رمان نقطه‌ی بی‌صدا | دیبا کاربر انجمن نودهشتیا

[نوشین]

پارت پنجاه 

رها تا اون لحظه بی حرکت ایستاده بود باگریه به سمت پله ها رفت

سام باصدایی پر ازدلهره 

ـ رها… جان، وایسا… یه لحظه وایسا.

رها با چشمانی پر از اشک فریاد زد:

ـ ولمممم  کن!

بی‌هیچ مکثی از کنارش رد شد، پله‌ها را بالا رفت، در اتاقش را محکم بست.

صدای کوبیده شدن در، مثل سیلی دوم در خانه پیچید.

 

هما که اشکش  بی صدا سرازیر شده بود ، پاهایش دیگر توان ایستادن نداشتند،بی هدف به سمت  نزدکترین صندلی رفت ونشست.دستهایش را روی زانو هایش گذاشت و خیره به جایی نامعلوم ،بی صدا گریست 

 

سام با گام‌هایی سریع و خشمگین به سمت هما رفت. صدایش می‌لرزید، اما فریاد می‌زد:

چیکار کردی تومامان …؟! چیکار کردی؟! 

دست بلند کردی روی دختر خودت ، همه چی رو ازش پنهون کردی… بعد… زدی‌ش؟

خیالت راحت شد؟!

داد می زد 

تا این بچه رو خاک نکنی ول‌کن نیستی نه؟!!!

 

چشمانش قرمز بود. نفسش سنگین شده بود. با صدایی پر از بغض و خشم ادامه داد:

این‌همه بهت گفتم، مامان…

رها باید بفهمه. باید بهش بگی.

تو هی گفتی دخالت نکن… دخالت نکن…

بفرما! دلت خنک شد؟

لهش کردی، مامان…

با خودخواهیات…

با این‌همه سال سکوت…

الان؟! الان باید بهش بگی اونم با این وضعیتش؟؟؟؟؟

 

هما سرش پایین بود، لب‌هایش می‌لرزید. اشک بی‌صدا روی گونه‌اش می‌ریخت. 

سام چشمانش پر از اشک بود:

چطور دلت اومد بزنیش؟؟چطور دلت اومد بچه خودت بزنی 

 

طاقت نیاورد و بی‌درنگ به سمت پله‌ها رفت، خودش را جلوی در اتاق رها رساند

 

سام پشت در اتاق رها ایستاد 

با صدای آرامی که سعی می کرد کنترلش کند

رها جان عزیز دلم درو باز کن 

صدای گریه رها می آمد جوابی نداد 

-قربونت برم درو باز کن باید باهم حرف بزنیم 

-ولم کنید حالم از همتون بهم میخوره 

سام نفس عمیقی کشید دلش پراز درد بود 

 

با خشم وارد اتاقش شد ، درو پشت سرش بست شماره‌ی جمشید رو گرفت  و به محض اینکه تماس وصل شد ، فوران می‌کنه:

 

—بابا!

(مکثی کوتاه، انگار نفسش بند اومده باشه)

به رها  چی گفتی؟ ها؟!

این همه سال سکوت کردی… سر هرچی گفتم  قول دادی 

نه تو‌گوش کن 

(مکث،صدای نفس نفس زدن ،سام بغضش می شکند)

 

تو اصلاً یه بار تو این سال‌ها بهش محبتی کردی ؟ یه بار گفتی دوستش داری؟ نه! نکردی…

اما حالا چی؟ حالا که نابودش کردی راحت می‌گی بهش گفتم؟!؟؟؟؟

(جمشید باصدای سرد وخسته )

 

—اون باید می‌فهمید…

 

 سام (فریاد می زنه )

 

—نه! نه اینجوری!

تو نمی‌فهمی بابا 

حالش رو دیدی؟ صدای شکستن‌شو شنیدی؟

تو فقط خودتو می‌بینی، همیشه همین بودی…(جمشید با خونسردی)

—من کاری نکردم، حقیقتو گفتم.

(سام با خشمی بی رحم)

 

—تو کاری نکردی بابا ؟! تو زندگیشو با همین بی‌تفاوتیات له کردی…

اون یه دختر حساسه ، دنبال یه تکیه‌گاه، بود همین مگه ازت چی خواست دنیا به اخر می رسید سکوت میکردی و حرفی نمی زدی  

 

بعد حالا، اینجوری، پرت‌ش کردی وسط یه حقیقت لعنتی؟!

