رمان دستامو ول نکن | غزال گرائیلی کاربر انجمن نودهشتیا

[QAZAL]

پارت صد و نود و نهم

مهسان:

ـ توروخدا بزار من برم چند تا فحش بهش بدم ، دلم خنک بشه. بعد بخاطر این احمق چقدر با اون بنده خدا دعوا کردی.

چیزی نگفتم ، واقعا در مقابل کوهیار و کارایی که این اواخر انجام داده بودم ، شرمنده بودم. مهلا گفت :

ـ آخه پیمان هیچوقت اینجوری بی منطق رفتار نمیکرد. مگه اینکه واقعا زده باشه به سرش، من حتما با دایی صحبت میکنم بابت این موضوع.

گفتم :

ـ دیگه صحبت کردن ، فایده ای نداره. همه چیز تموم شده. دیگه نه میخوام ببینمش و نه صداشو بشنوم...ازش متنفرم....واقعا از دل خودم خجالت میکشم از اینکه بهش اعتماد کردم.

مهسان دستمو فشرد و گفت :

ـ نگران نباش ، تو تا الان چه چیزایی رو پشت سرت گذاشتی، اینم میگذرونی...نترس ما تا آخر کنارتیم.

لبخنید از روی دلگرمی زدم و دراز کشیدم تا استراحت کنم. مورفین هایی که بهم تزریق می‌کردن خیلی خواب آور بود...نزدیکای غروب بود که بیدار شدم تا برای اندوسکوپی معده برم...دیدم طبق معمول ، کوهیار دم در نشسته...رفتم کنارش نشستم و گفتم :

ـ چرا نیومدی داخل؟؟

ـ گفتم شاید اذیت بشی ، بیرون بشینم.

با شرمندگی نگاش کردم و گفتم:

ـ من که ازت عذرخواهی کردم کوهیار.

یهو برگشت سمتم و گفت :

ـ غزل من باید یه چیزی بهت بگم.

ساکت شدم و بهش نگاه کردم ، ادامه داد :

ـ ااا...پیمان...

تا اسمش و شنیدم گفتم :

ـ کوهیار من نمیخوام راجب این آدم دیگه چیزی بشنوم.

بلند شدم و همزمان با من بلند شد و گفت :

ـ ولی آخه...

پریدم وسط حرفش و با عصبانیت گفتم :

ـ دیگه اما اگر و ولی هم نداره. تموم شد . 

[QAZAL]

پارت دویست

با خنده بهم گفت:

ـ خیلی خب باشه، اینقدر عصبانی نشو!

با چشم غره بهش گفتم:

ـ نمیذاری که.

خندید و گفت :

ـ باشه ببخشید. بزار کمکت کنم بریم، نمیترسی که؟

گفتم:

ـ نه بابا. یعنی بیهوش میکنن دیگه ، فکر نکنم چیزیو حس کنم.

گفت:

ـ آره اما نگران نباش، من پیشتم...

با رضایت بهش لبخندی زدم و گفتم :

ـ میدونم...

با کمک پرستارها وارد اتاق شدم و دراز کشیدم تا بیهوشی اثر کنه.

 

تا سه روز تحت مراقبت بودم. بخیه دستامم باز کرده بودم . کوهیار حتی یه لحظه هم تنهام نمیذاشت ولی هر از گاهی که بهش دقت می‌کردم ، خیلی با گوشیش ور میرفت حتی مهسان هم متوجه این قضیه شده بود و حدس زدیم که شاید دوست دختری چیزی گرفته. بهرحال هر چیزی که بود ، به زودی متوجه می‌شدیم . ایشالا که براش خیر باشه و آدم درست سر راهش قرار بگیره . 

برگشتیم خونه. کوچه رو که نگاه می‌کردم ، خاطراتمون خیلی برام زنده میشد و بغض واقعا گلومو اذیت میکرد. واقعا چجوری باید فراموشش می‌کردم؟؟ ازش متنفر بودم اما در عین حال هم خیلی دوسش داشتم . ولی تو زندگیم از تنها چیزی که متنفر بودم این بود بدون دلیل و بدون هیچ حرفی دست از مهم ترین آدم زندگیت بکشی . کاش حداقل یه دلیل بهتر برام می آورد . 

با کمک بچها رفتم بالا و همسر آقای نامجو از قبل خونمون بود و برام سوپ حاضر کرده بود . با دیدن من گفت :

ـ الهی من برات بمیرم دختر، چقدر سرت بلا میاد!

لبخندی زدم و چیزی نگفتم. رو تنم پتو کشید و رو به مهسان گفت :

ـ مهسان جان ، این سوپ یکم دیگه جا میفته...هر موقع خواستین بخورین ، زیرشو خاموش کن.

مهسان بغلش کرد و گفت :

ـ دستتون درد نکنه خانوم نامجو ، خیلی هم زحمت کشیدین..

خانوم نامجو هم متقابلاً بغلش کرد و گفت:

ـ استغفرالله دخترم ، چه زحمتی! شما امانت خونواده هاتون به مایین...توروخدا مراقب خودتون باشین.

جفتمون ازش تشکر کردیم و بعدش باهامون خداحافظی کرد و رفت . کوهیار کنار چارچوب در وایساده بود و بعد رفتن خانوم نامجو رو به من گفت :

ـ غزل باهام کاری نداری؟؟ 

[QAZAL]

پارت دویست و یکم

گفتم :

ـ میخوای بری؟ ناهار و بمون پیش ما . 

کوهیار :

ـ نه مرسی باید برم پیش داداششم. غروب باز میام بهت سر میزنم.

لبخندی زدم و گفتم :

ـ مرسی کوهیار، این چند روز خیلی خسته شدی.

کوهیار همونجور که کفششو می‌پوشید گفت :

ـ تو حالت خوب باشه ، خستگی من مهم نیست.

