رمان نقطه‌ی بی‌صدا | دیبا کاربر انجمن نودهشتیا

[نوشین]

پارت صدو چهل ونه 

رها بیدار شده بود.. چهره اش هنوز خسته و بی رمق 

صدای شیر آب و شستن ظرف از آشپزخانه می آمد 

آرام از تخت بلند شد و ازاتاق بیرون رفت 

رها کنار کانتر ایستاد و به امیر که مشغول شستن بود ، نگاه کرد

امیر متوجه حضورش شد 

-بیدارت کردم !!!صبحت بخیر.. دایی بهتری؟

-بهترم دایی 

با لحن شوخی‌گونه اما مهربان

-برو یه دوش بگیر..سرحال شی ،بیا ببین چه صبحانه ای برای مهمون ویژه م تدارک دیدم .

رها بی‌کلام به سمت سرویس رفت. چند دقیقه بعد، با موهای نم‌دار، پشت میز نشسته بود.

امیر بشقاب نیمرو را جلویش گذاشت:

/بخور عزیزم… یکم جون بگیری ..

رها با بی‌میلی چنگالی برداشت. اما چند لقمه نخورده، ناگهان گفت:

— دایی، من می‌رم لواسان.

هر جوری شده، سامو میارم خونه.

امیر لحظه‌ای مکث کرد، بعد با لحنی آرام ولی قاطع:

— نه فداتشم من خودم دارم می‌رم لواسان. ماشینتو هم بیارم. تو باید استراحت کنی.یه نگاه به خودت بکن …

رها (عصبی و بی قرار)

— دایی امیر … من نمی تونم اینجا بشینم و‌دست رو دست بذارم خودمم میام ..

امیردستش را گرفت . با لحنی آرام ولی قاطع:

— عزیز دایی الان بری اونجا، چی عوض می‌شه؟

جمشید نمی‌ذاره ببینیش. سام که نمیدونه تورفتی اونجا … خبر که نداره 

(مکث، بعد محکم‌تر)

— مگه نمی‌خوای سام برگرده؟

پس باید صبر کنی.بهت قول می دم زودتر بیارمش خونه امروز تو‌خونه بمون استراحت کن 

رها نفسش را با بغض بیرون داد. به نقطه‌ای خیره شد.

— نمی‌تونم فقط بشینم و صبر کنم…

— الان باید بتونی. چون اگه عجله کنی، ممکنه اون چیزی که دنبالشیم… دیگه هیچ‌وقت اتفاق نیفته.

(مکث)

— من می‌رم ماشینتو بیارم.

با هم تصمیم می‌گیریم. فقط امروز … استراحت کن، باشه؟

رها نفسش را لرزان بیرون داد. سرش را به نشانه‌ی موافقت تکان داد.

امیر دستی به شانه‌اش کشید، بلند شد، و به سمت در رفت.

 

•••

هوای پاک لواسان مثل کارت پستالی دل فریب  بود . امیر، از اسنپ پیاده شد چهره‌اش خسته‌ اما مصمم بود 

نگاهی به عمارت بزرگ و ساکت روبه‌رو انداخت . نفس عمیقی می‌کشد.

تنها چند قدم با ماشین رها فاصله داشت که صدای باز شدن در حیاط آمد ..

برگشت از میان درختان و مسیر سنگ‌فرش‌شده‌ی باغ، سام همراه نازی بیرون آمد 

سام، بی‌حالت و آرام. نازی، با لبخند رضایتی که نمی‌توانست پنهان کند دست سام را گرفته بود

از دیدن امیر، جا خورد. اخم در نگاهش دوید.

امیر چند ثانیه خشکش زد. بعد بی‌هوا جلو رفت

با بغض:

ـ … سامی!

سام ایستاد.

نازی بی‌قرار، دست سام را محکم‌تر گرفت.

امیر، حالا روبه‌روی سام، او را در آغوش کشید

 

ـ  تو این دو روز مردم و زنده شدم…

اما سام هیچ  واکنشی نشان نداد 

بعد از چند  ثانیه خودش را عقب کشید نگاهش سرد صدایش بی روح:

ـ تظاهر نکن که نگران من بودی …این همه گفتی خانوادمی  پس کوو؟؟ 

امیر جا خورد. چشم‌هایش لرزید.

امیر:

ـ چی می‌گی سامی؟ داری اشتباه می‌کنی… ما اصلاً نمی‌دونستیم مرخصت کردن… من اگه می‌دونستم

 

حرفش ناتمام ماند.

با خشم برگشت به نازی:

امیر (با فریاد):

ـ تو اینجا چه غلطی می‌کنی؟! به خانواده‌ت هشدار داده بودم دور و بر سام نبینمت!

 

نازی یک قدم عقب رفت، اما بلافاصله به بازوی سام چنگ زد.

می‌خواست چیزی بگوید که سام پیش‌دستی کرد.

ـ به تو ربطی نداره کی کنارمه.

(مکث. نگاه در نگاه امیر)

ـ وقتی همه‌تون ولم کردین، این کنارم بود.

و بی‌آنکه لحظه‌ای دیگر نگاه کند، همراه نازی به سمت ماشین رفت.

دست در دست

امیر، میخ‌کوب شد. نفسش بند آمد.

نگاهش به دستان قفل‌شده‌ی آن دو.

دست‌هایش مشت شدند. اشک در چشم‌هایش حلقه زد و بی‌صدا لغزید پایین.

[نوشین]

پارت صدو پنجاه 

شب  بلند پاییزی دلگیر بود ..رها 

روی مبل نشسته بود. تلویزیون روشن بود اما صدا نداشت تصویرها رد می‌شدند و او خیره مانده بود به هیچ‌جا.

فکرش فقط پیش سام بود.

صدای کلید و باز شدن در، او را تکان داد. با عجله بلند شد و به سمت در رفت.

رها(با اضطراب):

ـ دایی! سلام… چرا دیر کردی؟ چی شد؟ تونستی سامو ببینی؟

 

امیر بی‌هیچ کلامی در را بست.

کاپشنش را با حرکتی آهسته درآورد. خسته بود. خسته‌تر از آن‌که فقط از راه برگشته باشد.

چشم‌هایش قرمز بود.

امیر (با صدایی خسته):

ـ سلام عزیز دایی… ببخش. کارم  طول کشید…

رها (نگرانتر )نزدیک آمد؛

ـ  دایی …دیدیش؟ ؟

امیر مکث کرد.

سعی کرد نگاهش را ندزدد، اما نتوانست.

لبخندی محو، و فقط یک جمله:

ـ نه عزیز دلم… نشد.

رها آهی کشید. بلند، مثل صدای تهی شدن دل.

امیر بدون کلام اضافه‌ای، سرش را انداخت پایین و رفت سمت اتاق.

رها آرام رفت سمت آشپزخانه.

(بی رمق):

ـ دایی… شام گرم کنم برات؟

صدای امیر از حمام آمد:

ـ نه عزیزم… یه چیزی خوردم.

ساعتی گذشت. خانه در سکوت.

امیر با موهای نم‌دار از اتاق بیرون آمد.

رفت سمت آشپزخانه، کشوی کابینت را باز کرد، قرص مسکن بیرون آورد. لیوان آب برداشت.

دستش کمی می‌لرزید.

رها، کنار پنجره نشسته بود. زانوهایش را بغل گرفته بود.

سرش را تکیه داده بود به شیشه. نفس‌هایش روی شیشه بخار می‌دادند.

امیر لحظه‌ای ایستاد. نگاهش کرد.

دلش شکست. همان‌جا، بی‌صدا.

امیر (آهسته)؛

ـ چرا نخوابیدی عزیز دایی…

رها (همانطور که از پنجره چشم بر نمی داشت):

ـ خوابم نمیاد.

(مکث)

بی‌مقدمه گفت:

ـ فردا بریم… باهم. سامو بیاریم خونه.

امیر نفس عمیقی کشید. سرش را پایین انداخت. انگار کلمات توی گلویش گیر کرده بودند.

امیر:

ـ رها جان…

به زور که نمی‌شه

یادت نرفته که دکترش چی گفت… فقط یه کم دیگه صبر کن.دندون رو جیگر بذار 

بهم اعتماد کن…

 

رها خواست چیزی بگوید. دهان باز کرد. اما انگار کلمه‌ای نمانده بود.

فقط نگاهش کرد.

بی‌صدا.

بی‌اشک.

ولی شکست خورده.

 

امیر برگشت. رفت سمت میز. اما دلش هنوز پیش آن نگاه مانده بود.

و در دلش، هنوز صدای سام می‌پیچید:

«اون کنارم بوده… نه شماها.»

[نوشین]

پارت صدو پنجاه ویک 

نیمه شب 

سکوت خانه سنگین بود.

نور کم‌رنگ آباژور گوشه‌ای از پذیرایی را روشن می‌کرد.

امیر، روی کاناپه نشسته بود. چشم‌هایش قرمز. دست‌ها مشت.

هق‌هق‌هایش خفه و بریده بود… انگار نفس کم آورده باشد.

رها  از خواب بیدار شد.

اول، گیج نگاه کرد. صدایی که شنیده بود خواب بود یا واقعیت؟

اما نه… دوباره همان صدای خفه.

آرام بلند شد.

بی‌صدا به سمت پذیرایی رفت.

همین که کنار امیر رسید، با چهره‌ی شکسته و خم‌شده‌ی او روبه‌رو شد.

ترسید 

رها (اهسته،نگران):

ـ دایی جون؟ چرا اینجا نشستی؟

خواب بد دیدی؟

 

امیر یکه خورد. سریع اشک‌هایش را پاک کرد، اما صداش لرزید.

ـ نه… نه عزیز دلم… ببخش…

(نفسش بریده بود)

ـ نمی‌خواستم بیدارت کنم…

رها سریع رفت و لیوان آبی برایش آورد..

کنارش نشست.

و ناگهان، امیر او را در آغوش گرفت.

محکم. انگار تنها تکیه‌گاهش همین دختر باشد.

 

امیر نفس‌نفس‌زنان، بین هق‌هق‌های بی‌صدا:

ـ ببخش عزیز دلم… ببخش دایی‌تو…

رها (وحشت زده،بغض کرده ):

ـ دایی… داری منو می‌ترسونی…

چیزی شده؟… بگو.

امیر چیزی نگفت. فقط سرش را نزدیک گوش رها آورد.

صداش شکست، مثل کسی که از تهِ دل سوخته:

ـ نه فداتبشم… نه عزیز دلم…

فقط یه‌کم دلم گرفته…

 

رها فقط پلک زد.

اشک، بی‌صدا از چشم‌هاش چکید.

برای اولین‌بار حس کرد که شاید  امیر از اون چیزی که فکر می‌کرد،تنهاتر است .

دو روز گذشته بود.

رها بی‌قرارتر از همیشه، آرام نمی‌گرفت. به امیر قول داده بود که صبر کند…

اما نمی‌توانست.

همه‌ی زندگیش سام بود. نمی‌توانست بی‌تفاوت بماند.

بی‌آنکه امیر بفهمد، به دکتر خیامی پیام داده بود و از او تاریخ ویزیت سام را گرفته بود.

 

حالا، در لابی بیمارستان ایستاده بود.

هوا سرد بود، اما کف دست‌هایش عرق کرده بود.

نگاهی به گوشی‌اش انداخت؛ پیام ایرج روی صفحه بود:

«رها جان،سه شنبه ساعت ۱۱وقت باز کردن بخیه هاش»

گوشی را در جیبش گذاشت.

دلش هزار تکه بود. نمی‌دانست به چه امیدی آمده… فقط دلش می‌خواست او را ببیند.

در شیشه‌ای لابی باز شد.

رها ناخودآگاه سر بلند کرد…

سام، با نازی وارد شد.

چند ثانیه طول کشید تا مغزش بفهمد که واقعاً نازی همراهش است.

نازی با کاپشن سبز و بوت مشکی، دستش را توی بازوی سام انداخته بود.

لبخند رضایت‌آمیزی روی لب داشت… آن‌قدر مطمئن، آن‌قدر بی‌رحم که نفس رها را برید.

 

رها چند قدم به سمت‌شان برداشت.

با صدایی که لرزشش را نمی‌توانست پنهان کند:

— داداش… سامی؟

 

سام ایستاد.

سرش را به آرامی به سمت رها برگرداند… فقط یک نگاه.

سرد. خالی. بی‌حس.

 

بعد، نگاهش را برید.

انگار نه دیده، نه شنیده.

 

رها بغضش را قورت داد. جلو رفت.

دستش را بالا آورد تا دست سام را بگیرد…

اما سام سریع عقب کشید.

با صدایی آرام، اما پر از مرز و دیوار:

— برو کنار.

رها ناباورانه:

— سامی… منم… رها… خواهرت.

سام لبخند تلخی زد. سرش را کمی خم کرد و گفت:

— خواهـرر؟؟؟؟

(مکث کوتاه)

— من خواهری ندارم.

رها انگار تمام دنیا روی سرش خراب شد. اشک‌ها از چشم‌هایش ریختند، بغضش ترکید:

— چی داری می‌گی؟… چی بهت گفتن؟ می‌دونی این چند روز چی کشیدم؟ می‌دونی چقدر نگران  حالت بودم؟

 

سام ابرو بالا انداخت. صداش خشک و سنگی بود:

— حال من… دیگه به تو ربطی نداره.

— اونایی که گفتن خانواده‌من، فقط اسمشو داشتن. تو از همشون بدتری.

— دلسوزیِ دروغین  تو، از همه‌ی اونا تهوع‌آورتره.

رها هق هق می‌زد. نفسش بند آمده بود:

— نه… نه این تو نیستی که داری این حرفا رو می‌زنی…

نازی بالاخره سکوتش را شکست. پوزخند زد و گفت:

— بریم عزیزم.

(با طعنه) ارزش نداره خودتو واسه این مظلوم‌نماها عصبی کنی…

سام هیچ نگفت.

برگشت. همراه نازی به سمت آسانسور رفت 

رها ایستاده بود.

تنها. خرد شده.

هق‌هقش بلندتر از قبل شده بود.

می‌لرزید.

[نوشین]

پارت صدو پنجاه و دو 

مردم از کنارش رد می‌شدند… اما دنیا برای رها،همان جا ایستاده بود …

 

صدای قدم‌های مردم در راهرو بیمارستان، برای رها فقط یک نویز بی‌معنا بود.

دست‌هایش سرد شده بودند، اما گونه‌هایش هنوز از اشک داغ بود.

 

چشمش به در خروجی افتاد.

نفسش گرفت.

یک لحظه ایستاد… اما بعد، بی‌هدف به سمت در دوید.

 

درِ شیشه‌ای که بسته شد، انگار کل جهان هم پشت سرش بسته شد.

 

با دست‌های لرزان سویچ  را از ته کیفش بیرون کشید، در ماشین را باز کرد، نشست پشت فرمان.

سکوت مطلق.

چند ثانیه فقط به روبه‌رو خیره ماند. پلک نمی‌زد.

و بعد، بی‌هوا شروع به گریه کرد.

گریه‌ای بی‌صدا که تبدیل به هق‌هق‌های گسسته شد.

 

دکمه‌ی استارت را زد.اما پایش روی پدال نرفت.

 فقط گریه کرد، بعد…

دنده را جا زد، پا را روی گاز گذاشت.

بی‌آن‌که مقصدش را بفهمد، فقط می‌رفت… می‌خواست دور شود… خیلی دور.

از آینه‌ی عقب، نمای بیمارستان کوچک و کوچک‌تر می‌شد.

انگار گذشته‌اش را جا گذاشته بود و می‌رفت تا خودش را در جایی دفن کند.

..

در امتداد جاده، آسمان ابری و سنگین شده بود.

برگ‌های پاییزی از روی آسفالت بالا می‌پریدند و در باد می‌رقصیدند.

رها صدای گوشی را که برای چندمین بار زنگ خورد، نادیده گرفت.

