناک گرفتم. ثانیه بعد بطری به دهان سماوات چسبیده بود و یک نفس محتویاتش را سر می کشید. شاید قبلا این میزان آب خوردن و رفتار ها برایم عجیب بود، مثلا نمی دانستم چرا حتما موقع استقبال از او باید بطری به دستم باشد یا چرا آب حتما باید به دمای محیط رسیده باشد! نه اینکه الان دلیل این چراها را بدانم! هنوز هم نمی دانستم اما سوال هم نمی پرسیدم! تا وقتی سماوات را آرام نگه دارد به من ربطی نداشت که به چه چیزی عادت دارد! برایم مهم نبود که چقدر آب می خورد یا چه فشاری به کلیه هایش می آورد! قطعا این مشکل خودش ، کلیه های و گنجایش مثانه اش بود!

بالاخره به اتاقش رسیدیم، مراسم صبحگاه خیال داشت به پایان برسد و این تازه شروع شکنجه بود! دقیقا تا ساعت 7 عصر این شکنجه ادامه داشت! تا وقتی سماوات در شرکت بود!

شایسته در شیشه ای اتاق را برایش باز کرد و قبل از اینکه قدم به اتاقش بگذارد صدایش را بار دیگر شنیدم:

_ فردا صبح پرواز دارم به دبی. تو این یک هفته ای که نیستم ، مسئول اینجا تویی واحدی!

روناک بار دیگر چشم گفت و سماوات رضایت داد بدون اینکه نیم نگاهی سمت من بیندازد، قدم به اتاقش بگذارد. گاهی احساس می کردم چشم هایش هم جز روناک و شایسته کسی را نمی بیند. این را درست همان روزهای اول حضورم در شرکت فهمیدم. در اتاق توی صورتم بسته شد و تازه توانستم نفس راحتی بکشم! بالاخره اولین مرحله تمام شده بود!

[عاطفه خانوم]

#پارت پنجم

 

او را دیدم که سمت میزش رفت و پشت صندلی ریاستش جا گرفت. شایسته هم روی مبلی مقابلش نشست. خوبی اتاقی شیشه ای این بود که به راحتی می توانستم او را ببینم و از آمد و رفت هایش باخبر باشم اما بدش هم این بود ک او هم می توانست من راببیند! این یعنی زیر آبی رفتن وقت کار ممنوع! فقط کار و کار! چیزی که سماوات برایمان تدارک دیده بود!

روناک پشت میزش برگشت. میز بزرگ سفیدی رنگی که مانیتور بزرگی داشت و صندلی راحتی که از سفیدی برق می زد. نگاهم به تک صندلی گوشه سالن افتاد و میز مربعی و بی قواره ی مقابلش باور نمی کردم که هنوز بعد از دوسال کار کردن در آن شرکت نه میزی از خودم داشتم و نه سِمَت دهان پرکنی ! انگار که مدام سرجای خودم در جای بیخود می زدم! وجودم به کل در این شرکت نامرئی بود! شبیه به آچار فرانسه ای شده بودم که از پس هرکاری برمی آمدم اما در عین حال هیچ وظیفه ی ثابتی نداشتم!

با حسرت به میز بزرگ روناک نگاهی انداختم و سمت میز مربعی احمقانه ی خودم به راه افتادم! 2 سال از عمرم را در شرکتی گذرانده بودم که قرار بود فقط به عنوان شغل موقت به آن نگاه کنم. فقط تا زمانی که بتوانم سر و سامانی به زندگی ام بدهم اما این شغل مثلا موقت تمام وقتم را گرفته بود. تبدیل به اسیری شده بودم که نه لذتی از کارم می بردم و حتی رویاهای گذشته ام راهی به ذهنم باز می کرد! باید منطقی می بودم مثل تمام سال های عمرم! خرج خانه نمی توانست با ایده آل هایم پیش برود. امکان نداشت مخارجم را بتوانم با آرمان ها و هدف هایم پرداخت کنم! چیزی که نجاتم می داد حقوق لعنتی این شرکت لعنتی تر بود و به هر قیمتی انجامش می دادم! در دل خودم را به خاطر سخت کوشی ام تشویق می کردم! 

هنوز سرجایم ننشسته بودم که صدای روناک به گوشم رسید:

_ برامون قهوه بیار!

حتی نگاهمم نمی کرد. ننشسته از جا بلند شدم و زمزمه کردم:

_ چشم!