بعدش باهامون خداحافظی کرد و رفت. مهسان گفت :

ـ بنظر من که داداش و اینا بهانه هست. فکر کنم یکی تو زندگیشه، گرچه به تو هم بنظر میاد که هنوزم حس داره.

با چشم غره نگاش کردم و گفتم:

ـ چرت نگو!

مهسان:

ـ باور کن غزل ولی خب چون میدونه که تو اون حس و بهش نداری ، بیخیال شده.

گفتم:

ـ بنظر منم یکی تو زندگیشه. خیلی اس ام اس بازی می‌کرد، منم متوجه شدم . 

مهسان اومد کنارم نشست و با لحن آرومی گفت :

ـ غزل نظرت چیه بهش یه شانس دوباره بدی؟ شاید دوسش داشته باشی. 

کوسن و براش انداختم و با تندی گفتم :

ـ همین که یه آشغال و قبلا دوست داشتم و عاشقش شدم برام کافی بود. دیگه دلم نمیخواد کسی و وارد زندگیم کنم. تنهایی از زخم خوردن بهتره . 

مهسان:

ـ رفیق تو هم تجربه کردی، مگه چند بار زندگی کردی که اینقدر خودتو سرزنش میکنی؟؟ اینا همه تجربه است. اینم مثل خیلی چیزای دیگه میگذره.

دوباره اشکم درومد و گفتم :

ـ مهسان من چجوری اون همه خاطره رو فراموش کنم؟؟ ازش متنفرم ولی از جلوی چشمام کنار نمیره.

مهسان بغلم کرد و گفت :

ـ چون زخمت خیلی تازست، زمان شاید همه چیز و حل نکنه اما برات کمرنگ تر میشه. فراموشش میکنی . 

[QAZAL]

پارت دویست و دوم

با پوزخندی گفتم:

ـ حالا فهمیدم امید ، آرزو اینا همش خیالات باطله...یادته وقتی داشتیم میومدیم جزیره چه خوابی دیدم ؟؟

مهسان لبخند زد و گفت :

ـ آره یادمه.

گفتم:

ـ فکر میکردم هیچوقت تنهام نمیذاره ، فکر می‌کردم مرد رویاهامو بالاخره پیدا کردم و هیچوقت دستامو ول نمیکنه اما منتظر یه فرصت بود تا زنش بیاد و بپره بغل زنش.

اشکامو پاک کرد و گفت:

ـ لیاقت تو رو نداشت غزل. خدا ایشالا خودش ، جوابش و بده. گرچه منم میتونم برم جوابشو بدم اما حیف که بهم اجازه نمیدی...

همونجور که اشکام و پاک میکردم ، گفتم :

ـ ولش کن ، بزار بره به درک.

  مهسان آهی کشید و گفت :

ـ برات سوپ میارم و بعدش میرم پیش مهدی. بعدش هم میرم سمت ساحل عکاسی .

گفتم:

ـ وایستا منم میام.

مهسان چشم غره ایی بهم داد و گفت :

ـ غزل لطفا چرت نگو. تازه مرخص شدی ، اصلا نمیذارم .

گفتم:

ـ بابا من تو خونه بشینم ، فکر و خیال منو میخوره. بزار خودمو به کار بدم...نترس حالم خوبه...فقط یه چیزی مهسا.

پرسید:

ـ چی ؟

ـ میتونیم لوکیشنمونو ببریم جای دیگه؟

با تعجب نگام کرد و گفت:

ـ کجا ببریم ؟

یکم فکر کردم، دلم نمی‌خواست دیگه از اون مسیر رد بشم و گفتم:

ـ چمیدونم ، سمت میکامال اونورا هم خیلی سرسبز و قشنگه و همین که من دیگه نمیخوام سمت اون ساحل عکاسی کنم.

مهسان مردد گفت:

ـ اونش که شدنیه ولی آخه درخت آرزوها که...

همونجور که بلند میشدم پریدم وسط حرفش و گفتم :

ـ اون درخت فقط یه افسانه است مهسان..من بیخودی خودمو گول میزدم. امید ، آرزو اینا فقط خیالات باطله.

مهسان با نگرانی نگام کرد و گفت:

ـ غزل اینجوری نگو لطفا. قرار نیست این قضیه نا امیدت کنه.

گفتم:

ـ ولی واقعیته. پس تو ترتیبشو بده...امروز و فعلا اونجا باشیم اما از فردا بریم لوکیشن جدید. من تو پیج هم اعلام میکنم تا مسافرا راحت تر پیدامون کنن.

گفت:

ـ باشه پس . 

[QAZAL]

پارت دویست و سوم

لباسمون و پوشیدیم و همینجور سرپا یکم غذا خوردیم و راه افتادیم سمت ساحل مرجانی.  اون مسیر اذیتم می‌کرد. تمام اون روزا رو برام زنده می‌کرد ، لحظاتی که واقعا دلم میخواست فراموشش کنم . خداروشکر سرمون اون روز هم خیلی شلوغ بود و خیلی وقت برای فکر کردن ، پیدا نکردم. حدود دو ساعت بعد مهلا اومد پیشمون و منم قضیه جابجا شدنمونو بهش گفتم . مهلا گفت :

ـ مطمئنی غزل؟؟ اما اینجا پاخورش بیشتر ها.

مصمم گفتم:

ـ آره مطمئنم. بابا سمت میکامال هم تقریبا شلوغه ، مسافرا برای خرید میان اونجا . 

مهسان هم به نشونه تایید سرشو تکون داد و مهلا گفت :

ـ باشه پس من به عرشیا و بقیه بچها میگم که بیان اینارو جابجا کنن.

مهسان با لبخندی بهش گفت:

ـ مرسی دمت گرم.

