رمان دستامو ول نکن | غزال گرائیلی کاربر انجمن نودهشتیا

[QAZAL]

پارت صد و چهل و نهم

همونجور که از راهرو خارج میشدیم ، مهسان با چشم غره بهم نگاه کرد و گفت :

ـ زده به سرت؟؟؟اون دیشب تا حالا نیومد ، حالا هم بجا اینکه اون بیاد عیادت دوست دخترش، تو پا میشی میری خونش؟؟

با حالت شاکی گفتم:

ـ بابا نمیفهمی؟؟؟دلم شور میزنه. شاید واقعا اتفاقی افتاده باشه.

گفت:

ـ هیچ اتفاقی نیفتاده جز اینکه آقا پیمان احتمالا دوباره رگ خودخواهیش زده بالا.

نمیدونستم واقعا باید در جوابش چی بگم! بی حرف رسیدیم دم در بیمارستان و کوهیار در تاکسی رو برامون باز کرد تا سوار بشیم و آخر سر گفت :

ـ بازم بهت سر میزنم...

لبخندی زدم و گفتم :

ـ من خوبم کوهیار ولی بازم مرسی از اینکه حواست بهم هست‌

وقتی ماشین حرکت کرد مهسغا گفت :

ـ حالا تو هم اینقدر نسبت بهش گارد نگیر ، بنده خدا سعی داره خوبی کنه.

گفتم:

ـ بابا مگه نمیدونی پیمان چقدر روش حساسه؟! امیدوارم سر این قضیه که تو بغل کوهیار غش کردم، دوباره اعتمادشو بهم از دست نداده باشه.

یکم صداشو برد بالا و با عصبانیت گفت:

ـ ولم کن. هر انسان دیگه ایی جای کوهیار بود همین‌کارو می‌کرد، دیوونه ای؟؟ اینو اگه گفت بزن تو گوشش برگرد خونه . 

با اینکه دلم خیلی شور میزد تو اوج ناراحتی از حرفش خندم گرفت...تقریبا پنج دقیقه بعد رسیدیم شهرک. هنوز زمان اینکه بره رستوران نشده بود ، بنابراین بعد پیاده شدن از تاکسی مستقیم رفتم سراغ پیمان . خیلی خسته و کوفته بودم اما میدونستم اگه الان پیشش باشم ، تمام این خستگی ها از تنم بیرون میره . رفتم زنگ خونشو زدم اما طول کشید تا بیاد و در و باز کنه و یه چیز جالب اینجا بود از سمت اتاقش صدای ضبط خیلی بلندی میومد. هرچی در زدم ، در و باز نکرد و منم مجبور شدم از در پشتی وارد خونه بشم، آروم رفتم داخل و دیدم رو تخت نشسته و کلی کاغذ دور وبرش ریخته و خیره شده به ورقه های تو دستش. باورم نمیشد...من از دیشب تا حالا منتظر بودم اون خیلی راحت تو خونش نشسته بود و با موسیقی زیاد به یه سری کاغذ باطله خیره شده بود.

[QAZAL]

پارت صد و پنجاهم

اینقدر غرق رو ورقه ها بود که اصلا متوجه حضور من داخل اتاق نشد. رفتم و ضبط و خاموش کردم که باعث شد به سرعت برگرده سمتم...با تعجب نگام کرد و از جا بلند شد...انگار می‌خواست بیاد بغلم کنه اما خودشو کشید عقب و منصرف شد. نگاهش سرد بود و گفت :

ـ واسه چی اومدی؟؟

با بغض نگاش کردم و با تعجب هر چی تمام تر گفتم :

ـ پیمان...یعنی با اینکه وضع حالم و میبینی و بجای اینکه ازم بپرسی خوبم یا نه میگی چرا اومدی؟ اصلا از دیشب تا حالا کجا بودی؟ این ورقه ها چیه ؟

تو نگاهش هیچ چی نبود. انگار یه آدم دیگه جلوم وایساده بود، گفت :

ـ حالت خوبه دیگه ؛ دارم میبینم. دیشب هم به بهونه درخت آرزو رفتی پیش کوهیار که بعدش دوباره تو بغلش برگردی دیگه.