دو سال تمام عادت کرده بودم به دستورات و اجرایشان. روزی که لیسانس ادبیاتم را گرفتم و برای کنکور ارشد نتواستم دانشگاه دولتی قبول بشنوم. می دانستم به اینجا می رسم! می دانستم که در نهایت کاری جز اجرای اوامر بالا دستی ها نصیبم نمی شود! نه اینکه ناشکری کنم. همین که هنوز توانایی پرداخت قبض هایم را داشتم راضی بودم اما هر روز از خودم می پرسیدم این چیزی بود که می خواستم ؟ جوابش  یک " نه " بزرگ بود!

سمت آشپزخانه ی کوچکی که مخصوص  طبقه ی چهارم بود به راه افتادم. دقیقا خلاف جهت اتاق مدیرعامل بود. این ساختمان کاملا متعلق به شرکت آمیتیس بود. 4 طبقه ای که طبقه اول آن مخصوص دفتر روابط عمومی بود و زیر شاخه های آن مدیر اداری، مدیر بازرگانی ، مدیر تولید و مدیر مالی قرار داشتند.

طبقه دوم متعلق به مشاورین حقوقی و مشاورین اقتصادی بود و البته سالن بزرگی که مخصوص برگزاری جلسات هیئت مدیره بود. 

طبقه سوم سلف غذا خوری که کافه ی کوچکی هم در آن قرار داشت. شاید یکی از خوبی های این کار همین سلف و کافه اش بود! البته باید اشاره به بالکن بزرگش می کردم که صندلی های راحتی روی آن چیده بودند تا به وقت استراحت از آن استفاده کنیم. البته اگر سماوات و فرمایش هایش اجازه می داد که به زمان استراحت برسیم!

طبقهی چهارم هم تا سال پیش فقط مخصوص دفتر مدیرعامل بود اما با توسعه ی بیشتر صنایع غذایی آمیتیس، آنجا را هم اختصاص به کارمند هایی دادند که به نوعی مرتبط با مدیرعامل بودند.

البته تعداد کارمندهای در طبقه چهارم ، کمتر از سایر طبقات بود و از این نظر نسبت به بقیه ی طبقات خلوت تر بود.

خودم را به آشپزخانه رساندم. رضایی که پای سماور بزرگ گازی چُرت می زد با صدای قدم هایم از جا پرید و چیزی نمانده بود از روی صندلی بیفتد. لب هایم با خنده از هم باز شد و می دانم که نهایت پلیدی بود اما حالت خواب آلوده اش اجازه نمی داد نیشم را جمع کنم! به حرف آمدم:

_ ترسوندمت آقای رضایی؟

_ نه چشمام درد می کرد رو هم گذاشته بودمشون چیزی می خوای؟

بالافاصله از روی صندلی بلند شد تا ثابت کند که سرحال است و خبری از خواب و خُروپُف لحظه ای قبل نیست!

_ می خوام قهوه درست کنم شماهم می خوری؟ خواب رو از سر می پرونه ها!

رضایی خندید:

_ تیکه میندازی بهم خانوم ستوده؟

رضایی هم یکی از آن آدم هایی بود که استثنا اسمم را می دانست! انگار هنوز کامل نامرئی نشده بودم.

_ نه والا! گفتم شاید شماهم قهوه ترک منو دوست داشته باشی.

_ عطر و بوش که خوبه و حقیقتش اینجور چیزا به معده ی من سازگار نیست. همون چایی خودمون چشه مگه؟

سر تکان دادم و لبخند زدم:

_ والا که بهتره!

_ می خوای من درست کنم؟

حرفش بیشتر تعارف بود ، و گرنه که هر دو می دانستیم رضایی بلد نیست قهوه درست کند! با مهربانی گفتم:

_ درست کردنش که کار نداره. الان خودم انجام می دم.

با این حرف رضایی قانع شد که بار دیگر سرجایش بنشیند. مشغول درست کردن قهوه شدم. به لطف گلناز و قهوه خوردن های مداومش، آماده کردن همه جور قهوه را بلد بودم، به خصوص که قهوه ترک را از همه بهتر درست می کردم. شاید به همین خاطر بود که روناک هر روز سراغ قهوه می گرفت! البته که سماوات هم بعد از مدتی به قهوه ها عادت کرده بود اما قطعا فکرش را هم نمی کرد که کار من باشد! به خیالش رضایی بلد بود اینطور قهوه ترک درست کند؟ همین که چای جوشیده به خوردمان نمی داد جای شکر داشت. که آن هم همیشه اتفاق نمی افتاد. گاهی که خوابش عمیق می شد قوری بخت برگشته انقدر روی سماور می ماند که چای طعم جوشیدگی و تلخی به خودش می گرفت!

