هاگوارتز رمان رز وحشی | shirin_s عضو هاگوارتز نودهشتیا

[shirin_s]

پارت صدم

 

از راهرو خارج شده و وارد محوطه‌ تراس مانندی می‌شوند. رزا و دوروتی مات و مبهوت به اطراف می‌نگریستند‌. رزا باور نمی‌کرد. چیزی که می‌دید تابلوهای نقاشی نبرد گلادیاتورها را در نظرش زنده می‌کرد! فرهد چه در ذهن داشت؟ در میان افکارش صدای فرهد به گوش می‌رسد:

- خب، یه فرصت دیگه بهتون میدم. روح پاک کیه؟

رزا چشم از منظره‌ی رو به رو برداشته و به فرهد نگاه می‌کند. در عمر خود تا به حال کسی خبیث‌تر و بد ذات تر از او ندیده بود. فرهد نگاه از چشمان متحیر رزا می‌گیرد و به دو تیله‌ی سیاه و لرزان دوروتی نگاه می‌کند. بوی ترسش را از همان فاصله احساس می‌کرد.

چند تن از گرگینه‌های وحشی خوی در میدان پنجه بر خاک کشیده و انتظار می‌کشیدند. باقی هم دور تا دور حصار میدان ایستاده و سر و صدا می‌کردند. فرهد با سر به دوروتی اشاره می کند. دو سرباز بازوهای او را گرفته و با خود می‌کشند.

رزا و دوروتی مقاومت می‌کنند. رزا برای رهایی تقلا می‌کرد و فریاد می‌زد:

- نه، دوروتی؛ کجا می‌برینش. ولش کنین.

دوروتی نیز سعی می‌کرد دستانش را آزاد کند و نام رزا را فریاد می‌زد. رزا با تمام وجود سعی می‌کرد خود را آزاد کند. پیش چشمانش دوروتی را می‌بردند و او احساس می‌کرد آتش در خرمن وجودش انداخته‌اند.

دوروتی را از همان راهرو که آمده بودند می‌برند. اندکی بعد صدای او را از زیر پایش می‌شنود. به سمت نرده‌های سکو می‌چرخد و به دنبال دوروتی چشم می‌گرداند. پایین سکو نیز یک راهرو بود. دوروتی را از آنجا وارد میدان می‌کنند.

هر قدم که دوروتی به سمت میدان برمی‌داشت ضربان قلب رزا بالاتر می‌رفت. دوروتی تنها اشک می‌ریخت و به سربازهایی که دستانش را گرفته بودند التماس می‌کرد. رزا نیز گاه به خواهش و تمنا متصل می‌شد و گاه به ناسزا!

- خواهش می‌کنم هر کاری بگی می‌کنم. ولش کنید لعنتی‌ها.

دیگر اشک‌های رزا نیز بر صورتش می‌ریخت. سربازها دوروتی را به سمت میانه‌ی میدان هُل می‌دهند. پرت شدن دوروتی وسط میدان و حمله‌ی گرگ‌ها همزمان می‌شود با فریادی گوش خراش از رزا! رزا از عمق وجود "نه" را فریاد می‌زند. امتداد صدای فریادش همچون صدای ناقوس و آونگ در گوش گرگ‌ها می‌پیچد.

هرکس هر حال که هست دست بر سرش گرفته و پلک‌هایش را بر هم فشار می‌دهد! سربازها نیز رزا را رها کرده و دست بر سر می‌گیرند. رزا که دیگر پاهایش تحمل وزنش را نداشت بر زمین زانو زده و دست به حصار سکو می‌گیرد.

صدای ناقوس‌وار جیغ رزا در گوش‌های آنها می پیچد و تمامی آنها را به زانو درمی‌آورد‌! اندکی بعد تک تک دست‌هایشان را پایین می‌آورند. صدای جیغ ممتد پایان یافته اما هنوز همه گیج بودند. گویی کسی با چکش بر مغز سرشان کوبیده بود...

[shirin_s]

پارت صد و یکم

 

به دستور فرهد رزا و دوروتی را دوباره به همان دخمه‌ی زیر زمینی می‌برند. در ابتدای ورودی آنها را به داخل پرتاب کرده درب را قفل و زنجیر کرده و می‌روند.

رزا و دوروتی که توقع چنین حرکتی را نداشتند با شتاب به زمین می‌افتند و نمی‌توانند تعادل خود را حفظ کنند. رزا به سختی دست بر زمین می‌گذارد و نیم‌خیز می‌شود. بی‌خیال دست و زانوی دردناکش خود را به سمت دوروتی می‌کشد. 

فرهد به عمارت خود بازگشته بود طول و عرض اتاق را طی می‌کرد. نمی‌فهمید این چه اتفاقی بود که افتاد! احساس می‌کرد هنوز کمی سرش گیج است و تمرکز کافی ندارد. تصاویر دقایق قبل در ذهنش مرور می‌شود. با یادآوری آن لحظه سرش تیز می‌کشد. یک دست را به سرش گرفته و دست دیگرش را بند دیوار می‌کند...

در آن سوی مرزها نیز مارکوس یک دست را بر سر گرفته و با دست دیگر پشتی تخت سنگی‌اش را می‌گیرد. گونتر و توماس بلافاصله به سمت او می‌دوند:

- عالیجناب حالتون خوبه؟

نه، حالش خوب نبود. چند روزی می‌شد که حالش خوب نبود. درست از روزی که برج و باروی کاخش فرو ریخته بود. 