 

(صدایش می لرزد اما محکم‌میگه)

 

—بس کن بابا…

رها گناه داشت حقش این  نبود  تقاص سالها بی رحمیت رو یه روزی می دی  

گوشی را قط کرد وپرت کرد سمت میز 

[نوشین]

پارت پنجاه ویک 

روی تختش نشست دستهایش را به سرش گرفته بود 

صدای برخورد و شکستن چیزی آمد 

با عجله به سمت در رفت 

صدا از اتاق رها بود داشت همه چیز را بهم می ریخت 

سام در زد 

 

رها، خواهش می‌کنم… درو باز کن. بذار بیام تو.

صدای شکستن‌ها بلندتر شد. دیوانه‌وار.

سام با دلشوره دستگیره را محکم چرخاند. بی‌فایده بود.

یک لحظه مکث کرد، بعد با ضربه‌ای محکم در را شکست و وارد اتاق شد

 

همه‌جا پر از خرده‌شیشه و تکه‌های شکسته‌ی وسایل بود.

سام نفسش را حبس کرد و وارد شد. نگاهش افتاد به رها با بدنی لرزان و گریان وسط اتاق نشسته بود،با تکه‌ای آینه‌ی شکسته در دست.

قدم‌به‌قدم، آرام و محتاط جلو رفت.

کنارش نشست 

سام با التماس گفت:

—رها جان خواهش میکنم 

اون آینه رو بده ب من 

 

رها دستش را محکم دور تکه آینه حلقه کرده بود. 

 

رها سرش را بالا آورد. چشم‌هایش سرخ و متورم بود، هق‌هق می‌کرد و لرز داشت.

تو چرا بهم نگفتی؟

سام با صدای لرزان :

می‌خواستم بگم… باور کن… ولی مامان هیچ‌وقت نذاشت، اون آینه رو به من بده بعد ش باهم حرف می زنیم 

رها با همان حال گریان

ولم کن،حالم از همه  از خودم بهم میخوره 

خسته م دیگه نمی کشم 

سام دستش را به آرامی جلو برد.

—می‌فهمم قربونت برم باور کن می‌فهمم… ولی این راهش نیست…

با لطافت، انگشتان لرزان رها را دور آینه باز کرد. آینه را گرفت و پرت کرد آن‌طرف. بعد بی‌هیچ حرفی، محکم بغلش کرد.

آروم باش نفسم 

تموم شد… من اینجام… آروم باش 

صدای هق هق رها توی بغل سام می پیچید ، شانه هایش از گریه می لرزیدن 

سام با بغض  نوازشش میکرد و صورتش را بوسید  و آروم  زمزمه میکرد:دردت به جونم‌ ،من پیشتم  تنهات نمیذارم 

رها لای هق هق گریه‌های خفه وگاهی بلندش، با صدایی بریده و‌ وپر از درد  حرف‌های جمشید را با هق‌هق و تکه‌تکه تعریف کرد. دست‌هایش می‌لرزید. سام انگار با هر کلمه‌ی رها ذوب می‌شد. چشم‌هایش پر از اشک شد.محکم تر رها را به سینه اش فشرد، انگار می خواست همه دردش را از تنش بیرون بکشد بی صدا اشک ریخت، نوازشش میکرد با گریه گفت :جان من ،رهای من آروم باش ،من پیشتم 

بعد ار چند دقیقه بازوی رها را گرفت با احتیاط کمکش کرد از زمین بلند شه

رها که هنوز گریه میکرد گفت:

میخوام تو اتاقم  باشم 

سام با مهربانی نگاهش کرد:

فداتبشم اینجا پرخرده شیشه است فردا میگم ناهید خانم بیاد اتاقت تمیز کنه ،و آرام به سمت اتاق خودش برد 

 

رها را آرام به سمت تخت برد، کمکش کرد تا دراز بکشد. پتو را تا زیر چانه‌اش بالا کشید و لب زد:

 

— الان میام عزیزم… دو دقیقه صبر کن.

 

با نگرانی از اتاق بیرون زد. از پله‌ها پایین دوید، مستقیم به سمت آشپزخانه رفت. کشوی کابینت را با عجله باز کرد، دستش میان جعبه‌ی داروها می‌لرزید تا قرص آرام‌بخش را پیدا کند. لیوان را از شیر پر کرد.

 

بی‌آنکه حتی نگاهی به هما، که روی صندلیِ گوشه‌ی سالن نشسته و در سکوت به فکر فرو رفته بود، بیندازد، به سمت پله‌ها برگشت.

 

نفس‌نفس‌زنان وارد اتاق شد. کنار تخت نشست. آرام سر رها را بلند کرد و گونه‌اش را نوازش کرد:

 

— قربونت برم… بخور اینو، حالت بهتر میشه.