اسم امیر می‌آمد، اما حتی نگاهش هم نکرد.

رد شد، رفت، بی‌پاسخ… بی‌هیچ فکر مشخصی.

کم کم هوا داشت تاریک می شد که به ساحل رسید.

جاده‌ی خلوت شمال، بوی نم و خزان… همه چیز مثل خودش سرد و تنها.

ماشین را کنار زد.

پیاده شد.

قدم زد به سمت ساحل.

 

هوا سرد و ابری  بود و دریا مواج ، موجها مثل دستهایی بی احساس می‌خوردند به ماسه و برمی‌گشتند.

رها ایستاده بود.

تنها.

با چشم‌هایی خسته، صورت کبود از گریه، و دستی که هنوز کمی میلرزید.

آرام نشست.

زانوها را بغل گرفت.

پیشانی‌اش را روی آن‌ها گذاشت.

و دوباره… گریه.

نه از چشم، از جان.

 

بغضش شکست…

حرف‌های سام در ذهنش تکرار می‌شد:

-خواهرم ؟! من خواهری ندارم …

-از همه شون بدتری…

سرش را بلند کرد.

نگاهش به دریا بود، صدایش می‌لرزید، فریاد زد.

صدا اما، در میان موج‌ها گم می‌شد

-من چیکار کردم که انقدر از من متنفری؟!

-از کی بدترم ؟؟هاااا بگوووو 

-کجای راه رو اشتباه رفتم ؟!جواب بده لعنتی..

اشک‌هایش بی‌وقفه می‌آمد.

داد می‌زد، رو به دریا.

دست‌هایش در ماسه فرو رفته بود.

-چرا فکر کردی مظلوم نمایی می کنم؟؟

-کَی من شدم دختر مطلوم نما؟؟هاااان کی …بگوووو

هق‌هق می‌کرد، نفس‌نفس…

و زیر لب، با صدایی شکسته، بریده بریده زمزمه کرد:

-لعنت به تو نازی…

-لعنت به تو که برادرم ازم گرفتی …

موج‌ها می‌کوبیدند.

ساحل پر از صدای گریه‌اش شده بود…

و او، آن‌جا،

تنها

می‌لرزید

[نوشین]

پاره صدو پنجاه و‌سه 

امیر بی‌قرار در اتاق راه می‌رفت. برای چندمین‌بار شماره‌ی رها را گرفت.

هیچ پاسخی.

نگاهش به صفحه‌ی خاموش گوشی ماند.

گوشی را روی میز پرت کرد.

زیر لب:

ــ کجایی رها؟ کجایی لعنتی…

 

دوباره گوشی را برداشت. با عجله شماره‌ی سمیرا را گرفت:

 

ــ سمیرا!

ــ رها پیش تو نیست؟ زنگ نزده بهت؟

(مکث. صدای نگران سمیرا از آن‌طرف)

ــ نه… طوری شده؟

ــ از صبح غیبش زده… گوشی‌شم جواب نمیده 

سکوتی سنگین افتاد. سمیرا فقط گفت:

ــ اگه خبر شدی به منم بگو…

امیر تماس را قطع کرد. سریع شماره‌ی دیگری را گرفت:

ــ الو… عمه ، سلام.

میگم  رها نیمده اون طرفا؟ یا تماس نگرفته 

(صدای پشت خط، مهناز نگران)

ــ نه امیر جان… طوری شده ؟ 

ــ هیچی عمه… فقط اگه اومد اونجا خبر بده… فعلاً.

 

گوشی را پایین آورد. ذهنش از کار افتاده بود. هرجا ممکن بود سر زده بود.

 

بی‌هوا سویچ را برداشت و از در بیرون زد.

استارت ماشین را زد، از پارکینگ خارج شد.

در مسیر به سمت خانه‌ی رها بود که ناگهان فکری مثل برق از ذهنش رد شد.

ایرج.

 

بلافاصله تماس گرفت. چند بوق، تماس وصل شد.

 

ــ الو، سلام دکتر… مزاحم شدم…

یه سؤال داشتم 

رها با شما تماسی نگرفته؟ یا نیومده پیشتون؟

 

مکث کوتاه. بعد صدای متین ایرج:

ــ سلام امیر جان… نه، تماس نه، ولی…

دو روز پیش یه پیام داده بود.

تایم ویزیت سام رو خواست. منم فرستادم براش.

 

انگار قلب امیر ایستاد. صداش لرزید:

 

ــ چی؟ کی بود وقتش؟

ــ امروز. صبح. ساعت یازده.

 

نفس امیر برید.

ــ ای وای … وای نه…

 

ایرج حالش بد شد:

ــ امیر؟ چی شده؟ رها حالش خوبه؟

ــ خراب کردی دکتر… خراب کردی…. فک نکنم دیگه خوب باشه 

 

ــ من؟ من فقط وقت رو گفتم…

ــ نباید می‌گفتی!

از صبح تا حالا گوشیش … جواب نمی‌ده…

 

ایرج زیر لب به خودش لعنت فرستاد.

ــ اگه خبری شد، حتماً بهم بگو… خواهش می‌کنم.

 

امیر تماس را قطع کرد.

دستش محکم روی فرمان.

پایش را روی گاز فشار داد.

فرمان را پیچاند.

و مسیر را عوض کرد.

مستقیم به سمت لواسان.

 

ماشین امیر با ترمز شدیدی جلوی عمارت ایستاد.

نگاهی به اطراف انداخت 

 هیچ اثری از ماشین رها نبود..

نفسش برید، باور نمی‌کرد.

ــ خدایا ..کجا رفته ….

در را باز کرد و از ماشین پیاده شد.

تند، عصبی، 

رفت سمت در ورودی.

زنگ در را پشت سر هم فشار میداد 

ــ وا کنین! واااااا کن لعنتی!

این‌بار لگد.

محکم با پا

در باز نمی‌شد.

باز هم لگد زد.داد می زد:

_باز کنید لعنتی میشکنم درو …

صدایش در محوطه پیچید.

چند ثانیه بعد، صدای باز شدن در از داخل آمد.

مثل ببری خشمگین وارد حیاط شد و خودش را به ورودی رساند 

صدای قدم‌هایش روی پله‌ها می‌پیچید.

از سالن رد شد.

نازی را دید که از پله ها پایین می آمد با فنجانی در دست.

تا چشم امیر به او افتاد، یک‌ثانیه نگذشت،

با تمام قدرت ،یک سیلی محکم خواباند بیخ گوشش…

 

فنجان از دست نازی افتاد. صدای شکستن چینی روی سنگ.از ترس نزدیک بود بیفتد اشکهایش جاری شد عقب تر رفت امیر فریاد پر از خشمی  زد:

ــ رها کجاست؟ چی بهش گفتی؟! حروم‌زاده‌ی کثافت!

نازی مات بود، ترسیده، بی‌حرکت.

چیزی نمی‌گفت.

جمشید  وشهره سراسیمه جلوتر آمدند 

جمشیدبا صدایی تحکم:

-همینجوری سرتو انداختی پایین.. چی میخوای کسی اینجا نیس اشتباه اومدی 

امیر با خشم یه قدم بسمت جمشید رفت داد زد:

-هیچی نگو .همه این آتیشا زیر سر تو بیشرف …

هواس امیر به سمت پله ها رفت که سام پایین می آمد 

امیر برگشت سمت او.

رفت نزدیک.

با تمام توانش فریاد زد:

ــ چیکار کردی باهاش؟! هاااا؟!

سام متعجب نکاهش کرد:

-چی میگی …چه خبره اینجا 

امیر به سمتش خیز برداشت یقه سام رو گرفت:

صدایش می لرزید داد می زد  .اشکهایش سرازیر شده بود 

-رها کجاست؟ چی گفتی بهش که از صبح غیبش زده؟!

-بی انصاف خواهرت بود گول این پست فطرت خوردی؟؟

با تو‌ام جواب بده …..

سام حرفی نمیزد اما نگاهش لرزید ..

ــ امیر که صدایش با گریه بود:

-دعا کن ... رها صحیح و سالم باشه 

به روح هما قسم یه تار مو ازسرش کم‌بشه 

خودم قبرت  میکنم …

یه لحظه دست بالا برد، انگار می‌خواست بزنه تو صورت سام.

اما وایساد.

نفس نفس می‌زد.

چشماش پر اشک، اما گوی آتش بود .

فقط دعا کن سالم برگرده…

 

یقه‌اش رو ول کرد. عقب رفت.

به نازی نگاه کرد.

با صدایی لرزان و پر از نفرت:

-آشغال پست فطرت ..بلایی سرت میارم که مرغ های اسمون به حالت گریه کنن

بعد برگشت.

بی‌هیچ توضیحی.

در رو باز کرد.

صدای در محکم بسته شد 

سکوت افتاد.

سنگین. مرگبار.

[نوشین]

پارت صدو پنجاه و چهار 

شهره  که تا اون لحظه ساکت بود ،عصبی  رو به جمشید گفت:

ــ همینو می‌خواستی؟ آره؟

زندگی پسرت نابود کردی به چه قیمتی…

سام ایستاده بود، خشک.

حرفهای امیر در ذهنش مرور میشد 

وحالا حرفهای شهره …. 

دلش بی قرار بود اما نمیدانست چرا 

نازی هنوز کنار پله‌ها ایستاده بود.

با پشت دست، ردِ اشک را از گونه‌اش پاک کرد، اما بغضش را نه.

صدای قدم‌های سام را شنید که داشت از کنار سالن رد می‌شد.

 

با لحن تلخ گفت:

ــ فقط نگاهش می‌کنی که اون‌جوری بیاد، داد بزنه، سیلی بزنه، تهدید کنه و بره؟

ــ چرا جلوش واینستادی؟!

 

سام مکث کرد.

نگاه کوتاهی به نازی انداخت.

چیزی نگفت.

نفسش سنگین بود. فقط از کنارش رد شد و رفت بالا.

در اتاق را باز کرد و داخل شد.

 

**

چند لحظه بعد طبقه بالا

سام روی تخت دراز کشیده بود. چشم‌هایش بسته.

صدای قدم‌هایی که نزدیک می‌شد شنید، اما چشم باز نکرد.

 

شهره آرام وارد شد.

کنار تخت نشست.

برای لحظه‌ای نگاهش کرد و بعد، با صدایی شمرده گفت:

 

ــ سامی‌جان…گوش کن 

ــ بابات فکر می‌کنه داره کمکت می‌کنه…

ــ شاید فکر می‌کنه اینجا موندنت باعث می‌شه حافظه ت برگرده…

(مکث)

ــ ولی داره اشتباه می‌کنه.

ــ هر چی بیشتر اینجا بمونی، بیشتر از خودت دور می‌شی… از اون کسی که واقعاً بودی. از خونوادت. ا

صدایش محکم بود :

ــ نمی‌خوام اون روزی که بالاخره همه‌چی یادت بیاد، اون‌قدر دیر شده باشه که دیگه راهی واسه برگشت نمونده باشه…

ــ برگرد خونه‌ت،این به نفعته .. خیال خانوادت هم راحت میشه..

 

سام نفسش را آهسته بیرون داد.

چشم باز نکرد، اما انگار حرف‌ها را یکی‌یکی در ذهنش مرور می‌کرد.

 

دلش آشوب بود.

شک، عذاب وجدان، ترس، سردرگمی.

انگار صدای رها هنوز توی سرش می‌پیچید.

نگاهش. اشکش.

و بعد صدای امیر…

“یه تار مو از سرش کم شه، خودم قبرت می‌کنم…”

 

هوای ابری و سرد لواسان نوید برف می‌داد.

سام بیدار شده بود. کنار پنجره ایستاده، به حیاطی نگاه می‌کرد که درختان خشک و بی‌برگش، مثل خودش، برهنه و سرد بودند.

دلش آشوب بود؛ مضطرب و مردد از تصمیمی که گرفته بود.

آتل گردنی‌اش را کمی جا‌به‌جا کرد. سنگینی گچِ دستش کلافه‌اش می‌کرد.

نفس عمیقی کشید، در اتاق را باز کرد و آرام از پله‌ها پایین آمد.

جمشید روی مبل کنار پنجره نشسته بود، کتابی در دست داشت.

شهره با خدمتکار خانه صحبت می‌کرد.

سام به سمتشان رفت.

چند لحظه‌ای ساکت ماند، اما بالاخره گفت ـ صدایش محکم بود:

ــ می‌خوام برگردم خونه…

جمشید سرش را از روی کتاب بلند کرد. اخم در چهره‌اش نشست. با خشمی فروخورده گفت:

 

ــ کدوم خونه؟ جای تو اینجاست.

سام، با صدایی لرزان اما مصمم:

ــ اینجا خونه‌ی شماست، نه من.

هرچی بیشتر اینجام، بیشتر از خودم، از گذشته‌م، دور  می‌شم…

جمشید با عصبانیتی کنترل‌شده:

ــ نمی‌فهمی چی داری می‌گی. به نفعته اینجا بمونی.

شهره که صدایشان را شنیده بود جلو آمد. لحنی آرام داشت، اما قاطع:

ــ بس کن جمشید… نمی‌تونی تا آخر عمرش اینجا نگهش داری.

اگه سلامتیش واقعاً برات مهمه، باید بذاری برگرده.

سام، این بار محکم‌تر:

ــ من تصمیمم رو گرفتم… کسی نمی‌تونه جلومو بگیره. بچه نیستم.

جمشید، با خشم، کتابش را بست و از جایش بلند شد:

ــ هر غلطی می‌خوای بکن. ولی می‌فهمی اشتباه کردی…

سام جوابی نداد.

شهره، با نگاهی مطمئن به سام:

 

ــ به جعفر آقا می‌گم برسونتت

هوای سرد، سنگینی داشت.

ابرها بی‌صدا در آسمان خاکستری حرکت می‌کردند و نوید بارشی آرام را می‌دادند.

ماشین در مقابل خانه ایستاد.

سام از شیشه ماشین نگاهی به محوطه انداخت.

درخت‌های بلند، نمای سفید خانه ،کوچه خلوت 

همه چیز عجیب برایش آشنا بود.

انگار جایی در حافظه‌اش، رد پایی از این مسیر جا مانده بود.

نفهمید چرا، اما دلش لرزید.

جعفر آقا پیاده شد و در را برایش باز کرد.

ــ رسیدیم آقا …

سام فقط سری تکان داد و با دست گچ‌گرفته‌اش آتل گردن را کمی جابه‌جا کرد.

با قدم‌هایی مردد جلو رفت و زنگ در را فشرد.

[نوشین]

پارت صدو پنجاه و پنج 

داخل خانه…

مهرناز روی مبل نشسته بود، سمیرا نزدیک پنجره ایستاده و امیر روی پله‌ها، با گوشی در دست، بی‌قرار نشسته بود 

صدای زنگ.

همه مکث کردند.

سمیرا سمت آیفون رفت، اما قبل از اینکه دکمه را بزند، صفحه روشن شد…

دهانش نیمه باز ماند.

ــ یا خدا … سامی….

در باز شد.

سام وارد حیاط شد،

ساکت، با چشم‌هایی که ردِ گذشته را در دیوارها می‌جست.

مهرناز با عجله به سمت پله های حیاط رفت، بغلش کرد 

ــ خداروشکر… خداروشکر عزیز دل خاله… که برگشتی…

چند ثانیه بغضش را در شانه‌ی سام خالی کرد. سام مات ایستاده بود.

وارد راهروی پذیرایی شدند ..

سمیرا با لبخندی اشک‌آلود گفت:

ــ باورم نمی‌شه… برگشتی خوش اومدی به خونه …

اشک از گوشه‌ی چشم‌هایش سُرید.

سام همچنان ساکت و همه جارا نگاه میکرد 

اما امیر همچنان روی پله ایستاده بود. باورش نمی‌شد.

چند قدمی به سام نزدیک شد. دستش را گذاشت روی شانه‌اش.