[عاطفه خانوم]

#پارت ششم

 

قهوه را داخل قهوه جوش کوچک ریختم و درحالی که آن را روی گاز می گذاشتم ذهنم سمت گلناز رفت و روزهایی که اگر حوصله داشت از سرشوخی می گفت که فنجانم را برگردانم تا فالم را ببیند. ساعت ها اشکال مختلف را ته فنجان برای خودمان ترسیم می کردیم و از میان سایت های زرد تعبیرش را می خواندیم و به زندگی مان ربط می دادیم. اگر تعابیرمان درست بود تا به امروز گلناز باید ازدواج می کرد و من هم قطعا به اندازه ی بانک مرکزی باید پولدار می شدم! اما گلناز مجرد بود و من هم آه در بساط نداشتم، همچنان هم به این فالگیری مضحکمان ادامه می دادیم!

قهوه آماده شد و به اندازه ی سه فنجان کوچک برای سماوات ، شایسته و روناک قهوه ریختم و مسیر آمده را برگشتم. روناک با دیدنم سینی قهوه را از دستم گرفت و در حالی که اشاره به فلش روی میزش می کرد گفت:

_ فایل توی فلش رو پرینت بگیر.

_چشم!

قبل از اینکه بار دیگر از آنجا دور بشوم چشمم به روناک افتاد که سمت اتاق سماوات می رفت تا قهوه را به او برساند. خداروشکر می کردم که کمترین برخورد را با این مرد دارم! حداقل وسواس روناک در مورد کارها گاهی به نفع من تمام می شد. همین که مجبور نبودم مدام به اتاق سماوات رفت و آمد کنم و بخش بزرگی از کارها به دوش خود روناک بود، خیالم راحت می شد! مثلا خیال می کرد کارها را خراب می کنم که من با سخاوت اجازه می دادم همچین فکری در موردم کند. هر چه که با سماوات کمتر برخورد داشته باشم برای خودم بهتر است!

بار دگیر مسیر آمده را برگشتم و خودم را به شادی رساندم. پشت میزش رفتم و زمزمه کردم:

_ پرینت دارم.

چیزی نگفت و فلش را به کامپیوتری که مخصوص پرینت بود و پشت سر او قرار داشت ، زدم و برگه ها را پرینت گرفتم. شادی به حرف آمد:

_ دلم یه خبر خوب می خواد که خستگی کارو بشوره و ببره!

درحالی که برگه های پرینت شده را مرتب می کردم گفتم:

_ تازه اول صبحه!

_همین که  سماوات رو میبینم خسته میشم!

نیشخندی رو لبم نشست، درحالی که از میزش فاصله می گرفتم گفتم:

_قراره 1 هفته بره سفر!

شادی تقریبا از جا پرید:

_ دروغ نگو!

_ بعدا میام مژدگانیم رو ازت می گیرم.

صورت خوشحالش را از نظر گذراندم و دور شدم. چه حسی داشت که همه از نوبدنت خوشحال بشوند؟ واقعا نفرت انگیز بودن نارحتش نمی کرد؟ هیچ وقت دوست نداشتم جای سماوات باشم. البته ثروتش را دوست داشتم چه کسی از پول بدش می آید؟!

بار دیگر قدم به سالن شیشه ای گذاشتم و برگه های پرینت شده را مقابل روناک گرفتم. بدون اینکه سرش را از تبلتش بلند کند گفت:

_ آقای سهرابی کارت داره. باید بری امضای آقای کرمانی رو براش بگیری.

خواستم بگویم منشی سهرابی چه غلطی می کند؟ اما سعی کردم مودب باقی بمانم. " دختر خوبی باش ثمین! جال منشی سلیطه سهرابی رو بعدا می گیری!" تلافی کردن را موکول کردم به زمانی بهتر و دهان بستم. بار دیگر در حسرت نشستن روی صندلی ام ماندم! روز من با همین کارها شروع و به اتمام می رسید! حق داشتم اگر شب نای نفس کشیدن هم نداشته باشم!

این بار سمت آسانسور به راه افتادم و خودم را به طبقه ی اول رساندم و یک راست سمت اتاق سهرابی به راه افتادم مقابل میز منشی رسیدم، در حال جویدن آدامس که مثل لنگه کفش میان دهانش می چرخاند، برگه ای سمتم گرفت و گفت:

_مزاحم آقای سهرابی نشو برگه رو دادن به من.

برای گرفتنش تردید کردم. منشیِ به درد نخورِ سهرابی از قصد مرا به اینجا کشیده بود، وگرنه که وظیفه ی او بود به اوامرِ سهرابی عمل کند!

او را به خوبی می شناختم اسمش مینا بود، مینا سرلک. موهای بلوند داشت و هر روز رنگ مانتو و شالش را با کیف و کفشش ست می کرد. همیشه به این فکر می کردم که مگر چند دست لباس و کیف کفش دارد که تمام نمی شود؟ از خودش خوشم نمی امد اما لباس هایش را دوست داشتم.