 

قرص را به لب‌های لرزانش نزدیک کرد. لیوان را به آرامی جلو برد. رها با چشم‌های نیمه‌بسته، فقط یک جرعه‌ی کوچک نوشید،

رها دوباره به بالش برگشت. چشمانش را بست. هنوز بی‌جان بود، اما کمی از اضطرابش کاسته شده بود.

 

سام کنارش نشست،با لحن آرامی کفت: برم چشمبند تو بیارم راحت بخوابی 

رها بی حال و  فقط سری تکان داد 

سام با عجله به سمت اتاقش رفت  چشم بند را از کنار بالش برداشت  و نگاهش به داروهایش افتاد آنهارا برداشت وبه  اتاق برگشت 

چراغ را خاموش کرد.بی صدا کنار رها  نشست دستش را کرفته بود  وموهایش را نوازش میکرد پلکهای رها سنگین شد و بالخره به خواب رفت 

سام آرام صورتش را بوسید و بلند شد به سمت میزش رفت 

دلش پر از درد بود.

خیره به لپ‌تاپ، انگار هیچ‌چیز نمی‌توانست ذهنش را آرام کند.

نیمه‌شب بود. خانه در سکوت مطلق فرو رفته بود.

سام هنوز بیدار بود، و پشت میزش همچنان نشسته بود ،رها به خواب رفته بود و آرام شده بود 

اما این آرامش طولی نکشید.

[نوشین]

پارت پنجاه ودو

ناگهان رها با فریادی بلند از خواب پرید.

— نه …نه ….

 

نفسش بالا نمی‌آمد.رنگی به صورت نداشت نمیتوانست نفس بکشد  و تنش از شدت اضطراب می‌لرزید.

 

سام بلافاصله خودش را رساند و او را بغل کرد.

— رها… رهاجان ببین منو ، آروم باش… من اینجام…خواب دیدی 

 

اما رها نمی‌شنید. اشک از چشم‌هایش می‌چکید، نفس‌هایش تند شده بود، تپش قلبش بالا رفته بود. دست‌هایش به‌شدت می‌لرزید.

سام دست‌پاچه شده بود، دلش آشوب شده بود. با صدایی پر از ترس و اضطراب داد زد:

مامان… مامان بیا بالا!

 

در همان لحظه، صدای قدم‌های شتاب‌زده‌ی هما از پله‌ها بلند شد. با نفس‌نفس‌زدن در را باز کرد، هراسان پرسید:

چیشده سامی؟ چی شده مامان جان ؟

 

سام با صدایی بغض‌آلود و چشمانی پر از اشک فریاد زد:

زنگ بزن اورژانس! حالش خوب نیست مامان، پنیک کرده! داره خفه می‌شه!

 

هما چند لحظه خشکش زد. قلبش فرو ریخت. اما به‌جای تماس با اورژانس، با دست‌هایی لرزان شماره‌ی دکتر خیامی را گرفت.

— ایرج… رها حالش بده… نمی‌دونم چی شده، انگار پنیک کرده، زود بیا!

 

سام که از شدت اضطراب در حال انفجار بود، با فریادی آمیخته به خشم و گریه داد زد:

من گفتم به ایرج زنگ بزن؟!

 

هما با صدایی لرزان که تهش پر از ترس بود، فقط گفت:

اون دکترشه  پسرم 

چه فرقی می‌کنه؟

 

رها روی تخت افتاده بود، نفس‌های کوتاه و تندش شنیده می‌شد. چهره‌اش  رنگ پریده ،دستانش یخ کرده و بی‌رمق.

سام سریع به سمت پنجره دوید. آن را باز کرد تا هوای تازه وارد شود. برگشت، با عجله کنار رها نشست، آرام، اما صدایش پر از التماس بود:

عزیز دلم، آروم باش… نفس بکش… فقط سعی کن نفس عمیق بکشی، نترس… ببین من اینجام، من پیشتم… بیا، دست‌هامو بگیر…

 

اما رها توان نداشت. حتی برای بالا آوردن دست‌هایش. لرزش بدنش شدیدتر شده بود، نگاهش خیره، چشمانش پر از وحشت.