چیزی نگفت، اما اشک‌هایش گفتند.توان حرف زدن نداشت .

سرش را پایین انداخت و بدون هیچ کلمه‌ای، به سمت در حیاط رفت.

فقط صدای بسته شدن در ورودی باقی ماند.

سام ماند… در سکوت خانه.

چند لحظه بعد، سمیرا با صدای آرامی گفت:

ــ می‌خوای بری تو اتاقت؟

سام فقط سری تکان داد.

سمیرا همراهش رفت تا دم اتاق.

دست به دستگیره برد. در را باز کرد.

سام وارد شد…

هر چیزی سر جایش بود.

کتاب‌ها، میز کار، تخت، وسایلش …

با قدم‌هایی آهسته رفت سمت تخت 

عکس مادر و رها…

به سمت میز رفت 

ادکلن هایش وسایلش همه روی میز بود 

درادکلن را باز کرد، بو کشید.

چشمانش لحظه‌ای لرزید.

در کمد را باز کرد.

پیراهن‌های اتو خورده، کت‌های رسمی…

انگار به ویترینی نگاه می‌کرد که صاحبش را نمی‌شناسد.

هیچ‌چیز یادش نمی‌آمد.

روی تخت نشست .دوباره بلند شد 

از اتاق بیرون رفت 

نگاهش به در نیمه باز اتاق کناری افتاد 

اما ندانست این، اتاق رهاست.

پایین آمد.

مهرناز با لبخند و صدایی گرم گفت:

 

ــ بیا عزیزم… خاله  بیا بشین یه  چایی برات بیارم خستگیت دربره ؟

سام چیزی نگفت. نشست روی مبل.

با نگاهش خانه را اسکن می‌کرد.

انگار داشت دنبال خاطره‌ای گمشده می‌گشت.

بعد، برای اولین بار، صدایش لرزید:

ــ هنوز… برنگشته؟(منظورش رها بود )

چند ثانیه سکوت.

بعد سمیرا با بغضی گفت:

ــ نه… الان دیگه گوشی‌شم خاموشه…

ــ امیر گفته اگه تا ظهر خبری نشه… می‌ره پیش پلیس. شماره‌پلاک ماشینش رو میده .

صدایش شکست، اشکش دوباره ریخت.

سام، بی‌صدا، به نقطه‌ای خیره ماند.

اسم رها در ذهنش پیچید.

گم‌شده‌ای که ناگهان همه‌چیز را به هم ریخته بود.

سکوت سنگینی روی میز ناهارخوری نشسته بود.

صدای قاشق‌ها، آرام و بی‌جان، در فضا پخش می‌شد.

امیر با صدایی پر از اضطراب گفت:

ــ دیگه نمی‌تونم صبر کنم… می‌رم کلانتری. حداقل شماره‌ پلاک رو بدم…

چند ثانیه بیشتر نگذشته بود که صدای درِ حیاط بلند شد.

همه یک‌باره سرشان را برگرداندند.

ماشینی آرام وارد شد.

سمیرا با دستان لرزان پرده را کنار زد:

ــ ماشینه… ماشینه‌ رهاست…

امیر مثل فنر از جا پرید و به سمت در ورودی دوید.

مهرناز جلو راهش را گرفت:

ــ امیر جان، تو رو خدا… تو رو به روح کاوه… هیچی بهش نگو. بذار خودش حرف بزنه…

امیر نفس‌نفس می‌زد. چانه‌اش می‌لرزید. ایستاد.

سمیرا کنار سام ایستاده بود.

همه چشم‌ها خیره به در.

در باز شد.

رها وارد شد؛ با صورتی رنگ‌پریده، خسته، موهایی پریشان، و چشمانی متورم از گریه.

پالتویش روی تنش سنگینی می‌کرد.

 

امیر نتوانست جلوی خودش را بگیرد.

با چند قدم بلند جلو رفت.

شانه‌های رها را گرفت و او را تکان داد:

 

ــ کدوم گوری بودی؟!

تا حالا کجا بودی؟!..

رها ساکت بود 

با توام رها، حرف بزن!…

چی فکر کردی پیشت خودت هاااا چی؟ 

همه جا رو گشتم، مردم از ترس… از نگرانی!

چرا حرف نمی‌زنی؟! با توام، لعنتی!

 

رها سرش پایین بود.

لب‌هایش می‌لرزید، اما حرفی نزد.

چشم‌هایش پر از اشک و درد.

 

سمیرا و مهرناز خودشان را رساندند و امیر را عقب کشیدند:

 

ــ بس کن امیر… نمی‌بینی حالش رو؟

ــ الان وقت دعوا نیست…

 

اما امیر با صدایی بلند و خشمگین گفت:

ــ عمه، تو نمی‌دونی من چی کشیدم دیشب !

دلم هزار راه رفت… نباید جواب بده؟!

 

مهرناز با نگاهش به سام اشاره کرد:

ــ الان نه، امیر جان…

امیر عقب رفت.

نگاهش به چشم‌های رها گره خورد.

بغضش شکست.

چند ثانیه فقط خیره نگاهش کرد.دلش لرزید 

رها را در آغوش گرفت و با صدایی بغض‌آلود شروع کرد به گریه:

ــ قربونت برم دایی… ببخش، سرت داد زدم…

ببخش عزیز دلم، نگران بودم… هزار بار مردم…

این‌جوری بی‌خبر می‌ری؟ نمی‌گی ما می‌میریم از دلشوره؟

اشک بی‌صدا از گونه‌های رها سرازیر شد.

با دست‌های لرزان، صورتش را پاک کرد.

اما ناگهان…

چشمش به سام افتاد.

خشکش زد.

چند ثانیه فقط به او خیره ماند.

آهسته امیر را عقب زد.

مهرناز با بغض و مهربانی گفت:

ــ فدات شم خاله… ببین، سامی برگشته…

اما رها نشنید.

با گام‌هایی تند جلو آمد.

نگاهش، پر از خشم.

نزدیک سام ایستاد.

با صدایی بغض‌آلود و لرزان، اما پر از خشم گفت:

ــ واسه چی برگشتی؟

سام متعجب، به چشم‌های او خیره ماند.

حرفی نزد.

رها داد زد:

ــ با توام! واسه چی برگشتی؟!

سام بالاخره، با صدایی آهسته گفت:

ــ اینجا… خونه‌مه…

امیر خواست جلو بیاید، دستش را گرفت:

ــ رها جان…

اما رها با خشمی انفجاری، دستش را پس کشید.

پوزخندی تلخ زد:

ــ خونه‌ته؟

هه… خونه‌تــــه؟

و ناگهان، بی‌هیچ مقدمه‌ای،

با تمام قدرت،

سیلی‌ای سنگین به صورت سام زد.

همه جا در سکوت فرو رفت.

رها با صدای بلند، پر از گریه و بغض فریاد زد:

 

ــ این… برای همه‌ی لحظه‌هایی که بودم …و ندیدی!

برای بدترین روزهای زندگیم که درد کشیدم، تنهایی سوگ مامان رو به دوش کشیدم…

و تو، به‌جای اینکه کنارم باشی، در رو روم بستی!

حتی یه ده دیقه نیومدی بیمارستان ببینی… زنده‌ام یا مُردم!

برای تمام سال‌هایی که هر کدومتون یه‌جوری تحقیرم کردین!

تو… جلوی اون آشغال عوضی …اون بابای بیشرفت… حتی مامان…

 که تو رو بیشتر از من دوست داشت!

که پشیمون بود منو به دنیا آورد! که از زنده بودنم خجالت بکشم 

امیر با نگرانی جلو آمد، صدایش لرزید:

ــ رها جان… داری چی‌کار می‌کنی؟

رها فریاد زد:

ــ تو هیچی نگو، دایی! خواهش می‌کنم…

این بغض اینجامه… داره خفم می‌کنه…

همه خشک‌شان زده بود.

سام، مات، فقط نگاهش می‌کرد.

آهسته دستش را به صورتش کشید.

رها با صدایی شکسته، فریاد زد:

ــ هیچ‌وقت نمی‌بخشمت !

و بی‌درنگ برگشت.

از پله‌ها بالا رفت.

در اتاقش با صدایی محکم بسته شد.

[نوشین]

پارت صدو پنجاه وشش 

سکوت.

مثل مرگ.

 

سکوت.

همه مات، بی‌حرکت.

سام هنوز ایستاده.

دستش روی صورتش، نگاهش پایین.

انگار فهمیده دنیایی زیر پاش ترک خورده.

 

مهرناز جلو آمد، با بغض:

ــ سامی جان…

 

صداش خفه شد. فقط نگاهش کرد.

اشک‌های مهرناز سرازیر شد.

 

امیر آرام قدم برداشت. نزدیک شد.

چند ثانیه فقط نگاه.

بعد، بی‌کلام، سام را در آغوش گرفت.

 

با صدایی لرزان و بغض‌آلود گفت:

ــ ازش به دل نگیر…

 

مکثی کوتاه.

ــ ما…

ما هیچ‌وقت نشنیدیمش. فقط بلد بودیم نگرانش باشیم.

ولی هیچی از دلش نفهمیدیم.

 

امیر به سختی قورت داد و ادامه داد:

ــ خیلی دلش نگه داشته، که به اینجا نرسه…

اما همه‌مون بالاخره یه‌جایی کم‌میاریم، می‌شکنیم.

هرچی تحقیر، بی‌تفاوتی، سکوت…

موند تو دلش.

حالا زخماش دارن یکی‌یکی سر باز می‌کنن.

سام نفسش رو آهسته بیرون داد.

بی‌صدا

..

اتاق رها …

رها روی تخت افتاده بود 

هق‌هقش مثل نفس‌های بریده‌ی جان‌کَس، سنگین و دردناک توی تاریکی پیچیده بود.

چشم‌ها سرخ، صورت خیس، صدا گرفته، نفس گره‌خورده در بغضی قدیمی…

افکارش، سرازیر شده بودن.

خاطره‌ها، صداها، تحقیرها…

همه با هم، توی ذهنش، مثل زهر می‌چکیدن.

صدای نازی،تیز و بی رحم ،توی سرش می پیچه:

«سنگ کیو به سینه می‌زنی؟ سام ازت متنفره… فقط به خاطر هما بود که تحملت کرد… 

چشم‌هاش رو محکم فشار داد.

اما انگار صداها از لای پلک‌هاش هم عبور می‌کردن..

صدای جمشید ،همان شب لعنتی خشک و بی احساس:

«من پدرت نیستم… هیچ‌وقت نبودم…»

صدای هما،خسته ،پر از تحقیر ..

«پدرت مرده… کاش هیچ‌وقت به دنیا نمی‌اومدی…»

صدای سام …. در بیمارستان ،بی رحم :

«خواهررر…خواهری ندارم…»

وخودش…کودیکش،نوجوانیش بی پناهیش..

صدایش خفه بود :

من چی بودم؟ یه اشتباه؟

چرا هیچ‌کس نخواست منو؟ 

خدایاااا 

من… چی‌کار کردم که انقدر تنها موندم؟

کجای راه اشتباه رفتم ها…

چقد دعا می‌کردم  دیگه چشم باز نکنم…

چرا جونمو نگرفتی…. دیگه چی ازم مونده …

 

صدای هق‌هقش مثل صدای زخمی که می‌جوشه، تمام اتاق را پر کرده بود.

در بسته بود، اما دردش از در رد می‌شد

 

امیر و سمیرا پشت در صدایش را می شنیدند.. اما هیچکدام جرات باز کردن در را نداشتند

 

سام از پله‌ها بالا آمد.

قدم‌هایش کند بود، اما نگاهش مستقیم رفت به در بسته‌ی کنار اتاقش 

حالا دیگر می‌دانست آن اتاق، اتاق رهاست.

دستگیره را آرام چرخاند و داخل شد.

همه چیز برایش عجیب نبود. حتی بوی اتاق، نور کم، شکل چیدمان…

آشنا بود.

انگار بارها این‌جا آمده، این تخت را لمس کرده…

اما ذهنش یاری نمی‌کرد.

روی تخت دراز کشید. به سقف خیره شد. قلبش بی‌دلیل می‌تپید.

در اتاق به‌نرمی باز شد. امیر وارد شد.

بدون حرف به سمت کشوی میز رفت، گوشی موبایل را بیرون آورد.

کنار سام نشست و با صدای آرامی گفت:

ـ گوشیت گذاشته بودم تو کشوت. گفتم شاید خودت ندونی کجاست.

سام گوشی را گرفت.

نگاهش روی صفحه‌اش لغزید.

چیزی توی دلش لرزید.

اما ذهنش هنوز خالی بود.

امیر خم شد، پیشانی سام را بوسید.

ـ چیزی لازم نداری؟

ـ نه.

امیر از اتاق بیرون رفت. در بسته شد.

سام گوشی را کنار گذاشت. دستش را روی صورتش گذاشت.

پیشانی‌اش را فشار داد.

انگار چیزی پشت پرده‌ی ذهنش تقلا می‌کرد…

چیزی می‌خواست بیرون بیاید، اما راه بسته بود.

 

سکوت اتاق را صدایی درون ذهنش شکست.

صدای نازی، آرام ولی زهرآگین:

 

«واقعاً باور کردی اون بفکر توئه؟

همه‌ش فیلمه. همه‌ش مظلوم‌نماییه. رها فقط خودشو می‌بینه…»

 

سام پلک زد.

نفسش سنگین شد.

زیر لب زمزمه کرد:

ـ پس چرا… نگاهش اون نبود؟

او مانده بود با سکوت، و ذهنی که هنوز تصمیم نگرفته بود چه کسی راست می‌گوید

[نوشین]

پارت صدو پنجاه و هفت 

نیمه شب 

 

صدای ناله‌های رها،توی سکوت خانه می‌پیچید.

فشار و استرس، سردردهایش را به اوج رسانده بود.

 

امیر با صدای خفه‌ی رها از خواب پرید. با عجله به سمت اتاقش رفت، دستگیره را چرخاند.

صدای بالا آوردن و نفس‌های بریده از سرویس بهداشتی شنیده می‌شد.

 

به‌سرعت خودش را رساند.

امیر (آشفته و نگران):

-رها جان… عزیزم… چیزی نیست فدات شم، نترس…

 

رها از شدت درد خم شده بود، خون از بینی‌اش جاری بود، دستانش می‌لرزیدند.

با صدایی خفه و ضعیف گفت:

-برو… بیرون…

 

امیر اما جلو رفت، بازویش را گرفت.

محکم، ولی آرام:

امیر :

-هیچی نگو… آروم باش…

 

ناگهان ناله‌ی بلندی کرد.

درد مثل چکش توی سرش کوبیده می‌شد.

امیر با وحشت زمزمه کرد:

-نفس عمیق بکش عزیز دلم… تموم می‌شه… تموم می‌شه…

همان لحظه، سام با صدای ناله‌ها بیدار شد.

گیج و نیمه‌هوشیار از تختش پایین آمد.

در اتاق رها باز بود. بی‌اختیار جلو رفت، جلوی در سرویس ایستاد.

امیر کنار رها بود، دست‌هایش زیر بغل رها، که با بدنی لرزان خم شده بود.

سام خشکش زده بود. این تصویر…

انگار قبلاً دیده بودش…

ولی ذهنش خالی بود. هیچ چیز یادش نمی‌آمد، فقط حسِ آشنایی عجیبی…

امیر (زیر لب،به سام ):

-چیزی نیست… حالش بد شده… برو بخواب…

 

ولی سام همان‌جا ایستاده بود.

نگاهش سرگردان، رفت سمت اتاق رها.

به تخت نگاه کرد، به دیوار، به پنجره… انگار دنبال چیزی گم‌شده می‌گشت.

 

امیر رها را آرام به تخت رساند.

بی‌رمق، لرزان، در خودش مچاله شده بود.

پتو را رویش کشید.