باورم نمیشد!! نمی‌تونستم حرفایی که داره میزنه رو هضم کنم. رفتم نزدیکش و با دست راستم صورتش و به صورتم نزدیک کردم و با بعضی که داشت خفم می‌کرد گفتم :

ـ پیمان، دیشب بهم چاقو زدن...تو دنبال چی میگردی؟ من از اونجا تا نزدکی رستوران رو پیاده اومدم. اون نزدیکیا هم کوهیار وایساده بود واقعا دیگه نتونستم تحمل کنم ، خیلی خونریزی داشتم...باور کن .

دستمو محکم پس زد و با صدای بلند گفت :

ـ اینم بهونه جدیدته دیگه...من گوشی ندارم چرا به گوشی مهسغا یا مهدی زنگ نزدی تا بیام دنبالت هان؟؟...دیگه تموم شد غزل خانوم...تا همینجا بود .

خدایا چی داشت می‌گفت ؟ چطور می‌تونست اینقدر راحت حرف بزنه و قضاوت کنه؟؟چطور می‌تونست اینقدر راحت پا پس بکشه؟؟ هیچ حرفی نداشتم که بزنم ، فقط بهش خیره شدم .

دستمو از صورتش کشید و بدون اینکه نگام کنه گفت :

ـ برو بیرون غزل. نمیخوام بیشتر از این دلتو بشکنم...برو..دیگه هم نمیخوام ببینمت .

اشکام امون نمیداد ، گفتم :

ـ یعنی اینقدر برات راحته؟ اینقدر راحت میتونی پا پس بکشی؟

چشماشو بست و به در اشاره کرد و با عصبانیت گفت :

ـ بهت گفتم برو بیرون ، نمیفهمی ؟ دیگه نمیخوام ببینمت.

با اینکه غرورم رو شکست اما دوسش داشتم، شاید حق داشت. اون دوباره بهم اعتماد کرده بود و من خرابش کرده بودم، گفتم:

ـ باشه میرم ولی الان تو عصبانی هستی ، شب بازم میام که باهم حرف بزنیم.

[QAZAL]

پارت صد و پنجاه و یکم

داشتم میرفتم از اتاقش بیرون که گفت :

ـ هیچ چیز دیگه بین ما عوض نمیشه ، بیخودی خودتو گول نزن، تموم شد . 

دست راستمو تکیه دادم به دیوار و آروم آروم از خونش میرفتم بیرون . پیمان حتی حرفامم نمی‌شنید. تو چشماش فقط خشم و کینه دیده میشد...یعنی اونقدر بدبین شده بود که فکر می‌کرد من پیچوندمش تا برم کوهیار و ببینم؟؟خدای من باورم نمیشه...دوباره سر و کله ی این پسر پیدا شد و زندگیمو بهم ریخت اما عقلم بهم میگفت که اگه کوهیار منو زودتر نمیدید احتمالا تا الان از خونریزی زیاد مرده بودم. بعلاوه اینکه به دور از کرم ریختن های زیادش ، واقعا انگار برای اینکه کمک حالم باشه دور و برم بود اما قلبم نمی‌فهمید و همش اونو مقصر میدید. در صورتی که می‌دونستم این‌بار پیمان که داره خیلی زیاده روی میکنه بدون اینکه گوش بده، قضاوتم میکنه و حتی نخواست تو سخت ترین لحظاتم کنارم باشه...