سام شانه هایش را گرفت صورتش را به صورت رها نزدیک کرد، با صدایی که از ته دلش بیرون می‌اومد، با چشمایی لبریز اشک، زمزمه کرد:

نترس رهای من… نترس جانِ من… من اینجام… نمی‌ذارم اتفاقی برات بیفته…

بیست دقیقه نگذشته بود صدای زنگ خانه آمد 

هما با عجله در را باز کرد:

 

 دکتر وارد شد با نگرانی و با قدمهای تند فوری به سمت پله راه افتاد. رها روی تخت به حالت خمیده نشسته بود،صورتش رنگ‌پریده، و دستانش بی‌رمق روی پاهایش افتاده بود. سام کنارش بود،دست‌های رها را گرفته بود و با دست دیگرش آرام پشتش را می‌مالید

 

ایرج کنارشان نشست و بی درنگ نبض رهارو گرفت؛

— عزیز م …رها، صدای منو می‌شنوی؟ نترس… این فقط یه حمله‌ست. الان درست می‌شه. قرار نیس هیچ اتفاقی بیفته باشه….

 

با مهارت و سرعت آمپول رو آماده کرد. آستین  تیشرتش را کمی بالا زد و به‌آرامی، بدون اینکه دردی بهش تحمیل کنه، تزریق کرد.سام کمکش کرد  که دراز بکشه. بالش رو زیر سرش جابه‌جا کرد.

ایرج با صدایی آهسته و گرم گفت

— خوبه نفس بکش… آروم، همینه… آفرین دختر قوی…. هنوز ضربانش بالا بود، دست‌هاش می‌لرزیدن و عرق سرد روی پیشانیش بود 

 

ایرج با اخم و نگاهی جدی رو به سام کرد:

— چی شده؟

 

سام، بی‌صدا، با چشم‌های پر اشک به رها نگاه می‌کرد. نفسش سنگین بود.جوابی نداد 

 

هما که کنار میز کار سام ایستاده بود ، با صدایی که میلرزید، گفت:

— یه‌کم با من  جرو بحثش شد… فقط… همین ا…

 

ایرج نگاهش را از هما برنمی‌داشت.

— چند بار گفتم این بچه بدنش  ضعیف شده طاقت استرس نداره؟ چند بار باید بگم تا باور کنین؟

 

 

نیم‌ساعت بعد، نفس‌های رها آرام‌تر شده بود. چشم‌هاش هنوز وحشت داشت ، بدنش  بی‌رمق.

 

سام کنارش نشسته بود، بی‌حرکت، نگاهش را از صورت رنگ‌پریده‌اش برنمی‌داشت.

 

ایرج دست روی شونه‌اش گذاشت:

— عزیزم حالش بهتر می‌شه …. نگران نباش ، مراقب باش  و پیشش بمون 

چون ممکنه امشب سردرداش شروع بشن. نترس… فوری قرصش رو بده و آرومش کن… همین

 

ایرج خداحافظی کرد. هما پشت در ایستاده بود.

[نوشین]

پارت پنجاه وسه 

سام برگشت. روی تخت نشست.

 

موهای خیس از عرق رها رو کنار زد و نوازش کرد، با زمزمه‌ای لرزان گفت:

— جانِ من… بخواب… من پیشتم…

 

هما جلو آمد.

— نمی‌خوام تنهاش بذارم، خودم پیشش می مونم 

 

سام سرش را بلند کرد. بغضی فروخورده در صداش موج می‌زد، اما محکم بود:

— امشب نه مامان… امشب به اندازه کافی عذابش دادی … امشب تو کنارش نباشی

، لطف کردی…

 

هما با حالی غمگین و سنگین، نگاهی به رها انداخت که نیمه‌هوشیار روی تخت دراز کشیده بود. لبش را به دندان گرفت، بغضش را قورت داد و آرام به سمت در رفت.

 

— اگه حالش بد شد، صدام کن… بیدارم.

 

سام نگاهش نکرد. صدایش خسته و پر از دلخوری بود، زیر لب گفت:

 

— مامان، برو بخواب.

در اتاق آرام بسته شد. 

 

سام آهی کشید، دست‌ بی رمق رها را توی دست گرفت، پتو را تا زیر چانه اش بالا کشید 

بعد آرام کنارش دراز کشید و چشم‌هایش را بست. پلک‌هایش سنگین بود اما دلش آسوده نه.

 

هنوز یکی‌دو ساعت نگذشته بود که تکان شدید رها بیدارش کرد. با ناله و چهره‌ای در هم کشیده از درد، به خودش می‌پیچید. دستش روی سرش بود، شقیقه‌هایش را فشار می‌داد و نفس‌های کوتاه و بریده‌ای می‌کشید.

سام با وحشت بیدار شد، کنارش نشست:

 

— رها… عزیزم…چیزی نیس الان قرصتو میارم ،آروم باش…

 

فوراً قرص را آورد، دستش لرزید اما خودش را نگه داشت. قرص را به لب‌های رها نزدیک کرد، آب را جلوی دهانش گرفت. رها با زحمت، آن را قورت داد.

