دلنوشته

[بانوی مهر بلور مهمان]

دندان طمع انتظار را کشیده ام
جهان بماند وبازی روزگارش از آن شما
حتی از آیینه هم انتظار انعکاس ندارم.
روحم را پایبند محدودیت جسم نمی کنم و
عمرم را به سکوی مرگ غول وزنجیر.
من رها میکنم سلامم را در نت های عاشقانه جانم
بی آنکه گوش تیز نگه دارم
سلامم را پاسخی خواهند داد.
تفاوت قلبم را دریافته ام
رفتار فیک مچاله اش میکند
بوی تعفن تلافی
روحم را به زندان جان می کشاند.
من برای ترمیم زخم های بی مهری
کشیده ام دندان طمع انتظار را.