امیر (مضطرب):

-یه لحظه پیشش بمون… وسایل و داروهاش تو صندوق عقب ماشینه… برم بیارم…

 

با عجله از اتاق بیرون رفت.

و سام…

کنار تخت ایستاده بود.

ساکت. سرد.

به رها نگاه می‌کرد.

به  دختری که چند ساعت پیش سیلی  محکمی به او زده بود.

و حالا… همین دختر، از درد مثل برگ خشکیده می‌لرزید.

تصویر مبهمی در ذهنش برق زد…

رها، در میان نور بیمارستان… دست‌هایش سرد، لب‌هایش بی‌جان…

یک چیزی درونش لرزید.

 صدای قدم های امیر او را به خود آورد.

 

قرص را در دهان رها گذاشت، لیوان آب را نزدیک لب‌هایش برد.

با زحمت نوشید.

چشمانش بسته شد. امیر چشم‌بند را دور چشمانش گذاشت و شقیقه‌هایش را آرام ماساژ داد…

کاری که همیشه سام می‌کرد.

و حالا سام… فقط نگاه می‌کرد.

نه دست روی شقیقه اش می گذاشت ،نه کلمه‌ای می‌گفت.

فقط می‌دید… و حس می‌کرد چیزی در قلبش شکسته.

سام(آهسته):

-اون مریضه؟

امیر مکثی کرد. نگاهش در نگاه سام موند.

سوالی که دلش را لرزاند، چون  سام هیچی یادش نبود ..

امیر (با بغض):

-خیلی وقته این دردها رو داره…

-بعد اون تصادف لعنتی، بدتر هم شد.

سام (بی اختیار):

-تصادف؟…

امیر :

-الان وقتشه نیست… بعداً می‌گم.

تو برو عزیزم… بخواب…

 

سام بلند شد.

اما نه با آرامش…

با ذهنی آشفته.

احساسی سنگین در سینه‌اش می‌جوشید.

تصویر رها هنوز توی ذهنش بود.

فقط نمی‌دونست کی و کجا…

دو روز گذشته بود 

رها بیشتر وقتش را توی اتاقش میگذراند 

هیچ حرفی با سام نمی‌زد، حتی نگاه هم نمی‌کرد.

سام با محیط خانه کم کم خو گرفته بود ..

امیر همان روز به ساری رفته  بود.

خانه ساکت‌تر از همیشه بود.

و این، اولین شبی بود که رها و سام تنها بودند.

سام همچنان فکرش درگیر، ذهنش گم.

انگار چیزی ته دلش تکون می‌خورد اما نمی‌فهمید چی.

توی اتاقش بود نشست روی تخت.

گوشی‌اش را برداشت. بالاخره روشنش کرد.

عکس‌ها…

چت‌ها…

همه چیز هنوز توی گوشی بود.

انگار در دیگری از زندگی‌اش، پشت این صفحه، جا مانده بود.

اسکرول کرد.

و ناگهان… چشمش افتاد به آخرین چت با رها در تلگرام:

جوجه من، شب میریم خونه‌ی خاله مهناز، اوکی؟

 

و دقیقاً زیرش… ساعت ۱۱:۴۶صبح.

 

همان روزی که… تصادف شده بود.

کلمه‌ی «جوجه» توی ذهنش تکرار شد.

چرا آشنا بود؟ چرا دلش لرزید؟

چرا حس کرد چیزی خیلی عزیز، خیلی گم‌شده، بهش تعلق داره؟

همه‌ی آن صمیمیت‌ها، آن پیام‌ها، با حرف‌های نازی جور درنمی‌آمدند.

گوشی را همانجا گذاشت و از پله ها پایین آمد 

صدای زنگ در ب صدا آمد،

سام از مانیتور نگاه کرد و کلید را زد 

نازی بود.

با خنده وارد شد، مثل همیشه راحت، انگار خانه‌ی خودش است.

سام ناخودآگاه لبخند کجی زد، ذهنش هنوز درگیر بود.

چن دقیقه ای رها به قصد رفتن به آشپزخانه 

از پله‌ها پایین آمد، صورتش رنگ نداشت.

تا چشمش به سالن افتاد، ایستاد.

 

چشم‌هایش افتاد به سام…

که دست‌هایش دور گردن نازی بود.

خنده‌ای، نزدیک بودن ….

نفسش برید.

لحظه‌ای ایستاد، بعد ناگهان چرخید… اما نه به سمت پله‌ها، به سمت در رفت.

در را محکم کوبید و به سمت حیاط رفت.

 

صدای در، سام و نازی را از آن لحظه بیرون کشید.

طاقت نیاورد ..

چند دقیقه بعد برگشت.

در را با ضرب باز کرد.

 

به‌سمت نازی رفت.

با فریادی که از تهِ دلش می‌آمد:

 

از خونه‌م برو بیرون، آشغالِ کثیف!

نازی با لبخندی تحقیر آمیز:

 

اینجا  خونه‌ی عشقمه … هروقت بخوام میام.

حسودیت میشه؟؟

رها با نگاهی سنگین خیره‌اش شد.

صدایش آهسته بود، اما لرز داشت:

وقیح‌تر از اون چیزی هستی که بخوام باهات هم‌کلام بشم.

بازویش را کشید که اورا بسمت در هل بدهد 

در همین لحظه سام  دست رها را گرفت 

سرد بی روح:

بس کن! به تو هیچ ربطی نداره … 

گم شو از جلو چشام..!!

نازی پوزخندی زد…

رها سر جایش خشک شد.

لبخند نازی عمیق‌تر شد.

اما رها… انگار چیزی توی وجودش ترک برداشت.

نه گریه کرد، نه حرفی زد.

فقط چشم‌هایش از خشم برق می‌زد

 

جلو رفت، مستقیم توی چشم‌های سام خیره شد.

با صدای آرام ولی لرزان:

می‌دونی از چی دلم می‌سوزه؟

 

-از اینکه خودتو در حد این آشغال دیدی.

 

و بدون اینکه منتظر جوابی بمونه، چرخید و از پله‌ها بالا رفت.

 

نازی با خنده‌ای مصنوعی خودش را به سام نزدیک کرد، بازوهایش را دور او انداخت:

– بذار برات قهوه درست کنم، معلومه حسابی اعصابت به‌هم ریخت.

 

سام حرکتی نکرد.

لبخندش بی‌جان بود.

سرش پایین بود، اما افکارش بالا می‌رفتند… بالا… تا اتاق رها.

چشم‌هایش خیره مانده بود به زمین.

صدای رها هنوز توی سرش می چرخید:

«می‌دونی از چی دلم می‌سوزه؟

از اینکه خودتو در حدِ این آشغال دیدی…»

 

نازی برگشت و لیوان قهوه را گذاشت جلویش:

– بیا عزیزم… بخور تا آروم شی.

 

سام لیوان را برداشت، ننوشید.

به جای آن، با انگشت شستش لبه‌ی لیوان را لمس می‌کرد… انگار منتظر چیزی بود، رها جلوی چشمش بود 

با همان صداقت نگاه.

با همان دردِ توی چشمانش.

با همان لرزشِ صدایی که غرورش را می‌بلعید و چیزی نمی‌گفت.

نازی کنار دستش نشست. خم شد تا صورتش را ببیند:

– عشقم هواست کجاس 

سام لحظه‌ای نگاهش کرد.لبخند بی جانی زد 

اما نگاهش سرد، تهی، بود 

نازی در حال رفتن بود ،سام تا پله‌ها او را بدرقه کرد. مثل همیشه با لبخندی سبک و دستی که روی گردن او ماند، چشمکی زد زمزمه کرد:

«یه شب کامل بمونم اینجا، خوبه؟ دلت که برام تنگ نمی شه؟؟!!!

سام لبخندی زد اما حواسش جایی دیگر بود.

نازی پوزخند زد، بغلی کوتاه گرفت او را بوسید و رفت.

 

خانه دوباره در سکوت فرو رفت.

سام از پله‌ها بالا رفت. هنوز ذهنش پر بود از صحنه‌ای که عصر دیده بود. آن خشم، آن نگاه شکسته رها، و صدای لرزانش:

«می‌دونی از چی دلم می‌سوزه؟… از اینکه خودتو در حد این آشغال دیدی.»

 

در اتاقش را بست.. روی تختش دراز کشید چشمانش را بست 

سکوت سنگینی در خانه افتاده بود… اما بعد از یکی دو ساعت 

صدایی… بریده و خفه

صدای ناله ای  او را از خواب بیدار کرد…

سام گوش تیز کرد. صدای ناله و بالا آوردن رها بود..

بلند نشد. سرش را به بالش تکیه داد.

صدا ادامه پیدا کرد.

ناله‌هایی که قطع نمی‌شد. سنگین،ضعیف.

چشمانش را بست 

ساعتی گذشت نتوانست بخوابد ..

بالاخره بلند شد. بی‌صدا. از اتاق بیرون رفت. به سمت اتاق رها.آرام دستگیره را چرخاند وارد شد همان لحظه، انگار نفسش ایستاد.

 

رها… جلوی در سرویس بهداشتی، روی زمین افتاده بود. بی‌حال.

تیشرتش لکه‌های خون گرفته بود.می لرزید 

 

سام خشکش زد. برای چند ثانیه، فقط نگاهش کرد. چیزی درونش فرو ریخت. چیزی شبیه ترس… یا دلسوزی… یا شاید چیزی که هنوز اسم نداشت.

 

بی‌هیچ حرفی سمت تختش رفت بالش و پتو را برداشت.

بی‌صدا برگشت. کنار رها نشست.

پتو را آرام رویش انداخت. بالش را زیر سرش گذاشت.

 

دستش می لرزید. مردد، مکث کرد.

اما بعد… انگار بی‌اختیار، دستش را جلو برد.

پیشانی رها را لمس کرد.

داغ بود.

سام لحظه‌ای پلک بست. 

قلبش فشرده شد، نه از خاطره، نه از عشق، فقط… از درد دیدن دختری در آن وضعیت.

 

اما همان‌قدر که سریع جلو رفته بود، همان‌قدر سریع عقب کشید.

 

دستش را پس کشید. نگاهش را برگرداند. سکوت…

فقط صدای نفس‌های تند رها باقی مانده بود.چشمانش بسته بود 

همان‌جا، کنار در نشست مدتی صبر کرد سپس از اتاق خارج‌شد.

[نوشین]

پارت صدو پنجاه و‌هشت 

دستش را پس کشید. نگاهش را برگرداند. سکوت…

فقط صدای نفس‌های تند رها باقی مانده بود.چشمانش بسته بود 

همان‌جا، کنار در نشست مدتی صبر کرد سپس از اتاق خارج‌شد.

 

صدای باران شدیدی از پشت پنجره شنیده می‌شد.

رها چشمانش را به‌سختی باز کرد.

اول نفهمید کجاست. سرش سنگین بود. بدنش بی‌رمق.

زیر سرش بالش بود. پتو هم رویش کشیده شده بود… تعجب کرد.

سعی کرد بنشیند…

 

یادش نمی‌آمد بعد از آن حال بد، چه اتفاقی افتاده.

اما فقط یک چیز را خوب می‌دانست:

جز سام، کسی در خانه نبود.

 

تصورش که کرد… ممکن است سام پتو و بالش آورده باشد…

لبش لرزید.

بغض راه گلویش را بست.

اشک‌های بی‌صدا از گوشه‌ی چشمش چکیدند.

 

بلند شد. با تنی خسته و لرزان، خودش را به حمام رساند.

آب داغ را باز کرد.

بخار بالا آمد.

امید داشت کمی از دردش را با خودش بشوید و ببرد.

 

…

 

چند دقیقه بعد، با همان حوله‌ی حمام، آرام از پله‌ها پایین آمد.

موهایش خیس بود، بهم ریخته.

قدم‌هایش کند.

 

سام پشت میز آشپزخانه ایستاده بود.

بی‌صدا، آرام.

دستش را روی دستگاه اسپرسو گذاشته بود. قهوه قطره‌قطره پایین می‌چکید.

میز صبحانه چیده شده بود. با دقت. با سکوت.

 

رها لحظه‌ای ایستاد.

بعد خواست بی‌صدا برگردد…

که نگاهش با نگاه سام گره خورد.

بی‌کلام.

ولی سنگین.

 

سرش را پایین انداخت.

رفت سمت یخچال.

بطری شیر را برداشت.

یک لیوان شیر ریخت. یک‌نفس نوشید.

حتی پشتش به سام بود،

حتی یک کلمه هم نگفت. نه سلام، نه صبح بخیر. هیچ.

 

لیوان را آرام روی سینک گذاشت.

و بی‌آنکه به عقب نگاه کند، به‌سوی پله‌ها برگشت.

آهسته رفت بالا.

 

و سام…

همان‌جا ایستاده بود.

با فنجان قهوه در دست.

و نگاهی که رها را تا پله‌های بالا بدرقه کرد…

ساکت، خیره، بی‌صدا.

 

رها کنارپنجره اتاقش ایستاده بود و نگاهش به باران بود اما فکرش همچنان درگیر صحنه صبح بود ..

صدای زنگ گوشی اش را  رشته افکارش را پاره کرد خاله مهرناز بود.رها پاسخ داد 

صدای مهربان مهرناز از پشت خط:

– سلام خاله جون خوبین؟

-سلام عزیزدلم بهتری  خاله ؟سام حالش چطوره؟؟

-بد نیستم خاله 

-رها جان خاله  شب با سامی بیاید  اینجا دلم‌می خواد شب یلدا دور هم باشیم 

فربد و کتی هم از کانادا برگشتن، هم حالت عوض می‌شه، هم برای سام خوبه.

رها نگاهش را از پنجره گرفت.یادش رفته بود که امروز ۳۰آذر بود با صدای گرفته ای:

– مرسی خاله ..واقعاً حوصله مهمونی ندارم، اون اگه دلش می‌خواد بیاد… من کاری ندارم.

حتی اسمش را هم دیگر نمی‌گفت.

– عزیزم… این حرفا چیه یکم ه فکر خودت باش اتفاقاً باید بیای. هم واسه خودته، هم واسه سامی .هنوز باهاش سر سنگینی؟؟

رها مکث کرد:

-اره 

مهرناز با ارامی:

-عزیزم انقد به خودت سخت نگیر همه چی درست میشه من منتظرتم نیایی  ازت ناراحت میشم 

گوشی رو بده به سام، خودم باهاش حرف بزنم.

رها کمی مردد شد. بعد، آهی کشید و از اتاق بیرون رفت.

در اتاق کمی باز بود.

با انگشت ضربه‌ای آرام زد، و همان‌طور که گوشی در دستش بود، داخل رفت.

 

سام تازه از حمام بیرون آمده بود.گچ دستش را بررسی می‌کرد.

رها فقط یک لحظه مکث کرد، نگاهش گذرا و بی‌واکنش بود.

سرش را انداخت پایین.

با صدایی آرام گفت:

– خاله باهات کار داره.

سام برگشت، چشمش به او افتاد، کمی جا خورد، اما چیزی نگفت. گوشی را گرفت.

 

رها همان‌طور آرام و بی‌صدا، برگشت بیرون. صدای در اتاق که بسته شد، ساکت‌ترین لحظه‌ی صبح بود

 

 پشت در ایستاد. نمی‌دانست چرا نرفت.

شاید دلش می‌خواست بداند… سام چه می‌گوید؟

 

صدای گرفته‌ی سام از پشت در شنیده میشد، آهسته و کوتاه:

– باشه ….چشم.. 

مکث.

– آره،نمی‌دونم میاد یا نه.

 

رها پلک زد. دستش را  روی نرده ها گذاشت 

 

در باز شد. سام بیرون آمد. نگاهش سرد،

گوشی را طرف او گرفت:قط نکرده 

رها گوشی را گرفت.

صدای مهرناز از پشت خط، گرم و دلنشین:

– الو رها جان سامم راضی‌یه… دیگه نه نیاری خاله‌جون. منتظرتونم.