داشتم آروم آروم میرفتم سمت خونه که دیدم کوهیار دم در خونه با موتورش وایساده. با دیدن من دوید و اومد سمتم و دستم گرفت و گفت :

ـ غزل خوبی؟؟؟ رنگت چرا اینقدر پریده؟؟

و منم منتظر بودم تا دق دلیمو سر این بدبخت خالی کنم.رفتم سمتش و با دستام می‌کوبیدم به سینش و می‌گفتم :

ـ همش تقصیر توئه...نرفتی...ولم نکردی...من با پیمان حالم خوب بود ، دوباره اومدی گند زدی به زندگیه من...این‌بار واقعا منو پاک کرده..همش تقصیر توئه.

کل کوچه شده بود صدای من و گریه هام...کوهیار هیچ حرفی نمی‌زد و فقط سعی میکرد آرومم کنه. مهسان که از بالا صدامو شنید ؛ سریع خودشو رسوند دم در. نشستم رو زمین و ضجه میزدم. مهسان اومد سمتم و با استرس از حالم گفت :

ـ چیشده غزل؟؟؟بگو ببینم؟؟بیا بریم تو خونه . الان ملت جمع میشن اینجا.

همونجور که هق هق می‌کردم به کوهیار اشاره کردم و گفتم :

ـ از این بپرس...از این عوضی که مدام می‌پره تو زندگیم بپرس...

مهسان سعی کرد آرومم کنه و گفت :

ـ خیلی خب عزیزم ، آروم باش. درست میشه همه چی. بلند شو بریم تو خونه . پاشو زمین سرده...کوهیار کمکش کن...

با داد گفتم :

ـ به کمکش احتیاج ندارم. نمیخوام . 

[QAZAL]

پارت صد و پنجاه و دوم

و بدون اینکه برگردم وارد خونه شدم. تمام گریه هایی که از دیشب تو گلوم مونده بود و چند دقیقه پیش آزاد کردم...رفتم بالا و رو مبل نشستم و زانوهامو جمع کردم تو بغلم و گریه کردم...عین بچگیام که وقتی پدرم یا مادرم بهم اهمیت نمیدادن و مثل همیشه رهام می‌کردن ، الانم دقیقا همون حس و داشتمم. مهسان اومد بالا و در و بست و نشست کنارم و گفت :

ـ غزل توروخدا با خودت اینجوری نکن...نابود کردی خودتو. ببین تمام دستت می‌لرزه. یه چیزی برات درست کنم بخوری؟؟...ببین منو؟

سرمو بلند کردم و گفتم :

ـ مهسان حدسم درست بود ، فکر میکنه پیچوندمش تا برم کوهیار و ببینم...اصلنم به حرفم گوش نمیده.

مهسان با عصبانیت بلند شد و گفت :

ـ گو*ه خورده...مرتیکه عوضی. خب جای کوهیار هر کس دیگه ایی بود به یه آدم چاقو خورده که احتیاج به کمک داره ، کمک می‌کرد...این فازش چیه؟؟ بعد اینهمه وقت هنوز تو رو نشناخته؟؟ وقتی دوست داشتنتو بعد اینهمه مدت باور نکرده ، بنظرت ارزش اینو داره که اینجور بخاطرش اشک بریزی؟

گفتم:

ـ مهسان تو میدونی من چقدر دوسش دارم.

شونه‌امو نوازش کرد و گفت:

ـ خب معلومه که میدونم دیوانه‌ی من ولی دوست داشتن یه طرفه و از همه بهتر تو میدونی که سر اونی که فقط عاشقه چه بلایی میاد...

همینجور گریه می‌کردم. مهسان اومد کنارم نشست و گفت :

ـ غزل تو این رابطه بنظرم کسی که عاشقتر بود تو بودی...پیمان بابت گذشته اش هیچوقت از ته دلش نتونست بهت اعتماد کنه و قبول کنه که وارد یه رابطه جدید شده و ...

سکوت کرد ، بهش نگاه کردم و گفتم :

ـ و ؟

ادامه داد:

ـ و منتظر یه بهونه بود که خیلی سریع باهات تموم کنه.

