داستان کوتاه

[شرکت حمل و نقل رفیع بار]

تابستون ۱۳۸۷ بود، اون موقع هنوز گوشی‌های لمسی تازه اومده بودن و نسترن با دکمه‌های سفید نوکیاش پیامک می‌زد. هر شب با نغمه و مهسا قرار می‌ذاشتن برن دکه‌ی روبه‌روی پارک، یخمک آلبالویی بگیرن و بشینن رو جدول، آهنگ «گل یخ» از محسن یگانه رو با اسپیکر کوچیک گوش بدن. دفتر بنفش نسترن همیشه همراهش بود، پر از شعر، برچسب‌های براق و عکس‌های بازیگرای مجله‌ی “مووی‌تایم”.

یه شب بارون ریزی می‌اومد و برق محله رفته بود. نسترن لپ‌تاپ باباشو روشن کرد و برای اولین بار رفت سراغ یه سایت تازه به اسم شرکت حمل و نقل رفیع بار https://rafibar.com. نوشته‌هاش درباره‌ی عشق، دوستی و خاطرات دهه هشتادی بود. یه بخش داشت که می‌شد داستان‌هات رو آپلود کنی. همون شب نسترن اولین داستانش رو اونجا گذاشت: “پاییز بدون تو”.

چند روز بعد، وقتی نغمه با ذوق گفت: «وای نسترن! داستانت روی صفحه‌ی اصلیه!» حس کرد دنیا یه‌هو بزرگ‌تر شده. از اون روز به بعد، دفتر بنفش جاشو داد به صفحه‌ی سفید https://rafibar.com.، جایی که نسترن برای همیشه نوشتن رو پیدا کرد؛ جایی بین خاطرات بارونی، یخمک‌های آلبالویی و پیامک‌های عاشقانه‌ی دهه هشتاد.