مهلا به عقب نگاه کرد و گفت :

ـ ازش خبری نشد؟؟

با تعجب نگاه کردم و گفتم :

ـ مگه قرار بود خبری بشه؟؟ تموم شد دختر.

مهلا :

ـ آخه همش منتظر بودم پیمان یه توضیح منطقی واسه این کارش داشته باشه. به داییم هم گفتم اونم میگفت که هر اتفاقی پشتش یه داستانی هست، اینقدر زود آدما رو قضاوت نکنین...

پوزخند زدم و گفتم :

ـ خب امیرعباس رفیقه صمیمیه پیمانه. انتظار نداری که بیاد بد دوستشو بگه !

مهلا سرشو انداخت پایین. مهسان نگاش کرد و گفت :

ـ بگو مثل اینکه چیزه دیگه ایی هم قراره بگی.

مهلا با شک به جفتمون نگاه کرد و بعد سرشو انداخت پایین و گفت:

ـ آره ولی راستشو بخواین با اینکه خودمم با پیمان قهرم و از دستش خیلی ناراحتم ، اما فکر میکنم اون هنوزم دوستت داره غزل.

بلند بلند خندیدم و رفتم تا دوربین و بزارم سرجاش که پشتم راه افتاد و گفت :

ـ غزل بخدا جدی میگم!

همون‌طور که به صورت عصبی می‌خندیدم گفتم:

ـ وای الهی مهلا، اصلا حال خندیدن نداشتم.

مهلا بعدش بی مقدمه گفت :

ـ غزل اونی که از پشت دم پل بغلت کرد ، کوهیار نبود...

یهو خندم خشک شد. مهسان هم با تعجب به مهلا نگاه کرد و گفت :

ـ یعنی چی؟؟

مهلا یکم مکث کرد و وقتی دید با تعجب نگاش می‌کنیم گفت:

ـ پیمان بود که اومد و نجاتت داد. برای اینکه به سر و پاهات ضربه ایی نخوره ، خودشو سپر تو کرد . مثل اینکه یه ور دست و پاهاش مثل اینکه آسیب دیده.

[QAZAL]

پارت دویست و چهارم

بی اختیار قلبم درد گرفت. ازش متنفر بودم ولی نمی‌خواستم براش مشکلی پیش بیاد. بی توجه گفتم :

ـ الان حالش خوبه؟

مهلا :

ـ آره اره فکر کنم خوبه...ولی اونی که تا اونجا اومد ، پیمان بود غزل.

مهسان با تعجب رو به مهلا پرسید:

ـ خب تو اینو از کجا فهمیدی؟

مهلا :

ـ یسری لیوان های جدید که هتل سفارش داد ، برای رستوران هوکو بود و امروز صبح که داشتم میوردم برای علی ، اتفاقی حرفاشونو با داییم شنیدم.

زیپ جای دوربینو بستم و عادی گفتم:

ـ خب به فرضم که نجات داده باشه ، این قرار نیست چیزیو عوض کنه.. صرفا برای عذاب وجدان خودش اومده اونجا نه چیز دیگه ایی.

مهلا گفت :

ـ غزل ولی.

پریدم وسط حرفش و گفتم :

ـ به این راحتیا نیست مهلا. منو شکوند ، خیلیم بد شکوند. جوری که دیگه فکر نکنم بتونم اون غزل سابق بشم.

مهلا دیگه چیزی نگفت. مهسان همرام راه افتاد و گفت :

ـ خب نظرت چیه ؟؟

ـ راجب چی؟

ـ راجب چیزایی که شنیدی؟

گفتم:

ـ ازش متنفرم. گفتم که این قرار نیست چیزیو عوض کنه. جلوی چشمای من زن سابقشو بغل کرد ، میفهمی؟

مهسان بی توجه به حرفای من گفت:

ـ دلت چی میگه؟

با عصبانیت از دلی که هنوزم براش تنگ می‌شد گفتم:

ـ دلم خفه شه. دیگه بهش گوش نمیدم. اصلنم برام مهم نیست که چی میگه.

جملم تموم نشده، یهو تمام محتویات معدمو بالا آوردم.

ویرایش شده دیروز در 08:17 AM توسط QAZAL

[QAZAL]

پارت دویست و پنجم

مهسان وایستاد و  سراسیمه گفت :

ـ غزل چیشد؟؟ خوبی؟؟

سرفه ایی کردم و دستم و گذاشتم رو معدم و گفتم :

ـ فکر کنم بخاطر اون آندوسکوپیه هست. از صبح حالت تهوع داشتم ، انگار سوپ و خوردم ، بدتر شدم.

مهسان با نگرانی دستی به صورتم کشید و گفت:

ـ مطمئنی خوبی؟؟ رنگت پریده. امروزم زیادی خسته شدی. بهت گفتم نیا.

نگاهش کردم و گفتم:

ـ شلوغش نکن مهسان، الان انگار سبک شدم ، چیزیم نیست.

همین لحظه کوهیار و دیدم که داشت میومد سمت ما. براش دست تکون دادم...اونم نگران دوید سمتم و گفت:

ـ چیشده؟؟

عادی گفتم:

ـ هیچی بابا حالم بهم خورد.

اونم نگران تر از مهسان پرسید:

ـ چی؟؟ بیا بریم دکتر پس.

بهش نگاه کردم و گفتم:

ـ نمیخواد بابا. بهترم، گفتم که بخاطر داروها و آندوسکوپیه.

کوهیار با اخم نگام کرد و گفت:

ـ غزل بیا بریم، اینجوری اصلا خیالم راحت نیست.

قبل از اینکه چیزی بگم مهسان گفت:

ـ راست میگه غزل، لج نکن.

از اصرار جفتشون کلافه شدم و گفتم:

ـ بابا دکتر ازم آزمایش گرفت. گفت تا هفته دیگه جوابش آمادست و اگه چیز بدی باشه همون تایم میگن دیگه. چیزیم نیست ، نگران نباشین.