توماس صدا بلند کرده و خطاب به سربازان کنار درب می‌گوید:

- طبیب رو خبر کنید.

مارکوس سرش را رها کرده دستش را بالا می‌برد و با صدایی گرفته‌ می‌گوید:

- نه، نیازی نیست.

نیازی به طبیب نداشت. می‌خواست از جا برخیزد و به اتاقش برود. به محض بلند شدن از تخت سرش گیج رفته و مقابل چشمان سیاه شده بود. بلافاصله دست دراز کرده و تاج تخت را گرفته بود تا از زمین خوردن خود جلوگیری کند. خودش خوب می‌دانست این حالش تنها به خاطر مشغله‌ی ذهنی زیادی است که دارد.

مدتی بود که خواب به چشمانش نیامده بود. به کمک گونتر به اتاق خود بازمی‌گردد. گونتر کمکش می‌کند تا روی تخت بنشیند. توماس به جامی از خون وارد می‌شود و آن را سمت مارکوس می‌گیرد. مارکوس با دست جام را پس می‌زند و رو می‌گیرد. توماس زبان به اعتراض می‌چرخاند:

- عالیجناب چند روزی میشه که چیز درست حسابی نخوردید. شما ضعیف شدین. این خون تازه حالتون رو بهتر می‌کنه.

مارکوس بی حرف به پهلو و پشت به آنها دراز می‌کشد و چشمانش را می‌بندد و اعتنایی به حرف توماس نمی‌کند. گونتر جام را از او می‌گیرد و لب می‌زند:

- تو برو.

 

توماس با سر حرفش را تایید کرده و اتاق را ترک می‌کند و درب را پشت سر خود می‌بندد. گونتر کنار مارکوس می‌نشیند و دست بر بازویش می‌گذارد:

- مارکوس.

- می‌خوام برم مقبره!

ابروهای گونتر بالا می‌پرد. توان راه رفتن و نداشت و قصد مقبره کرده بود! 

- چطوری؟ با این حال؟

مارکوس چشم‌هایش را باز می‌کند، به سمت گونتر می‌چرخد و نیم‌خیز می‌شود و می‌گوید:

- باید برم اونجا.

گونتر به چشمان پرخروش مارکوس نگاه می‌کند. مصمم بود و هیچ‌جوره کوتاه نمی‌آمد‌. گونتر می‌دانست نمی‌تواند او را منصرف کند پس از فرصت استفاده کرده جام را به سمت او می‌گیرد و می‌گوید:

- پس باید این رو بخوری.

مارکوس چپ چپ نگاهش کرده و صاف می‌نشیند. نفسش را کلافه فوت کرده و جام را از دست گونتر می‌گیرد و یک باره سر می‌کشد.

[shirin_s]

پارت صد و دوم

 

چشمانش ‌را می‌بندد و اجازه می‌دهد مزه‌ی خون بر جانش بنشیند.

پس از آن به اصرار گونتر تا شب می‌خوابد و پس از غروب آفتاب با هم از کاخ بیرون می‌زنند. وقتی مقابل مقبره می‌رسند گونتر شگفت‌زده جلو می‌رود. از نزدیک به برگ‌های پیچک نگاه کرده و برگ‌ها را لمس می‌کند و می‌گوید:

- خدای من! اینجا رو ببین مارکوس! چرا اینطوری شده؟!

مارکوس آرام جلو می‌رود و کنار گونتر می‌ایستد. دستی بر برگ‌های سرخ می‌کشد و آرام می‌گوید:

- دفعه‌ی قبل که اومدم دیدم. انگار از وقتی با رزا به اینجا اومدیم اینطوری شده!

لا به لای برگ‌های سرخ و سبز چند برگ نظرش را جلب‌ می‌کند. جلوتر می‌رود تا از نزدیک ببیند. چند برگ زرد و چند برگ سیاه شده بودند! آرام و زیر لب زمزمه می‌کند:

- ولی این‌ها نبودن!

مات بر تن برگ‌ها دست می‌کشد. احساس می‌کند وقتی به آنها نگاه می‌کند چیزی در وجودش می‌لرزد! چرا باید سیاه می‌شد؟ نگاهش بین برگ‌های سیاه و سرخ جابه‌جا می‌شود. در نظرش هر چه که باعث سرخی برگ‌ها شده بود شدت یافته و این چند برگ سیاه شده بودند.

شاید یک نیرو یا انرژی شخصی بود که به انفجار و قلیان رسیده! و اما برگ‌های زرد... چه چیزی آنها را پژمرده کرده بود؟

همراه گونتر وارد مقبره می‌شود اما هنوز قسمتی از ذهنش همانجا، کنار پرچین مانده بود. مقابل مقبره می‌ایستند. دست‌ها را مقابل صورت بر هم می‌زند که چشمانش را می‌بندد. در دل جملات مخصوص را زمزمه می‌کند.

گونتر پس از ادای احترام چشمانش را باز می‌کند و به سنگ مقبره چشم می‌دوزد. چشمه‌ی باریک خون که از سنگ می‌چکید نگاهش را به خود جذب می‌کند. کنار سنگ زانو می‌زند.

تا به حال چنین چیزی ندیده بود! هیچ نمی‌فهمید. مقبره از آخرین باری که آمده بود کاملا دگرگون شده بود!