بوق پایان تماس.

[نوشین]

پارت صدو پنجاه ونه 

رها گوشی را پایین آورد.نفسی کشید و به اتاقش بازگشت

گوشی را برداشت و سریع با سمیرا تماس گرفت.

تماس برقرار شد با سمیرا احوال پرسی کرد و بعد گفت :

– سمیرا… اگه اون عوضی امشب اون‌جا باشه، من پامو نمی‌ذارم اونجا 

– وای رها چی می‌گی؟! معلومه که نیست..مگه مامان می ذاره 

رها نفس راحتی کشید.

– راستی، اون دوستت هیر استایلیست  هنوز کار می‌کنه؟ موهام شلخته شده ، می‌خوام مرتب‌شون کنم.

– آره، بهت خبر می‌دم.

چند دقیقه بعد، پیام سمیرا رسید:ساعت ۲ اونجا باش،وقت برات گرفتم .

رها برای اولین بار بعد از مدت‌ها تصمیم گرفت به خودش برسد. به آرایشگاه رفت.

موهایش راکوتاه کرد.مثل همیشه چهره اش به همان رهای همیشگی برگشته بود اما صورتش همچنان رنگ پریده بود 

هیر استایلست که دوست سمیرا بود نگاه مهربانی به رها کرد:

– صورتت خسته‌ست عزیزم،  میخوای به سپیده بگم یه فیشال برات انجام بده؟

رها، برخلاف همیشه، این‌بار گفت:

– آره… .

دلش می‌خواست حتی برای چند ساعت، خودش را دوست بدارد… فقط برای خودش.

غروب، وقتی به خانه برگشت، سام در اتاقش بود.

فوری از پله ها بالا رفت وارد اتاقش شد لباسهایش را پوشید 

شلوار کتان قهوه‌ای تیره، با کاردیگان کرم‌رنگ و یک تاپ آجری .

موهایش مرتب و کوتاه ، پوستش کمی درخشان‌تر،در ضد آفتاب را باز کرد و مشغول آماده شدن شد ..

خودش را در آینه وارسی کرد لبخند محوی روی لبش نشست… ظاهراً چیزی داشت سرجایش بر می گشت..

از اتاق خارج شد و به سمت در اتاق سام رفت: اهسته در زد؛چند ثانیه مردد ماند. بعد آرام جلو رفت

نگاهش پایین بود با صدای آرامی گفت:

-پایین تو ماشین منتظرم… 

سام، کلافه، جلوی آینه ایستاده بود. با یک دست تلاش می‌کرد دکمه‌های پیراهنش را ببندد اما موفق نمی‌شد.

برای اولین بار، بدون نگاه یا طعنه یا غرور، به او گفت:

– میشه کمک کنی ؟

رها مکثی کرد.نزدیک شد..

سام انگار لحظه‌ای در زمان گیر کرد؛موهای کوتاه ،آن چهره، آن لباس… انگارجایی،زمانی،این تصویر را دیده بود.

شبیه یکی از آن رؤیاهای محوی که نمی‌دانی واقعی‌اند یا ساخته‌ی ذهنت.

چشم از خواهرش برنداشت.

بوی عطر رها، برایش مثل نشانه‌ای از گذشته بود. گذشته‌ای که هیچ‌چیزش را به‌یاد نمی‌آورد… جز حسِ آرامی که این رایحه با خود می‌آورد.

رها 

ساکت، بدون حرف، شروع کرد به بستن دکمه‌ها.

دست‌هایش کمی می‌لرزیدند.

سرش پایین بود.سنگینی نگاه سام را روی خودش حس می کرد 

اما می‌توانست صدای نفس‌های آرام سام را بشنود 

 

وقتی رها دکمه آخر را بست، بی‌آنکه حتی یک‌بار به چشم‌هایش نگاه کند، یک قدم عقب رفت و با لحنی آرام گفت:

– تو ماشین منتظرم.

و رفت.

سام همان‌جا ایستاد.

دستش روی دکمه‌ی بسته‌شده‌ی بالا ماند.

در ذهنش، یک اسم پیچید. یک واژه.

«رها»

اما نمی‌دانست این فقط اسم خواهرش بود… یا چیزی بیشتر…

رها پشت فرمان نشسته بود. شیشه‌ها بخار گرفته بودند، باران بی‌وقفه می‌بارید. دست‌هایش روی فرمان آرام گرفته بود، نگاهش به درختان خیس حیاط دوخته شده بود.

 

سام با شتاب به سمت ماشین آمد در ماشین باز شد. کاپشن چرمی‌اش فقط روی یک شانه‌اش افتاده بود، آستین دست گچ‌گرفته‌اش بیرون مانده بود، فقط دست سالمش در لباس بود. پیراهن زرشکی، جلیقه‌ی سرمه‌ای، شلوار کتان. همان سام همیشگی.

قطرات باران روی کاپشنش بود 

رها حرفی نزد. دنده را عوض کرد و آرام از کوچه بیرون زد.

 

سکوت، مثل باری سنگین بین‌شان افتاده بود.

 

سام دستی به مانیتور ماشین کشید. صدای موسیقی از اسپیکر ها بلند شد.

 

🎵

«…نبودی و نشنیدی

دلم به گریه نشسته

میان خاطره هایت

چه کرده ای که پس از تو

به هر کجا که تو بودی

«غمی نشسته به جایت؟

صدای همایون شجریان، مثل پرده‌ای مه‌آلود روی فضا افتاد.

 

سام پلک زد. این صدا… چرا دلش را تکان می‌داد؟

 

آهنگ بعدی پخش شد.

🎵

«یادته هر بار هر جا، گم می‌شدی توی دردات…»

 

سام به جلو نگاه می‌کرد، اما ذهنش جاهای دیگری را می‌دید.

 

رها ساکت بود.اما دلش می لرزید  اما چهره‌اش آرام بود.

 

🎵

«ستاره بود تو مشتم و…»

 

این صدا… این لحظه… شبیه چیزی بود که سام نمی‌توانست لمسش کند. مثل رویایی محو، که فقط حسش مانده باشد.

 

ماشین در ترافیک گیر افتاده بود.

 

🎵

«هنوزم چشمای تو، مثل شب‌های پرستاره‌ست…»

 

سام دستی به گچش کشید. ته گلو‌اش خشک شده بود.

🎵

«باور کن، صدایی که تلخه…»

زیر لب، انگار با خودش گفت:

– عجب سلیقه‌ای…

 

اما رها چیزی نشنید. فقط صدای برف‌پاک‌کن، با ضرباهنگ باران، در گوشش می‌کوبید.

 

🎵

«من هم دلم تنگته، هم قهرم باهات…»

 

سام چشم‌هایش را بست. صدای حامیم در ذهنش پیچید، اما آن‌چه شنید، صدای خودش بود:

 

«رها… تو کی بودی؟ قبل از اینکه من همه‌چی رو فراموش کنم؟»

 

چشم باز کرد. برگشت سمت رها. خواست چیزی بپرسد، چیزی مهم.

گفت:

– تو… قبلاً تصادف کردی؟

رها پلک نزد. فقط گفت:

– آره.

و دیگر چیزی نگفت. فقط به چراغ‌های قرمز پیش رو خیره شد و صدای موسیقی را آرام‌تر کرد…

[نوشین]

پارت صدو شصت 

باران دیگر نم‌نم بود. ماشین مقابل در خانه ایستاد. رها پیاده شد،

سام با کمی مکث پیاده شد. هنوز حس عجیبی نسبت به اینجا داشت. همه‌چیز هم آشنا بود، هم بیگانه.

رها زنگ را زد.

صدای قفل در که باز شد، هنوز صدای آهنگ در ذهن سام ادامه داشت…

اما همین‌که از در عبور کردند، صدایی با هیجان و بغض ترکید:

– ساممممممی !

فربد بود. از پله‌ها پایین پرید، اشک از گوشه چشم‌هایش سرازیر، خنده روی لبش. خودش را در آغوش سام انداخت.

– مرده‌شور این حافظه‌تو ببرن لعنتی… تصادفت هم مث آدمیزاد نیس…دستو پات میشکست بهتر نبود؟؟؟؟؟چشمانش پر از اشک بود ابروی بالا انداخت صدایش که هم بغض داشت  هم می خندید :منو یادت میاد !!!من فربدم! همون پسر خاله خوش‌تیپت که تو هرچی کار بد بود گردنش می‌نداختی!

 

سام خشکش زده بود. ازین همه صمیمت چیزی یادش نمی آمد لبخند کم‌جانی زد دست سالمش را آرام دور فربد حلقه کرد. نه با آشنایی، با تردید.

فربد اما باز هم خندید، این بار میان هق‌هق:

– دورت بگردم… اخ که چقد دلم برات تنگ شده بود داداش  بی‌حافظه‌ی من!

 

رها پشت سرشان ایستاده بود.بغض داشت 

 

پشت سر فربد، مهرناز آمد. آرام، با بغضی فروخورده. اول فقط نگاه کرد. بعد جلو رفت.سام رو در آغوش گرفت:

– الهیی من قربونت برم خاله خیلی خوش آمدی..

فربد به سمت رها رفت اشک در چشمانش جاری بود:

-بیا اینجا ببینم فسقل!الهی من دورت بگردم …محکم رها را بغل کرد و اشکهایش جاری شد….

سمیرا و خاله مهناز یکی یکی به استقبال سام و رها رفتند 

امیر کنار ورودی پذیرایی ایستاده بود. ساکت‌تر از همه. با یک لبخند محو به سمت سام رفت بغلش کرد نگاه گرمی به چشمانش انداخت:

-روبه راهی؟

سام آرام سرش را تکان داد

-خیالم راحت باشه؟؟ بیشتر منظورش با رها بود 

سام نگاه آرامی به چشمانش انداخت:

اره خیالت راحت 

امیر با مهربانی :

-خیلی چیزا عوض شده، ولی مهم اینه که برگشتی..

 

سام به همه نگاه کرد. سردرگم، اما آرام.

کتی، همسر فربد، با نرمی جلو آمد. دستش را بسمت سام گرفت سام ارام دستش را فشرد

کتی با لبخند گرم:

– من کتی‌ام. زن فربد. خوشحالم که حالت بهتره ، حتی اگه هنوز یادت نمیاد.

سام ساکت مانده بود. فقط لبخند کوتاهی زد.

یک بازگشت، میان اشک و بغض و لبخند. صدای خنده و گفت‌وگو کم‌کم فضای گرم خانه را پر کرده بود. نورِ زرد لامپ‌های سقفی روی دیوارهای کرم‌رنگ می‌رقصید و عطر دمنوش دارچین و پرتقال، مثل یک خاطره‌ی دور، در هوا پخش بود.

مهرناز با لبخند به‌طرف گرامافون قدیمی رفت، صفحه‌ای از یک آهنگ نوستالژیک گذاشت و صدا را کمی بالا برد. موسیقی نرم و خوش‌رنگ، مثل پس‌زمینه‌ای آرام، زیر حرف‌های پراکنده‌ی مهمان‌ها می‌دوید.

 

امیر از جا بلند شد، کنار سام نشست و با شیطنتی برادرانه دست زد روی کتفش:

— خب پهلوون! کی این دستتو باز می‌کنی ببینیم دیگه بهونه‌ت تموم میشه یا نه؟

 

سام لبخندی زد، نگاهی کوتاه به گچ دستش انداخت:

— دکتر گفته فردا باید عکس بگیرم. اگه خوب باشه، بازش می‌کنن.

 

فربد بلافاصله گفت:

— یه ماژیک بدین من اینو رنگی‌رنگی کنم که تا آخر عمر به یاد ما باشه!

 

امیر با خنده سر تکون داد و دست گذاشت روی شونه‌ی سام، با لحنی جدی که تهش هنوز شیطنت داشت:

— پس فردا صبح خودم میام دنبالت. با هم می‌ریم بیمارستان.

 

سام خندید. نگاهش برای لحظه‌ای روی چهره‌های آشنا ماند. جمع صمیمی بود، پر از شوخی و گرما. مهرناز و مهناز هم وسط حرف‌ها از شب یلداهای قدیم می‌گفتند و می‌خندیدند.

 

اما در این میان، رها گه‌گاهی فقط لبخند می‌زد. بیشتر از آن‌که در گفت‌وگو باشد، نگاهش روی چهره‌ها می‌چرخید؛ روی خنده‌ی سام، روی دستی که هنوز در گچ بود، و گاهی روی نیم‌رخ آرامش.

انگار چیزی درونش دائم در رفت‌وآمد بود… خاطره‌ای، دردی، حسی که نمی‌خواست بروز دهد.

 

انار دون‌شده‌ای که در دست داشت، بیشتر از آن‌که خورده شود، با قاشقش فقط جابه‌جا می‌شد.

 

درست همان لحظه‌ای که صداها اوج گرفته بود، سمیرا با همان شوخ‌طبعی همیشگی‌اش گفت:

— خب دیگه! بسه خنده و شوخی. امشب فال حافظ رو کی می‌گیره؟

 

همه نگاهش کردند. او با لبخند چشم دوخت به سام:

— سامی… امشب نوبت توئه. نیت کن و برامون بخون.

 

سام کمی مردد ماند. کتاب را که مهرناز آورده بود، آرام گرفت. لحظه‌ای مکث کرد. انگار با خودش در جدال بود… چیزی درونش هنوز با خودش بیگانه بود.

اما بالاخره کتاب را گشود، انگشتش را روی صفحه‌ای که بی‌اختیار باز شده بود گذاشت. نگاهی کوتاه به شعر انداخت و بعد، با صدایی آرام، بم و گیرا شروع کرد به خواندن:

 

ای غایب از نظر، به خدا می‌سپارمت

جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

 

سکوت افتاد. حتی صدای موزیک هم به گوش نمی‌رسید.

صدای سام در فضا پیچید، نرم، شمرده، پر از چیزی ناپیدا؛ نه فقط شعر، انگار دعا بود… برای گمشده‌ای بی‌نام.

 

تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک

باور مکن که دست ز دامن بدارمت

 

رها چشم دوخته بود به طرح فرش زیر پایش. اما با هر بیت، لرزشی درونش شدت می‌گرفت. اشک آرام از گوشه‌ی چشمش پایین لغزید. بغضی پنهان اما ریشه‌دار، گلویش را می‌فشرد.

 

محراب ابرویت بنما تا سحرگهی

دست دعا برآرم و در گردن آرمت

 

سام می‌خواند، بی‌آنکه بداند این کلمات چطور در دل جمع طنین می‌اندازند. شاید خودش هم نمی‌دانست چرا این‌قدر نرم، این‌قدر بااحساس می‌خوانَد… شاید چیزی در دلش، فراتر از حافظه، به این شعر وصل بود.

 

خواهم که پیش میرمت ای بی‌وفا طبیب

بیمار بازپرس که در انتظارمت

 

درست همان لحظه، نگاهش برای ثانیه‌ای به رها افتاد. اشک آرام او را دید… و چیزی در دلش لرزید، بی‌آنکه دلیلش را بداند.

 

اما رها دیگر در آن اتاق نبود.

 

ذهنش برگشته بود به گذشته؛ به شب‌هایی آرام در کنار هما و سام …

به نوجوانیش که سام شب‌ها کنارش می‌نشست، وبا همان صدای آرامش ،برایش کتاب می‌خواند تا خوابش ببرد.

 

همان صدا…

همان لحن نرم…

همان حس امنیت. صدای سام که آرام گرفته بود، لحظه‌ای در سکوت فضا پیچید، مثل موجی که تا دورترین نقطه‌ی دل‌ها خزیده باشد و هنوز برنگشته.

 

همه دست دست زدن. آرام، بی‌هیاهو، با لبخندهایی که ترکیبی از لذت و شگفتی بود.

 

اما رها… هنوز ساکت نشسته بود.