کوهیار با چشم غره نگام کرد و سکوت کرد و من با لبخند گفتم :

ـ بابا بخدا از بیمارستان و دکتر حالم بهم خورده.

مهسان این‌بار با عصبانیت رو به کوهیار گفت:

ـ هیچی کوهیار، این دوباره رگ لجبازیش گل کرده. بی زحمت برسونش خونه ، منم یه سر برم پیش مهدی.

کوهیار :

ـ باشه سلام برسون.

مهسان باهامون خداحافظی کرد و رفت ... همینجور داشتیم راه میرفتیم که کوهیار گفت :

ـ غزل من باید یچیزی بهت بگم.

وایسادم و با نگرانی نگاش کردم و گفتم:

ـ چیزی شده ؟؟

سرشو انداخت پایین و با دستبند توی دستش بازی کرد و گفت:

ـ نه چیزی که نشده ولی یه سوتفاهم پیش اومده.

[QAZAL]

پارت دویست و ششم

دوباره ته دلم دلهره گرفتم بابت خبری که قرار بود بشنوم، سریع گفتم:

ـ چه سوتفاهمی؟؟

بدون اینکه نگام کنه گفت:

ـ ببین اونی که تو رو از بالای اون صخره نجات داد ، من نبودم. اصلا من نمی‌دونستم که رفتی ساحل مارینا...اون آدم پیمان بود.

ته دلم یکم خیالم راحت شد، فکر کردم چیزه دیگه ایی میخواد بگه، سریع گفتم:

ـ میدونم.

با تعجب گفت :

ـ میدونی؟! از کجا ؟! کی بهت گفت ؟!

گفتم:

ـ مگه مهمه؟؟ حتی اگه اونم اینکار و کرده باشه ، ذره ایی برام اهمیت نداره.

گفت:

ـ ولی غزل تو هنوزم دوسش داری.

با چشم غره نگاش کردم و گفتم:

ـ چرت نگو! من حتی بهش فکرم نمی‌کنم.

گفت:

ـ اوهوم زبونت اینو میگه ولی چشمات یه چیز دیگه میگه. خودتم میدونی که چشمای آدما دروغ نمیگن.

رومو ازش برگردوندم و با خنده گفتم :

ـ فکر نمی‌کردم که کلاس چشم خوانی هم رفته باشی! بعدشم اینو به من بگو که چیشده تو اینقدر بچه خوبی شدی و اومدی اینو بهم گفتی؟! کوهیاری که من میشناسم ، اصولا دوست داره خودشو قهرمان جلوه بده. یهویی اینقدر طرفدار پیمان شدی ، تا جایی که من میدونم شما همیشه مثل سگ و گربه بودین با هم . 

بدون اینکه بخنده گفت:

ـ خوبی هم بهت نیومده‌ها. هنوزم ازش خوشم نمیاد ولی نامردی بود اگه اینو بهت نمیگفتم. شاید باورت نشه غزل ولی من واقعا عوض شدم.‌ اینو فهمیدم که نمیتونم با اجبار چیزیو تغییر بدم . 

خندیدم و گفتم:

ـ ماهی رو هر وقت از آب بگیری تازست...شاید یکم دیر شد ولی خوشحالم به این نتیجه رسیدی.

لبخند عمیقی زد. پرسیدم :

ـ خب حالا بگو ببینم، کی اومده تو زندگیت؟؟

با تعجب نگام کرد و گفت :

ـ من؟!

با خنده گفتم:

ـ نه پس من! متوجه شدم این روزا خیلی زیاد اس ام اس بازی میکنی کلک. راستشو بگو دختره کیه؟؟

کوهیار لبخند مرموزی زد و گفت :

ـ کسی نیست. اینا همه توهمات توئه. بهرحال منم دوست و رفیق دارم دیگه.

[QAZAL]

پارت دویست و هفتم

لبخند مرموزی زدم و گفتم:

ـ باشه نگو، بهرحال ماه پشت ابر نمیمونه آقا کوهیار!

لبخندی زد و باهم رفتیم و سوار موتورش شدیم. کوهیار واقعا مثل یه رفیق ازم مراقبت می‌کرد اما به خودم که نمیتونستم دروغ بگم، دلم براش تنگ میشد...خیلی زیاد...احتمالا الان با زن سابقش داشتن تو جزیره عشق و حال می‌کردن. منم اینجا دارم از درد به خودم می‌پیچم.

فردای اون روز ، کارمون و سمت میکامال شروع کردیم و بعد از اون من تا دو هفته ، دیگه پیمان و ندیدم. نه خودشو نه زنشو. بجز حالت تهوع های بی وقتم که یجورایی باید می‌رفتم و پیگیریش می‌کردم ، همه چیز یه جورایی برام نرمال شده بود تا اینکه یه روز اتفاق عجیبی افتاد.

مهلا خیلی سراسیمه با یه پاکت اومد پیشمون و رو به من گفت:

ـ غزل اینو باز کن.

خیلی متجب از هول شدنش ، پاکت و گرفتم و باز کردم و این‌بار من با تعجب گفتم :

ـ اینا که عکسای منه، برای چی چاپشون کردی؟

مهلا نفس نفس زنان گفت :

ـ من چاپ نکردم ؛ عرشیا چاپ کرد.

مهسان:

ـ خب عرشیا این عکسا رو میخواد چیکار ؟؟

 مهلا:

ـ منم تحت فشار گذاشتمش و فهمیدم پیمان ازش خواسته.

با تعجب گفتم :

ـ پیمان؟!

مهلا :

ـ آره، سوال منم همین بود. که پیمان چرا خواست عکساتو چاپ کنه.

