رمان دستامو ول نکن | غزال گرائیلی کاربر انجمن نودهشتیا

[QAZAL]

پارت صد و نود و نهم

مهسان:

ـ توروخدا بزار من برم چند تا فحش بهش بدم ، دلم خنک بشه. بعد بخاطر این احمق چقدر با اون بنده خدا دعوا کردی.

چیزی نگفتم ، واقعا در مقابل کوهیار و کارایی که این اواخر انجام داده بودم ، شرمنده بودم. مهلا گفت :

ـ آخه پیمان هیچوقت اینجوری بی منطق رفتار نمیکرد. مگه اینکه واقعا زده باشه به سرش، من حتما با دایی صحبت میکنم بابت این موضوع.

گفتم :

ـ دیگه صحبت کردن ، فایده ای نداره. همه چیز تموم شده. دیگه نه میخوام ببینمش و نه صداشو بشنوم...ازش متنفرم....واقعا از دل خودم خجالت میکشم از اینکه بهش اعتماد کردم.

مهسان دستمو فشرد و گفت :

ـ نگران نباش ، تو تا الان چه چیزایی رو پشت سرت گذاشتی، اینم میگذرونی...نترس ما تا آخر کنارتیم.

لبخنید از روی دلگرمی زدم و دراز کشیدم تا استراحت کنم. مورفین هایی که بهم تزریق می‌کردن خیلی خواب آور بود...نزدیکای غروب بود که بیدار شدم تا برای اندوسکوپی معده برم...دیدم طبق معمول ، کوهیار دم در نشسته...رفتم کنارش نشستم و گفتم :

ـ چرا نیومدی داخل؟؟

ـ گفتم شاید اذیت بشی ، بیرون بشینم.

با شرمندگی نگاش کردم و گفتم:

ـ من که ازت عذرخواهی کردم کوهیار.

یهو برگشت سمتم و گفت :

ـ غزل من باید یه چیزی بهت بگم.

ساکت شدم و بهش نگاه کردم ، ادامه داد :

ـ ااا...پیمان...

تا اسمش و شنیدم گفتم :

ـ کوهیار من نمیخوام راجب این آدم دیگه چیزی بشنوم.

بلند شدم و همزمان با من بلند شد و گفت :

ـ ولی آخه...

پریدم وسط حرفش و با عصبانیت گفتم :

ـ دیگه اما اگر و ولی هم نداره. تموم شد . 

[QAZAL]

پارت دویست

با خنده بهم گفت:

ـ خیلی خب باشه، اینقدر عصبانی نشو!

با چشم غره بهش گفتم:

ـ نمیذاری که.

خندید و گفت :

ـ باشه ببخشید. بزار کمکت کنم بریم، نمیترسی که؟

گفتم:

ـ نه بابا. یعنی بیهوش میکنن دیگه ، فکر نکنم چیزیو حس کنم.

گفت:

ـ آره اما نگران نباش، من پیشتم...

با رضایت بهش لبخندی زدم و گفتم :

ـ میدونم...

با کمک پرستارها وارد اتاق شدم و دراز کشیدم تا بیهوشی اثر کنه.

 

تا سه روز تحت مراقبت بودم. بخیه دستامم باز کرده بودم . کوهیار حتی یه لحظه هم تنهام نمیذاشت ولی هر از گاهی که بهش دقت می‌کردم ، خیلی با گوشیش ور میرفت حتی مهسان هم متوجه این قضیه شده بود و حدس زدیم که شاید دوست دختری چیزی گرفته. بهرحال هر چیزی که بود ، به زودی متوجه می‌شدیم . ایشالا که براش خیر باشه و آدم درست سر راهش قرار بگیره . 

برگشتیم خونه. کوچه رو که نگاه می‌کردم ، خاطراتمون خیلی برام زنده میشد و بغض واقعا گلومو اذیت میکرد. واقعا چجوری باید فراموشش می‌کردم؟؟ ازش متنفر بودم اما در عین حال هم خیلی دوسش داشتم . ولی تو زندگیم از تنها چیزی که متنفر بودم این بود بدون دلیل و بدون هیچ حرفی دست از مهم ترین آدم زندگیت بکشی . کاش حداقل یه دلیل بهتر برام می آورد . 

با کمک بچها رفتم بالا و همسر آقای نامجو از قبل خونمون بود و برام سوپ حاضر کرده بود . با دیدن من گفت :

ـ الهی من برات بمیرم دختر، چقدر سرت بلا میاد!