گفتم:

ـ مهسان حالش خوب نبود، حتی توی چشمام هم نگاه نمی‌کرد. اصلا انگار اون پیمان من نبود. 

[QAZAL]

پارت صد و پنجاه و سوم

مهسان:

ـ غزل ، تو سخت ترین شرایطتت ، زمانی که دیشب همه دوستات کنارت بودن ، اون نبود. تو کل دیشب و امروز چشم به راهش بودی.

حرفاش درست بود ولی گفتم:

ـ یبار دیگه باید باهاش حرف بزنم، باید مطمئن بشم حرفایی که زده از ته دلش بوده.

گفت:

ـ باشه عزیزم ، اگه این باعث میشه که مطمئن بشی ، اشکال نداره...امشبم برو حرفاتو بهش بزن.

سرمو به نشونه تایید تکون دادم و رو مبل دراز کشیدم. مهسان پتو رو روم کشید و گفت :

ـ  ببینم دستت درد داره؟؟

تمام وجودم اونقدر درد می‌کرد که اصلا درد دستم حس نمی‌شد و گفتم:

ـ نه.

مهسان:

ـ داروتو میزارم رو میز ، اگه درد داشتی بخور . من دارم میرم اسکله برای عکاسی ، اگه حالت خوب نبود ، تلفن پیشمه. زنگ بزن تا بیام . 

لبخند تلخی زدم و گفتم:

ـ باشه...

سرمو بوسید و رفت.

حرفای پیمان ، نگاهاش همه تو مغزم رو دور تکرار بود و پخش میشد . آخه چرا اینقدر راحت تونست ازم دست بکشه؟؟اصلا عقلم نمیتونه این مسئله رو قبول کنه. پیمانی که قبل رفتنم اینقدر نگرانم بود،   تا همین دو شب پیش با عشق نگام می‌کرد، الان تبدیل به یه آدم سرد و بی روح شده باشه...شایدم حق با مهسان باشه ، شاید هیچوقت نتونست از صمیم قلبش بهم اعتماد کنه وگرنه چرا اینقدر اصرار داشت که اون شب تنها نرم تا درخت آرزو؟ بدبینی تو ذهنش ریشه کرده و به همین راحتی از دلش در نمیاد که اگه خودمو جاش بزارم یجورایی حق هم داره. بهرحال بزرگترین ضربه زندگیشو از عزیزترین کساش خورده اما تو اینهمه مدتی که باهم بودیم ، یعنی هنوز منو نشناخته بود؟؟ هنوز نفهمیده بود که چقدر دوسش دارم و حاضرم بخاطرش هرکاری کنم؟؟هنوز نفهمیده بود که وقتی بهش میگم دوسش دارم ، قلبم از شدت هیجان میخواد وایسته؟؟ یا هنوز نفهمیده بود وقتی فقط با خودشم تو هر حالتی که باشم میتونم آروم بشم؟؟

با کلییی سوال های تو ذهنم خوابیدم...

با درد دستم ، چشمامو باز کردم ، هوا تقریبا تاریک شده بود...بلند شدم و برقا رو روشن کردم..کپسول و از رو میز برداشتم و خوردم . به مهسان زنگ زدم و سر یه بوق برداشت:

ـ جانم غزل؟

ـ مهسان کجایی؟

[QAZAL]

پارت صد و پنجاه و چهارم

گفت:

ـ من با مهدی بیرونم عزیزم ، میخوای بیایم دنبالت یکم حال و هوات عوض بشه؟

نمی‌خواستم اوقاتشون و تلخ کنم و گفتم:

ـ نه خوش بگذره ، مهسان من میخوام برم رستوران پیش پیمان.

مهسان یه آهی کشید و گفت :

ـ باشه ولی حرفایی که بهت زدم و فراموش نکن غزل ، تو زندگی هیچکس ارزشش از خود تو بالاتر نیست...