مهسان یه نگاهی به عکسا کرد و گفت:

ـ اونم سی تا عکس کلوزآپ از غزل. خب به عرشیا بگو وقتی داره عکسا رو می‌بره بپرسه ازش .

مهلا :

ـ آره گفتم حتما بپرسه.

با تعجب گفتم :

ـ این آدم داره چیکار میکنه؟! هدفش چیه؟!

مهلا:

ـ تازه یه چیز عجیب تر. پیمان با موبایلش به عرشیا زنگ زد!

[QAZAL]

پارت دویست و هشتم

مهسا پوزخندی زد و گفت:

ـ چ عجب!! زنش بهش یاد داده از گوشی تلفن استفاده کنه؟

مهلا شونه ایی بالا انداخت و منم که انگار برام مهم نبود ، چیزی نگفتم و رفتم تا از مشتری عکس بگیرم ولی خیلی فکرم درگیر شد...اون عکسهای منو برای چی می‌خواست؟؟ حالا که زندگی جدیدشو با زنش شروع کرده ، چرا هنوزم چشمش دنباله منه؟؟ شایدم واسه جلب توجه کردن جلوی من داشت اینکارا رو انجام میداد.

بهرحال ؛ دیگه برام مهم نبود ، من خیلی وقت بود که به زندگی بدون پیمان ، عادت کرده بودم. عادت کرده بودم اما دل لامصبم حالیش نمیشد. شبا به زورر می‌خوابیدم ، واسه اینکه هر لحظه چشمامو می‌بندم ، قیافش و صداش جلوی چشمامه...کاش میشد دلمم همراه با پیمان می‌کندم و مینداختمش دور. 

دوباره زیر شکمم یهو تیر بدی کشید و باعث شد رو بلوار بشینم . مشتری اومد نزدیکم و گفت :

ـ غزل خانوم حالت خوبه؟

لبخندی زدم تا مضطرب نشه و گفتم:

ـ خوبم عزیزم ، یهو زیر شکمم تیر کشید.

مهسان تا منو دید اومد و گفت :

ـ غزل باز حالت تهوع داری؟

گفتم:

ـ یکم.

بعدش سریع زیر بازوم و گرفت و گفت:

ـ باشه تو برو اون سمت، بقیه عکسارو من ازشون میگیرم.

به سختی بلند شدم و رفتم رو صندلی نشستم . مهلا گفت :

ـ غزل نمیخوای بری دکتر ؟ دو هفته گذشته. روز به روز هم داری بدتر میشی!

گفتم :

ـ حق با توئه. بعد از اینجا با مهسان با هم میریم. هم اینکه جواب آزمایشمم میگیرم .

مهلا :

ـ امیدوارم چیزی نباشه.

لبخندی زدم و گفتم :

ـ ایشالا.

مهلا :

ـ غزل، بنظر تو هم پیمان یکم مشکوک نیست؟

گفتم:

ـ پیمان همیشه مشکوک بود مهلا ، من یکم دیر فهمیدم.

مهلا با کنجکاوی پرسید:

ـ آخه چرا با اینکه با تو تموم کرد ، چشمش هنوز دنباله توئه؟؟

دل درد داشت روانیم میکرد. دستامو گذاشتم جلوی چشمام و گفتم :

ـ نمیدونم مهلا! شاید بازم میخواد اذیتم کنه، هیچوقت نفهمیدم هدفش چیه.

حس کردم مهلا می‌خواست که پیمان و برای من بی‌گناه جلوه بده، بعدش گفت:

ـ بنظر من که تازه قدر تو رو فهمیده و دلش میخواد که برگرده.

[QAZAL]

پارت دویست و نهم

نگاش کردم و با لحن تندی گفتم :

ـ بیخود کرده. لابد منم منتظر همین موضوعم که برگرده تا بهش دوباره اعتماد کنم.

اومد پیشم نشست و دستی به شونش کشید و گفت:

ـ خیلی خب حالا ، آروم باش .

مهسان همین لحظه اومد و گفت :

ـ خب کار من تموم شد..بریم غزل؟؟

بلند شدم و گفتم:

ـ آره بریم ، فقط قبلش یه دور بریم دکتر ، من و یدور معاینه کنن ، جواب آزمایشمم بگیرم . 

گفت:

ـ آره بریم.

با مهلا خداحافظی کردیم و سوار تاکسی شدیم و رفتیم بیمارستان . اول رفتم تا جواب آزمایشم و بگیرم و ببرم به دکتر نشون بدم. وقتی در زدم با همون دکتر که دوست پیمان بود ، مواجه شدم...پشیمون شدم و می‌خواستم برگردم اما چون منو دید ، بی ادبی میشد . دکتر گفت :

ـ به بههه پارسال دوست امسال آشنا!!

لبخندی زدم و سلام کردم و با مهسان ـ وارد اتاق شدیم . ورقه آزمایشم و گذاشتم رو میز و رو صندلی نشستم ... دکتر همونجور که ورقه آزمایشم و باز میکرد ، زیر چشمی بهم نگاه کرد و گفت :

شنیدم که بلاهای بزرگی رو پشت سر گذاشتی...

لبخندی زدم و گفتم :

ـ همینطوره ولی آقای دکتر راستش...

دکتر عینکش و درآورد و بهم نگاه کرد ، ادامه دادم :

ـ راستش بعد از این اتفاق ، خیلی حالت تهوع دارم و زیر شکمم یهو خیلی بد تیر میکشه.

مهسعا یهو گفت :

ـ اشتهای غذاییش هم خیلی کم شده. 

تایید کردم و اضافه کردم :

ـ فکر می‌کردم بخاطر آندوسکوپی باشه اما بنظرم دیگه خیلی ادامه دار شده. 

دکتر لبخندی زد و گفت :

ـ والا بنظرم بعد اون اتفاقی که پشت سر گذاشتی ، زنده موندنشم یه معجزست.