 

اما هنوز چند دقیقه ای نگذشته بود که دستش را جلوی دهانش گرفت، چشمانش پر شد:

 

— دارم بالا میارم…

 

با عجله از تخت پایین آمد، تعادل نداشت. سام زیر بازوش را گرفت، کمکش کرد به سمت سرویس بره.

 

— نترس آروم باش ..من اینجام، تکیه کن به من…

 

روی لبه سرد روشویی خم شد .بدنش از شدت درد و تهوع می‌لرزید.

سام دستش را دور کمرش گذاشته بود.پیشانی اش را گرفته بود 

الان تموم میشه عزیزم ،نفس بکش اروم باش 

نفس‌نفس می‌زد، رنگش پریده بود.

— نفس بکش… تموم میشه عزیزم… من کنارتم.

 

رها که هنوز بالای روشویی خم شده بود، سرش رو بالا آورد. دست لرزونش رو جلو بینی‌اش گرفت.

چند قطره خون…

و بعد، رگه‌های تیره‌ و پیوسته‌ای که از بینیش سرازیر شد.

سام با وحشت فریاد زد:

— نه… نه… الان نه… لعنتی الان نه!

 

سریع دستمال کاغذی کنار روشویی رو کشید و جلوی بینیش گرفت سعی کرد بینی‌اش رو با ملایمت فشار بده.

— نترس رها… عزیز دلم، نترس، چیزی نیست، آروم باش، الان بند میاد … فقط نترس…

 

اما رها صدای سامو نمی‌شنید. از درد می‌لرزید، اشک می‌ریخت، بدنش می‌لرزید.

دست‌های لرزونش به دیوار تکیه داده بود، پاش دیگه طاقت وزن تنش رو نداشت. لیز خورد، ولی سام نگهش داشت.

— نترس من گرفتمت … نمی‌ذارم بیفتی… نفس بکش عزیزم… فقط نفس بکش…

 

پاهاش سُست شدن. خون از بینی‌اش پایین می‌اومد،

چونه‌شو خیس کرده بود.صدای بهم خوردن دندانهایش ازشدت لرز  به وضوح شنیده میشد 

سام با التماس توی گوشش گفت:

— تحمل کن… فقط یه کم دیگه… رها جونم فقط یه کم…

رها ناله‌ای از اعماق وجودش کشید.

— نمی‌تونم…سرم داره میترکه 

سام صورتش پر از اشک شد نمی‌تونست ببینه که این‌طور درد بکشه. توی دلش هزار بار خودش رو لعنت کرد. کاش می‌تونست یه ذره از اون درد رو بگیره، فقط یه ذره…

 

همزمان با یک دست، صورت رها رو تمیز می‌کرد، با اون یکی دست محکم گرفتش، بالاخره بند آمد،صورتش را شست 

و با همه‌ی وجود کمکش کرد سمت تخت برن.

نزدیک تخت، رها دیگه نایی برای حرکت نداشت. نفس‌هاش بریده‌بریده بود، لب‌هاش بی رنگ  بودن.

با زحمت خوابوندش روی تخت. کنار تخت نشست. با دست‌های لرزون، قرص رو برداشت، آب رو نزدیک لبش گرفت.

— بگیر عزیز دلم… فقط اینو بخور… خوب می‌شی… قول می‌دم…

رها با آخرین توان، قرص رو بلعید. اشک از چشم‌هاش جاری بود.

با صدایی شکسته، نفس‌زنان گفت:

— چرا من نمی‌میرم، سامی؟ چرا تموم نمی‌شه این درد لعنتی؟ 

سام بغضش ترکید، بی‌صدا گریه می‌کرد… اما اشک‌هاش روی صورت رها می‌ریختن.

[نوشین]

پارت پنجاه و‌چهار

خم شد. پیشونی رها رو بوسید. دستاش دورش حلقه شد. رها رو توی آغوشش گرفت، چسبوند به سینه‌اش، مثل یه پرنده‌ی زخمی، انگار می‌خواست تمام درد دنیا رو ازش دور کنه.

 

— من بمیرم برای مظلومیتت… بمیرم برای دردی که میکشی 

بمیرم برای قلب کوچیکی که این‌همه درد توشه…

 

رها بی‌جان  سرش روی سینه‌ی سام  بود. بدنش از تب می‌سوخت، چشم‌هاشو از شدت درد محکم بسته بود و دندون‌هاش از لرز بهم می‌خورد. هر از گاهی ناله‌ی خفه‌ای از بین لب‌هاش بیرون می‌اومد.