لبخندی زدم و چیزی نگفتم. رو تنم پتو کشید و رو به مهسان گفت :

ـ مهسان جان ، این سوپ یکم دیگه جا میفته...هر موقع خواستین بخورین ، زیرشو خاموش کن.

مهسان بغلش کرد و گفت :

ـ دستتون درد نکنه خانوم نامجو ، خیلی هم زحمت کشیدین..

خانوم نامجو هم متقابلاً بغلش کرد و گفت:

ـ استغفرالله دخترم ، چه زحمتی! شما امانت خونواده هاتون به مایین...توروخدا مراقب خودتون باشین.

جفتمون ازش تشکر کردیم و بعدش باهامون خداحافظی کرد و رفت . کوهیار کنار چارچوب در وایساده بود و بعد رفتن خانوم نامجو رو به من گفت :

ـ غزل باهام کاری نداری؟؟ 

[QAZAL]

پارت دویست و یکم

گفتم :

ـ میخوای بری؟ ناهار و بمون پیش ما . 

کوهیار :

ـ نه مرسی باید برم پیش داداششم. غروب باز میام بهت سر میزنم.

لبخندی زدم و گفتم :

ـ مرسی کوهیار، این چند روز خیلی خسته شدی.

کوهیار همونجور که کفششو می‌پوشید گفت :

ـ تو حالت خوب باشه ، خستگی من مهم نیست.

بعدش باهامون خداحافظی کرد و رفت. مهسان گفت :

ـ بنظر من که داداش و اینا بهانه هست. فکر کنم یکی تو زندگیشه، گرچه به تو هم بنظر میاد که هنوزم حس داره.

با چشم غره نگاش کردم و گفتم:

ـ چرت نگو!

مهسان:

ـ باور کن غزل ولی خب چون میدونه که تو اون حس و بهش نداری ، بیخیال شده.

گفتم:

ـ بنظر منم یکی تو زندگیشه. خیلی اس ام اس بازی می‌کرد، منم متوجه شدم . 

مهسان اومد کنارم نشست و با لحن آرومی گفت :

ـ غزل نظرت چیه بهش یه شانس دوباره بدی؟ شاید دوسش داشته باشی. 

کوسن و براش انداختم و با تندی گفتم :

ـ همین که یه آشغال و قبلا دوست داشتم و عاشقش شدم برام کافی بود. دیگه دلم نمیخواد کسی و وارد زندگیم کنم. تنهایی از زخم خوردن بهتره . 

مهسان:

ـ رفیق تو هم تجربه کردی، مگه چند بار زندگی کردی که اینقدر خودتو سرزنش میکنی؟؟ اینا همه تجربه است. اینم مثل خیلی چیزای دیگه میگذره.

دوباره اشکم درومد و گفتم :

ـ مهسان من چجوری اون همه خاطره رو فراموش کنم؟؟ ازش متنفرم ولی از جلوی چشمام کنار نمیره.

مهسان بغلم کرد و گفت :

ـ چون زخمت خیلی تازست، زمان شاید همه چیز و حل نکنه اما برات کمرنگ تر میشه. فراموشش میکنی . 

[QAZAL]

پارت دویست و دوم

با پوزخندی گفتم:

ـ حالا فهمیدم امید ، آرزو اینا همش خیالات باطله...یادته وقتی داشتیم میومدیم جزیره چه خوابی دیدم ؟؟

مهسان لبخند زد و گفت :

ـ آره یادمه.

گفتم:

ـ فکر میکردم هیچوقت تنهام نمیذاره ، فکر می‌کردم مرد رویاهامو بالاخره پیدا کردم و هیچوقت دستامو ول نمیکنه اما منتظر یه فرصت بود تا زنش بیاد و بپره بغل زنش.

اشکامو پاک کرد و گفت:

ـ لیاقت تو رو نداشت غزل. خدا ایشالا خودش ، جوابش و بده. گرچه منم میتونم برم جوابشو بدم اما حیف که بهم اجازه نمیدی...

همونجور که اشکام و پاک میکردم ، گفتم :

ـ ولش کن ، بزار بره به درک.

  مهسان آهی کشید و گفت :

ـ برات سوپ میارم و بعدش میرم پیش مهدی. بعدش هم میرم سمت ساحل عکاسی .

گفتم:

ـ وایستا منم میام.

مهسان چشم غره ایی بهم داد و گفت :

ـ غزل لطفا چرت نگو. تازه مرخص شدی ، اصلا نمیذارم .

گفتم:

ـ بابا من تو خونه بشینم ، فکر و خیال منو میخوره. بزار خودمو به کار بدم...نترس حالم خوبه...فقط یه چیزی مهسا.