[QAZAL]

پارت دویست و دهم

با تعجب به دکتر نگاه کردم و گفتم :

ـ متوجه نشدم!

دکتر با لبخند گفت:

ـ متوجه چی نشدی دختر ؟؟ تو الان داری چهاردهمین روز از دوره بارداریتو می‌گذرونی. 

یهو ته قلبم خالی شد. چی داشت می‌گفت ؟ باورم نمیشد.. منو مهسان بهت زده به دکتر نگاه می‌کردیم. دکتر همونجور ادامه داد و گفت :

ـ ولی برای اطمینان یه تست سلامت جنین باید انجام بدی چون احتمالا بچها نمیدونستن و برات آندوسکوپی انجام دادن ولی بنظر نمیاد که مشکلی باشه . کار از محکم کاری عیب نمیکنه.

چیزی نمی‌گفتم. فقط اشکام بود که روی صورتم می‌ریخت. دکتر گفت :

ـ آخ آخ پیمان چقدر خوشحال بشه! اوکی شدین باهم یا هنوزم میونتون شکرابه ؟؟

تا اسم پیمان و شنیدم بلند شدم و گفتم :

ـ نه. 

دکتر با تعجب نگام کرد که یهو خودمو جمع کردم و گفتم :

ـ پیمان هم نمیدونه دکتر. اگه امکانش هست شما چیزی بهش نگین ، من خودم بهش اطلاع میدم.

دکتر لبخندی زد و رو یه ورقه یسری چیزا نوشت و مهر زد و داد دستم و گفت :

ـ خب خوشحال شدم که دوباره اوکی شدین. آخه چند وقت پیش یه چیزایی شنیدم.

مهسان یهو گفت :

ـ خب درست...

محکم زدم به پاش که ساکت شد و دکتر گفت :

ـ بهرحال خوشحالم که به خیر گذشت. داروهاتم هر هشت ساعت مصرف کن و سه روز دیگه حتما برای سلامت جنین بیا . خوشحال میشم پیمان هم کنارت ببینم و رو در رو بهش تبریک بگم . 

با یه لبخند مصنوعی سری تکون دادم و ورقه رو از دستش گرفتم و با مهسان از اتاقش خارج شدیم. دست مهسان رو محکم گرفتم و گفتم :

ـ مهسان...من باید چیکار کنم؟

مهسان هم تو شوک بود و گفت:

ـ والا غزل. من خودمم هنوز تو شوک چیزیم که شنیدم اما کاری نمیشه کرد.

[QAZAL]

پارت دویست و یازدهم

سریع و با اضطراب گفتم:

ـ آره موافقم. باید زودتر سقط بشه.

مهسان وایستاد و نگام کرد و گفت:

ـ چی؟ دیوونه شدی غزل؟!

با عصبانیت نگاش کردم و گفتم:

ـ من دیوونه شدم؟؟ مهسان ، این بچه پدری بالا سرش نیست. منو ترک کرد و رفت. بابام و مامانم اگه بفهمن قبل اینکه این بچه معصوم بدنیا بیان ، منو اونو با هم میکشن.

انگار تازه فهمیده بود که دارم چی میگم و با تردید گفت:

ـ آخه.

پریدم وسط حرفش و گفتم:

ـ آخه نداره، من خودمم هیچوقت نمیتونم مامان خوبی باشم ، بچه بدنیا آوردن به همین راحتیا نیست مهسان ، کلی مسئولیت داره. حیفه اون طفل معصوم که بخواد بدنیا بیاد.

بغض گلومو فشرد و دست گذاشتم رو شکمم و گفتم :

ـ دلم نمیخواد ولی مجبورم!

مهسان بغلم کرد و گفت:

ـ خب میخوای چیکار کنی؟؟ غزل این دکتر، دوست پیمانه ، بنظرت دهنشو می‌بنده و به پیمان چیزی نمیگه؟؟ اونم پدرشه و حق داره بدونه!

با حرص گفتم:

ـ اصلا، اون عوضی زمانی که منو ول کرد ، حق حرف زدن و از دست داد!

گفت:

ـ می‌خوای اینجا سقطش کنی؟؟ غزل اینجا همه میفهمن، اول از همه هم خوده پیمان.

با بغضی که گلومو می‌فشرد گفتم:

ـ نه، باید برگردم شمال! با یکی از بچها اونجا صحبت میکنم ، یه روزه قال قضیه رو میکنم، به مامان اینا هم نمیگم که برگشتم!

پرسید:

ـ به بچه های جزیره میخوای چی بگی؟

گفتم:

ـ هیچی، میگم بابام برام یه شغل جدید پیدا کرد و از اونجایی که دیگه دلیلی برای موندن تو جزیره ندارم ، برمیگردم شمال. مهسان این قضیه رو به هیچکس نباید بگی حتی مهلا . 

مهسا با بغض نگام کرد و گفت:

ـ خیالت راحت نمیگم ، چطور میشه اینو گفت ولی غزل کاش...کاش اینجوری نمیشد!

همین جور که دستم رو شکمم بود با ناراحتی گفتم:

ـ کاشکی!

مهسان دستم و گرفت و همینجور که از در بیمارستان بیرون می‌رفتیم ، گفتم :

ـ دلم نمیخواد یه موجود زنده ایی رو بدنیا بیارم که دقیقا با حسرت های خوده من بزرگ بشه!

[QAZAL]

پارت دویست و دوازدهم

مهسان آروم اشکاشو پاک کرد و نگام کرد که ادامه دادم :

ـ مگه دروغه مهسان؟؟ تو خودت هم من و خونوادمو چند ساله که میشناسی، از بچگی تو حسرت یه کلمه قشنگ از دهن بابام موندم. الانم ، پدر این طفل معصوم ، ما رو ول کرد و رفت. حتی اگه یه درصدم بخوام بدنیا بیارمش بدون محبت بابا مثل خوده من بزرگ میشه و من واقعا دل ندارم ببینم!