سام بازوهاشو دورش حلقه کرده بود، محکم، انگار که بخواد با آغوشش همه دردهای دنیا رو از تن رها بیرون بکشه. با بغضی که توی صداش می‌لرزید، توی موهاش زمزمه کرد:

— تموم می‌شه… قول می‌دم تموم می‌شه عزیز دلم… 

صورت رها  به سینه‌ی سام چسبیده بود و صدای پر ضربان قلبش رو می‌شنید.بیقرار ، قوی، تکرار شونده… مثل لالایی.

 

نفس‌های لرزونش کم‌کم آهسته شد. پلک‌هاش سنگین شدن. با آخرین رمق، دستش رو دور لباس سام جمع کرده بود 

سام با بغضی سنگین، سرش رو کنار صورت رها گذاشت.

رها همون‌طور توی بغلش، توی گرمای آغوشش، آروم‌آروم خوابش برد…

 

سام اما، بیدار موند. تا طلوع…

چشم به سقف، با قلبی پر از درد

 

 

هوا روشن شده بود نسیم‌ملایمی  از پنجره ‌نیمه باز پرده حریر را به آرامی تکان می داد 

 

رها  خوابیده بود. نفس‌هاش منظم شده بود،دست سام،دور شونه‌های رها حلقه شده بود. خودش هم، با چهره‌ای خسته و چشم‌هایی بسته، تو همون حالتِ بیداری ممتد، بالاخره از هوش رفته بود. هر دو، بی‌صدا  در خواب بودن 

 

در اتاق آهسته  باز شد 

هما قدم به قدم نزدیک شد. چشمش که ب تخت افتاد ، بغضی سنگین گلویش را فشرد 

رها،بی پناه و رنگ پریده در آغوش برادرش خوابیده بود .وسام … با چهره ای خسته و بازوانی که هنوز دور خواهرش حلقه کرده بود، مثل پناهی در برابر تمام دردهای دنیا 

بی‌صدا به سمت کمدو پتویی را برداشت .پتو را که روی سام نبود، با احتیاط رویش انداخت 

سپس لحظه‌ای کنارشان ایستاد. لبش را به پیشانی دخترش نزدیک کرد.

بوسه‌ای بی‌صدا زد. بعد هم گونه سام را بوسید، با دست لرزان موهایش را کنار زد.

 

زمزمه‌ای زیر لب گفت، شاید برای خودش،

— مراقب هم باشید… توی این دنیا، فقط همین‌همدیگه رو دارین…

 

آهسته عقب رفت، در را بست… و گریه‌اش را همان‌جا، پشت در، فرو خورد 

 

چند روز گذشته بود. خانه ساکت بود، بی‌رمق.

رها بیشتر وقتش را روی تختش می‌گذراند؛ بی‌حرف، بی‌حوصله. نه دانشگاه ،نه کتاب، نه طراحی ‌نهایی اش،نه حتی نگاه به گوشی. تنها چیزی که مدام تکرار می‌شد، نگاه‌های خیره‌اش به نقطه‌ای نامعلوم بود.

 

هما چند بار سعی کرده بود سر صحبت را باز کند، ولی جواب‌ها کوتاه بودند؛ “آره”، “نه”، “نمی‌دونم”.

فاصله بین مادر و دختر، حالا دیگر شکل دیواری خاموش به خودش گرفته بود. هما فقط از پشت در صدایش می‌زد:

— رها جان… چیزی می‌خوای؟

و صدای رها فقط یک “نه” بود، سرد و خسته.

 

سام… بیشتر شب‌ها تا دیروقت بیدار می‌ماند، چشم دوخته به صورت رنگ‌پریده‌اش، دل‌نگران هر تکان، هر نفس.

نیمه‌شب‌ها بلند می‌شد، پتو را مرتب می‌کرد، به پیشانی‌اش دست می‌زد که تب نداشته باشد، یا بی‌صدا از اتاق بیرون می‌رفت و دوباره با لیوان آب برمی‌گشت.

 

صبح یکی از همان روزها، کنارش روی کاناپه نشست. چند ثانیه سکوت کرد. بعد آروم گفت:

— می‌خوای بریم یه چرخی بزنیم؟فقط یه هوای تازه، یه کم رنگ.

 

رها نگاهش نکرد، فقط آهسته گفت:

— نه حوصله ندارم 

 

ساعتی بعد، دوباره تلاش کرد:

— می‌خوای برات یه کم کتاب بخونم؟ مثل قدیما یادته که ؟!!

 

باز هم جواب فقط یک «نه» بود. آرام، بی‌روح.