لبش کمی می‌لرزید، نگاهش پایین بود. اشکیهایش ، بی‌اجازه جاری شده بود،

او درگیر خاطره‌ای بود که کسی در آن حضور نداشت… جز مادرش، و سامِ  که دیگر خودش هم نمی‌دانست کی بوده.

چند ثانیه بعد، سمیرا با لبخندی تحسین‌آمیز آهی کشید و گفت:

— وای سامی …واقعاً صدا داری‌ها. اصلاً دلم نمی‌خواست تموم شه…

 

و درست همان لحظه‌ای که بقیه هنوز در حال تحسین بودند،

نگاه سام به اشکهای درخشان روی گونه‌ی رها افتاد.

 

چیزی در درونش لرزید.

نه خاطره، نه شناخت… فقط یک حس.

همان حسی که آدم را بی‌دلیل به درد کسی پیوند می‌دهد.

چیزی شبیه دلهره. شبیه اندوهی که مال خودش نبود، ولی داشت احساسش می‌کرد.

 

ابروهایش کمی درهم رفت.

لب‌هایش برای لحظه‌ای باز شد، انگار می‌خواست چیزی بگوید… اما نگفت.

 

فقط نگاهش روی چهره‌ی رها ماند.

 

همان لحظه، رها حس کرد که کسی نگاهش می‌کند. آرام سر بلند کرد.

 

چشم در چشم شدند.

 

رها ، سریع با انگشت اشکش را پاک کرد ونگاهش را گرفت

[نوشین]

پارت صدو شصت و‌یک 

در راه برگشت به خانه 

سام ساکت، بی‌حرکت، به جاده نگاه نمی‌کرد، اما به رها هم نه.

سرش کمی پایین بود. چشم‌ها نیمه‌خواب، یا شاید خسته.

اما نه از شب، نه از مهمانی …

از حسی که خودش هم نمی‌فهمیدش.

 

رها دست‌هایش روی فرمان یخ کرده بود، اما لرزش درونش ربطی به سرما نداشت.

تمام مسیر، بی‌کلام.

گاهی چشمش به سام می‌افتاد، از گوشه‌چشم. اما چیزی نمی‌گفت.

نه بابت شعر، نه بابت اشک، نه حتی بابت آن نگاه کوتاه.

صدای  موسیقی آرام،تنها چیزی بود که فضا را می‌شکست

و شاید همین کافی بود.

برای امشب.

 

برای شبی که کلمات زیادی شنیده شد، اما هیچ‌کدام به اندازه‌ی آن نگاه نگفته، معنا نداشت.

 

 

صبح اولین روز دی ماه..

 

هوا سرد و خاکستری. از پنجره‌ی بخار گرفته، شاخه‌های خشک درختان بی‌حرکت مانده بودند.

رها در سکوت، فنجان‌ها را روی میز می‌چید. بخار قهوه از لبه‌ی لیوان بالا می‌رفت.

 

سام روی صندلی نشسته بود.

لباس پوشیده، اما چشم‌هایش کمی خسته بود. زیر چشمانش هاله‌ای از بی‌خوابی دیده می‌شد.

گچ هنوز دور دستش بود، سنگین و بی‌حرکت.

رها چیزی نگفت. فقط آرام فنجان را جلوی او گذاشت و نشست.

 

ناگهان زنگ در به صدا درآمد.

رها به‌سرعت بلند شد و سمت آیفون رفت.

 

چند لحظه بعد، در باز شد و امیر با انرژی همیشگی‌اش وارد شد.

نگاهی به رها انداخت، لبخند زد، گونه‌اش را بوسید و به‌محض اینکه سام را دید گفت:

 

— خب قهرمان! آماده‌ای؟ وقتشه از شر اون گچ خلاص بشی.

 

سام نیم‌خیز شد، لبخند کمرنگی زد و سری به علامت تأیید تکان داد.

رها کنار ایستاده بود. با نگاهی بی‌کلام، هر دو را بدرقه کرد.

در بسته شد.

صدای قدم‌هایشان در راه‌پله پایین رفت…

و خانه، دوباره ساکت شد

..

کلینک اورتوپدی خلوت بود 

سام به دیوار روبه‌رو خیره شده بود، بی‌حرف. امیر، دست‌به‌سینه،  با لبخند محوی  نگاهش می‌کرد.

— استرس داری؟

سام بی‌آن‌که نگاهش را برگرداند، فقط گفت:

— نمی‌دونم… انگار عجیبه

دستمو این‌همه وقت ندیدم. حس می‌کنم مال خودم نیست.

 

امیر لبخندش نرم شد. جدی‌تر گفت:

— واسه همینه که اومدم باهات.

وقتی یه چیزی برمی‌گرده سر جاش، یه‌ذره زمان می‌خواد تا دوباره بهش اعتماد کنی. چه دست باشه، چه حافظه، چه… آدم‌ها.

 

در اتاق پزشک باز شد.

پرستار با صدای آرام گفت:

— آقای دکتر صداتون کردن، بفرمایید.

 

سام بلند شد. امیر زد به پشتش:

— برو قهرمان.

…

چند دقیقه بعد، سام بیرون اومد. گچ دستش باز شده بود. بانداژی سبک دور مچش بود، اما پوست دستش، کمی رنگ‌پریده، حالا دوباره دیده می‌شد.

او به انگشت‌هاش نگاه می‌کرد؛ آن‌ها را کمی تکان داد. بعد آهسته مشت کرد. انگار دنبال چیزی در حافظه‌ی عضلاتش می‌گشت.

امیر لبخند زد و گفت:

— خوش اومدی به دنیای دو دستی‌ها.

سام خندید.

اما ته نگاهش چیزی بود که خودش هم نمی‌فهمید. مثل یک خاطره که تا لب آمد اما نگفته ماند.

در سکوت، همراه امیر سوارآسانسور شد.

در راه بازگشت سکوت ارامی بین سام و امیر بود .جلوی در خانه .ماشین امیر ایستاد،سام نگاه مهربانی به امیر کرد:

-نمیای تو ؟  

امیر با لبخند:

-نه سامی جان الان کار دارم ،اگه تموم شدم شب میام پیشت 

سام نگاه پر مهری به امیر کرد و ازش تشکر کرد 

وخداحافظی کرد و پیاده شد..

کلید را انداخت وارد حیاط شد..

[نوشین]

پارت صدو شصت ودو 

خانه ساکت بود.رها در اتاقش، روی صندلی کنار پنجره نشسته بود. برف ریزی شروع به باریدن کرده بود. نگاهش به درخت‌های حیاط بود که کم‌کم، سفیدپوش می‌شدند. زانوهایش را بغل کرده بود، چانه‌اش روی زانوها، صدایش آرام اما پر از بغض و غم:

— سامی… خیلی ازت دلخورم… خیلی.

صدایش می‌لرزید، ولی ادامه داد؛ شبیه کسی که تمام روزهای نگفته را بالاخره دارد به زبان می‌آورد:

— رفیق نیمه‌راه! مگه نمی‌گفتی من و تو رفیقیم؟ مگه نمی‌گفتی تنهات نمی‌ذارم؟ چی شد پس؟ بی‌معرفت…

پله‌ها به‌نرمی صدا دادند.

سام از راهرو بالا می‌آمد که صدای رها را شنید.

در اتاق نیمه‌باز بود. لحظه‌ای ایستاد.

فکر کرد رها با کسی حرف می‌زند… اما نه.

صدا مال دل خودش بود.

بی‌صدا، جلوتر آمد. در را کمی عقب‌تر زد.

ایستاد. همان‌جا گوش سپرد.

رها ادامه داد. اشک‌هایش آرام روی گونه‌هایش می‌چکید:

— تمام روزای سخت، تنهام گذاشتی…

روزی که تو مسابقه تصادف کردم، سامی نبودی…

مامان که رفت،قهر کردی تنهام گذاشتی .باز هم نبودی…

رفیق خوبی نبودی، داداش سامی.

بغض راه نفسش را گرفته بود. هق‌هق کم‌کم گلویش را پر می‌کرد:

— من اون روزا درد می‌کشیدم و تو دور بودی.

حالا معلوم شد کی بی‌معرفته؟!

من که تنهات نذاشتم…

با همه دردام، خواهر بدی نبودم برات سامی…

چشمان سام آرام تار شد. نفسش سنگین‌تر.

— اون شب، وقتی بابات مرخصت کرد،

من تا صبح پشت در خونش داد زدم، گریه کردم…

ولی درو برام باز نکردن… تورو ازم گرفتن،

تو فکر کردی من ولت کردم به امان خدا…

رها نفس گرفت، لرزان و بریده‌بریده:

— کاش می‌دونستی…

من همه‌ی تحقیر و توهین‌ها رو بخاطر تو تحمل کردم.

یه جون نیمه دارم، اونم فدای تو…

بعد تو می‌گی من مظلوم‌نمایی می‌کنم؟

هق‌هق بلندتر شد، ولی صدایش هنوز می‌جنگید:

— مگه نمی‌گفتی رفیق، باید هوای همو داشته باشه؟

رفیقت الان حالش بده، سامی…

کلمات تمام شدند.

فقط صدای گریه ماند.

سام همان‌جا ایستاده بود. خشکش زده بود.

نمی‌فهمید این اشک چرا دارد از چشمش سُر می‌خورد.

دلش تیر می‌کشید، مثل روزهایی که نمی‌دانست چرا.

اما این‌بار، می‌دانست.

یا شاید… دلش زودتر از ذهنش فهمیده بود.

آرام برگشت.

بی‌کلام.

به اتاق خودش رفت.

در را بست.

[نوشین]

پارت صدو شصت و سه 

حرف‌های رها در ذهنش تکرار می‌شد…

«من تا صبح پشت در موندم…»

«رفیقت حالش بده…»

دراز کشید. چشم بست.

اما چشم دلش دیگر بسته نمی‌شد.

نور چراغ‌های حیاط، روشنایی کمرنگی به اتاق داده بود.

همه‌جا سفیدپوش شده بود.

سام به خواب رفته بود. در خواب، مدام تکان می‌خورد.

بوق ممتدی آرام، انگار از عمق استخوان‌هایش می‌آمد.

پشت شیشه‌ای مات ایستاده بود.

پرده‌ی نیمه‌کشیده‌ی اتاق سی‌سی‌یو، موجی آرام داشت؛ مثل نفس‌های کم‌رمق یک روح.

دستش روی شیشه بود. نمی‌جنبید.

آن‌سو، زنی روی تخت.

چهره‌اش بی‌حرکت.

پوستش رنگ‌پریده.

چشم‌های سام، پر از چیزی شبیه ترس بود. یا غم. یا هر دو.

صدایی نبود.

فقط آن بوق ممتد.

و ناگهان، نورها خاموش شدند.

همه‌چیز سیاه شد.

سام با یک نفس بریده از خواب پرید.

— مامان… مامان…

نفس‌نفس.

دستش لرزید.

به اطراف نگاه کرد. اتاق خودش بود.

اما قلبش… هنوز آن‌جا مانده بود.

لحظه‌ای بعد، صدای در آمد.

رها آرام در را باز کرد.

با نگاهی نگران نزدیک آمد و با صدایی نرم پرسید:

— حالت خوبه؟

سام چیزی نگفت.

فقط نگاهش کرد.

اشک‌هایش بی‌صدا روی گونه‌اش می‌لغزید.

رها با ترس کنار تخت نشست.

دستش را گرفت.

برای اولین بار بعد از تصادف، سام واکنشی نشان نداد.

رها با صدایی لرزان گفت:

— آروم باش نترس… فقط خواب بوده.

سام بی‌حرف، با سر تأیید کرد.

رها، سعی کرد فضا را عوض کند:

— شام حاضره…  بیا پایین یه چیزی بخور.

بلند شد. لحظه‌ای مکث کرد، بعد بی‌صدا از اتاق بیرون رفت.

سام، سرش را میان دو دست گرفت.

نمی‌دانست آن خواب، خاطره بود یا کابوس.

اما حس عجیبی در گلویش گیر کرده بود.

نه بغض، نه ترس. چیزی بین همه‌شان.

رها در آشپزخانه مشغول چیدن شام بود.

ظرف‌ها را چید، ظرف سالاد و زیتون را روی میز گذاشت.

بخار غذا آرام بالا می‌رفت، بوی ملایمی در فضا پیچیده بود.

سام پایین آمد. قدم‌هایش آهسته بود، نگاهش هنوز نگران.

رها فقط با چشم نگاهش کرد.

چیزی نگفت.

سام مقابلش نشست. سکوت.

رها با دقت برایش غذا کشید و جلویش گذاشت .سام مشغول خوردن شد 

اما نه مزه‌ای حس می‌کرد، نه گرسنگی. فقط می‌خورد.

رها هم چیزی نمی‌گفت. فقط گاه‌به‌گاه نگاهش می‌کرد.چشمان سام خسته بود. گمشده.

همان خواب، همان چهره‌ی بی‌صدا، هنوز جلوی چشمش بود.

جز صدای خوردن قاشق و چنگال، هیچ صدایی نبود.

نه سوال، نه توضیح. فقط «حضور»…

و چیزی میان آن دو که هنوز اسم نداشت.

بعد از چند لقمه، سام قاشق را کنار گذاشت.

— ممنون.

و بلند شد.

رها آرام گفت:

— نوش جان.

و با نگاهش بدرقه‌اش کرد.

سام بی‌صدا رفت طبقه بالا.

رها، همان‌جا نشسته، به صندلی خالی نگاه کرد.

[نوشین]

پارت صدو شصت و‌چهار 

صبحِ زمستانیِ سردی بود.

رها این روزها، بخاطر سام، زودتر بیدار می‌شد تا صبحانه‌اش را آماده کند.

بوی قهوه در فضا پیچیده بود ، نان در تُستر گرم می‌شد.

صدای قدم‌های آرام از پله‌ها آمد.

سام بود. با چهره‌ای گرفته، چشم‌هایی که انگار شب را نخوابیده بودند.

چند لحظه فقط ایستاد. به رها نگاه کرد.

رها متوجه آمدنش شد.

در حالی که نان را از تُستر در می‌آورد، گفت:

— صبح بخیر.

سام فقط سر تکان داد و پشت میز نشست.

سپس، بی‌مقدمه، با صدایی بم و گرفته گفت:

— می‌تونی منو ببری سر خاک مامان؟

رها یک لحظه خشکش زد. مات نگاهش کرد.

نمی‌دانست چرا، اما دلش لرزید.

آرام سر تکان داد.

— آره… حتماً.

سام فقط نگاهش کرد. نه لبخند، نه تشکر.

اما چیزی در نگاهش فرق کرده بود.

کمی بعد …

رها پشت فرمان نشست، سوئیچ را چرخاند و بخاری را روشن کرد.

سام کنار او بود، دست‌هایش را روی پاهایش گره زده بود، ساکت و بی‌حرکت.

نگاهش به شیشه‌ی بخارگرفته‌ی کنار خودرو دوخته شده بود، اما انگار ذهنش جای دیگری بود.

رها دستش را برد سمت مانیتور پخش و دکمه پلی را زد.

صدای همایون شجریان آرام در فضا پیچید، مثل مهی نرم که میان سکوت را می‌شکند:

«ابر می‌بارد و من می‌شوم از یار جدا…»

رها نگاهش را از جاده برنداشت، اما نفسش سنگین‌تر شده بود.

می‌خواست با موسیقی، دیوار سرد بینشان را بشکند، اما آهنگ نه فقط سکوت را، بلکه درد و خاطره‌ای تلخ را هم می‌آورد.

سام خیره به روبرو بود، اما چشم‌هایش آنجا نبودند.

چشم‌هایش بسته شد و تصویر زن بی‌حرکت پشت شیشه‌ی مات سی‌سی‌یو، دوباره جلوی ذهنش نقش بست.

صدای آواز، راز ناگفته‌ای بود که در دلش پیچیده بود، چیزی گنگ و مبهم، اما عمیق.