مهسان محکم بغلم کرد و گفت:

ـ آخ عزیزدلم، چه امتحان های سختی داری پس میدی، نمیدونم واقعا باید چی بگم؟ بهرحال این تصمیم خودته، نمیتونم بهت اجبار کنم و از طرفی هم حق با توئه یجورایی.

گفتم:

ـ من امشب برای پس فردا بلیط می‌گیرم و برمی‌گردم.

پوزخندی زد و گفت:

ـ زندگی چقدر عجیبه نه؟!

گفتم:

ـ چطور؟

گفت:

ـ قرار بود تو توی جزیره موندگار بشی و بعد یه مدت من برگردم پیش خانوادم ولی الان برعکس شد.

لبخند تلخی زدم و گفتم: 

ـ دقیقا.

دوباره محکم منو تو آغوشش فشرد و گفت:

ـ ولی بازم میای پیشم مگه نه؟

با اینکه گریه داشت خفم می‌کرد اما با خنده گفتم:

ـ آره دیوونه،  تو رو اینجا تنها نمیذارم ، دیگه بعد این همه مدت با وجود این همه اتفاقات تلخ ، به جزیره عادت کردم اما احتیاج دارم یه مدت واسه فراموش کردن ، از اینجا دور بشم.

دست همو گرفتم و رفتیم بیرون از بیمارستان، سوار تاکسی بشیم که باز دیدم کوهیار دم در بیمارستان وایساده، سعی کردم عادی باشم. هیچکس نباید از این قضیه چیزی می‌فهمید. خندیدم و گفتم :

ـ تو چجوری یهو مثل جن ما رو پیدا میکنی؟؟

خندید و گفت:

ـ رفتم سمت میکامال ، مهلا گفت اومدی آزمایشاتو بگیری، خب خوب بود جواب؟ راجب حالت تهوع و دل دردت هم گفتی؟

منو مهسان بهم نگاه کردیم که کوهیار با کمی گنگی نگامون کرد و گفت :

ـ چیز بدی که نشده نه ؟؟ بده ببینم اون آزمایش و 

با بیخیالی خندیدم و ورقه آزمایش و گذاشتم تو کیفم و همزمان گفتم :

ـ نه بابا، دیونه ایی؟ چه چیز بدی قرار بود بشه؟!  حالم خیلیم خوبه، دکتر می‌گفت اونا همه اثرات همون آندوسکوپیه، بهم دارو داد.

کوهیار :

ـ آخه اثر آندوسکوپی نهایت تا یه هفتست برای تو اینهمه مدت طول کشید!

[QAZAL]

پارت دویست و سیزدهم

نمی‌دونستم باید چی بگم ، مهسان گفت :

ـ کوهیار نگران نباش، چیزی نیست، بدن به بدن فرق میکنه دیگه.

کوهیار که انگار بیخیال شده بود گفت :

ـ باشه پس اگه میگین چیزی نیست، پس  خداروشکر، بیا بریم داروخونه داروهاتو بگیریم بعد من تو رو می‌رسونم.

مهسان باهامون خداحافظی کرد و سوار تاکسی شد و رفت. همونجور که می‌رفتم اونور خط گفتم:

ـ کوهیار من باید یه چیزی بهت بگم .

نگام کرد و گفت:

ـ چیشده ؟

باید اول از همه بهش می‌گفتم تا یجورایی به گوش بقیه برسه، گفتم:

ـ راستش؛ من امروز بابام زنگ زد و گفت که یه شغل خیلی خوب برام پیدا کرده.

گفت:

ـ خب ؟

ادامه دادم:

ـ من پس فردا برمی‌گردم شمال.

با تعجب گفت:

ـ چی؟ 

عادی گفتم:

ـ آره میخوام برگردم.

دستمو گرفت و گفت :

ـ نمیشه بمونی؟؟ بعدشم تو به اینجا عادت کردی ، کاری که دوست داری و داری انجام میدی و

پریدم وسط حرفش و گفتم :

ـ اون واسه زمانی بود که دلیلی برای موندن داشتم ، الان دیگه هیچ دلیلی ندارم کوهیار . درکم کن لطفا، اتفاقا الان خیلی از جاهای جزیره برام آزار دهندست، خاطراتی رو برام یادآوری میکنه که میخوام هر چی سریع‌تر فراموشش کنم.

با تته پته گفت:

ـ اما آخه... آخه همه ما خیلی دلمون برات تنگ میشه.

با لبخند عمیق بهش نگاه کردم و گفتم:

ـ منم همینطور ولی راستش تصمیمو گرفتم . میخوام برگردم، باید اتفاقات اینجا رو فراموش کنم

هر دو سکوت کردیم ، کوهیار واقعا ناراحت شده بود ، اینو از صورتش کاملا حس می‌کردم، با مشت آروم زدم به شونش و با لحن شوخی گفتم :

ـ حالا نمیخواد اینقدر ناراحت باشی، بعدشم من اینجا خونه دارم، بازم میام بهتون سر میزنم. 

کوهیار نگاهشو ازم می‌دزدید و با همون صورت ناراحت بهم اشاره کرد که بریم سمت داروخونه. داروها رو گرفتیم و بعدش با موتور منو رسوند خونه.

[QAZAL]

پارت دویست و چهاردهم

دم در بهش گفتم:

ـ امشب شام بیا پیش ما. میگم مهدی و مهلا هم بیان ، امشب و دوستانه باهم بگذرونیم.

با ناراحتی گفت:

ـ ببینم چی میشه!