 

دلش می‌خواست کاری بکند، کاری بیشتر از این تماشای سکوت.

— رها… می‌خوای آخر هفته بریم ماسال ؟ الان هواشم عالیه ،فقط من و تو… اصلاً کسی هم نفهمه.

 

رها چشمانش را بست، با صدایی که بیشتر ناله بود تا پاسخ:

— داداش سامی… نمی‌خوام. نه.خستم 

 

سام سرش را پایین انداخت. نمی‌خواست اصرار کند. اما دلی که برای خواهرش تکه‌تکه می‌شد، آرام نمی‌گرفت

[نوشین]

پارت پنجاه و پنج

نیمه‌شب بود.خانه در سکوتی کامل فرو روفته بود ، آن شب، سکوت خانه سنگین بود. تنها صدای ساعت دیواری، فضای تاریک را می‌شکست. سام هنوز خوابش نبرده بود. روی تختش دراز کشیده بود ، نگران، با ذهنی پُر از فکر

 

ناگهان، جیغی از اتاق کناری بلند شد.

 

— بابااا… نزن! بابا نزن!

 

سام یکه خورد. با وحشت بلند شد، قلبش توی سینه کوبید. خودش را به تخت رساند. رها میان کابوس می‌لرزید، نفس‌نفس می‌زد، با دستان لرزانش هوا را پس می‌زد، انگار کسی را دور می‌کرد. دوباره فریاد زد:

 

— نزن… توروخدا نزن!

 

سام آرام اما با دلِ آشوب، دستش را جلو برد تا بغلش کند:

— رها… منم… من سامم…

 

اما رها با ترس خودش را عقب کشید. به حالت دفاعی جمع شد، دستانش را جلوی صورتش گرفت، به گریه افتاد:

 

— نه… نه… نزن… خواهش می‌کنم… توروخدا نزن…

صداش خفه بود، اما هر کلمه‌اش، مثل چاقو فرو می‌رفت.

 

سام ایستاد. قلبش آتش گرفت. چند لحظه فقط نگاهش کرد. بعد آروم، خیلی آروم، جلو رفت، نشست کنارش، دستانش را گرفت:

— رها… نگاه کن به من… خواهش می‌کنم… من سامم… داداشت… عزیز دلم…

 

رها چشم‌هاشو باز کرد. چند لحظه طول کشید تا تصویر روبرویش را شناخت. بعد مثل یک پر شکسته، افتاد توی بغلش. با صدایی بریده و پر از وحشت گریه کرد:

 

— توروخدا نذار منو برنه … داداش سامی… نذار بزنه… منو تنها نذار…

 

سام نتونست خودش رو نگه داره. بازوهاش رو دور رها حلقه کرد، بوسه‌ای به موهایش زد اشک‌هاش روی صورت رها چکید. با صدایی که می‌لرزید گفت:

 

— هیس تموم شد… تموم شد قربونت برم… دیگه هیچ‌کسی تورو نمیزنه دیگه نمی‌ذارم… دیگه نمی‌ذارم هیچ‌کس اذیتت کنه… من هستم…

 

رها بی‌صدا توی بغلش هق‌هق می‌کرد و سام فقط می‌لرزید… از خشم، از اندوه، از درد 

 

صبح ۱۹ خرداد بود. آفتاب گرمی  از لای پرده نازک به اتاق می‌تابید. رها روی صندلی در تراس نشسته بود، زانوانش را بغل گرفته بود و به  درختان حیاط خیره مانده بود. سام وارد اتاقش شد نگاهش به سمت در نیمه باز تراس رفت، آروم درِ تراس رو باز کرد. چشمش افتاد به رها که روی صندلی نشسته بود،

آرام جلو رفت. کنارش نشست و دستای یخ‌زده‌ی رها رو توی دستاش گرفت. لبخند زد، با لحن گرم و مهربونی که شبیه لالایی بود:

 

— نبینم اینجوری زانوی غم بغل کرده باشی، عشق من…

من امروز خیلی خوشحالم ، می‌دونی چرا؟

 

رها نفس کشید، اما نگاهش رو برنگردوند. صداش گرفته بود:

— نه… نمی‌دونم.

 

سام، با همون حالت، صداشو کمی کارتونی کرد،

— آقا لک‌لکه یه روز از تو آسمون

یه فرشته‌ی کوچولو رو آورد به خونمون

اسمش چی بود؟… آها، رها جون!

تا سامی یه خواهر داشته باشه، مهربون!

تولدت مبارک نفس من 

 

رها لبخند نزد. فقط پلک زد. فقط… اشک در چشماش جمع شد.