قلبش لرزید، یک درد خاموش که نمی‌توانست بگوید چیست.

ماشین آرام به مسیرش ادامه داد،

و میان سکوت، آهنگ، و نگاه‌های خاموش،

دو روح زخمی، به‌سوی یاد کسی که دوستش داشتند،

بی‌هیچ کلامی، حرکت می‌کردند.

هوای بهشت زهرا سرد و نم‌دار بود. باد ملایمی می‌وزید، اما هوا همچنان گزنده بود

ماشین متوقف شد.

سام نگاهی به اطراف انداخت.

چیزی در چهره‌اش تغییر کرده بود—نوعی بی‌قراری خاموش.

رها سکوت کرد،با نگرانی نگاهش کرد 

سام در را باز کرد، پیاده شد.

قدم‌هایش کند بود، انگار با هر قدم، تکه‌ای از چیزی که درونش دفن شده بود بالا می‌آمد.دستانش می لرزید .رها فوری دستش را گرفت،دستهایش سرد و یخ زده بود..

به مزار هما که رسیدند، سام ایستاد.

چند لحظه فقط به سنگ نگاه کرد.

دستش را در جیب کاپشن فرو برد، بعد بیرون آورد و

نشست.

چیزی در صورتش ترک برداشت.

چشم‌هایش می‌لرزید.

زیر لب، آرام، گفت:

— مامان…

صدا خفه بود.

صدای کسی که هم خودش را نمی‌شناخت، هم دردش را.

نفس عمیقی کشید، لرزان. بعد گفت:

— دیشب خوابتو دیدم…

تو اتاقِ بیمارستان…

همون‌جا که… رفتی.

صدایش شکست.

سکوت کوتاهی افتاد.

اشک از چشمش لغزید.

— مامان…

من…

من یادم نیست…

هیچی یادم نیست… ولی…

ولی تورو دیدم.

و درست همان‌جا، وا رفت.

سرش را خم کرد، شانه‌هایش لرزید.

هق‌هق، بی‌صدا شروع شد.

گریه‌ای که این‌مدت  راه گلویش را بسته بود، حالا خودش را رها کرده بود.

رها همان‌جا ایستاده بود.

سکوت کرده بود، اما اشک‌هایش بی‌اجازه می‌آمدند.

نمی‌دانست چطور به او نزدیک شود،

نمی‌خواست لحظه را بشکند.

فقط گوش می‌داد، و گریه می‌کرد.

میان آن سکوت و گریه،

چیزی میان این دو جان، آرام‌تر از همیشه،

به هم نزدیک می‌شد.

در غم مشترکی گره خوردند که هیچ‌کدام بلد نبودند چطور التیامش دهند. طاقت نیاورد.

رفت جلو، دو زانو نشست، آرام شانه‌های سام را گرفت.

— داداش سامی…

صدایش لرزید.

— بسه دیگه… تو رو خدا…آروم باش 

سام اما بیشتر شکست.

انگار همین داداش سامی، همه دیوارهایی که دور خودش کشیده بود را ریخت.

دستش را بلند کرد، اما نمی‌دانست کجا بگذارد

رها بغضش را فرو داد.

پالتوی خودش را درآورد و روی شانه‌های لرزان سام انداخت.

— بیا… بلند شو… داری می لرزی …خواهش می‌کنم…

سام بی‌اختیار، دست رها را گرفت .و دل رها لرزید 

رها کمکش کرد بلند شود.

بازویش را گرفته بود، سفت. مثل ستون. مثل خواهر.

سام هنوز می‌لرزید.

نه از سرما، از خالی شدن.

با هم، آرام‌آرام، به سمت ماشین رفتند.

قدم‌های سام سنگین بود، اما تنها نبود.

پشت سرشان، مزار هما در مه زمستانی گم می‌شد…

اما چیزی از آنجا با سام آمده بود.

چیزی که شاید، اولین قدمِ بازگشت باشد…

ماشین در سکوت وارد حیاط شد.

رها هنوز پشت فرمان بود و نگاهی به سام انداخت؛ بی‌حرکت، سرش کمی به پهلو افتاده بود، اما پلک‌هایش نم‌دار.

رها پیاده شد، دور زد و در سمت شاگرد را باز کرد.

با احتیاط کمکش کرد پیاده شود. سام هنوز کمی می‌لرزید. بی‌کلام، با گام‌هایی سنگین و شانه‌هایی افتاده، همراه رها به داخل رفت.

، رها پالتو را از روی دوشش برداشت و آرام از پله ها بالا رفتند و به اتاقش برد و کمکش کرد  روی تخت دراز بکشد.

پتو را رویش کشید. دستش را یک لحظه روی پیشانی او گذاشت. تب نداشت. اما سرد بود… انگار تمام گرمای وجودش رفته باشد.

چند دقیقه همان‌طور کنارش نشست. نه برای مراقبت، بلکه انگار دلش نمی‌آمد تنها بگذاردش.

بعد آهسته از اتاق بیرون رفت، در را نیمه‌بسته گذاشت.

[نوشین]

پارت صدو شصت و‌پنج‌

سکوتی غمناک، خانه را در آغوش گرفته بود.

زنگ خانه به صدا درآمد.

رها که روی مبل نشسته و زانوهایش را بغل کرده بود، با چشم‌هایی خسته ، بلند شد و در را باز کرد.

امیر با چهره‌ای نگران وارد شد.

رها لبخند محوی زد، صدایش آرام و گرفته بود:

— دایی‌جون سلام… مرسی که اومدی.

امیر با نگاهی تند و نگران جلو آمد:

— سلام دایی، خوبی عزیزم؟ گفتی حال سام بد شده… چی شده؟ کجاست الان؟

رها نفسی آهسته کشید. چشم‌هایش هنوز خیس بود.

— تو اتاقشه..دیشب کابوس بد دید… صبح که بیدار شد گفت منو ببر سر خاک مامان.

صدایش لرزید. بغض نشست گوشه‌ی گلو:

— دایی… فکر کنم… مامان یادش اومده.

امیر خشکش زد.

— چی؟ خودش گفت اینو؟

رها سر تکان داد، آهسته:

— نه. ولی… وقتی رسیدیم، نشست جلوی مزار مامان… اسمشو گفت، باهاش حرف زد…

(اشک توی چشمش حلقه زد)

— انگار… انگار یه چیزی تو دلش شکست، دایی… حالش خیلی بد شد…

امیر چند لحظه فقط نگاهش کرد. بعد، چشم بست و نفسش را آهسته بیرون داد.

بغض ته صدایش لرزید:

— یعنی داره یادش میاد…

مکثی کرد، بعد خم شد، صورت رها را بین دستانش گرفت:

— عزیز دلم… این خیلی خوبه. خیلی.

با صدایی آرام اما پر از اطمینان:

— کنارش باش… حتی اگه حرف نزد، اگه دور شد… حتی اگه عصبانی شد، به دل نگیر.

تنهاش نذار، خب؟

خودمم هستم… تا تهش کنار جفت‌تونم.

همه‌چی درست میشه، مثل روز اول… فقط باید صبور باشی.

رها فقط سر تکان داد، اشک بی‌صدا روی گونه‌اش لغزید.

امیر دستی به شانه‌اش زد، لبخند محوی زد و راهی اتاق سام شد.

امیر آرام در اتاق را باز کرد.

سام روی تخت دراز کشیده بود. چشم‌هایش بسته، اما بیدار بود.

امیر چند لحظه فقط نگاهش کرد. بعد جلو رفت و کنار تخت نشست.

سام چشمانش را باز کرد، به چهره‌ی امیر نگاه کرد.

چهره‌ای آشنا، امن، اما دور.

مثل یک اسم گمشده در ته حافظه.

امیر با صدایی آرام گفت:

— حالت بهتره سامی جان؟

سام چند ثانیه نگاهش کرد.

بعد، با صدایی گرفته و آرام، طوری که انگار دارد چیزی ممنوعه را به زبان می‌آورد:

— دیشب… خواب مامان رو دیدم.

امیر آرام دستش را گرفت. چشم‌هایش پر از اشک شد.

— الهی من قربونت برم… داره کم‌کم یادت میاد.

اولش سخته، ولی هنوز تو وجودتن، سام… یادت نمیره. فقط وقت می‌خواد.

سام پلک زد.

— انگار… انگار داشتم برمی‌گشتم به یه جایی…

نه کامل، نه واضح.

ولی… صداش، نگاهش… حسش باهام بود.

چند لحظه سکوت. بعد سام، با مکث، با صدایی آهسته و پر از نیاز:

— امیر…

— جان دلم؟

سام نگاهش را مستقیم در چشم‌های امیر انداخت.

صادقانه. بی‌دفاع.

— می‌خوام… همه‌چی رو بدونم.

(مکث)

— درباره‌ی رها… درباره‌ی خودم…

درباره‌ی زندگی‌ای که یادم نمیاد.

امیر ساکت ماند. گلویش خشک شد. قلبش تند زد.

چند لحظه طول کشید تا جواب بدهد. دست سام را آرام فشار داد.

— باشه داداش..

(نفسش را بیرون داد. با صدایی بغض‌دار)

— هرچی بخوای.

فقط قول بده هرچی شنیدی، فقط با دل گوش بدی… نه با ترس.

سام چشم بست.

سکوت کرد.

سری تکان داد.

و اتاق، پر شد از نفس‌هایی آرام، اشک‌هایی پنهان،

و آغازی تازه برای بازگشت به گذشته.

امیر نفس عمیقی کشید. نگاهش هنوز روی سام بود، اما صداش انگار از جایی دورتر می‌اومد، از دل خاطره‌ها:

– وقتی رها به دنیا اومد،عمه توی آلمان بود…

تو هم تازه رفته بودی کالیفرنیا برای ادامه‌ی تحصیل.

دو سال بعد، بعد از فوت اردشیر…

عمه با رها برگشت ایران.

[نوشین]

پارت صدو شصت و‌شش

رها اون موقع هنوز کوچیک بود…

ولی وقتی برگشتی، از همون روز اول شدی همه‌کسش.

براش شدی پدر… همدم، همه‌چیز.

(مکثی کوتاه، صدایش نرم و آهسته شد)

– رها دردهای زیادی کشید، سام…

بی‌پدری، تنهایی، اون سردردهای لعنتی که چند ساله گریبانش رو گرفته…

خستگی و بی‌حوصلگی عمه… که البته بیشتر بخاطر سنش بود، ولی برای رها، سنگین تموم شد.

عاطفه‌ی زیادی نداشتن… زمان کم، بی‌خبری از پدرش…

ولی با همه‌ی اینا، بزرگ شد. مستقل شد. رفت دانشگاه…

تو براش فقط یه برادر نبودی.

تو براش شدی  پناه 

دوست، بابا، حامی… حتی وقتی باهاش دعوا می‌کردی.

(امیر نفسش رو برید، صدایش بغض‌دار شد)

– یادت نیست… ولی وقتی تو مسابقه‌ی رالی تصادف کرد…

تو کالیفرنیا بودی.

زنگ زدم بهت.

بی‌درنگ، پرواز کردی اومدی.

شب و روز کنارش بودی. خودت پرستاریش کردی.

(اشک از چشمانش سرازیر شد. نگاهش تو چشمان سام گره خورد)

– اون شبِ لعنتی تو بیمارستان…

وقتی فهمید عمه رفته…

سکته‌ی مغزی، تمومش کرد.

تو، ده روز باهاش حرف نزدی…

رها توی بیمارستان، تنهایی عزادار شد.

همون‌جا شکست، سام…

بعد از عمه، تو براش بیشتر از همیشه پناه شدی.

اما حالا…

الان، اون حس می‌کنه تو گمش کردی.

(مکث – صدایش تلخ شد)

و اون نازی لعنتی  بهش گفته که تو هیچ‌وقت دوستش نداشتی…

رها رو خورد کرده، سام…

داغون کرده.

رفتارای این مدت تو، باعث شد باورش کنه…

در حالی که تو… جونت براش می دادی.

سام لبش لرزید. با صدایی گرفته:

– من… هیچی از اینا یادم نمیاد.

 امیر آروم دستشو روی بازوش گذاشت:

– اشکالی نداره…

قرار نیست همه‌چی یادت بیاد.

ولی واقعیت اینه 

سام توی فکر رفت.

زمزمه کرد:

– نازی می‌گه اون… خودخواه بوده. همیشه به فکر خودش …

امیر  (لبخند تلخ زد، صدایش پایین‌تر، عمیق‌تر شد):

– فقط از خدا می‌خوام هرچی زودتر بفهمی اون آشغالِ عوضی داره با زندگیت بازی می‌کنه.

با ذهنِ تو، با قلبِ اون دختر…

رها فقط یه‌چیز می‌خواست،

فقط یه‌چیز…

که تو رو از دست نده .

(مکث. سکوت اتاق سنگین و پُر.)

سام چشم بست. اشکی بی‌صدا از گوشه‌ی چشمش چکید.

زمزمه کرد:

– می‌خوام بدونم… کی بودم برای اون.

نه فقط کی بودم…

چی شدم.

امیر (آروم، محکم):

– هنوز وقت هست، عزیزم …

یادت میاد با بودنت 

سکوت بین سام و امیر، مثل دریای بی‌صدا، بین‌شون گسترده شده بود.

سام هنوز پلک‌هاش رو بسته نگه داشته بود. امیر کنار تخت نشسته بود، اما چیزی نمی‌گفت.

صدای ضربه‌ای آرام به در.

در نیمه‌باز شد.

رها وارد اتاق شد.

با صدای آهسته‌ای گفت:

– شام حاضره.

صدایش، چیزی توی هوای اتاق تکون داد.

سام فقط سرش رو کمی به سمت در چرخوند. چیزی نگفت.

رها نگاهی کوتاه به سام انداخت، بعد بی‌صدا از اتاق بیرون رفت.

در، آرام بسته شد.

امیر بلند شد. دستش را به سمت سام دراز کرد:

– پاشو بریم پایین…

(لبخند خسته‌ای زد)

– تو نبودی…

ولی این بچه، به عشق اینکه  دوباره تو رو پشت میز شام ببینه، …شام درست کرده همه کار داره میکنه که تو یادت بیاد..

[نوشین]

پارت صدو شصت وهفت 

سام آهسته سر تکان داد. بلند شد.

چشماش هنوز خسته بود، اما چیزی درون‌ش تغییر کرده بود. درگیری، شاید شروع درک.

هردو آرام از پله‌ها پایین آمدند، و به سمت آشپزخانه رفتند.

رها بی‌صدا دیس برنج را سر میز گذاشت.

امیر با انرژی ساختگی، سعی کرد فضا رو روشن کنه:

– من قربونت برم دایی، عجب بویی راه انداختی…

این قرمه‌سبزیه خوردن داره‌ها…

رها لبخند بی‌رمقی زد.

سام فقط نگاهش کرد —

نگاهی آرام، سنگین، اما بی‌کلام.

امیر نگاهش بین این دو نفر چرخید.

ساکت ماند، با لبخند کمرنگی گوشه لبش.

مثل کسی که می‌دونه سکوت‌ها، گاهی از هر حرفی عمیق‌ترن.

سام بالاخره، بعد از چند لحظه:

– …مزه‌ش خیلی خوبه.

 رها سر بلند کرد.

نگاهش برای لحظه‌ای در نگاه سام گره خورد.

آرام گفت:

– نوش جونت.

امیر آرام لبخند زد.

در دلش، امیدی آرام ریشه دواند…

خانه در سکوتی سنگین فرو رفته بود.

چراغ اتاق رها خاموش بود؛ تنها نوری ضعیف چراغهای حیاط  از پشت پنجره، از لای پرده‌، روی دیوار می‌لغزید.

رها روی تخت دراز کشیده بود. به پهلو، پشتش به در.

چشم‌هایش باز بود.

خیره به پنجره 

صدای آرام تیک‌تاک ساعت، تنها چیزی بود که شنیده می‌شد.