چیزی نگفتم... مهسان ادامه داد :

ـ امشب جای مهدی یه نفر دیگه تو رستوران اجرا میکنه. شام سریعتر بیا خونه باهم باشیم.

گفتم:

ـ باشه، میبینمت.

گوشی و قطع کردم و رفتم لباس پوشیدم . فکرم درگیر حرفایی بود که میخواستم بهش بزنم . میخواستم بگم که ندونسته قضاوت نکنه و عشقمونو به همین راحتی خراب نکنه . میخواستم بگم با وجود اینکه تنهام گذاشت اما من هنوزم بی نهایت دوسش دارم. سوار تاکسی شدم و رفتم. رستوران مثل همیشه خیلی شلوغ بود. داخل و نگاه کردم اما بچها هنوز سر صحنه نیومده بودن...از امیرمحمد پرسیدم :

ـ امیرمحمد،  پیمان کجاست؟؟

یه نگاهی به دستم انداخت و گفت:

ـ سلام آبجی خدا بد نده.

سرسری گفتم:

ـ ممنون

گفت:

ـ والا یکی اومد پیشش ، رفته بودن سمت ماشینش...

با تعجب پرسیدم :

ـ کی بود؟

ـ نمیدونم آبجی. ندیده بودمش تابحال .

سریع گفتم:

ـ باشه مرسی...

رفتم پشت رستوران که پیمان همیشه اونجا ماشینش و پارک میکرد. همین‌جور تو فکر بودم و حرفایی که میخواستم بزنم تو سرم میچرخید که ناگهان یه چیزی دیدم که حس کردم قلبم از تپش وایستاد . هیچوقت فکر نمی‌کردم پیمان و تو همچین وضعیتی ببینم. با غرورم بازی کرده بود. کنار ماشینش یه دختره رو بغل کرده بود و اصلا متوجه من نبودن. حس کردم تمام هیجان و تمام تلاشی که میخواستم برای ادامه دادن این رابطه بکنم ، به یکباره محو شده بود.

[QAZAL]

پارت صد و پنجاه و پنجم

همینجور وایساده بودم و به صحنه روبروم خیره شده بودم. دیگه حتی گریمم نگرفت. دختره با دیدن من یهو سرشو بلند کرد. از چشماش شناختم ، فهمیدم همون دختری بود که اومده بود دم در خونه پیمان و اون شب تو رستوران، پیمان داشت باهاش جر و بحث می‌کرد. دختره با دیدن من خودشو کشید عقب و باعث شد پیمان برگرده سمتم. حتی تعجب نکرد از اینکه اونجا وایسادم. بازم با چشایی پر از سردی و خشم رو به من گفت :

ـ تو اینجا چیکار میکنی؟

نزدیکشون شدم و بدون اینکه به پیمان نگاه کنم رو به دختره دست دراز کردم و گفتم :

ـ منو شما آخر باهم آشنا نشدیم!

دختره به پیمان نگاه کرد و پیمان رو به من گفت :

ـ غزل تمومش کن لطفا.

اصلا بهش نگاه نمی‌کردم. دختره دستمو فشرد و گفت :

ـ من دنیام ، خوشبختم .

با شنیدن اسم دنیا ، گوشم تیر کشید. حدسم درست بود ، قطعا همون دختره بود، زن قبلیه خودش. سریعا از شوک درومدم و دستم و سمتش دراز کردم و به پیمان نگاه کردم و با یه لبخند گفتم :

ـ پس تو هم یه عوضی هستی مثل پدرت.

با تعجب نگاهم کرد و تو نگاهش این سوال بود که من از کجا فهمیدم ولی چیزی نپرسید. گردنبندی که روز تولدم بهم هدیه داد و از گردنم کشیدم و پرتش کردم رو زمین و همینجور تو چشماش زل زدم و گفتم :

ـ ممنون از اینکه بهم ثابت کردی ، بجای تلاش کردن و ثابت کردن،  باید دورت خط بکشم...