 

چند لحظه سکوت بود. بعد صدای لرزان رها:

 

— کاش… کاش هیچ‌وقت به دنیا نمی‌اومدم…

 

صداش شکست. بغضش ترکید. صورتش توی دست‌هاش رفت و صدای گریه‌اش بالا گرفت.

 

سام بی‌درنگ بلند شد، کنارش نشست، او را توی آغوش کشید. سر رها را روی شانه‌اش گذاشت، و با تمام وجود، با صدایی آرام، پر از عشق، گفت:

 

— نه… نه عزیز دلم… نگو اینو. تو همه دنیای منی، رهای کوچولوی من. من جز تو هیچ‌کسو ندارم…

من خودم برات بابا می‌شم… داداش می‌شم… خواهرت می‌شم… همه‌کسِ تو می‌شم… فقط نگو نمی‌خواستی باشی…

 

رها در آغوش سام گریه می‌کرد. شونه‌هاش می‌لرزید.

 

سام لبخندی زد، اشک‌هاشو با پشت دست پاک کرد و گفت:

 

— پاشو بریم پایین… مامان برات کیک گرفته. ترسید تو ناراحت بشی نیمد بالا،مامان دوستت داره، رها. باور کن.

 

رها، در حالی که هنوز اشک می‌ریخت، زمزمه کرد:

 

— مگه من اونو دوست ندارم ؟… تو و مامان همه زندگی منید چرا فک میکنه من دوسش ندارم ؟ … چرا این همه سال بهم دروغ گفت چرا ؟

 

سام پیشونی‌اش رو به پیشونی رها چسبوند. صدایش هم بغض داشت، هم اطمینان:

 

— چرا… قربونت برم،تو مامان خیلی دوس داری 

اگه مامان این همه سال سکوت کرد، اگه چیزی نگفت… دلیلش این نبود که دوستت نداشت…

فقط بلد نبود… بلد نبود چطوری نشون بده… ولی من می‌دونم، رها… می‌دونم که دلش باهاته…

 

رها سرش را پایین انداخت. اشک‌هاش بی‌صدا روی صورتش می‌چکید. سام، شونه‌هایش را گرفت، چشم در چشمش شد:

— پاشو بریم پایین… فقط چند دقیقه بخاطر من ..

رها با صدای پر بغض 

—حوصله ندارم  میخوام تنها باشم،

—رها خواهش میکنم اصلا نمیخواد حرفی بزنی اون پایین بی تو معنایی نداره

نکاهش پر از التماس بود 

آرام  بلند شد و دست رها رو با مهربونی کشید.

رها ولی همون‌طور بی‌رمق، هیچ‌چیز توی وجودش اشتیاق نداشت برای حرکت، برای پایین رفتن، برای روبه‌رو شدن

از روی صندلی بلند شد. بعد، با هم از تراس خارج شدن ، انگار تمام دنیاش توی اون قدم‌ها خلاصه شده 

از پله ها پایین آمدند 

 دست رها را هنوز گرفته بود و به سمت آشپزخانه رفتند.

 

هما سر میز نشسته بود. ساکت، با چشم‌هایی که انگار هزار تا حرف توشون قفل شده بود، به کیک ساده‌ی شکلاتی وسط میز زل زده بود.وشمع ۲۲سالگی رویش 

 

تا چشمش به رها افتاد، سریع از جا بلند شد. چند قدم جلو اومد. رها مکث کرد.

 

هما آروم، با دلی لرزون، رها رو بغل گرفت. بوی دخترش رو کشید، بوسه‌ای نرم روی موهاش زد:

 

— تولدت مبارک عزیزِ دلم…

تولد مبارک 

منو ببخش… بغضش اجازه حرف زدن نداد 

همیشه دوستت دارم همیشه 

 

رها فقط ایستاده بود. دست‌هاش بی‌حرکت کنار بدنش. بغضش مثل یه موج، صداش رو خفه کرده بود. فقط اشک بود که بی‌صدا می‌چکید.

 

سام که کنار در ایستاده بود، با صدایی خش‌دار، پر از بغض و دل‌خوریِ مهربون گفت:

 

— شماها نمی‌خواین این کیکِ رو بخورین؟

 

صدای هما ،بغض‌دار، با یه لبخند لرزون:

 

— منتظر بودم دخترم خودش بیاد… خودش کیکشو ببره.

 

رها بالاخره، خیلی آروم، به سام نگاه کرد. نگاهش خیس بود، اما انگار یه ذره، فقط یه ذره از اون تاریکی عظیم توی دلش، ترک برداشت…