اما در ذهن رها، هزار صدا می‌پیچید.

صدای سام. صدای امیر. صدای خودش، وقتی می‌خواست محکم باشد… و نبود.

بالش را کمی بغل گرفت.

چشم بست.

نفسش سنگین بود.

دلش می‌خواست گریه کند، اما اشکی نمی‌آمد.

انگار گریه‌هایش را توی ماشین جا گذاشته بود، همون‌جایی که سام بی‌صدا اشک می‌ریخت و دستش را گرفت.

صدای قلبش بلند شده بود.

نه از ترس.

از دلتنگی.

زمزمه‌ای زیر لب گفت، انگار با خودش، انگار با کسی که آن‌جا نبود:

«کاش بدونی هنوز… حتی وقتی همه چی یخ زده، من دلم گرم توئه.»

چشمانش را محکم‌تر بست.

و کم‌کم، در دل همان تاریکی، پلک‌هایش سنگین شد…

و خواب، آرام و غمگین، او را در آغوش گرفت

همزمان 

سام، در اتاقش روی تخت دراز کشیده بود. اما نه خوابیده، نه بیدار.

چشمانش باز، نگاهش خیره به سقف.

افکار، مثل طوفان، مدام می‌چرخیدن.

چهره رها، لرزش صدایش، نگاهش سر میز شام…

همه‌چیز یک‌جور سنگین و مبهم بود.

نفسش آه‌گونه بیرون اومد.

برگشت به پهلو.

نگاهش افتاد به کتابی که گوشه‌ی میز بود. باز نشده، مثل حافظه‌ی خودش.

لب‌هایش به آرامی تکون خورد:

«من چرا نیستم توی خاطرات خودم…؟

صدایی نمی آمد 

فقط سکوت.

اما توی دلش، صدای چیزی مدام می‌پیچید.

صدای گریه‌ رها؟ یا تصویر نازی؟ یا خاطره‌ای از دست‌رفته؟

دستش رو گذاشت روی سینه‌اش.

قلبش تند می‌زد. بی‌دلیل.

یا شاید دلیلش، خواهرش بود که حالا توی اتاق کناری خوابیده بود.

پلک بست.

تصویر چشمان رها هنوز پشت پلک‌هاش روشن بود.بی‌صدا، در دل خودش زمزمه کرد:

کاش بتونم برگردم..

سام، در تختش همچنان غلت می‌زد. خواب از سرش پریده بود.

حسی از بی‌قراری، دلشوره… یک کشش مبهم.

از اتاقش بیرون رفت.

چند ثانیه جلوی در اتاق رها ایستاد.

آهسته در را باز کرد.

چراغ‌های حیاط، نور محوی به اتاق می‌داد.

نزدیک‌تر رفت.

رها، به پهلو خوابیده بود، دستش روی عکسی کنار بالش.

سام آرام خم شد.

نگاهش افتاد روی عکس، که زیر نور ضعیف افتاده بود.عکس:

سام و هما نشسته بودند.

لبخندی به لب داشتند، نگاهی پر از آرامش.

و پشت سرشان، رهای ده‌ساله، دستانش را دور گردن سام حلقه کرده بود و می‌خندید.

نگاه سام مات شد.

لحظه‌ای، انگار چیزی توی سینه‌اش لرزید.

دستش ناخودآگاه جلو رفت،

اما نتوانست لمسش کند.

فقط نگاهش کرد.تصویر خودش…

اون‌جوری که هیچ‌وقت به یاد نمی‌آورد.

ولی… چرا قلبش این‌قدر درد گرفت؟

لبش تکان خورد،

اما صدایی از دهانش بیرون نیامد.

درست همان لحظه،

رها، توی خواب تکان خورد.

نگاهش باز نشد…سام نفسش را حبس کرد.

یک قدم عقب رفت.

اشک در چشمانش جمع شد،

اما نفهمید چرا

در اتاق را آرام بست و همان‌جا، پشت در، ایستاد.

با قلبی که تند می‌زد.

با احساسی گنگ…

که اسمش را نمی‌دانست،

اما می‌دانست…

دارد دوباره زنده می‌شود.

[نوشین]

پارت صدو شصت و‌هشت 

دوروز‌ به آرامی گذشته بود …

صدای تلویزیون، از سالن پذیرایی می‌اومد.

رها روی مبل نشسته بود، نگاهش به صفحه‌ی تلویزیون بود، ولی حواسش… نه.

در اتاق بالا، سام هنوز بیدار بود.

صدای نوتیف گوشیش سکوت رو برید.

نازی بود:

«عشقم،جلو درم .بریم یه دور بزنیم💋»

سام، چند لحظه به پیام خیره موند.

دلش آشوب بود. حرف‌های امیر، تصویر رها… و مادرش، مثل تکه‌های پازلِ ناتمام توی ذهنش می‌چرخیدن.

اما ته دلش… اون زنجیر لعنتی، وابستگی به نازی هنوز پاره نشده بود.

آروم لباس پوشید، پالتو و کلیدش رو برداشت، بی‌صدا از پله‌ها پایین اومد.

در راهرو رو باز کرد.

صدای بسته شدن در، رشته‌ی افکار رها رو برید.

بلند شد. نگاهی به در انداخت…

رفتش بی‌صدا بود. ولی دل رها بی‌صدا نلرزید.

رفت سمت آیفون.

مانیتور رو روشن کرد.

تصویر:

سام.

دم در.

و نازی که ایستاده بود، با اون لبخند آشنا.

چند لحظه بعد، سام سوار ماشین شد.

رها… فقط نگاه کرد.

نه اشک، نه فریاد.

فقط فهمید.

فهمید که هیچ‌چیز، هیچ‌کس، نمی‌تونه کسی رو نگه داره که دلش جای دیگه‌ست.

فهمید که گاهی، تمام تلاش‌ها فقط خسته‌ات می‌کنن.

آروم برگشت توی اتاق.

رفت سمت میز کنار تخت. قاب عکس رو برداشت.

همان عکس خودش، هما و سام.

بغض، سینه‌ش رو می‌سوزوند.

دستش لرزید… ولی نگاهش، آروم بود.

یا شاید… اون آرامش قبل از طوفان.

قاب عکس رو گذاشت توی کشو.

آروم، بی‌صدا، انگار می‌خواست همه‌چیز رو همون‌جا، دفن کنه.

برای اولین‌بار… نه منتظر صدای در بود، نه نگرانِ برگشتش.

فقط زمزمه کرد:

دیگه نمیخوام بدونم کجایی…

سام آروم کلید انداخت، وارد خونه شد. سکوت همه‌جا رو گرفته بود.پالتو یش را درآورد ، نگاهش ناخودآگاه رفت سمت پله‌ها.

دلش می‌خواست بدونه رها خوابه یا بیدار… اما نرفت سمت اتاقش.

رفت توی آشپزخونه، یه لیوان آب خورد. برگشت بالا.

به اتاق رها نزدیک سد لحظه ای ایستاد و آروم در اتاق رها رو باز کرد.

نور چراغ خواب، یه هاله‌ی گرم افتاده بود روی دیوار.

رها روی تخت نشسته بود، کتابی جلوش، اما نگاهش غایب بود.

سام با صدای آهسته‌ای گفت:

– هنوز نخوابیدی؟

رها حتی نگاهش نکرد.

صفحه‌ی کتابو ورق زد، بعد با صدایی خشک و خالی گفت:- رفتی بیرون .. درو ببند 

سام، همون‌جا ایستاد.

انگار کسی یه سطل آب یخ ریخته باشه رو سرش.

حرفی نزد. در رو بست.

و اون شب… تا صبح، دیگه خوابش نبرد.

هوای روشن پشت پرده  نشان از آسمان صاف سردی را می داد 

سام تازه بیدار شده بود روی تخت نشسته، چشماش پف‌کرده‌ بود از بی خوابی دیشبش 

تو سکوت، به کف اتاق خیره شده.

یه جمله تو ذهنش هی تکرار می‌شه…

«مگه نمی گفتی من رفیقمتم پس کو…»

انگار همون‌ لحظه، یه تصویر گنگ تو ذهنش جرقه زد.

یه میز… یه دفتر کار… برگه‌هایی پخش‌شده… جلسه‌ای مبهم…

از جاش بلند شد، رفت سمت کنج اتاق. بین چند کاغذ پراکنده، یه کارت بیزنس برق زد:

SAM RISE

Strategic Branding & Economic Consulting

Offices: Tehran – Dubai

CEO: Mr.S.Farahmand

نگاهش خشک شد روی اسم. قلبش لرزید.

یه نفس سنگین کشید، چشم‌هاش بسته شد. یه تکه‌ی دیگه از خودش برگشته بود.

یه تکه‌ی جدی.

آروم حوله‌اش رو برداشت و رفت سمت حمام.

[نوشین]

پارت صدو شصت و‌نه 

⸻دقایقی بعد آشپزخانه – 

رها پشت میز نشسته بود. قاشق رو توی فنجان قهوه می‌چرخوند بی‌هیچ قصدی برای خوردن.

چشم‌هاش خیره بود به پنجره، اما ذهنش یه جای دیگه بود.

سام با گام‌های آرام از پله‌ها اومد پایین.. پالتوش توی دستش.بسمت میز رفت 

رها،از جایش بلند شد‌و‌ ماگ قهوه اش را از دستگاه پر کرد 

سام بی مقدمه آروم گفت:

– می‌تونی… منو برسونی دفتر کارم؟

رها سرش رو بالا آورد .

چشم تو چشم نشدن .

همین‌طور که هنوز لیوان در دستش بود ،یه لحظه توی دلش گذشت :

«به نازی جونت بگو بیاد برسوندت ..»

حرفش را به زبون نیاورد .

فقط با صدای آرومی، سرد و بی‌حس، گفت:

– سوییچ تو اتاق رو میز می تونی برش داری .

سام مکث کرد . صداش کمی لرزید ، انگار برای گفتن این جمله کلی با خودش جنگید:

– من… نمی‌تونم رانندگی کنم 

(یک مکث)

– آدرس دقیق  یادم نمیاد 

رها نفسش را در سینه حبس کرد.

آن جمله، بی‌صدا قلبش را برید.

اما یاد صدای امیر افتاد:

«تنهاش نذار، حتی اگه دور شد ازت …»

چشم‌هایش را بست. بعد گفت:

– باشه.

بدون هیچ نگاه اضافه‌ای از کنارش رد شد و رفت بالا.

سام همان‌جا ایستاده ماند.

اما توی نگاهش، انگار چیزی ترک خورد.

شاید اولین درک… از چیزی که از دست داده بود.

_____راهرو – چند دقیقه بعد 

سام جلوی در ایستاده بود.، منتظر رها بود 

رها از پله‌ها پایین اومد.

یه پالتوی طوسی کوتاه روی یقه‌اسکی زرشکی. شلوار واید طوسی روشن، نیم‌بوت مشکی، کلاه بافت تیره، عینک آفتابی روی کلاه.

باظاهری آراسته و ملیح و استایلی بی نقص 

سام بی‌اختیار، از بالا تا پایین نگاه تحسین آمیزی بهش کرد.

با صدایی که نمی‌خواست شنیده بشه، گفت:

– تو همیشه انقدر… شیک می‌پوشی؟

رها لحظه‌ای مکث کرد.

بی‌هیچ حرفی، فقط سویچ رو از کیفش درآورد، در رو باز کرد و گفت:

– بریم.

و از خونه بیرون رفت.

سام چند ثانیه ایستاد.

بعد آهسته پشت سرش راه افتاد. فهمیده بود که رها دلخور است…

ماشین وارد یکی از خیابان‌های آرام و شیک الهیه شد.

درختان بلند دو طرف خیابان مثل محافظ‌هایی خاموش ایستاده بودند و ساختمان‌های شیشه‌ای در نور صبح برق می‌زدند.

رها پشت فرمان بود. دست‌هاش محکم روی فرمان، چشم‌هاش به جاده، ولی ذهنش هزار جا می‌رفت و برمی‌گشت.

کنارش، سام با نگاهی جست‌وجوگر بیرون را می‌پایید. چشم‌هاش بی‌قرار، مثل کسی که دنبال بخشی از خودش می‌گشت… بی‌آنکه دقیق بداند چی.

چند دقیقه بعد، ماشین جلوی ساختمانی مدرن ایستاد. نمای شیشه‌ای‌اش شفاف و بی‌نقص بود؛ تمیز، مغرور، صامت.

تابلویی براق در آفتاب برق می‌زد:

SAM RISE

Strategic Branding & Economic Consulting

چشم‌های سام روی تابلو قفل شد.

نفسش بند آمد. قلبش لرزید، مثل ضربه‌ای که نه از بیرون، که از درون وارد شده باشد.

دستش مشت شد روی زانو، بی‌اختیار.

ماشین وارد رمپ پارکینگ شد. نورهای سفید مهتابی سقف، دیوارهای خاکستری را روشن کرده بودند.

رها ماشین را در جای مشخصی پارک کرد، سکوت کرد، بعد بی‌احساس گفت:

– من همین‌جا می‌مونم. برو کارت رو انجام بده.

سام چند لحظه با نگرانی  نگاهش کرد. نگاهش پر خواهش.

– نه… بیا بالا.

رها لحظه‌ای بهش خیره ماند. انگار چیزی در دلش تکان خورد.

حرفی نزد. از ماشین پیاده شد. قدم‌هاش آرام اما مصمم بود.

با هر قدم سام به سمت آسانسور، صدای ضعیفی در ذهنش جان می‌گرفت؛ یک صدای دور، گنگ، خاطره‌هایی خاک‌خورده.

در آسانسور باز شد. هر دو وارد شدند.

طبقه پنجم.

درب آسانسور با صدای نرم باز شد و لابی شرکت آشکار شد؛ دکوری مینیمال، دیوارهای روشن و خاکستری، و درست وسط دیوار اصلی، لوگوی فلزی و درخشان:

SAM RISE

همه‌چیز با نظم و دیسیپلین خاصی سر جای خودش بود. بی‌هیچ اغراق، بی‌هیچ آشوب.

و در همان لحظه، اولین نفر خشکش زد.

منشی جوان دفتر، با لباس رسمی، با دیدن سام، دست از تایپ کشید. چند ثانیه بی‌حرکت نگاهش کرد، بعد با ناباوری گفت:

– آقای فرهمند؟…

(صدایش بلند شد)

– بچه‌ها… آقای فرهمند برگشتن!

موجی از همهمه و هیجان در شرکت پیچید.

کارکنان یکی‌یکی از اتاق‌های شیشه‌ای بیرون آمدند. بعضی با لبخند، بعضی با تعجب، بعضی با چشم‌های پرسش‌گر.

مردی حدوداً چهل‌ساله، خوش‌پوش، با کراواتی نقره‌ای، از ته راهرو جلو آمد. با گام‌هایی سریع و جدی:

– جناب فرهمند… واقعاً خوش اومدین. دلمون براتون تنگ شده بود، خیلی خوش برگشتین!

نگاهش بین چهره سام و رها چرخید، ولی حرفی نزد.

یکی از طراح‌ها جلو آمد، پرانرژی:

– سلام رئیس! بالاخره برگشتین… بی‌صبرانه منتظرتون بودیم.

سام، با لبخندی خفیف، سری به نشانه‌ی احترام تکان داد.

– ممنونم… از همه‌تون.

در تمام این بین، نگاه‌ها یکی‌یکی به سمت دختری می‌چرخید که ساکت پشت سر سام ایستاده بود.

رها، آرام و متین، بدون لبخند، فقط نگاه می‌کرد.

انگار نه از شور اطراف تأثیری می‌گرفت، نه از کنجکاوی‌ها می‌ترسید.

منشی لحظه‌ای به رها نگاه کرد. چیزی نپرسید.

سام برگشت، نگاهی آرام و دعوت‌گر به رها انداخت:

– بیا.