پرسید:

ـ چی ؟

ـ میتونیم لوکیشنمونو ببریم جای دیگه؟

با تعجب نگام کرد و گفت:

ـ کجا ببریم ؟

یکم فکر کردم، دلم نمی‌خواست دیگه از اون مسیر رد بشم و گفتم:

ـ چمیدونم ، سمت میکامال اونورا هم خیلی سرسبز و قشنگه و همین که من دیگه نمیخوام سمت اون ساحل عکاسی کنم.

مهسان مردد گفت:

ـ اونش که شدنیه ولی آخه درخت آرزوها که...

همونجور که بلند میشدم پریدم وسط حرفش و گفتم :

ـ اون درخت فقط یه افسانه است مهسان..من بیخودی خودمو گول میزدم. امید ، آرزو اینا فقط خیالات باطله.

مهسان با نگرانی نگام کرد و گفت:

ـ غزل اینجوری نگو لطفا. قرار نیست این قضیه نا امیدت کنه.

گفتم:

ـ ولی واقعیته. پس تو ترتیبشو بده...امروز و فعلا اونجا باشیم اما از فردا بریم لوکیشن جدید. من تو پیج هم اعلام میکنم تا مسافرا راحت تر پیدامون کنن.

گفت:

ـ باشه پس . 

[QAZAL]

پارت دویست و سوم

لباسمون و پوشیدیم و همینجور سرپا یکم غذا خوردیم و راه افتادیم سمت ساحل مرجانی.  اون مسیر اذیتم می‌کرد. تمام اون روزا رو برام زنده می‌کرد ، لحظاتی که واقعا دلم میخواست فراموشش کنم . خداروشکر سرمون اون روز هم خیلی شلوغ بود و خیلی وقت برای فکر کردن ، پیدا نکردم. حدود دو ساعت بعد مهلا اومد پیشمون و منم قضیه جابجا شدنمونو بهش گفتم . مهلا گفت :

ـ مطمئنی غزل؟؟ اما اینجا پاخورش بیشتر ها.

مصمم گفتم:

ـ آره مطمئنم. بابا سمت میکامال هم تقریبا شلوغه ، مسافرا برای خرید میان اونجا . 

مهسان هم به نشونه تایید سرشو تکون داد و مهلا گفت :

ـ باشه پس من به عرشیا و بقیه بچها میگم که بیان اینارو جابجا کنن.

مهسان با لبخندی بهش گفت:

ـ مرسی دمت گرم.

مهلا به عقب نگاه کرد و گفت :

ـ ازش خبری نشد؟؟

با تعجب نگاه کردم و گفتم :

ـ مگه قرار بود خبری بشه؟؟ تموم شد دختر.

مهلا :

ـ آخه همش منتظر بودم پیمان یه توضیح منطقی واسه این کارش داشته باشه. به داییم هم گفتم اونم میگفت که هر اتفاقی پشتش یه داستانی هست، اینقدر زود آدما رو قضاوت نکنین...

پوزخند زدم و گفتم :

ـ خب امیرعباس رفیقه صمیمیه پیمانه. انتظار نداری که بیاد بد دوستشو بگه !

مهلا سرشو انداخت پایین. مهسان نگاش کرد و گفت :

ـ بگو مثل اینکه چیزه دیگه ایی هم قراره بگی.

مهلا با شک به جفتمون نگاه کرد و بعد سرشو انداخت پایین و گفت:

ـ آره ولی راستشو بخواین با اینکه خودمم با پیمان قهرم و از دستش خیلی ناراحتم ، اما فکر میکنم اون هنوزم دوستت داره غزل.

بلند بلند خندیدم و رفتم تا دوربین و بزارم سرجاش که پشتم راه افتاد و گفت :

ـ غزل بخدا جدی میگم!

همون‌طور که به صورت عصبی می‌خندیدم گفتم:

ـ وای الهی مهلا، اصلا حال خندیدن نداشتم.

مهلا بعدش بی مقدمه گفت :

ـ غزل اونی که از پشت دم پل بغلت کرد ، کوهیار نبود...

یهو خندم خشک شد. مهسان هم با تعجب به مهلا نگاه کرد و گفت :

ـ یعنی چی؟؟

مهلا یکم مکث کرد و وقتی دید با تعجب نگاش می‌کنیم گفت:

ـ پیمان بود که اومد و نجاتت داد. برای اینکه به سر و پاهات ضربه ایی نخوره ، خودشو سپر تو کرد . مثل اینکه یه ور دست و پاهاش مثل اینکه آسیب دیده.