برگه را روی هوا تاب داد و گفت"

_ هی دختر! خوایبدی؟

" هی دختر" یکی از مودانه ترین اسامی مستعاری بود که تا به حال با آن صدایم کرده بودند . خیال داشتم جوابش را بدهم اما هنوز هم از بی خوابی شب قبل بی حوصله بودم. توان بحث کردن با او را اصلا نداشتم. چاره ای نبود، برگه را از دستش قاپیدم و از اتاق بیرون زدم.

اگر روزی خیال داشتم از آن شرکت بیرون بزنم قطعا اسامی تمام آدم هایی که کار نمی کردند و حقوق می گرفتند را با کما میل تحویل سماوات می دادم تا مورد خشم و غضبش قرارشان بدهد. بله قطعا من آدم فروش ترین آدم روی زمینم اما قرار نیست همه فرشته باشند!

 

[عاطفه خانوم]

# پارت هفتم

 

درست سمت دیگر سالن به راه افتادم و خودم را به اتاق کرمانی رساندم.نام مدیر مالی روی در دفترش جا خوش کرده بود. بعد از هماهنگی منشی پشت در اتاق ایستادم و تقه ای به در زدم صدای صحبتش با تلفن و قهقه هایش حتی از پشت در هم به گوش می رسید! همیشه احساس می کردم که با پارتی آنجا ماندگار شده ! هیچ وقت ندیده بودم کار خاصی انجام بدهد. هر روز صبح بدن لاغر و نحیفش را روی صندلی مدیریت می انداخت و همیشه هم تلفنش اشغال بود! صدای بلندش را شنیدم:

_ بیا تو!

شاید بد نبود که سماوات سری به طبقات پایین می زد تا حداقل بقیه را هم وادار به کار کند! بچه های طبقه چهارم در واقع چیزی نمانده بود ماننده عصر برده داری به گاری بسته شوند و با شلاق سماوات بیشتر و بیشتر کار کنند اما این پایین کاملا بی سر و سامان بود!

قئم به داخل گذاشتم و برگه را بالا گرفتم:

_ اقای سهرابی فرموندن که امضا کنید.

صدای قهقه اش را بار دیگر شنیدم:

_ اون سفر خاطره انگیز ترین سفر بود مهندس جون. بهار باید دوباره برنامه بریزیم.

بدون اینکه بداند آن کاغذ چیست امضایش کرد و سمتم هلش داد. کسی با مقام او ، خطرناک نبود که هرچیزی را امضا کند؟ سماوات استعداد ویژه ای در استخدام آدم های به درد نخور داشت!

برای برداشتن کاغد مکثی کردم. کرمانی صندلی اش را چرخاند و پشتش را به من کرد و بار دیگر قهقه زد کاش می توانستم به او بگویم روی آب بخندد! اما خودم را مثل همیشه کنترل کردم و از اتاق بیرون زدم. واقعیت این بود که بیش از حد خودم را در مقابل آدم های این شرکت کنترل می کردم . حتی آن صدای موذی ذهنم که گاهی ترغیببم می کرد به طور ویژه ای حالشان را بگیرم هم موفق نمی شد وسوسه ام کند!

مسیر آمده را برگشتم و برگه ی امضا شده را تحویل منشی سهرابی دادم. در حالی که از اتاق بیرون می زدم جوری که بشنود زمزمه کردم:

_ یه آدم به درد نخور فقط کاراش رو می ندازه رو دوش بقیه!

صدایم را شنید و قبل از اینکه بتواند جوابی بدهد در اتاق را محکم به هم کوبیدم و راضی از خودم راهی اسانسور شدم. آدمی نبودم که از جواب دادن بمانم. فقط حوصله ی دردسر نداشتم و این روز ها هم به شدت خوابم می آمدکه بی ربط به صدای خروس مه لقا خانوم نبود!

حیوان زبان بسته بی وقتی اش کرده بود و شب و روز می خواند! آقا بهروز همسایه دیوار به دیوارمان پیشنهاد داده بود سر از تنش جدا کنند اما مه لقا خانوم، همایون را دوست داشت و چون زنی تنها بود دلم نمی امد پیشنهاد اقا بهروز را مدام به رویش بیاورم! البته که پیشنهادش کمی ترسناک بود و البته ظالمانه اما بالاخره هر طور شده سعی می کردم به صدایش عادت کنم، هرچند که در این مدت عادت نکرده بودم و به پیشنهاد گلناز قرار بود پنبه داخل گوش هایم بگذارم تا صدایش را نشنوم که آن تا اینجا پروژه ی موفقیت آمیزی نبود! چون به محض گذاشتن پنبه اضطراب بی خبری از اطراف تماما وجودم را می گرفت.