با حالت لوس و طلبکارانه گفتم:

ـ قهر نکن دیگه کوهیار، بیا لطفا، منتظرتما!

لبخند مصنوعی زد و باهام خداحافظی کرد و رفت . جزیره همونقدر که آخراش برام بدبیاری آورد ولی بجاش با آدمای خیلی خوبی آشنام کرد و برام دوستای خوبی شدن،  دستم و گذاشتم رو شکمم و تو دلم گفتم : حتی به من یه هدیه خیلی خوشگل داد اما من خیلی متاسفم که نمی‌تونم اونجوری که باید ازش مراقبت کنم، نمیخوام یه غزل دیگه با عقده محبت از پدرش و مادرش بدنیا بیاد و منتظر این باشه که یه روز یه غریبه بیاد سمتشو بهش عشق بورزه . این بچه جاش پیش خدا امن تره، یه تیکه از وجودم بود و دوسش داشتم اما مجبور بودم ازش بگذرم، یه نفس عمیقی کشیدم و رفتم بالا.

مهسان در حال ریختن عکسا از فلش دوربین به لپتاپ بود و با دیدن من گفت :

ـ کوهیار شک نکرد که؟

یه لیوان آب برای خودم ریختم و گفتم:

ـ نه شک نکرد ولی خیلی ناراحت شد.

مهسان همونجور که مشغول بود ، گفت :

ـ امیدوارم اون دکتر قریشی تا پس فردا چیزی نگه.

تایید کردم و گفتم:

ـ ایشالا.

مهسان نگام کرد و گفت:

ـ ولی غزل اگه پیمان بفهمه بدون اجازش اینکارو کردی ، فکر کنم میتونه ازت شکایت کنه.

پوزخند زدم و گفتم:

ـ اینکارم کنه تعجب نمیکنم، می‌خواست لا*شی بازی درنیاره. به من چه ؟ من نمی‌تونم بچه رو تنها بزرگ کنم، این طفل هم محبت پدر میخواد هم مادر. 

سری تکون داد و گفت:

ـ حق با توئه.

گفتم:

ـ ببین چی میگم، امشب زنگ بزن مهلا و مهدی هم بیان اینجا شام. منم به کوهیار گفتم، می‌خوام باهاشون خداحافظی کنم.

مهسان گوشی و گرفت دستش و گفت:

ـ باشه، به امیرعباس هم میخوای بگی ؟

اومدم رو مبل نشستم و گفتم:

ـ به مهلا بگو گفتن و بگه بهش ولی از اونجایی که رفیق جون جونیه پیمانه ، بعید میدونم قبول کنه . 

مهسان باشه ایب گفت و رفت تو بالکن تا به بچها زنگ بزنه. منم رفتم تو آشپزخونه و مشغول آشپزی شدم، می‌خواستم برم ولی با وجود تمام این اتفاقات بد ، دلم برای همشون حتی خوده جزیره هم تنگ میشد، واقعا نمیدونم چند سال باید از این روزا بگذره تا من بتونم تمام این اتفاقات و فراموش کنم.

[QAZAL]

پارت دویست و پانزدهم

اما بچم، بچم چی ؟ اونو چجوری می‌تونستم فراموش کنم ؟ با اینکه همین الانشم اندازه یه لوبیائه ولی دلم داره پرپر میزنه که بغلش کنم و بهش بگم نترس من با وجود تمام اتفاقات پیشتم اما نمیشه، برای اینکه آیندش مثل من نشه ، مجبورم ازش بگذرم، میدونم بعدش ممکنه خیلی عذاب وجدان بگیرم حتی ممکنه بخاطر این کارم ، خدا هیچوقت نذاره که مادر بشم اما اشکالی نداره، مادر یا پدر واقعا کلمات مقدسین، هر کسی لایق مادر شدن نیست، کاش نمیذاشتی این اتفاق بیفته خدایا، کاش این کوچولو منو بعنوان مادرش انتخاب نمی‌کرد.

همونجور که مشغول تا کردن دلمه ها بودم ، اشکام و پاک کردم. مهسان اومد تو آشپزخونه و گفت :

ـ غزل مهلا گفت که میاد ولی داییش امشب کار داره نمیتونه بیاد.

لبخندی زدم و گفتم:

ـ من که میدونم کارش چیه ولی بیخیال، مهدی هم میاد دیگه؟

گفت:

ـ آره اونم میاد، پرسید به مناسبت چیه گفتم اونو امشب غزل میگه.

گفتم:

ـ کار خوبی کردی.

گفت:

ـ ببینم تو رو؟ باز که داری گریه میکنی!

دماغمو کشیدم بالا و گفتم:

ـ دیگه عادت کردم مهسان، گریه کردن شده جزو کارای روزانم.

اونم شروع کرد به کمک کردن من گفت:

ـ دلت تنگ میشه مگه نه ؟

اشکام بیشتر سرازیر شد و با هق هق گفتم:

ـ خیلی زیاد، بیشتر از همه هم.

دستمو گذاشتم رو شکمم و گفتم :

ـ بیشتر از همه هم دلم برای این کوچولو تنگ میشه.

مهسان اشکام و پاک کرد و گفت :

ـ غزل شاید یه راهی باشه ، میخوای اینقدر زود تصمیم نگیر.

دوباره بینیمو کشیدم بالا و گفتم :

ـ نه هیچ راهی نیست، تا بزرگتر نشده باید این کار تموم بشه.

مهسان با بغض گفت:

ـ اما راضی نیستی.

نگاش کردم و گفتم:

ـ معلومه که راضی نیستم ولی مجبورم میفهمی مهسان؟ این بچه اگه بدنیا بیاد و ببینه پدرش پیشش نیست، بیشتر از اینا ناراحت میشه و ذره ذره آب میشه و محبت یه آدمم به تنهایی کافی نیست، مجبورم به آینده فکر کنم .