پیمان سرش پایین بود و چیزی نمی‌گفت. دنیا گفت :

ـ غزل تو داری..

پیمان دستشو برد بالا که دختره ساکت شد و چیزی نگفت. گفتم :

ـ امیدوارم تو هم یه روز همونقدر که قلبمو شکوندی ، قلبت درد بیاد و بشکنه و تقاص کاری که باهام کردی و پس بدی...ازت متنفرم...برو به درک

تو تک تک حرفایی که زدم ، سکوت کرد و یه کلمه حرف نزد اما با گفتن تک تک جملات من اشک ریخت.

[QAZAL]

پارت صد و پنجاه و ششم

رو گردنبند لگد کردم و اونا رو پشت خودم رها کردم و رفتم . خیلی عجیب بود ولی اصلا دیگه بغضی هم نداشتم ، انگار تمام احساسم خالی شده بود ، با خودم فکر کردم یه آدم چطور میتونه تو یه روز قید همه چیز و بزنه و اینقدر عوضی بشه؟! یا شایدم عوضی بود و من تو این مدت نشناختمش...تو این زندگی به هرکس اعتماد کردم ، به یه نوعی بهم ضربه زد اما ضربه ایی که پیمان بهم زد واقعا خیلی عمیق بود چون من چیزایی رو باهاش تجربه کردم که با هیچکس تجربه نکرده بودم ، تمام احساس و روانم و بهش امانت داده بودم اما خوب جوابمو داد . از همون اولم دلش پیش زن سابقش بود و حالا که دختره برگشت نتونست طاقت بیاره و منو با بهونه ی کوهیار از زندگیش پاک کرد و پرید بغل اون دختره. تو همین فکرا بودم که صدای کوهیار و از پشت سرم شنیدم :

ـ خیلی تو فکری؟؟ بهتر شدی؟

بدون اینکه برگردم گفتم :

ـ تعقیبم میکنی؟؟

خندید و گفت:

ـ اگه کتکم نمیزنی ، آره..

خندم گرفته بود. کوهیار دولا شد سمتم و گفت :

ـ بسم الله!! درست میبینم؟؟؟ تو داری میخندی دختر؟؟ زیادی آرومی. چیزی شده؟

وایستادم و با ارامش ازش پرسیدم :

ـ کوهیار یه سوال ازت بپرسم ، راستشو میگی؟

با تعجب نگام کرد و گفت:

ـ البته ، بپرس...

پرسیدم:

ـ فکر کن کسی که دوسش داری و با پارتنر قبلیش تو بغل هم ببینی، اون لحظه چیکار میکنی؟

کوهیار با تعجب گفت :

ـ این چه مدل سوالیه دیگه؟! مگه پیمان و با کسی دیدی؟؟

پوزخند زدم و گفتم:

ـ آره تو بغل زن سابقش.

با صدای بلند گفت:

ـ چی؟؟؟؟

چیزی نگفتم و رو شن نشستم. اونم بعد چند دقیقه کنارم نشست و با تته پته گفت :

ـ والا ...والا من...نمیدونم چی باید بگم؟؟اینکه پیمان چرا اینکار و 

پریدم وسط حرفش و گفتم :

ـ الان واقعا نمیدونم، حق با تو بود یا دوتاتون با هم نقشه داشتین که هر کس زودتر بتونه منو وابسته خودش کنه ، برندست..

با صدای بلندتر بهم گفت:

ـ غزل میشه چرت نگی؟؟ چرا باید همچین کاری کنم؟ بعدشم مگه خودت نمیدونی من از همون اول با این ارتباط خوبی ندارم ، همینطورم این با من...

گفتم:

ـ والا من بعد دیدن این صحنه و حرفای اون نمیدونم دیگه باید به کی اعتماد کنم؟ اصلا میتونم به کسی اعتماد کنم یا نه!